Prawo administracyjne lato Robik, prawo administracyjne(25)

II. USTRÓJ ORGANÓW ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ

164. STATUS PRAWNY FUNKCJONARIUSZY PUBLICZNYCH. PODSTAWOWE REGULACJE.

165. ISTOTA SŁUŻBY PUBLICZNEJ.

Patrz teza 14(opracowana w skrypcie zimowym- Kostka Robika).

166. PRAWO URZĘDNICZE

191. KOMPETENCJA ORGANU ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ(Stahl- str. 211).

Ogólnie można przyjąć, że pojęcie kompetencji oznacza zespół praw i obowiązków organu administracji publicznej- z jednoczesnym wskazaniem prawnych form działania organu. Przepisy określające zakres działania nie mogą stanowić podstawy do podejmowania działań władczych przez organy adm. publicznej. Określają one tylko sprawy, w których organ powinien wykorzystywać swoje kompetencje. Natomiast do podjęcia konkretnych działań władczych, oprócz przepisu określającego zakres działania, musi istnieć przepis upoważniający do takiego działania, czyli przepis kompetencyjny.

194. PREZYDENT RP(Stahl- str. 260-262).

Prezydent RP został zaliczony przez Konstytucję do władzy wykonawczej, jednakże jego pozycja różni się od pozostałych organów wykonawczych. Pozycja Prezydenta jest swoista, gdyż jego kompetencje wykraczają poza sferę władzy wykonawczej, przenikają zarówno do ustawodawstwa, jak i sądownictwa(np. powoływanie sędziów). Kompetencje można ująć w następujące grupy:

w sprawach zagranicznych, np. reprezentowanie państwa, ratyfikowanie umów międzynarodowych,
w sferze ochrony zewnętrznego bezpieczeństwa, np. zwierzchnik Sił Zbrojnych,
w dziedzinie wewnętrznego bezpieczeństwa, np. wprowadzanie stanu wojennego,
w sferze prawodawstwa, np. inicjatywa ustawodawcza, weto ustawodawcze,
związane z Radą Ministrów, np. desygnowanie Prezesa RM, dokonywanie zmian w składzie RM,
w sferze obsadzania najważniejszych stanowisk w państwie, np. powoływanie sędziów,
o charakterze administracyjnym- jako głowy państwa- w sprawach indywidualnych, np. nadawanie orderów i odznaczeń, stosowanie prawa łaski, nadawanie tytułu naukowego profesora.

195. PREZES RADY MINISTRÓW- POZYCJA USTROJOWA, KOMPETENCJE(Stahl- str. 271-273).

Prezes Rady Ministrów jest odrębnym, obok Rady Ministrów, organem wymienionym w Konstytucji. W wyniku reformy centrum administracyjno- gospodarczego rządu pozycja prawna Prezesa Rady Ministrów uległa znacznemu wzmocnieniu. Pozycję tę dodatkowo wzmocniły unormowania Konstytucji z 1997 r. Prezes RM zajmuje szczególne miejsce w łonie RM a jego rola staje się widoczna już w momencie tworzenia rządu. Desygnowany przez Prezydenta Prezes RM podejmuje działania zmierzające do sformowania RM, przygotowuje program jej działania, ubiega się o udzielenie zmian w składzie RM. Powyższe okoliczności wskazują, że Prezes RM istotny wpływ na powstanie, istnienie i funkcjonowanie RM. Prezes RM występuje w podwójnej roli. Z jednej strony jest przewodniczącym organu kolegialnego, jakim jest RM i z tego tytułu posiada prawem określone zadania i kompetencje; z drugiej strony jest samodzielnym monokratycznym, naczelnym organem administracji państwowej wyposażonym we własne zadania i kompetencje. Podkreślić jednak trzeba, że obie role przeplatają się wzajemnie, nie są one ściśle od siebie oddzielone. Kompetencje Prezesa RM jako przewodniczącego RM określa Konstytucja i ustawa o rządzie. Obejmują one:

reprezentowanie RM,
kierowanie pracami RM,
koordynowanie i kontrolowanie pracy ministrów,
zapewnienie wykonania polityki RM i określanie sposobów jej wykonania,
wyznaczanie zadań dla ministrów a także zakresu spraw, w których minister działa z upoważnienia Prezesa RM.

Kompetencje w zakresie bycia przez Prezesa RM naczelnym organem administracji państwowej:

w zakresie stanowienia prawa(wydawanie rozporządzeń, zarządzeń, wydawanie Dziennika Ustaw i Monitora Polskiego),
nadzorcze wobec jednostek samorządu terytorialnego,
kierownicze i nadzorcze w stosunku do organów administracji rządowej, także terenowej,
o charakterze personalnym, np. powoływanie i odwoływanie sekretarzy i podsekretarzy stanu, wojewodów.

196. ORGANY WEWNĘTRZNE RADY MINISTRÓW(Stahl- str. 267-270).

W ramach Rady Ministrów mogą działać różnego rodzaju organy wewnęrzne i pomocnicze. Konstytucja nie wspomina jednak o istnieniu jakichkolwiek organów tego typu. Kwestie dot. powoływania organów wewnętrznych i pomocniczych reguluje ustawa o Radzie Ministrów. Przewiduje ona kilka rodzajów tych organów, różniących się nazwą, celami, i ustanowienia, sposobem tworzenia i zakresem spraw, którymi mają się zajmować. Wszystkie te organy są organami kolegialnymi. Organami pomocniczymi RM lub Prezesa RM mogą być w szczególności:

stały komitet lub komitety RM,
komitety do rozpatrywania określonych kategorii spraw lub określonej sprawy,
rady i zespoły opiniodawcze lub doradcze w sprawach należących do zadań i kompetencji RM lub Prezesa RM,
komisje do opracowania projektów kodyfikacji określonych dziedzin prawa,
komisje wspólne.

Kompetencje w zakresie tworzenia wskazanych organów podzielone zostały w ustawie pomiędzy Prezesa RM i RM. Prezes RM, z własnej inicjatywy lub na wniosek członka RM, może w drodze zarządzenia tworzyć organy wymienione wyżej w punktach a)-c). Przykłady organów wewnętrznych: komitet RM, Komitet Europejski RM, Polski Komitet Doradczy, Rada Legislacyjna, Rządowe Centrum Legislacji, Rządowe Centrum Studiów Strategicznych, pełnomocnicy Rządu(np. ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn).

