Wstęp
Od końca roku 1989 do końca roku 1993, w australijskim stanie Nowa Południowa Walia, wzdłuż jednej z głównych krajowych dróg, zaginęło około dwunastu młodych turystów. Wiele ciał, w różnym stanach rozkładu, znaleziono później w stanowym lesie Belanglo. Byli wśród nich zarówno mężczyźni, jak i kobiety, między 19-stym a 22-gim rokiem życia. Niektórzy podróżowali w parach, inni samotnie. Pochodzili z różnych klas społecznych, z różnych krajów i podróżowali do różnych miejsc.
Pomimo tych różnic, wszystkie ofiary miały wspólne cechy, które je łączyły: uprawiały turystykę pieszą i nosiły plecaki. Te podobieństwa naprowadziły śledczych na trop prawdopodobnego sprawcy przestępstw i dostarczyły specjaliście od profilowania niezbędnych informacji nie tylko o sprawcy, ale także o samych ofiarach. Ogólnie, te informacje są określane jako "Wiktymologia" albo studium ofiar: badanie każdego aspektu ich stylu życia, pochodzenia, zdrowia i wyglądu zewnętrznego. Jest nadzieja, że poprzez dogłębną analizę ofiar, będzie można trochę lepiej poznać sprawcę.
Wiktymologia jest istotna w ogólnym procesie badawczym, ponieważ mówi nie tylko o tym kim były ofiary, o ich zdrowiu i życiu osobistym, zwyczajach społecznych i osobowości, ale także daje pewne pojęcie o tym dlaczego to właśnie one zostały wybrane przez sprawcę. W wielu sytuacjach, przestępca powstrzyma się przed wybraniem ofiary dopóki nie pojawi się ta, która odpowiada jego potrzebom i być może pozwoli mu na urzeczywistnienie niektórych jego fantazji czy pragnień. Ze względu na to, sposób wybierania ofiary jest ważny i daje wgląd w sposób myślenia przestępcy, który później oddziałuje na sposób jego działania. Jeśli jest się w stanie określić, jak przestępca działa teraz, można lepiej przewidzieć jego przyszłe zachowanie i być może doprowadzić do pomyślnego aresztowania.
Blisko związane z wiktymologią są koncepcje metody zaczepki, metody ataku i oceny ryzyka. Jeśli znane są szczegóły co do osobowości ofiar (np. mogą być z natury ostrożne), wtedy można ustalić, w połączeniu z analizą miejsca zbrodni, jak początkowo zostały zaczepione przez przestępcę. To samo odnosi się do sposobu, w jaki zostały zaatakowane i obezwładnione. Jeśli te informacje nie są dostrzegalne na miejscu zbrodni, wtedy pomocna może okazać się analiza ogólnego ryzyka ofiary, to jest ryzyka zostania ofiarą. Jeśli bada się je razem z ryzykiem, jakie przestępca był skłonny podjąć, aby na pewno zdobyć ofiarę, wtedy ma się ogólny obraz tego, kim była ofiara i co skłoniło przestępcę do wybrania tej konkretnej osoby.
Ten artykuł dostarczy czytelnikowi krótkiego przeglądu koncepcji wiktymologii, metody zaczepki, metody ataku i oceny ryzyka. Nie zapewni zrozumienia tego, dlaczego konkretny przestępca wybiera konkretną ofiarę, ale ukaże pewne właściwości stanowiące o wybieraniu i zdobywaniu ofiary.
Wiktymologia
"W gorączkowym badaniu zachowania przestępcy, nie trudno skupić całą swoją uwagę na potencjalnych cechach takiego przestępcy i zapomnieć, jak wielką wartość ma zrozumienie jego ofiar." - Brent Turvey
Wiktymologia, w swojej najprostszej formie, jest badaniem ofiary albo ofiar konkretnego przestępcy. Jest ona definiowana jako gruntowne badania i analizy cech ofiary (Turvey), a także może być nazywana "profilowaniem ofiary (Holmes). Powodem, dla którego dobra wiktymologia jest istotna jest to, że ofiara stanowi w przybliżeniu połowę całego zbrodniczego czynu i jest częścią przestępstwa tak jak miejsce zbrodni, narzędzie zbrodni i naoczni świadkowie. Jest to szczególnie prawdziwe, kiedy mamy do czynienia z żywą ofiarą, jako że była ona ostatnim świadkiem zbrodni i może dostarczyć najlepszego opisu zachowania i wyglądu fizycznego przestępcy.
