gatunki ptaków - zagrożenia, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Natura 2000


Batalion, Rożeniec, Kulik wielki, Siweczka obrożna

Gatunkom zagraża w Polsce:

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku zmian reżimu hydrologicznego rzek, zmieniających częstość i długość zalewów w dolinach rzecznych;

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku deniwelacji powierzchni dolin rzecznych (zasypywania starorzeczy i zagłębień terenu okresowo wypełnianych wodą);

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku ograniczenia powierzchni nadrzecznych pastwisk o stosunkowo niskiej obsadzie bydła. Wskutek zmniejszenia intensywności wypasu pastwiska zarastają wysoką roślinnością, a także są zajmowane pod zabudowę mieszkalną lub rekreacyjną. Lokalnie zagrożeniem może być zbyt wysoka obsada bydła na pastwiskach nadrzecznych;

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku odstępowania od wolnego wypasu bydła na rozległych wygonach, na korzyść wypasu kwaterowego na niewielkich działkach, a także zwiększania obsady bydła i przyspieszania terminu jego wyprowadzania na pastwiska;

• niska udatność lęgów w wyniku wzrostu intensywności ruchu turystycznego

na terenach nadrzecznych i plażach nadmorskich. Obecność ludzi powoduje ciągłe płoszenie wysiadujących ptaków, co prowadzi do większych strat w lęgach, pisklęta pozbawione są dostępu do preferowanych żerowisk, rozpędzane są stadka rodzinne, a w upalne dni pisklęta i jaja narażone są na przegrzanie. Zagrożenie stanowisk zlokalizowanych na nadrzecznych

pastwiskach i przybrzeżnych odsypiskach jest spotęgowane przez powszechny zwyczaj dojeżdżania samochodami w miejsce odpoczynku, najczęściej nad samą rzekę;

• wysokie straty w lęgach zakładanych w siedliskach antropogenicznych, powodowane przez prace podejmowane w trakcie sezonu lęgowego (napełnianie stawów i zbiorników zaporowych, zmiany miejsca eksploatacji kruszywa w obrębie czynnych żwirowni);

• niska udatność lęgów spowodowana przez skrzydlate (wrona siwa, sroka, kruk, mewa srebrzysta) i czworonożne drapieżniki (lis, jenot, norka amerykańska i inne łasicowate)

niszczące lęgi;

• dzika eksploatacja kruszywa (żwiru, piasku) z terenów nadrzecznych muraw i odsypisk, niszcząca siedlisko gniazdowe gatunku;

• w okresach wędrówek: zmniejszanie powierzchni naturalnych terenów zalewowych w dolinach rzek niżowych, regularnie podtapianych w okresie wiosennym;

• w okresach wędrówek: kurczenie się powierzchni mulistych i piaszczystych ławic w nurcie i odsypisk przybrzeżnych, odsłanianych latem i jesienią w korytach rzek, wynikające z regulacji i pogłębiania koryt;

• w okresach wędrówek: kurczenie się dostępnej dla ptaków powierzchni mulistego dna stawów rybnych, spuszczanych i napełnianych bez uwzględnienia okresów wędrówki;

• w okresach wędrówek: zanik otwartych, płytkowodnych nadmorskich obszarów, zlokalizowanych przede wszystkim przy ujściach rzek, gdzie z roku na rok podczas wędrówki

jesiennej gromadzą się w dużych ilościach ptaki siewkowe;

• w okresach wędrówek: płoszenie przez ludzi (spacerowiczów) i psy stad zatrzymujących się ptaków, zarówno na wybrzeżu, jak i na śródlądziu.

• niska udatność lęgów w wyniku osuszania okresowych zabagnień, stanowiących kluczowe

• żerowiska batalionów, szczególnie piskląt;

rozbudowa sieci utwardzonych dróg kołowych w dolinach rzecznych i zwiększanie intensywności ruchu samochodów na istniejących drogach przylegających do lęgowisk gatunku;

• w okresach wędrówek: płoszenie przez ludzi (spacerowiczów) i psy stad zatrzymujących się ptaków, zarówno na wybrzeżu, jak i na śródlądziu.

