Kitiara uth Matar - Ręka boga

Tytuł "Ręka Boga" został wzięty z filmu o tym samym tytule. Jeżeli ktoś oglądał ten niesamowity, trzymający w napięciu i szokujący thriller zrozumie dlaczego tak a nie inaczej zatytułowałam to opowiadanie.

Lojalnie uprzedzam - jeżeli kogoś rażą opisy tortur, niech tego nie czyta!

Czytacie to opowiadanie na własną odpowiedzialność i nie będę przyjmować żadnych reklamacji, co do treści w nim zamieszczonych .

Życzę miłej lektury.


Był zimny wieczór Święta Duchów Roku Pańskiego 1996.
Severus Snape wiedział, że dzisiejszej nocy Śmierciożercy będą się świetnie bawić.
Właśnie szedł złożyć wizytę jednemu z nich.
Salomon Nott miał zapłacić dziś za wszystkie swoje grzechy.
On się dzisiaj nie będzie świetnie bawił. Nie będzie się bawił już nigdy...

"Stary, perwersyjny sukinsyn" - pomyślał z odrazą Snape, rzucając niedbale niedopałek papierosa na chodnik.

Od kiedy Severus pamiętał, Nott napawał go pogardą i obrzydzeniem.
Zresztą nie tylko jego. Nawet ci okrutni Lastrenge'owie byli często zdegustowani jego poczynaniami wobec ofiar.
Może dlatego, że nie uznawali mugolskich środków przemocy, które Nott kultywował wręcz z nabożnym zaangażowaniem.

Mistrz eliksirów skręcił w pięknie oświetloną Ulicę Konwaliową.
Pełno było tu poprzebieranych dzieci i dorosłych.
"Gdyby wiedzieli kim jestem..." pomyślał z rozbawieniem Snape.
Jako wampir mógł czerpać swoistą radość z tego wieczoru.

Był ubrany jak mugol. Miał na sobie długi do kostek, czarny płaszcz z wysokim kołnierzem, skórzane, czarne spodnie i bawełnianą koszulę, także w kolorze czarnym. Na nogach miał wysokie, wojskowe buty - oczywiście czarne (skąd to zdziwienie?!).
Chociaż różdżka była mu zbędna do dzisiejszej - jak sam to nazwał - misji, wolał się z nią nie rozstawać i spoczywała sobie teraz wygodnie w wewnętrznej kieszeni płaszcza.

Podbiegł do niego jakiś malec przebrany za Terminatora:
- Smakołyk albo psikus - pisnął.
- A może sprawdzić jak smakuje twoja krew? Założę się, że jest słodka... - głos Severusa był chłodny, łagodny i smętny.
Popatrzył wymownie na szkraba.
Dzieciak wiał, aż się za nim kurzyło.
"Dobre posunięcie" pomyślał Snape.

Wrócił na chwilę do wydarzeń sprzed paru dni, które pchnęły go do czynu jaki zamierzał popełnić tej nocy.

Tydzień temu w jakiś niewytłumaczalny sposób został porwany ten cholerny Harry Potter.
Dla Severusa było oczywiste dlaczego tak się stało.
Gdy tłumaczył temu gówniarzowi, żeby nie szedł z innymi uczniami do Hogsmeade bo robi się coraz bardziej niebezpiecznie, zwłaszcza dla niego, jego uwagi zostały - jak zwykle - totalnie olane.
Dla innych jednak porwanie to było niewytłumaczalnym, ponadnaturalnym zjawiskiem.
"Głąby" pomyślał chyba po raz setny Severus.

Kiedy dwa dni po tym incydencie Dumbledore osobiście odbił Pottera i przetransportował go do Hogwartu, mistrz eliksirów po raz pierwszy w życiu poczuł do tego chłopaka coś na kształt współczucia.

Potter był tak skatowany, że ledwie można było go rozpoznać.
Siniak na siniaku, cięcie na cięciu, mnóstwo ran szarpanych (zadanych nierównym , tępym ostrzem) i kłutych.
Z rozmowy z Pomponią Pomfrey Severus dowiedział się, że Potter był też wielokrotnie gwałcony.
Jak dwa razy dwa jest cztery, był to majstersztyk Notta.
Zapewne Nott uprosił Czarnego Pana aby pozwolił mu się zabawić z dzieciakiem przez parę dni i ten się zgodził. W końcu co miał do stracenia?

Jak chłopak to wogóle przeżył było zagadką.
Ale Severus znał rozwiązanie także tej zagadki a pani Pomfrey, Minerva McGonagall i Albus Dumbledore, też szybko się domyślili jaka jest odpowiedź.
Potter dostawał wzmacniające organizm eliksiry. Prosta, użyteczna rzecz. Proste okrucieństwo.

Sev skrzywił się z obrzydzenia. Nikt inny jak Salomon Nott nie byłby zdolny to takiego bydlęcego postępowania.
"Chyba obraziłem biedne, niegroźne bydlęta" - pomyślał refleksyjnie.

To co stało się z Potterem było tylko impulsem, który skłonił Severusa Snape'a do spełnienia mrocznej obietnicy złożonej Nottowi przed wielu laty.
Skatowane ciało chłopca przypomniało mu zdarzenie, które na próżno starał się zepchnąć w najdalsze zakątki niepamięci...

><><><><

Był 24. Grudnia 1979 roku.
Śmierciożercy obchodzili Wieczór Wigilijny na swój własny, wypaczony sposób.
Porwali jakąś mugolską rodzinę prosto od odświętnej kolacji. Uważali to za dosyć zabawne. Severus raczej nie.
Pomysłodawcą był Lucjusz Malfoy.
Później, gdy zupełnie trzeźwy Nott (twierdził, że alkohol i narkotyki przytępiają zmysły, a to nie pozwala na czerpanie pełnej radości z torturowania) pokazał na co go stać w przypływie weny twórczej, młody, ambitny blondyn raczej tego pożałował.

Sala tortur mieściła się w posiadłości Notta - ogromnej willi na wschodzie Londynu. Dla mugolskich przechodniów była to tylko zapadła rudera w ciemnej, ślepej uliczce.
W rzeczywistości był to imponujący trzypiętrowy gmach, który poza sypialniami, pokojami, dwoma kuchniami i trzema łazienkami mieścił dwa ogromne salony, w których czasem odbywały się przyjęcia dla "elity".
No i oczywiście była tam sala tortur.
Severus często się zastanawiał dlaczego Voldemort pozwala Salomonowi Nott na takie bezeceństwa. Ale powodem zapewne był całkowity brak uczuć tego potwora.
Reszta Śmierciożerców była zmuszona patrzeć. Ewentualnie można było wyjść. Przerwać ekscesy perwersyjnego sukinsyna mógł tylko i wyłącznie Czarny Pan. Oczywiście, nigdy tego nie robił. Za bardzo lubił patrzeć jak inni cierpią.
Sala tortur była zbudowana obok piwnicy. Był tam kominek, stalowy stół służący do rozkrzyżowania ofiary i półki z "zabawkami" gospodarza.

Tamtej nocy wszystko zaczęło się punktualnie o 24:00.
Śmierciożercy jak zwykle zebrali się w pomieszczeniu przeznaczonym do torturowania ofiar. Byli bez masek. W końcu ci ludzie nie mogli wyjść stąd żywi.
Paliło się już wszystkie 666 czarnych świec - taki mały żarcik Czarnego Pana.
Nott był, jak to ujął "w świetnej formie."

Snape żałował wtedy, że się nie spił. Bardzo żałował.

Severus patrzył jak zwykle chłodnym, obojętnym wzrokiem jak Salomon Nott kastruje ojca dziewczynki, a następnie brutalnie gwałci jej matkę.
Poza nim zabawili się jeszcze Malfoy (był po kilku głębszych), Avery, oraz Crabbe i Goyle, którzy nigdy nie przepuszczali takiej okazji.

Obojętny, pozbawiony emocji wzrok Severusa, był brany mylnie przez jego kumpli za zimne, wyrachowane zainteresowanie i objaw braku wszelkich uczuć - w końcu był wampirem.
Ale Severus czuł - czuł lodowatą, bezdenną pogardę.

Mała płakała cały czas przeraźliwie.

Kiedy skończyli z matką, Nott zabrał się za dziesięcioletnią Annę Salior - Severus miał nigdy nie zapomnieć tego imienia i nazwiska.

><><><><

Severus zapalił kolejnego papierosa i spojrzał na zegarek.
Była za 20 dziesiąta wieczorem.
"Myślę, że zdążę przed wyjściem tego sukinsyna. Pewnie zbierają się około jedenastej..." pomyślał.

Odłożył tą wizytę, aż o trzy dni.
Święto Duchów wydało mu się idealną datą jak na takie przedsięwzięcie.
Skręcił w małą, przyjemnie oświetloną uliczkę o wdzięcznej nazwie Sosnowa Alejka.

"Powinienem tam dojść w jakieś 15 minut" - pomyślał Snape, rozkoszując się przyjemnym zapachem jesiennego wieczoru.
Była ładna pogoda, i dlatego dużą część drogi mistrz eliksirów postanowił przebyć pieszo.

Severus zaciągnął się mocno papierosem i powrócił do makabrycznych wspomnień...

><><><><

Stół do tortur.
Severus go nienawidził, chociaż zarazem czuł swoistą, gorzką wesołość, gdy na niego patrzył.
Kojarzył mu się ze sprzętem używanym w Średniowieczu do karania "upolowanych" czarownic.

Był z litej stali i miał wbudowane cienkie szyny w kształcie litery iks, na których zamontowane zostały skórzane pasy służące do przytwierdzania rąk i nóg rozkrzyżowanej na stole ofiary.
Szyny umożliwiały przesuwanie pasów, tak aby dopasować ich rozpiętość do wzrostu torturowanego człowieka.

Tyle zachodu tylko po to, aby zadać komuś cierpienie -powiedział kiedyś filozoficznym tonem do Severusa, zalany w trupa Lucjusz - Naprawdę dziwne...
Cóż. Dla Snape'a nie było to dziwne, było raczej chore.

Severus miał nadzieję, że Nott nie użyje stołu.
Mylił się jednak i to bardzo.

