Zasada zachowania ładunku: całkowity ładunek elektryczny układu izolowanego jest stały Jednostką jest 1C (kulomb) = 1A*1s.
PRAWO CULOMBA: dwa punktowe ładunki q1 i q2 znajdujące się w odległości r działają na siebie siłą
Natężenie pola elektrycznego jest to stosunek siły działającej na dodatni ładunek próbny do wartości tego ładunku
A dla ładunku punktowego
Linie sił pola między dwoma ładunkami przebiegają od „+” do „-„. Dla pojedynczego ładunku „+” na zewnątrz, dla pojedyczego ładunku „-„ do wewnątrz.
Dipol elektryczny - układ dwóch równych ładunków o przeciwnych znakach położonych w niewielkiej odległości od siebie. Siły działające na ładunki dipola tworzą parę sił o momencie
M=q E a sinΘ
Moment dipolowy p=qa
a - odległość między dipolami
q - ładunek
M=r x F ; E=F/q ; F=qE
M=a x F=qa x E=p x E - moment siły ze strony pola elektrycznego
Indukcja elektryczna - D=εE
Strumień indukcji (tw. Gaussa) - strumień ind. Przez powierzchnię jest równy sumie ładunków w danej powierzchni.
d∅=D*ds.- elementarny strumień indukcji
Strumień indukcji przez dowolną powierzchnię zamkniętą jest równy całkowitemu ładunkowi zawartemu wewnątrz tej powierzchni
∅D=∫Dds=∑q
dla kuli indukcja elektryczna
D=εE=Q/4ΠR2
Dla r<R ∫Dds=0, ∫εEds=E∫εds.
E=0
Dla r=R, ∫Dds=Q, εE ∫ds=Q. Eε4ΠR2=Q
Dla r>R ∫Dds=Q, εE ∫ds=Q, Eε4Πr2=Q
Równomiernie naładowana powierzchnia płaska - ∅=D*S=Q, εE=Q/S
Gęstość powierzchniowa ładunku
δ=Q/S, E=δ/ε
Praca w polu elektrycznym dW=F*dr - praca nie zależy od drogi. Praca sił pola elektr. Wyk. Przez siłę elektr. Przy przesunięciu ładunku na drodze:
Napięciem elektrycznym między dwoma punktami nazywamy stosunek pracy wykonanej na przesunięcie z A do B do wielkości tego ładunku.
U=V(r1)-V(r2) - napięcie (1V=1J/1C)
V(r)=Ep/q - potencjał
W=qU - praca
Energia potencjalna dEp=-F*dr ładunku w polu elektrycznym równa jest pracy przesunięcia tego ładunku z danego punktu w nieskończoność
Pojemnością elektryczną nazywamy stosunek ładunku kondensatora do napięcia między okładkami C=Q/U (1F=1C/1V)
dla kond. Połączonych szeregowo
dla kond. Połączonych równolegle
PRĄD ELEKTRYCZNY - natężenie I=Q/t [A], natężenie chwilowe I=dQ/dt, gęstość prądu j=dI/ds.[A/m2], opór elektryczny R=U/J [Ω=V/A], oporność zależna od temperatury:
R=R0[1+α(T-t0)] - α - temperaturowy współczynnik oporu
Opór zależny od wymiaru przewodnika:
R=”ro”(l/s), gdzie l-długość, s-przekrój
„ro”=(R*s)/l [Ω*m] - oporność właściwa
Prawo Ohma - stosunek napięcia między dwoma punktami przewodnika do natężenia przepływającego przezeń prądu jest wielkością stałą i nie zależy ani od napięcia ani od natężenia prądu R=U/J. Stosuje się do wszystkich ciał przy niewielkich natężeniach i napięciach.
Prawo Ohma w postaci różniczkowej
J=I/S=U/(R*S)=(E*l)/(R*S), j=δE, δ=neμ, gdzie n-koncentracja ładunków, e-ładunek nośnika, μ-ruchliwość nośnika.
Praca prądu elektrycznego W=qAV, gdzie q-ładunek, AV - różnica potencjałów. Przepływ ładunku przez przewodnik prowadzi do wykonania pracy W=qU, dW=dq*U - praca elementarna, W=IUt=I2Rt=(U2/R)t [1J=1A1V1s]
Moc prądu elektrycznego -
P=dW/dt=I*U=I2R=U2/R [W=1A1V]
Siła elektromotoryczna jest siłą sprawczą przepływu prądu ε=Irw+Irz [V]
I Prawo Kirchoffa - w dowolnym węźle obwodu suma algebraiczna natężeń prądów wpływających i wypływających jest równa 0.
