KIERUNKI I NURTY WSPOLCZESNEJ PEDAGOGIKI - wyklady


KIERUNKI I NURTY WSPÓŁCZESNEJ PEDAGOGIKI

Filozoficzne i historyczne aspekty rozwoju pedagogiki naukowej na gruncie europejskim i polskim

Geneza filozoficzna i historyczna

Ja podaje koncepcja Stefana Wołoszyna - na wiedzę o wychowaniu składają się 2-a elementy:

  1. Poglądy pedagogiczne wyrażające się w filozoficznej refleksji nad zjawiskami wychowania.

Refleksja filozoficzna istnieje od zawsze, cały czas trwa i będzie trwać. Źródłem tej refleksji nad edukacją bywa praktyka wychowawcza, drugim źródłem są ogólne przyjmowane poglądy na człowieka, jego istotę i sens życia , by na tej podstawie ustanowić dyrektywy wychowawcze, cele, treści i metody wychowania

  1. Wyniki empirycznych badań nad rzeczywistością edukacyjną.

Badania empiryczne (empiryczna pedagogika naukowa) liczą sobie niewiele ponad 100 lat (Wilhelm Count), badania rzeczywistości edukacyjnych za pomocą wywiadów, kwestionariuszy:

Zarówno refleksja filozoficzna jest i empiryczna pedagogika naukowa razem tworzą historyczne uwarunkowany obraz nauk o wychowaniu.

FILOZOFIA

(pragmatyka, pramacierz)

Refleksja kosmogeniczna Refleksja antropologiczna

I I

w centrum zainteresowania Człowiek w centrum zainteresowania

Świata Skąd, jaki jest, dokąd zmierza

I jakie jest jego miejsce w świecie

skąd, jaki jest, dokąd zmierza I

I nauki humanistyczne

nauki przyrodnicze I

nauki społeczne

I

pedagogika

(zjawiska dyferencji i dezintegracji)

dyscypliny szczegółowe

ped. niemowlęca ped. reso. peg. ogólna ped. społ. ped. specjalna

reintegracja

(musimy odnosić się do tego co było wcześniej)

Filozoficzna myśl pedagogiczna rozwijała sie od starożytności do XVIII (bo w XIX w pojawił sie Herbart i unaukowił pedagogikę). Szczególnie zaznaczyła sie w obszarach tzw wielkich systemów filozoficzno - pedagogicznych nowożytnej Europy, których autorzy to: Platon, Arystoteles, św. Tomasz, św. Augustyn, John Locke, Jan Jakub Rousseou.

John Locke (Anglia) w swoim dziele „Myśli o wychowaniu” snuje charakterystykę edukacji gentlemana (subtelny, elegancki). Trzy działy wychowania takowego chłopca: zdrowy (wychowanie fizyczne), cnota, sprawiedliwość, szacunek (wychowanie moralne) oraz kształcenie intelektu. Locke był empirystą i stworzył podwaliny swojego systemu i mówił że człowiek rodzi się jako tabla rasa. Uważał iż nie ma idei wrodzonych, uczymy się wszystkiego dopiero poprzez doświadczenie.

Jan Jakub Rousseau (XVIII Francja) w swoim dziele „Rozprawa o naukach i sztukach” mówił,że główną przyczyną zepsucia ludzkości jest otoczenie, które go odmoralnia zaś szczególnie źle wpływa na człowieka własność prywatna. Głównym założeniem, źródłem jest naturalizm tzn człowiek rodzi się z natury dobry. Główne dzieło pedagogiczne napisane w duchu naturalizmu to „Emil” w którym snuje życie Emila od momentu narodzin do momentu spotkania żony. Trzeba człowieka odseparować od społeczeństwa i wywozić go na łono natury. Emil jest tylko że swoim nauczycielem, obserwatorem. To dobro kieruje go, kształtuje, mówi jak ma postępować. Kobieta ma być dla mężczyzny a nie na odwrót. Główny cel kobiety to: gotowanie i rodzenie dzieci. „Umowa społeczna” w tym dziele ludzie umawiają się do tego jak będzie sprawować władzę. Jest prekursorem systemu demokratycznego.