- Rozbieraj się - warknął Salomon do przestraszonego dziecka.
- Proszę nie... - jej głos zanikł w szlochu przerażenia.
- Albo sama się rozbierzesz gówniaro, albo ja to zrobię - powiedział chłodno Nott.
Dziewczynka zaczęła powoli się rozbierać, pochlipując co jakiś czas ze wstydu, upokorzenia i bezgranicznego, paraliżującego lęku.

Była drobnym, ładnym dzieckiem.
Miała długie, bardzo gęste, jasne włosy ze złotymi refleksami, pięknie odbijanymi przez światło świeć.
Ogromne, granatowe niemal oczy były rozwarte szeroko przez zwierzęcy, instynktowny strach.
Oczy i włosy odziedziczyła po matce, która patrzyła z niemym bólem na upokorzenie córki.
Jej blada, jasna skóra była pokryta na dekolcie i ramionach drobniutkimi piegami. Miała ciało nierozwiniętego jeszcze dziecka. Mogła mieć jakieś dziesięć, najwyżej jedenaście lat
Była tak śliczna i niewinna, że Severus poczuł niemal fizyczny ból i na chwilę musiał odwrócić wzrok.

Wtedy po raz pierwszy Severus Snape zaczął poważnie rozważać przejście na stronę Dumbledore'a.

- Wypij to - rozkazał nagiej dziewczynce Nott.
"O kur*a, tylko nie to" pomyślał załamany Severus.
Stojący blisko niego Malfoy, przełknął głośno ślinę.
Miał dziwny, jakby przestraszony wyraz oczu.
Samuel podał dziecku fiolkę z eliksirem.

Eliksir Czuwania, był dosyć ciekawym i złożonym specyfikiem
Niektórzy nazywali go zaklęciem Enervate w płynie, ale jego działanie było nieco inne.
Po wypiciu tego specyfiku człowiek stawał się niezwykle wyczulony na bodźce zewnętrzne i silnie pobudzony.
Mózg i zmysły pracowały na najwyższych obrotach.
Ofiary Notta nie mogły więc stracić przytomności, podczas największych nawet cierpień, bo uniemożliwiał im to podany eliksir.
Płyn był niezwykle silny i zaczynał działać już minutę - dwie po zażyciu. Był bardzo skuteczny i długotrwały.
Utrzymywał ofiarę w nieprzerwanej świadomości nawet do dwóch godzin po wypiciu.

><><><><

"Zobaczymy Nott, jak spodoba ci się ulepszony przeze mnie Eliksir Czuwania, stary kumplu" pomyślał Sev zapalając kolejnego papierosa.
Och, nie palił z powodu nerwów.
Raczej delektował się smakiem dymu, jego odprężającym działaniem i myślą o tym co zamierza zrobić z Salomonem Nottem.

Udoskonalenie specyfiku polegało na tym, że powodował dodatkowo nasilone reakcje na ból i strach.
Severus cieszył się w tej chwili, że tak doskonale zna się na eliksirach.
"Zobaczymy czy jesteś prawdziwym mężczyzną ,Nott.."

><><><><

Anna Salior wypiła posłusznie eliksir i rozejrzała się błagalnie dookoła, bezgłośnie prosząc o pomoc.
Malfoy zamknął oczy i odwrócił głowę.
Bellatrix kwaśno się uśmiechnęła.
Severus zaczął modlić się o cierpliwość.

- Kładź się na stole - warknął Nott.
Dziewczynka wgramoliła się nieporadnie na swoje przyszłe łoże śmierci.
- Połóż się na brzuchu, na razie nie mam na ciebie ochoty.
Większość Śmierciożerców była zdegustowana. Zarechotali tylko Crabba i Goyle'a.
Snape posłał im spojrzenie wściekłego Rogogona Węgierskiego i trochę się uciszyli, patrząc jak Nott zapina na nadgarstkach i kostkach dziecka mosiężne klamry pasów.
"Żeby ci przypadkiem gdzieś nie zwiała" pomyślał Sev z gorzkim rozbawieniem.


Wielu Śmierciożerców bało się go i nie ufało mu. Właściwie większość. W końcu był wampirem. Jak raz powiedział Nott (nie zdając sobie sprawy, że Severus go doskonale słyszy) - był "nieobliczalnym potworem".
[i]Bellatrix Lestrange i Lucjusz Malfoy jednak go lubili a nawet cenili sobie jego zdanie. Ale jak wiemy wyjątki potwierdzają tylko regułę.

Nott widowiskowo skatował małe, bezbronne dziecko pejczem zakończonym ołowianymi kulkami.
Mała darła się z bólu w niebogłosy a Severus coraz usilniej błagał wszystkie bóstwa świata o cierpliwość.
Wszyscy poza Severusem i Voldemortem odwrócili wzrok. Czarny Pan z powodu braku uczuć. Mistrz eliksirów, gdyż uważał to za hipokryzję. Skoro dają na to swoje ciche przyzwolenie, niech mają odwagę także patrzeć...

Salomon spojrzał tryumfalnie w jego stronę. Nott wiedział, że Snape nie pochwala (delikatnie powiedziawszy) jego praktyk.
Severus uśmiechnął się drapieżnie i posłał mu spojrzenie seryjnego mordercy. Nott jak zwykle nie wytrzymał jego wzroku.

Dziewczynka nie miała siły krzyczeć, tylko pochlipywała żałośnie.
Cały stół był we krwi. Największe rany szarpane widniały na łopatkach i pośladkach dziecka.
Mina Bellatrix wyrażała skrajne obrzydzenie. Severus miał wrażenie, że szepce coś o "starym dobrym cruciatus."

Ojciec Anny wyglądał jak człowiek, który wszystko stracił. Patrzył pogrążony w apatii, niezdolny ani do płaczu ani do okazania złości.
Kobieta wyglądała jak wyrwana z Piety.*

Nott spokojnie podszedł do półki, na której trzymał swoje ukochane akcesoria do tortur.
Wziął w dłoń stalowy, dziesięciocalowy pręt i spojrzał nań niemal z czułością.
"Chory sukinsyn" pomyślał Severus.

Severus patrzył obojętnym, chłodnym wzrokiem na każdy ruch zwyrodniałego Śmierciożercy.
W jego wnętrzu gotowało się jednak od tłumionych siłą woli emocji.
Snape gdzieś na dnie świadomości wyobrażał sobie jak obdziera Notta ze skóry. Centymetr po centymetrze.
To go odprężyło a nawet wywołało chwilowy, błogi uśmiech na jego twarzy.

Severus ani razu nie oderwał spojrzenia czarnych, bezdennych oczu, gdy Samuel Nott rozgrzewał w specjalnym piecu do białości narzędzie tortur, a następnie z obleśnym uśmiechem wsunął rozpalony pręt do połowy długości w odbyt dziecka.
Takiego krzyku Severus Snape nie słyszał nigdy wcześniej ani nigdy później. Potępieńcze wycie dziecka (inaczej tego nazwać się nie dało). odbijało się od zimnych ścian sali tortur. Kilkoro ludzi, w tym Malfoy, zatkało sobie uszy i zamknęło oczy.
"Hipokryci" pomyślał Snape z pogardą.
Krzyk dziecka śnił się jeszcze Severusowi przez wiele długich lat po tym wydarzeniu.

- Widzę, że podoba ci się przedstawienie Salomona, Severusie - Czarny Pan mylnie wziął spokój Snape'a za zimne zainteresowanie, zresztą jak większość osób przebywających na sali.
Część Śmierciożerców nawet się zaśmiała, chociaż niepewnie. Z żartów Lorda wypadało się śmiać...
Sev spojrzał przenikliwie na Swojego Pana. Jego wzrok był lodowaty i wyzuty z niemal wszelkiego wyrazu. Obcy, nieludzki i straszny. Był w nim jedynie nikły błysk pogardy.
Wtedy Śmierciożercy obserwowali po raz pierwszy i chyba ostatni konsternacją Voldemorta. Zaskoczony własnymi odczuciami Czarny Pan odwrócił wzrok jako pierwszy.

Swąd palonego ciała spowodował, że część osób, zwłaszcza kobiety (których i tak było niewiele) poszła na górę do salonu napić się wina.
Severus zdziwił się, że nie poszedł także Lucjusz Malfoy.
Młody arystokrata patrzył tylko tępo na poczynania Notta.
"Zazdroszczę mu, że pił" pomyślał Snape.
Malfoy był blady, czyli bledszy niż zwykle i ogromnie zdegustowany.

Severus nie wiedział, kto godzien jest większego współczucia - torturowane dziecko, czy nieszczęśni rodzice zmuszani siłą przez dwóch kumpli Samuela, Crabba i Goyle'a do patrzenia na koszmar, który dosięgnął ich jedyne dziecko.
"Piękne Boże Narodzenie" pomyślał.
Nigdy nie przepadał za tym Świętem, jak zresztą za żadnym innym, ale tamtej nocy serdecznie znienawidził 24, 25 i 26 grudnia.


*Pieta - przedstawienie boleściwej Marii z ciałem Chrystusa na kolanach (min. słynna rzeźba Michała Anioła w bazylice Św. Piotra w Rzymie). Jest symbolem cierpienia matki po przedwczesnej, niesprawiedliwej stracie dziecka.


><><><><><


Sev skręcił z Alejki w równie sympatyczną małą uliczkę - Azaliowy Zakątek.
"Co za beznadziejna nazwa - pozwolił sobie na chwilę refleksji przydeptując niedopałek - tu nie kwitnie ani jedna pieprzona azalia. Same durne stokrotki. Żałosne."


><><><><


Nott uwolnił ręce i nogi dziecka ze skórzanych pasów i kazał małej zejść ze stołu.
Anna ledwie trzymała się na nogach.
W jej oczach pojawiły się pierwsze objawy apatii, chociaż nie zniknął z nich jeszcze zwierzęcy, instynktowny strach. Nie patrzyła już po twarzach obecnych szukając w nich pomocy i pocieszenia. Jej ciemnoniebieskie oczy zbladły a usta zastygły w grymasie bólu.
Spojrzała na swojego oprawcę z niemym wyrzutem.
Nott zaśmiał się i pchnął dziewczynkę na podłogę.
Zacisnęła zęby z bólu, twarz jej poszarzała, ale nieludzkim wysiłkiem woli stłumiła krzyk.
Nie krzyknęła też ani razu, gdy Nott brutalnie ją gwałcił.
Severus mógł czuć do niej jedynie podziw i szacunek. Spojrzał na lewo. Malfoy chyba czuł to samo i też był mocno wstrząśnięty. To było tylko dziecko
"Pieprzony bydlak " pomyślał Snape.
Nie to, żeby on czasie nie brał udziału w tego typu, grupowych "zabawach."
Był wtedy porządnie pijany i odurzony. Tak było lepiej. Ale wiedział, że nawet pijany jak bela i odurzony najsilniejszym nawet gównem nie zgwałciłby dziecka. Zwłaszcza tak skatowanego dziecka.

