Działalność administracji publicznej
I. Procesy decyzyjne i wykonawcze
Proces decyzyjny - rozstrzygnięcie, które ma na celu osiąganie określonego celu (prof. Ochendowski)
Nauka o administracji - nie zajmuje się prawnymi formami takich rozstrzygnięć (akt administracyjny, akt normatywny).
Decyzja - forma działania administracji (zarówno publicznej jak i prywatnej)
Treść decyzji - zezwolenie, nakazywanie, tolerowanie określonego zachowania, zawsze jest to akt wyboru pomiędzy dwoma alternatywami.
Decydent w znaczeniu materialnym - ten kto posiada odpowiednią wiedzę do sporządzenia projektu decyzji
Decydent w znaczeniu formalnym - ten kto dokonuje wyboru pomiędzy projektami
System decyzyjny:
Podmioty uczestniczące w systemie podejmowania decyzji,
Źródła informacyjne,
Procedury,
Instrumenty sterowania.
Etapy procesu decyzyjnego:
1. określenie problemu decyzyjnego - zakres podmiotowy i przedmiotowy decyzji
2. proces zbierania informacji - postępowanie wyjaśniające z KPA
3. określenie celów
4. opracowanie alternatywnych decyzji
Typy i modele decyzji
1. wewnętrzne - dotyczą wewnętrznej struktury organizacyjnej administracji
2. zewnętrzne - mają za zadanie wykonanie zadań administracji publicznej
3. programujące - np. ustawa, nakładające zadania
4. wykonawcze - realizacja programu
5. kontrolne - ocena prawidłowości podejmowanych działań
Decyzja a zasób informacji
- decyzje podejmowane w warunkach pełnej informacji,
- decyzje podejmowane w warunkach ryzyka,
- decyzje podejmowane w warunkach
niepewności
Wykonanie rozstrzygnięć
- administracja może wykorzystywać przymus państwowy
- ponadto: środki oddziaływania wychowawczego, uświadamiającego, propagandowego
Prof. Starościak - Rozwój metod działania administracji musi być zbieżny z generalnym kierunkiem rozwoju kultury.
Prof. Leoński - administracja publiczna powinna sięgać przede wszystkim do środków profilaktycznych, przekonywania, itp. a dopiero gdy one zawiodą, należy sięgać do przymusu.
Post. egzekucyjne w administracji - najpierw należy wysłać zobowiązanemu upomnienie, a gdy to nie poskutkuje można zastosować przymus państwowy
Planowanie w administracji publicznej
- nie dotyczy wszystkich zadań administracji publicznej - niekiedy będzie ono niemożliwe czy nie będzie miało znaczenia
Planowanie - proces decyzyjny
Plan - efekt tego procesu
- jest kompleksowy,
jego postanowienia nie są bezpośrednio wykonywane przez administrację,
- jest decyzją
Procedura Planistyczna
- planowanie składa się z kilku faz
- nie każdy proces planistyczny ma jednakową strukturę
1. „Planowanie planowania” -
Zaplanowanie odpowiednich struktur organizacyjnych, środków finansowych, procedury planistycznej,
2. Planowanie częściowe
Plan ogólny jest złożony z wielu elementów
3. analiza materiałów
4. planowanie wykonania
Koordynacja i współdziałanie w administracji
Koordynacja - harmonizowanie działań różnych jednostek czy zespołów dla osiągnięcia określonych celów (prof. Leoński).
- usunięcie rozbieżności,
- zapobiegnięcie im w przyszłości.
Koordynacja terenowa - ograniczona do podmiotów działających w jednostce podziału terytorialnego
Koordynacja w skali całego kraju - Rada Ministrów
Koordynacja wewnętrzna - w ramach danej jednostki organizacyjnej
Koordynacja zewnętrzna - przez całe jednostki organizacyjne
Koordynacja pozioma - na tym samym szczeblu co jednostka koordynowana
Współdziałanie
- często jest niezbędne ponieważ jedna jednostka organizacyjna może nie być wstanie samodzielnie wykonać pewnych zadań
- formy współdziałania mogą być różne - KPA - pomoc prawna - inny organ niż prowadzący postępowanie pomaga w jego prowadzeniu - np. przesłuchuje świadków jeżeli mieszkają oni na terenie innej gminy.
