MUZYKOTERAPIA, zabawy muzyczne


  MUZYKOTERAPIA    W    PRZEDSZKOLU 

 

        Każdego  dnia  rozbrzmiewają  wokół  nas  różnorodne  dźwięki.  Do  bodźców  tych   jesteśmy

przyzwyczajeni  i  nie  zwracamy  na  nie  uwagi. Większość  z  nas  nie  uświadamia  sobie  tych  dźwięków  -  inni  słyszą  je , ale  nie  próbują  wykorzystać  ich   dla  poprawy  swojego  samopoczucia,  zdrowia .

          Współczesna  myśl  pedagogiczna  silnie  akcentuje  troskę  o  zintegrowaną  osobowość  wychowanka ,  w  której  zarówno  intelekt , jak  i  uczucia , wyobraźnia   oraz  emocje  będą  się

splatać  w  jedno .

W  kształtowaniu  osobowości  dziecka  dużą  rolę  odgrywa  sztuka,  ze  względu  na  swe  możliwości

wpływania  na  ludzką  psychikę. Najbardziej  ze  wszystkich  dziedzin  sztuki , na  emocjonalną  sferę osobowości  oddziałuje  muzyka . Udowodniono , że  muzyka  wpływa  na  kształtowanie  charakteru  młodego  człowieka , dostarcz  estetycznego zadowolenia  , wzbogaca  życie  psychiczne ,  wpływa  na  zachowania  i  postawy , przynosi  naturalne  odprężenie  i  utrzymanie  harmonii  psychicznej .

Współdziała  w  formowaniu  takich  cech  osobowości  jak :  pomysłowość , zdyscyplinowanie , zaradność , skłonność  do  utrzymywania  więzi  społecznych .

           Dziecko  charakteryzuje  naturalna  wrażliwość  na  muzykę ,  która  może  rozwijać  się  pod  wpływem  zabiegów  edukacyjno - wychowawczych  lub  w  warunkach  nie  sprzyjających  wychowaniu  muzycznemu  - „ przygasać”.

Poprzez  muzykę  dziecko  nabywa  większą  wrażliwość  estetyczną , swobodę  wyrażania  emocji , kształci  swoje  zdolności  i  zainteresowania ,  a  także  uczy  się prostych  operacji  myślowych ,  jak :

porównywanie , analiza , synteza , abstrahowane ,  co w rezultacie  daje  trwały  efekt  poznawczy         i  rozwojowy  .

            Jeszcze  do  niedawna  muzykoterapia  była  wykorzystywana  jedynie  w  przypadkach  klinicznych ,  w  leczeniu  dzieci  z  upośledzeniem  umysłowym  i  porażeniem  mózgowym  .

Stosowanie  jej do  profilaktyki  bądź  relaksu  w  pracy  ze  zdrowymi  dziećmi  przynosi  również  dobre  wyniki .  Różnorodne  działania   muzyczne  prowadzone  są  w  taki  sposób,  aby  dzieci  poczuły  się  bezpieczne , odprężone , zrelaksowane  , odczuły  wesoły  , przyjemny  nastrój .

Oddziaływanie  terapeutyczne  obejmuje  cały  organizm  psychofizyczny , a  szczególnie  emocje , dążenia , oczekiwania  i  marzenia . W  wyniku  przeprowadzonych  zajęć  następuje  poprawa  samopoczucia  , odreagowane  napięcia , „wyciszenie”  nadmiernych  emocji  negatywnych

i pobudzenie  pozytywnych , poprawa  relacji  z  członkami  grupy  oraz  między  grupą  a  nauczycielem . Profilaktyka  muzyczna  jest  tą  szczególną  formą , w  której  nie  istnieje przymus  uczestnictwa .

              Taśmy  do  profilaktyki  muzycznej  można  podzielić  na  cztery  grupy :

Do  najkrótszych  i  najłatwiejszych  form  należy  przerywnik   muzyczno - ruchowy . Jest  to  układ  kilku  ćwiczeń , które  ułatwiają wyciszenie  emocji  oraz  przynoszą  wiele  radości , np. :

mimiki  w  parach

             W   muzykoterapii  może  być  wykorzystany  każdy  rodzaj  muzyki ,  a  nie  , jak  uważano kiedyś , tylko  poważnej . Wspaniałym  wstępem   do  muzykoterapii  jest  muzyka  perkusyjna .

