Zakończenie
Historia filozofii - zarówno ta wielka, jak i ta nieco mniejsza - jest pisana co dzień. Obok fenomenologii, egzystencjalizmu, personalizmu popularna jest w wieku XXI choćby filozofia dialogu, zainicjowana przez Martina Bubera i Emmanuela Levinasa. Nurt ten, oparty na relacji Ja-Ty, prowadzi do doświadczenia Boga. Jej zadaniem jest odczytanie Absolutu z twarzy człowieka.
Triumfy święci także postmodernizm, traktowany jako znak kryzysu modernistycznego. Postmodernizm wyraża brak zaufania wobec klasycznej tradycji filozoficznej, w możliwość dotarcia do prawdy, a właściwie w możliwość nazwania prawdy. Wielość prawd, relatywizm i niezliczoną liczbę sensów można odczytać według Jacquesa Derridy poprzez dekonstrukcję tekstów, ich swoisty demontaż. W podobny sposób do prawdy (a właściwie jej ciągłego poszukiwania) odnosi się Jean-Francois Lyotard. Dla tego myśliciela „umiłowanie mądrości” to nieustanne stawianie pytań, komentowanie i odkrywanie wielorakich sensów.
Dla postmodernistów świat jest nieprzejrzysty, nieposiadający jednego paradygmatu, charakteryzujący się pluralizmem dyskursów, poglądów, idei. Subiektywizm i relatywizm są wpisane w nasze życie poprzez udział w kulturze masowej. Brak tu absolutu, idei regulatywnej, siły porządkującej.