Metoda pracy ze społecznością

1. Wstęp

Powstanie tej metody to lata 40- te XX wieku ( USA) Klientem jest tutaj cała społeczność. Metoda pracy ze społecznością to organizacja społeczności ( metoda środowiskowa)

2. Podstawowe zasady organizacji społeczności

• Klientem jest społeczność( miasto, gmina, kraj, naród)

• Należy społeczność zrozumieć i akceptować w jej obecnym stanie

• Wszystkie świadczenia dotyczące członków społeczności na równym stopniu

• Zakładamy możliwość zmian- dynamika społeczności

• Współzależność wszystkich wątków organizacji. Wszystkie elementy tej społeczności są ze sobą powiązane. Podejście systemowe

3.Podstawowe przesłanki pracy ze społecznością

• Ludzie mogą wypracować umiejętność radzenie sobie ze swoimi problemami

• Ludzie chcą i potrafią zmienić swoje otoczenie

• Ludzie powinni mieć swój udział w przygotowaniu i nadzorowaniu zmian wprowadzanych w społeczności

• Samodzielne podmiotowe zmiany w życiu społeczności mają większe znaczenie niż zmiany narzucone

• Należy dążyć do podejścia całościowego, a nie podejmować działania cząstkowe

• Istotne jest wspomaganie procedur demokratycznych

• Społeczność obok jednostek i grup, potrzebują pomocy do rozwiązywania swoich problemów.

4.Cele organizacji społeczności

1. Zapewnienie społeczności możliwości mobilizacji sil w celu rozwiązywania problemów lub ich zapobieganiu

2. Zapewnienie możliwości interakcji między częściami społeczności

3. Zapewnienie społeczności usług w dziedzinie planowania pomocy społecznej.

5. Proces pracy socjalnej ze społecznością

1. Badania - wykorzystanie różnych metod badawczych. Korzysta się z opracowań statystycznych, zestawów analiz, celem jest poznanie społeczności

2. Planowanie- celem jest formułowanie przyszłych działań.

3. Planista społeczny - często zajmuje się zdobywanie funduszy, równocześnie koordynuje różne działania

4. Koordynacja- proces współpracy. Jego celem jest połączenie ludzi i instytucji dla wzajemnego wzmocnienia i osiągnięcia celu. Jest koniecznym elementem pracy ze społecznością.

5. Organizacja- proces tworzenia struktury dla spełnienia określonego zadania

6. Finansowanie- proces zbierania, przydzielania i wydawania funduszy zgodnie z potrzebami i zasobami społeczności( badanie potrzeb i środków według ustalonego wcześniej planu)

7. Administracja- proces realizacji planów i wdrażania postanowień. Konieczność zaangażowania całego personelu

8. Konsultacje- proces zasięgania opinii eksperta

9. Proces kształcenia- polega na powiększaniu wiedzy grup i społeczności na temat problemów społecznych. Zmierza on do osiągnięcia jedności, demokratycznego postępowania, mobilizacji zasobów społeczności.

10. Negocjacje - proces rozwiązywania konfliktów, często z udziałem trzeciej osoby- neutralnej. Negocjacje polegają na określeniu różnic, przedyskutowaniu ich i dojściu do rozwiązania lub kompromisu

11. Protokołowanie- proces zapisywania odpowiedzi i działań członków komitetów oraz innych grup zaangażowanych w działalność

12. Akcja socjalna- celem jest lepsze dopasowanie polityki socjalnej do ludzkich potrzeb. Kładzie nacisk na potrzebę poszerzonej i lepiej skoordynowanej polityki na szczeblu regionalnym i krajowym.

13. Rzecznictwo- wspieranie jednostek i grup pokrzywdzonych, zwłaszcza w odniesieniu do potrzeb lokalnych

6. Tryby pracy ze społecznością

1. Rozwój lokalny- zakłada się że najskuteczniejszym sposobem zmian w społeczności jest zaangażowanie szerokiego kręgu mieszkańców. Istotne są tu:

• Demokratyczne procedury

• Dobrowolna współpraca

• Samopomoc

• Kształcenie i kierowanie lokalnych ośrodków przywódczych

3. Planowanie racjonalne - wiążę się ono z techniczną stroną rozwiązywania problemów Tj. przestępczość nieletnich. Istotne tu są:

• Racjonalny zamysł

• Kontrolowane wdrożenie

• Zamierzona zmiana - przy pomocy ekspertów

4. Akcja socjalna - zakłada istnienie „ upośledzonej” części społeczności, która powinna się zorganizować aby wywrzeć odpowiedni wpływ na szerzej pojętą społeczność ( mniejszości etniczne, związki zawodowe)

---