Kierownictwo w administracji publicznej
- nauka o administracji zajmuje się kierowaniem pewnym zespołem ludzi w danej jednostce organizacyjnej
Kierownik - dwa ujęcia stanowisko kierownicze i wykonawcze
- możliwość wydawania poleceń służbowych
- wyodrębnienie formalne dyrektor, naczelnik, kierownik (ale może mylić - kierownik komórki jednoosobowej)
- stanowiska szczególne - radca prawny
Formy kierownictwa:
1. kierownictwo jednoosobowe - tylko kierownik jednoosobowy jest uprawniony do wydawania poleceń
2. wyodrębnione jednostki organizacyjne (hierarchia).
3. zastępcy kierownika
4. kolegium
5. współpraca kierownika z doradcą (nieformalna)
Kontrola administracji publicznej
Pojęcia kontroli i nadzoru
kontrola - obserwowanie, ustalanie czy wykrywanie stanu faktycznego, porównywanie rzeczywistości z zamierzeniami, występowanie przeciwko zjawiskom niekorzystnym i sygnalizowanie właściwym jednostkom o dokonanych spostrzeżeniach, bez decydowania jednak o zmianie kierunku działania jednostki kontrolowanej. (prof. Starościak)
Istotą kontroli jest obserwowanie określonych zjawisk, analizowanie ich charakteru i przedstawianie spostrzeżeń organom kierującym działalnością administracji.
kontrola polega na:
ustaleniu istniejącego stanu rzeczy,
ustaleniu jak być powinno,
zestawieniu tego, co istnieje z tym, co być powinno,
Kontrola - działanie polegające na badaniu istniejącego stanu rzeczy, zestawieniu faktów z tym, co być powinno i wyciągnięciu stąd wniosków (prof. Dawidowicz)
Inne określenia - lustracja, rewizja, wizytacja
Nadzór jest pojęciem szerszym niż kontrola. Nadzór obejmuje zawsze kontrolę, natomiast wykonywanie kontroli nie musi się łączyć z prawem stosowania środków nadzorczych.
prawo wydawania poleceń, wiążących dyrektyw co do zmiany kierunków działania.
nie ogranicza się do obserwacji i ustaleń stanu faktycznego, ale łączy się z możliwością stosowania środków nadzoru
W przypadku nadzoru organ nadzorczy - nie tylko spostrzega i ocenia ale też w pewnym sensie współadministruje, odpowiada za wyniki działania organów podległych nadzorowi. (prof. Starościak)
kontrola nigdy nie może objąć całego procesu administrowania.
dotyczy jego fragmentu - wskazanego przez obywatela bądź też fragmentu wybranego przez aparat kontrolny.
Biorąc pod uwagę zakres kontroli -
Kontrola zupełna i kontrola ograniczona.
Kontrola zupełna obejmuje całość działania kontrolowanej jednostki.
Kontrola ograniczona - z jej zakresu wyłączone zostały pewne czynności kontrolowanego organu, lub też ta kontrola ta została ograniczona tylko do pewnego punktu widzenia.
Kryterium etapu działania, w którym wkraczać może organ kontrolny.
Organ ten może wkraczać w czynności jednostki kontrolowanej zanim ta podejmie działanie na zewnątrz, może kontrolować fakty i wkraczać w toku samego działania lub po dokonanej już czynności.
kontrola wstępna, faktyczna lub następna.
kontrola wewnętrzna i zewnętrzna
Kontrola wewnętrzna - kontroler jest organizacyjnie włączony w strukturę tego organu administracyjnego.
Kontrola może być prowadzona z urzędu, jak i na wniosek, w wyniku żądania z zewnątrz.
Kontrola podejmowana z urzędu ma na celu ochronę interesu społecznego, publicznego,
kontrola podejmowana na wniosek - ochronę interesu indywidualnego, prawa podmiotowego jednostki.
Cechy kontroli
Kontrola administracji ma do spełnienia ważne zadania. Aby zadania te mogły być spełnione kontrola musi odpowiadać określonym wymaganiom, musi charakteryzować się określonymi cechami - prof. Starościak
Bezstronność
Ocena kontrolowanej działalności powinna być w pełni obiektywna.