- Czy ktoś jeszcze ma ochotę, zanim nie będzie się do niczego nadawała? - zapytał Salomon, gdy skończył.
Jakoś nikt nie chciał. Nott był niepocieszony.
- A może ty, Severusie? Nie chcesz się zabawić.
- Nie zgwałcę dziecka, Nott - odrzekł spokojnie Snape.
- Zawsze byłeś mało rozrywkowy - w głosie Notta brzmiała drwina.
- To jest dla ciebie zabawa? - Severus uniósł brwi w wyrazie głębokiego zdziwienia. - -Jesteś zboczonym sukinsynem Salomonie. Baw się sam.
- Zawsze miałem wątpliwości co do twojej męskości, Snape - Nott się paskudnie wykrzywił .
Severus spojrzał na niego z jawnym obrzydzeniem.
- Wybacz, ale ja nieco inaczej niż ty pojmuję bycie mężczyzną.
- No cóż mała - powiedział niemal rozbawiony Nott - nie jesteś w ich typie - zażartował gruboskórnie.

Nikt się nie roześmiał. Jedynie Voldemort uśmiechnął się pobłażliwie.
"Cyniczny skur*iel" pomyślał bez krztyny szacunku Sev.
"Powinieneś to przerwać osobiście nieczuły sadysto"
Sam miał ogromną ochotę zakończyć cierpienia dziecka, ale wiedział, że jeśli ruszy się z miejsca, nie zapanuje nad sobą i w pierwszym rzędzie rozszarpie Notta gołymi rękami. A to na pewno nie pomoże dziecku. Czarny Pan albo od razu go ukatrupi za przekraczanie kompetencji, albo sam zajmie się dalszymi torturami dziecka, tylko po to by dręczyć nieposłusznego sługę.
Więc stał, milczał i patrzył. I modlił się o cierpliwość...

><><><><

Zerwał się silny wiatr.
Severus schował nagie dłonie w kieszenie płaszcza.
Generalnie chłód mu nie przeszkadzał (w końcu był, kim by) ale nie przepadał za silnym wygwizdowem.
"Piździ" - pomyślał rezolutnie.

- Pan jest przeblany za wampila? - podbiegła do niego mała, najwyżej pięcioletnia, ciemnowłosa dziewczynka - Ja za Klólewne Snieszke - zasepleniła rozkosznie.
- Nie dziecko - powiedział uprzejmie - ja jestem wampirem...
- Fajnie - mała ani trochę się nie przestraszyła - takim plawdziwym?
- Najprawdziwszym złotko...
- Cool! - krzyknęła i pobiegła do kolegów i koleżanek.
"Urocze" pomyślał z przekąsem Sev i wyjął kolejnego papierosa...

><><><><

Samuel położył dziewczynkę na stole, tym razem na plecach i ponownie przytwierdził ją pasami.
- Już widzę jak ucieka mu sprintem i to zakosami - Malfoy nie mógł nie powiedzieć, chociaż bardzo cicho, co o tym myśli.
Blondyn miał wrażenie, że wypił zdecydowanie za mało.

Nott odniósł na miejsce pręt, a wziął mały, ostry skalpel.
Severus się wzdrygnął.
"Jeżeli ktoś tego nie powstrzyma, to osobiście go wypatroszę" pomyślał.

- Proszę nie, proszę - załkała cicho dziewczynka. Straciła nagle całą swoją dumę widząc nowe narzędzie w ręku swojego oprawcy.
Nott przesunął po woli ostrzem po szyi dziecka.
Dziewczynka krzyknęła ze strachu, chociaż jej nie zranił.
Nott zaśmiał się ochrypłym śmiechem szaleńca.
Jego stalowoszare oczy wyrażały jedynie chore podniecenie.
Severus bezmyślnie zagapił się na strugę krwi spływającą po lewym udzie Anny...

Niemal pieszczotliwie Nott przyłożył ostrze do lewego sutka dziewczynki i uśmiechnął się drapieżnie.
Severusowi zaschło w gardle. Jego zmysły próbowały protestować przeciwko rzeczywistości, którą były zmuszone rejestrować.
"Nie zrobisz tego - pomyślał jak w transie - nie jesteś aż tak..."

Ale Salomon Nott to zrobił...

Severus maił ochotę zatkać uszy. Nie słyszeć rozdzierającego szlochu i krzyku małej Anny Salior.
Po raz pierwszy zamknął oczy. Musiał.
"Nie wytrzymam, nie wytrzymam, nie wytrzymam..." myślał gorączkowo.
I kiedy Nott przykładał skalpel do prawej piersi dziecka a Severus ostatkiem sił opanowywał impuls rzucenia się na niego z gołymi rękami, nareszcie coś się stało...

- Dosyć! - Malfoy był zielony ze wzbierających w nim mdłości.
Zirytowany Nott odwrócił się do młodego blondyna.
- Są pewne granice - dodał Lucjusz.
Wyciągnął różdżkę i trzema szybkimi Avadami załatwił Annę Salior i jej nieszczęsnych rodziców.
Severus przysiągłby, że matka dziewczynki wyszeptała tuż przed śmiercią "dziękuję."

Lucjusz zrobił to co zrobił z pełną świadomością konsekwencji swego czynu.
Tylko czarny Pan miał prawo przerwać tortury prowadzone czy to zbiorowo, czy przez tego zwyrodniałego sadystę - Salomona Notta.

I rzeczywiście Malfoy został ukarany.
Przedłużone, kilkakrotne cruciatus.
Lucjusz zacisnął zęby i ani pisnął.

Snape podziwiał w tej chwili Malfoya.
Poczuł, że ma dług wdzięczności do tego wypieszczonego blond arystokraty.
Jego interwencja była dla Severusa niemal jak Zbawienie, chociaż i tak pozostał zły na siebie, że nie ukatrupił Notta. Nienawidził go w tej chwili, jak nigdy nikogo. Tak silnej nienawiści nie czuł nigdy wcześniej ani nigdy później.
Gdyby go zabił, najprawdopodobniej zapłaciłby śmiercią, ale czy nie było warto...?
"Jestem tchórzem" pomyślał.
W duchu jednak musiał przyznać, że to co zrobił Malfoy było imponujące.

Lucjusz wstał i odszedł na chwiejnych nogach.
Nie wytrzymał. Zwymiotował przy samym wyjściu z sali tortur.
Severus doskonale go rozumiał. Sam miał silne mdłości, które z trudem opanował.

Snape podszedł do młodego mężczyzny i pomógł mu wstać z klęczek.
- Dziękuję Severusie - blondyn uśmiechnął się blado.
- Proszę Lucjuszu. Wszystko w porządku?
- Chyba tak...

- Mięczak - Warknął Nott patrząc na Malfoya ze złością i jawną pogardą.
Lucjusz nie uznał za stosowne mu odpowiadać.
Severus odwrócił się do Slomona.
- Kiedyś cię zabiję, Nott - wysyczał cicho, patrząc mu prosto w oczy.

><><><

Cóż, dzień spełnienia obietnicy nadszedł.
Salomonl Nott niewątpliwie umrze nocą, 31 października 1996 roku...

Kiedy Severus dotarł na miejsce przeznaczenia, czyli Chłodną 9 - gdzie dla oczu mugoli widniał jedynie obdrapany, stary budynek, był dokładnie 22 :00.
Światło się paliło.
"Doskonale" pomyślał .
Budynek miał już ponad dwieście lat.
Nott mieszkał w nim sam, a jego rodzony brat kontynuował linię rodową, gdzieś w dalekiej Rosji...

Snape rzucił niedbale na ziemię niedopałek i go przydeptał.
Zastukał do drzwi mosiężną kołatka w kształcie głowy hipogryfa - zwierzęcia symbolizującego dumę, władzę i honor.
"Gdzie tu honor?" pomyślał z przekąsem Severus.

Drzwi się uchyliły.
- Och, witaj Severusie - powiedział zdziwiony Nott.
- Witaj Salomonie - odrzekł miękko Snape.
- Cóż cię do mnie sprowadza?
- Chciałem z tobą porozmawiać.
- Dobrze, wejdź, ale pamiętaj, że muszę za godzinę
wyjść .
- Nie zajmę ci wiele czasu - uczciwie odparł mistrz eliksirów.

><><><

Obydwaj mężczyźni pozostawili swoje różdżki w holu.
Ale Severus mógł potraktować zaklęciem uciszającym każde pomieszczenie bez jej użycia. Tak samo jak doskonale wychodziło mu rzucanie uroków.
Okazało się to jednak zbędne , gdyż w domu poza gospodarzem nie było nikogo. Kucharka i służący (obydwoje byli charłakami) mieli tego dnia wolne.
Nott nie zatrudniał z niewyjaśnionych przyczyn, skrzatów domowych.
W domu byli tylko oni dwaj.

„Los się do mnie uśmiechnął” - pomyślał Snape.
Nott zaprowadził go do ciepłego, przestronnego i urządzonego ze zbytnim przepychem salonu.
Płonący, wykończony marmurem kominek dawał przytulne ciepło.
"Możnaby za to wyżywić kilka wielodzietnych, biednych rodzin" pomyślał wyczulony na zbytek, wychowany w ubóstwie Severus.
Uwielbiał komfort, którego pozbawiony był w dzieciństwie, ale nadmierne szpanowanie kasą lekko go brzydziło.

