Wykład V 22.11.2008r.
USTAWA z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
Celami publicznymi w rozumieniu ustawy są:
wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji,
wydzielenie gruntów pod linie kolejowe oraz ich budowa i utrzymanie,
wydzielanie gruntów pod lotniska, urządzenia i obiekty do obsługi ruchu lotniczego, w tym rejonów podejść, oraz budowa i eksploatacja tych lotnisk i urządzeń,
budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń,
budowa i utrzymywanie publicznych urządzeń służących do zaopatrzenia ludności w wodę, gromadzenia, przesyłania, oczyszczania i odprowadzania ścieków oraz odzysku i unieszkodliwiania odpadów, w tym ich składowania,
budowa oraz utrzymywanie obiektów i urządzeń służących ochronie środowiska, zbiorników i innych urządzeń wodnych służących zaopatrzeniu w wodę, regulacji przepływów i ochronie przed powodzią, a także regulacja i utrzymywanie wód oraz urządzeń melioracji wodnych, będących własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego,
opieka nad nieruchomościami stanowiącymi zabytki w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
ochrona Pomników Zagłady w rozumieniu przepisów o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady oraz miejsc i pomników upamiętniających ofiary terroru komunistycznego,
budowa i utrzymywanie pomieszczeń dla urzędów organów władzy, administracji, sądów i prokuratur, państwowych szkół wyższych, szkół publicznych, a także publicznych: obiektów ochrony zdrowia, przedszkoli, domów opieki społecznej, placówek opiekuńczo-wychowawczych i obiektów sportowych,
budowa i utrzymywanie obiektów oraz pomieszczeń niezbędnych do realizacji obowiązków w zakresie świadczenia przez operatora publicznego powszechnych usług pocztowych, a także innych obiektów i pomieszczeń związanych ze świadczeniem tych usług,
budowa i utrzymywanie obiektów oraz urządzeń niezbędnych na potrzeby obronności państwa i ochrony granicy państwowej, a także do zapewnienia bezpieczeństwa publicznego, w tym budowa i utrzymywanie aresztów śledczych, zakładów karnych oraz zakładów dla nieletnich,
poszukiwanie, rozpoznawanie, wydobywanie i składowanie kopalin stanowiących własność Skarbu Państwa oraz węgla brunatnego wydobywanego metodą odkrywkową,
zakładanie i utrzymywanie cmentarzy,
ustanawianie i ochrona miejsc pamięci narodowej,
ochrona zagrożonych wyginięciem gatunków roślin i zwierząt lub siedlisk przyrody,
inne cele publiczne określone w odrębnych ustawach.
Definicja wywłaszczenia nieruchomości:
Wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu w drodze decyzji prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości. Wywłaszczenie nieruchomości może być dokonane, jeżeli cele publiczne nie mogą być zrealizowane w inny sposób niż przez pozbawienie albo ograniczenie praw do nieruchomości, a prawa te nie mogą być nabyte w drodze umowy. Organem właściwym w sprawach wywłaszczenia jest starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej.
Nieruchomość może być wywłaszczona tylko na rzecz Skarbu Państwa albo na rzecz jednostki samorządu terytorialnego. Nieruchomość stanowiąca własność Skarbu Państwa nie może być wywłaszczona. Nie dotyczy to wywłaszczenia prawa użytkowania wieczystego oraz ograniczonych praw rzeczowych obciążających nieruchomość. Wywłaszczeniem może być objęta cała nieruchomość albo jej część. Jeżeli wywłaszczeniem jest objęta część nieruchomości, a pozostała część nie nadaje się do prawidłowego wykorzystywania na dotychczasowe cele, na żądanie właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości nabywa się tę część w drodze umowy na rzecz Skarbu Państwa lub na rzecz jednostki samorządu terytorialnego, w zależności od tego, na czyją rzecz następuje wywłaszczenie. Jeżeli nieruchomość nie ma założonej księgi wieczystej lub zbioru dokumentów, przy jej wywłaszczeniu przyjmuje się inne dokumenty stwierdzające prawa do nieruchomości oraz służące do jej oznaczenia dane z katastru nieruchomości. W przypadku nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym, przy jej wywłaszczeniu, przyjmuje się służące do jej oznaczenia dane z katastru nieruchomości. Przez nieruchomość o nieuregulowanym stanie prawnym rozumie się nieruchomość, dla której ze względu na brak księgi wieczystej, zbioru dokumentów albo innych dokumentów nie można ustalić osób, którym przysługują do niej prawa
rzeczowe.
