System prezydencki jest jednym z dwóch, obok systemu parlamentarnego, najbardziej rozpowszechnioną formą sprawowania władzy. Ukształtował się on najpełniej i najwcześniej w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Dalej rozpowszechnił się w wielu krajach Ameryki Łacińskiej, a także w państwach Azji i Europy. Cechą charakterystyczną tego systemu, a zarazem jej podstawowym fundamentem. jest pozycja prezydenta, wybieranego przez naród (wybory powszechne). Prezydent ten posiada bardzo szerokie uprawnienia, które czynią go w praktyce najważniejsza instytucją w państwa (prerogatywy swe posiada na mocy ustawy zasadniczej). Tak więc prezydent jest głową państwa (stoi na jego czele i reprezentuje go w kontaktach zagranicznych), jest szefem władzy wykonawczej oraz naczelnym dowódcą. Poza nim nie ma premiera ani ciała kolegialnego - rządu czy gabinetu. Szefowie poszczególnych resortów - "sekretarze stanu", nie są odpowiedzialni przed parlamentem, Kongresem, jak też nie prowadzą własnej polityki. Są oni tak naprawdę tylko pomocnikami prezydenta. Prezydent może poza tym wydawać rozporządzenia wykonawcze, utrzymuje stosunki dyplomatyczne oraz mianuje ambasadorów i konsulów. Razem z sekretarzami stanu nie posiada on inicjatywy ustawodawczej oraz nie ma prawa brania udziału w obradach parlamentu. Nie może on także, jako konsekwencja powyższego, rozwiązać parlamentu. Posiada on jednak prawo veta zawieszającego w stosunku do ustaw, uchwalonych przez parlament. Jednak owa ustawa, zawetowana przez prezydenta, może być ponownie uchwalona, lecz większością 2/3 głosów. Tak więc rola parlamentu w systemie prezydenckim sprowadza się do stanowienia prawa, uchwalania budżetu i ratyfikacji umów międzynarodowych. W określonych warunkach, parlament może także odwołać prezydenta z urzędu. Dziś system prezydencki panuje w Brazylii, Argentynie, Peru, Chile, Meksyku (a więc w państwach Ameryki Łacińskiej), dalej w Egipcie i Nigerii (Afryka), oraz w Indonezji w Azji. Klasycznym przykładem systemu prezydenckiego są Stany Zjednoczone Ameryki.
System semiprezydencki, zwany tez półprezydenckim jest połączeniem systemu prezydenckiego i parlamentarnego. W tym systemie prezydent ma szerokie uprawnienia, np. prawo do rozwiązania w dowolnym czasie parlamentu. Jednak nie jest szefem rządu, jak to ma miejsce w systemie prezydenckim. Prezydent wyłaniany jest w drodze głosowania powszechnego. Do jego zadań należy kształtowanie polityki zagranicznej, powoływanie premiera oraz poszczególnych ministrów. Do rządu należy prowadzenie bieżącej polityki. Ponosi on odpowiedzialność zarówno przed prezydentem jak i przed parlamentem. Brak odpowiedzialności politycznej głowy państwa przed parlamentem - tylko odpowiedzialność prawna za naruszenie konstytucji i polityczna - przed wyborami, prezydent dysponuje władzą zwierzchnią dopóki ma poparcie większości Zgromadzenia Narodowego, gdy ją traci realna władza przechodzi na ręce premiera. Jest swoistego rodzaju mediatorem francuskim w sporach międzynarodowych. System francuskiego semiprezydencjonalizmu jest alternacją pomiędzy prezydencjalną a parlamentarną fazą rozwoju politycznego. Oznacza to że w razie zmiany układu sił w parlamencie na niekorzyść prezydenta, reżim semiprezydencki ewoluuje od monarchii republikańskiej do parlamentaryzmu gabinetowego. Semiprezydencjonalizm we Francji charakteryzuje się również dużym stopniem frakcyjności i zmienności zachowań wyborczych - przeciętna trwałość rządu - do 13 miesięcy.
Parlamentarno-gabinetowy system, wynikający z trójpodziału władz układ stosunków między parlamentem a egzekutywą, system ten zakłada wzajemne powiązanie i równoważenie ciał ustawodawczych i wykonawczych. W teorii miał dawać niewielką przewagę parlamentowi. Jedna z dwóch koncepcji, obok systemu prezydenckiego, ukształtowania relacji legislatywa - egzekutywa. Cechą charakterystyczną jest tzw. dualizm egzekutywy, czyli podział władzy wykonawczej na dwa ośrodki o odmiennych kompetencjach: rząd i głowę państwa. Szef rządu i skład rządu jest wyłaniany spośród przedstawicieli partii mającej większość w parlamencie, tylko formalnie jest powołany i odwołany przez głowę państwa. Rzeczywistą odpowiedzialność polityczną ponosi przed parlamentem. Egzekutywa ma prawo rozwiązywać parlament, tylko w ściśle określonych prawnie sytuacjach. Może również wstrzymać wydawane przez parlament ustawy stosując instytucję weta. Głowa państwa nie ponosi odpowiedzialności politycznej przed parlamentem, ponoszą ja natomiast członkowie rządu kontrasygnujący jej akty urzędowe. We współczesnej praktyce przewaga parlamentu nie jest wyraźna, a system ten jest bardzo stabilny. Istnieje ścisła współpraca pomiędzy większością w parlamencie a rządem przez nią wybranym. Rząd ten skupia najczęściej przywódców i czołowych przedstawicieli partii posiadających większość w parlamencie, dlatego rząd poniekąd kontroluje aktywność parlamentu. Korzystając z przysługującej mu inicjatywy ustawodawczej wpływa na kształt prawa i kieruje polityką państwa. System rządów wykształcony w praktyce angielskiej XVIII-XIX w. Rozpowszechniony obecnie w Belgii, Wielkiej Brytanii, Holandii. Jego odmianą jest tzw. system kanclerski (Niemcy, Austria), gdzie szczególną, dominującą rolę w rządzie posiada jego szef - kanclerz.