Traktować ją  można  jako  pierwszy  etap  zainteresowania  muzyką ,  dlatego  spotkanie  to  powinno  być  w  odczuciu  dziecka  atrakcyjne i  zachęcające  do  dalszych  działań .

Muzykoterapia   zawiera  układy   ćwiczeń   ruchowych ,   rytmicznych   ,  oddechowych , wyobrażeniowych  i  relaksacyjnych . Seans  trwa  około  45  minut (  dzieci  5 - 6 letnie )  , dla  dzieci

i  dzieli  się  na  fazy  ściśle  wiążące  się  z  sobą .

 

Jest  to  swobodna  ekspresja  dziecka , wyżycie  się -  klaskanie , podskoki , tupanie , gesty , krzyk .

Celem  tego  najdłuższego  etapu  jest  zmniejszenie  napięcia  psychicznego . Wykorzystanie  kilku  prostych ,  dynamicznych , spontanicznych   ruchów  oraz  swobodna  emisja  głosowa  zmniejsza  napięcie  mięśniowe , co  prowadzi  do  obniżenia  napięcia  emocjonalnego . Ćwiczenia  te  obniżają  lęk  i  agresję ,  wykonywać  je  można  bez  podkładu  muzycznego  lub  na  tle  szybkiej  muzyki .

 

Etap  ten   doskonali   słuch  muzyczny , uwrażliwia   na   rytm .  W  tej  części  zajęć  dąży  się  do  pogłębienia  „ odreagowania”  przy  równoczesnym  „ uporządkowaniu” i  zintegrowaniu  grupy

przez  wytworzenie  poczucia  wspólnoty. Stosuje  się  tu  proste  ćwiczenia , mniej  dynamiczne 

i  wolniejsze  niż  w  pierwszym  etapie ,  grupa  wykonuje  je  wspólnie .Dzieci  wykonują  rytmiczne  ruchy  całym  ciałem ,  klaskają ,  maszerują .

 

Podczas  tego   etapu  wykorzystuje  się   metodę   Orffa  czyli  korelacja  kultury   fizycznej 

z  kulturą  rytmiczno - muzyczną i  kulturą  słowa.  Metoda  ta  ma  na  celu  wyzwalanie  u  dzieci elementów  do  samo ekspresji  i  rozwijania  inwencji  twórczej .

W  muzykoterapii  jest  to  :

*   samodzielna  gra  na  prostych  instrumentach   muzycznych, podczas  której  dąży  się  do                 

    pogłębienia  percepcji  muzyki  ,  uświadomienia  dziecku  własnych  stanów  emocjonalnych ,

*  druga  wersja  polega   na   wyrażaniu   ruchem  ,   gestem  ,   słowem   różnych   stanów 

     emocjonalnych  ilustrowanych  przez  muzykę ,  uwrażliwienie  na  dynamikę  (  wesoła  ,

     smutna  muzyka ) , tempo (  szybkie , wolne ) , rozwijanie  ekspresji  i  inwencji  dzieci ..

 

Zrelaksowane  dzieci ,  wyciszenie  organizmów , uspokojenie ,  odprężenie . Dzieci  wykonują 

ćwiczenia  oddechowe  w  pozycji  leżącej  i  siedzącej .

Celem  tego  etapu  jest  pogłębienie  odprężenia  fizycznego  i  psychicznego ,  dotlenienie  mózgu ,

rozróżnianie fazy  wdechowej  (  nos )  i  wydechowej  (  usta ).

Sugestia  słowna  spokoju , bezpieczeństwa  i  ciepła  dotyczy  zazwyczaj  przebywania  wśród  przyrody (  słuchanie  przez  dzieci  tekstu  czytanego  przez  nauczyciela  do  charakteru  słuchanej  muzyki  -  wolno , cicho , spokojnie ) .

