WYKŁADY

Rząd Mazowieckiego- zlikwidowano ponad 3 tys zarz.prawnych; trudności ze zrozumieniem prawa przez farmaceutów, do dziś ponosi się tego konsekwencje Prawo- jest elementem życia, kształtującym zachowanie się człowieka. Przestrzeganie reguł postępowania .......................................................................................................... .................................................................................................................................. Prawo wiąże się z interesem państwa: Przestrzeganie reguł postępowania będących prawem zapewniają środki przymusu, którymi dysponuje państwo, a ściślej jego organy Prawno jest stanowione przez organy państwa. Norma prawna- reguła postępowania jednoznacznie wskazująca określone kategorie adresatów, pewien sposób zachowania się lub tylko określonych zachowaniach ustanowiona (lub uznawana) przez państwo i chroniona środkiem przymusu państwowego. Norma prawna ma charakter ogólny- znaczy to, że nie wskazuje indywidualnego, określonego adresata. Składa się w klasycznym ujęciu z: hipotezy dyspozycji sankcji. Hipoteza- ustala warunki i adresatów danej reguły postępowania, którzy powinni zachować się w sposób określony w drugim wymienionym elemencie normy, a więc w jej dyspozycji. Np. kto* z winy swojej wyrządził szkodę (teza), zobowiązany jest do naprawienia szkody. *kto- oznacza każdą osobę prawną lub fizyczną. Dyspozycja normy prawnej to polecenie takiego a nie innego postępowania w okolicznościach określonych hipotezą. Sankcja- ujemne skutki nieprzestrzegania dyrektywy prawnej. Zasadniczo normy prawne mogą składać się bądź z hipotezy i dyspozycji- taką strukturę mają wykazywać normy prawa cywilnego, bądź też z dyspozycji i sankcji- ma to być typowa struktura norm prawa karnego. Wyróżnić możemy 2 podstawowe rodzaje norm prawnych sankcjonowane sankcjonujące

Norma sankcjonowana (składająca się z hipotezy i dyspozycji) określa sposób w jaki powinien zachować się adresat tej normy w wyznaczonych przez nią warunkach) Norma sankcjonująca (skł.się z hipotezy wtórnej) określa jak powinien zachować się organ państwa w przypadku gdy adresat normy sankcjonowanej nie zastosuje się do niej. Normy prawne w treści swojej mogą w różny sposób wyznaczać zachowanie się jej adresata. Z tego punktu widzenia rozróżniamy normy: nakazujące zakazujące (zakazują określonego zachowania ) dozwalające Prawo podmiotowe to upoważnienie udzielone podmiotowi w celu ochrony jego interesów ściśle określonych i zagwarantowane przez prawo przedmiotowe. Prawno przedmiotowe polega na mozliwości domagania się przez dany podmiot określonego zachowania się innego podmiotu (lub podmiotów). Takie możliwości domagania się określonego zachowania przewidują odpowiednie normy. Prawno przedmiotowe to normy prawne, w których wypływają prawa podmiotowe lub w których określony jest zakres kojarzenia 2 praw podmiotowych. Zakres praw podmiotowych jest różny i dlatego rozróżniamy: prawa podm. bezwzględne prawa podm. względne Prawo podmiotowe bezwzględne jest skuteczne wobec wszystkich w konsekwencji daje podstawę do roszczeń względem każdego, kto to prawo narusza (np. prawo własności) Prawo podmiotowe względne jest skuteczne wobec oznakowanej jednostki lub jednostek np. prawo wierzyciela czyli tego, kto udzielił pożyczki do żądania zwrotu od dłużnika, czyli od tego kto przyjął pożyczkę. Jeśli zostaną stworzone przez podmioty sytuacje określone przez prawo to zrodzi się między nimi stosunek prawny. Stosunek prawny- to więź społeczna między dwoma konkretnymi podmiotami, zrodzona na podstawie normy prawnej w związku z powstaniem sytuacji określonej prawem. Treścią każdego stosunku prawnego są wzajemne prawa i obowiązki.

Każdy stosunek prawny rodzi się w związku z powstaniem jakiegoś określonego prawem faktu (sytuacji). Zdarzeniem prawnym lub faktem prawnym nazywamy taki fakt, z którym wiąże się: powstanie stosunku prawnego (zawiązanie spółki, akt ślubu w USC) zmiana jego treści wygaśnięcie stosunku prawnego Zdarzenia prawne dzielimy na: zdarzenia naturalne zdarzenia ludzkie (zachowane) zachowania w określonej sytuacji Działanie człowieka może przybrać różne formy, może ono być podjęte bez zamiaru wywołania skutków prawnych i wówczas nazywamy je czynem. Czynem nazywane jest tego rodzaju zachowanie się podmiotu prawa, które rodzi skutki prawne, choć do wywołania owych skutków podmiot prawa swym zachowaniem nie zmierzał. Czyny dzielimy na: dozwolone (zgodne z prawem) zabronione (niezgodne z prawem) Wśród czynów zabronionych rozróżniamy: niedozwolone karalne Czyny niedozwolone to czyny pociągające za sobą odpowiedzialność cywilno-prawną, polegającą na obowiązku naprawienia powstałej szkody. Popełnienie zaś czynów karalnych prowadzi w konsekwencji do pociągnięcia sprawy do odpowiedzialności prawnej przed sądem np.nieprzestrzeganie przepisów BHP, prawa farmaceutycznego. Prawo cywilne to normy prawne regulujące stosunki majątkowe między podmiotami prawa, które oparte są na zasadzie równorzędności stron. To właśnie odróżnia prawo cywilne od prawa administracyjnego lub finansowego. W prawie wyodrębnia się 4 podstawowe działy: część ogólna prawo rzeczowe prawo zobowiązaniowe prawo spadkowe

