Bohater tragiczny
Bohatera tragicznego muszą charakteryzować 4 aspekty:
1) Szlachetność; bohatera muszą wyrażać takie słowa lub czyny, które wskazują wyraźnie na kierunek jego postępowania, dlatego jeśli wskazują one na szlachetne postępowanie bohatera to i on sam musi być szlachetny; szlachetność jako cecha dostępna jest wszystkim klasom ludzi (także kobiecie czy niewolnikowi);
2) Stosowność; zgodność postępowania postaci z uznaną dla ich klasy normą, np. męstwo - nie jest stosowne dla kobiety być mężną; jest związane z zasadą prawdopodobieństwa;
3) Podobieństwo; określenie w Poetyce niejasne, możliwość dwu alternatyw, z których druga wydaje się być bardziej prawdopodobna; 1. bohaterowie podobni do pierwowzorów mitycznych, 2. zachowania bohaterów podobne do zachowań ogólnoludzkich;
4) Konsekwencja; zachowanie bohatera (zgodnie ze wzorcem) musi być w każdym ujęciu konsekwentne; jeśli został on obdarzony niekonsekwencją jako cechą charakteru, musi być ta postać niekonsekwentną konsekwentnie.
Formy rozpoznania
1) Rozpoznanie za pomocą znaków zewnętrznych (wrodzonych - np. znamię, lub nabytych - np. blizny); najmniej artystyczna forma ale używana najczęściej przez nieudolność; można posługiwać się w niejednolity artystycznie sposób, użycie tego typu rozpoznania jest lepsze, gdy użyte razem z perypetią (np. scena kąpieli);
2) Rozpoznanie według woli poety; jest nieartystyczne; postaci posługują się zwrotami bardziej charakterystycznymi poecie niż im samym, co jest sprzeczne z układem zdarzeń;
3) Rozpoznanie związane z przypomnieniem; na widok czegoś ujawniają się uczucia i następuje rozpoznanie (np. rozpoznanie Odyseusza u Alkinoosa, gdzie na podstawie wysłuchania przezeń pieśni o jego własnym losie wybucha płaczem i daje poznać się jako Odys);
4) Rozpoznanie oparte na sylogistycznym wnioskowaniu; postaci snują wnioski na podstawie przepowiedni lub wydarzeń;
5) Rozpoznanie będące paralogizmem; połączone z błędnym rozumowaniem publiczności, a przesłanką tego jest wymysł poety (np. rozpoznanie Odyseusza po napięciu łuku, co według przekonania publiczności i autora mógł uczynić tylko on właśnie);
6) Rozpoznanie wynikające z samych zdarzeń; wstrząsające odkrycie wyrasta z naturalnego rozwoju akcji; według Arystotelesa najpiękniejsza forma rozpoznania (po nim sytuuje rozpoznanie na podstawie sylogizmu).
Zawiązanie i rozwiązanie akcji dramatycznej
Na tragedię grecką składają się dwie części: zawiązanie i rozwiązanie akcji dramatycznej. Zawiązaniem [désis] są te zdarzenia (mogą mieć miejsce poza samym utworem lub wchodzić w jego ramy), które dzieją się od początku akcji aż do sceny poprzedzającej pewien `przełom', zmianę losu w nieszczęście lub szczęście. Rozwiązaniem [lýsis] natomiast są zdarzenia, które dzieją się od momentu zmiany losu do zakończenia akcji.
Odmiany tragedii
1) zawikłana [peplegméne] - jej istotą jest rozpoznanie i perypetia;
2) patetyczna - oparta jest na wyeksponowaniu patosu jako cierpienia ukazanego naocznie;
3) etyczna - jej rozwój akcji uwarunkowany jest głównie cechami charakterów bohaterów;
4) widowiskowa - cechą znamienną jest oprawa sceniczna (dekoracje, wyszkolenie i kostiumy aktorów); sposób mniej artystyczny i wymagający dodatkowych wydatków (choregia - podatek nakładany w tym celu na najbogatszych mieszkańców Aten).