Jednostka gra jakąś rolę. Oczekuje, że publiczność uwierzy w cechy oglądanej przez nią postaci. Jednostka jest albo przekonana, że zainscenizowana przez nią iluzja rzeczywistości jest samą rzeczywistością, albo zachowuje wobec swojej gry dystans.
Jednostkę, która nie utożsamia się z rolą i nie troszczy się o to w co wierzy publiczność nazywamy cyniczną.
Występ- wszelka działalność jednostki, która przebiega podczas stałej obecności pewnej grupy obserwatorów i wywiera na nich jakiś wpływ.
Fasada - ta cześć występu, która funkcjonuje niezmiennie przez cały czas jego trwania, standardowe środki wyrazu
dekoracja - np. meble
rekwizyty sceniczne
Fasada osobista- środki wyrazu, które przemieszczają się z wykonawcą np.: insygnia, strój, płeć, wiek, cechy rasowe, sposób mówienia, mimika, gesty.
Składa się z powierzchowności (poucza nas o społecznych statusach wykonawcy) i sposobu bycia (uprzedza nas o tym, jaką rolę wykonawca chce wykonać np.: sposób bycia potulny, wyniosły).
Typ idealny- zgodność między powierzchownością, sposobem bycia i dekoracją.
Aktor przyjmujący określoną rolę społeczna musi liczyć się z tym, że przypisana jest już do niej określona fasada. Fasady są raczej wybierane niż tworzone.
Dramatyzacja działalności
Jednostka musi się tak zmobilizować by w trakcie przedstawienia wyrazić to, co chce zakomunikować, dramatycznie oświetlić i wydobyć z cienia przemawiające na jej korzyść fakty. Np. ”Pilny uczeń, który chce uważać na lekcji ma oczy skierowane na nauczyciela i uszy szeroko otwarte; jest tak zajęty odgrywaniem swojej roli, że nie potrafi już niczego słyszeć” .
Idealizacja
Wykonawcy mają skłonność do podsuwania obserwatorom swych wyidealizowanych na różne sposoby obrazów.
Spotykamy się z idealizacją warstw wyższych i większymi lub mniejszymi aspiracjami części członków warstw niższych do zdobywania wyższych pozycji społ. Najistotniejszym elementem związanym z tą pozycją są symbole statusu wyrażające zamożność.
Istnieją grupy, które z różnych powodów wolą zachowywać skromność i zachowywać się poniżej swojego stanu. - negatywna idealizacja (tam gdzie sprawdza się czy ktoś zasługuje na świadectwo ubóstwa można spodziewać się popisu biedy) np.: występy ulicznych żebraków.
Ukryta konsumpcja- jednostka starająca się w czasie występu wyrazić idealne wzorce musi ukryć lub powstrzymywać te niezgodne z nim np.: gospodynie używają czasem w tajemnicy tanich substytutów kawy, masła, lodów, a jednocześnie robią na gościach wrażenie, że jedzenie które podają jest dobrej jakości.
Jednostka zawsze stara się pokazać produkt końcowy (ukrywając etapy poprawek).
Często wykonawcy chce przekonać publiczność, że to co właśnie przed nią wykonują jest ich jedynym i najważniejszym zajęciem.
Kontrolowanie ekspresji
Publiczność potrafi odnaleźć najdrobniejsze znaki informujące o występie jednostki. Może też opacznie zrozumieć znaczenie, jakie miał znak w intencji nadawcy. Można wyróżnić przynajmniej trzy rodzaje takich potknięć.
wykonawca może przez przypadek okazać nieumiejętność, niezręczność towarzyską czy brak szacunku, tracąc chwilowo kontrolę nad swoim ciałem np. może się potknąć, zająknąć, ziewnąć, czknąć, podrapać się.
wykonawca może działać w taki sposób, że wywoła wrażenie nadmiernego lub niedostatecznego przejęcia się interakcją. Np. może się zająknąć, zapomnieć rolę, okazać zdenerwowanie, zmieszanie, skrępowanie.
dramaturgiczny kierunek występu może okazać się niewłaściwy. Dekoracja może być jeszcze w nieładzie, może ulec w trakcie występu zniszczeniu.
Nie możemy pozwolić by na naszej działalności społecznej odbijały się stany organizmu, choć odbierają je zmysły i ciało.
Fałszywa prezentacja
Gdy odkrywamy, że ktoś, z kim mamy do czynienia jest krętaczem, odczuwamy, że nie miał on prawa grac roli, jaką odgrywał, że bezpodstawnie korzystał z danego statusu. Surowo oceniamy wykonawców, którzy z premedytacją nadużywają czyjegoś zaufania i świadomie fałszują wszystkie fakty ze swojego życia. Ale podejdziemy z pewną sympatią do kogoś kto ma jedną skazę i zamiast przyznać się do niej, chciał ją ukryć. W życiu codziennym zazwyczaj prawie każdy rodzaj fałszywych wrażeń jest tworzony celów. Dzięki aluzjom, zmierzonym dwuznacznościom i przemilczeniom można kłamać, nie kłamiąc jednocześnie.
Z trudem możemy wskazać takie codzienne stosunki, w których nie podejmowalibyśmy krytych działań np. w zgodnym małżeństwie możemy się spodziewać, że każdy z partnerów ukrywa przed drugim coś, co wiąże się z jego przeszłością, aktualnymi flirtami, postępkami dzieci itd.
Z punktu widzenia wielu zagadnień socjologicznych nie ma znaczenia, która z rzeczywistości jest bardziej realna: ta przedstawiana czy ta, którą wykonawca chce ukryć przed publicznością.
Mistyfikacja
Ograniczenia kontaktów i utrzymywanie dystansu społecznego rodzą i utrzymują wśród publiczności lęk - utrzymują ją w stanie mistyfikacji wobec wykonawcy np. król, który chce zachować autorytet nie spoufala się z poddanymi i pokazuje im się dość rzadko.
Inna tego forma to całkowity zakaz oglądania „aktora” przez publiczność w czasach, gdy przypisywał on sobie nadziemskie cechy i moce.
Skrępowanie publiczności daje aktorowi możliwość tworzenia wrażenia wedle własnego uznania i pozwala mu działać pod pewną ochroną (która trwa do póki nie zniszczy jej zbytnia dociekliwość innych).
Rzeczywistość i gra
Dwa modele zachowania się: Zachowanie się jako występu prawdziwego, szczerego i zachowania się jako występu fałszywego. Jeśli występ ma się udać, świadkowie muszą uwierzyć, że wykonawcy są szczerzy.
Prawdziwym przedstawieniem potrafimy właściwie kierować dzięki „socjalizacji antycypującej” - nauczywszy się już uprzednio rzeczywistości, która teraz staje się dla nas rzeczywistością prawdziwą.