Część ogólna to przepisy dotyczące zagadnień wspólnych dla wszystkich pozostałych działów. Są tu sprawy takie jak: określenie kategorii podmiotów prawa cywilnego, ich zdolności prawnej i do czynności prawnej, określenie pojęcia rzeczy i ich rodzajów, pojęcie czynności prawnych i przesłanek ich ważności, przedstawicielstwa, przedawnienia. Prawo rzeczowe- obejmuje te społeczne formy korzystania z dóbr majątkowych, których przedmiotem są rzeczy, czyli materialne części przyrody. Prawo zobowiązaniowe- obejmuje przepisy normalizujące te formy korzystania z dóbr majątkowych, których podmiotem są wierzytelności. Prawo spadkowe- obejmuje przepisy normalizujące los spraw majątkowych (po śmierci podmiotów) i sposób przejścia ich na inne podmioty. Zdolność prawna polega na tym, że każdy człowiek ma prawa i obowiązki w zakresie stosunków cywilno-prawnych na równi ze wszystkimi pozostałymi członkami danego społeczeństwa. Od 1993r w polskim Kodeksie Cywilnym „zdolność prawną ma również dziecko poczęte”. Jednakże prawa i zobowiązanie majątkowe uzyskuje ono pod warunkiem, że urodzi się żywe. Utrata zdolności prawnej osoby fizycznej następuje z chwilą jej śmierci. Dowód- akt zgonu lub wyrok sądu o uznaniu danej osoby za zmarłą. Zdolność do czynności prawnych- zdolność osoby fiz. do dokonywania we własnym imieniu takich czynności, które zmierzają do wywołania skutków prawnych, czyli do ustalenia, zmiany lub zniesienia stosunku prawnego. Mając na uwadze osoby fizyczne należy rozróżnić 3 sytuacje, w których osoby os. fizyczne mają pełną zdolność do czynności prawnych ograniczoną zdolność nie mają w ogóle zdolności do czynności prawnych Pełną zdolność do czynności prawnych uzyskuje się z chwilą uzyskania pełnoletności (18 lat) lub za zgodą sądu opiekuńczego. Osoba mająca tę zdolność może bez ograniczeń dokonywać wszelkich czynności prawnych ze skutkiem prawnie wiążącym.	Ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają osoby, które ukończyły 13 r..ż. ale nie ukończyły 18r.ż. Polega to na tym, że osoba dotknięta tym ograniczeniem może rozporządzać swoim prawem i zaciągać zobowiązania, ale tylko za zgodą swojego przedstawiciela ustawowego. Osoby te bez zgody przedstawiciela ustawowego mogą zawierać umowy należące do umów powszechnie zawieranych w bieżących (drobnych) sprawach życia codziennego, mogą rozporządzać swym zarobkiem oraz dysponować przedmiotami majątkowymi danymi im przez przedstawiciela ustawowego do samodzielnego użytku. Do ważności umowy przekraczającej zakres umów w drobnych sprawach życia codziennego, a zawartych przez osobę z ograniczoną zdolnością do czynności prawnych dokonanej bez zgody przedstawiciela ustawowego wymaga potwierdzenia tej umowy przez jego przedstawiciela. Osoby nie mające w ogóle zdolności do czynności prawnych- to osoby w wieku <13r.ż. Gdy osoba nie zdolna do czynności prawnych zawrze umowę należącą do umów powszechnie zawieranych w drobnych sprawach życia codziennego- umowa taka staje się ważna w chwili wykonania- (!!) chyba, że pociągałaby za sobą rażące pokrzywdzenie osoby niezdolnej do dokonywania czynności prawnych. Ubezwłasnowolnienie- całkowite (opiekun) lub częściowe (rodzice, kurator). Obowiązek odszkodowania powstaje: w rezultacie wyrządzenia szkody lub krzywdy czynem niedozwolonym (jest to odpowiedzialność deliktowa) wskutek niewykonania lub nienależnego wykonania istniejącego już zobowiązania (jest to odpowiedzialność kontraktowa). Przy odpowiedzialności kontraktowej wierzyciel domagający się odszkodowania musi jedynie wykazać, że poniósł szkodę wynikła z niewykonania lub nienależnego wykonania zobowiązania- nie ma on natomiast obowiązku udowodnienia winy dłużnika. Przy odpowiedzialności deliktowej, a więc za czyny wyrządzone czynem niedozwolonym regułą jest odpowiedzialność oparta na zasadzie winy.	