197. MINISTROWIE- POZYCJA USTROJOWA, KOMPETENCJE, ZASADY DZIAŁANIA(Stahl- str. 275-279).

Ministrowie stanowią podstawową i najliczniejszą grupę członków Rady Ministrów. Dzielą się oni na ministrów kierujących określonymi działami administracji rządowej i ministrów wypełniających zadania wyznaczone im przez Prezesa RM. Istotą urzędu ministra jest specjalizacja przedmiotowa, bowiem każdy z ministrów realizuje pewną część zadań RM jako całości. Obecnie te zadania mają formę „działów administracji rządowej” określonych w ustawie z 4 września 1997 r., wielokrotnie nowelizowanej, zwanej dalej ustawą o działach. Pozycja prawna ministra ma charakter dwoisty. Z jednej strony jest on członkiem RM, organu kolegialnego o własnych kompetencjach. Z drugiej strony jest on odrębnym organem administracji rządowej, kierującym określonym działem administracji rządowej. Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że w charakterze jednoosobowego organu administracji rządowej nie występują ministrowie, którzy wypełniają zadania wyznaczone im przez Prezesa RM. Określając szczegółowy zakres działania ministra kierującego danym działem administracji rządowej, Prezes RM wskazuje dział(lub działy), którymi kieruje minister. Ustawa o przewiduje jednak, że kierowanie 3 działami administracji rządowej, a mianowicie działami: budżet, finanse publiczne i instytucje finansowe, powierza się jednemu ministrowi. Jako organ administracji rządowej minister posiada własne, prawnie wyodrębnione, kompetencje wynikające z ustaw ustrojowych, w tym z ustawy o rządzie i ustawy o działach oraz ustaw regulujących określone dziedziny, składające się na dany dział administracji rządowej. Ministrowie mają pewne kompetencje prawotwórcze(rozporządzenia, zarządzenia). Minister kierujący działem administracji działa w ramach swoich kompetencji i we własnym imieniu. Natomiast minister wykonujący zadania wyznaczone przez Premiera działa z jego upoważnienia. Aparatem pomocniczym ministra jest ministerstwo. Ustawa o rządzie przewiduje następujące komórki organizacyjne ministerstwa:

a) departamenty, b) biura, c) sekretariaty, d) wydziały.

198. DZIAŁY ADMINISTRACJI I ICH KLASYFIKACJA(Stahl- str. 276-277).

Prawne wyodrębnienie działów administracji rządowej zostało dokonane ustawą o działach administracji rządowej. Ustawa nie zawiera definicji legalnej działu administracji rządowej. Próbę określenia tego pojęcia podjęto w literaturze. Wyróżnia się 2 elementy konstrukcyjne tego pojęcia. Pierwszy to element przedmiotowy, obejmujący zamkniętą klasyfikację spraw administracji rządowej, które są jednorodne lub pokrewne pod względem rzeczowym. Drugi zaś to element podmiotowy, który obejmuje zamkniętą klasyfikację organów administracji rządowej mających identyczną lub zbliżoną właściwość rzeczową. Zatem pojęcie działu administracji rządowej będzie miało zawsze charakter zamknięty z punktu widzenia rzeczowego. Nie będzie ono związane z jakąkolwiek strukturą organizacyjną, typową dla dawnego pojęcia resortu. Dział administracji rządowej nie może być utożsamiany z resortem administracyjnym. Hm, nie rozumiem tego :-/ W ustawie o działach przewidziano 32 działy administracji rządowej. Są to m.in.: administracja publiczna, budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa, budżet, finanse publiczne, gospodarka morska, integracja europejska, wyznania religijne. Ministrowie kierujący określonymi działami administracji rządowej są właściwi w sprawach wskazanych w ustawie o działach z wyjątkiem spraw zastrzeżonych odrębnymi ustawami do kompetencji innych organów. Minister jest zobligowany do inicjowania i opracowywania polityki Rady Ministrów w stosunku do działu, którym kieruje, oraz do przedkładania w tym zakresie inicjatyw i projektów aktów normatywnych na posiedzenia RM. W zakresie działu, którym kieruje, minister wykonuje politykę RM i koordynuje jej wykonywanie przez organy, urzędy i jednostki organizacyjne jemu podległe lub przez niego nadzorowane. Na ministrze spoczywa obowiązek współdziałania w zakresie potrzeb danego działu z innymi członkami RM, Rządowym Centrum Studiów Strategicznych, innymi organami administracji rządowej, państwowymi jednostkami organizacyjnymi, jednostkami samorządu terytorialnego, organami samorządu zawodowego, gospodarczego, związków zawodowych.

214. ORGANY STANOWIĄCE JEDNOSTEK SAMORZĄDU TERYTORIALNOEGO(Stahl- str. 313).

Organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego to rada gminy(gdy siedzibą rady gminy jest miasto położone na terytorium tej gminy, jest to rada miejska), rada powiatu i sejmik województwa. Są to kolegialne organy przedstawicielskie wyłaniane w drodze wyborów równych, bezpośrednich i odbywających się w głosowaniu tajnym. Zasady i tryb przeprowadzania tych wyborów, zgłaszania kandydatów oraz warunki ważności tych wyborów określa Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw. Są to organy działające w systemie kadencyjnym, ich kadencja trwa 4 lata, licząc od dnia wyborów, Liczebność tych organów pozostaje w związku z liczbą mieszkańców danej jednostki samorządu terytorialnego. Rady gmin liczą od 15 radnych(w gminach do 20 tys. mieszkańców) do nie więcej niż 45 radnych. W skład rady powiatu wchodzą radni w liczbie 15 w powiatach liczących do 40 tys. mieszkańców oraz po 2 na każe rozpoczęte 20 tys. mieszkańców, ale nie więcej niż 29 radnych. Natomiast w skład sejmiku wojewódzkiego wchodzą radni w liczbie 30 w województwach liczących do 2 mln mieszkańców oraz po 3 radnych na każde rozpoczęte 500 tys. mieszkańców.

