Powstanie i ewolucja bankowości
Początki bankowości to okres kilka wieków przed naszą erą, kiedy to kapłani wypożyczali złoto i srebro zgromadzone w świątyniach. Prawdziwymi protoplastami nowoczesnej bankowości byli jednak średniowieczni złotnicy i handlarze pieniędzmi (wekslarze), wymieniający monety miejscowe na zagraniczne bądź na odwrót. Wówczas też pojawiło się pierwsze pojęcie banku. Do zadań pierwszych banków, które pojawiły się u schyłku feudalizmu należało: pośrednictwo w płatnościach, wyrównywanie należności i zobowiązań między kupcami poprzez przenoszenie depozytów z konta na konto. Od XVII w. banki handlowe na coraz większą skalę podejmują działalność kredytową. Banki gromadziły oszczędności i nadwyżki pieniężne, udzielały pożyczek, prowadziły działalność rozliczeniową. Banki udzielały kredytów z własnych środków jednocześnie prowadząc działalność rozliczeniową na zasadzie tzw. koła żyrowego, a mianowicie rozliczały tylko tych partnerów, którzy mieli konto w danym banku (mieli złożony tam depozyt szlachetnego kruszcu). Postęp w działalności banków zaczął się objawiać tym, że banki zaczęły wystawiać weksle na depozyty szlachetnego kruszcu, opiewające na wielkość danego kruszcu i gwarantując, że ten kto kruszec złożył może go odebrać. Ponieważ banki cieszyły się pewną renomą i zaufaniem, to te weksle bankiera zaczęły krążyć jako prawdziwy pieniądz. Weksel gwarantował w każdej chwili wypłatę złota zdeponowanego w danym banku. Banki szybko zauważały, że wymagalna jest zaledwie część kruszcu zdeponowanego w skarbcu, tak więc zaczęły wystawiać weksle na większą wartość, co było sprawą ryzykowną, gdyż jeżeli banki udzieliły zbyt dużych kredytów, których później nie mogli ściągnąć mogło i doprowadzało to do upadłości banku. Wówczas nie obchodziło się bez interwencji władcy, który de facto ustanawiał jeden bank, który mógł emitować banknoty, to były początki dzisiejszego dwupoziomowego systemu bankowego.