Nott nalał do kieliszków czerwonego wina i zasiedli w wygodnych, dużych, seledynowych fotelach.
- Więc, co cię do mnie sprowadza Severusie? - zaczął konwersację Nott.
Mistrzu uśmiechnął się niemal ciepło i sympatycznie.
- Przyszedłem ukarać cię z podłe, niemoralne i hulaszcze życie.
Nott spojrzał na gościa stalowoszarymi, zimnymi oczami.
Był wysokim, dosyć przystojnym mężczyzną, ale zamiłowanie do seksu -także brutalnego, do niewybrednych balang i sadyzmu, pozostawiły jednak piętno na jego twarzy.
Wyglądał na zblazowanego, zepsutego jegomościa w średnim wieku, którym w istocie był.

- Doskonały dowcip Severusie - zaśmiał się sardonicznie - dobrze, że chociaż w Halloween dopisuje ci poczucie humoru.
Sev uśmiechnął się pobłażliwie i ciągnął niezrażony dalej.
- Jesteś starym perwersem, Nott - Snape upił łyk doskonałego, wytrawnego bułgarskiego wina. Na etykietce butelki widniał rok 1980. Mistrz eliksirów postukał palcem w datę na butelce.
- Dobry rocznik - oznajmił z zamyślonym wzrokiem - Narodziny Harrego Pottera - Bohatera.
Spojrzał uważnie na gospodarza domostwa.
- A propos, Potter przeżyje twoje eksperymenty i ekscesy. Może nawet nie będzie miał zbyt wielu blizn. Nie wiadomo tylko co będzie z jego zdrowiem psychicznym...
- Wiesz - ciągnął spokojnie dalej - kiedy Dumbledore go przetransportował do Hogwartu, to w pierwszej chwili miałem go ochotę z litości dobić, ale Albus nigdy by się na to nie zgodził...

- Co ty bredzisz? - spytał zirytowany i lekko zaniepokojony Nott.
- Salomonie, Salomonie, Salomonie... - rzekł łagodnie Severus - Nosisz imię najmądrzejszego z królów i nie wiesz o czym mówię?
Nott zaniepokoił się trochę bardziej. Czarne, bezdenne oczy rozmówcy zawsze wywoływały w nim jakiś pierwotny, nieokreślony lęk. Poczuł się nieswojo .

Severus wyjął z kieszeni koszuli papierosy. Poczęstował Notta i sam zapalił jednego.
Snape zaciągnął się dymem.
- Byłeś kiedyś ofiarą?
- Że co?!
- Pytałem się - powtórzył spokojnie gość - czy byłeś kiedyś ofiarą, Nott.
W jego głosie było coś, co spowodowało, że Salomon poczuł przestrach.
Szybko jednak doszedł do wniosku, że Snape chce go tylko nastraszyć, ze względu na Halloween.
- Niewybredne żarty - skomentował.

W oczach Severusa błysnął gniew i irytacja.
- Zapytam jeszcze raz. Czy byłeś kiedyś ofiarą?
- Chyba nie... - ciągnął gość dalej , chłodnym tonem.
- Pokażę ci, jak to jest być ofiarą Nott...

- Jak już powiedziałem, to głupi żart! - niemal krzyknął Salomon. Zaczynał się trochę bać.
- Nie drażnij mnie Nott, bo wczoraj zapomniałem wypić swojego specyfiku...
Śmierciożerca pobladł. Jeżeli to była prawda, Snape mógł w każdej chwili w całkowicie kontrolowany sposób zmienić postać, na dużo mniej przyjemną i dużo bardziej niebezpieczną.

Severus zgasił papierosa i upił łyk wina.
Nott zrobił to samo, ale jemu lekko zatrzęsła się ręka.
"Pieprzony tchórz" - pomyślał z pogardą Severus.

><><><

Przez kilka dłuższych chwil panowała pełna napięcia cisza.
- Dobrze - pierwszy odezwał się Sev - Wracając do tematu... Przyszedłem Cię przykładnie ukarać, Salomonie.
- Aż tak Cię obchodzi Potter? - Nott się brzydko wykrzywił.
- Och, nie o to chodzi - Severus się niemal uśmiechnął. - Tu idzie raczej o zasady...
- To ty masz zasady? - Salomon starł się zachować zimną krew.
- Jakieś tam mam - odparł niedbale gość .
- Pozwolisz, że doleją sobie wina. Jest doskonałe, ma tą subtelną goryczkę, którą tak sobie cenię. Trochę przypomina smak życia, nieprawdaż?
Snape nalał sobie szlachetnego trunku i przez chwilę sycił wzrok wspaniałym kolorytem płynu wypełniającego niemal do połowy duży, pękaty kieliszek

- Ile razy zgwałciłeś Pottera, co?
Nott się zmieszał. Nie miał pojęcia, że jego niespodziewany gość zna takie szczegóły.
- Daruj sobie tą maskaradę. Myślisz, że się wzruszę twoim marnym dowcipem na Święto Duchów?
- Pytałem Cię Salomonie - kontynuował niezrażony Severus - ile razy zgwałciłeś Pottera...
- Daj spokój... zakochałeś się w nim czy co? - Salomon Nott starał się być rozluźniony, ale czuł gdzieś głęboko w duszy narastający niepokój.

- Nie prowokuj mnie - warknął Snape - i uważaj na to co mówisz ,zboczeńcu!
- Ile razy? - mówił już spokojniej - wiesz, że mnie nie okłamiesz...
Fakt, że Sev nie wypił poprzedniego dnia swojego eliksiru, potęgował jego zdolności do penetracji umysłu, o czym gospodarz przepastnej willi doskonale wiedział.
- Jakieś 3-4 razy, nie pamiętam - Nott wolał grzecznie odpowiedzieć.

- Powiedzmy, że 5 - Sev zdobył się na sardoniczny uśmiech.
- Ok. To teraz się zabawimy.
Salomon zbladł.
- Zamierzasz mnie.... - przerwał mu szczery wybuch śmiechu Severusa.
- Chyba postradałeś rozum Salomonie, nie sądzisz?
Nott przełknął ślinę. Zrobiło mu się sucho w ustach. To co czuł w tej chwili, zaczęło przeradzać się powoli w prawdziwy strach.

- Wiesz, co to jest rosyjska ruletka? - zapytał łagodnie Snape.
Salomon zrobił się bledszy od ścian w salonie.
- Wiem - wyszeptał.
- Nie dosłyszałem - Severus doskonale się bawił.
- Wiem - powtórzył niemal drżącym głosem Śmierciożerca..
- To odpowiedz mi czego używa się do tej szlachetnej gry?
- Broni palnej... - Nott nie wiedział co ma myśleć.
- Doskonale Salomonie. Widzę, że odrobiłeś pracę domową. To ci się chwali.

Severus sięgnął do tylnej kieszeni czarnych, obcisłych spodni* i wyjął z nich mały rewolwer.
- Jest ośmiostrzałowy - powiedział spokojnie - w środku jest tylko jedna kula.
Sev otworzył magazynek i zgrabnie nim zakręcił. Zamknął i odbezpieczył broń.
- Proszę - powiedział niemal kurtuazyjnie, kładąc rewolwer na stole - Wiesz, co masz z tym zrobić, ale ja troszkę zmieniłem zasady. Przystaw lufę do skroni i pięć razy pociągnij za spust, bez tego całego rytuału z ciągłym otwieraniem, kręceniem i zamykaniem. Zobaczymy czy masz fart i czy masz jaja.
- Ty chyba nie jesteś normalny, co?!. Co cię obchodzi ten pierd*lony smarkacz, Potter?! - Nott był teraz przestraszony nie na żarty oraz roztrzęsiony i reagował agresywnie.
Severus się skrzywił.
- Język Nott... No dalej, nie mam czasu siedzieć tu całą noc.

Salomon Nott wziął do drżącej ręki broń.
Przyłożył zimną stal do skroni, zamknął oczy i zacisnął zęby. Spustu jednak nie nacisnął.
- Nie karz mi robić tego za ciebie, Nott. Pokaż, że jesteś mężczyzną. Pokaż, że nie jesteś wałachem, ale rasowym ogierem - szydził Severus.
Snape obserwował z zaciekawieniem zaciśniętą szczękę Śmierciożercy. Zastanawiał się ile "strzałów" wytrzyma Salomon Nott, zanim wyceluje broń w kłopotliwego gościa. Obstawiał dwa, góra trzy pociągnięcia za spust.

W pomieszczeniu rozległ się suchy, stłumiony trzask, a zaraz po nim ciche westchnienie ulgi.
- Widzisz? Jakoś poszło. No dalej, jeszcze tylko cztery razy.

Nott jednak nie wytrzymał napięcia psychicznego.
Szybkim ruchem wycelował broń w Severusa i pociągnął za spust.
Mistrz eliksirów roześmiał się głośno.
Nott pociągnął za spust chyba z 10 razy, zanim uświadomił sobie, że został przerobiony na wała.
W środki nie było żadnej kuli.
Powinien był poczuć ulgę ale zamiast tego przestraszył się jeszcze bardziej. Severus Snape był jednostką nieobliczalną...

- Myślałeś, że pozwolę ci umrzeć szybko i bezboleśnie? - Severus był szczerze rozbawiony.
- Tak być nie może, zwłaszcza, że nie wykazałeś się ani odrobią męstwa. Jeden raz zaryzykowałby praktycznie każdy...
- Widzisz Salomonie, bardzo nieładnie celować z broni palnej do gościa. Jak to mówią mugole... "gość w dom, Bóg w dom..."
Nott był przerażony.
- Jesteś chory - wychrypiał - jesteś chorym, zakompleksionym sukinsynem, który...
- Dosyć! - Snape się trochę zezłościł -Mówisz, że ja jestem chory? Cóż, może i zdrowy do końca nie jestem...
- Ale ty,... - kontynuował już na spokojnie - Ty Salomonie Nott byłeś bardzo niegrzecznym, brzydkim chłopcem. Tut, tut, tak nie można... Będzie kara...

Salomon z przerażenia miał w ustach istną pustynię.

Severus wyją kolejnego papierosa.
- Zrobimy sobie małą retrospekcję stary druhu... powiedział beznamiętnym, zimnym tonem najważniejszy członek Zakonu Feniksa.