 

Łagodna  bądź dynamiczna  -  pobudzanie  całego  organizmu  do  działania  :

Podczas  tego  etapu  zwracamy  uwagę  na  stopniowe  podnoszenie  się  z  pozycji  leżącej

(  ćwiczenia  oddechowe )

 

Krótka  rozmowa  z  dziećmi  na  temat  odbytych  zajęć. Informacja  o  odczuciach , ich  wrażenia  i  życzenia .

 

 

         Stosujemy  różne  formy  muzykoterapii  :

uzyskania  uspokojenia , odwrócenia  uwagi  i   zorganizowanie  czasu  wolnego;

Zajęcia zabawowo -  rytmiczne  przy  aktywnym  współudziale  dzieci,  tj.  ruchowe  tworzenie  muzyki  (  wykorzystanie  metody  R.  Labana ) , malowanie  muzyki , rytmiczne  tworzenie  muzyki .

 

W  muzykoterapii  można  wykorzystać  pojawiające  się  ostatnio  kasety  z  muzyką  relaksacyjną ,

na  którą  składają  się  różnego  rodzaju  dźwięki  spreparowane  elektronicznie ; odgłosy  przyrody , tekst  słowny  zawierający  wskazówki  dotyczące  odprężenia  różnych  mięśni  ciała ,  a  także

fragmenty  utworów  znanych  kompozytorów.  Nagrania  tego  typu  mają  oddziaływanie zdrowotne,

wyzwalające  samoregulację  organizmu .

          Uważam , że  warto  w  przedszkolu  stosować  elementy  muzykoterapii , ponieważ  należy  pamiętać , że  muzyka  pozwala  na  chwilę  oderwać  się od  codziennej  rzeczywistości ,  wykorzystuje naturalne  tendencje  i  cechy  psychiki  ludzkiej oraz  nie  niesie  z sobą  zagrożenia ..

 

 

 

 

 

 

LITERATURA :

 

* Artykuły   opracowane  przez  lekarza  medycyny  M.  Kiryłę  dotyczące  „ Mobilnej                      

   Rekreacji  Muzycznej”

* Violetta   Potaczek  -  „ Muzykoterapia  w  przedszkolu”

                     w  „ Wychowanie  w  Przedszkolu”  nr  4 /  1998

* www. literka. pl  -  Małgorzata  Wołoszyn  - „ Wykorzystanie  elementów  muzykoterapii 

   na  lekcjach  w  klasach  młodszych”

* www. literka. pl  - „ Wpływ  muzyki  na  psychikę  człowieka  -  muzyka  pomaga”

Zestaw ćwiczeń orientacyjnych
w schemacie własnego ciała”

     

„Zestaw ćwiczeń orientacyjnych w schemacie własnego ciała”

 

            Trudności w orientacji to łatwo uchwytne objawy występujące u dzieci na szczeblu wychowania przedszkolnego. Przede wszystkim nie opanowane są pojęcia przestrzenne typu góra - dół, prawo - lewo, przód - tył, wyżej - niżej, przed - za, obok - między, na - nad, początek - koniec, a skutkiem tego są trudności w rozumieniu stosunków przestrzennych zachodzących w przestrzeni na płaszczyźnie oraz między poszczególnymi elementami względem siebie. Konkretne przykłady to nieprawidłowa lub chwiejna orientacja w schemacie własnego ciała i osób stojących naprzeciw, kłopoty w swobodnym poruszaniu się w przestrzeni zgodnie z instrukcją, wykonywanie różnych czynności wymagających rozumienia stosunków przestrzennych, zachowanie właściwego kierunku podczas czytania i pisania, tzn. od strony lewej do prawej. Nieprawidłowości te mogą być spowodowane zaburzeniami kierunkowego aspektu spostrzegania wzrokowego, niejednorodną lateralizacją, a szczególnie dominacją lewego oka, słabo wykształconą percepcją mowy i niskim rozwojem myślenia słowno pojęciowego. Ćwiczenia usprawniające orientację i korygujące istniejące błędy powinny zatem wstępować we wszystkich działaniach, tzn. w ćwiczeniach spostrzegania wzrokowego, percepcji słuchowej mowy, koordynacji wzrokowo ruchowej i ćwiczeniach pisania i czytania. Prawidłową orientację posiadają dzieci, które w swoim osobniczym doświadczeniu stykały się w sposób świadomy z sytuacjami i czynnościami wymagającymi znajomości pojęć i rozumienia stosunków przestrzennych.