• utrata siedlisk w wyniku osuszania torfowisk i niecek jeziornych;

• wzmożona turystyka (również kwalifikowana turystyka ekologiczna) oraz nadmierny i niekontrolowany rozwój infrastruktury w sąsiedztwie lęgowisk.

• utrata siedlisk w wyniku zmniejszania się powierzchni ekstensywnie użytkowanych łąk i pastwisk w dolinach rzecznych na rzecz pól uprawnych.

Propozycje odnośnie ochrony ww. gatunków.

• poważnie odgraniczyć plany zabudowy hydrotechnicznej dolin rzecznych i plany przekształceń reżimu hydrologicznego rzek;

• wprowadzić (w miarę możliwości) korekty instrukcji gospodarowania wodą na zbiornikach

już istniejących, tak by w dolinie rzeki poniżej piętrzenia utrzymane zostały okresowe zalewy wiosenne;

• użytkować doliny rzeczne zgodnie z dotychczasową ewidencją gruntów;

• w dolinach rzek utrzymać wysoki poziom wód gruntowych, podtopienie powierzchni w okresie marzec-kwiecień, obecność płytkich zagłębień terenu, z wodą stagnującą w maju i czerwcu;

• objąć obszary pastwiskowe i łąki stanowiące lęgowiska gatunku programami rolno środowiskowymi, promującymi ekstensywny system wypasu, oraz odpowiednim systemem i terminami ich koszenia.

• odstąpić od budowy (lub rozbudowy) sieci melioracyjnej. W przypadku istnienia sieci melioracyjnej zahamować zbyt szybki odpływ powierzchniowy poprzez budowę´ zastawek

na istniejących rowach melioracyjnych.

• zahamować sukcesji trzciny i krzewów oraz drzew na tereny łąkowe.

• ograniczać dostęp ludzi do lęgowisk gatunku w okresie 1 kwietnia-31 lipca, w szczególności uniemożliwić dojazd samochodów na nadrzeczne łąki i pastwiska, z ewentualnym wskazaniem miejsca zastępczego na biwakowanie

• Podjąć redukcji´ liczebności drapieżników naziemnych

• zapewnić spokój wędrującym ptakom na terenach ich największych koncentracji, tak na wybrzeżu, jak i na śródlądziu, ograniczając ich użytkowanie turystyczne i rekreacyjne w okresie czerwiec-październik.

Biegus zmienny

Zagrożenie dla gatunku stanowią:

• zanik siedlisk lęgowych w wyniku ograniczenia/zaniechania wypasu zwierząt na nadmorskich łąkach solniskowych,

stanowiących podstawowe lęgowiska gatunku. Tereny te zarastają w szybkim tempie, przez co stają się dla biegusów nieprzydatne,

• zanik siedlisk lęgowych w wyniku niska udatność siedlisk lęgowych spowodowana przez drapieżniki skrzydlate (kruk, wrona siwa, sroka) czworonożne (łasica, kuna, norka amerykańska, itp.) niszczące lęgi.

• w okresach wędrówek: zmniejszanie oraz degradacja powierzchni naturalnych terenów zalewowych w dolinach rzek niżowych, regularnie podtapianych w okresie wiosennym;

• w okresach wędrówek: płoszenie przez ludzi (spacerowiczów) i psy stad zatrzymujących się ptaków, zarówno na wybrzeżu, jak i na śródlądziu.

Proponowane działania:

Podobne jak wyżej.

Orzeł przedni

Najpoważniejszymi zagrożeniami dla populacji orła przedniego w Karpatach są:

• utrata siedlisk ˝żerowania wynikającą z zaniechania rolniczego

użytkowania gruntów, czego bezpośrednim skutkiem jest ich zalesianie bądź też zarastanie roślinnością krzewiastą i drzewiastą, w wyniku sukcesji;

• utrata bazy pokarmowej w wyniku spadku liczebności potencjalnych ofiar w łowiskach orła;

• utrata siedlisk gniazdowych, w wyniku wycinania starych drzewostanów na terenach trudno dostępnych, które są ostojami gatunku;

• napowietrzne linie energetyczne, o które ptaki rozbijają się lub zostają śmiertelnie porażane prądem;

• niepokojenie ptaków w łowiskach i miejscach gniazdowych w wyniku zagospodarowania turystycznego terenów górskich i wzmożonej penetracji ludzkiej.