Jan Henryk Pestallozi (XVIII - XIX Szwajcaria) swoją uwagę skupiał na niższych warstwach społecznych. Dzieło „Jak Gertruda uczy swoje dzieci” mówiło o nauce dzieci warstw niższych, było ojcem szkoły Ludowej. Jest twórcą nowożytnego systemu nauczania początkowego. W ciągu swojego życia zakładał placówki edukacyjne dla dzieci opuszczonych, sam też uczył w tych szkołach, dobierał treści nauczania. Założenia filozoficzne: człowiek rodzi się z natury egoistyczny. Wychowanie powinno pomóc przejść jednostce od stanu egoistycznego do stanu społecznego, w którym życie jest regulowane przez porządek społeczny (zasady, nakazy, zakazy) a następnie do stanu moralnej autonomii (niezależność).

Immanuel Kant (XIX Niemcy) dzieło „O pedagogice” wykładał na Uniwersytecie w Królewcu, również nie zgadzał się z naturalizmem Rousseu. Uważał, że człowiek rodzi się jako istota czysto biologiczna, kierują nią nie tylko odruchy i chęć przetrwania. Celem wychowania jest osiągnięcie pełni społeczeństwa, ale nie każdemu uda się ją osiągnąć. Udział w kulturze sprawia, że człowiek staje się dobry, gdyby w niej nie uczestniczył to pozostałby zwierzęciem.

Wilhelm von Houmboldt (XVIII 0 XIX Niemcy) był reformatorem pruskiego szkolnictwa, w duchu neohumanizmu (powrót do kultury starożytnej, do łaciny, greki w szkole, czytanie dzieł starożytnych), takie kształcenie nazywa się kształceniem formalnym, a szkoły nazywały się gimnazjami klasycznymi. Najważniejszym celem wychowania miał być silny, moralnie charakter, silna osobowość człowieka.

Jan Fryderyk Herbert (XIX Niemcy) jest twórcą pedagogiki naukowej. Unaukowienie pedagogiki polegało na oparciu praktyki edukacyjnej (pracy szkoły i nauczyciela) na naukowych podstawach i osiągnięciach nauk szczegółowych. W 1806 r. Herbert wydał dzieło „Pedagogika ogólna wywiedziona z celów wychowania” w tym dziele zawarł poglądy na samodzielność pedagogiki jako nauki.

Refleksja filozoficzna - pomost - myślenie naukowe

(ukierunkowanie pedagogiki)

Filozofia Psychologia

I Środki (sposoby, metody)

Etyka

I stopnie formalne: masy apercepcyjne apercepcja

cnoty jasność postrzeganie

I kojarzenie nowych rzeczy

cel wychowania system

I metoda

silny moralnie charakter

System herbertowski to nauczanie wychowujące

Polska pedagogika naukowa podobnie jak na zachodzie wyrosła z tej samej tradycji filozoficznej. Jak podaje Wołoszyn wyrosła ona z „ducha wielkiej, idealistycznej filozofii niemieckiej”. Przykładem są polskie systemy pedagogiki XIX w., które można określić jako filozofię romantyczną lu filozofię czynu narodowego

Bronisław Ferdynant Trendowski dzieło „Chowanie czyli system pedagogiki naukowej jako umiejętności wychowania nauki i oświaty słowem wykształcenie naszej młodzieży”. Dzieło to zawiera charakter narodowego systemu narodowego i ukazany jest tu plan edukacji na wszystkich szczeblach. Chciał aby oświata była powszechna , system wychowania i kształcenia opary na koncepcji wg której Polaków uznał za naród, który szczególnie miłuje wolność i ma do spełnienia misję dziejową. Celem działalności edukacji miało być wykształcenie silnego charakterem moralnego człowieka, który będzie samodzielny , śmiały, szlachetny.

Karol Libert - dzieła „ O odwadze cywilnej”, „O miłości ojczyzny”, „Pomysły o wychowaniu ludów”. Zwolennik wychowania narodowego, patriotycznego, kształcenia mas ludowych, propagator języka narodowego, zwolennik narodowego kształcenia nauczycieli. Twierdził, że naród Polski ma szanse przetrwać i istnieć bez państwa.