Przesłanki wywłaszczenia:
wywłaszczenie może dotyczyć wyłącznie nieruchomości przeznaczonych w miejscowym palnie zagospodarowania przestrzennego na cele publiczne lub dla których została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunki: musi być miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, musza być tez cele publiczne;
zmiana organu właściwego, wywłaszczenie może być na rzecz SP lub j.s.t.
Procedura wywłaszczania:
etap o charakterze cywilno-prawnym (są to zawsze rokowania, które ma być przedmiotem wywłaszczenia). Rokowania te prowadzi starosta lub organy wykonawcze j.s.t. jeżeli wywłaszczenie odbywa się na ich wniosek. W trakcie tych rokowań może być zaproponowana suma nabycia prawa lub nieruchomość zamienna. W ciągu dwóch miesięcy od zakończenia rokowań powinno dojść do zawarcia umowy.
ma charakter administracyjno-prawny - po upływie dwóch miesięcy do zawarcia umowy następuje wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego, następnie starosta ujawnia w KW wszczęcie postępowania.
Decyzja przy wywłaszczeniu powinna zawierać:
cel wywłaszczenia,
określenie przedmiotu wywłaszczenia,
oznaczenie praw, które podlegają wywłaszczeniu,
wskazania podmiotu wywłaszczonego,
zobowiązanie do zapewnienia lokali,
ustalenie wysokości odszkodowania.
Ostateczna decyzja o wywłaszczeniu stanowi podstawę do dokonania odpowiednich wpisów w KW.
Odszkodowanie:
Odpowiada wartości wywłaszczonych praw, ustala się go w drodze decyzji o wywłaszczeniu. W ramach odszkodowania może być przyznana nieruchomość zamienna wyłącznie za zgoda wywłaszczonego przedmiotu. Zapłata odszkodowania następuje w ciągu 14 dni liczonych od dnia gdy decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna. Wypłata odszkodowania dokonywana jest zawsze jednorazowo. Wartość szacuje biegły rzeczoznawca - wg ceny rynkowej. Zwrot wywłaszczonej nieruchomości następuje za zwrotem odszkodowania lub nieruchomości zamiennej. Odszkodowanie podlega waloryzacji, ale nie może to być kwota wyższa niż wartość rynkowa nieruchomości, w dniu zwrotu. Nieruchomość zamienna czy wywłaszczona podlega zwrotowi w takim stanie w jakim się znajduję w chwili zwrotu. Odszkodowania może być rozłożone na raty nie dłużej niż 10 lat.
Przesłanki zwrotu wywłaszczonej nieruchomości:
Przeznaczenie nieruchomości na inny cel niż jest określony w decyzji o wywłaszczeniu, rygor do stosowania tej przesłanki, właściwy organ ma obowiązek zawiadomić poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców, informując że może żądać zwrotu nieruchomości. Termin na żądanie zwrotu zawiły - 3 miesiące.
Zbędna nieruchomość - mim upływu 7 lat od dnia gdy decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna nie rozpoczęto prac związanych z realizacją celu wywłaszczenia. Mimo upływu 10 lat również od dnia gdy decyzja stała się ostateczna a nie zrealizowano celu. Nie ma określonych terminów kiedy można żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.
USTAWA o dokumentach paszportowych
Paszport:
Każdy obywatel polski ma prawo do otrzymania paszportu. Pozbawienie lub ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie w przypadkach przewidzianych w ustawie. Dokument paszportowy uprawnia do przekraczania granicy i pobytu za granicą oraz poświadcza obywatelstwo polskie, a także tożsamość osoby w nim wskazanej w zakresie danych, jakie ten dokument zawiera. Wydanie paszportu jest czynnością materialno - techniczną. Ważność paszportu to 10 lat.
Paszport wydaje się osobie pełnoletniej na wniosek. W imieniu małoletniego wniosek składają rodzice wspólnie (chyba, ze wyrokiem sądu jeden jest pozbawiony praw lub ma je ograniczone).