* Bosze, jaki on musi mieć w takich spodniach zgrabny tyłeczek, tak złapać za te jędrne, kształtne pośladki... <rozmarzenie>


><><><><

Pięć minut później Severus cucił nieprzytomnego Śmierciożercę.
Nott stwierdził, że musi się napić czegoś mocniejszego, ale zanim dotarł do barku zemdlał.
Snape musiał się pofatygować na dół po szklankę wody. Myślał nawet o różdżce, ale uznał ją za całkowicie zbędną.

W pewnym sensie, Nott ułatwił mu zadanie. Leżał teraz na wąskiej, zielonej sofie z rękami skrępowanymi na brzuchu cienką, mocną stalową linką.
Mistrz eliksirów wylał mu na twarz wodę i strzelił go w policzek - oczywiście dużo mocniej niż było trzeba.

Popatrzył ciekawie na powoli otwierającego oczy Salomona.
Biało-szara twarz mężczyzny wyrażała kompletny szok.
Nott chyba nie wiedział co się stało.
Spojrzał na swojego tyrana i od razu w jego spojrzeniu zaiskrzył wyraz zrozumienia i strachu.

- Widzę, że wróciłeś do żywych, Salomonie. Co prawda nie na długo, ale zawsze to coś...
Nott był tak przerażony, że nie mógł nic odpowiedzieć.
Severus zapalił papierosa i usiadł na sofie w nogach Śmierciożercy.
- Przykro mi, ale nie mogę cię poczęstować. Nie masz wolnych rąk... - powiedział z niezwykłą jak na siebie kurtuazją. - Jak mówiłem, zrobimy sobie krótki powrót do przeszłości, Nott.

Dym łagodził jego napięte nieco całą sytuacją nerwy.
Nie chodziło o to, że ma zabić.
Chodziło o irytujące zachowanie jego ofiary.
"Zero klasy, zero honoru, zero dumy, zero odwagi - a jego ród sięga jeszcze dwunastego wieku... Czysta krew to pic na wodę" - pomyślał refleksyjnie Sev zaciągając się głęboko.

- Pamiętasz Annę Salior i jej rodziców? - Severus wypuścił powoli dym.
Na twarzy Śmierciożercy pojawił się wyraz zaskoczenia.
- Ach, to było tak dawno, że nie możesz pamiętać... W końcu to nie ty miałaś później koszmarne, budzące poczucie winy sny o małej dziewczynce na próżno szukającej wzrokiem pomocy i miłosierdzia.
Widzisz ona była jednym z powodów, dla których zostawiłem w cholerę tą całą walkę o czystość rasy czarodziejów.
Zobacz na siebie. Starożytny czysty ród, przyszedł w nim na świat taki śmieć jak ty...
Mistrz eliksirów dokończył w ciszy papierosa, wstał i zagasił go w stojącej na stole pozłacanej popielniczce. Podszedł do okna i wyjrzał zamyślony na ciemną, nieoświetloną uliczkę

- Samo szpiegowanie Voldemorta i jego popleczników, nie przyniosło mi jednak nigdy ukojenia. - odezwał się cichym, łagodnym głosem. - Jeszcze do dziś śni mi się ta mała, niewinna dziewczynka.
- Patrz, czy to nie dziwne Salomonie, że ja mam jakieś uczucia? Sam się czasem nad tym zastanawiam. Jestem chyba chodzącym paradoksem... Zupełnie jak ten durny wilkołak, Lupin, który teraz pewnie rozpacza nad ledwie oddychającym w łóżku szpitalnym, synem jego świętej pamięci przyjaciela, który może już nigdy nie będzie normalny... Dziwne...

- Powiedziałeś jego imię... - oczy Notta rozszerzyły się w bezgranicznym szoku.
Nikt ze Śmierciożerców, nigdy nie mówił o swoim Panu, per Voldemort.
- Skoro Potter może spokojnie wymawiać jego imię, mogę i ja - Sev wzruszył z nonszalancją ramionami* i odwrócił się twarzą do Salomona Notta.
Gdyby Śmierciożerca nie był tak przerażony dostrzegłby w oczach Severusa tępy ból.

- Pamiętasz co zrobiłeś z Anną Salior?. Bo widzisz, ja nie zapomnę jej nigdy. Nigdy, rozumiesz Nott? Nawet gdybym cię ukarał za to tysiąc razy, będę miał ją przed oczami i będę ją pamiętał, i będę czuł się współwinny dopóki nie zdechnę, a może i do sądnego dnia... A ty Salomonie jej nie pamiętasz. Nie pamiętasz tych wszystkich makabrycznych rzeczy, które jej zrobiłeś i na które kazałeś patrzeć jej rodzicom. Żałosne... żałosne i ohydne, Nott.

- No dalej, spróbuj sobie przypomnieć, Nott - Severus stał się trochę niecierpliwy.
Podszedł z powrotem do Salomona i usiadł w tym samym miejscu, co poprzednio.
- To było w zimie, w siedemdziesiątym dziewiątym. Wtedy dosyć efektownie przerwał ci zabawę Lucjusz Malfoy... cóż, jak to mówią "szlachectwo zobowiązuje"...
Nott wyglądał jakby zaczął sobie coś przypominać.
- Pamiętasz już? - zapytał Sev.
Nott skinął niepewnie głową. Malfoy przerwał mu tylko raz, więc nie mogło chodzić o nic innego.
- A pamiętasz, co ci wtedy obiecałem, Salomonie?
Nott zmarszczył brwi w zamyśleniu, na jego twarz powróciła konsternacja.

- Naprawdę nie pamiętasz takich ważnych słów? - zdziwił się Snape.
- Chyba niezbyt cenisz własne, zasrane życie, Nott.
- Odświeżę ci troszkę pamięć... Malfoy zwymiotował, a ty nazwałeś go mięczakiem, pamiętasz?
Nott pokiwał głową.
- To sobie przypomnij co ci powiedziałem, gdy pomagałem mu wstać, Salomonie. Takich rzeczy nie powinno się zapominać...

Po chwili na twarzy Notta pojawił się wyraz zrozumienia i skrajnej rozpaczy.
- Przypominasz sobie, to doskonale, Nott - Severus uśmiechnął się drapieżnie.
- Nie mówisz poważnie. Nie możesz tego zrobić. - piskliwy głos opętanego strachem o własną skórę mężczyzny, tylko zirytował Snape'a
- Ależ oczywiście, że mówię poważnie. Przecież wiesz, że ja nigdy nie rzucam słów na wiatr. To twoje ostatnie Halloween, stary druhu. Przeżyj je dobrze. Nie skaml jak szczeniak i bądź mężczyzną, Salomonie.

- Nie możesz mnie zabić! Czarny Pan ci tego nigdy nie wybaczy! - przerażenie Notta sięgnęło zenitu.
- Czarny Pan będzie miał to gdzieś! Kim ty dla niego jesteś? Pionkiem, jak cała reszta. Może tylko Bellatrix się liczy i jeszcze paru, ale na pewno nie ty, Nott. Doskonale o tym wiesz. Więc racz - mnie - nie - wkur - wiać! - Severus zaczynał być zły.
Wyjął z tylnej kieszeni fiolkę z Eliksirem Czuwania i podstawił ją Salomonowi pod nos.
Była podpisana i Śmierciożerca załkał z przerażenia.


*Ależ musiał sexy wtedy wyglądać, jak tak wzruszał ramionami...
No i te obcisłe spodnie...

- Nie możesz mnie zabić, nie możesz - szlochał Nott na granicy szaleństwa.
- Przestań skamleć - zawarczał Snape - Oczywiście, że mogę cię zabić i to zrobię. Najbardziej w życiu nie cierpię nie dokończonej pracy, długów wdzięczności i niespełnionych obietnic. Przyrzekłem ci, że cię zabiję i dotrzymam słowa..
Jak już mówiłem mam swoje zasady, z to jedna z nich...
Wyostrzone brakiem eliksiru zmysły Severusa były silnie pobudzone. Wampir był niemal na granicy przemiany, a silny zapach strachu jedynie podniecał jego mordercze instynkty.

- Otwórz grzecznie buzię i ładnie wypij lekarstwo , Nott.
- Ty chory sukinsynu - wrzasnął opętańczo Nott - co cię obchodzi ten parszywy Potter, albo ta mugolska gówniara! To było lata temu! Wróć do nas. Wstawię się za tobą u czarnego Pana. Byłeś jednym z najlepszych, możesz wrócić do łask. Możesz poprosić Lorda, żeby rzucił na ciebie Obliviate, abyś nie pamiętał tamtych zdarzeń, przecież wiesz, że może to zrobić, nie uszkadzając ci w żaden sposób pamięci, jest w tym doskonały, a to bardzo proste, bo chodzi tylko o jedno wspomnienie! - Nott mówił szybko, tak jakby od szybkości jego mowy zależał to co ma się wydarzyć.
- Zdobędziesz niewyobrażalną władzę i bogactwo. Będziesz mógł mieć wszystko! Będziesz mógł mieć każdą kobietę o jakiej tylko...
- MILCZ!!! Milcz, śmieciu. - Źrenice wampira zapłonęły żywym ogniem czerwieni. - Ja nie chcę zapomnieć, rozumiesz?! To byłaby obraza pamięci tego dziecka! Ona była dużo silniejsza od ciebie, a była tylko małą dziewczynką, Nott. Pokaż, że masz jaja!

- Dlaczego ja?! Jest tylu złych ludzi! Dlaczego chcesz zabić akurat mnie?!
- A dlaczego Anna Salior? A dlaczego Potter? Możesz mi odpowiedzieć? Przecież to dzieci.
- Dlatego, że... sam nie wiem. Tak po prostu wyszło... to mógł być każdy, no poza Potterem.. - Nott kompletnie nie wiedział, co powinien mówić
- Tak wyszło? - Severus w złości cedził słowa.
- Tak. Dlaczego ja Severusie?
- Niech ci wystarczy powód, że istniejesz, jeśli wiesz co mam na myśli - Sev uświadomił sobie, że użył kiedyś w stosunku do niego tych samych słów James Potter. Uśmiechnął się gorzko. James Potter przypomniał mu Harrym, który w stanie bardzo ciężkim leżał teraz w skrzydle szpitalnym.
To tylko podsyciło jego gniew.
- Nazwałeś mnie chorym sukinsynem. Ale to ty nim jesteś. Ja tylko wypełniam świętą misję. To , co ci zrobię zależy w dużej mierze od ciebie, Nott, więc się zachowuj przyzwoicie i nie próbuj mnie przekupić. Potraktuj to jak Katharsis. ..