Ewaryst Estkowski dzieła „Wybór pism pedagogicznych” Założył w Poznaniu Polskie Towarzystwo Pedagogiczne. Był twórcą i redaktorem pierwszego Polskiego pisma pedagogicznego „Szkoła Polska” 1849- 1853 to pismo miało dodatek dla dzieci „Szkółka dla dzieci” (opowiadania z dziejów, zagadki, bajki). Domagał się reformy szkoły elementarnej, mówił o podniesieniu poziomu szkoły ludowej. Tworzył wiele podręczników do nauki czytania i pisania języku polskim np. „Elementarzyk ułożony podukt metody czytania i

pisania”. Napisał dużo prac z zakresu literatury dla ludu.

Henryk Wernic (Warszawa) dzieła: „Przewodnik wychowania”, „Praktyczny przewodnik wychowania”. Autor wielu różnych prac dotyczących kształcenia i wychowania dziecka. Były to poradniki. Był zwolennikiem nauczania domowego. Mówił, że całość działań należy oprzeć na etyce i psychologii. Był zwolennikiem pracy u podstaw, zwolennik utylitaryzmu (użyteczności).

Antoni Danysz dzieła: „O wychowaniu”. W tych dziełach zawarł wskazówki dotyczące wychowania i kształcenia. Określił warunki teoretyczne idealnego nauczyciela i ucznia.

Idealny nauczyciel (na podstawie Herbarta):

Idealny uczeń:

W 1919 r. A. Danysz organizuje i obejmuje na Uniwersytecie Poznańskim Katedrę Pedagogiki. Jest to moment zamykający etap przednaukowy, a rozpoczynający etap rozwoju naukowego pedagogiki Polskiej.

Mieczysław Tytus Baranowski- tworzy w Galicji ( zabór austriacki). W głównej mierze skupił się na tworzeniu, pisaniu podręczników dla nauczycieli. Te podręczniki były popularne i obowiązkowe od XIX w, do II wojny światowej. Według niego ważne było wykształcenie silnego, moralnego charakteru. Polaków widział jako uczciwych, mądrych i użytecznych dla społeczeństwa. Specyfikę rozwoju polskiej pedagogiki przez cały wiek XIX aż do 1918r. ( odzyskanie niepodległości) określały warunki panujące w zaborze.

Po okresie romantyzmu przychodzi okres pozytywizmu, a podstawą teoretyczną dla polskich pedagogów stały się prace Augusta Comte. Innymi myślicielami byli: John Stuart Mill i Herbert Spencer.

Ruch pozytywistyczny rozwinął się najbardziej w zaborze austriackim, a dokładniej w Warszawie. I znany głównie z myślicieli:

Julian Ochorowicz- zajmował się stroną psychiczną człowieka,

Aleksander Świętochowski- ojciec pozytywizmu, redaktor „ Tygodnika powszechnego.

Adolf Dygasiński- twórca nowel i powiastek, pisał książki z zakresu wychowania i kształcenia dziecka oraz poradniki do nauczania domowego, interesował się również psychologią.

Piotr Chmielowski- wszyscy ci pedagodzy swoich poglądach trzymali się głównych idei pozytywistycznych:

  1. emancypacja kobiet- dostęp kobiet do średniego i wyższego wykształcenia, wyzwolenia kobiety spod dominacji mężczyzn w każdej dziedzinie, otwarcie dróg do wyboru zawodu, możliwość udziału w życiu politycznym.

  2. użyteczności i utylitaryzmu- młodzież przez proces edukacji miała przygotowywać się do realnego życia, wiedza powinna być praktyczna i użyteczna.

  3. propagowanie nauczania domowego i samokształcenia- masowe publikowanie dla samokształcenia, „ Poradnik dla samouków”

  4. praca u podstaw- podstawą społeczeństwa jest najniższa warstwa społeczna, która jest większością, to ją należy uczyć i kształcić

  5. praca organiczna- mimo panujących warunków zaborowych należy rozwijać wszystko co polskie: gospodarkę, organizacje, politykę i inne dziedziny, by Polska mogła rosnąć w siłę po odzyskaniu niepodległości i prężnie się rozwija

W tym samym czasie na zachodzie zaczął się rozwijać nurt unaukowienia pedagogiki oparty na naukach biomedycznych i psychologicznych, dzięki któremu na przełomie XIX i XX wieku następuje rozwój pedagogiki empirycznej i eksperymentalnej.