Pomijając powyższe rozważania, pochodzenie społeczne ofiary może dostarczyć ważnych informacji o dotychczasowych działaniach czy stylu życia, i być może zaprowadzić bezpośrednio do kręgu podejrzanych. Tradycyjnie ofiarę pomijano w policyjnych dochodzeniach, a kiedy jest potrzebny jej profil, informacji o niej często brakuje w policyjnych raportach. Nie znaczy to, że żadne służby policyjne nie wykorzystują informacji o ofierze, raczej, do niedawna wiele z nich nie uważało jej przeszłości za coś ważnego. Wiktymologia jest często najlepszym sposobem przybliżenia profilu (Ressler) i jednym z najbardziej przydatnych narzędzi do klasyfikowania i rozwiązywania brutalnych przestępstw (Douglas).
W idealnym przypadku, specjaliści zajmujący się profilem ofiary, przed przystąpieniem do pracy nad daną sprawą, powinni dysponować następującymi informacjami (Turvey, Holmes):
Wygląd zewnętrzny
Stan cywilny
Styl życia
Zawód
Wykształcenie
Przebieg leczenia
Przebieg leczenia
Ostatnie znane czynności, z uwzględnieniem czasowego następstwa wydarzeń
Osobiste pamiętniki (jeśli coś o nich wiadomo i są dostępne)
Trasa podróży poprzedzającej przestępstwo
Uzależnienie od narkotyków i alkoholu
Przyjaciele i wrogowie
Pochodzenie społeczne
Przebieg zatrudnienia
Powyższa lista nie jest "wyczerpująca, ponieważ nie dostarcza całkowitej i kompletnej listy rzeczy, które powinny być włączone do wiktymologii. To jest tylko z grubsza opracowany przewodnik, a każdy przypadek, z jedynymi w swoim rodzaju sprawcą i ofiarą, będzie wymagać swojej własnej unikatowej wiktymologii.
Istnieje kilka istotnych pytań, które powinny towarzyszyć każdemu badaniu ofiary, a które miejmy nadzieję będą prowadzić nie tylko do niektórych odpowiedzi, ale także do dalszych pytań, które również powinny zostać zadane. Ponownie ta lista nie jest kompletna, ale powinna dać czytelnikowi pewne pojęcie o tym, czego się szuka i o co się pyta w przypadku przestępstwa:
Dlaczego ta konkretna osoba stała się celem ataku?
Jak dana osoba została wybrana, a może była ona przypadkową ofiarą?
Jakie są szanse danej osoby na zostanie przypadkową ofiarą (a więc wybraną na chybił trafił)?
Jakie ryzyko podjął przestępca, aby popełnić zbrodnię?
Jak ofiara została zaczepiona, zdominowana i/albo zaatakowana?
Jaka była prawdopodobna reakcja ofiary na atak?
Odpowiedzi na te pytania dadzą pewne pojęcie o motywie przestępcy i MO (modus operandi), i być może o jego podpisie. Na tej podstawie mogą być wyciągnięte inne wnioski o prawdopodobnym pochodzeniu przestępcy, włączając jego wiedzę na temat procedur sądowych i policyjnych, jego możliwy zawód, jego wygląd zewnętrzny i obycie towarzyskie. Jeśli to możliwe, wnioski o przestępcy wyciągnięte przez specjalistę od profilowania powinny być skonfrontowane z innymi danymi, takimi jak zeznania naocznego świadka i dowody zabezpieczone na miejscu zbrodni. Jeśli informacje do siebie pasują, to jest bardziej prawdopodobne, że wnioski są poprawne. Jeśli nie pasują, wówczas powinno się poszukać dodatkowych wyjaśnień, czy zbadać inne możliwości.
Analiza poniższego przypadku powinna dostarczyć czytelnikowi większego zrozumienia potrzeby rozległej wiktymologii.