Problemy tego typu rozwiązywały zarówno w makro i mikro przestrzeni. A zatem ćwiczenia orientacji powinny iść naturalną drogą od poznawania tych zagadnień najpierw w makro przestrzeni a następnie mikro przestrzeni.

 

„Makroprzestrzeń”

 

1) Wyrobienia i utrwalenia autoorientacji

2) Odtwarzanie prostych pozycji przez naśladowanie demonstrowanych wzorów przez osobę i przedstawionych na schemacie

3) Wykonywanie prostych ruchów, przybieranie określonych pozycji zgodnie ze słowną instrukcją

 

Przykłady:

 

Podnieść prawą rękę, zegnij lewą nogę, chwyć prawą ręką prawe ucho, przechylam się w prawą stronę, to jest moja lewa kostka, stoję między krzesłem i stołem, siedzę na krześle itp.

 

Wyrabianie i utrwalanie orientacji w schemacie ciała osoby stojącej naprzeciw.

 

1) Ćwiczenia przed lustrem w celu pokazania dziecku zmiany stron u osoby stojącej naprzeciw- czuje inną niż widzi stronę. Np. wskaż lewe oko, wskaż tył głowy.

 

2) Ćwiczenia z osobą naprzeciw

a) osoba wymienia swoje części ciała i dziecko to obserwuje

b) dziecko wskazuje samo na osobie te same czynności

c) osoba i dziecko wykonują te same czynności

d) osoba i dziecko współdziałają ze sobą, np. podnieś lewą rękę kolegi swoja prawą ręką

 

3) Ćwiczenia orientacji w przestrzeni

 

a) wykonywanie poleceń, zadań, ćwiczeń wg pokazu, instrukcji słownej, np. marsz w lewo, w prawo, półobroty i obroty wokół własnej osi

 

b) łączenie ruchów dziecka z obrazami wzrokowymi np. chodzenie po narysowanej linii, wymijanie przeszkód, odgadywanie czynności wyrażonych ruchem, zapisywanie lub rysowanie schematu planu poruszania się

 

Mikroprzestrzeń”

 

Obserwowanie i odtwarzanie wzajemnego położenia na wydzielonej i ograniczonej płaszczyźnie: klocków, figur, symboli graficznych, różnych przedmiotów narysowanych na wzorach.

 

1) odtwarzanie w formie odwzorowywania jako: nakładanie, układanie, rysowanie, pogrubianie

 

2) porównanie i różnicowanie układów podobnych, pozornie podobnych i różnych

 

3) segregowanie wg określonych zasad, opartych na ujmowaniu stosunków przestrzennych

 

Tworzenie kompozycji różnych elementów w formie mozaikowej, wzorów, szlaczków, scenek rodzajów, itp.

 

Odtwarzanie obserwowanych układów z pamięci, tj. po świeżym śladzie wzrokowym, który w momencie odtwarzanie jest zakryty.

 

Wykonywanie ćwiczeń przestrzennych pod dyktando:

- odtwarzanie układów z figur i klocków

- odtwarzanie w trakcie słuchania scenek lub odszukiwanie ich odpowiedników na ilustracjach

- odtwarzanie rysunkiem na papierze

 

Ćwiczenia grafomotoryczne przygotowujące do pisania, tzn. odtwarzanie różnych szlaczków i elementów literopodobnych w liniaturze i kratkach zeszytów szkolnych.

 

Ćwiczenia w poznawaniu, różnicowaniu u klasyfikowaniu symbolicznego materiału graficznego jakim są litery, wyrazy, cyfry, diagramy, schematy.