Kierunek ten rozwinął się głównie w USA i Europie zachodniej. Zaś szczególną osobą jest

Wilhelm Wundt. W 1879 r. na uniwersytecie w Lipsku założył pierwsze w dziejach laboratorium psychologiczno- eksperymentalne.

Po tym fakcie następuje szybki rozwój badań psychologicznych, pedagogicznych i eksperymentalnych nad dzieckiem. Badania te skupiały się w głównej mierze na:

- szkolnym rozwoju dzieci i młodzieży

- zagadnieniami dydaktyki

- procesie higieny nauczania

Do badań tych wykorzystywano różne kwestionariusz, testy, ankiety, obserwacje, eksperymenty. Do najbardziej znanych przedstawicieli pedagogiki eksperymentalnej należeli: Wilhelm Preyer, Ernst Neumann( Niemcy), Juliusz Gabriel Compayre i Alfred Binet ( Włosi). Panowie Ci utworzyli test na inteligencję.

Edward Claperede ( Szwajcar) i Stanley Hall ( USA) dzięki nim powstała nowa eksperymentalna nauka o dziecku- PEDOLOGIA- empiryczna nauka i wiedza o fizycznym i psychicznym rozwoju dzieci i młodzieży. Rozwój ten miał się odbywać na zasadzie wzajemnych wpływów, zadatków wrodzonych i wpływów środowiska.

Badania te szybko dotarły z zachodu na tereny Polski. Polskim pedagogiem pedologiem był

Jan Władysław Dawid. Działał, tworzył i pracował w Warszawie. Jego dzieła najbardziej znane to: „ Zasób umysłowy dziecka”; „ Nauka o rzeczach”; „ Inteligencja. Wola i zdolność do pracy”; „Program postrzeżeń psychologiczno- wychowawczych nad dzieckiem od urodzenia do 20-tego roku życia”. Do tych dzieł organizował szkolenia i kursy dla nauczycielek, matek i wychowawczyń w duchu pedagogiki eksperymentalnej, uczył w jaki sposób mają prowadzić, realizować te kwestionariusze. Był za indywidualizmem w nauczaniu. Zajmował się głównie: wyobrażeniami u dzieci, rozwojem pojęciowym, myśleniem, inteligencją, rozwojem umysłu i działaniem.

Kontynuatorką i uczennicą jego pracy była Aniela Szycówna. W 1907 r. w Warszawie powołała organizację, która zajmowała się tymi badaniami „ Towarzystwo do badań nad dziećmi”.

Pedagogika eksperymentalna i pedologia z czasem docierają na uniwersytety. We Lwowie na uniwersytecie działa Kazimierz Twardowski, a w Krakowie Władysław Henrich. Pedologia staje się w początku wieku XX obowiązkowym przedmiotem kształcenia młodych pedagogów.

Kończą się okres zaborów i w 1918 r. po 132 latach niewoli Polska odzyskuje niepodległość. Następuje gwałtowny rozwój nauki, w tym pedagogiki. Pedagodzy wyjeżdżają kształcić się na uniwersytety zachodnie. Przywozili wzory, pomysły i idee naukowe, które wszczepili na ziemiach polskich.

Maria Grzegorzewska- uznawana za matkę pedagogiki specjalnej. Zajmowała się dziećmi niepełnosprawnymi w różnych kategoriach. Jej prace to: „ Psychologia niewidomych”; „ Listy do młodego nauczyciela”. Założyła i kierowała dwoma instytutami- Instytut pedagogiki specjalnej i Instytut nauczycielski w Warszawie. Stworzyła teoretyczne i organizacyjne ramy dla pedagogiki specjalnej i szkolnictwa specjalnego w Polsce. Interesowała się kształceniem nauczycieli i stworzyła metodę dydaktyczną, której uczyła, stosowała „ metodę ośrodków pracy”- osoby niepełnosprawne wdrożyć do pracy.