Przestępca został nazwany przez media "gwałcicielem staruszek", z oczywistych powodów. Od stycznia 1998 roku do stycznia 1999 roku, samotny przestępca włamywał się do domów starszych ludzi w dużym mieście Brisbane, w stanie Queensland, na wschodnim wybrzeżu Australii. Wszystkie ofiary były w podeszłym wieku i niektóre zostały wykorzystane seksualnie, podczas gdy inne zdołały odeprzeć atak napastnika. Kiedy natrafiał na opór, po prostu wstawał i wychodził bez dalszej szarpaniny. Ataki zdarzały się pomiędzy północą a czwartą nad ranem i wszystkie miały miejsce na terenie jednej spółdzielni mieszkaniowej. We wszystkich przypadkach wyglądało to na działanie z premedytacją, co sugerowało, że każda ofiara została specjalnie wybrana przez przestępcę.
Do lokali wchodził na różne sposoby: w jednym przypadku wyciął dziurę w siatce tak, aby móc wejść na teren posesji i otworzyć drzwi; w innym, przed całym zajściem ukradł komplet kluczy, dorobił je i oddał oryginały. Przestępca był zawsze grubo ubrany i nosił maskę i rękawiczki. Mówił szeptem.
W badaniu wiktymologicznym tej sprawy, wiek ofiar i rozmieszczenie mieszkań oznacza, że prawdopodobieństwo przypadkowego działania jest naprawdę bardzo małe, co sugeruje, że ofiary zostały wcześniej wybrane. Podejrzewano, że starsze osoby zostały wybrane, ponieważ dużo łatwiej je kontrolować i jest mniej prawdopodobne, że ktoś złoży im wizytę w tak wczesnych godzinach porannych. Poza tym fakt, że napastnik ukradł komplet kluczy, podrobił, a potem oddał sygnalizuje, że miał zamiar wrócić w późniejszym terminie.
A więc jak przestępca natknął się na swoje ofiary? Biorąc pod uwagę, że wszystkie one wynajmowały mieszkania na terenie jednej dzielnicy, wyglądało na to, że przestępca prawdopodobnie w jakimś charakterze pracował dla tej spółdzielni. Mógł być konserwatorem budynków, ogrodnikiem albo malarzem lub budowniczym. Wydawało się, że przestępca znał plan posesji, a więc wielce prawdopodobne, że z jakichś względów był wewnątrz przed popełnieniem przestępstw. Starania które podejmował przestępca próbując ukryć swoją tożsamość także sugerują, że w jakimś momencie natknął się osobiście na niektóre, jeśli nie na wszystkie swoje ofiary. Przeczuwał, że mogą go zidentyfikować, jeśli się dobrze nie zamaskuje.
Te wnioski są nieco uproszczone i stanowią tylko przykład sposobów, na jakie wiktymologia może dostarczać informacji o wielu aspektach kryminalnego dochodzenia. Po prostu przez badanie wiktymologiczne można określić, czy ofiary zostały wybrane na chybił trafił, ewentualnie przez kogo, a przez naprawdę dobre badanie można określić nawet niektóre cechy przestępcy. W powyższej sprawie, przestępca faktycznie wcześniej wybierał swoje ofiary, wchodził na teren ich posesji przed popełnieniem przestępstw i był zatrudniony w spółdzielni mieszkaniowej jako malarz.
Istnieją trzy główne zagadneinia, które mogą być dostarczone przez wiktymologię i są to: kontekst, powiązania i kierunek dochodzenia (Turvey). Posługując się powyższym przypadkiem, było w nim możliwe określenie kierunku badań w tym sensie, że policja powinna szukać mężczyzny, który miał wcześniej dostęp do posesji, mógł być zatrudniony w spółdzielni mieszkaniowej i najprawdopodobniej pracował w takim zawodzie jak malarz, budowniczy, obsługujący kosiarkę czy zajmujący się ogólną konserwacją budynków.
Przez zrozumienie jak i dlaczego powyższe ofiary zostały wybrane, ustalono "związek" pomiędzy przestępcą i ofiarami. Inne rodzaje powiązań, które mogą pojawić się pomiędzy przestępcą i ofiarą obejmują: kolegów z pracy, powiązania geograficzne (np. sąsiedztwo), wspólne zainteresowania (kluby sportowe) czy powiązania towarzyskie (ofiara spotyka przestępcę w barze). Liczba możliwych powiązań nie ma końca, tak więc dobra wiktymologia jest niezbędna, aby je zawęzić.