II Prawo Kirchoffa - w dowolnym oczku obwodu suma algebraiczna wszystkich sił elektro-motorycznych i spadków napięć jest równa 0
Łączenie oporów szeregowo
Łączenie oporów równolegle
POLE MAGN. PRZEWODNIKÓW Z PRĄDEM
Siła Lorentza - w przestrzeni istnieje pole magnetyczne o indukcji B jeżeli na ładunek próbny q poruszający się w tej przestrzeni z prędkością V działa siła F=q(V x B), FL=qVBsinΘ, jeżeli V jest prostopadłe do B to FL=qVB. Tor ładunku po okręgu F=(mv2)/R.
Przewodnik prądu w polu magnetycznym.
F=eVBsinΘ - siła działająca na jeden ładunek, F=eVBsinΘ*N, gdzie N-liczba nośników ładunku, N=nsl, gdzie s-przekrój przewodnika, F=nsleVBsinΘ, nseV=I [A], F=I(l x B), jeżeli l jest prostopadle do B to F=Bil, indukcja pola magnetycznego B=F/(I*l) [1T=1N/1A*1m]
•Działanie pola magn. Na zamknięty obwód elektryczny - moment siły M=(b/2)F1sinΘ+(b/2)F3sinΘ=bFsinΘ=
=baIBsinΘ=ISBsinΘ, gdzie S=ba, F=BIQ, M=I(S x B). Moment magnetyczny dla obwodów zamkniętych Ms=IS, M=Ms x B.
Pole magnetyczne przewodnika z prądem B=(μ/2π)(I/r) [Tm/A]. Natężenie pola H=B/μ, gdzie H-natężenie, μ-przenikalność elektromagnet.,B-indukcja. Prawo Ampera - cyrkulacja natężenia pola magnetycznego jest równa sumie algebraicznej natężeń prądów płynących wewnątrz konturu całkowania H=I/(2πr), 2πrH=I
Prawo Biote'a-Savarta
Pole magnetyczne w środku przewodnika kołowego
H=B/μ0=I/2r
Pole magnetyczne w odległości „r” od nieskończonego przewodnika prostoliniowego
dl=(r0dϕ)/sinϕ
B=(μ0I)/2πr
Pole magnetyczne zwojnicy H=nI/l, gdzie n - liczba zwojów
Prawo Gaussa dla pola magnetycznego
Oddziaływanie magnetyczne przewodników z prądem - F=I(l x B), F12=I2lB, B=μ0I/2πd, to F12=I2l(μ0I1/2πd)=(μ0/2π)(I1I2l/d), jeżeli F=2*10-7N to I1=I2=1A - Definicja 1 Ampera
Siła elektromotoryczna indukcji εi=d∅B/dt
Reguła Lenza - Prąd indukowany w obwodzie ma taki kierunek, że wytwarzane przez ten prąd własne pole magnetyczne przeciwdziała zmianie strumienia magnetycznego, która go wywołuje.
εi=-L(dI/dt), gdzie L-indukcyjność [H]=Vs/A, samoindukcja H=nI/l, B=μM, ∅B=LJ, L=μ(n2S/l), εind=-L(dI/dt).
Obwód drgający L i C - ładunek na kondensatorze zmniejsza się do 0, pojawia się pole magnetyczne na cewce. Wskutek zmian pola magnetycznego w cewce będzie się indukowała siła elektromotoryczna indukcji. Po naładowaniu się kondensatora prąd zaczyna płynąć w drugą stronę.
Energia zgromadzona w kondensatorze dE=dqU, gdzie dq-ładunek, U-różnica potencjałów, C-pojemność, Q-ładunek, C=q/U, dE=dq(q/C), E=Q2/2C
Energia zgromadzona w cewce U=-εind E=LI2/2, Równanie obwodu LC
Q/C=-L(dI/dt), równanie oscylatora harmonicznego (równanie drgań LC)
Rzeczywisty obwód drgający RLC - równanie dgrań tłumionych
2β=R/L, ω2=1/LC, β-współczynnik tłumienia, amplituda drgań będzie malała w czasie, ze współczynnikiem tłumienia β. Przyczyną tłumienia jest oporność.
Równanie drgań wymuszonych
Rezonans - gdy amplituda fali osiąga wartość max. Częstotliwość rezonansowa w układzie RLC Ω=√ω2-2β2, gdzie ω-częstotliwość drgań własnych, natężenie rezonansowe I0r=ε0/R, napięcie rezonansowe U0r=(ε0/R)√L/C
Prąd unoszenia - prąd przepływający między okładkami kondensatora E=U/d, d-odległość między okładkami, C=Q/U, Q=εS/d, εS- powierzchnia okładek, I=dQ/dt to Iu=d∅D/dt.