Brak winy zwalnia od odpowiedzialności. Wina może wyrażać się w złym zamiarze i wówczas jest to wina umyślna, lub może polegać na niedbalstwie lub lekkomyślności- jest to wina nieumyślna. Zapewnienie prawidłowego wykonywania zobowiązań wymaga przestrzegania podstawowych zasad: zas. realnego wykonania zobowiązań zas. Wymogu należytej staranności zas. Odpowiedniej jakości świadczenia zas. Wykonywania zobowiązania przez samego dłużnika zas. niedopuszczalności odmowy ze strony wierzyciela przyjęcia świadczenia częściowego Add.2. Polega na tym, że dłużnik jest zobowiązany do staranności ogólnie wymaganej w tego rodzaju stosunkach i obejmujący też obowiązek szczególnej troski i ochrony mienia przy wykonywaniu danego obowiązku Add.3. Sprowadza się do tego, że w przypadku kiedy dłużnik zobowiązany jest do świadczenia rzeczy oznaczonej tylko co do gatunku- a jakość rzeczy nie jest oznaczona, to dłużnik powinien świadczyć rzeczy średniej jakości. Add.4. Wierzyciel może żądać osobistego świadczenia dłużnika, jeśli wynika to np. z charakteru świadczenia. Jest to zasada względna- czasami jest zakaz uchylania się od spełnienia świadczenia, odnosi się to do wierzytelności pieniężnych Add.5. „Chciał coś zrobić, ale nie mógł” - wykorzystywane przez wielu. Wygaśnięcie zobowiązań: Wygasają w momencie śmierci podmiotu, chyba że prawni jego spadkobiercy przejmą spadek. PRAWO KARNE Prawo karne to zespół norm prawnych określających: jakie czyny z uwagi na swoje niebezpieczeństwo są przestępstwami, zasady odpowiedzialności, sprawców przestępstw, oraz kary stosowane wobec sprawców przestępstw.
Czyn człowieka może stać się przestępstwem, jak: został w ustawie lub w rozporządzeniu uznany za karalny odznacza się społecznym niebezpieczeństwem jest bezprawny jest wina po stronie sprawcy czynu Wśród czynów społecznie niebezpiecznych zagrożonych sankcją karną rozróżniamy: zbrodnie przestępstwa występki wykroczenia- czyny niezgodne z prawem Przestępstwa to zbrodnie i występki. Zbrodnią określamy przestępstwo o szczególnym nasileniu społecznego niebezpieczeństwa- jest ona zawsze przestępstwem umyślnym. Są one zagrożone karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 3 lat. Występek- odróżnia się od zbrodni mniejszym stopniem społecznego niebezpieczeństwa czynu, zagrożony karą nie krótszą od 3 miesięcy pozbawienia wolności. Występki mogą być przestępstwem: umyślnym z winy nieumyślnej których dopuszczono się na skutek niedbalstwa na skutek lekkomyślności O tym, czy dany czyn stanowi zbrodnię albo występek, rozstrzyga wysokość danej granicy zagrożenia przewidzianego ustawą, a nie rodzaj i wysokość kary orzeczonej w konkretnym przypadku przez sąd. Przestępstwa mogą powstać przez działanie i zaniechanie. Osoba sporządzająca lek recepturowy: stosuje surowce farmaceutyczne niezbędne do przygotowania danego leku recepturowego stosuje surowiec o najniższym stężeniu, jeśli na recepcie jako wchodzący w skład leku recepturowego wymieniony został surowiec farmaceutyczny występujący w kilku stężeniach, a jego stężenie nie zostało określone dokonuje korekty składu leku recepturowego, jeśli podany na recepcie skład może tworzyć niezgodność fizyczną lub chemiczną mogącą zmieniać działanie leku lub jego wygląd przez:	A/ dodanie sur. farm. ułatwiające prawidłowe przygotowanie postaci leku recepturowego lub pozwalającego na uzyskanie jednolitego dawkowania B/ prawidłowy dobór sur. farm. zapewniający rozpuszczenie wszystkich składników leku recepturowego w celu uzyskania jego prawidłowej postaci C/ zmianę postaci sur. farm. z rozpuszczalnej na nierozpuszczalną lub odwrotnie z uwzględnieniem koniecznej różnicy ilości surowców Zmniejsza ilość surowca farmaceutycznego w składzie leku recepturowego do ilości określonej przez dawkę max, jeśli: dawka max jest dla tego surowca ustalona ze składu lub sposobu spożycia na recepcie wynika, że nastąpiło przekroczenie dawki max, a wystawiający receptę nie uczynił adnotacji o konieczności zastosowania dawki wskazanej w składzie leku.

---