Gdy organ kontrolujący nie jest powiązany z jednostką kontrolowaną stosunkiem nadzoru, gdy nie ponosi za jej działalność odpowiedzialności.
Fachowa
Fachowość należy rozumieć jako zdolność oceny działalności jednostki kontrolowanej z określonego punktu widzenia.
Efektywna
Zadaniem kontroli jest ocena
prawidłowości działania administracji, ujawnienie w tym działaniu błędów
i wad, wskazywanie źródeł ich powstawania.
System kontroli administracji:
organy państwowe niezawisłe od administracji publicznej,
instytucje kontrolne usytuowane w systemie administracji,
inne instytucje i społeczeństwo (kontrola społeczna).
Kontrola parlamentarna
Kontrola rządu sprawowana przez Sejm - kontrola polityczna
Zagadnienie odpowiedzialności politycznej jest regulowane przepisami Konstytucji
Kontrola Najwyższej Izby Kontroli, tzw. kontrola państwowa
art. 202 Konstytucji określa Najwyższą Izbę Kontroli jako naczelny organ kontroli państwowej,
NIK zajmuje naczelne miejsce w systemie organów kontroli państwowej.
Organy kontroli, rewizji, inspekcji działające w administracji rządowej i samorządzie terytorialnym mają obowiązek współpracy z NIK
„Najwyższa Izba Kontroli podlega Sejmowi"
Konstytucja ustaliła, że NIK działa na zasadach kolegialności.
NIK kontroluje działalność organów administracji rządowej, Narodowego Banku Polskiego, państwowych osób prawnych i innych państwowych jednostek organizacyjnych z punktu widzenia legalności, gospodarności, celowości i rzetelności.
NIK może kontrolować działalność organów samorządu terytorialnego, samorządowych osób prawnych i innych samorządowych jednostek organizacyjnych z punktu widzenia legalności, gospodarności i rzetelności.
Jest to kontrola fakultatywna, o ograniczonym zakresie, gdyż NIK nie może co do tych jednostek prowadzić kontroli z punktu widzenia celowości.
NIK może również kontrolować działalność innych jednostek organizacyjnych i podmiotów gospodarczych, ale tylko w zakresie, w jakim wykorzystują one majątek lub środki państwowe lub komunalne oraz wywiązują się z zobowiązań finansowych na rzecz państwa.
Co do tych jednostek kontrola może być prowadzona z punktu widzenia legalności i gospodarności. Wyłączono więc kontrolę z punktu widzenia celowości i rzetelności.
NIK może kontrolować pod względem legalności i gospodarności działalność jednostek organizacyjnych i podmiotów wykonujących zadania z zakresu powszechnego ubezpieczenia społecznego.
NIK kontroluje wykonanie budżetu, gospodarkę finansową i majątkową Kancelarii Prezydenta RP, Kancelarii Sejmu, Kancelarii Senatu, Trybunału Konstytucyjnego, Rzecznika Praw Obywatelskich, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, Krajowego Biura Wyborczego, Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Państwowej Inspekcji Pracy, jak i Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.
NIK wykonuje swoje zadania na podstawie okresowych planów pracy, które przedkłada Sejmowi, z tym że może też przeprowadzać kontrole doraźne.
NIK przeprowadza kontrole na zlecenie Sejmu lub jego organów, na wniosek Prezydenta RP i Prezesa Rady Ministrów oraz z własnej inicjatywy.
NIK przedkłada Sejmowi:
analizę wykonania budżetu państwa i założeń polityki pieniężnej,
opinię w przedmiocie absolutorium dla Rady Ministrów,
informacje o wynikach kontroli zleconych przez Sejm lub jego organy, przeprowadzanych na wniosek Prezydenta RP, Prezesa Rady Ministrów oraz innych ważniejszych kontroli,
wnioski w sprawie rozpatrzenia przez Sejm określonych problemów związanych z działalnością organów wykonujących zadania publiczne,
wystąpienia zawierające wynikające z kontroli zarzuty, dotyczące działalności członków Rady Ministrów oraz osób kierujących centralnymi urzędami i instytucjami oraz Prezesa Narodowego Banku Polskiego, coroczne sprawozdania ze swej działalności.