Paszport tymczasowy:
Wydaje się go małoletnim do 5 roku życia, oraz obywatelom polskim przebywającym za granicą, jeżeli nie posiadają paszportu oraz obywatelom polskim przebywającym za granicą na czas oczekiwania na doręczenie paszportu sporządzonego w kraju. Ważność paszportu tymczasowego nie może być dłuższa niż 12 miesięcy.
Organy wydające paszporty:
Minister Spraw Wew. i Adm. - sporządza paszporty.
Minister Spraw Zagranicznych - II organ sporządzający paszporty, wydaje paszporty dyplomatyczne.
Konsul - wydaje paszporty za granicą.
Wojewoda - wydaje i unieważnia paszporty.
Odmowa wydania paszportu:
może być na wniosek sądu, który prowadzi postępowanie przeciwko osobie, która złożyła wniosek o paszport,
na wniosek organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze
USTAWA o obywatelstwie polskim
Obywatelstwo:
Jest to węzeł prawny łączący osoby fizyczne z państwem i społeczeństwem - wynikają z niego określone prawa i obowiązki o charakterze publiczno - prawnym. Obywatelstwo ma charakter względnie trwały - można się go zrzec.
Zasady ogólne prawa o obywatelstwie polskim:
zasada ciągłości obywatelstwa polskiego - oznacza, że obywatelstwo polskie osób, które uzyskały je na gruncie danych przepisów a następnie zostały one uchylone lub zmienione, istnieje nadal i oceniane jest wg przepisów obowiązujących w czasie uzyskania przez te osoby obywatelstwa polskiego,
zasada wyłączności obywatelstwa polskiego - stanowi, że obywatel polski nie może być równocześnie uznawany za obywatela innego państwa przed organami władzy publicznej polskiej.
zasada równouprawnienia małżonków w zakresie obywatelstwa - zgodnie małżeńskiego prawem polskim ani zawarcie związku małżeńskiego ani zmiana obywatelstwa przez małżonka nie mogą stanowić przesłanki nabycia lub utraty obywatelstwa małżeńskiego mocy prawa.
Nabycie obywatelstwa polskiego:
Wyróżniamy:
nabycie z mocy ustawy
przez urodzenie
Nabycie obywatelstwa z mocy ustawy na podstawie prawa krwi. Przez urodzenie nabywa się obywatelstwo polskie, gdy:
- oboje rodzice są obywatelami polskimi,
- jedno z rodziców jest obywatelem polskim, a drugie nieznanym,
- nie określone jest obywatelstwo, bądź nie posiada żadnego obywatelstwa.
Dziecko nabywa obywatelstwo polskie przez urodzenie również wtedy, gdy jedno z rodziców jest obywatelem polskim, a drugie innego państwa. WYJĄTEK: Rodzice mogą złożyć oświadczenie przed konsulem lub wojewodą o przyjęciu innego obywatelstwa dla dziecka. rodzice na tę czynność mają 3 miesiące od urodzenia dziecka.
przez znalezienie
Dziecko znalezione w Polsce nabywa obywatelstwo polskie, gdy:
- oboje rodzice są nieznani,
- nie określone jest ich obywatelstwo,
- nie posiadają żadnego obywatelstwa.
nabycie z mocy aktu administracyjnego
nadanie obywatelstwa polskiego (naturalizacja)
Odnosi się do osoby, która ma inne obywatelstwo,a chce mieć polskie. Nadaie polskiego obywatelstwa następuje na wniosek cudzoziemca jeżeli zamieszkuje na terytorium RP co najmniej 5 lat m.in. na podstawie zezwolenia na osiedlenie się. Obywatelstwo nadaje prezydent RP. Nadanie obywatelstwa może być uzależnione od złożenia dowodu utraty lub zwolnienia z obywatelstwa obcego.
uznanie za obywatela polskiego
Osoba, która nie ma żadnego obywatelstwa. Jest to nabycie obywatelstwa z mocy aktu administracyjnego. Osoba o nieokreślonym obywatelstwie lub nie posiadająca żadnego obywatelstwa może być uznana za obywatela polskiego, jeżeli zamieszkuje w Polsce minimum 5 lat m.in. na podstawie zezwolenia na osiedlenie się. Uznanie następuje na wniosek. Decyzję wydaje wojewoda.