 

 

Pomoce

 

- loteryjki, domina, karty obrazkowe, z figurami geometrycznymi, układami punktowymi, symbolami graficznymi, literkami

- klocki obrazkowe, mozaikowe, konstrukcyjne

- układanki, składanki, łamigłówki obrazkowe, mozaikowe, z elementami abstrakcyjnymi, układami literowymi

- patyczki kolorowe

- papier milimetrowy, w linie i w kratkę, w pięciolinię

- tablice, płytki gumolitowe, kolorowa kreda

- zestawy obrazków o różnej treści i rozmaitych cechach umożliwiających klasyfikację

- wzory różnych układów przestrzennych

- sprzęt typu piłki, długie kijki, krążki do wyznaczania punktów orientacyjnych

 

Przykłady zabaw:

 

 

1. Czy znam części ciała?

 

Dzieci   stoją  zwrócone  twarzą do  środka koła,   odległość między nimi na odległość  wyciągniętych ramion.  Prowadzący wymienia najpierw pojedynczo  nazwy części  ciała i  różnych, organów,   a dzieci   je wskazują, Następnie  podaje  polecenie o charakterze   złożonym,   angażujące współ­działanie  różnych części  i  ich kojarzenie np. wskaż  prawą ręka lewe oko,   chwyć  prawą ręką lewą kostkę,   podnieść  lewą rękę   i  prawą nogę itd.

 

2. Jestem Twoim odbiciem

 

Dzieci   dobrane  parami,   W każdej   parze  oznaczone   są  jedynki  i  dwójki, "Jedynki"  wykonują  różnego  rodzaju  ruchy,   które   starają  się  naśladować dwójki”. Ruchy musza być płynne i urozmaicone .   Przebieg   zabawy może być   dwojaki:

 

-  pary  zwrócone   twarzą do  siebie,   stykają   się  lekko   dłońmi, jedynki są inicjatorkami   ruchów,   a dwójki starają się tylko  nadążyć   za ruchami pary  zwróconej  twarzą do   siebie,   dłonie  oddalone   od  siebie,   ruchy wykonywane   są jedynie poprzez obserwację partnera.

W  jednym  i  drugim przypadku  ruchy  powinny   być  równoczesne .

 

3. Kapryśny kolega

 

Dwaj grający siedzą zwróceni do siebie twarzami. Każdy z nich ma kapelusz. Prowadzący grę oznajmia, że gracz siedzący naprzeciwko niego, ma starać się jak najszybciej wykonać ruch przeciwny do tego, jaki on robił.  Jeśli gracz pomyli się - daje fant.

 

4. Aktorzy

 

Dzieci stoją na obwodzie koła, twarzą zwrócone do środka. Jedno dziecko wykonuje szereg różnych ruchów, naśladujących różne znane czynności lub sytuacje. Dzieci najpierw dokładnie obserwują prowadzącego zabawę, a potem starają się odtworzyć jak najlepiej demonstrowane czynności. Pomysłodawca ocenia kto dobrze wykonuje zadania i nagradza wybraną osobę przez powierzenie jej swojej funkcji.

 

5. Ja tak - a wy tak

 

Dzieci stoją w półkolu. Prowadzący zapowiada: jeśli podniosę ramiona w górę, -wszyscy podnoszą ręce do góry. Jeśli rozłożę w bok- wszyscy zginają ręce w łokciach. Jeśli jednak wyciągnę ręce w przód- wszyscy robią to samo.

Kto się pomyli, odchodzi z gry. Grę można prowadzić przy muzyce lub przy śpiewie.

 

 

 

 

 

6. Próba na kierowcę

 

Na sygnał prowadzącego każdy ma równocześnie czubkiem buta prawej nogi rysować na podłodze koło, poruszając nogą w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, prawą ręką wykonać ruch kolisty (rysować w powietrzu koło) w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara.

 

7. Kipiący czajnik

 

Wszyscy uczestnicy zabawy stają w szerokim kręgu. Każdy z nich kładzie lewą dłoń na piersi w okolicy żołądka, prawą na czubku głowy. Na sygnał prowadzącego zabawę każdy zaczyna lewą dłonią gładzić się po piersi powolnym ruchem kolistym, a prawą- równocześnie- szybko , lekko poklepuje się po głowie.

Kto potrafi to wykonać ma doskonale rozwiniętą zdolność koordynacji ruchów.

