Wypow.argumentac.-to wypowiedź w której za pomocą jednych zdań(przesłanek)uzasadnia się jakieś inne z założenia kontrowersyjne zdanie(konkluzja). Wyodrębniamy z wypowiedzi argumentacyjnej układ zdań złożony z konkluzji lub przesłanek-nazywamy to argumentem zawartym w wypowiedzi lub agrumentem.
W wypowiedzi argument. występują tzw. słowa-klucze.Dzielimy je na 2 grupy: 1).więc, skoro więc, a zatem, dlatego, ergo(wiedza), ską wynika że, 2).bo, ponieważ, albowiem, skąd, gdyż, przecież, a nawet, a to oznacza...//
Standaryzacja-polega na wyodrębnieniu z wypowiedzi argumentację przesłanych w konkluzji oraz w ich zwięzłym i jasnym a także emocjonalnie neutralnym przedstawieniu w postaci samodzielnych pełnych zdań. Zdania musza być zwięzłe, minimalna liczba słów, unikać powtórzeń, niepotrzebnych słów. Należy unikać niejednoznaczności, niezrozumiałych skrótów, metafor, bądź zwrotów namawiających do nieznanego kontekstu. W niektórych argumentach jest brak konkluzji nie została wprost wypowiedziana ale można się domyślić. Może mieć więcej niż jedną przesłankę.
Argument złożony- arg zawierający podargumenty. Gdy jedna przesłanka służy uzasadnieniu innej.
Argument prosty- nie zawierający podargumentow.
Argument główny- układ zdan złożony z konkluzji głównej oraz wszystkich przesłanek bezpośrednio.
Podargument- jeśli jedna lub więcej przesłanek arg uzasadnia inna przesłankę tego samego argumentu
Przesłanki wspierają konkluzje łącznie- jeśli usuniecie którejkolwiek z nich unicestwiłoby cały argument, pozbawiając pozostały zespol przesłanek jakiejkolwiek siły uzasadniającej.
Rozdzielnie- jeśli każda z przesłanek w sposób niezależny od jakiejkolwiek innej wspiera konkluzje usuniecie jakiejś przesłanki pozbawia argument jedynie części wartości, nie unicestwiając go.
Mieszany- w arg sa pary przesłanek, które zespołowo stanowią uzasadnienie konkluzji, a obok nich pewne przesłanki uzasadniają konkluzje niezależnie od innych.
Diagram argumentu- przedstawia się na nim relacje uzasadniania zachodzące miedzy poszcz. zdaniami, konkluzje pośrednie i podargumenty argumentu, a także charakter tych relacji.
Materialna poprawność argumentów - jeśli każda z jego przesłanek jest prawdziwa lub przynajmniej dostatecznie wiarygodna. Gdy pośród przesłanek i argumentów występuje zdanie mało wiarygodne lub fałszywe mówimy, że argument nie jest materialnie poprawny albo, że zawiera błąd materialny.
Zdania analityczne- prawdziwość niektórych zdan jest zagwarantowana regułami języka, w którym je sformułowano. Samo znaczenie użytych słów i konstrukcja powodują, ze nie sposób uznać takiego zdania za fałszywe.
np. 2+2=4,
Zdania będące bezpośrednią konsekwencją przyjętej w jakiejś dziedzinie np. prawnej definicji lub zespołu definicji, np. koty nie szczekają.
Wnioskowanie- niektóre twierdzenia uznajemy za prawdziwe dlatego ze wynikają one z wcześniej uznanych przez nas twierdzeń. Dowolny, skończony co najmniej dwuwyrazowy ciag zdan.
Argumenty dedukcyjne. Związek miedzy przesłankami a konkluzja- kiedy miedzy przesl. a konkluzją nie zachodzi żaden dostrzegalny związek uzasadniający to taki zw. nie spełnia warunku relewancji. Warunek ten polega na tym ze miedzy przesl a konkl zachodzi zw. Lub specyficzna więź pozwalająca przenieść na konkluzje całość pewności, z która zostały uznane przesłanki.