nabycie przez złożenie oświadczenia woli i przyjęcie tego oświadczenia przez właściwy organ
opcja
Dziecko po ukończeniu 16 roku żcyai a przed upływem 6 miesięcy od uzyskania pełnoletności może złożyć odpowiednie oświadczenie o przyjęciu obywatelstwa poleskiego, jeżeli rodzice przyjęli dla niego obywatelstwo obcego państwa. Oświadczenie składa przed wojewodą lub konsulem, organ ten musi przyjąć oświadczenie dziecka, żeby nadanie obywatelstwa stało się skuteczne.
uproszczona naturalizacja
Cudzoziemiec pozostający co najmniej 3 lata w związku małżeńskim z obywatelem polskim, jeżeli zamieszkuje na terytorium RP może nabyć obywatelstwo polskie, jeżeli złoży odpowiednie oświadczenie przed wojewodą lub konsulem i organ ten wyda decyzje o przyjęciu oświadczenia.
reintegracja
Ponowne uzyskanie obywatelstwa utraconego wcześniej. Osoba, która utraciła obywatelstwo polskie przez nabycie obywatelstwa obcego wskutek zawarcia małżeństwa z cudzoziemcem, odzyskuje obywatelstwo polskie, jeżeli po ustaniu tego małżeństwa złoży oświadczenie przed wojewodą lub konsulem i organ ten wyda decyzje o przyjęciu oświadczenia.
Utrata obywatelstwa polskiego:
Obywatel polski traci obywatelstwo polskie na swój wniosek po uzyskaniu zgody Prezydenta RP na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego. Zgoda na zrzeczenie się obywatelstwa udzielona rodzicom rozciąga się na dzieci pozostające pod ich władzą rodzicielską.
USTAWA o zmianie imion i nazwisk
Zgodnie z prawem polskim można mieć 2 imiona i 2 nazwiska. Prawo polskie nie wprowadza zasady stabilizacji nazwisk ani imion - czyli nie wprowadza zakazu zmiany nazwiska lub imienia. Zmiana nazwiska lub imienia może nastąpić na wniosek. Decyzja o zmianie nazwiska wydawana jest przez kierownika Urzędu Stanu Cywilnego. Jest to decyzja administracyjna na podstawie kpa.
Przesłanki do zmiany nazwiska:
Wniosek o zmianę nazwiska zostanie uwzględniony, jeżeli jest uzasadniony ważnymi względami. Ważne względy zachodzą wtedy, gdy wnioskodawca nosi nazwisko:
ośmieszające lub nielicujące z godnością człowieka,
o brzmieniu niepolskim,
posiadające formę imienia.
Wniosek jest uwzględniony również wtedy, gdy wnioskodawca pragnie zmienić swoje nazwisko na nazwisko, które używa lub powraca do nazwiska, które zostało zmienione.
Odrzucenie wniosku:
Wniosek zostaje odrzucony, gdy wnioskodawca ubiega się o zmianę nazwiska na nazwisko:
historyczne,
wysławione na polu kultury i nauki,
działalności politycznej, społecznej lub wojskowej,
chyba, że posiada członków rodziny o takim właśnie nazwisku.
USTAWA o ewidencji ludności i dowodach osobistych
EWIDENCJA LUDNOŚCI
Ewidencja ludności:
Polega na rejestracji danych o miejscu pobytu osób, o urodzeniach, zmianach stanu cywilnego, obywatelstwa, imion i nazwisk oraz zgonach.
Pobyt stały:
Zamieszkiwanie w danej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Można mieć tylko jedno miejsce pobytu stałego.
Pobyt czasowy:
Przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości pod innym adresem.
Osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej samej miejscowości nieprzerwanie dłużej niż 2 miesiące jest obowiązana zameldować się na pobyt stały, chyba że zachodzą okoliczności wskazujące na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu czasowego.
Wymeldowanie:
Osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego (powyżej 3 miesięcy) jest zobowiązana wymeldować się we właściwym organie gminy. Możliwe jest wydanie decyzji o wymeldowaniu z urzędu, jeżeli dana osoba opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.