Janusz Korczak- Prawdziwe imię i nazwisko to Henryk Goldszmitd. Pisał prace pedagogiczne i literaturę dziecięcą. Pedagogiczne to: „ Jak kochać dziecko”; „ Prawo dziecka do szacunku”; „ Prawidła życia”. Dziecięce to: „ Król Maciuś I”; „ Jóźki, Jaśki i Franki”; „ Mośki, Jaśki i Srule”. Był prekursorem o prawa dziecka, zwracał uwagę na nierówną pozycję dziecka w społeczeństwie, domagał się uznania indywidualności dziecka. Dziecko według niego powinno być samodzielne, aktywne i wolne. Opracował formy samorządności uczniowskiej. Założył i prowadził dom dla sierot ( dom dla dzieci żydowskich) oraz osobny dom dla Polaków „ Nasz Dom” w Warszawie. Z wykształcenia lekarz , przez radio prowadził „ Gadaninki starego doktora”. Redagował i tworzył razem z dziećmi pisemko dziecięce „Mały przegląd” np. historyjki, opowiadania, rebusy itp. Był pedagogiem z prawdziwego zdarzenia. Przebywał razem z dziećmi w getcie warszawskim. Przewieziony to Treblinki i tam razem z tymi dziećmi zagazowany.

Helena Radlińska jest to twórczyni polskiej szkoły pedagogiki społecznej definicja pedagogiki społecznej według niej to nauka o wzajemnych oddziaływaniach człowieka i środowiska w procesie wychowania. Była propagatorką oświaty dorosłych (kształcenia ustawicznego). Jej główne dzieła to: książka wśród ludzi, stosunek wychowawcy do środowiska społecznego, przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych.

Florian Znaniecki twórca polskiej socjologii, nadał jej ramy instytucjonalne (w 1920 powstała w Poznaniu na uniwersytecie katedra socjologii i filozofii kultury, natomiast w 1921 założył Instytut Socjologiczny również w Poznaniu). Jego główne dzieła to: socjologia wychowania, wstęp do socjologii, chłop polski w europie i Ameryce. Szczególne miejsce w jego działalności zajmują: socjologiczne badania wychowania jako procesu społecznego i jego szerokie społeczne uwarunkowania (radykalny socjolog - uważał że socjologia - socjologizm - będzie w stanie zastąpić wszystkie inne nauki). Stworzył i zastosował jako pierwszy w nauce metodę dokumentów osobistych , która polegała na analizie dokumentów tj. pisane źródła np. autobiografie, pamiętniki, listy, dzienniki dzięki czemu można odtworzyć cykl życia jednostki.

Inni myśliciele to min.: Józef Chałasiński, Ludwik Chmaj, Józefina Joteyko, Józef Mirski, Henryk Jorid.

Kształcenie w okresie międzywojnia miało charakter szeroko profilowy - szerokie podstawy humanistyczne. Badania miały charakter interdyscyplinarny ( nie zamykano się tylko w swojej dziedziny,a korzystano z wiedzy innych nauk).

W okresie międzywojnia zinstytucjonalizowano polską naukę (otworzono instytucje), założona jednostki kształcenia nauczycieli na poziomie wyższym np. Kraków, Warszawa, Lublin.

Koniec międzywojnia. Rok 1939 początek II wojny światowej. Gwałtownie hamuje się dokonania na gruncie polskiej pedagogiki. Całą elitę eksternizowano (wywożona, zsyłano, mordowano). Następuje rozwój tajnej nauki i oświaty (od szkoły elementarnej do wyższej) Mimo tego, że nauka funkcjonowała w sposób tajny to nie dało się funkcjonować prawidłowo, jednakże zdobycie wykształcenia było uznawane).

