Marian Bugajski, O społecznych zadaniach językoznawstwa normatywnego, w: Aktualne problemy kultury języka pod red. Antoniego Furdala, Zielona Góra 1991, s. 7-12.
Językoznawstwo współczesne jest dyscypliną całkowicie pozbawioną społecznego oddźwięku. W powszechnym odczucie stanowi dyscyplinę oderwaną.
Kultura języka:
stopień opanowania języka przez jego użytkowników - poziom znajomości środków językowych i umiejętności świadomego korzystania z nich;
działalność praktyczna mająca na celu pielęgnowanie języka, jego ochronę przed wszystkimi niepożądanymi zjawiskami oraz dbałość o sprawne i estetyczne formułowanie wypowiedzi;
odrębna dyscyplina językoznawstwa wyznaczająca naukowe podstawy do praktycznego działania; normatywistyka (językoznawstwo normatywne); ortologia.
Przed językoznawstwem normatywnym stoją następujące zadania:
wypracowanie teoretycznych podstaw rozwojem systemu językowego;
wyznaczenie zakresu własnych badań - głównie ustalenie granicy między normatywistyką a językoznawstwem opisowym;
wypracowanie kryteriów poprawności językowej;
wypracowanie jasnych, wyraźnych zasad umożliwiających praktyczną działalność normatywną - dostarczenie narządzi doskonalenia języka;
wypracowanie metod przystosowania wiedzy lingwistycznej do potrzeb społecznych;
dostarczenie prac popularyzujących wiedzę lingwistyczną.