Podział sterydów stosowanych miejscowo wg Klasyfikacji ATC:

D07AA - Kortykosteroidy stosowane miejscowo - słabo działające (grupa I) - Hydrokortyzon

HYDROCORTISONUM krem 1% 15g JELFA PA

HYDROCORTISONUM krem 1% 15g HOMEOFARM PA

MECORTOLON (prednisolone)krem 0.5 % - 10g PA

LINOLA P (prednisolone)maść 4% - 50g

LINOLA P (prednisolone)krem 4% - 25g

D07AB - Kortykosteroidy stosowane miejscowo - umiarkowanie silne działające (grupa II) - Dexametazon

DEXAPOLCORT (dexametasone) aerozol 40g /30ml/ A

DEXAPOLCORT (dexametasone) aerozol 80g /55ml/ A

LATICORT (hydrocortisoni butyrate) 0,1% krem 15g PA

LATICORT (hydrocortisoni butyrate)0,1% lotio 20ml PA

LATICORT (hydrocortisoni butyrate)0.1% maść 15g PA

LOCOID CRELO (hydrocortisoni butyrate) emulsja 0.1% 30g IMP PA

LOCOID (hydrocortisoni butyrate) krem 1mg/g 15g IMP PA

LOCOID (hydrocortisoni butyrate) Lipocream 1mg/g 15g IMP PA

LOCOID (hydrocortisoni butyrate) lotion 1mg/g 30ml IMP PA

LORINDEN C (flumetasone) krem - 15g PA

LORINDEN C (fllumetasone) maść - 15g PA

LORINDEN (flumetasone) lotio - 15ml PA

POLCORTOLON (triamcinolone) 0,1% krem - 15g PA

POLCORTOLON (triamcinolone) 0,1% maść - 15g PA

D07AC - Kortykosteroidy stosowane miejscowo - silnie działające (grupa III) kortykosteroidy- Aceponian metylprednizolonu

ADVANTAN (Methylprednisolone aceponate) 0,1% emulsja 15g IMP PA

ADVANTAN (Methylprednisolone aceponate)0,1% krem 15g IMP PA

ADVANTAN (Methylprednisolone aceponate)0.1% maść 15g IMP PA

CUTIVATE (Fluticasone)krem 15g IMP PA

CUTIVATE (Fluticasone) krem 50g IMP P

CUTIVATE (Fluticasone) maść 15g IMP PA

DIPROLENE (betamethasone) maść 15g IMP PA

DIPROSONE (betamethasone) maść 15g

ELOCOM (Mometasone)krem 0,1% 15g IMP PA

ELOCOM (Mometasone)krem 0,1% 30g IMP PA

ELOCOM (Mometasone)maść 0,1% 15g IMP PA

ELOCOM (Mometasone)maść 0,1% 30g IMP PA

ELOCOM (Mometasone)płyn 20ml IMP PA

FLUCINAR (fluocinolone) żel - 15g PA

KUTERID (bethametasone dipropioniate) krem 20g IMP PA

KUTERID (bethametasone dipropioniate) maść 20g IMP PA

D07AD - Kortykosteroidy stosowane miejscowo - bardzo silnie działające (grupa IV) - klobetazol

CLOBEDERM (clobetasole) krem 0.05%, 25g PA

CLOBEDERM (clobetasole) maść 0.05%, 25g PA

DERMKLOBAL (clobetasole) krem 0.05%, 15g

DERMKLOBAL (clobetasole) maść 0.05%, 15g

DERMOVATE (clobetasole) krem 25g IMP PA

DERMOVATE (clobetasole) maść 25g IMP PA

DERMOVATE-SCALP (clobetasole) płyn 25ml IMP PA

DERMOVATE-SCALP (clobetasole) płyn 50ml IMP PA

LAMPA WOODA - jest to specjalna lampa dająca możliwość dokładnego obejrzenia skóry. Składa się z czterech żarówek, których działanie polega na przepuszczeniu promieni nadfioletowych przez szklany filtr zawierający tlenek potasu i niklu. Diagnozę można postawić na podstawie zjawiska fluorescencji. Różne miejsca na skórze charakteryzują się innym odbiciem np. skóra normalna daje odbicie niebiesko-fioletowe, sucha blado-fioletowy, dobrze nawilżona ciemno-fioletowy. Badania tego typu są stosowane w dermatologii i kosmetyce.