Propozycje odnośnie do zarządzania.

Należy:

• opracować i wdrożyć strategię zagospodarowania terenów ważnych dla populacji orła przedniego;

• na obszarach występowania orła odtworzyć łąki i pastwiska, które w ciągu ostatnich 20 lat podlegały zarastaniu krzewami;

• na obszarach występowania orła zabezpieczyć tereny otwarte przed zalesianiem i naturalną sukcesją roślinności przez podjęcie ich koszenia i objęcie wypasem;

• na obszarach występowania orła doprowadzić do zwiększenia stanu liczebnego zwierzyny drobnej, jak i ssaków kopytnych;

• ograniczyć i ukierunkować ruch turystyczny w rejonach występowania orła.

Bączek

Gatunkowi zagraża w Polsce:

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku zmian reżimu hydrologicznego rzek, zmieniających częstość i długość zalewów w dolinach rzecznych;

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku deniwelacji powierzchni dolin rzecznych (zasypywania staro rzeczy i zagłębień terenu okresowo wypełnianych wodą);

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku intensyfikacji gospodarki rybackiej na stawach hodowlanych;

• utrata siedlisk w wyniku zmniejszania się powierzchni ekstensywnie użytkowanych łąk i pastwisk w dolinach rzecznych na rzecz pól uprawnych.

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku niekontrolowanego pozyskiwania trzciny na obszarach lęgowych bączka;

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku wiosennego, nielegalnego wypalania szuwarów trzcinowych;

• utrata siedlisk lęgowych w wyniku wycinania zakrzewień

wokół zbiorników wodnych w rejonach gniazdowania.

Dodatkowe zalecenia działania:

• opracować i wdrożyć zasady przyjaznego ptakom pozyskiwania trzciny na zbiornikach wodnych;

• wykluczyć osuszanie torfowisk i niecek jeziornych;

• podjąć podtapianie przesuszonych trzcinowisk.

Rybołów

Gatunkowi zagraża w Polsce:

• degradacja niektórych terenów łowieckich rybołowa jako skutek różnych form aktywności człowieka (niepokojenie ptaków poprzez wzmożony ruch turystyczny, zabudowa brzegów zbiorników wodnych);

• degradacja terenów łowieckich spowodowana eutrofizacja wód prowadząca do spadku ich przezroczystości;

• nielegalny odstrzał na stawach hodowlanych;

• kolizje z napowietrznymi liniami energetycznymi; z elektrowniami wiatrowymi;

• niedostatek dogodnych miejsc lęgowych, szczególnie sosen w wieku ponad 150 lat;

• prowadzenie prac leśnych w pobliżu gniazd w sezonie lęgowym.

Dodatkowe zalecenia działań:

• podjąć program instalowania koszy gniazdowych na nieczynnych słupach energetycznych (zabieg z powodzeniem stosowany w Niemczech);

• przeciwdziałać eutrofizacji jezior prowadzącej do spadku przejrzystości wody.

Wodniczka

Gatunek zagrożony w skali globalnej. Na legowiskach w Polsce jest zagrożony przede wszystkim wskutek:

• zmian siedliskowych spowodowanych melioracją i zarastaniem dolin rzecznych, bagien i torfowisk niskich. Obecnie na większości stanowisk melioracje nie są już prowadzone, jednak wyraźny jest negatywny wpływ działania realizowanych w przeszłości. Na większości obszarów podmokłych, w tym na terenach obecnie chronionych, największym zagrożeniem jest zarastanie trzciną i roślinnością drzewiastą na skutek zaniechania tradycyjnych sposobów koszenia i wypasu;

• lokalnie - głównie w rejonie Pomorza Zachodniego - występuje zagrożenie związane z rozwojem plantacji trzcinowych kosztem siedlisk właściwych dla wodniczki. Brak renaturalizacji i możliwości stworzenia odpowiednich siedlisk, poza obecnymi wyspowymi stanowiskami lęgowymi uniemożliwia wzrost populacji i odtwarzanie zasięgu gatunku.