- Pij... - Severus otworzył fiolkę i zbliżył ją do ust Śmierciożercy.
Nott zwilżył językiem zaschnięte usta.
- Nie wypiję - powiedział zdeterminowany.
- Nie? To wleję ci to do gardła siłą. Pij.
- Nie!
Severus brutalnie rozchylił szczękę Śmierciożercy i wlał mu substancję przemocą do gardła.

Nott się zakrztusił przy przełykaniu.
- Ty psycholu - wycharczał.
Severus zaśmiał się dziko.
Potrafił doskonale panować nad swoją transformacją. Teraz dopuścił jedynie do zmiany oczu, która zachodziła zawsze jako pierwsza.
Spojrzał zwężonymi gadzimi źrenicami na swoją ofiarę. Tęczówki oczu Snape'a miały teraz jadowicie żółtą barwę.
- Ty psycholu - powtórzył oszalały ze strachu Nott.

_ Możesz mnie tak nazwać ile razy zechcesz. Ale ja jestem boskim narzędziem zemsty. Zemsty za wszystkie wyrodne zbrodnie, które kiedykolwiek popełniłeś. Nie skrzywdzisz już nikogo.
- Och, Salomonie, nie patrz na mnie z takim wyrzutem. Ja też popełniałem zbrodnie i szczerze mówiąc brzydzę się sobą, gdy o tym pomyślę. Inie ma dla mnie żadnego usprawiedliwienia, poza marnym faktem, że byłem wtedy zazwyczaj napruty lub naćpany jak zwykła świnia. Ale ja z tego nie jestem dumny i odczuwam coś w rodzaju żalu za grzechy, a ty nie potrafisz się przyznać do winy, Nott. Bóg na ciebie patrzy. Uczyń skruchę.

- Więc masz się za Boga, ty zboczony skur*ielu?! - Salomon czuł, że za chwile postrada rozum Wiedział jednak, że to nie możliwe, bo wypił eliksir, który bezlitośnie trzymać go będzie w okowach zdrowego rozsądku i świadomości aż do samego, marnego końca. Nott przestał mieć nawet nadzieję, że przeżyje.
- Och, nie jestem Bogiem, Nott - żachnął się Severus - źle mnie zrozumiałeś. Wytłumaczyć ci kim jestem?- Severus podszedł do stołu, wziął do ręki bezceremonialnie butelkę z winem i golnął porządnie z gwinta.
- Wybacz, zaschło mi w ustach. - Severus uśmiechnął się kurtuazyjnie. Wyglądał zarazem drapieżnie i majestatycznie, kiedy patrzył zwężonymi, gadzimi źrenicami na Notta.
- Tak więc, jak już mówiłem. Za wysoko mnie cenisz. Jestem jedynie wyciągniętą w geście sprawiedliwego gniewu Ręką Boga, Salomonie. Jak widzisz to dosyć uprzywilejowana pozycja, więc radziłbym uważać na słownictwo.

Nott stracił wszelki rozsądek i wszelką dumę, o ile jakąkolwiek dumę wcześniej posiadał.
- Zabij mnie szybko - wyskamlał - okaż mi litość, Severusie...
- Czemuż miałbym to zrobić, Salomonie? Poza tym nie mogę...
- Dlaczego? - Nott był skrajnie zrozpaczony.
- Chyba się powtórzę. Zasady, Nott...

- Powiedz mi Nott, gdzie twoja duma i twój honor, co? - Severus nachylił się nad Salomonem i spojrzał mu głęboko w oczy.
- Powiedz mi coś jeszcze i mów prawdę, bo kłamstwo, jak wiesz rozpoznam i może mnie ono jedynie wyprowadzić z równowagi. Powiedz, czy Potter chociaż raz poprosił cię o litość? A jeśli tak, czy ją okazałeś?
Nott zrobił się przezroczysty na twarzy.

- Mów - powtórzył zimno Snape.
Minuta ciszy.
- Tak - wyszeptał Nott.
- Co "tak", Salomonie?
- Poprosił mnie o litość, o to żebym go dobił...
- Ile razy?
Minuta ciszy.
- Raz...
- Kiedy?
- Drugiego dnia... - Salomon wiedział, że to co mówi tylko go pogrążą, ale kłamstwo nie wchodziło w rachubę.
- Drugiego dnia, a pierwszego dnia wytrzymał, tak?
Pół minuty ciszy.
- Tak - wyszeptał białymi jak wapno wargami Nott.
- A ty, Nott prosisz zanim wogóle z tobą zacząłem, co za wstyd...

- Powiedz, okazałeś mu w jakikolwiek sposób litość? Dałeś mu chociaż wody? Cokolwiek? Może przerwałeś na godzinę tortury, albo coś w tym stylu. Okazałeś litość, Nott?
Prawie dwie minuty dzwoniącej w uszach, martwej jak noc za oknem ciszy
- Nie - szept Śmierciożercy, zaginął gdzieś w jego płytkim, szybkim oddechu.
- Nie słyszałem, Nott - powiedział chłodno i stanowczo Sev - powtórz, ale tym razem głośno i pełnym zdaniem.
Salomon przełknął ślinę. Był tak przerażony, że ledwie mógł myśleć.
- Nie okazałem Potterowi litości - Salomon Nott był na granicy załamania nerwowego. Oczywiście nie czuł żadnej skruchy, bał się po prostu o siebie.

Twarz Severusa wykrzywiła się w pogardzie. Poczuł tak silną odrazę, że musiał wstać i odejść od Notta, bo po prostu by go udusił, a to zdecydowanie była za lekka śmierć.
Napił się wina i podszedł do okna.
- Sam widzisz, nie mam żadnych podstaw do okazania ci litości - powiedział lodowatym tonem.
Po chwili odwrócił się z powrotem w stroną skrępowanego na sofie Śmierciożercy.
Jego wąskie usta wykrzywiły się w pogardliwym i drapieżnym zarazem uśmiechu.
- Myślę, że mój udoskonalony specyfik zaczął działać...

Śmierciożerca zdał sobie sprawę z tego , co go czeka i twarz poszażała mu z nieludzkiego, pożerającego jego duszę i zmysły, pierwotnwgo przerażenia.
Po raz pierwszy w życiu, Salomon Nott zaczął się modlić.

Severus zapalił papierosa i nalał sobie do kieliszka nieco wina.
Usiadł przy stole i spojrzał Nottowi głęboko w oczy.
- Pamiętasz Salomonie, co najbardziej lubiłeś robić z mężczyznami? - Severus zaciągnął się głęboko - Chociaż źle się wyraziłem, bo to przecież nie jest kwestia pamięci. Zapewne nadal lubisz to robić.
- Boże, nie..- wyszeptał prawie bezgłośnie Nott
- Jednak zdecydowałeś się nazywać mnie Bogiem, Nott... - powiedział prawie łagodnie Snape i upił troche wina, delektując się jego silnym aromatem i wytwornym smakiem - Cóż, jeżeli chcesz, tylko muszę ci powiedzieć, że pomimo moich wysokich ambicji, jest mi głupio, gdy słyszę tak wysoki tytuł.
Severus przymknął swoje gadzie oczy i dopił wino.
- No więc jak będzie?- spytał zaciąkając się i z nonszalancją strącając do popielniczki pył. - Mam cię pozbawić męskości? To podobno bardzo bolesne przeżycie. I nie mam na myśli cierpienia jedynie fizycznego, Nott... Swoją drogą, trochę się dziwię, że nie potraktowałeś tak Pottera, no ale to jeszcze prawie dziecko, nieprawdaż? Co prawda, młodzież teraz wcześnie zaczyna... ale mimo wszystko....
Wampir zaciągnął sie ostatni raz i zagasił peta.
- Biedny Harry Potter, Bohater Gryffindoru i Chluba Hogwartu, nawet nie wie jakie miał szczęście. Bo prawda jest tak ohydna i żałosna, że ty uwielbiałeś, jak patrzyły na to kobiety tych nieszczęśników.
Nott mógł tylko słuchać i gapić się na Severusa w niemym przerażeniu.
- A może powinienem wypruć ci po woli i na żywca flaki, Salomonie... Nie bój się, nie wykrwawił byś się zbyt szybko, bo mam tu eliksir tamujący krwawienie i taki, który wspomaga pracę serca. Chociaż, ty chyba nie masz takiego organu wewnętrznego, prawda Nott?

W swj nieustającej, szalonej modlitwie potępionego, Śmierciożerca zaczął wzywać już nie tylko Chrystusa Zbawiciela, ale wszystkie możliwe bóstwa, o których kiedykolwiek słyszał.
Sev, który czytał teraz w jego umyśle jak w otwartej księdze skrzywił się z pogardą.
- Jaki bóg miałby cię wysłuchać, Salomonie? Możesz mi powiedzieć? - zapytał chłodno i spokojnie, siadając na sofie.
- Żadne bóstwo nie toleruje tak parszywych, niegodnych ludzkiej natury zbrodni. Jeżeli Bóg jest miłosierny, to jak widzisz, względem ciebie, Jego ogromne Miłosierdzie, już się wyczerpało. Jeżeli jest okrutny, to nie zależy mu na tobie wcale i cieszy się twym cierpieniem. Jeżeli jest obojętnym Demiurgiem*, cóż, wtedy ma cię głęboko w swoim wielkim gdzieś...
- Twoje modlitwy, są wyrazem skrajnej arogancji i całkowitego braku pokory oraz jakiejkolwiek, nawet marnej skruchy. Ja mogę się cieszyć, że nie musiałem być uczestnikiem wszystkich twoich występków. Ale pamiętaj, że bóg, boginii, czy ktokolwiek, kto rządzi tym posranym światem musiał patrzeć na wszystko...
- Dlaczego - ciągnął spokojnie dalej były sługa Voldemorta - powiedz mi, dlaczego, miałby ci wybaczyć i cię uratować?
Salomon zaszlochał w niemym przerażeniu.