Lampa Wooda, niewielka, przenośna lampa kwarcowa, z której widma promieniowania wyeliminowano dzięki specjalnemu czarnemu filtrowi promienie nadfioletowe. Ogniska grzybicy skóry gładkiej lub głowy owłosionej (zwłaszcza mikrosporii) oglądane w zaciemnionym pomieszczeniu w świetle lampy Wooda silnie fluoryzują.

Lampą tą posługujemy się:

1) do szybkiego wyselekcjonowania z dużej zbiorowości (np. szkoły) osób podejrzanych o zakażenie grzybicze,

2) do ułatwienia pobierania z właściwego ogniska materiału do badań mikologicznych.

Mikroskop optyczny, przyrząd optyczny służący do uzyskiwania silnie powiększonych obrazów małych przedmiotów. Zasadniczo zbudowany jest z tubusu zawierającego na swoich końcach okular i obiektyw (oba działające jak soczewki skupiające). Ponadto mikroskop optyczny posiada układ oświetlenia preparatu (kondensor) i stolik preparatowy (czasami wyposażony w mikromanipulator).

Obiektyw mikroskopu optycznego daje rzeczywisty, odwrócony i powiększony obraz przedmiotu, okular pełni rolę lupy, przez którą ogląda się obraz dawany przez obiektyw. Obraz oglądany w okularze jest obrazem pozornym i silnie powiększonym, powiększenie kątowe mikroskopu optycznego wyraża się wzorem: w=(xD)/(fF), gdzie x - długość rury tubusa, D - odległość dobrego widzenia (250 mm), f i F odpowiednio: ogniskowa obiektywu i okularu. Przy znanych oddzielnie powiększeniach okularu i obiektywu powiększenie mikroskopu optycznego jest iloczynem tych powiększeń. W praktyce stosuje się powiększenia od kilkudziesięcio- do ponad tysiąckrotnych.

Najlepsze mikroskopy optyczne pozwalają dostrzegać szczegóły przedmiotu o rozmiarach kilkuset nm. Dalszy wzrost zdolności rozdzielczej jest ograniczony długością fali światła, pewne poprawienie zdolności rozdzielczej można uzyskać konstruując mikroskop optyczny do obserwacji w nadfiolecie (tzw. mikroskopy ultrafioletowe). Jasność obrazu mikroskopu optycznego jest proporcjonalna do rozwartości kąta wiązki wchodzącej do obiektywu (tzw. apertura wejściowa mikroskopu optycznego, imersyjny obiektyw mikroskopu).

W konstrukcji obiektywu pożądane jest też uzyskanie jak najmniejszej ogniskowej, oba te czynniki powodują, że bieg promieni daleki jest od biegu promieni przyosiowych, stąd poważnym problemem przy wykonywaniu obiektywów mikroskopowych jest usunięcie powstających wad optycznych (aberracje układów optycznych). W tym celu jako obiektywy stosuje się skomplikowane, wielosoczewkowe układy optyczne (najprostszy z nich, tzw. obiektyw aplanatyczny Amiciego, posiada 6 soczewek). Jako okular stosuje się układ Huygensa (rzadziej Ramsdena).

Często używane są mikroskopy stereoskopowe, będące układem dwóch prawie równoległych mikroskopów optycznych, lub mikroskopy wyposażone w tzw. binokular (dwuoczny okular). Możliwe jest też stosowanie różnych specjalistycznych nakładek okularowych umożliwiających fotografowanie lub odrysowywanie obserwowanych przedmiotów.

Ze względu na warunki oświetlenia preparatu wyróżnia się kilka metod obserwacji mikroskopowych:

a) metoda obserwacji jasnego pola w świetle przechodzącym (preparaty częściowo pochłaniające światło, np. przezroczyste, ale zabarwione),

b) metoda obserwacji ciemnego pola w świetle przechodzącym (preparaty przezroczyste niebarwione, wykorzystane jest tylko światło rozproszone),

c) metoda obserwacji ciemnego pola w świetle odbitym (preparaty nieprzezroczyste, wykorzystuje się światło rozproszone),

d) metoda kontrastu fazowego (do obserwacji przedmiotów przezroczystych i bezbarwnych, zastosowanie specjalnego układu optycznego ujawnia różnice w drogach optycznych różnych promieni, F. Zernike),

e) metoda interferencyjna (obserwacja interferencji światła przechodzącego przez przezroczysty preparat).

Mikroskop optyczny został wynaleziony ok. 1590 w Niderlandach przez Z. van Jansena (luneta), udoskonalony i zastosowany do badań w 1. poł. XVII w. przez A. van Leeuwenhoeka. Teorię mikroskopu optycznego podał E. Abbe (1873).