Organy kontroli, rewizji, inspekcji, działające w administracji rządowej i samorządzie terytorialnym, mają obowiązek współpracy z Najwyższą Izbą Kontroli i są obowiązane do udostępniania jej, na jej wniosek, wyników kontroli przeprowadzonych przez siebie, przeprowadzania określonych kontroli wspólnie pod kierownictwem NIK oraz przeprowadzania kontroli doraźnych na zlecenie NIK
Organizacja NIK.
Najwyższą Izbą Kontroli kieruje Prezes NIK, powoływany przez Sejm bezwzględną większością głosów za zgodą Senatu. Kadencja Prezesa NIK trwa 6 lat, licząc od dnia złożenia przysięgi. Ta sama osoba nie może być powołana na stanowisko Prezesa więcej niż na dwie kolejne kadencje.
Prezes NIK nie może należeć do partii politycznej, zajmować innego stanowiska, z wyjątkiem stanowiska profesora szkoły wyższej, wykonywać innych zajęć zawodowych ani prowadzić działalności publicznej, nie dającej się pogodzić z godnością jego urzędu.
Pracownicy administracji publicznej
Pracownicy administracji publicznej stanowią niejednorodną pod względem sposobu zatrudnienia grupę pracowników, której status prawny regulowany jest przez wiele aktów prawnych.
Prawo wspólnotowe również wpływa na kardy krajowych administracji publicznych
Pracownicy administracji publicznej zatrudnieni są:
- w administracji państwowej ( np. Kancelaria Senatu, Biuro Trybunału Konstytucyjnego)
- w administracji rządowej (KPRM, w urzędzie wojewódzkim, w policji)
- w administracji samorządowej (urząd gminy, starostwie powiatowym).
Lekarze nauczyciele czy nauczyciele akademiccy, mimo że objęci są swoistymi regulacjami i realizują zadania z zakresu administracji publicznej, nie są - w myśl prawa administracyjnego - zaliczani do administracji publicznej
Pracownicy samorządowi
Ustawa o pracownikach samorządowych.
ma zastosowanie do urzędników zatrudnionych w:
1) urzędzie marszałkowskim, wojewódzkich samorządowych jednostkach organizacyjnych,
2) starostwie powiatowym, powiatowych jednostkach organizacyjnych,
3) urzędzie gminy, w jednostkach pomocniczych gminy oraz w gminnych jednostkach i zakładach budżetowych,
4) biurach (ich odpowiednikach) związków jednostek samorządu terytorialnego oraz zakładów budżetowych utworzonych przez te związki,
5) biurach (ich odpowiednikach) jednostek administracyjnych jednostek samorządu terytorialnego
Pracownicy samorządowi są zatrudniani:
1) na podstawie wyboru:
a) w urzędzie marszałkowskim: marszałek województwa, wiceprzewodniczący zarządu oraz pozostali członkowie zarządu województwa - jeżeli statut województwa tak stanowi,
b) w starostwie powiatowym: starosta, wicestarosta oraz pozostali członkowie zarządu powiatu - jeżeli statut powiatu tak stanowi, z tym że z członkami zarządu powiatu wybranymi spoza składu rady powiatu zawsze nawiązuje się stosunek pracy,
c) w urzędzie gminy: wójt (burmistrz, prezydent miasta),
d) w związkach jednostek samorządu terytorialnego: przewodniczący zarządu związku i pozostali członkowie zarządu - jeżeli statut związku tak stanowi,
2) na podstawie mianowania: pracownicy zatrudniani na stanowiskach pracy określonych w statucie gminy bądź związku międzygminnego,
3) na podstawie powołania: zastępca wójta (burmistrza, prezydenta miasta), sekretarz gminy, sekretarz powiatu, skarbnik gminy (główny księgowy budżetu), skarbnik powiatu (główny księgowy budżetu powiatu), skarbnik województwa (główny księgowy budżetu województwa),
4) na podstawie umowy o pracę: pozostali pracownicy samorządowi.
Nawiązanie stosunku pracy z pracownikami administracji zasadniczo następuje przez akty administracyjne: mianowania, powołania, a także przez wybór bądź umowę o pracę na podstawie Kodeksu pracy.
Akt mianowania charakterystyczny jest dla urzędników państwowych, korpusu służby cywilnej, czasem występuje w samorządzie terytorialnym.