Wyróżniamy argumenty w których konkluzja wynika logicznie z przesłanek obecnych literalnych w tekście: Argument dedukcyjny w sensie ścisłym- konkluzja wynika logicznie z przesłanek. Cala pewność, z która przyjęto przesłanki, może być prawomocnie przelana na konkluzje. Gwarantem niezawodności uzasadnienia jest tutaj znaczenie stałych logicznych- słowa tj. każdy, nieprawda, niektóry, ze, i, lub. W argumencie dedukcyjnym cała pewność z którą przyjmuje przesłanka może być prawomocnie przelana na konkluzję. W argumencie deduk. mówiąc obrazowo treść konkluzji zawiera się w łącznej treści przesłanek i dlatego nie do pomyślenia jest aby konkluzja, była fałszywa a przesłanki równocześnie były prawdziwe. Wartość argumentów wywodzi się ze ściśle ustalonego znaczenia tzw. stałych logicznych uzytych w argumencie takich jak: każdy, niektóry, jeśli...to...,.Badając dedukcyjność danego argu. polega na formalizacji tzn. na wypisaniu schematu oddającego sposób użycia stałych logicznych w argumencie a następnie zbadanie czy ów schemat jest niezawodny tzn. czy każdorazowo wychodząc od prawdziwych przesłanek dojść musimy do prawdziwej konkluzji.
Argument w sensie szerokim- konkluzja wynika logicznie z przesłanek w świetle dodatkowej wiedzy, wyrażonej tzw. przesłankami domyślnymi bądź ukrytymi.
Sprawdzanie przesłanek: *wyróżnić zdania analityczne, *nasza pamięć, *wnioskowanie np. niektóre zdania są prawdziwe i na ich podstawie można coś tam przesłanki stwierdzić?!
Błąd formalny - wtedy gdy twierdzi, że ktoś twierdzi że argument deduk. a nie jest dedukcyjny.//
Mówimy, że argument o przesłankach A, B, C, ... i konkluzji K jest dedukcyjny w świetle wiedzy złożonej z prawdziwych zdarzeń zdań U, W, Z, ... jeśli z przesłanek A, B, C, nie wynika logicznie konkluzja K
Metoda krytycznego pytania- kolejne etapy postępowania zgodnego z ta metoda wyznacza tzw. krytyczne pytanie. Krytyczne pytanie w odniesieniu do argumentu brzmi: W jakiej możliwej do pomyślenia sytuacji byłoby tak, by konkluzja arg była fałszywa lub mocno wątpliwa pomimo prawdziwości przesłanek?
Argument z autorytetu- arg w którym uzasadnia się pogląd tym, ze podziela go jakaś wskazana osoba( autorytet osobowy) lub grupa osob. Ogólny schemat: X twierdzi, ze p / zatem: p
Argument ad verecundiam- tradycyjna nazwa argumentu z autorytetu w którym przywołuje się autorytet z naruszeniem wyżej przedstawionym wymagan. Nazwę te rezerwuje się zwłaszcza dla argumentu, w którym szermowanie sławnymi nazwiskami, tytułami dziel i obcojęzycznymi cytatami jest na onieśmielenie, odebranie pewności siebie i przez to osłabienie krytycyzmu odbiorcy.
Argument ad hominem- dotyczący osoby, zwalcza się twierdzenia lub argumentacje jakiejś osoby przez wskazywanie cech tej osoby ( płci, zawodu, światopoglądu, postępowania).rodzaje: wykazanie braku kompetencji, obiektywizmu, dobrej woli, wykazanie sprzeczności głoszonego poglądu z zachowaniem, danej osoby, szczególny przypadek ( arg tu quoque)
Argument z podobieństwa- ze wzg na podobieństwo miedzy X a Y, dane twierdzenie T słuszne w odniesieniu do X jest także słuszne w odniesieniu do Y.
Blad płytkiej analogii- niekiedy przybiera postać analogii metaforycznej, kiedy to argument opiera się na metaforze urobionej na podstawie podobieństwa zupełnie nie związanego z treścią konkluzji.
Błąd skali- to, co jest prawdziwe w odniesieniu do obiektow małych, nie musi być prawdziwe w odniesieniu do tych samych obiektow ale dużych.
Zdania statystyczne w argumentacji- to zdania odnoszące się do cech rozmaitych zbiorowości tj. społeczności ludzkie, zespoły zdarzeń, zjawisk, przedmiotow. Typy zdan: 1. Frakcja elementow posiadających cechę C w populacji P to liczba określająca, jaka część elementow populacji P posiada cechę C. Wzór: Oc / N
Zależność statystyczna, miedzy cechami A i B w obrębie populacji ma miejsce gdy informacja o posiadaniu przez wybrany element jednej z tych cech ma wpływ na ocenę szansy posiadania przez ten sam element drugiej cechy.
Wartość i odchylenie standardowe, parametry charakteryzujące P, której każdemu X jest przypisany jakiś parametr liczbowy.
Wnioskowanie statystyczne- wnioskowanie na podstawie próby o cechach całej populacji.
