05.04.2009 r.
MEDIA W EDUKACJI
Janusz Gajda „Media w edukacji” wyd. 2003 r., Kraków /rozdz. 1 przeczytać - nie uczyć się, rozdz. 2 uczyć się do wybrane modele procesu komunikowania -włącznie /33- 42/
rozdz. 4 cały /75str. - do końca/
rozdz. 5 /17 str./
rozdz. 6 cały /10 str./
test zamknięty (wielokrotnego wyboru lub prawda i fałsz) pomiędzy 10 - 25 pyt.
Tomasz Goban - Klas „Media i komunikowanie masowe”, PWN,
Prof. Strykowski
Prof. Siemieniecki Toruń
Prof. Juszczyk
Prof. Wenta
T: MEDIA W EDUKACJI
Wyjaśnienie podstawowych pojęć:
EDUKACJA - oznacza wychowanie, obejmuje swym zasięgiem ogół procesów, form i metod działania, których celem jest kształtowanie ludzi stosownie do przyjętych w danym społeczeństwie ideałów, wzorów i standardów.
Zadaniem edukacji jest wspomaganie rozwoju człowieka, kształtowanie jego osobowości, a więc sfery intelektualnej, emocjonalno-motywacyjnej i motorycznej. Czyli rozwijanie systemu wiedzy, umiejętności intelektualnych i praktycznych, a także kształtowanie systemu wartości, przekonań i postaw jednostki.
MEDIA są to wszelkie środki lub pośredniki służące przekazywaniu informacji od nadawcy do odbiorcy. Są to więc różnego rodzaju przedmioty, materiały, urządzenia, a także instytucje przekazujące odbiorcom informacje w formie komunikatów.
Media w procesie kształcenia oznaczają wszystkie pomoce naukowe, środki dydaktyczne i technologie informacyjne, które wspomagają, względnie samodzielnie realizują proces nauczania, samokształcenia lub wychowania.
SCHOLASTYKA - w średniowieczu jest to najbardziej rozwinięty kierunek filozofii chrześcijańskiej. Koncentruje się na problematyce określonej przez treści dogmatów religijnych. Posługuje się metodą scholastyczną, opartą na odwoływaniu się do autorytetów oraz sformalizowanej argumentacji logicznej. Charakteryzuje się abstrakcyjnymi analizami oraz dogmatycznymi rozstrzygnięciami bez konfrontacji danych rozumowych z doświadczenia.
Nauczanie scholastyczne prowadziło często do niezrozumienia słów wynikające z braku konfrontowania ich z rzeczywistością (nie rozumieli czego się uczą). Ten sposób nauczania został poddany krytyce, w ramach ruchów demokratycznych i reformatorskich. Jednym z czołowych działaczy tego okresu był Jan Komeński, który przyjmuje, że prawdziwość i pewność nabywanej przez człowieka wiedzy, zależy od świadectwa zmysłów. U podstaw poglądów Komeńskiego leży sensualistyczna teoria poznania.
SENSUALIZM - to pogląd, wg którego, jedynym źródłem poznania są wrażenia dostarczane umysłowi za pomocą zmysłów. W umiarkowanej wersji przyjmującej, że wrażenia zmysłowe stanowią odbicie zewnętrznej względem nich rzeczywistości obiektywnej, prowadzą do materializmu. W skrajnym ujęciu, uznającym wrażenia zmysłowe, jako jedyną dostępna poznaniu rzeczywistość, prowadzą do idealizmu subiektywnego.
Komeński przyjmując zmysły jako jedyną metodę poznania sformułował zasadę poglądowości.
ZASADA POGLĄDOWOŚCI - to zespół norm dotyczących poznawania rzeczywistości, na podstawie obserwacji, myślenia i praktyki. Na drodze od konkretu do abstrakcji i od abstrakcji do konkretu.
Po II wojnie światowej rozwój telewizji nasila dyskusję nad przewagą obrazu nad słowem w kształceniu ogólnym. Na fali technicznego myślenia narodziło się nauczanie programowalne, zmierzało ono do indywidualizacji i automatyzacji procesu dydaktycznego(Skiner).
