1. Relacja między bogiem i światem - istota panenteizmu.
Panenteizm to koncepcja pośrednia między teizmem a panteizmem. W panenteizmie świat istnieje bez reszty w bogu (w panteizmie stapia się w jedno), ale jednocześnie bóg wykracza poza świat zachowując swą odrębność (jak w teizmie). Podstawowym słowem na określenie boskości było neczer. Rzeczywistość Egipcjanin oceniał jako wielką jednię przejawiającą się w różnych formach i była przesyconą boskim pierwiastkiem. Bóg był niewidzialny i mógł się jedynie manifestować w różnych postaciach widzialnych, bądź tylko wyobrażalnych (transformizm). Wszystkie formy kultowe stanowiły obrazy bóstwa na ziemi. Były nimi wszystkie posągi i wizerunki, święte zwierzęta, a także zapisane imiona-epitety boskie. Typowy dla religii egipskiej monoteizm polimorficzny. Szczególnym obrazem transcendentnego boga na ziemi był król. W czasach pierwszych dynastii czczony jako bóstwo identyfikowane z mitycznym Horusem, następnie uznawany za wcielenie i wreszcie za "syna Re". Z takiego ujęcia świata wynikał wniosek, że zło nie pochodzi od bóstwa, grzesznicy zagrażają ładowi świata, a więc wybaczenie grzechów nie jest możliwe.
2. Składniki osobowości człowieka, ich życiowe funkcje i losy pośmiertne.
Od narodzenia z człowiekiem przychodzą jego 2 duchowe elementy, stanowiące potencjalny udział w boskości, jakiego mógł oczekiwać po śmierci:
ba - „dusza słoneczna”, personifikacja sił witalnych, rodzaj „duszy” słonecznej, łączącej zmarłego z Re; okresowe łączenie się ba z ciałem zmarłego w grobie powoduje ich wzajemną regenerację; ba może się swobodnie poruszać i przybierać dowolne postaci.
ka - „dusza ozyriańska”, zespół cech osobowych, zwłaszcza postrzeganych zmysłami, przekazywanych potomstwu i stanowiący duchowy element utrzymujący za życia więź z przodkami; także jedna z form, w której zmarły kontynuuje życie, rodzaj „duszy ozyriańskiej” łączącej go z Ozyrysem;
Na czas życia doczesnego człowiekowi były dane odpowiedniki obu „dusz” uchwytne zmysłami: ciało (związek z ka) i cień (związek ze Słońcem, widoczny tylko dzięki niemu). Celem człowieka było pośmiertne przekształcenie się w świetlistą duchową formę ach, co następowało dopiero po pomyślnym przebyciu Sądu Zmarłych. Całe życie doczesne było przygotowaniem do przekroczenia tego progu. Jedynym przykazaniem było „czyń Maat i mów Maat”. Ba zmarłego towarzyszyła Słońcu, podczas gdy jego ka zamieszkiwała w mumii; oba elementy łączyły się okresowo w nocy podczas podróży Słońca przez Krainę Podziemną.
3. Funkcjonalny model społeczeństwa staroegipskiego.
Polityka państwa kształtowana zgodnie z maad. Konserwatywnie, bez tendencji do zmian. Zgodnie z koncepcją pananteistyczną neczer - jako istota boska, jest częścią świata. Nie może więc Egiptowi wyrządzić krzywd bo w ten sposób szkodziła by samej sobie. Bóg nie może wybaczać grzechów bo to byłoby demoralizujące i sam by sobie wtedy szkodził, bo grzesznicy swoimi czynami szkodzą jemu i światu. Obiciem poglądów na świat było funkcjonalne pojmowanie społeczeństwa jako organizmu. Na czele społeczeństwa stoi król - jako jego umysł, posiadający wszelkie przymioty doskonałości. Rozkazy króla docierają do urzędników znających pismo, a następnie docierają do ludzi, którzy pracą zarabiają na chleb i nic ich więcej nie obchodzi. Wszystko ma dążyć do utrzymania status-quo.
4. Główne bóstwa Egiptu.
Re / Ra - światło. Stwórca realnego świata. Czczony w całym Egipcie.
Tefnut - pierwszy byt żeński uosabiający maad.
Szu - personifikacja energii kosmicznej Heka. Związany ze sferą powietrzną.
Nut i Geb - niebo i ziemia. Pierwotnie zajęci ustawicznym współżyciem rozdzieleni zostali przez swego ojca Szu po tym, jak rozgniewał się na nich Re. Tak rozdzielone zostały od siebie niebo i ziemia.
Horus - syn Ozyrysa i Izydy. Uosobienie intelektu przedstawiane jako sokół.
Hator - symbol miłości - nazywany złotą krową
Maad - jako bogini sprawiedliwości zaprowadza ład. Na sądzie ludzkie serca przeważno piórem strusim, które nosiła na głowie. Pozostawała w związku z królem, który maad obdarzał lud.
5. Główne ośrodki religijne Egiptu.
6.