- Och, nie użalaj się nad sobą Nott - powiedział Severus z jawną pogardą.
- W Starym Prawie napisano: oko za oko, ząb za ząb. Życie za życie.
Zwłaszcza za życie tak niewinne, jak życie tamtej dziesięciolatki. Bóg płakał nad jej cierpieniem, ale nad tobą nie uroni ani jednej łzy.

- To Malfoy ją zabił! - krzyknął w desperacji Salomon.
- Jak śmiesz?! - oczy Sanpe'a ciskały błyskawice. - Malfoy skrócił tylko jej cierpienie. Ty doprowadził byś ją przed śmiercią do czystego i świadomego szaleństwa, chory skur*ielu!!!
- Nie jesteś godzien wymieniać imienia Lucjusza. Nie rozumiesz chory sukinsynu, że jego desperacki czyn uratował wtedy także ciebie?! Jeszcze chwila i rozerwał bym cię gołymi rękami! Jak widzisz, ja też zawdzięczam mu to, że żyję, bo Czarny Pan nie wybaczyłby mi takiego zuchwalstwa. Zabiłby mnie dla przykładu!

Snape spróbował złapać głębszy oddech, pozwalając uciszyć się nieco furii, która go ogarnęła.
- To co zrobił wtedy Lucjusz Malfoy, jest powodem, dla którego patrzę łaskawym okem na jego rozbestwionego synalka. Tylko dla tego ani razu jeszcze go nie ukarałem. Za każdym razem jak na niego popatrzę, widzę młodego Lucjusza - tak bardzo jest do niego podobny...
- A teraz - Severus uśmiechnął się jadowicie - teraz się módł o to Nott, abym nie miał tak wielkiej weny twórczej jaką miewałeś ty...

* Demiurg - Stwórczy Duch, duch powołujący do życia, w pewnym sensie synonim Stworzyciela, siła stwórcza.

Severus wstał i podszedł do okna. Zamknął oczy i ściągnął brwi. Koncentrował się na przemianie. Nie chciał całkowicie zmieniać swojej postaci, bo wtedy już nie zapanowałby nad morderczymi instynktami. Ale niepełna przemiana była mu potrzeban. Stawał się automatycznie dużo silniejszy, szybki i sprawny, poza tym jego szpony mogły wyrządzić wiele fizycznego cierpienia.
Pczekał aż jego palce i panokcie wydłużą się i zamienią w drapieżne, śmierconośne szpony, barki lekko się poszerzą, a oczy całkowicie zmienią kształ na silnie wydłużony i wąski.
Za tym poszła automatycznie zmiana modulacji głosu. Stał się niższy i zachrypnięty.

Tym nowym głosem Snape przemówił do Notta, pogrążonego w skrajnej rozpaczy i odrętwieniu.
- Żałuj za grzechy i przygotuj się na godną śmierć. Chociaż nie, ty nie jesteś w stanie umrzeć godnie.

Jednym ruchem, tak szybkim, że niedostrzegalnym dla Notta, Severus
znalazł się przy łużku. Salomon wrzasnął opetańczo i zaczął płakać ze strachu.
- Ty mięczaku!- warknął Snape - Byłeś w stanie torturować praktycznie każdego, a sam boisz się bólu?!
- Nie będę miał dla ciebie żadnej litości!
Severus jednym sprawnym cięciem długiego, zakrzywionego pazura rozwalił linkę krępującą dłonie Śmierciożercy i brutalnie zwalił go z sofy.

Spojrzał z pogardą na swoją ofiarę. Salomon Nott leżał na brzuchu, próbując wesprzeć się na rękach. Płakał z bezsilnej złości i przerażenie, powtarzając cichą litanię "niechcę umierać, nie tak, nie chcę umierać...."
- Ale umrzesz i umrzesz właśnie tak - przerwał mu brutalnie Snape.

Severus spokojnie wyjął kolejny stalowy kawałek linki z kieszeni na piersi, usiadł na plecach Notta i skrępował mu ponownie ręce - ale tym razem z tyłu.
- Nie mam ochoty szarpać się z tobą, dlatego musisz mieć związane ręce, Nott - wyjaśnił sucho..
Następnie podniósł Salomona jak szmacianą lalkę i rzucił na sofę.

Nott leżał na plecach i ooddychał ciężko.
- Co chcesz mi zrobić? - wycharczał a zust wypłynęła mu smuga śliny.
- Zobaczysz, spodoba ci się, stary druchu. To trochę w twoim stylu, no może odrobinę bardziej brutalne...
- Dlaczego - spytał zrozpaczony Nott - dlaczego ja...

- Gdybyś okazał chociaż odrobinę skrucy - warknął Snape - gdybyś przznał, że jesteś skończonym bydlakiem, ale nie... Nie ma miłosierdzia dla takich jak ty, Nott.
- Daruj mi życie , nie będę już więcej nikogo tak brutalnie krzywdził...
Severus zaśmiał się krutkim, urywanym, szaleńczym śmiechem.
- Och, Nott, gdybyż to mogła być prawda!
- Byłbym pierwszą twoją ofiarą. Podejrzewam, że za moje miłosierdzie uczynione względem ciebie odpłaciłbyś mi po trzykroć okrutnymi torturami. Nie boję się bólu, nie boję się śmierci. Ale ty nie skończyłbyś na mnie. Założę się, że bardzo brutalnie zabrałbyś się po kolei za uczniów Hogwartu, którzy wywodzą się z mugolskich rodzin. I robiłbyś to ku uciesze Voldemorta...

Nott łkał opętańczo.
Severus podszedł do niego i jednym wprawnym ruchem rozdarł szponem jego szarą koszulę, na którą miał zamiar założyć przed wyjściem czarną szatę i ciemnogranatowy mugolski płaszcz. było bowiem dosyć zimno.

Sanape bez słowa podszedł do kominka i wziął w zdeformowaną, nienormalnie wysmukłą dłoń - pogrzebacz.
Spojrzał na niego, tak jakby widział to narzędzie po raz pierwszy w życiu, a następnie spokojnie zanużył koniec stalowego prętu w ogniu, wesoło buzującym w kominku.
- Ponoć ogień oczyszcza, Nott. Słyszałeś o tym? Komu jak komu, ale tobie na pewno przydałoby się oczyszczenie...

Podszedł powoli do swojej ofiary z maksymalnie rozpalonym pogrzebaczem.
- Oki-doki, zaczynamy Salomonie.
Nott oszalałym wzrokiem patrzył, jak severus przykłada rozgrzną stal do jego piersi.
Wrzasnął nieludzko.
- Ciii...- Severus patrzył z niesmakiem na drącego się z bólu Notta - no tak, wiem , że bardzo bolało. Zapomniałem ci powiedzieć, na czym polegało moje udoskonalenie eliksiru czuwania. Poświęciłem na to dwie noce, ale widzę, że się opłaciło. Skład jest dobrany tak, aby lepiej można było cieszyc się doznaniami zmysłowymi, Nott.
Snape przyłożył ponownie pręt do piersi nota i ponownie usłyszał potępieńcze wycie Śmierciożercy.
Severus skrzywił się, jego słuch był wyostrzony i wrzask bardzo ranił wydłużone teraz lekko, uszy wampira.

Kiedy krzyk ustał i po salonie roznosiłsie tylko suchy szloch Notta i mdlący zapach spalaonego ciała, Sev popatrzył na swoje dzieło.
Wzdłuż piersi i brzucha Salomona biegł reguralny, niemal idealnie wypalony zank "X". Snape uśmiechnął się z rozkoszą.
- Nie wiedziałem, że mam takie zdolności artystyczne.
- Wiesz, Salomonie, teraz poleżysz sobie parę minut spokojnie, bo muszę zapalić i napić się wina. Pomyśl o swoich zbrodniach Nott i delektuj się zadanym ci cierpieniem, bo ono w pewnym stopniu jest twoim zadośćuczynieniem, chociaż niestety nie dobrowolnym...
Nott patrzył z dziką furią i zwierzęcym strachem na swojego kata.
- No, no, no...Po co ten wyrzut w twych oczach, Salomonie?
- A tak przy okazji,jak myślisz - zapytał kurtuazyjnie mistrz eliksirów - łatwo sobie poradzę z zapaleniem papierosa? Mam trochę za długie paznokcie, nieprawdaż?
- Naprawdę jesteś psycholem, Snape!- krzyknął z przerażeniem w głosie Nott.
Sev uśmiechnął się tylko paskudnie.

Usiadł sobie wygodnie przy stole i skrzyżował nogi. Nalał z gracją wina do pękatego kieliszka i mimo faktycznie długich i zdawałoby się utrudniających tak delikatną operację szponów, zgrabnie przypalił sobie zapalniczką fajka.
Popatrzył uważnie na swoją ofiarę.
- Co jeszcze zamierzsz zrobić, co? Jesteś chory... - spytał ochrypłym głosem Salomon.
- Może i nie jestem do końca zdrowy, Nott - równie ochrypłym, chociaż z innych powodów głosem, odrzekł Snape. - Pamiętaj jednak, że nikt nie jest doskonały...
- Co zamierzam? Na razie palę i piję... A potem... potem Nott sprawdzimy czy posiadasz serce...

Salomon Nott patrzył z przerażeniem i fascynacją jak Severus pije wino i zaciąga się w rozmarzeniu paierosem. Jego ostatnie słowa wzbudziły Śmierciożercy ogromny niepokój.
"Zobaczymy czy masz serce" wydawało mu się jakimś mrocznym, sadystycznym wyrokiem, a jak przyszłośc pokazała, dużo się nie pomylił.

Zamknał oczy, ból piersi i brzucha stał się trochę bardzej znośny. Nott odetchnął kilka razy głęboko i spojrzał na swoją Nemezis*.
Severus wstał od stołu i próbował szponami wydobyć małą fiolkę z prawej kieszeni na piersiach.
"Jak ja to wszystko tutaj pomieściłem? - pomyślał - chociaż te flakoniki są przecież bardzo malutkie..."

Sev próbujący wydobyć długimi pazurami fiolkę i zezujący na swą kieszeń gadzimi oczami, stanowił dosyć komiczny wideok i być może Salomon roześmiałby się, gdyby nie oczywista powaga jego niewesołej sytuacjii.
- Mam - sapnął uszczęśliwiony wampir - Tylko jak ja ci to podam tymi pazurkami? Musisz grzecznie otworzyć buzię, inaczej bardzo cię podrapię...

