1. Dewiacja kompasu magnetycznego w ujęciu systematycznym.

Kompas magnetyczny działa w polu magnetycznym Ziemi. Poprawność zależy od wartości poziomej składowej natężenia pola magnetyzmu ziemskiego. Kompas magnetyczny jako system ze względu na zmianę poziomej składowej H w rejonie biegunów, charakteryzuje się szeregiem ograniczeń. H zmniejsza się w rejonie biegunów magnetycznych, osiągając na biegunie wartość równą 000°. Tam kompas magnetyczny jest bezużyteczny. Wartość deklinacji może osiągnąć wartość do 180°.

2. Dewiacja kompasu magnetycznego na statku stalowym od poziomej składowej M(na statku nie przechylonym).

Gdy kąt α=000° wówczas wartość siły M=P. Siła P jest sumą składowych sil magnetyzmu okrętowego stałego, zaindukowanego w stali twardej P1 i sił magnetyzmu okrętowego zmiennego P2 zaindukowanego w żelazie miękkim w pionowych sztabach c. Siła działa stale na kompas, a ich wartości ulegają zmianom w zależności od działania siły indukcji magnetyzmu ziemskiego na stal okrętową.

Składowa M działa na kompas statku nieprzechylnego - wartość ta rozkłada się na dwie wartości P i Q( Q działa na burty)

M=(P² + Q²)/2

7. Definicja Współczynników lambda.

λ1- wartość zależy od wartości parametrów a i e. Na statku na którym kompas jest nieskompensowany wypadkowa wartość parametrów a i e jest zwykle ujemna, stąd λ1 kształtuje się poniżej jedności. Wartość ta jest dla danego statku i kompasu stała. Podczas kompensacji należy uwzględnić takie typy stali miękkiej, a by ujemne wartości a i e skompensować wartościami dodatnimi.

λ1=[1 + (a + e / 2) ]

λ2- jest większa od λ1. Dobrze zainstalowany kompas po skompensowaniu współczynnika λ2 w granicach 0,8 - 0,9 ponieważ wartość e1, jest mniejsza od jedności.

λ2 = (1-e1)

21. Wykorzystanie ogólnego wzoru Archibalda Smitha w dewiacji kompasów magnetycznych.

Sumaryczna wartość wszystkich podstawowych elementów magnetycznych kadłuba, działających na różę kompasową statku nieprzechylnego wytwarza w efekcie na danym kursie całkowitą wartość dewiacji:

δ= A° + B° * sinKK + C° * cos KK + D° * sin2KK + E° * cos2KK

dane dotyczą ściśle określonych typów stali okrętowej

25. Przyczyny powstawania współczynnika dewiacji typu A oraz metody jego ustawiania.

Kompozycja sztab b i d powoduje powstanie dewiacji stałej typu A. Współczynnik ten jest niezależny od kursu.

Przyczyny powstawania:

- mechaniczne błędy konstrukcji róży kompasowej

- nieprawidłowe zainstalowanie kompasu

- błędy namiernika

- błędy określenia tabeli dewiacji

- błędy kąta godzinnego przy namiarach na ciało niebieskie

- błędy wynikające z porównania KM i KŻ którego wskazania repetytora nie są zgodne ze wskazaniami żyromatki

W celu uniknięcia należy sprawdzić:

- wartość deklinacji i miejsca obserwacji dewiacji

- ustawienie osi róży w odniesieniu do magnesów układu kierującego

- ustawienie wskazań repetytora i żyromatki

- oś lusterka azymutalnego w namierniku

- kąt godzinny przy obliczeniu azymutu ciał niebieskich

Wartość współczynnika A nie powinna przekraczać jednego stopnia.

---