Charakterystyka masażu łącznotkankowego.
Masaż łącznotkankowy; masaż tkanki łącznej; masaż odruchowy przeprowadzany w obrębie tkanki łącznej, przy którym wykorzystując odruchy skórno-trzewne z autonomicznego układu nerwowego uzyskuje się efekty terapeutyczne. Technika masażu łącznotkankowego określana jest mianem „pociągnięcia terapeutycznego", które polega na przesuwaniu tkanki łącznej w strefie wzmożonego napięcia. Pacjent wówczas powinien odczuwać wrażenie cięcia, jakby masaż odbywał się za pomocą paznokcia. W zależności od warstwy, w której przeprowadza się zabieg, rozróżnia się techniki skórną, podskórną i powięziową. Masowanie przeprowadza się etapowo, tzn. najpierw stosuje się technikę skórną i po zlikwidowaniu zmian odruchowych powierzchownych przystępuje się do techniki podskórnej, a później do techniki powięziowej. Masaż łącznotkankowy został opracowany przez E. Dicke przy współpracy z W. Kohlrauschem i H. T. Leube i ogłoszony w 1929 roku.
Zasady stosowania masażu łącznotkankowego; masaż przeprowadza się na obnażonej części ciała. Przed przystąpieniem do masowania należy zlokalizować chorobowe zmiany odruchowe występujące w tkance łącznej - masaż powinien być wykonywany tylko w strefach zmian chorobowych. Zabiegi stosuje się w pozycjach leżącej na boku, leżącej na plecach oraz w pozycji siedzącej (należy preferować pozycję leżącą na boku, ponieważ pacjent jest bardziej rozluźniony). Masaż przeprowadza się technikami skórną powierzchowną), podskórną i powięziową. Podczas masowania stosuje się technikę posuwistego rozcierania (bez wykonywania ruchów okrężnych). Przy poprawnie wykonanym „pociągnięciu terapeutycznym" chory w strefie wzmożonego napięcia tkanki łącznej winien odczuwać ostre „cięcie". Masowanie polega na powierzchownym przesuwaniu tkanki łącznej od brzegu kości lub do brzegu kości, mięśni czy powięzi. Stosuje się krótkie (prostopadle do brzegu kości lub od brzegu kości, mięśni czy powięzi) i długie równoległe do brzegów kości, mięśni czy powięzi) „pociągnięcia terapeutyczne". Masaż najczęściej przeprowadza się opuszkami palców III i IV jednej ręki (palce są złączone ;lekko zgięte, a kciuk przytrzymuje zgięty palec wskazujący, staw nadgarstkowy jest prostowany), opuszką jednego palca albo opuszkami obu kciuków. Krótkie lub długie pociągnięcia terapeutyczne" wykonuje się, prowadząc ruch całą kończyną górną (od stawu barkowego), a nie samą ręką. Masuje się w dwóch fazach: faza pierwsza to przyłożenie opuszek palców do odpowiedniej warstwy tkanki, w odległości kilku centymetrów od krawędzi kości, mięśni czy powięzi (chory nie powinien odczuwać ucisku), faza druga „pociągnięcie terapeutyczne", przy którym powinno się pojawić uczucie „cięcia". Pierwsze zabiegi wykonuje się delikatnie, miękko, przesuwając, a nie uciskając powierzchowne warstwy tkanki podskórnej, usuwając napięcia powierzchowne. Później masuje się warstwy głębiej położone. Punkty maksymalne, występujące w tkance łącznej, masuje się od początku terapii i stopniowo się je usuwa. Od początku masuje się też punkty reaktywne (punkty drażnienia), poprzez które oddziałuje się odruchowo na określone okolice, wywołując intensywne reakcje. liczba zabiegów uzależniona jest od jednostki chorobowej i okresu jej występowania, od wielkości zmian chorobowych oraz od skuteczności i doświadczenia masażysty. Leczenie masażem łącznotkankowym uznaje się za zakończone jeżeli zostaną zlikwidowane chorobowe zmiany odruchowe w tkance łącznej oraz dolegliwości w narządach wewnętrznych. Masowanie stosuje się co drugi dzień lub dwa razy w tygodniu, a czas trwania jednej sesji terapeutycznej uzależniony jest od stanu pacjenta, jednostki chorobowej oraz od liczby i rozległości chorobowych zmian odruchowych w tkance łącznej; nie powinien on przekraczać 30 minut. Przeciwwskazania do masażu łącznotkankowego; obejmują takie same przeciwwskazania, jak do stosowania masażu segmentarnego; nie masuje się w następujących przypadkach: zmiany zapalne i nowotworowe mózgu, guzy mózgu, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, obrzęk mózgu, wzmożone ciśnienie śródczaszkowe, zanik mózgu, choroby nowotworowe rdzenia i kręgosłupa, ostre stany zapalne rdzenia kręgowego, ostre stany zapalne stawów i tkanek miękkich kręgosłupa, ostre i podostre neuralgie, zmiany zapalne i nowotworowe miednicy, ostre stany zapalne mięśni, stawów i kości kończyn dolnych i górnych, świeży zawał i stan zapalny mięśnia sercowego, duża sklerotyzacja naczyń wieńcowych, ostry przebieg dusznicy sercowej, niewydolność krążenia obwodowego dużego stopnia, zakrzepowe zapalenie żył, choroba zwyrodnieniowa tętnic, nowotwory klatki piersiowej, ostre stany zapalne płuc i opłucnej, zapalenie otrzewnej, wyrostka robaczkowego oraz trzustki, wirusowe zapalenie wątroby, nowotwory jamy brzusznej, kamica nerkowa przed operacją, gruźlica i zawał oraz nowotwory nerki, ciąża patologiczna, krwotoki z narządów rodnych.