Budowa mikroskopu i jego zdolność rozdzielcza.

Mikroskop złożony jest z dwu zbierających zespołów soczewek, umieszczonych na końcach

rury zwanej tubusem. Zespół soczewek, zazwyczaj o krótkiej ogniskowej, zwrócony do

przedmiotu nazywa się obiektywem, drugi zaś, przez który dokonuje się obserwacji, nosi

nazwę okularu. Obiektyw tworzy wewnątrz tubusa rzeczywisty, powiększony i odwrócony

obraz, który ogląda się za pomocą okularu. Wskutek istnienia obydwu zespołów obserwuje

się pozorny, powiększony i prosty obraz. Całkowite powiększenie mikroskopu jest iloczynem

powiększenia obiektywu i okularu.

Do optycznego wyposażenia mikroskopu należy również urządzenie oświetlające, od którego

zależy jasność, ostrość i kontrastowość obrazu. Na jakość obrazu wpływa także dokładność

prostopadłego ustawienia stolika względem osi optycznej tubusa mikroskopu. W tym celu

zespoły te mocowane są na sztywnym statywie, który jest wyposażony w mechaniczne

elementy regulacyjne oraz urządzenia służące do łatwej wymiany obiektywów oraz regulacji

oświetlenia.

Powiększenie mikroskopu jest, jak powiedziano, iloczynem powiększenia obiektywu i

okularu. Na podstawie tego stwierdzenia można by błędnie wnioskować, że przez

odpowiedni dobór obiektywu i okularu otrzyma się dowolnie duże powiększenie. W

rzeczywistości jednak rozmiary szczegółu, które można obserwować za pomocą mikroskopu,

są nie mniejsze od pewnych określonych wartości, ograniczonych falowym charakterem

światła.

Najmniejsza odległość d dwóch punktów, które można jeszcze rozróżnić z użyciem danego

mikroskopu, nosi nazwę zdolności rozdzielczej. Zachodzi przy tym związek:

n sin = / d

w którym: n - współczynnik załamania światła ( szkła optycznego ),

- kąt zmiany kierunku promienia

- długość fali świetlnej,

d - zdolność rozdzielcza.

Dla zmniejszenia zdolności rozdzielczej mikroskopu pomiędzy zgład i obiektyw wprowadza

się kroplę przezroczystej cieczy, tzw. cieczy imersyjnej, o bardzo dużym współczynniku

załamania n światła ( jest to zazwyczaj olej cedrowy ). Zwiększenie wartości n powoduje

zmniejszenie d, zgodnie z podanym uprzednio wzorem:

d = / n sin

Wartość A = n sin = n sin /2 nosi nazwę apertury A, która jest wielkością charakteryzującą

dany obiektyw. Im większa apertura A, tym mniejsze szczegóły można rozróżniać w obrazie

mikroskopowym.

Zmianę powiększenia mikroskopu można otrzymać przez zmianą obiektywu lub okularu,

zmianę odległości aparatu fotograficznego ( w przypadku fotografowania objektu ) lub też

przez zmianę położenia ekranu ( w przypadku projekcji ). Wzrostowi powiększenia powinien

jednak towarzyszyć wzrost liczby szczegółów w obserwowanym obrazie. Tak uzyskana

powiększenie określa się mianem powiększenia użytecznego.

Obiektyw i okular.

Układy optyczne zwykle są obarczone wadami odwzorowania obrazu przedmiotu. Obiektyw

i okular mikroskopu są najbardziej wrażliwe na wady aberracji sferycznej i chromatycznej.

Aberracja sferyczna jest wadą układu optycznego polegającą na tym, że promienie

przecinają się nie w jednym punkcie, lecz na pewnym obszarze. Powoduje ona, że uzyskany

obraz ma niejednakową ostrość w swoim centrum i na brzegach. Aberracja chromatyczna

jest spowodowana rozszczepieniem wiązki białego światła po przejściu przez soczewkę, 

wskutek czego otrzymany obraz składa się z wielu nie pokrywających się ze sobą 

różnobarwnych obrazów. Wady te kompensuje się stosując układy kilku soczewek 

wykonanych z różnych gatunków szkła, o różnych krzywiznach. Obiektywy wykonuje się o 

powiększeniu własnym 5 120 x. Wielkości charakterystyczne obiektywu ( rodzaj obiektywu, 

apertura oraz powiększenie własne ) są zazwyczaj podawane na oprawie.