W drodze mianowania następuje powierzenie funkcji publicznej - strona administracyjnoprawna
nawiązuje się stosunek pracy o dużej stabilności i dyspozycyjności - w sferze prawa pracy
Do nawiązania stosunku pracy w drodze mianowania może dojść jedynie w sytuacji ściśle określonej przez przepis prawa
Akt powołania - jest charakterystyczny dla pracowników samorządowych - sekretarzy i skarbników, powołanie jako forma nawiązania stosunku pracy jest przewidziane także dla pracowników urzędów państwowych.
Akt powołania, podobnie jak mianowania, wywołuje skutki prawne w sferze administracyjnoprawnej i sferze prawa pracy. Stosunek pracy zawarty na podstawie powołania charakteryzuje się jednak brakiem stabilizacji i dyspozycyjności. Można go zastosować jedynie do stanowisk wskazanych w ustawie.
Stosunek pracy z wyboru - charakterystyczne są dla wybieralnych pracowników samorządowych (wójt, starosta, marszałka województwa), których pozycja prawna określana jest przez ustawy ustrojowe. Charakterystyczną cechą jest wybór na określone prawem stanowisko oraz kadencja, po upływie której stosunek pracy wygasa
Umowa o pracę - nabór na wolne stanowiska urzędnicze - na podstawie konkursu.
Służba cywilna
Ustawa o Służbie Cywilnej
Korpus służby cywilnej tworzą pracownicy
zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych w:
1) Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
2) urzędach ministrów i przewodniczących komitetów
wchodzących w skład Rady Ministrów oraz
urzędach centralnych organów administracji rządowej,
3) urzędach wojewódzkich oraz innych urzędach stanowiących aparat pomocniczy terenowych organów
administracji rządowej podległych ministrom
lub centralnym organom administracji rządowej,
4) komendach, inspektoratach i innych jednostkach
organizacyjnych stanowiących aparat pomocniczy
kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży
wojewódzkich oraz kierowników powiatowych
służb, inspekcji i straży, chyba że odrębne ustawy
Stanowią inaczej,
5) Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów
Medycznych i Produktów Biobójczych,
6) Biurze Nasiennictwa Leśnego
pracownik służby cywilnej oznacza osobę zatrudnioną na podstawie umowy o pracę
urzędnik służby cywilnej oznacza osobę zatrudnioną na podstawie mianowania;
członek korpusu służby cywilnej oznacza to ww. osoby
Wymogi ogólne - osoba, która:
jest obywatelem polskim,
korzysta z pełni praw publicznych;
nie była skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
posiada kwalifikacje wymagane na dane stanowisko pracy;
cieszy się nieposzlakowana opinią.
ORGANIZACJA S.C.
Szef Służby Cywilnej jest centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach służby cywilnej.
Szef Służby Cywilnej podlega bezpośrednio
Prezesowi Rady Ministrów.
Szefa Służby Cywilnej powołuje Prezes Rady Ministrów spośród urzędników służby cywilnej, po zasięgnięciu opinii Rady Służby Cywilnej(15 członków)
Przy Prezesie Rady Ministrów dziada Rada Służby Cywilnej
1) dotyczących służby cywilnej przedstawianych jej
przez Prezesa Rady Ministrów lub Szefa Służby
Cywilnej oraz z własnej inicjatywy;
2) projektu strategii zarządzania zasobami ludzkimi
w służbie cywilnej;
3) projektu ustawy budżetowej w części dotyczącej
służby cywilnej oraz corocznego wykonania budżetu państwa w tym zakresie;
4) proponowanego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej w zakresie służby cywilnej;
5) projektów aktów normatywnych dotyczących
służby cywilnej;
6) planu szkoleń centralnych w służbie cywilnej;
7) etyki korpusu służby cywilnej;
8) dotyczących powołania i odwołania Szefa Służby
Cywilnej, w zakresie określonym w ustawie;
9) projektu regulaminu określającego tryb pracy
Wyższej Komisji Dyscyplinarnej Służby Cywilnej;
Dyrektor Generalny
a) sprawowanie bezpośredniego nadzoru nad komórkami organizacyjnymi urzędu w zakresie prawidłowego wykonywania przez nie zadań określonych przez kierownika urzędu, z wyjątkiem komórek bezpośrednio nadzorowanych przez niego na podstawie ustaw,
b) nadzorowanie organizacyjne przebiegu prac nad terminowym przygotowaniem projektu budżetu i układu wykonawczego do budżetu w części dotyczącej urzędu,
c) występowanie z wnioskiem do właściwego organu administracji rządowej o nadanie regulaminu organizacyjnego urzędu,
d) ustalanie regulaminu organizacyjnego komórek
organizacyjnych oraz ustalanie regulaminu pracy,
e) gospodarowanie mieniem urzędu, w tym zlecanie
usług i dokonywanie zakupów dla urzędu oraz zapewnienie prowadzenia ewidencji majątku urzędu,
f) wykonywanie kompetencji kierownika zamawiającego
w rozumieniu (…)
Stosunek pracy pracownika służby cywilnej
nawiązuje się na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony lub na czas określony.
