ŻAGARY
- nazwa Żagary - oznacza chrust, coś łatwopalnego, gałązki na opał
- grupa literacka związana w Wilnem (Wilno było jednym z centrów kulturalnych RP, działał tam Uniwersytet Stefana Batorego, z tradycjami, kwitło tam życie studenckie i właśnie ze studenckich klubów wyrosła ta grupa)
- Ż. istniały w latach 1931-34
- Ż. zaliczane są do tzw. II Awangardy (po 1930r.)
- członkowie grupy:
Teodor Bujnicki (działacz Klubu Włóczęgów, spotkał go tragiczny los - został zabity w czasie II Wojny Światowej za kolaborację, by Polska mogła być 16 republiką w kraju RAD)
Jerzy Zagórski
Aleksander Rymkiewicz
Jerzy Putrament (opublikował wspomnienia pt. „Pół wieku”)
Henryk Dembiński (wystąpinia programowe komunizujące)
- grupa związna z pismami:
Kwiecień 1931 - marzec 1932 (dodatek do „Słowa” wydawanego w Wilnie, zatytułowany „Żagary”)
Maj - grudzień 1932 (pismo zmieniło nazwę na „Piony” i wychodziło jako dodatek do „Kuriera Wileńskiego”)
Październik 1933 - marzec 1934 (znów nazwa „Żagary”, samodzielny miesięcznik, ale tylko 3 numery się ukazały)
- program:
Radykalizm przekonań
„Skamander” był dla nich przestarzały
„Kwadryga” też była dla nich przestarzała artystycznie
Najbliższa im była Awangarda Krakowska
Żagaryści różnili się jednak tym, że obcy im był optymizm cywilizacyjny
Bliskie im były: optymizm konstrukcji i dyscyplina
Zamiast „poezji pięknych zdań” uprawiali lirykę mówienia wprost
Byli nieufni wobec rzeczywistości, przeszli kryzys dotychczasowych form ustrojowych, idei, kryzys wszelkich wartości, katastrofizm wynikający z przeczuć wojennych
Ta postawa miała korzenie w obserwacji i lekturach, np. Witkacego, Znanieckiego, Zdziechowskiego
Ten katastrofizm zbliżał ich do twórczości Czechowicza
Żagaryści sięgali po niepoetyckie środki wyrazu, posługiwali się poetyką komunikatu prasowego, notki, ogłoszenia, po to by dać wyraz niepokoju zaczęli to przekształcać w ujęcia apokaliptyczne, baśniowe, mityczne, wizyjne opierane o romantyzm
Miłosz sięgał do poezji Mickiewicza.