możliwości wykonywać z oddzielnych pistoletów i wypracować różnice w ściąganiu języków spustowych.

Do dokładnego strzelania do tarczy grubość muszki winna wynosić ok. 3,5 mm, a do sylwetki ok. 3,25 mm. W strzelaniu do sylwetki potrzebny jest spust bezoporowy, ciągliwy do 2 mm przed i po odpaleniu. Do tarczy zaś pierścieniowej (zbierającej) może być stosowany spust oporowy lub ciągliwy z małym ruchem przed i po odpaleniu.

5. W pistoletach dowolnych przy strzelaniach do tarczy pierścieniowej, rękojeść winna być dopasowana do tzw. drugiego zwisu (rys. 21) przegubu

ręki (tj. maksymalnego opuszczenia kiści w dół), a w strzelaniu do sylwetki, ze wzglę­du na konieczność trochę silniejszego trzy­mania broni, należy ją dopasować do natu­ralnego chwytu (kąt bardziej ostry)

.

6. Przystrzeliwanie broni dla ustalenia prześwitu trzeba przeprowadzać podczas strzelań treningowych. Dokładność określe­nia wielkości prześwitu zależy od uzyskanej przez Strzelca statyczności broni. Ijn jest ona wyższa, tym mniejszy powinien być prześwit.

7. Różnica w częstotliwości treningów strzelania do sylwetek i do tarczy pierście­niowej powinna kształtować się jak 3 : 2 na korzyść treningów do sylwetek (na 3 tre­ningi do sylwetek — 2 treningi do tarczy pierścieniowej). Przy czym czas treningu nie powinien przekraczać 30 minut do sylwetek i godziny do tar­czy. Trening amunicją ostrą należy poprzedzać strzelaniem na sucho, np.: 30 strzelań na sucho i 50 ostrych.

1. W wypadku stwierdzenia (po wycelowaniu w rejon oddania strzału) niemożności lub ogromnej trudności w ściągnięciu języka spustowego, ra­dzę zastosować poniższą kolejność ćwiczeń:

1. po uzyskaniu potrzebnej statyczności, ściągać język spustowy (przy­spiesznik) bez celowania po to, by wyrobić i przyzwyczaić mięśnie palca wskazującego do oporu języka spustowego. Ćwiczenia te należy prze­rabiać tak długo, dopóki ruch palca wskazującego, powodujący ogromne zakłócenia w uzyskanej statyczności, nie przestanie utrudniać oddania do­brego strzału;

2. podczas treningu trzymać broń bez celowania;

3. po opanowaniu ćwiczeń a) i b) przejść do samego celowania bez ściągania języka spustowego;

4. po opanowaniu czynności wymienionych w pkt. a, b, c, przystąpić do łączenia wykonywanych w tych ćwiczeniach czynności, nie myśląc o ścią­ganiu języka spustowego, lecz koncentrując się nad zgranymi przyrządami celowniczymi.

9. Dobry strzelec wyczuwa, że broń krótka jest „przedłużeniem jego ręki”. Strzelania treningowe przy skróconej odległości niewątpliwie po­

---