215. ORGANY WYKONAWCZE JEDNOSTEK SAMORZĄDU TERYTORIALNEGO(Stahl- str. 326-329).

Model organu wykonawczego jednostek samorządu terytorialnego jest niejednolity. W świetle nowelizacji ustawy gminnej dokonanej w 2002 r. w gminie organ wykonawczy ma charakter monokratyczny, jest nim wójt(burmistrz, prezydent miasta), natomiast w powiecie i w województwie jest to organ kolegialny- jest nim zarząd powiatu i zarząd województwa. Generalnie organem wykonawczym w gminie jest wójt, natomiast burmistrz jest tym organem w gminie, w której siedziba władz znajduje się w mieście położonym na terytorium tej gminy, natomiast prezydent miasta jest organem wykonawczym w mieście powyżej 100 tys. mieszkańców oraz w mieście, w którym do dnia wejścia w życie ustawy o samorządzie gminnym prezydent miasta był organem wykonawczo-zarządzającym. Wójt jest wybierany w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich, w głosowaniu tajnym. Podkreślenia wymaga fakt, że kandydat na wójta(posiadający obywatelstwo polskie bądź obywatelstwo UE, prawo wybierania do rady gminy, który najpóźniej w dniu głosowania kończy 25 lat) nie musi stale zamieszkiwać na obszarze gminy, w której kandyduje. Jednakże nie może jednocześnie kandydować na wójta w innej gminie. Zarząd powiatu liczy 3-5 osób, województwa- 5 osób. We wskazanych wyżej ramach rady powiatów mają samodzielność w przedmiocie określania w statucie liczby członków zarządu. Przewodniczącym zarządu powiatu jest starosta, województwa- marszałek województwa. W skład zarządu wchodzą radni, mogą to być też osoby spoza rady.

218. SĄDOWA OCHRONA SAMODZIELNOŚCI SAMORZĄDU TERYTOR.(http://www.konstytucja.pl/)

Art. 165 ust. Konstytucji RP:

Samodzielność jednostek samorządu terytorialnego podlega ochronie sądowej.

223. WYGAŚNIĘCIE MANDATU WÓJTA(Stahl- str. 328).

Wygaśnięcie mandatu wójta przed upływem kadencji następuje wskutek: 1) odmowy ślubowania,

2) pisemnego zrzeczenia się mandatu, 3) utraty prawa wybieralności lub braku tego prawa w dniu wyborów, 4) naruszenia ustawowych zakazów łączenia funkcji wójta z wykonywaniem funkcji lub prowadzenia działalności gospodarczej określonych w odrębnych przepisach, 5) prawomocnego skazującego wyroku sądu orzeczonego za przestępstwo umyślne, 6) orzeczenia trwałej niezdolności do pracy w trybie określonym w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, 7) śmierci, 8) odwołania w drodze referendum(z powodu nieudzielenia wójtowi absolutorium lub innej przyczyny), 9) odwołania wójta przez Prezesa Rady Ministrów na wniosek wojewody, jeżeli wójt dopuszcza się powtarzającego naruszenia Konstytucji lub ustaw, 10) zmian w podziale terytorialnym.

230. REGIONALNE IZBY OBRACHUNKOWE(STATUS PRAWNY, ZADANIA I KOMPETENCJE)(Stahl- str. 371-372).

Strukturę organizacyjną oraz kompetencje kontrolne i nadzorcze regionalnych izb obrachunkowych reguluje ustawa z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych. Regionalne izby obrachunkowe są państwowymi organami nadzoru i kontroli gospodarki finansowej jednostek samorządu terytorialnego , związków międzygminnych, stowarzyszeń gmin oraz stowarzyszeń gmin i powiatów, związków powiatów, stowarzyszeń powiatów, samorządowych jednostek organizacyjnych mających osobowość prawną oraz innych podmiotów w zakresie wykorzystania przez nie dotacji przyznawanych z budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Izby wydają także opinie w sprawach określonych ustawami oraz prowadzą działalność informacyjną i szkoleniową w zakresie objętym nadzorem i kontrolą. Regionalne izby obrachunkowe, których organami są kolegium izby oraz komisja orzekająca w sprawach o naruszenie dyscypliny finansowej, kontrolują gospodarkę finansową, w tym realizację zobowiązań podatkowych oraz zamówienia publiczne na podstawie kryterium zgodności z prawem i zgodności dokumentacji ze stanem faktycznym. Kontrola gospodarki finansowej jednostek samorządu terytorialnego w zakresie zadań administracji rządowej, wykonywanych na podstawie ustaw lub zawieranych porozumień, dokonywana jest także z uwzględnieniem kryterium celowości, rzetelności i gospodarności. Do środków nadzoru stosowanych przez regionalne izby obrachunkowe należy m.in. stwierdzanie nieważności uchwał w całości lub części(także uchwały budżetowej), wskazywanie, że uchwałę wydano z naruszeniem prawa. Może ona także w razie nieuchwalenia budżetu w ustawowym terminie ustalić budżet jednostki samorządu w zakresie obowiązkowych zadań własnych oraz zadań z zakresu administracji rządowej.

231. SAMORZĄDOWE KOLEGIA ODWOŁAWCZE(USTRÓJ, ZASADY DZIAŁANIA, KOMPETENCJE) (Stahl- str. 372-373).

Samorządowe kolegia odwoławcze zgodnie z ustawą z 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych są organami wyższego stopnia w rozumieniu przepisów k.p.a. i Ordynacji podatkowej w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej należących do właściwości jednostek samorządu terytorialnego, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Tym samym mogą one pełnić funkcję organów odwoławczych także w sprawach zleconych z zakresu administracji rządowej. Samorządowe kolegia odwoławcze są organami administracyjnymi o szczególnym charakterze(generalnie biorąc, ograniczonym do kontroli aktów administracyjnych w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej), kolegialnymi, orzekającymi w składach trzyosobowych, ich działalność jest finansowana przez państwo(są państwowymi jednostkami budżetowymi). W doktrynie kolegia uważa się niekiedy za organy o mieszanym charakterze, łączące cechy właściwe dla organów administracji państwowej i organów samorządu terytorialnego. Głównym zadaniem kolegiów jest sprawowanie kontroli instancyjnej i nadzoru pozainstancyjnego nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej, pełnią także funkcje orzecznicze w innych sprawach powierzonych im odrębnymi ustawami, m.in. samorządowe kolegia odwoławcze rozpoznają spory o wysokość opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, a tym samym ich kompetencje- w tym zakresie- dotyczą spraw cywilnych. Mają także pewne uprawnienia o charakterze kontrolnym w stosunku do samorządu(do gmin, powiatów i województw samorządowych): mogą żądać niezbędnych do wydania rozstrzygnięcia informacji i dokumentów dot. działalności organów samorządowych, mają prawo wglądu do dokumentacji dot. załatwianej sprawy, mogą wydać postanowienie sygnalizacyjne.