Metoda zaczepki
Metoda zaczepki jest terminem, który odnosi się do sposobu, w jaki przestępca zbliża się do swoich ofiar (Turvey). To jest użyteczne badanie, jako że może dostarczyć wielu wskazówek o przestępcy, takich jak jego obycie towarzyskie, budowa ciała i zdolność manipulowania i oczarowywania. Generalnie istnieją trzy metody zaczepki, opisywane jako: oszustwo (naciąganie, nabieranie kogoś), zaskoczenie i nagły atak. Mogą one występować pojedynczo albo w połączeniu z jedną z pozostałych metod, takim jak kombinacja oszustwo/nagły atak czy zaskoczenie/nagły atak. Chociaż same terminy są wystarczającym wyjaśnieniem, każdy z nich zostanie poniżej pokrótce objaśniony, razem z kilkoma przykładami tego, jak mogą zostać zastosowane przez przestępcę do popełnienia zbrodni.
"Oszustwo" opisuje sposób działania przestępcy, który zwodzi ofiarę tak, że wierzy ona w jego urojoną historyjkę, zmyśloną z zamiarem zwabienia ofiary i nastawienia jej bardziej przychylnie, albo obniżenia czujności ofiary, aby uczynić atak łatwiejszym. Jednym z możliwych przykładów tego typu zachowania jest przestępca podający się za doręczyciela czy konserwatora, aby zdobyć dostęp do domu czy innej rezydencji. Postać Buffalo Billa w filmie "Milczenie owiec stosuje tę metodę, kiedy udaje, że ma złamaną rękę, tym samym potrzebuje pomocy, aby przestawić meble i zwabia ofiarę do wnętrza swojej ciężarówki, gdzie obezwładnia ją przy użyciu siły. Takie zachowanie, chociaż fikcyjne w tym przypadku, było rzeczywiście stosowane przez seryjnego mordercę Teda Bundyego. Dzięki swoim studiom na psychologii, Bundy dowiedział się, że jest bardziej prawdopodobne, że ludzie przyjdą z pomocą komuś z fizyczną ułomnością, a następnie zaczął nosić gips na ręce, co miało pomagać mu w zdobywaniu ofiar.
Zaczepka przez "zaskoczenie" jest zwykle opisywana na przykładzie przestępcy czekającego w ukryciu na swoją ofiarę, a potem szybko obezwładniającego daną osobę. Przestępca może czekać na bardziej sprzyjające okoliczności (takie jak aby jakiś samochód odjechał czy aby ofiara zasnęła), albo może nie przywiązywać zbyt dużej wagi do obecności naocznych świadków. Ta zaczepka, może być także połączona z nagłym atakiem. Przykładem takiej zaczepki jest sytuacja, kiedy przestępca ukrywa się w krzakach niedaleko parkingu samochodowego, czekając na samotną kobietę idącą do swojego samochodu. Podczas gdy ona zatrzymuje się przy samochodzie szukając kluczyków, napastnik podchodzi do niej od tyłu i chwyta ją zanim ona zauważy jego obecność.
"Nagły atak" opisuje zaczepkę, kiedy to przestępca raptownie i przesadnie używa przemocy aby szybko pokonać opór ofiary i przejąć kontrolę nad sytuacją. To wymaga użycia siły, dlatego nagły atak byłby najdokładniej określony po prostu jako atak (Turvey). Zwykle, nagły atak będzie poprzedzony przez niespodziewaną zaczepkę, jak w przykładzie powyżej. Wszystkie te metody opisują tylko zaczepkę, a nie późniejszy atak, dlatego trudno odnieść styl nagłego ataku do sposobu w jaki przestępca zaczepia ofiarę.