Prawo Ampera - natężenie + prąd unoszenia
Prawa Maxwella
I - uogólnienie prawa indukcji Faradaya - zmienne pole magnetyczne wytwarza wirowe pole elektryczne, które może wywoływać prąd elektryczny
II - uogólnienie prawa Ampera - prąd elektryczny lub zmienne pole elektryczne wytwarza wirowe pole magnetyczne
III - prawo Gaussa dla pola elektrycznego - ładunek wytwarza pole elektryczne o indukcji odwrotnie proporcjonalnej do kwadratu odległości
IV - prawo Gaussa dla pola magnetycznego - nie istnieje w przyrodzie ładunek magnetyczny, linie indukcji są krzywymi zamkniętymi
FALE ELEKTROMANETYCZNE - wytwarzane przez , np. dipol elektryczny, podtrzymywane przez zewnętrzne źródło zasilania w układzie LC
Prędkość rozchodzenia się fali V=√1/εμ, dla próżni prędkość światła 3*108 m/s. Własności falowe promieniowania - interferencja - nakładanie się fal, dyfrakcja - ugięcie fali na przeszkodzie, polryzacja - uporządkowanie drgań. Załamanie fali następuje na granicy dwóch ośrodków, współczynnik załamania fali n=C/V=sinα/sinβ=(λ1/T)/( λ2/T)= λ1/λ2, odbicie E0=Ep+Eodb. Promieniowanie cieplne E - energia promieniowania; moc promieniowania P=dE/dt; zdolność emisyjna R=dP/ds.; spektralna zdolność emisyjna Rλ=dR/dλ; absorbcja P0=PA+Podb+Pem; współczynnik absorbcji A=PA/P0, spektralny współczynnik absorbcji Q=dA/dλ, dla ciała doskonale czarne współczynnik absorbcji A=1.
Prawa doświadczalne dla ciała doskonale czarnego: I Prawo Stefana Boltzmanna R=δT4 dla T0=0ok., R=δ(T4-T04) dla T0>0oK; II - prawo przesunięć Wiena λmax=λ(R=Rmax), λmax*T=const, λmax1*T1=λmax2*T2, Rλ=dR/dλ=0
Teoria Plancka - założenia
I - energia elementarnych oscylatorów zmienia się w sposób nieciągły E=(n+1/2)hν, gdzie ν - częstotliwość drgań, h - stała Plancka; II - emisja promieniowania odbywa się określonymi porcjami, które nazwał kwantami promieniowania
h - stała, c - prędkość światła, λ - długość fali, k - stała Boltzmanna, T - temperatura; III - promieniowanie cieplne jest falą elektromagnetyczną
Zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne - emisja elektronów pod wpływem promieniowania. Fakty - 1 - emisja elektronów występuje tylko dla promieniowania o wartościach częstotliwości przewyższających określoną wartość progową ν0; 2 - wystąpi mierzalne w czasie opóźnienie pomiędzy faktem emisji i momentem wysłania promieniowania; 3- energia emisji elektronów nie zależy od natężenia promieniowania Ekmax=eμ0, mv2max/2=eμ
Założenia Einsteina - 1 - promieniowanie emitowane jest w postaci kwantów promieniowania o określonej energii (fotony)
E=h*ν=(c/λ)h, promieniowanie zachowuje się jak strumień cząstek a nie jak fala; 2 - praca wyjścia elektronu h*ν0=W, ν0 - częstotliwość graniczna emisji elektronu, hν=W+(mv2/2).
Doświadczenie Milikena - liniowa zależność napięcia od częstotliwości - tgα=h/e, U0=(h/e)ν- (h/e)ν0
Efekt Comptona - zmiana długości fali pod wpływem przechodzenia jej przez różne materiały (na podstawie promieniowania RTG) hν= hν'+(mv2/2), c/λ'< c/λ
Comptonowska długość fali zależy od masy cząstki.
Dualizm korpuskularno-falowy: 1 - własności falowe - interferencja, dyfrakcja, polaryzacja; 2 - własności cząsteczkowe: promieniowanie ciała doskonale czarnego, zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne, efekt Comptona.
FIZYKA ATOMOWA
Model atomu wodowru wg Rutherforda - w centrum atomu znajduje się ładunek dodatni, który jest zgromadzony w kuli o promieniu 10-12m, natomiast elektron znajduje się w odległości 10-9m od centrum. Równowana siły przyciągania i siły odśrodkowej powoduje ruch elektronu po okręgu.
Postulaty Bohra
I - elektrony krążąc po tzw. Orbitach stacjonarnych nie wypromieniowują energii w postaci fali elektromagnetycznej