232. REFERENDUM LOKALNE(Stahl- str. 305).

Instytucja referendum lokalnego stanowi sposób rozstrzygania w drodze głosowania powszechnego o istotnych sprawach dot. wspólnoty samorządowej. Istotne cechy referendum: bezpośredni udział obywateli w wypowiadaniu się, posiadanie przez uczestników referendum tylko jednego głosu i uznawanie woli większości wszystkich równouprawnionych obywateli za decydującą w rozstrzyganiu spraw. Podkreślenia wymaga wskazanie, że referendum ma charakter rozstrzygający, nie zaś opiniodawczy. Art. 170 Konstytucji formułuje generalne prawo członków wspólnoty samorządowej do decydowania w drodze referendum o sprawach dot. tej wspólnoty, w tym o odwołaniu pochodzącego z wyborów bezpośrednich organu samorządu terytorialnego.

233. ZASADY I TRYB PRZEPROWADZANIA REFERENDUM LOKALNEGO.

Oj, nie chce mi się tego przepisywać, bo sporo tego jest- można znaleźć w Stahlowej od ostatniego akapitu str. 305 do str. 310.

248. OBYWATELSTWO EUROPEJSKIE(R. Skubisz, E. Skrzydło-Tefelska , Prawo europejskie zarys wykładu, Lublin 2006).

Obywatelstwo UE zostało ustanowione przez Traktat z Maastricht. Szczegółowy zakres uprawnień wynikających z obywatelstwa oraz jego charakter zostały uregulowane w II części TWE. Zakres podmiotowy obywatelstwa UE jest określony w art. 17 TWE, który stanowi, że obywatelem UE jest każda osoba mająca przynależność państwa członkowskiego. Obywatelstwo europejskie nie zastępuje krajowego. Można je nabyć lub utracić tylko przez nabycie lub utratę obywatelstwa któregoś z państw członkowskich. Zakres przedmiotowy: obywatele UE korzystają z szeregu praw oraz podlegają wielu obowiązkom przewidzianym przez przepisy wspólnotowe. Sam Traktat nie nakłada żadnych obowiązków, reguluje jedynie zakres przysługujących im uprawnień. Ich katalog nie jest zamknięty i obejmuje: prawo do swobodnego poruszania się i pobytu, prawa wyborcze, prawo do ochrony dyplomatycznej i konsularnej, prawo do petycji do PE, prawo do zwracania się do Ombudsmana, prawo zwracania się do każdej instytucji lub organu wspólnotowego.

249. OBYWATELSTWO POLSKIE A OBYWATELSTWO EUROPEJSKIE(wiedza własna).

Obywatelstwo unijne nie zastępuje krajowego, lecz je uzupełnia. Polacy są więc i obywatelami Polski, i UE.

250. STAN CYWILNY(T. Filipiak, J. Mojak, Nazar, E. Niezbecka, Zarys prawa cywilnego, Lublin 2006- str. 126).

Termin „stan cywilny” jest używany w dwojakim znaczeniu: albo jako zespół cech określających pozycję danej osoby fizycznej w rodzinie(np. pokrewieństwo, związek małżeński) oraz jego sytuację osobistą(płeć, wiek, imię), albo jako pozostawanie lub niepozostawanie w związku małżeńskim. O stanie cywilnym decyduje więc szereg zdarzeń prawnych takich jak: urodzenie, zawarcie małżeństwa, rozwód, unieważnienie małżeństwa itp.

251. ZASADY SPORZĄDZNIA AKTÓW STANU CYWILNEGO (http://www.lokomotywa.pl/prawo/akty_prawne.php?co=poasc&gdzie=prawo_cywilne).

Prawo o aktach stanu cywilnego:

Art. 16. Akt stanu cywilnego sporządza się w dniu, w którym dokonano zgłoszenia zdarzenia powodującego sporządzenie aktu, chyba że ustawa dopuszcza możliwość sporządzenia aktu stanu cywilnego w innym terminie.

Art. 17. 1. Akty urodzenia, małżeństwa oraz zgonu sporządza się oddzielnie dla każdego rodzaju aktu.

2. Dokumenty i oświadczenia złożone w czasie lub po sporządzeniu aktów urodzenia, małżeństwa oraz zgonu, a także dokumenty przekazane urzędom stanu cywilnego przez sądy i inne organy państwowe stanowią akta zbiorowe rejestracji stanu cywilnego.

Art. 18. 1. Akt stanu cywilnego powinien zawierać tylko dane wymagane przez prawo. W szczególności w akcie stanu cywilnego nie można zamieszczać danych naruszających dobra osobiste.

2. Na wniosek osób zainteresowanych, organów państwowych lub z urzędu skreśla się część wpisu dotyczącą danych, które stosownie do ust. 1 nie mogą być zamieszczone w akcie stanu cywilnego.

Art. 19. 1. Zgłoszenia urodzenia i zgonu dokonuje się ustnie.

2. Zgłoszenia urodzenia lub zgonu na piśmie dokonują odpowiednio organy państwowe, zakłady opieki zdrowotnej i inne zakłady oraz lekarze i położne.

Art. 20. Jeżeli osoba obowiązana do zgłoszenia urodzenia lub zgonu nie może porozumieć się z kierownikiem urzędu stanu cywilnego ani ustnie, ani na piśmie ze względu na swoją ułomność fizyczną lub nieznajomość języka polskiego, kierownik urzędu stanu cywilnego wzywa biegłego lub tłumacza.

Art. 21. 1. Jeżeli po sporządzeniu aktu stanu cywilnego nastąpią zdarzenia, które mają wpływ na jego treść lub ważność, zmiany z nich wynikające wpisuje się do aktu w formie wzmianki dodatkowej.

2. Podstawę do wpisania wzmianki, o której mowa w ust. 1, stanowią prawomocne orzeczenia sądów, ostateczne decyzje, odpisy z akt stanu cywilnego oraz inne dokumenty mające wpływ na treść lub ważność aktu.

3. Pod treścią aktu stanu cywilnego zamieszcza się przypiski zawierające informacje o innych aktach stanu cywilnego dotyczących tej samej osoby.

