statyczności poziomej; należy przeprowadzać do tarczy z pionową linią prostą (patrz rys. 61).

• „Na wysokość (podniesienie)”. Statyczność tego rodzaju zależy od znalezienia najodpowiedniejszego kąta ułożenia lewej ręki, wierzchołkiem którego jest lewy łokieć. Ruchy 'broni w postawie leżącej należy korygo­wać również przesuwaniem pępka, który cofnięty przy pomocy palców nóg powoduje przesunięcie się broni do góry i odwrotnie. Kontrolę właści­wego' ułożenia- broni na podniesienie przeprowadza się podobnie jak „na kierunek” z tym,, że linia celowania nie może przekraczać koniecznego poziomu po wydechu. Przy wdechu linia celowania przy rozluźnionych mięśniach musi iść- w dół i obniżyć się. Przy następnym wydechu powin­na ona osiągnąć pułap właściwej linii poziomej (spodu celu). Jest to ele­ment. techniczny w wysokim stopniu ograniczający rozrzut Strzelca w pio­nie. Ćwiczenia te należy przeprowadzać do tarczy z poziomą linią prostą (patrz rys. 62).

3. Ogólnej — jako połączenie statyczności poziomej i pionowej. Naprzód zawsze należy uregulować kierunek a potem podniesienie.

Ćwiczenia te przeprowadzać należy do tarczy z punktami powstającymi w wyniku przecięcia się linii pionowych z poziomymi (patrz rys. 63).

Trzeba również zwracać uwagę na nieskręcalność broni, a miarą tej nieskręcalnosci jest równoległe położenie linii szczerbinki do dolnej kra­wędzi tarczy (ustawionej przeważnie poziomo) lub linii horyzontu. Nie- przestrzeganie tego warunku powoduje zwiększenie rozrzutu w pionie i poziomie.

Aby uatrakcyjnić powyższe ćwiczenia można przedłużyć lufę około pół­metrowym patyczkiem, zakończonym 2—3 cm pręcikiem lub małym gwoź­dzikiem pełniącym funkcj ę muszki, który podczas tego ćwiczenia należy wyrównać ze szczerbiną. Ćwiczenia te można przeprowadzać wszędzie, nawet w pomieszczeniu (sala, pokój) na odległość kilku metrów. '

• — Sztuka celnego strzelania

113

---