To jak przestępca początkowo zaczepił ofiarę może nie być widoczne ściśle z miejsca zbrodni, chociaż naoczni świadkowie czy ofiara, jeśli przeżyła, mogą udzielić tych informacji. Ważne, aby to wiedzieć, ponieważ przestępca, który zdołał oszukać bardzo podejrzliwą i czujną osobę prawdopodobnie ma bardzo dobre umiejętności nawiązywania kontaktów. Przestępca, który zdołał zaskoczyć czy nagle zaatakować stukilogramowego sportowca może być opisany jako sprawny fizycznie czy zwinny albo przestępca, który wcale nie używa słownego kontaktu i po prostu nagle atakuje swoją ofiarę może wskazywać, że jego umiejętności towarzyskie i słowne są ubogie. To umożliwi specjaliście od profilowania "stworzenie portretu" fizycznych, słownych i towarzyskich umiejętności mordercy, i - po potwierdzeniu przez inne informacje - może naprowadzić na wiarygodny trop czy podejrzanego w toczącej się sprawie.
Metoda ataku
Metoda ataku odnosi się do skłonności przestępcy do obezwładniania ofiary na początku, gdy się do niej zbliżył (Turvey). Generalnie nie jest odpowiednie używanie tutaj terminów "oszustwo i "zaskoczenie", jako że nie są one tak naprawdę stosowne do opisywania ataków.
Metoda ataku jest prawdopodobnie najlepiej opisywana w stosunku do stopnia używanej przemocy, obecności broni i jej roli w ataku. Atak może wahać się od miękkiego (tak jak słowne groźby) do surowego (rażący fizyczny atak z przesadnym użyciem broni). Metoda ataku nie musi następować natychmiast po zaczepce, na przykład, jeżeli coś przeszkodzi przestępcy albo ofiara chwilowo ucieknie. Niemniej jednak w każdej sytuacji, metoda zaczepki i metoda ataku powinny być badane jako niezależne od siebie, potem razem jako kombinacja, aby dostarczyć kolejności wydarzeń.
Aby zilustrować metodę zaczepki i metodę ataku, Masters cytuje następujący przykład przestępstwa popełnionego przez Jeffreya Dahmera. 20 maja 1991 roku Jeffreyy Dahmer spotkał Raymonda Smitha przy 219 Tavern. Dahmer podszedł do niego i zaoferował mu 50 dolarów za seks. To jest metoda zaczepki i najdokładniej może być opisana jako oszustwo. Dahmer użył podstępu czy sztuczki aby zdobyć potencjalną ofiarę, obniżając jej czujność i zwabiając ją do swojego mieszkania. Kiedy przybyli tam około trzeciej nad ranem, Smith oświadczył, że nie zostanie na długo za 50 dolarów, a Dahmer zapytał go, czy nie zostałby na całą noc. Smith powiedział, że to będzie kosztować dużo więcej i był przekonany, że resztę pieniędzy dostanie rano. Dahmer poszedł do kuchni gdzie zmieszał alkohol i tabletki nasenne. W przeciągu pół godziny Smith był nieprzytomny i Dahmer udusił go na podłodze. Mimo że ofiara była nieprzytomna, nadal była celem ataku i w tym przypadku najlepszym określeniem jest nagły atak.
Metoda ataku jest niezbędna aby zrozumieć do czego przestępca jest zdolny i co sprawia mu przyjemność w danym otoczeniu, w danej ofierze (Turvey). Te kwestie mają następstwa w wielu obszarach, takich jak przyszłe ofiary. Na przykład, badając metodę zaczepki i ataku jednego przestępcy na podstawie serii ataków można określić czy przestępca niechętnie używał siły w stosunku do ofiar, i wykazywał jakąkolwiek obawę i troskę o ich zdrowie i życie. To może oznaczać że on tak naprawdę nie chce skrzywdzić swoich ofiar i że bezpieczeństwo przyszłych ofiar może nie być zagrożone. Badając metodę zaczepki i ataku innego przestępcy można zobaczyć że podejmuje coraz większe ryzyko i używa coraz większej siły przeciwko kolejnym ofiarom, włączając użycie broni w późniejszych atakach. Bezpieczeństwo następnych ofiar tego przestępcy stoi pod znakiem zapytania ze względu na eskalację przemocy w kolejnych atakach.