Art. 22. Kierownik urzędu stanu cywilnego jest obowiązany żądać dowodów potwierdzających prawdziwość danych zgłoszonych do wpisu do ksiąg stanu cywilnego. W razie uznania tych dowodów za niewystarczające - w celu ustalenia stanu faktycznego - przeprowadza się postępowanie wyjaśniające.

Art. 23. 1. Księgi stanu cywilnego prowadzi się w jednym egzemplarzu, oddzielnie dla każdego rodzaju aktu.

2. Księgi stanu cywilnego zamyka się po upływie roku kalendarzowego.

Art. 24. Księgi stanu cywilnego przechowuje się w urzędach stanu cywilnego. Ksiąg takich nie można wynosić poza lokal urzędu. Wyniesienie ksiąg może nastąpić z ważnych przyczyn jedynie za zgodą organu administracji państwowej wyższego stopnia lub w razie niebezpieczeństwa zagrażającego tym księgom.

Art. 25. Księgi stanu cywilnego, za zezwoleniem kierownika urzędu stanu cywilnego, można udostępnić upoważnionym przedstawicielom organów państwowych oraz instytucji naukowych w celu przeglądania.

Art. 26. Sądy i inne organy państwowe są obowiązane przekazywać urzędom stanu cywilnego odpisy prawomocnych orzeczeń, ostatecznych decyzji oraz innych dokumentów stanowiących podstawę wpisu do ksiąg stanu cywilnego.

252. KSIĘGI STANU CYWILNEGO(T. Filipiak, J. Mojak, Nazar, E. Niezbecka, Zarys prawa cywilnego, Lublin 2006- str. 126).

Stan cywilny osoby fizycznej jest udokumentowany(zarejestrowany) w księgach stanu cywilnego. Problematykę prowadzenia tych ksiąg i sporządzania na ich podstawie odpowiednich aktów reguluje ustawa- Prawo o aktach stanu cywilnego. Księgi te prowadzone są przez urzędy stanu cywilnego i rejestruje się w nich fakty narodzin( płeć, imię i nazwisko, dane dot. rodziców), zgonu, zawarcia małżeństwa wraz z podaniem daty i miejsca zajścia danego zdarzenia. Rejestracji podlegają także wszelkie zmiany danych uwidocznionych w księdze.

253. EWIDENCJA LUDNOŚCI(T. Filipiak, J. Mojak, Nazar, E. Niezbecka, Zarys prawa cywilnego, Lublin 2006- str. 124).

Podstawowe znaczenie w zakresie identyfikacji osób fizycznych ma ustawa z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Dokumentem potwierdzającym tożsamość może być dowód osobisty lub paszport. W stosunkach cywilnoprawnych, a w szczególności w obrocie gospodarczym, indywidualizacja osoby fizycznej coraz częściej ma miejsce przez podanie numeru PESEL. Zgodnie z art. 31a ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych numer PESEL, tj. numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności, jest to jedenastocyfrowy, stały symbol numeryczny, jednoznacznie identyfikujący osobę fizyczną. Tego typu oznaczenie ma duże znaczenie praktyczne, np. wpis do zastawu rejestrowego do sądowego rejestru zastawów konieczna jest identyfikacja osoby fizycznej poprzez podanie numeru PESEL.

254. OBOWIĄZEK MELDUNKOWY(http://pietrowicewielkie.pl/gdzietozalatwic.php).

Osoba przebywająca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana wykonywać obowiązek meldunkowy określony w ustawie z 2001 r. Nr 87 pod poz.960. Obowiązek polega na tym, że osoba przebywająca w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia. Niezbędne dane, które osoba musi przedstawić organowi gminy do zameldowania na pobyt stały lub czasowy to m.in. : zaświadczenie o wymeldowaniu się z poprzedniego pobytu stałego, nazwisko i imiona, imiona rodziców, obywatelstwo, numer PESEL, o wykształceniu, dotyczące obowiązku wojskowego, w tym stopień wojskowy, nazwę serię i numer wojskowego dokumentu osobistego z oznaczeniem wojskowej komendy uzupełnień lub poświadczenie o zgłoszeniu się do rejestru przedpoborowych.

255. DOWOWY OSOBISTE(http://pietrowicewielkie.pl/gdzietozalatwic.php).

Osoba będąca obywatelem polskim i zamieszkała w Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana posiadać dowód osobisty od ukończenia 18. roku życia, od ukończenia 15. roku życia, jeżeli pozostaje w stosunku pracy lub nie zamieszkuje wspólnie z opiekunami prawnymi. Prawo ubiegania się o dowód osobisty ma osoba będąca obywatelem polskim od 13. roku życia. Dowód osobisty jest ważny 10 lat od daty jego wydania. Dowód osobisty wydany osobie, która nie ukończyła 18 roku życia jest ważny 5 lat od daty jego wydania. Dowód osobisty składa się osobiście i dowód osobisty odbiera się osobiście. Osoba ubiegająca się o dowód osobisty powinna wypełnić wniosek oraz dołączyć: 2 aktualne fotografie ukazujące głowę w lewym półprofilu i widocznym lewym uchem, dowód uiszczenia opłaty 30zł - dokonanej w kasie Urzędu, odpis skrócony aktu urodzenia lub aktu małżeństwa, dotychczasowy dowód osobisty (do wglądu). Opłata za wydanie dowodu osobistego wynosi 30 zł. Zwolnione z opłaty są tylko osoby przebywające w domach opieki społecznej lub korzystające z pomocy społecznej w formie zasiłków stałych. Dokumentem poświadczającym uprawnienie do zwolnienia od opłaty za wydanie dowodu osobistego w takim przypadku jest zaświadczenie właściwego organu do spraw pomocy społecznej o korzystaniu ze stałych form tej pomocy.

256. WOLNOŚĆ ZGROMADZEŃ I JEJ OGRANICZENIA(http://www.konstytucja.pl/).

Art. 57 Konstytucji RP:

Każdemu zapewnia się wolność organizowania pokojowych zgromadzeń i uczestniczenia w nich. Ograniczenie tej wolności może określać ustawa.

257. ZASADY TWORZENIA I DZIAŁANIA PARTII POLITYCZNYCH(W. Skrzydło, Polskie prawo konstytucyjne, Lublin 2006- str. 134-138).