PESEL:
Jest to podstawa ewidencji ludności, czynność materialno-technoiczna. Składa się z 11 cyfr, pierwsze 6 oznacza datę urodzenia dalsze cyfry porządkowe, a przedostatnia oznacza płeć (kobiety - cyfra parzysta, mężczyźni - cyfra nieparzysta.
DOWODY OSOBISTE
Dowód osobisty:
Jest to dowód tożsamości, uprawnia do przekroczenia granicy oraz potwierdza obywatelstwo polskie. Obowiązuje na obszarze krajów UE. Jest obowiązek wyrobienia dowodu osobistego w odpowiednim wieku, natomiast nie ma obowiązku noszenia go przy sobie. obywatel polski zamieszkujący RP ma obowiązek posiadać dowód osobisty od ukończenia 18 lat (dowód ważny 10 lat), albo od ukończenia 15 roku życia, jeżeli pozostaje w stosunku pracy (dowód ważny 5 lat). Obywatele od 13 roku życia mają prawo posiadać dowód osobisty, jest on wydawany na uzasadniony wniosek rodziców. Dowód osobisty wydany osobie po 65 roku życia jest ważny na czas nieoznaczony.
Posiadacz dowodu osobistego ma obowiązek wymienić ten dokument w razie:
zmiany danych, które zamieszcza się w dowodzie osobistym,
uszkodzenia dowodu osobistego lub zaistnienia innej okoliczności utrudniającej ustalenie tożsamości osoby,
upływu terminu ważności dowodu osobistego.
Dowód osobisty podlega unieważnieniu:
z dniem zawiadomienia o jego utracie, zniszczeniu lub z dniem przekazania przez osobę trzecią znalezionego dowodu osobistego,
z dniem utraty obywatelstwa polskiego przez jego posiadacza,
z dniem zgonu jego posiadacza,
z dniem odbioru dowodu osobistego wydanego w miejsce poprzedniego,
z dniem upływu ważności dowodu osobistego.
USTAWA o aktach stanu cywilnego
Akty stanu cywilnego:
Służą do rejestracji stanu cywilnego. W Polsce rejestry SA prowadzone od 1946 roku.
Rodzaje aktów stanu cywilnego:
Akt urodzenia
Sporządza się w momencie zgłoszenia urodzenia dziecka (każdego niezależnie czy urodziło się żywe, czy martwe). Zgłoszenie żywego dziecka odbywa się w terminie 14 dni, a martwego - w terminie 3 dni. Zobowiązany do zgłoszenia jest ojciec, lub matka o ile jej stan zdrowia na to pozwala, lekarz bądź położna.
Akt małżeństwa
Sposoby zawarcia małżeństwa to:
- przed kierownikiem USC - przesłanki do zawarcia małżeństwa: odmienność płci, związek kobiety i mężczyzny, jednoczesna obecność, złożenie zgodnych oświadczeń woli.
- przed duchownym - potocznie małżeństwo konkordatowe - w terminie 5 dni duchowny ma obowiązek zawiadomić kierownika USC.
Akt zgonu
Zgon jest to ustanie czynności mózgu. Do zgłoszenia zgonu zobowiązani są: małżonek lub dzieci zmarłego, najbliżsi krewni, powinowaci, osoby zamieszkałe w lokalu, w którym nastąpił zgon, osoby, które były obecne przy zgonie, administrator domu, szpital.
Akt zgonu jest wystawiany na podstawie karty zgonu wystawionej przez lekarza. W akcie ma być data, godzina zgonu + pozostałe informacje. Akt zgonu sporządza się dla osoby o ustalonej tożsamości, w przypadku osób o nieustalonej tożsamości trzeba wskazać opis zewnętrzny zwłok, rysopis zmarłego, płeć, informacje o rzeczach znalezionych przy zmarłym.
Stan cywilny:
W ujęciu prawnym określa sytuację osoby fizycznej w rodzinie oraz jej sytuację osobistą, czyli wiek, płeć.