W przypadku osób podejmujących po raz pierwszy pracę w służbie cywilnej umowę o pracę zawiera się na czas określony 12 miesięcy z możliwością wcześniejszego rozwiązania stosunku pracy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.
Dyrektor generalny urzędu decyduje o zawarciu z pracownikiem umowy o pracę na czas nieokreślony na podstawie pozytywnej oceny pracownika
Osoby podejmujące po raz pierwszy
pracę w służbie cywilnej odbywają służbę przygotowawczą,
Służba przygotowawcza ma na celu teoretyczne
i praktyczne przygotowanie pracownika podejmującego po raz pierwszy pracę w służbie cywilnej do należytego wykonywania obowiązków służbowych .
O uzyskanie mianowania w służbie cywilnej
może ubiegać się osoba, która:
1) jest pracownikiem służby cywilnej;
2) posiada co najmniej trzyletni staż pracy w służbie
cywilnej lub uzyskała zgodę dyrektora generalnego
urzędu na przystąpienie do postępowania kwalifikacyjnego
przed upływem tego terminu, jednak
nie wcześniej niż po upływie dwóch lat od nawiązania
stosunku pracy w służbie cywilnej;
3) posiada tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
4) zna co najmniej jeden język obcy spośród języków
roboczych Unii Europejskiej lub jeden z następujących
języków obcych: arabski, białoruski, chiński,
islandzki, japoński, norweski, rosyjski, ukraiński
5) jest żołnierzem rezerwy lub nie podlega powszechnemu
obowiązkowi obrony.
Wyższymi stanowiskami w służbie cywilnej
są stanowiska:
1) dyrektora generalnego urzędu;
2) kierującego departamentem lub komórką równorzędną
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, urzędzie ministra, urzędzie obsługującym przewodniczącego komitetu wchodzącego w skład Rady Ministrów, urzędzie centralnego organu administracji rządowej oraz kierującego wydziałem lub komórką równorzędną w urzędzie wojewódzkim, a także zastępcy tych osób;
3) wojewódzkiego lekarza weterynarii i jego zastępcy;
4) kierującego komórką organizacyjną w Urzędzie
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych oraz w Biurze Nasiennictwa Leśnego, a także zastępcy tych osób.
Stosunek pracy urzędnika służby cywilnej
wygasa w razie:
1) odmowy złożenia ślubowania;
2) utraty obywatelstwa państwa należącego do Unii
Europejskiej lub innego pastwa, którego obywatelom
na podstawie umów międzynarodowych lub przepisów prawa wspólnotowego przysługuje prawo do podjęcia zatrudnienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
3) prawomocnego orzeczenia kary dyscyplinarnej
wydalenia ze służby cywilnej;
4) prawomocnego skazania za umyślne przestępstwo
lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) prawomocnego orzeczenia utraty praw publicznych
lub zakazu wykonywania zawodu urzędnika
w służbie cywilnej;
6) upływu trzech miesięcy nieobecności w pracy
z powodu tymczasowego aresztowania;
7) odmowy wykonania decyzji w sprawie przeniesienia,
Rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem
służby cywilnej następuje, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, w razie:
dwukrotnej, następującej po sobie, negatywnej oceny
stwierdzenia przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych trwałej niezdolności do pracy uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków
utraty nieposzlakowanej opinii;
likwidacji urzędu, jeżeli nie jest możliwe przeniesienie,
Rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem służby cywilnej bez wypowiedzenia z winy urzędnika może nastąpić w razie:
1) ciężkiego naruszenia przez urzędnika podstawowych
obowiązków członka korpusu służby cywilnej,
jeżeli wina urzędnika jest oczywista;
2) popełnienia przez urzędnika w czasie trwania stosunku
pracy przestępstwa, które uniemożliwia
dalsze zatrudnienie, jeżeli przestępstwo jest oczywiste
lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem;
3) zawinionej przez urzędnika utraty uprawnień koniecznych
do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku, jeżeli nie jest możliwe wyznaczenie urzędnikowi stanowiska uwzględniającego jego przygotowanie zawodowe.