Wyróżnia się 3 sposoby tworzenia partii: a) administracyjny, b) rejestracyjny, c) ewidencyjny. Ustawa o partiach politycznych z 27 czerwca 1997 r. wprowadza procedurę rejestrowania partii przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Sądowi należy przedstawić zgłoszenie, które obejmuje: nazwę, skrót nazwy, określenie siedziby partii, nazwiska, i zakresy osób wchodzących w skład organów uprawnionych w statucie do reprezentowania partii na zewnątrz i do zaciągania zobowiązań majątkowych. Do zgłoszenia musi być dołączony statut partii i wykaz co najmniej 1000 obywateli polskich popierających zgłoszenie- pełnoletnich, mających pełną zdolność do czynności prawnych. Sąd Okręgowy w Warszawie bada formę i treść zgłoszenia oraz dołączonych do niego dokumentów, tj. bada ich zgodność z ustawą i prawdziwość zgłoszonych danych. Jeżeli zgłoszenie jest prawidłowe, Sąd dokonuje wpisu niezwłocznie. Wpis ten ma charakter konstytutywny, tj., partia z chwilą wpisania do ewidencji nabywa osobowość prawną. Partie polityczne są równe wobec prawa. Zgodność celów i działalności partii politycznych z Konstytucją bada TK, który wnioski w sprawie zgodności celów rozpoznaje na zasadach i w trybie przewidzianym dla rozpoznawania wniosków w sprawie zgodności aktów normatywnych z Konstytucją a wnioski w sprawie zgodności działalności rozpoznaje stosując odpowiednio przepisy k.p.k.

258. WOLNOŚĆ SUMIENIA I WYZNANIA(http://www.konstytucja.pl/).

Art. 53. Konstytucji RP:

Każdemu zapewnia się wolność sumienia i religii.
Wolność religii obejmuje wolność wyznawania lub przyjmowania religii według własnego wyboru oraz uzewnętrzniania indywidualnie lub z innymi, publicznie lub prywatnie, swojej religii przez uprawianie kultu, modlitwę, uczestniczenie w obrzędach, praktykowanie i nauczanie. Wolność religii obejmuje także posiadanie świątyń i innych miejsc kultu w zależności od potrzeb ludzi wierzących oraz prawo osób do korzystania z pomocy religijnej tam, gdzie się znajdują.
Rodzice mają prawo do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego zgodnie ze swoimi przekonaniami. Przepis art. 48 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
Religia kościoła lub innego związku wyznaniowego o uregulowanej sytuacji prawnej może być przedmiotem nauczania w szkole, przy czym nie może być naruszona wolność sumienia i religii innych osób.
Wolność uzewnętrzniania religii może być ograniczona jedynie w drodze ustawy i tylko wtedy, gdy jest to konieczne do ochrony bezpieczeństwa państwa, porządku publicznego, zdrowia, moralności lub wolności i praw innych osób.
Nikt nie może być zmuszany do uczestniczenia ani do nieuczestniczenia w praktykach religijnych.
Nikt nie może być obowiązany przez organy władzy publicznej do ujawnienia swojego światopoglądu, przekonań religijnych lub wyznania.

259. KOŚCIOŁY I ZWIĄZKI WYZNANIOWE W POLSCE. KSZTAŁTOWANIE ICH STATUSU(T. Filipiak, J. Mojak, Nazar, E. Niezbecka, Zarys prawa cywilnego, Lublin 2006- str. 140-141).

Status Kościoła Katolickiego w Polsce reguluje Konkordat oraz ustawa z 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego. W skład struktury organizacyjnej KK wchodzi szereg jednostek organizacyjnych mających osbowość prawną, stanowiących odrębne osoby prawne. I tak, jednostki takie jak np. parafie, diecezje, domy zakonne, kongregacje itp. uzyskują osobowość prawną z chwilą powiadomienia organów administracji państwowej. Inne natomiast jednostki mogą uzyskać osobowość w drodze rozporządzenia Ministra- Szefa Urzędu Rady Ministrów. Status innych Kościołów niż Katolicki regulują ustawy szczególne, przy czym w zasadniczym swym kształcie ustawy te regulują status Kościołów tak samo, jak został uregulowany status KK. W myśl przepisów ustawy z 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego osobami prawnymi są: Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny jako całość, Prawosławny Ordynariat Wojska Polskiego oraz diecezje, parafie, kościoły i klasztory. Ustawa z 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej nadaje osobowość prawną temu Kościołowi jako całość oraz diecezjom, parafiom i diakonatom. Tak samo osobowość prawną uzyskał również Kościół Ewangelicko-Reformowany i jego parafie na podstawie przepisów odrębnej ustawy dot. tego Kościoła. Nadto, poszczególne jednostki tych Kościołów mogą uzyskać osobowość prawną w drodze rozporządzenia Ministra- Szefa Urzędu Rady Ministrów. Status Kościołów: Ewangelicko-Metodystycznego, Chrześcijan Baptystów Adwentystów Dnia Siódmego i PolskoKatolickiego został uregulowany ustawami z dnia 3 czerwca 1995 r.

260. DZIAŁALNOŚĆ KOŚCIOŁÓW I ZWIĄZKÓW WYZNANIOWYCH W POLSCE.

O co właściwe chodzi w tej tezie?

261. KONKORDAT MIĘDZY STOLICĄ APOSTOLSKĄ I RZECZYPOSPOLITĄ POLSKĄ (http://www.diecezja.zgora-gorzow.opoka.org.pl/rozne/konkdt/konkordat_rp.htm)