Na czym polega masaż okostnowy ?
Masaż okostnowy; masaż leczniczy stref refleksyjnych (odruchowych) przeznaczony do likwidowania chorobowych zmian odruchowych występujących w jej obrębie. Metoda ta wpływa na miejscowe pobudzanie ukrwienia, regenerację tkanek okostnej i na narządy wewnętrzne, które są segmentarnie połączone z masowaną okostną. Masaż okostnowy oddziałujący na okostną, jest metodą łatwą w zastosowaniu, umożliwia dawkowanie bodźca i dotarcie do trudno dostępnych tkanek, których chwytami masażu klasycznego nie można dosięgnąć. Masaż okostnowy stosuje się w tych przypadkach, w których podczas badania palpacyjnego stwierdza się bolesne punkty lub morfologicznie zmienione obszary okostnej. Istotna jest technika wykonania tego masażu czyli rytmiczne zwiększanie i zmniejszanie ucisku połączonego z ruchami okrężnymi palca (palców). Przez taki sposób oddziaływania uciskowego przystosowuje się receptory do bodźców mechanicznych. Prekursorami masażu okostnowego są Marnitz r 1928 r. rozpowszechnili oni teorię i praktykę stosowania tego masażu. Zasady stosowania masażu okostnowego; masaż przeprowadza się na obnażonej części ciała, w tych miejscach, w których jest dostęp do tkanki okostnej (w miejscu występowania mięśni należy je odsunąć, aby mieć bliski kontakt z okostną). Po odsłonięciu i dotarciu do kości wykonuje się małe ruchy okrężne, stopniowo zwiększając ucisk (nie należy wykonywać ruchów trących ani wiercących na powierzchni kości Na początku i na końcu zabiegu przeprowadza się głębokie głaskanie (opuszkami palców lub kłębem kciuka) masowanego odcinka. Podczas masowania stosuje się technikę miejscowego (pionowego), stabilnego rozcierania; po wykonaniu ucisków w jednym punkcie przesuwa się opuszkę palca na miejsce obok, i tak na całym odcinku masowanym Technikę rozcierania przeprowadza się opuszkami kciuka lub wskaziciela oraz stawem międzypaliczkowym bliższym palca wskazującego. Zabiegi wykonuje się tak, aby nie sprawiały choremu bólu, a siłę bodźca należy dostosować do indywidualnej reaktywności pacjenta. Masuje się w pozycji leżącej na brzuchu, na plecach, na boku oraz w pozycji siedzącej. Pierwsze masaże wykonuje się delikatnie i nie należy obejmować masowaniem wszystkich chorobowych zmian odruchowych w tkance kostnej. Czas ucisku jednego punktu wynosi 5-10 sekund, czas przerwy ok. 5 sek, a ogólny czas przeznaczony na masaż jednego punktu wynosi 2-4 minut. Czas trwania jednej sesji terapeutycznej zależy od stanu pacjenta, jednostki chorobowej oraz od liczby punktów okostnowych, nie należy jednak przekraczać 30 minut. Masaże stosuje się co drugi dzień lub dwa razy w tygodniu, a liczba zabiegów jest uzależniona od jednostki chorobowej, okresu jej występowania i od skuteczności (doświadczenia) masażysty.