 

8. Próba orkiestry

 

Wszyscy uczestnicy zabawy siedzą przy dużym stole. Każdy kładzie na krawędzi stołu palce wskazujące obu rak. Na sygnał prowadzącego grę wszyscy mają palcem lewej ręki uderzyć rytmicznie w blat stołu, palcem prawej ręki przesuwać ruchem wahadłowym bez odrywania tam  i z powrotem po krawędzi stołu (na szerokości 10-15 cm). Kto wykona zadanie prawidłowo w ciągu określonego czasu - wygrywa.

 

9. Wędrująca pięść

 

Polega na tym, że dziecko stara się dotknąć pięścią poszczególnych partii ciała. Może zaczynać od nóg albo od głowy i przechodzi do dalszych części, przy muzyce lekkiej i wesołej.

„Powitanie ciała” dziecko wykonuje prawą i lewą ręką.

 

10. Tańczy głowa, tańczą same ręcę, tańczą same nogi, tańczy całe ciało.

 

Ćwiczenie wykonywane z towarzyszeniem na przemian: raz muzyki żywej, raz wolnej. Dzieci ćwicząc, próbują różnych możliwości rozwijania ruchów w stawach: barkowym, łokciowym, nadgarstkowym, biodrowym, kolankowym i skokowym, kontrolują ruchy klatki piersiowej i kręgosłupa.

 

11. W remizie strażackiej

 

Ćwiczenie to można uatrakcyjnić poprzez nagrane na taśmę magnetofonową dźwięku syreny strażackiej. Każde dziecko ma obręcz, imitującą samochód strażacki. Dzieci w różny sposób „gaszą pożar”, robią to bardzo naturalnie, każde „gasi pożar” inaczej.

Drugie ćwiczenie to „W czasie uderzeń bębenka szybki bieg, a na zakończenie wysoki podskok w górę, lądowanie i przechodzą do leżenia. Powtarzają to ćwiczenie trzy razy. Przy tym ćwiczeniu dzieci orientują się w ciężarze poszczególnych części swego ciała. Wytrzymują ruch w jakiejś pozycji a następnie przechodzą do położenia normalnego.

 

 

 

 

12. Swobodny taniec

 

Indywidualny taniec z towarzyszeniem muzyki, a w czasie przerwy w muzyce przyjęcie pozycji zastygłej w bezruchu. W tym ćwiczeniu można zastosować muzykę bardzo dynamiczną, nowoczesną i znaną przez wszystkie dzieci, co jest dodatkowym atutem atrakcyjności całego ruchu. W czasie przerwania muzyki dzieci zastygają w bezruchu, napinając poszczególne mięśnie. Zastosowano tutaj zmienność czasową muzyki. Raz dłużej tańczyły, a krócej trwały w bezruchu, lub krócej tańczyły a dłużej zastygały w jakieś pozycji. Ćwiczenie te można powtarzać trzy razy.

 

13. Ence pence

 

Ćwiczenie wraz z pokazywaniem części ciała. Przypominamy tekst rymowanki oraz podajemy jej części wymyślone przez dzieci.

 

Ence pence w której ręce?

W lewej ręce w prawej ręce?

Ence pence, ence pence

 

Ence roga, ence roga

Która noga, która noga?

Lewa noga prawa noga?

Ence roga, ence roga

 

Ence moko, ence moko

Które oko, które oko?

Lewe oko prawe oko?

Ence moko, ence moko

 

Ence puszko, ence puszko

Które uszko które uszko?

Lewe uszko prawe uszko?

 

Zabawa ruchowa  przyniosła odprężenie. Jednocześnie stanowi okazję do praktycznego rozróżnienia systematycznych kierunków.

 

14. Przekładamy piłkę

 

Przed zabawą dzieci ustawiają się w rozsypce, stoją w małym rozkroku, ręce unoszą nad głową i przekładają piłkę z lewej do prawej ręki. W Czesie ćwiczenia ciężar ciała przenosimy z lewej nogi na prawą wykonują skłon w bok.