W poniedziałek 23 lutego 1998 r. Ojciec Święty ratyfikował Konkordat zawarty 28 lipca 1993 r. między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Polską. Przed południem tego samego dnia prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Aleksander Kwaśniewski ratyfikował w Warszawie tenże Konkordat w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. W uroczystym akcie ratyfikacji w Watykanie wzięli udział Sekretarz Stanu kard. Angelo Sodano, sekretarz ds. relacji z państwami abp Jean-Louis Tauran, drugi prefekt Domu Papieskiego biskup elekt Stanisław Dziwisz i radca nuncjatury ks. prał. Nikola Eterović. Obecny był także ambasador Rzeczypospolitej Polskiej przy Stolicy Apostolskiej Stefan Frankiewicz. Konkordat między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Polską został podpisany w Warszawie 28 lipca 1993 r. Rzeczpospolitą Polską reprezentował ówczesny minister spraw zagranicznych Krzysztof Skubiszewski, a Stolicę Apostolską nuncjusz Józef Kowalczyk. Konkordat składa się z preambuły i 29 artykułów. Stwarza podstawy dla współpracy między Kościołem i państwem w duchu wzajemnego poszanowania autonomii i niezależności obu stron we właściwych im sferach działania. Konkordat przewiduje m.in. uznanie osobowości prawnej Kościoła i jego instytucji, gwarantuje swobodne sprawowanie jego misji, nauczanie religii w szkołach publicznych, możliwość zakładania i prowadzenia placówek oświatowych i wychowawczych, opiekę duszpasterską nad żołnierzami, uznanie prawomocności małżeństwa kanonicznego, prawo Kościoła do posiadania i wykorzystywania własnych środków społecznego przekazu oraz do obecności w programach państwowego radia i telewizji; na mocy Konkordatu państwo zobowiązuje się też do subwencjonowania Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie oraz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a także w miarę możliwości do udziału w kosztach utrzymania dóbr kultury należących do Kościoła Katolickiego. Konkordat winien umocnić serdeczne więzi między Stolicą Apostolską a Rzecząpospolitą Polską, ustanawiając nową relację między Kościołem a państwem, zgodnie z nauczaniem Soboru Watykańskiego II i z nowym Kodeksem Prawa Kanonicznego. Trochę propagandowo to brzmi, ale to było na zasadzie kopiuj-wklej.

262. PRZEKSZTAŁCENIE UŻYTKOWANIA WIECZYSTEGO OSÓB FIZYCZNYCH W PRAWO WŁASNOŚCI(T. Filipiak, J. Mojak, Nazar, E. Niezbecka, Zarys prawa cywilnego, Lublin 2006- str. 232-233).

Możliwość zastąpienia ustanowionego w przeszłości użytkowania wieczystego prawem własności przewiduje ustawa z 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości. Użytkownicy wieczyści nieruchomości przeznaczonych na cele mieszkaniowe lub rolne, a także pod budowę garaży mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości w terminie do 30.12.2012. Uprawnienie to przysługuje osobom fizycznym będącym w dniu wejścia w życie ustawy użytkownikami wieczystymi(ich następcom prawnym) a także osobom fizycznym i prawnym będących właścicielami lokali, których udział w nieruchomości wspólnej obejmuje użytkowanie wieczyste(nawet jeśli nabyły udział po dniu wejścia w życie ustawy) oraz spółdzielniom mieszkaniowym będących właścicielem budynków mieszkalnych lub garaży. Decyzję o przekształceniu wydaje: starosta, gdy nieruchomość stanowi własność Skarbu Państwa, lub wójt, burmistrze, prezydent miasta, zarząd powiatu, zarząd województwa odnośnie do nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego. Przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości następuje z dniem, w którym decyzja stała się ostateczna. Decyzja ta nie narusza praw osób trzecich. Ciążące więc na użytkowniku wieczystym prawa(np. hipoteka) stają się prawami na nieruchomości. Zasadą jest odpłatność przekształcenia, bowiem- poza nielicznymi wyjątkami- osoba nabywająca prawo własności nieruchomości zobowiązana jest uiścić dotychczasowemu właścicielowi opłatę z tytułu przekształcenia. Jej wysokość oraz ewentualne bonifikaty oblicza się stosując odpowiednio przepisy art. 67 ust. 1, 68 ust. 1, 69 oraz 70 ust. 2-4 u.g.n.

263. PROBLEM MIENIA ZABUŻAŃSKIEGO I TZW. GRUNTÓW WARSZAWSKICH (http://www.wyceny.pl/mienie_zabuzanskie.php).

7 października 2005 roku weszła w życie nowa ustawa z 8 lipca 2005 r o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 169, pozycja 1418. Prawo do ekwiwalentu przyznano w niej także zabużanom, którzy dotychczas go nie mieli. Obejmuje ono też inne osoby, "Które wskutek innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r były zmuszone opuścić byłe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej". Wysokość rekompensaty wynosi 20% wartości utraconego majątku. Ważne jest też to, że ci, którzy otrzymali już jakąś rekompensatę, ale niższą niż 20% wartości majątku, mają prawo do otrzymania różnicy. O taką uzupełniającą rekompensatę ubiegać się mogą spadkobiercy zabużanina, który część jej już otrzymał. Ci zabużanie, którzy nie uzyskali jeszcze potwierdzenia uprawnień, mają czas na złożenie wniosków do dnia 31 grudnia 2008 roku. Decyzje potwierdzające nadal wydaje wojewoda. Zabużanie, którzy mają już potwierdzone, ale niezrealizowane prawo do rekompensaty a chcą ją otrzymać w gotówce, muszą udać się do wojewody, który wydał decyzję potwierdzającą. Jeśli potwierdzenie pochodzi od starosty, sprawę załatwi ten wojewoda, w województwie którego znajduje się to starostwo. Wypłaty pieniężne będą finansowane z Funduszu Rekompensacyjnego.

Jeszcze trzeba opracować grunty warszawskie!

264. ISTOTA WYWŁASZCZENIA(T. Filipiak, J. Mojak, Nazar, E. Niezbecka, Zarys prawa cywilnego, Lublin 2006- str. 203).

Szczególnym sposobem nabycie własności nieruchomości przez Karb Państwa i przez jednostki samorządu terytorialnego jest wywłaszczenie. Zostało ono uregulowane w art. 112-135 ustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami. Wywłaszczenie polega na odjęciu(pozbawieniu własności) lub ograniczeniu(np. ustanowieniu ograniczonego prawa rzeczowego) w drodze decyzji administracyjnej prawa własności lub innego prawa(w szczególności użytkowania wieczystego) na nieruchomości. Wywłaszczenie jest dopuszczalne tylko na cele publiczne i dopiero wtedy, gdy cel publiczny nie może być zrealizowany w inny sposób a nieruchomość nie może być nabyta w drodze umowy. Następuje ono na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego za odszkodowaniem równym wartości wywłaszczonej nieruchomości. Decyzję o wywłaszczeniu, a także zwrocie wywłaszczonej nieruchomości, gdy stała się zbędna na cel określony w decyzji wywłaszczeniowej, wydaje starosta wykonujący te zadania z zakresu administracji rządowej.