Salomon głośno przełknął ślinę.
- Co to jest? - zapytał nieufnie.
- Nazywa się Wywarem Siły Witalnej, ładnie? Podawałeś to Potterowi i jescze kilka tego typu eliksirów podtrzymujących przy życiu. Ten jednak jest najsilniejszy.
- Nie chcę tego pić.
- Ale wypijesz. Na siłę, będzie zbyt nieprzyjemnie. Rozwalę ci twarz.
Nott chciał, czy nie chciał otworzył usta i grzecznie przyjął substancję.
- Bardzo ładnie Nott, widzę że jednak zdecydowałęś się na współpracę.

Sev spojrzał na zegar nad kominkiem. Była za dziesięć jedenasta wieczorem.
- Za pięć minut powinien już działać - powiedział bardziej do siebie niż Salomona.

- Tak z ciekawości Nott... Ile tego gówna musiałes wlać w Pottera, żeby się nie przekręcił, albo nie stracił przytomności. Litr?
Litr było ogromną ilością. Fiolki, które przyniósł Sev zawierały jedynie po trzy małe łyki, a miały wystarczającejąco silne działanie by podać je tak rosłemu - 190 cm. mężczyźnie o dosyć słusznej posturze, jak Salomon Nott, podczas gdy Harry mierzył metr osiemdziesiąt i był bardzo szczupłym chłopcem.
Jawna kpina w głosie Snape'a wkurzyła Notta:
- Nie twój zasrany interes, psycholu - warknął.
- Aleś hardy Salomonie. Za parę minut nie będziesz już taki arogancki...
- Gdybyś okazał skruchę, albo udowodnił mi, że okazałeś minimum litości Potterowi... Pewnie nie dałbym ci tej drugiej fiolki, tylko przejechałbym ci po gardle, albo urwał łeb i sprawa byłaby zakończona. Ale niestety, jesteś zatwardziałym grzesznikiem i musisz doznać ogromnego szoku i cierpienia, by zrozumieć wielkość zła jakiego się dopuściłeś.

- Jesteś nienormalny. Myślisz, że jak mnie ukarzesz, to twoje winy przestaną się liczyć. W co ty wierzysz, ty chory skur*wielu!
- Swoich win do tego nie mieszam. Nie jestem jakomś naiwnym, nawiedzonym fanatykiem, który chce doznać odkupienia twoim kosztem, Nott. Nie zrozumiałeś nic z tego co starałem ci się powiedzieć. Przyszedłem ukarać cię za zbrodnie, których się dopuściłes. Tylko tyle. Nie chcę, żeby ktoś jeszcze - jakieś niewinne dziecko chociażby - cierpiało z twoich rąk. Byłoby grzechem, gdybym tu nie przryszedł. I to jest moja wine, że Potter leży teraz w skrzydle szpitalnym, bo powinienem ukatrupiś cię prawie osiemnaście lat temu...

- Może się jednak jakoś dogadamy. Przecież Pottera nienawidzisz, a tamta dziewczynka nic dla ciebie nie znaczyła, Snape. - Nott bardzo nie chciał umierać. Zwłaszcza w męczarniach. Postanowił chwytać się każdej możliwej deski ratunku, chociaż czuł, że są one cienkie i łamliwe.
- I znowu okazuje się, że mnie nie zrozumiałeś, Salomonie. Skupiłeś się na własnym strachu przed śmiercią i nie słuchałeś co do ciebie mówię. A powiedziałem ci wyraźnie, że mam swoje zasady. No i obietnica sprzed lat... Nie poprawiłeś się Salomonie i musisz za to zapłacić.

- Dosyc tej bezowocnej gadaniny - Sev spojrzał drapieżnie an Notta i podszedł do sofy. Jak myślisz, co ci teraz zrobię, Nott?
- Nie wiem - Salomon był tak przerażony, że zapomniał o oddychaniu.
- Przecież ci powiedziałem... No co takiego mówiłem, Salomonie? - głos Severusa był cichy i łagodny i właśnie ta łagodność budziła w Śmieciożercy największą trwogę. Oczy Notta rozszerzyły się w skrajnym przerażeniu. Zaczynał rozumieć, co miał na myśli Snape.

- No, co ci mówiłem, drogi druhu? - cichy, lekko zachrypnięty głos wampira był niemal kojący.
- Mówiłeś - wychrypiał Nott, że chcesz sprawdzić, czy mam serce... - Nott zaczął modlic się w duchu o grom z jasnego nieba, który zakończy to wszystko.
- Jednak czasami mnie słuczasz, Salomonie w takim razie...

Ruch Severusa był szybki i skuteczny. Wraził długie, ostre szpony w klatkę piersiową Notta i jednym sprawnym, szarpnięciem wydarł mu serce.
Musiał na chwilę zamknąć oczy bo ciszę rozdarł nieludzki, potępieńczy wrzask bólu i przerażenia.
Salomon Nott wył chyba przez dobrą minutę. Severusowi przynajmniej tak się wydawało, bo jego wrażliwe uszy mimo swej wytrzymałości, cierpały okropne katusze.

- Spójrz na swoje serce Nott. To niebywałe, ale jednak je masz... a raczej miałeś.
Salomon patrzył oszalałym ze zgrozy wzrokiem na uniesione serce w ręku wampira. Na jego rozdartą pierś kapała obficie krew.
Nie umarł jeszcze ani nie stracił przytomności, tylko dzięki podanym specyfikom.
- Bądź przeklęty - zdołał jedynie wycharczeć.

- Ja i tak jestem przeklęty, Nott - Sev skrzywił się brzydko - Meyślisz, że o tym nie wiem. nie otrułem się jeszcze tylko dlatego, że jestem potrzebny Dumbledorowi i Zakonowi. Ale kiedy już będzie po wszystkim...

Severus zgniótł w dłoni serce Notta, który przyglądał się temu z wyrazem szoku i szaleństwa w oczach. Czuł się tak jakby oglądał jakiś okropny obraz w muzeum. Jego świadomość buntowała się przeciwko takiej rzeczywistości.
A mimo wszystko wiedział, że umiera. Powoli i okrutnie umiera...
Ręka wampira, wyglądała teraz rzeczywiście jak Ręka Boga, który trzyma w uścisku symbol życia i uczuć wyższych.
Ale nawet w tej chwili, Salomon nie potrafił poczuć skrucy a czuł jedynie strach przed śmiercią i nienawiść do swojego kata.
Snape z pogardą odczytał to wszystko z jego umysłu.

Severus z wyrazem obrzydzenia w oczach wrzucił serce Notta w ogień.
- Nie będzie ci już potrzebne, Salomonie, nie tam dokąd idziesz...
- Bądź przeklęty - powiedział jeszcze raz Nott, który bał się coraz bardziej i czułł wyciekające z niego powoli życie.
- Ja jestem przeklęty, tak jak i ty, Salomonie.

W tej chwili Severu przybrał już zwykłą, ludzka postać.
Wbił bezdenne, czarne oczy w szare, rozszerzone strachem przed śmiercią oczy swojej ofiary.
Wampir nachylił się nad Salomonem.
- Do zobaczenia w piekle, Nott - wyszeptał.
Owrócił się na pięcie i wyszedł szybko z salonu.



*Nemezis - boginii przeznaczenia, tu : synonim przeznaczenia.


><><><

Severus zszedł na dół i porządnie wymył zakrwawione dłonie.
W holu wyczyścił za pomocą różdżki koszulę z czerwonych, brzydkich zacieków i założył płaszcz. Wwyszedł na ulicę i zapalił.
Była dokładnie jedenasta pięć.

><><><

Gdy dotarł do swojej prywatnej kwatery, była prawie północ.
Severus usiadł nz łóżku i ukrył twarz w dłoniach.
Wstał, wziął ze swoich prywatnych zapasów małą, zgrabną buteleczkę ze ślicznie wyglądającym, zielonkawym eliksirem, rolkę pergaminu, pióro i atrament.
Położył to wszystko na stoliku i przyżądził sobie drinka.
Teoretycznie był to drink. Składał się z Whisky, czystej (Finlandia) i Brandy. Trudno tam było doszukać się soku albo zwykłej wody. Sev wyczarował sobie kilka kostek lodu do drinaka i jednym łykiem upił czwartą częśc ze sporej szklanki. (tylko nie róbcie tego w domu!!! - Severus to Severus - przyp. autorki)
Zmróżył oczy, delektując się mocą i smakiem napoju.
Usiadł przy stole i zaczął pisać bardzo poważny list.

><><><

Severus wyszedł ze swojej prywatnej siedziby prawie o godzinie pierwszej. To co napisał musiało być klarowne i dobrze zrozumiane przez osobę, do której było skierowane.
Sev zdawał sobie sprawę, że Dumbledore zakatrupi go, jeżeli kiedykolwiek się o tym dowie, ale miał to w duzym poważaniu.

Poszedł po cichu na górę i skierował swe szlachetne kroki do skrzydła szpitalnego.
Stanął przed salą i modlił się w duchu, żeby tylko nie zobaczyła go ta nawiedzona Pomponia Siostra Miłosierdzia Pomfrey.

Tylko jedno łóżko było zajęte. Księżyc świecił w miarę jasno i Severus mógł dokładnie obejrzeć twarz leżącego chłopaka.
Potter spał jak niemowlę ( działanie eliksiru oczywiście).
Ślady cięć na twarzy i szyi już się prawie zagoiły.
Snape delikatnie odchylił róg poduszki od strony ściany i włożył tam ostrożnie fiolkę i list.
Rozejrzał się, czy nigdzie nie widać Pomfrey Kwoki Opiekunki i po cichu się oddalił.

To nie prawda, że Severus Snape nie był ludzki.
Był bardziej ludzki, niż niektórzy mogliby przypuszczać. Może nawet aż za bardzo.
"Cóż, wybór musi należeć do Pottera - pomyślał- nie może być zależny od woli Dumbledore'a ani od "dobra sprawy". Te poprawnie polityczne dupki, nigdy tego nie zrozumieją... Nawet geniusz Albus."


><><><


Tej nocy Severus spał bardzo głęboko i spokojnie.



THE END

---