Zasady ogólne rejestracji stanu cywilnego:
zasada powszechności - oznacza, ze rejestracją objęte są wszystkie zdarzenia mające wpływ na stan cywilny osób. Nie ma znaczenia przynależność państwowa osób, których stan cywilny się zmienia,
zasada prawdy obiektywnej - zgodnie z tą zasadą kierownik USC jest zobowiązany do żądania dowód potwierdzających prawdziwość danych zgłaszanych do wpisu,
zasada terytorialności - odnosi się do określenia właściwości miejscowej kierownika USC,
zasada jedności organów rejestrujących - organem jest kierownik USC. Kierownikiem USC może być wójt, burmistrz, prezydent miasta lub inna osoba wyznaczona na to stanowisko,
zasada zupełności - ma ona zapewnić, aby informacje o stanie cywilnym nie zawierały braków,
zasada samowystarczalności - akt stanu cywilnego jest wystarczającym dowodem dla stwierdzenia stanu cywilnego danej osoby.
Zasady sporządzania aktów:
Akty sporządza się w dniu, w którym dokonano zgłoszenia zdarzenia. Akt powinien być sporządzony pismem ręcznym, maszynowym lub na komputerze. Pod aktem podpisuje się osoba zgłaszająca urodzenie, zgon, zawierająca małżeństwo i wszystkie osoby, które brały udział w danej czynności. Akt podpisuje kierownik USC bez zbędnej zwłoki.
Unieważnienie, sprostowanie aktu:
Akt stanu cywilnego unieważnia się, jeżeli:
stwierdza zdarzenie niezgodne z prawdą.
uchybienia powstałe przy sporządzeniu aktu zmniejszają jego moc dowodową.
W akcie stanu cywilnego nie można dokonywać żadnych zmian. Można jedynie sprostować oczywisty błąd pisarski. Jeżeli dwa akty stanu cywilnego stwierdzają to samo zdarzenie, unieważnia się jeden z nich. Unieważnienia dokonuje organ administracji państwowej wyższego stopnia, właściwy dla kierownika urzędu stanu cywilnego, który sporządził akt późniejszy.
Akt stanu cywilnego podlega sprostowaniu w razie błędnego lub nieścisłego jego zredagowania.
USTAWA prawo o stowarzyszeniach
Pojęcie i istota stowarzyszeń:
Każdy ma prawo wolności do zrzeszania się z mocy ustawy prawo o stowarzyszeniach. Są dwie formy:
stowarzyszenia,
stowarzyszenia zwykłe (uproszczona forma stowarzyszeń).
Stowarzyszenie jest to dobrowolne, samorządne, trwałe zrzeszenie o celach niezarobkowych. Ma ono charakter samodzielny. „Samorządne” oznacza, że może samodzielnie określać swoje cele, program działania, struktury organizacyjne oraz samodzielnie uchwalić akty wewnętrzne. Stowarzyszenie opiera swoją działalność na pracy społecznej swoich członków.
Nadzór nad stowarzyszeniem:
Nadzór nad stowarzyszeniem sprawuje wojewoda i starosta (właściwy ze względu na siedzibę). Wojewoda sprawuje nad stowarzyszeniami jst, a starosta sprawuje nadzór nad innymi stowarzyszeniami.
Organ nadzorczy ma prawo:
żądania odpisów uchwał walnego zebrania,
żądania niezbędnych wyjaśnień.
W razie niezastosowania się do tych wymogów sąd może nałożyć na wniosek organu nadzoru grzywnę na stowarzyszenie do 5 tys. Zł. W razie stwierdzenia, że działalność stowarzyszenia jest niezgodna z prawem lub narusza statut organ nadzoru może wystąpić o ich usunięcie w określonym terminie, udzielić ostrzeżenia władzom stowarzyszenia lub wystąpić do sądu o zastosowanie jednego z następujących środków: ostrzeżenie, upomnienie, uchylenie uchwały stowarzyszenia, rozwiązanie stowarzyszenia.
Tworzenie stowarzyszenia:
Aby stworzyć stowarzyszenie:
musi być grupa 15 osób (osób fizycznych nie prawnych),
15 osób powinno uchwalić statut stowarzyszenia,
15 osób wybiera komitet założycielski,
złożenie do sądu rejestrowego przez komitet założycielski wniosku o rejestrację stowarzyszenia,
rejestracja przez sąd rejestrowy (wpis do KRS), sąd dokonuje wpisu najpóźniej w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Z chwilą wpisu do KRS stowarzyszanie nabywa osobowość prawną. Sąd rejestrowy może odmówić wpisu do rejestru, jeżeli wniosek nie spełnia wymogów określonych przez prawo.