Członek korpusu służby cywilnej jest
obowiązany w szczególności:
1) Przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów prawa;
2) Chronić interesy państwa oraz prawa człowieka
i obywatela;
3) racjonalnie gospodarować środkami publicznymi;
4) rzetelnie i bezstronnie, sprawnie i terminowo wykonywa powierzone zadania;
5) Dochowywać tajemnicy ustawowo chronionej;
6) Rozwijać wiedzę zawodową;
7) godnie zachowywać się w służbie oraz poza nią.
Członek korpusu służby cywilnej jest obowiazany wykonywać polecenia służbowe przełożonych.
Jeżeli członek korpusu służby cywilnej jest przekonany, że polecenie jest niezgodne z prawem albo zawiera znamiona pomyłki, jest on obowiązany na piśmie poinformować o tym przełożonego.
W razie pisemnego potwierdzenia polecenia jest obowiązany je wykonać
Członek korpusu służby cywilnej nie wykonuje polecenia, jeżeli prowadziłoby to do popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, o czym niezwłocznie informuje dyrektora generalnego urzędu.
Normy prawne w administracji
- ustawa - stanowi narzędzie administracji, za pomocą którego administracja wykonuje nałożone zadania,
- administracja bierze udział w tworzeniu prawa (tworzy projekty ustaw, rozporządzenia),
-związana jest przepisami wewnętrznymi.
Wymóg legalności działania administracji w procesie stosowania prawa polega na obowiązku przestrzegania ustawy
J. Nowacki - o nieprzestrzeganiu prawa można mówić wówczas, gdy organ administracyjny zachowuje się niezgodnie z nakazami bądź zakazami norm prawnych, albo gdy swoimi działaniami wykracza poza zakres wyboru możliwości wyboru zachowań wyznaczonych mu przez prawo”
Poprzez normy prawne administracja:
- osiąga cele gospodarcze, społeczne, polityczne,
-są instrumentem dla administracji,
-steruje danym obszarem życia techniczno-gospodarczej
(ustawa o restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego w latach 2008-2012, ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
- nie jest możliwe całościowe „zaprogramowanie” działalności administracji poprzez normy prawne,
- kwestia obowiązywania określonej normy prawej:
a. kolizja - dwie sprzeczne normy prawne regulujące tą samą sytuację,
b. stosowanie (abonament RTV)
Stanowienie prawa
- konieczność,
- jest to typ decyzji - decyzja programująca,
- wpływ polityczny,
- określenie skutków wprowadzenia ustawy (OSR),
- kadra - wyszkolenie, ilość etatów,
- środki,
-postulaty obywateli
Eksperyment ustawowy.
Przepisy wykonawcze.
Kontrola:
- skutków nowej regulacji,
- przy wdrażaniu jak i przy stosowaniu.
Część I i II - na podstawie:
J. Starościak, Prawo administracyjne, Warszawa 1975,
E. Ochendowski, Prawo administracyjne część ogólna, Toruń 2008
J. Boć, Prawo administracyjne, Wrocław 2006
Leoński Z., Hauser R., Skoczylas A., Zarys prawa administracyjnego, LexisNexis, 2004.
Z. Duniewska (red.), Prawo Administracyjne, pojęcia, instytucje, zasady w teorii i orzecznictwie, Warszawa 2004.
E. Knosala, Nauka administracji, Warszawa 2006
Z. Leoński, Nauka o administracji, Warszawa 2004
J. Szreniawski, Nauka administracji, Lublin 2004