Antygona - krótka charakterystyka.
Antygona była córką Edypa i Jokasty, siostra Ismeny, Eteoklesa i Polinejkesa. Pochodziła z kazirodczego związku i dodatkowo była córką ojcobójcy. Ciążyła nad nią klątwa bogów.
Antygona bardzo kochała swoją rodzinę. Po bratobójczym konflikcie między Polinejkesem i Eteoklesem, w którym obaj zginęli. Sprzeciwia się ona Kreonowi i postanawia pochować brata, aby zaznał on spokoju po śmierci.
Zostaje pojmana przez władcę i skazana na śmierć przez zamurowanie w grocie. Antygona oświadcza Kreonowi, iż świadomie wybiera śmierć, woli ją od pozostawienia zwłok bez pochowania. Kieruje się stwierdzeniem, że górą są prawa boskie niż ziemskie, ustanowione przez ludzi.
Była piękną, odważną kobietą, która wyraziła zdecydowany sprzeciw wobec zakazu Kreona. Uczyniła to w imię miłości do brata i obowiązku wypełniania religijnych nakazów. Nie czuła się poddaną. Była pewna swych racji i słuszności decyzji. Należy pamiętać o tym, że jednym z istotnych motywów działania jej była samowola, pycha, chciała stać się kimś w rodzaju bohatera.
Antygona to postać tragiczna, uwikłana w konflikt tragiczny. Będąc w tej sytuacji, nie mogła dostrzec innego wyjścia niż śmierć
Antygona jest dumną i wyniosłą córką króla, świadomą fatum ciążącego nad jej losem. Przeznaczenie postawiło ją w sytuacji tragicznej - każdy wybór, którego dokona, oznacza dla niej nieszczęście. Stanowcza i pewna swych racji dziewczyna jako jedyna przeciwstawia się rozkazowi tyrana. Jest gotowa poświęcić życie w obronie swych przekonań i wiary. Niezłomna, pogardliwie traktuje słabości siostry. Odnosi pośmiertne zwycięstwo
nad Kreonem, który ostatecznie musi uznać wyższość jej racji.
Kreon, władca Teb, to bohater tragiczny, który
sam na siebie ściąga katastrofę. Na pierwszym
miejscu stawia on dobro państwa, przy czym
lekceważy racje moralne. Kreon obciążony
jest winą tragiczną - choć nie chciał źle, jego czyny
obrócą się przeciwko niemu. Ujawnia się tutaj
ironia tragiczna - czyste intencje władcy
kierującego się dobrem publicznym doprowadziły
do zmiany stanowiska ludu tebańskiego, który
obrócił się przeciwko niemu.
Haimon i Ismena to bohaterowie,
którzy nie odgrywają w tragedii znaczącej
roli. Syn Kreona występuje tylko w jednej
scenie - podczas dyskusji z ojcem, kiedy
to spokojnie i z szacunkiem wysłuchuje
argumentów i przytacza własne. Jest
rozsądny, dostrzega nastroje tebańczyków,
stara się uświadomić ojcu, czym staje się
władza, gdy zabraknie jej oparcia w rządzonych.
O sile miłości do Antygony świadczy jego
samobójcza śmierć spowodowana widokiem
zwłok ukochanej.
Ismena to siostra Antygony - jej rola w tragedii
sprowadza się do podkreślenia przez kontrast
wyjątkowości tytułowej bohaterki. Boleśnie rani
ją odtrącenie przez siostrę, a mimo to jest
gotowa dzielić z nią karę - choć nie była
wspólniczką potępionego przez władcę czynu.
W tragedii Sofoklesa chór odgrywał ważną
rolę głównie dla kompozycji utworu - jego
liryczne pieśni stanowiły przerywnik między
poszczególnymi epejsodionami i służyły
uprawdopodobnieniu biegu czasu.