265. POSTĘPOWANIE W SPRAWACH WYWŁASZCZEŃ(http://wycena-nieruchomosci.org/ustawa-o-gospodarce-nieruchomosciami-6.htm).

Ustawa o gospodarce nieruchomościami:

Art. 114. 1. Wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3, należy poprzedzić rokowaniami o nabycie w drodze umowy praw określonych w art. 112 ust. 3, przeprowadzonymi między starostą, wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości, a także osobą, której przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe. W trakcie prowadzenia rokowań może być zaoferowana nieruchomość zamienna.

2. W przypadku wywłaszczania nieruchomości na wniosek jednostki samorządu terytorialnego rokowania, o których mowa w ust. 1, przeprowadzają ich organy wykonawcze.

Art. 115. 1. Wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego na rzecz Skarbu Państwa następuje z urzędu, a na rzecz jednostki samorządu terytorialnego - na wniosek jej organu wykonawczego. Wszczęcie postępowania z urzędu może także nastąpić na skutek zawiadomienia złożonego przez podmiot, który zamierza realizować cel publiczny.

2. Wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego może nastąpić po bezskutecznym upływie dwumiesięcznego terminu do zawarcia umowy, o której mowa w art. 114 ust. 1, wyznaczonego na piśmie właścicielowi, użytkownikowi wieczystemu nieruchomości, a także osobie, której przysługuje ograniczone prawo rzeczowe na tej nieruchomości. Termin ten liczy się od dnia zakończenia rokowań. Termin wyznacza starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej. Art. 118. 1. Po wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, przeprowadza rozprawę administracyjną.

1a. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym.

2. W postępowaniu wywłaszczeniowym nie stosuje się przepisów o ugodzie administracyjnej.

Art. 118a. 1. Jeżeli, w terminie określonym w art. 114 ust. 4, nie zostały ustalone osoby, którym prz ysługują prawa rzeczowe do nieruchomości, starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, wydaje decyzję o nabyciu własności nieruchomości przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego, wnioskującą o wywłaszczenie. Nabycie prawa własności następuje z dniem, w którym decyzja stała się ostateczna.

2. Decyzja podlega ogłoszeniu w sposób określony w art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego.

3. Odszkodowanie za nieruchomość, której własność przeszła na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, ustala się według przepisów rozdziału 5 i składa do depozytu sądowego na okres 10 lat.

Art. 119. 1. Decyzja o wywłaszczeniu nieruchomości, poza elementami określonymi w art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, powinna zawierać:

ustalenie, na jakie cele nieruchomość jest wywłaszczana,
określenie przedmiotu wywłaszczenia przez podanie oznaczenia nieruchomości według księgi wi eczystej lub zbioru dokumentów oraz według katastru nieruchomości,
określenie praw podlegających wywłaszczeniu,
wskazanie właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości,
wskazanie osoby, której pr zysługują ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomości,
zobowiązanie do zapewnienia lokali, o których mowa w art. 116 ust. 1 pkt 5,
ustalenie wysokości odszkodowania.

266. ODSZKODOWANIE ZA WYWŁASZCZONĄ NIERUCHOMOŚĆ(jw.)

Ustawa o gospodarce nieruchomościami:

Art. 130. 1. Wysokość odszkodowania ustala się według stanu i wartości wywłaszczonej nieruchomości w dniu wydania decyzji o wywłaszczeniu. W przypadku, gdy starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, wydaje odrębną decyzję o odszkodowaniu, wysokość odszkodowania ustala się według stanu nieruchomości w dniu pozbawienia lub ograniczenia praw, a w przypadkach, o których mowa w art. 98 ust. 3 i art. 106 ust. 1, według stanu odpowiednio w dniu wydania decyzji o podziale lub podjęcia uchwały o przystąpieniu do scalenia i podziału oraz jej wartości w dniu wydania decyzji o odszkodowaniu.

2. Ustalenie wysokości odszkodowania następuje po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego, określającej wartość nieruchomości.

Art. 131. 1. W ramach odszkodowania właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu wywłaszczonej nieruchomości może być przyznana, za jego zgodą, odpowiednia nieruchomość zamienna.

267. CZASOWE ZAJĘCIE NIERUCHOMOŚCI(jw.)

Ustawa o gospodarce nieruchomościami:

Art. 126. 1. W przypadku siły wyższej lub nagłej potrzeby zapobieżenia powstaniu znacznej szkody, starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, może udzielić, w drodze decyzji, zezwolenia na czasowe zajęcie nieruchomości na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy.

2. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

3. Po upływie okresu, na który nastąpiło zajęcie nieruchomości, starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, jest obowiązany doprowadzić nieruchomość do stanu poprzedniego. Gdyby przywrócenie nieruchomości do stanu poprzedniego było niemożliwe albo pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty, stosuje się odpowiednio przepis art. 128 ust. 4.

4. Jeżeli na skutek czasowego zajęcia nieruchomości właściciel lub użytkownik wieczysty nie będzie mógł korzystać z nieruchomości w sposób dotychczasowy lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem, może żądać, aby starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, nabył od niego na rzecz Skarbu Państwa własność lub użytkowanie wieczyste nieruchomości w drodze umowy.

268. DECYZJE WYWŁASZCZENIOWE.

269. ZWROT WYWŁASZCZONYCH NIERUCHOMOŚCI(jak w poprzednich tezach, nie licząc tezy 268).

Ustawa o gospodarce nieruchomościami:

Art. 136. 1. Nieruchomość wywłaszczona nie może być użyta na cel inny niż określony w decyzji o wywłaszczeniu, z uwzględnieniem art. 137, chyba że poprzedni właściciel lub jego spadkobierca nie złożą wniosku o zwrot tej nieruchomości.

2. W razie powzięcia zamiaru użycia wywłaszczonej nieruchomości lub jej części na inny cel niż okr eślony w decyzji o wywłaszczeniu, właściwy organ zawiadamia poprzedniego właściciela lub jego spadkobiercę o tym zamiarze, informując równocześnie o możliwości zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

3. Poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchom ości lub jej części jeżeli, stosownie do przepisu art. 137, stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Z wnioskiem o zwrot nieruchomości lub jej części występuje się do starosty, wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej, który zawiadamia o tym właściwy organ. Warunkiem zwrotu nieruchomości jest zwrot przez poprzedniego właściciela lub jego spadkobiercę odszkodowania lub nieruchomości zamiennej stosownie do art. 140.

Pobrano z umcs.net.pl.