Przychodzi koniec wojny 1944- 1945 układ sowiecki, rozpoczyna się okres PRL-u w którym pedagogika zostaje całkowicie poddana wpływom związku radzieckiego i rozwija się w klimacie marksizmu. 1951r. Pierwszy Kongres Nauki Polskiej - naukowcy polscy zmuszeni byli do przyjęcia wzorów i wpływów sowieckich (radzieckich). Lansowany jest model wychowania socjalistycznego (komunistycznego). Pedagogika staje się na usługach polityki (jednej partii) i ma służyć wychowawczej indoktronizacji politycznej. Cechują pedagogikę: ideologizacja, upolitycznienie, odfilozoficznienie. Pedagogika została ograniczona od kierunków filozoficznych i doktryn społecznych, które były blokowane i eliminowane z obiegu pisiemniczego, kontrolowane i filtrowane przez sfery władzy totalitarnej za pomocą cenzury i szeroko zaleconej krytyki.

W 1947r wprowadzono tzw program ofensywy ideologicznej tj programu ideologicznego nadzoru nad całokształtem życia indywidualnego i społecznego w systemie totalitarnym. Zawierał projekt akcji „N” - w ramach tego projektu były 3-y zadania: krytyka i samokrytyka tego co powstało (pedagogika burżuazyjna); tłumaczenie i upowszechnianie dzieł pedagogów i psychologów rodzicielskich; tworzenie nowej naukowej pedagogiki socjalistycznej.

Ta nowa pedagogika funkcjonowała w paradygmacie nauki praktycznej, ideologicznej, instrumentalnej (była nastawiona na realizację konkretnego celu).Celem tej pedagogiki była indoktrynacja szerokich mas społecznych, zgodnie z dominującym modelem wychowania socjalistycznego. Została pedagogika zredukowana do pedagogiki. Pedagogika za Leksykonem PWN to zespół środków i metod wychowawczych stosowanych przez nauczycieli. Pojęcie to odnosi się do praktycznej sztuki wychowania w odniesieniu do pedagogiki która jest teoretyczną i naukową refleksją dotyczącą praktyki edukacyjnej. Uwarunkowania polskiej pedagogiki w czasach PRL-u sprawiły, że był to okres ścierania się 2-ch paradygmatów: paradygmat pedagogiki tradycyjnej ma określać tradycje rozwoju polskiej nauki na swoje korzenie w filozofii, nawiązuje do tradycji rozwoju polskiej pedagogiki, cechowała się - uprawiana była przez tzw „pokolenie sprawiedliwych” to ludzie, którzy byli wykształceni w okresie międzywojnia bądź ich uczniowie, podejmowali oni próby rozpatrywania problemów niezgodnych z dominującym nurtem, próbowali sięgać do filozofii, historii, do zachodu, działali tajnie, pedagogowie ci zostali nazwani pedagogami z marginesu (poza głównym nurtem), oraz drugi paradygmat naukowej pedagogiki socjalistycznej.

W 1989r na zasadzie ustaleń okrągłego stołu, następuje transformacja ustrojowa, która miała konsekwencje dla rozwoju nauki i pedagogi. Wielu pedagogów z marginesu, którzy dotąd pozostawali w sprzeczności z dominującym nurtem znalazło ponownie wolną drogę do przywrócenia pedagogiki rodowodu humanistycznego. Ta część pedagogów z radością przyjęła przełom, natomiast jak podaje Kwieciński reakcje na przełom były różnorodne i kształtowały się w układzie kontinuum, które obejmowało zachowania od braku reakcji prze z formalne adaptacje, reakcje ucieczkowe do prób tworzenia teorii adekwatnych do nowej sytuacji.

W wieku XXI pedagogika jest sztuką, która systematycznie powraca do swojego rodowodu humanistycznego (filozoficznego). Stała się nauką wielo pragmatyczną. Cechuje ją wielość strukturalna, a więc dział, specjalności, subdyscypliny, różnorodność pod względem kierunków, a więc orientacji i prądów, złożoność metodologiczna, a także polisemantyczność w sferze językowej (wielość językowa) np. język charakterystyczny dla matematyki, kultury, muzyki, religii itd.

Pedagogika współczesna otwarta jest na wpływy i prądy z zachodu jak pisze prof. Palka współczesna pedagogika znajduje się ciągle w stanie tworzenia.