TYPOLOGIA MEDIÓW W EDUKACJI:
Wg Strykowskiego
wg ich zasięgu:
małe (szkolne) będące bezpośrednio w zasięgu nauczyciela
duże (masmedia) - prasa, radio i TV
wg złożoności i używania energii elektrycznej:
drukowane - słowne (słowniki) i obrazowe (mapy, atlasy)
elektroniczne - dźwiękowe (audialne: radio, mp3, czytane książki, wieże audio, ), audiowizualne (video, dvd, rzutnik multimedialny, kamera), komputerowe, wizualne (slajdy, rzutnik pisma)
wg receptorów na które oddziałują (wizualne, audialne, audiowizualne)
wg zawartości informacyjnej komunikatów (McLuhan)
zimne - informacje są dawkowane ; oszczędne - trudniej dekodować znaczenie komunikatu
gorące - zawierają dużo informacji, są nimi „przegrzane”
wg możliwości działań interaktywnych
podające (transmisyjne) - zapewniają transmisje komunikatów (radio i TV)
interaktywne - wymuszają wysoki poziom i wielostronny charakter aktywności uczących się (doświadczenia w pracowni chemicznej, pr. multimedialne do samodzielnego uczenia się; pr. TV z głosowaniem przez sms)
wg długości eksploatacji
tradycyjne (prasa, radio, TV, książka i film)
alternatywne (magnetowidy, kino domowe, TXT, komputery i sieć internetowa)
09.05.2009r.
Dzieje pisma:
Pismo jest to system znaków służący utrwalaniu języka mówionego przez zapis. Funkcje pisma częściowo spełniały KIPU Indian ( zespół węzłów na sznurze) oraz AROKO (listy muszelkowe plemion murzyńskich).
Pismo piktograficzne (obrazkowe) jest pierwotną forma pisma. Składa się z rysunków-piktogramów.
Ideogramy są obrazkowym przedstawieniem ogólnych znaczeń. Są obrazkami bez tła, przedstawiają tylko ważne informacyjnie elementy.
Hieroglify to pismo staroegipskie, obrazkowe.
Próba wiązania znaków z dźwiękiem doprowadziła do rozwoju pisma. Pismo alfabetyczne, którego poszczególnym znakom (literom) odpowiadają określone dźwięki mowy, ukształtowało się w połowie 2 tysiąclecia p.n.e. na terenie Fenicji.
Książka to dokument w postaci zszytych arkuszy tworzących wolumin. Pierwotna forma książki to tabliczki z wypalanej gliny (Babilon) oraz woskowe tabliczki (Grecja i Rzym).
Wprowadzenie w Egipcie, a następnie w Grecji i Rzymie papirusu (materiał pisarski wytwarzany z włókien cibory papirusowej rosnącej w dolinie Nilu) zmieniło kształt książki.
Kolejnym materiałem pisarskim……….ze specjalnie spreparowanej skóry owczej, cielęcej lub koziej. Używanych przez całe średniowiecze. Związana z nim książka przyjmuje formę kodeksu. Od XII w. wypierany przez papier. Papier znany był w Chinach już od I w.n.e.
Pierwsze powielane mechanicznie książki techniką drzeworytu pojawiły się na terenie Europy w XIIw. Natomiast w Chinach technika ta była już używana w XVIIw.
1450r.-Gutenberg posługując się ruchoma czcionką wydrukował Biblię.
Calamus-atrament, którym pisano na papirusie.
Prasa:
Wyróżniamy dwa znaczenia prasy:
- szerokie - obejmujące swym zasięgiem film, radio, TV, prasę w wąskim znaczeniu.
- wąskie - wydawnictwa drukowane periodycznie i publicznie rozpowszechniane, ukazujące aktualne procesy i wydarzenia z szycia politycznego, społecznego, naukowego i kulturalnego.
Kategoryzacja prasy ze względu na treść:
*naukowa,
*społeczno-polityczna,
*sportowa,
*sensacyjna,
*religijna.
Kategoryzacja prasy ze względu na zasięg:
*sublokalne,
*lokalne,
*regionalne,
*centralne,
*międzynarodowe.
Kategoryzacja prasy ze względu na częstotliwość ukazywania się:
*dzienniki(gazety) - ukazują się co najmniej 2 razy w tygodniu,
*czasopisma - ukazują się nie częściej niż 1 w tygodniu i nie rzadziej niż 1 na kwartał,
*periodyki - wydawane są nie częściej niż 1 na pół roku i nie rzadziej niż 1 w roku.
Kategoryzacja prasy ze względu na wiek:
*dziecięca,
*młodzieżowa,
*dla dorosłych.
Właściciele mediów:
Wyróżniamy 4 formy własności mediów:
państwowe - występują w Chinach i Korei płn., są częścią struktur państwa, przez nie finansowane i im podległe, przez nie cenzurowane.
Publiczne - typowe dla Europy Zachodniej, 1922r.-BBC, Wielka Brytania, pierwsze media publiczne
Społeczne - pełnią misje społeczną, nie mogą czerpać zysków.
Prywatne - pojawiły się na przełomie XVII/XVIII wieku(prasa), nastawione na zysk.