Zalecane działania:

• wprowadzić czynną ochronę gatunku. Znaczenie ma wyłącznie zapewnienie wystarczającej ilości odpowiednich siedlisk, zarówno w obrębie lęgowisk, jak i w miejscach regularnego zatrzymywania się na trasie przelotu;

• aktywnie zatrzymać postępującą degradację siedlisk i dalszą fragmentację większych skupisk lęgowych na całym krajowym areale. Działania te powinny być realizowane

jednocześnie w całym kraju i skoordynowane z działaniami podejmowanymi w innych krajach posiadających jeszcze stosunkowo liczne populacje wodniczki, tj. przede wszystkim na Białorusi i Ukrainie;

• podjąć próby renaturalizacji zdegradowanych stanowisk historycznych - istnieją przykłady skutecznych działań zwiększających liczebność i zasięg występowania lokalnych populacji (Węgry). W Polsce szczególnie pilnej ochrony wymaga populacja zachodniopomorska, gdzie

należy podjąć działania obejmujące cały region, w tym stanowiska w Niemczech;

Puchacz

Gatunkowi zagraża w Polsce:

• niski sukces rozrodu wynikający z dużej wrażliwości na niepokojenie i porzucania znacznej liczby lęgów (lokalnie do 50%);

• utrata siedlisk w wyniku melioracji i zmian użytkowania gruntów, prowadzących do zaniku terenów otwartych, będących ważnym miejscem zdobywania pokarmu, jak i stanowiących Środowisko życia dla preferowanych przez puchacza ofiar (np. karczownik, kaczki);

• lokalny zanik ssaków Średniej wielkości (jeż, królik, karczownik, itp.), stanowiących preferowaną zdobycz;

• bezpośrednie prześladowanie ze strony człowieka, cięgle jeszcze postrzegającego puchacza jako konkurenta polującego na łowne gatunki zwierząt;

• nasilona turystyka, szczególnie nieskanalizowany ruch wspinaczkowy.

Propozycja działania:

Na terenach gniazdowania gatunku należy:

• prowadzić ochronę strefową miejsc gniazdowych (stanowiska czynne i stanowiska alternatywne - strefy z lat ubiegłych);

• utrzymać w stanie niezmienionym tereny wykorzystywane przez puchacze do łowów - unikać zmian w krajobrazie, zwłaszcza w przypadku przestrzeni otwartych (wycinania drzew stanowiących czatownie, zabudowy, zmiany użytkowania gruntów itp.)



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Natura 2000 a autostrada A1, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Natura 2000
Ochrona ryb na obszarach Natura 2000(1), Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Natura 2000
N2000 text, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Natura 2000
ptaaaszki, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Natura 2000
nietoperze w sieci Natura 2000, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Natura 2000
natura 2000 praca, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Natura 2000
Natura 2000 a autostrada A1, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Natura 2000
O konieczności ochrony ptaków zdawano sobie sprawę już ponad 100 lat temu, Ochrona Środowiska pliki
Ocena stanu ryzyka zagrozen dla zawodu, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Ergonomia
1do nawozow naturalnych zaliczamy, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Nawożenie
Zasoby przyrody - zagrozenia cywilizacyjne egzamin, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Zagrożenia
spis gatunków analfabetycznie, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Gleboznawstwo
CHEMIA FIZYCZNA- spektrografia sc, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Chemia
113MOJA, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Fizyka
CHEMIA FIZYCZNA-Proces analityczny sc, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Chemia
Niszczenie drobnoustrojów, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Mikrobiologia
zestawy opracowane eko, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Ekologia lądowa

więcej podobnych podstron