 

15. Biją dzwony

 

Siad skrzyżny, prawa ręka wzniesiona w bok trzyma piłkę, lewa złożona na kolanie, skłon w prawo i uderzenie piłką o podłoże jak najdalej, najdalej następnie wyprost (zmiana ręki)

 

 

 

 

16. Na plaży

 

Leżenie przodem ze wsparciem na przedramieniach. Piłki po podłodze z ręki lewej do prawej i na odwrót.

 

17. Kotki bawią się piłeczkami

 

Dzieci w przysiadzie podpartym, przed każdym leży piłeczka. Dzieci popychają piłeczkę raz ręką raz głowa przed sobą i idą za nią na czworakach. Na polecenie nauczycielki prostują się.

 

18. Kto potrafi

 

W staniu swobodne rzuty piłką w górę i chwyt oburącz. Ćwiczyć należy stojąc na lewej, raz na prawej nodze.

 

19. Tańczące piłka

 

Dzieci ustawione w rozkroku, piłeczka na ziemi przy lewej stopie. Toczymy piłkę kilkakrotnie obydwiema rękami dookoła stopy lewej, a potem to samo przy stopie prawej.

 

20. Wiatr i wiatraki

 

Dzieci dobierają się czwórkami i podają prawe ręce, tworząc w ten sposób wiatrak. Jedno dziecko oznaczone szarfą to wiatr. Wiatraki obracają się tak szybko wokół własnej osi, jak szybko wieje wiatr. Gdy wiatr przestaje wiać, wiatraki zatrzymują się  (zmiana kierunku)

 

21. Samolot

 

Siad skrzyżny, ręce w bok, pięści lekko zwinięte. Dzieci naśladują warkot samolotu, wykonując jednocześnie ramionami ruchy w górę i w dół lub ruchy okrężne

 

22. Huśtawka

 

Dzieci stoją na jednej nodze, druga ugięta w kolanie podnoszą  w górę i zakładają kółko na stopę. Następnie poruszają tak stopą aby kółko kręciło sięstojąc raz na lewej i raz na prawej nodze.

 

23. Kto zręczniejszy

 

Kółka leża na ziemi, przed każdym stoi dziecko. Wskakiwanie i wyskakiwanie z kółka obunóż przodem i bokiem

 

24. Tańczące węże

 

Nauczycielka gra na flecie przyjmując rolę zaklinacza węży. Dzieci reagują ruchem na dźwięki. Jeżeli dźwięki wznoszą się „węże” wyciągają się, gdy opadają „węże” zwijają się w kłębek

 

 

 

25. Rosnące kwiaty

 

Nauczyciel gra na instrumencie, dzieci są kwiatami. Podczas gdy melodia wznosi się dzieci wznoszą się w górę, przy dźwiękach opadających dzieci opadają na ziemię.

 

 

 

Bibliografia

 

„Wychowanie w przedszkolu” nr.6 1989

„Wychowanie w przedszkolu” nr.6 1971

„Wychowanie w przedszkolu” nr.6 1970

„Dźwięk i gest” - E.Skowrońska-Lebecka

„Gry i zabawy w terapii pedagogicznej” - Jadwiga Jastrząb

„Usprawnianie funkcji percepcyjno-motorycznych dzieci dyslektycznych” - Jadwiga Jastrząb

       



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
muzykoterapia(1), zabawy muzyczne
Gdy dobry humor masz, zabawy muzyczne
Edukacja taneczna dzieci w młodszym wieku szkolnym, zabawy muzyczne
SCENARIUSZ ZABAWY MUZYCZNO
zabawy muzyczne, Zabawy
kolko taneczneII(1), zabawy muzyczne
ZABAWY, zabawy muzyczne
Zabawy muzyczne, zabawy muzyczne
Sportowy rok, zabawy muzyczne
Zabawy muzyczne dla dzieci
zabawy muzyczno VAAA7YDECTHIKOME3L4VJCZNXRX3WAKDMIV4CRI
Śpiewnik przedszkolaka - wiosna, zabawy muzyczne
Scenariusz zabawy muzycznej, wychowanie przedszkolne, scenariusze
integracyjne przy muzyce, zabawy muzyczne
Zimowe zabawy muzyczne, Konspekty, konspekty
Wesole rytmy, zabawy muzyczne

więcej podobnych podstron