Próba reprezentatywna- to próba która w odniesieniu do dowolnej cechy C mogącej przysługiwać elementom populacji zawiera dokładnie taki sam odsetek charakteryzujących się nia przedmiotow, jak cala populacja.
Próba losowa- zestawienie próby z elementow wylosowanych z całości populacji w ten sposób, by każdy element populacji miał identyczne szanse znalezienia się w próbie.
Próba nadreprezentowana- odsetek elementow ja posiadających jest większy w próbie niż w populacji.
Zależność statystyczna- miedzy cechami może stanowic ważny argument przemawiający za istnieniem związku przyczynowego miedzy tymi cechami.
Forma zdaniowa jednej zmiennej- puste miejsce do wypełnienia z której zwiany jest zbiór wyrażeń zwany zakresem zmienności tej zmiennej. Postawienie dowolnego wyrażenia należącego do zakresu zmienności zmiennej do wyjściowej formy zdaniowej, da zdanie w sensie logicznym. Wyrażenie języka jest nazwa jeśli nazywa jakiś obiekt.
Desygnatem nazwy- nazywamy obiekt lub przedmiot który dana nazwa nazywa. Zbiór wszystkich desygnatow danej nazwy nazywamy denotacja tej nazwy. Miedzy nazwami N i M zachodzą stosunki zakresowe:- nazwa N jest podrzędna wzg. M wtedy i tylko wtedy gdy denotacja N zawiera się w M, - nazwa N jest nadrzędna M witw gdy denotacja M zawiera się w N, - nazwa N krzyżuje się z M gdy denotacja N kryzuje się z M, - nazwa N jest równoważna M.
Nazwy nieostre- posiadają tzw. nieostra denotacje. Nieostra denotacja nazwy nieostrej N jest to rozłączna para zbiorow. Zbiór X nazwiemy ekstensja, nazwy nieostrej N a zbiór Y, antyekstensja N.
Uniwersum- to zbiór wszystkich przedmiotow będących obiektem naszego zainteresowania inaczej dziedzina rozważań. Zazwyczaj w badaniach jest z gory ustalone. Dziedzina rozważań.
Zbiory puste- denotacja jest zbiorem pustym
Zbiory niepuste- denotacja jest zbiorem niepustym.
Ogólne- maja więcej niż 1 desygnat
Jednostkowe- tylko jeden desygnat
Definiendum- jest nazwa, to co ma być definiowane
Definiens- spójka definicyjna
Rodzaje definicji:
1. o budowie klasycznej 3 rodzaje:
Definicje sprawozdawcze- zadaniem jest zdanie sprawy w definiensie zastanego znaczenia w języku które posiada definiendum czyli „n”. denotacja nazwy „n” powinna być identyczna jak nazwa „n”
Projektujące- termin „n” jest nowym terminem i nadajemy mu nowe ustalone przez nas znaczenie.
Regulujące- definiendum jest w użyciu w języku, ale jest używany w sposób nieostry. Ma denotacje nieostra.
Teoria wynikania- głównym przedmiotem i troska logiki jest to, żeby uniemożliwić wyprowadzenie fałszu z prawdy. Ze zdan A1, A2, A3.. An wynika zdanie B gdy niemożliwe jest aby równocześnie zdanie A1- An były prawdziwe i zdanie B prawdziwe.
Własności wynikania:
- z prawdy mozewynikac tylko prawda
- z fałszu prawda i fałsz ex falso
- jeśli ze zdania A wynika fałszywe B to A tez musi być fałszywe
- ze skończonego zbioru zdan od A1- An wynika fałszywe B to któreś ze zdan A1- An co najmniej jedno musi być fałszywe
- jeśli z A wynika B, z B c to z A wynika C.
Formalna reguła inferencyjna- układ formuł złożonych z 1 lub więcej formuł przesłanek i 1 formuły wniosku
Wnioskowanie- dowolny, co najmniej dwuwyrazowy ciąg zdan.
Wynikanie logiczne- wynikanie zależne wyłącznie od tzw. formy logicznej zdan. Forma logiczna wyraża się specjalna formuła, odziwerciedlajaca sposób użycia w zdaniu tzw. stałych logicznych ( każdy, żaden, niektóry, nieprawda ze).
Formalna reguła inferencyjna- układ formul złożony z formul przeslanek i jednej formuly wniosku.
Klasyczne zdania kategoryczne- 4 rodzaje: kazde S jest P, żadne S nie jest P, niektóre S jest P, niektóre S nie jest P.
Logika- nauka badajaca warunki poprawności wnioskowan.