Gebethner i Wolff - warszawskie przedsiębiorstwo wydawnicze i księgarskie założone w 1857 przez Gustawa Adolfa Gebethnera i Augusta Roberta Wolffa przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie (Pałac Potockich), a później również w Krakowie. Istniało do 1950, zlikwidowane przezkomunistów (antykwariat działał do 1961).
Działalność przedsiębiorstwa prowadzona była w trzech kierunkach: księgarstwo sortymentowe, hurt księgarski, wydawnictwo książek i nut.
Wydawnictwo rozwijało się bardzo dynamicznie, w 1937 miało wydanych ok. 7010 pozycji książek w nakładzie 45 mln. egzemplarzy i ok. 7147 pozycji nut.
Przedsiębiorstwo wydawało przede wszystkim klasykę literatury polskiej (np. utwory Władysława Reymonta, Elizy Orzeszkowej, Marii HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Konopnicka"Konopnickiejczy Henryka Sienkiewicza). Publikowała też czasopisma, tj. Kurier Warszawski, Tygodnik Ilustrowany, Kurier Codzienny.
Od 1884 (do 1922) przedsiębiorstwo otwierało swoje oddziały w innych miastach Polski (Kraków, Lublin, Łódź, Poznań, Zakopane). W 1925 otworzyło filię w Paryżu, Librairie polonaise, która istnieje do dziś. Przesyłano również książki do Stanów Zjednoczonych i Rosji.
W 1929 Gebethner wykupił udziały Wolffa. W tym okresie i aż do wybuchu wojny głównym redaktorem w wydawnictwie był Aleksander Wat.
W okresie II wojny światowej przedsiębiorstwo rozprowadzało nielegalne książki oraz prowadziło tajne kursy dla pracowników księgarń.
W 1960 nastąpiła całkowita likwidacja przedsiębiorstwa.
Natomiast w 1990 Z. Gebethner założył wydawnictwo pod nazwą Gebethner i Ska, publikujące głównie słowniki i podręczniki do nauki języków obcych - na licencji zachodnich wydawców. 5 stycznia 1999 w wyniku połączenia z przedsiębiorstwem Gebethner i Ska powstało Wydawnictwo HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=FELBERG_SJA&action=edit&redlink=1"Felberg.
Działalność wydawniczą, rozpoczętą w 1829, kontynuował równolegle do działalności poligraficznej i księgarskiej. Początkowo wydawał poczytne powieści francuskie, m.in. A. Dumasa - ojca, P. de Kocka, E. Sue (m.in. jego "Pierścień" w przekładzie własnym, 1836). Później zaczął wydawać również pozycje ważne z puktu widzenia społecznego i narodowego, także naukowe: historyczne, historycznoliterackie, przyrodnicze oraz podręczniki. Wydał m.in. 30 książek J. I. Kraszewskiego (w tym "Pomnik do historii obyczajów w Polsce"), także Fredrę, Słowackiego, J. Boguckiego, J.A. Miniszewskiego i innych. Wydał "Bibliotekę starożytną pisarzy polskich" (1843-1844 i drugie wydanie 1854) w opracowaniu K.W. Wóycickiego, tego samego autora "Cmentarz Powązkowski pod Warszawą" (1855-1858), "Starożytną Polskę pod względem historycznym, geograficznym i statystycznym" M. Balińskiego i T. Lipińskiego (1843-1846), "Wiadomości historyczne o sztukach pięknych w dawnej Polsce" F.M. Sobieszczańskiego (1847-1849), "Piśmiennictwo polskie" W.A. Maciejowskiego (1853), "Pomniki i mogiły Polaków na cmentarzach zagranicznych" E. Marylskiego (1860), także "Boską komedię" Dantego w tłumaczeniu J. Korsaka (1860).
Orgelbrand wydawał również czasopisma, m.in. noworocznik "Pierwiosnek" (1838-1848) pod redakcją Pauliny Krakowskiej oraz tygodnik "Kmiotek" redagowany przez P.E. Leśniewskiego (w roku 1846 również przez F.M. Sobieszczańskiego). Tygodnik ten, prenumerowany przez gminy, wychodził w latach 1842-1850, i poza zbieżnością tytułu nie miał wiele wspólnego z innym, wydawanym też w Warszawie, również dla społeczności wiejskiej, w latach sześćdziesiątych XIX w. przez M. Glücksberga.
Niektóre wydawane przez Orgelbranda książki i czasopisma ilustrowane były drzeworytami, m.in. wg rysunków W. Smokowskiego orazlitografiami barwnymi, wykonywanymi w zakładzie M. HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Maksymilian_Fajans"Fajansa.
Prócz w sumie około pół tysiąca wydawnictw w języku polskim Orgelbrand wydał również około stu pozycji po hebrajsku, m.in. księgiMiszny i Gemary oraz dwudziestotomowy, pierwszy w Polsce kompletny "Talmud Babiloński" (1860-1864), w którego edycję, w zamian za udział w zyskach, zainwestował lekarz Julian Weinberg, pokrywając 30% kosztów. To monumentalne wydawnictwo miało niemały na ówczesne czasy nakład 5000 egzemplarzy i sprzedawane było również poza granicami Kongresówki.
Wśród wielu wydanych pozycji szczególnym wydarzeniem stała się wydana przez Samuela Orgelbranda w latach 1859-1868HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=S._Orgelbranda_Encyklopedia_Powszechna_(1859)&action=edit&redlink=1"Encyklopedia Powszechna w 28 tomach. Korespondencję z autorami w sprawie jej wydania Orgelbrand podjął w połowie roku 1856. W 1858 zawiązał komitet redakcyjny, w skład którego powołał K.W. Wóycickiego, L. Rogalskiego, F.H. HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Fryderyk_Henryk_Lewestam"Lewestama, J. Pankiewicza, później też F.M. Sobieszczańskiego. Sekretarzem tego komitetu przez rok był Józef Grajnert, a po nim Cezary Biernacki. W jej opracowanie zaangażowanych było 181 polskich uczonych. Encyklopedia subskrybowana była początkowo przez trzy tysiące prenumeratorów i ukazywała się od roku 1859, w formie zeszytów - po trzy w miesiącu. Po 1863 (Powstanie styczniowe) liczba prenumeratorów spadła do poniżej 1000, ale mimo wzrostu kosztów oraz przekroczenia planowanej objętości wydawnictwa (pierwotnie zakładano 15 tomów), edycję Encyklopedii doprowadzono do końca w 1868 roku, wydawszy na to zawrotną na owe czasy kwotę 120 tysięcy rubli.
Działalność Samuela Orgelbranda prowadzona była z dużym rozmachem, wyczuciem, wytrwałością oraz bezwzględnością; potrafił omijać trudności związane z carską cenzurą, bez trudu i bez litości pokonywał konkurentów na rynku. Kupił w Warszawie kilka posesji, posiadłości ziemskie w istniejącym w XIX w. powiecie czerskim i zabezpieczenia na hipotekach różnych posesji. Po jego śmierci całość jego majątku oszacowano na 363 450 rubli. Trzy tygodnie przed śmiercią napisał: "przywiązanie nazwiska swojego na zawsze do publikacji olbrzymiej, rzeczywiście pożytecznej i godnej trudów całego życia ludzkiego, może (...) stać się ideałem najwyższym, najpiękniejszą puścizną, jaką swoim dzieciom przekaże". Pochowany jest na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie(kwatera 20, rząd 6)[1]HYPERLINK "http://pl.wikipedia.org/wiki/Samuel_Orgelbrand"[2], a na jego nagrobku wykuto: Księgarz wydawca pierwszej encyklopedii polskiej.