WIELOPARADYGMATYCZNOŚĆ POLSKIEJ PEDAGOGIKI NAUKOWEJ XXI WIEKU

Krzysztof Rubach budowanie teorii pedagogicznej [w:] Kiwciński, Śliwierski Pedagogika - podręcznik akademicki t. I (s. 59 - 69) Paradygmaty

Zmiany w Polskiej pedagogice w ostatnich dekadach opisywane są jako:

0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic

0x08 graphic

0x08 graphic
0x08 graphic

Jeden paradygmat nie Nadal jest dominujący paradygmat, Funkcjonuje wiele parad-

ma żadnych innych ale przebijają się inne paradygmaty gmatów, nurtów nie walczą

Wszystkie inne są prądy, które próbują obalić paradygmat 1 ze sobą, wszystkie są równe

oddzielone murem „Walka paradygmatów” Jest jeden ale nie jest najwa-

Inna wiedza jest gorsza żniejszy. Funkcjonuje jako

jeden z wielu „debatująca

społeczność”

Za Hejnicką - Bezwińską i Kwiecińskim [w:] Bogusław Śliwierski współczesne teorie i nurty wychowania. Kraków 2004 (s. 38 - 39 tab. Badania metaporównawcze współczesnych teorii wychowania.

Art. Prof. Kwiecińskiego Minikra czy sternik? Dramat pedagogiki w sytuacji przesilenia transformacyjnego [w:] Kwieciński Tropy, ślady, próby. Studia i szkice z pedagogiki pogranicza 2000.

Etap ortodoksji - panuje paradygmat funkcjonalny (człowiek musi być taki a nie inny, ukształtowanie człowieka idealnego). W tym etapie cała pedagogika oparta jest na założeniach pozytywizmu, naturalizmu i neopozytywistycznej metodologi. Przekonanie o ewolucyjnym charakterze zmian. Wysiłek pedagogów skoncentrowany jest na poszukiwaniu najbardziej funkcjonalnego i efektywnego projektu edukacyjnego dla którego punktem wyjścia był określony ideał człowieka i jego kształtowanie. W PRL-u po 1947 przejęcie przez KCPPR ofensywy ideologicznej, przemoc i represja w celu podporządkowania przez centrum systemu oświatowego, tworzenie monocentrycznego ładu społecznego, krytyka i samokrytyk nurtów teoretycznych z okresu II RP, adaptacja i upowszechnianie pedagogiki radzieckiej. Lata 1960 - 1970 w Polsce to etap całościowej dominacji paradygmatu naukowej pedagogiki socjalistycznej. Marginalizacja wszystkich innych paradygmatów. Zamknięcie przed przenikaniem innej, równa się gorszej wiedzy. Brak pedagogiki ogólnej jako metody teorii wychowania.

Etap heterodoksji - lata 1970 - 1980 czas powstania w polityce ruchu „solidarność” i zmiany ustrojowe w 1989. Pojawienie się opozycji wobec systemu (innych paradygmatów). Załamanie się dominującego paradygmatu pedagogiki instrumentalnej (socjalistycznej), pojawienie się wariantów neo - nowych, anty - sprzecznych, krytycznych i opozycyjnych wobec dominującego paradygmatu. Ścieranie się teorii odmiennych światopoglądów. Wzajemne zwalczanie się koncepcji funkcjonalizmu (dominującej)_ , krytycznej i interprecjonalizmu (człowiek odbiera rzeczywistość według własnej interpretacji indywidualnie). Otwieranie na poglądy, nurty wychowania z zachodu.

Etap heterogeniczności - 1990 XX w w Polsce i do dziś trwa. Pedagogika traci monopol na urządzanie świata przez edukację. Jest to okres dyskutujących ze sobą, przeplatających się komplementarnych wobec siebie różnych teorii, kierunków, prądów i szkół naukowych. Eklektyczny (mieszanie stylów) styl uprawiania nauki. Otwarcie się na różne kierunki. Postmodernistyczny zachwyt różnorodnością. Zaistnienie pełnej mapy teorii pedagogicznych. Pluralizm, wielość teorii pedagogicznych, dyskursów wychowania, pojawienie się paradygmatów humanistycznych i interpretatywistycznych.