W badaniach metalograficznych stosuje się zazwyczaj obiektywy suche do pracy w powietrzu 

( n = 1 ); do dużych powiększeń są używane obiektywy immersyjne. W objektywach suchych 

największa apertura wynosi A = 1,4. Okulary w mikroskopach służą nie tylko do 

powiększania obrazu utworzonego przez obiektyw, lecz także korygują jego błędy optyczne. 

Okulary o najprostszej budowie składają się z dwu płasko wypukłych soczewek, pomiędzy 

którymi jest umieszczona kołowa przesłona. Są to okulary Huyghensa. Stosuje się je 

najczęściej do obserwacji bezpośredniej. Okulary Huyghensa nie korygują wad optycznych 

obiektywu i dlatego dawany przez nie obraz jest ostry tylko w środku, brzegi zaś rozmyte. 

Wady te są korygowane przez układy bardziej złożone.

Urządzenia oświetlające.

W mikroskopach metalograficznych urządzenie oświetlające składa się z silnego źródła 

światła oraz odpowiedniego układu optycznego, doprowadzającego światło do miejsca 

obserwowanego. Jako źródło światła najczęściej stosuje się niskowoltową żarówkę ze ściśle 

zwiniętymi włóknami, tworzącymi prawie punktowe źródło. Stosuje się także inne rodzaje 

lamp, np. łukowe, rtęciowe itp. Promienie wychodzące ze źródła światła skupia się za 

pomocą kondensora na otworze układu oświetlającego. Oświetlacz kieruje promienie światła 

na dany przedmiot przez obiektyw - za pośrednictwem płytki szklanej lub pryzmatu. 

Promienie świetlne padające na płytkę szklaną półprzezroczystą , nachyloną pod kątem 45o, 

częściowo przez nią przechodzą, częściowo się od niej odbijają i przez obiektyw docierają 

do powierzchni zgładu . Po odbiciu się od tej powierzchni promienie ponownie przechodzą 

przez obiektyw, a następnie są kierowane przez pryzmat do okularu, skąd docierają do oka 

obserwatora. Zastosowanie pryzmatu daje obraz jaśniejszy i bardziej kontrastowy, lecz 

zdolność rozdzielcza obiektywu jest mniejsza, ponieważ pryzmat przysłania połowę jego 

otworu czynnego.

Opisane układy umożliwiają obserwację przedmiotu w tzw. jasnym polu widzenia. Przy 

skośnym skierowaniu promieni na powierzchnię zgładu można obserwować w tzw. ciemnym 

polu widzenia. Otrzymany w ten sposób obraz jest jak gdyby negatywem obrazu w polu 

jasnym. Przy tym sposobie oświetlacz kieruje promienie ukośnie poza obiektywem; do 

obiektywu trafiają więc tylko promienie odbite, te, które na swej drodze spotkały szczegóły 

rozpraszające światło, jak granice ziarn, wydzieleń, wtrąceń, rysy itp. Inne płaszczyzny dają 

obraz ciemniejszy. Środkowa część cylindrycznej wiązki promieni jest przysłonięta kołową 

przesłoną. Wiązka promieni po odbiciu od pierścieniowego zwierciadła biegnie poza 

obiektywem, załamuje się w zwierciadle parabolicznym i pada skośnie na powierzchnię zgładu 

. Obserwacje w ciemnym polu widzenia przeprowadza się dla wydobycia szczegółów 

niewidocznych w polu jasnym. Wyznaczanie powiększenia na matówce mikroskopu.

W celu wyznaczenia wartości powiększenia uzyskiwanego na matówce mikroskopu w 

miejsce badanej próbki wstawia się podziałkę mikrometryczną ( zwykle jest to 1 mm 

podzielony na 100 części ). Otrzymany na matówce obraz tej podziałki należy dokładnie 

zmierzyć, tj. wyznaczyć np. odległość między dwiema sąsiednimi kreskami. Uzyskaną 

wartość należy podzielić przez 0,01 mm; otrzymany wynik jest wartością powiększenia 

uzyskiwanego na matówce.

Uwaga: zwykle w celu zwiększenia dokładności pomiaru powiększenia mierzy się odległość 

między skrajnymi kreskami widocznymi na ekranie; otrzymany wynik dzieli się wówczas przez 

liczbę działek. Podobnie przy fotografowaniu otrzymanych obrazów rozmiary poszczególnych 

wad można określić przez porównanie fotografii wady z fotografią podziałki mikrometrycznej, 

wykonaną w tych samych warunkach.