Ocena ryzyka
Ocena ryzyka jest to określenie ryzyka dla konkretnej osoby na zostanie ofiarą przestępstwa. Czasami usłyszymy sprawozdania o brutalnej zbrodni stwierdzające, że sprawca dokonał wszelkich starań, aby zdobyć ofiarę. W innych przypadkach, można usłyszeć że sprawca zdobył ofiarę korzystając z okazji. Być może w tym ostatnim przypadku coś co ofiara zrobiła czy coś w co została wmieszana podniosło jej ryzyko zostania ofiarą tego przestępstwa. Nie chodzi o to, aby sugerować że dana osoba była w jakiś sposób odpowiedzialna za to, że została ofiarą, tylko że pewne czynniki dotyczące stylu życia czy sytuacji zwiększyły szansę na stanie się ofiarą. Można w to włączyć takie zachowania jak prostytucja, nadużywanie alkoholu, zażywanie narkotyków, czy samotne podróżowanie późno w nocy w miejscach znanych z przestępczej działalności. Ocena ryzyka może także zawierać badanie ryzyka, jakie przestępca był skłonny podjąć aby zdobyć ofiarę. Jest to określane jako ocena ryzyka przestępcy.
Ryzyko ofiary dzieli się na trzy główne poziomy: niskie, średnie i wysokie ryzyko. Wszystkie one odnoszą się do stopnia ryzyka danej osoby na doznanie krzywdy z powodu życia osobistego, zawodowego i towarzyskiego. Przykładem kogoś kto ma wysokie ryzyko zostania ofiarą jest prostytutka, jako że prostytutka stale ma do czynienia z dużą liczbą nieznajomych , może podróżować samotnie późno w nocy, ma częsty kontakt z narkotykami czy narkomanami, może mieć małe znaczenie dla policji (jeśli zostanie atakowana czy zabita) i zwykle jej zniknięcie pozostanie nie zauważone długo po zdarzeniu. Ofiarą niskiego ryzyka może być ktoś kto ma stałą pracę, mnóstwo przyjaciół, rzadko podróżuje samotnie i nie ma przewidywalnego rozkładu podróży. Istnieje szeroka gama czynników które przyczyniają się do ryzyka konkretnej osoby, a powyższe przykłady pokazują tylko kilka z nich.
Ryzyko ofiary jest dalej dzielone na kilka podkategorii, a głębszego ich przeglądu dostarcza prawdopodobnie najlepsza dostępna na ten temat praca autorstwa Branta Turveya. Większość poniższych informacji została wzięta bezpośrednio z tego źródła.
Ryzyko stylu życia ofiary odnosi się do ogólnego ryzyka obecnego z powodu osobowości jednostki i jej środowiska osobistego, zawodowego i socjalnego oddziałujących na to, kim dana osoba jest i jak jest powiązana z pewnymi zagrożeniami w otoczeniu. Istnieją pewne czynniki, które zwiększają ryzyko stylu życia osoby, a wlicza się do nich następujące cechy:
Agresywność
Gniew
Wybuchy złości
Nadpobudliwość
Impulsywność
Niepokój
Bierność
Niskie poczucie własnej wartości
Zamykanie się w sobie
Aby użyć jednej z powyższych cech w kontekście, można wyobrazić sobie następujący przykład: Jeśli ofiara jest skłonna do wybuchów złości, jest bardziej prawdopodobne, że może ona wybiec z domu podczas kłótni aby "ochłonąć". W tym samym czasie niespodziewanie spotyka przestępcę który napada i uprowadza ją. Wybuchy złości przyczyniły się do zostania ofiarą ze względu na fakt, że umiejscowiły osobę w niebezpiecznym miejscu, a inni uznali, że ofiara nie wróci przez kilka godzin, jako że zwykle to jest następstwo takich nieporozumieniach. To zwiększa okres czasu jaki ma przestępca na ucieczkę.
Ryzyko przypadkowej ofiary odnosi się do ryzyka występującego gdy przestępca początkowo atakuje ofiarę z powodu stanu umysłu ofiary czy zagrożeń w otoczeniu. Na przykład, ktoś właśnie wyszedł z pracy po tym jak został z niej zwolniony. Właśnie zainwestował mnóstwo pieniędzy w nieruchomość i jest zatroskany spłaceniem swoich finansowych zobowiązań. Kiedy wieczorem idzie do swojego samochodu nie zauważa osoby czekającej przed wejściem na parking. Fakt, że jest zaabsorbowany swoim stanem finansowym zwiększa jego ryzyko przypadkowej ofiary ponieważ nie zauważa niezwykłych czy potencjalnie niebezpiecznych czynników w swoim otoczeniu.
