Podstawowe pojęcia dotyczące programowania
Program, to zbiór poleceń zapisanych w określonym języku programowania, zgodnie z obowiązującymi w tym języku zasadami. Programy tworzone są przez programistów w procesie programowania.
Programowanie, to zarówno tworzenie oprogramowania, jak i jego modyfikowanie, naprawianie, rozszerzanie, słowem każda ingerencja w kod źródłowy programu.
Kod źródłowy (źródło) to kod programu komputerowego napisany w jednym z języków programowania (np. Delphi, C++, Java, PHP, itp.).
Kod źródłowy to program w postaci tekstu, zrozumiały jest dla danego kompilatora języka programowania, jak i dla programisty. Kod źródłowy jest przetwarzany na kod maszynowy zrozumiały dla maszyny (procesora) i wykonywany przez specjalny program zwany interpreterem.
Interpreter to rodzaj programu komputerowego, który analizuje kod źródłowy, po czym wykonuje przeanalizowane fragmenty.
Kompilator (ang. compiler) to program służący do automatycznego tłumaczenia kodu źródłowego na język maszynowy. W przypadku wystąpienia błędu, kompilacja zostaje wstrzymana. Po poprawieniu błędu kompilacja kodu źródłowego rozpoczyna się od początku.
Kompilacja to proces tłumaczenia kodu źródłowego na kod maszynowy. Jest swego rodzaju tłumaczeniem pomiędzy językami zrozumiałymi dla człowieka i maszyny.
Biblioteka, to zbiór klas, funkcji, możliwych do wykorzystania przez programistę.
Konsolidator (linker), jeden z programów składowych kompilatora, łączy biblioteki z plikami zawierającymi kody źródłowe, które korzystają z dołączanych bibliotek.
Plik wykonywalny, plik, który może być uruchomiony bezpośrednio w środowisku systemu operacyjnego. Najczęściej zawiera binarną reprezentację instrukcji konkretnego typu procesora.
Algorytm, to skończony, uporządkowany zbiór jasno zdefiniowanych czynności koniecznych do wykonania pewnego zadania, w ograniczonej liczbie kroków. Algorytm ma przeprowadzić system z pewnego stanu początkowego do pożądanego stanu końcowego.
Podprogram (funkcja, procedura), to wydzielona część programu wykonująca jakieś operacje. Podprogramy stosuje się, aby uprościć program główny i zwiększyć czytelność kodu. Termin ten związany z programowaniem proceduralnym.
W pewnych językach programowania dzieli się podprogramy na funkcje i procedury:
Funkcja zwraca wynik wykonanego zadania (np. funkcja obliczająca pierwiastek kwadratowy);
Procedura natomiast nie zwraca żadnej wartości, a zamiast tego wykonuje pewne działania (np. procedura czyszcząca ekran);
Typ danych, opis rodzaju, struktury i zakresu wartości, jakie może przyjmować stała, zmienna i argument (funkcji lub procedury).
Stała, to wartość (liczbowa, tekstowa, itp.), która nie zmienia się w trakcie działania programu.
Zmienna, to obszar pamięci przechowujący jakieś dane. O rodzaju i sposobie prezentacji tych danych decyduje typ zmiennej.
Rozróżniamy następujące zmienne:
Zmienna lokalna to zmienna widoczna tylko w obrębie danej procedury lub bloku, tworzona
w momencie inicjowania bloku i niszczona w momencie kończenia bloku;
Zmienna globalna to zmienna widoczna w obrębie całego programu;
Zmienna tablicowa to zmienna, która może przechowywać wiele wartości tego samego typu jednocześnie (w postaci tablicy). Taką zmienną jest np. tablica liczb a = [1, 2, 3, 4], ponieważ przechowuje ona 4 wartości na raz.
Tablica kodów ASCII (ang. American Standard Code for Information Interchange) stanowi zestaw kodów używanych do reprezentacji znaków (liter, cyfr, znaków specjalnych np. @, $, # itp.). Każdy znak w tabeli ma przyporządkowaną wartość liczbową, np. litera „A” ma numer 65.
Tablica ASCII składa się 255 znaków, które podzielone są na kilka grup:
• Od 0 do 31 - znaki sterujące np. drukarką;
• Od 32 do 126 - znaki podstawowe;
• Od 127 do 255 - znaki dodatkowe (zawierają znaki graficzne, oraz znaki polskie itp.).
Unicode, to komputerowy zestaw znaków mający w zamierzeniu obejmować wszystkie pisma używane na świecie.