Jak demodex wpływa na urodę twarzy

Naszym grudniowym gościem - ekspertem jest chiński profesor, dermatolog Qu Kui Zun, który ma na swym koncie wybitne osiągnięcia w dziedzinie pielęgnacji skóry i urody. Dr Qu (wymawia się: czi) całe swe naukowe życie poświęcił badaniu roztocza o nazwie demodex i jest największym na świecie autorytetem w tej dziedzinie. Dr Qu rozpoczął badania wpływu roztocza demodex na skórę człowieka przed ponad czterdziestu laty, w 1955 roku. Będąc naczelnym lekarzem chińskiego Uniwersytetu Qingdao i kierownikiem Instytutu Dermatologicznego Qingdao, Dr Qu wraz ze swymi współpracownikami, w trzydziestoletnim okresie do 1985 roku, przeprowadził w wielu krajach badania aż 905 tysięcy ludzi różnej rasy, płci, w różnym wieku. W rezultacie tych udokumentowanych badań doszedł on do wniosku, że 97.68% ludzi jest nosicielami roztocza Demodex występującego na twarzy i głowie. W poniższym artykule dr Qu podsumowuje najważniejsze rezultaty swych wieloletnich badań naukowych.

  „Uroda jest ucieleśnieniem doskonałości. Każdy marzy o jej posiadaniu. Wszyscy zachwycamy się urodą. Istnieje jednak pewien pasożyt skóry, który bez naszej wiedzy może wpłynąć na wygląd naszej twarzy, powodując powiększenie jej porów, pojawienie się krost i wypadanie włosów.”

Co to jest demodex?

W zasadzie znany tylko przez naukowców pasożyt o nazwie demodex żyje w skórze  ludzi i zwierząt od zarania dziejów. Mimo to został on odkryty przez dwóch niemieckich uczonych dopiero w 1841 r. Henle odkrył te pasożyty w ropie z krost, zaś Berger w tłuszczu z ucha. Roztocz demodex żyje w porach gruczołów łojowych i w mieszkach włosowych, głównie na nosie, czole, policzkach i podbródku. Jest jednak w stanie przeżyć w dowolnym punkcie ciała. Dzieci zakaża rzadko. Wśród dorosłych najbardziej zarażane są osoby o tłustej cerze i używające często kremu do twarzy, które nie oczyszczają odpowiednio swej skóry.
Istnieją dwa rodzaje tych roztoczy pasożytujących na człowieku:  długi, przypominający robaka Demodex folliculorum żyjący w mieszkach włosowych; krótki Demodex brevis żyjący w gruczołach łojowych.

 Czy demodex może wywoływać
 problemy zdrowotne u ludzi?

 Z badań naukowych wynika, że odpowiedź na to pytanie jest jednoznaczna: tak. Miałem pacjentów, których twarz była wręcz zniekształcona z powodu rozległego zakażenia roztoczem. Jednak większość moich pacjentów należała do kategorii tych, u których obecność pasożytów oznaczała raczej problem estetyczny niż zdrowotny. (Przedstawione tutaj zdjęcia, zamieszczone także w mojej książce*, dobrze ilustrują to zjawisko.) Jeśli któryś z dwóch gatunków roztocza nadmiernie się rozmnoży, mogą się pojawić problemy związane z działalnością pasożytów: 

 Demodex folliculorum wgryza się w mieszki włosowe, gdzie wysysa substancje odżywcze przeznaczone dla korzeni włosów. Prowadzi to do zakażenia i obrzęku mieszków włosowych. W rezultacie końcowym zaś - do wypadania włosów i zapalenia pobliskich tkanek.

Z lewej: Długi, przypominający robaka demodex folluculorum wgryza się w mieszki włosowe Z prwej: Krótki demodex brevis pasożytuje w gruczołach łojowych

 Demodex brevis pobiera substancje odżywcze z gruczołów łojowych. W rezultacie dochodzi do zakażenia i zapalenia tych gruczołów. W wyniku tego powiększają się pory w naszej skórze, która wygląda jak „podziurawiona” i może wystąpić stan zapalny. Jedną z przyczyn trądziku różowatego może być rozległe zakażenie roztoczem demodex.
  Gdy obecne są oba gatunki demodex, powodowane przez nie szkody mogą być poważne. Demodex rozmnaża się szybko i w rosnącej liczbie może zablokować mieszki włosowe.

---