Teraz zostanie zaprezentowane badanie ryzyka które odnosi się do przestępcy. Ryzyko przestępcy jest bardzo ważne, ponieważ mówi jakie ryzyko przestępca był skłonny podjąć, aby zdobyć tę konkretną ofiarę w tym konkretnym czasie i w tym konkretnym miejscu. Pierwszy typ ryzyka przestępcy jest znany jako ryzyko modus operandi. Ryzyko MO mówi o naturze i zakresie umiejętności, planowaniu i środkach ostrożności podjętych przez przestępcę przed, podczas i po przestępstwie. Zatem ryzyko MO mówi o tych rzeczach które przestępca musi zrobić aby pomyślnie dokonać przestępstwa, które robi aby zredukować ryzyko że ktoś mu przeszkodzi, pokrzyżuje mu plany czy przestraszy go.
Ryzyko MO dzieli się na niskie ryzyko (mówi o tych przestępcach którzy wykazują dużą liczbę umiejętności, planują i podejmują działania ostrożnościowe) i wysokie ryzyko (mówi o tych przestępcach którzy wykazują małą liczbę umiejętności, nie planują i nie podejmują działań ostrożnościowych) . Ryzyko MO jest niskie ponieważ przestępca planuje wiele aspektów przestępstwa, tym samym redukując ryzyko przed popełnieniem błędu. Przeciwieństwo odnosi się przestępców z wysokim ryzykiem MO.
Napastnik wystawia także siebie na ryzyko związane z możliwością doznania jakiegoś urazu podczas popełniania przestępstwa. Oto przykład: 22-letni student collegu był na balu przebierańców gdzie każdy musiał przyjść przebrany za coś zaczynającego się na literę "D". Jako że był heteroseksualistą i miał stałą partnerkę dla żartu zdecydował się pójść jako "Drag Queen." Później tamtej nocy, po zakończonym przyjęciu, student zadzwonił po taksówkę ale powiedziano mu, że będzie musiał czekać dwie godziny. Zdecydował się przejść krótką drogę do swojego domu. Kiedy szedł ciemną ulicą został zaczepiony przez trzech mężczyzn którzy sądzili że jest prawdziwą "Drag Queen," i trafił do szpitala gdzie później zmarł na skutek ciężkich obrażeń.
To nie było zwyczajne ubranie, w które ofiara była przebrana i przestępcy mogli w innym przypadku jej nie wybrać. Jako że postrzegali ofiarę jako "Drag Queen", przypuszczali że może ona nie zgłosić tego zajścia, a nawet jeśli umrze, przestępcy mogli podejrzewać że nikt nie zwróci na to zbytniej uwagi ze względu na styl życia ofiary. To ważne w sprawach takich jak ta, aby zbadać rzeczywisty styl życia ofiary (student) a potem zbadać przypadkowe ryzyko przestęców w relacji do ich postrzegania stylu życia ofiary (jako "Drag Queen"). Przestępcy mogli mieć podobne przekonania w przeszłości, mogli być już znani policji i ich aresztowanie jest później łatwiejsze.
Zakończenie
Ofiarę tradycyjnie ignorowano jako składnik przestępstwa. Mam nadzieję, że ten artykuł pozwolił czytelnikowi zrozumieć nie tylko to, jak istotna jest ofiara dla śledztwa, ale także to, dlaczego jest ona ważna w ogólnym schemacie przestępstwa. Pełna wiktymologia zwykle dostarcza informacji o życiu ofiary, a to łączy się z badaniem innych aspektów nie tylko ryzyka ofiary, ale również ryzyka które był skłonny podjąć przestępca aby zdobyć ofiarę. Może ona także dostarczyć informacji o przestępcy.
Każde badanie zbrodni z nieznanym sprawcą, które nie uwzględnia ofiary jako części przestępstwa będzie miało od samego początku braki w informacjach. Jako że dokładność i kompletność całego dochodzenia opiera się prawie całkowicie na dokładności i kompletności dostarczonych informacji, ważne aby śledczy skupili się na ofierze tak bardzo jak na potencjalnym sprawcy. Tylko wtedy będą dysponowali maksymalną ilością informacji do badań, w nadziei rozwiązania poważnego brutalnego i seryjnego przestępstwa.