Stowarzyszenia zwykłe:
Stanowi ono uproszczoną formę stowarzyszeni, nie posiada osobowości prawnej.
Tworzenie stowarzyszenia zwykłego:
Minimum 3 osoby (muszą mieć wolę założenia),
Uchwalenie regulaminu działalności, który określa cel i środki działania,
Wybór przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie zwykłe.
O powstaniu stowarzyszenia zwykłego należy zawiadomić organ nadzoru (wojewodę lub starostę). Sąd w terminie 30 dni odpowiada jeżeli nie zakaże to stowarzyszenie zwykłe może rozpocząć działalność.
USTAWA o repatriacji
Definicja repatriacji:
Repatriacja to powrót do Polski osób polskiego pochodzenia. Jest to również szczególny, uprzywilejowany sposób nabycia obywatelstwa polskiego Prawo to przysługuje wyłącznie osobom, które nie posiadają polskiego obywatelstwa, a pragną przesiedlić się na stałe do Polski.
Repatriant:
Repatriantem jest osoba polskiego pochodzenia, która przybyła do Polski na podstawie wizy repatriacyjnej z zamiarem osiedlenia się na stałe. Potwierdzeniem tego jest stempel straży granicznej odciśnięty w paszporcie osoby przybywającej do Polski, a data tego stempla jest jednocześnie datą nabycia przez tę osobę obywatelstwa polskiego. W drodze repatriacji obywatelstwo polskie nabywają również małoletnie dzieci pozostające pod władzą rodzicielską repatrianta.
Sposoby nabycia obywatelstwa przez repatriantów:
nabycie na podstawie wizy wjazdowej w celu repatriacji - wizę uzyskać może osoba polskiego pochodzenia, czyli taka osoba, która spełnia łącznie następujące warunki:
- co najmniej jedno z jej rodziców lub dziadków albo 2 pradziadków było narodowości polskiej,
- wykaże swój związek z polskością w szczególności przez pielęgnacje polskiej mowy, polskich tradycji i zwyczajów,
W takim przypadku decyzję wydaje konsul.
uznanie za repatrianta - może być uznana osoba, która spełnia następujące warunki:
- jest polskiego pochodzenia,
Przed dniem wejścia w życie ustawy o repatriacji zamieszkiwała stale na terytorium jednego z krajów byłego ZSRR,
- przebywa na terytorium RP na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, udzielonego w związku ze studiami wyższymi.
Osoba musi złożyć wniosek do wojewody w terminie 12 miesięcy od ukończenia szkoły wyższej.
Te przesłanki musza być spełnione łącznie. Decyzję w sprawie repatrianta wydaje wojewoda dla miejsca, w którym osoba chce zamieszkać. Obywatelstwo polskie nabywa z chwilą, gdy decyzja staje się ostateczna.
Wiza repatriacyjna:
Wiza repatriacyjna (wiza wjazdowa w celu repatriacji) może być wydana osobie polskiego pochodzenia, która przed dniem 1 stycznia 2001 r. zamieszkiwała na stałe na obecnych terytoriach niżej wymienionych państw:
-Republika Armenii,
Republika Azerbejdżańska,
Republika Gruzji,
Republika Kazachstanu,
Republika Kirgiska,
Republika Tadżykistanu,
Republika Turkmenistanu,
Republika Uzbekistanu,
azjatycka część Federacji Rosyjskiej.
Wiza repatriacyjna nie może być wydana osobie, która:
utraciła obywatelstwo polskie nabyte w drodze repatriacji, lub
repatriowała się z terytorium Polski na podstawie umów repatriacyjnych zawartych w latach 1944-1957 przez Rzeczpospolitą Polską albo przez Polską Rzeczpospolitą Ludową z Białoruską SRR, Ukraińską SRR, Litewską SRR i ZSRR do jednego z państw będących stroną tych umów, lub
w czasie pobytu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej działała na szkodę podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej, lub
uczestniczyła lub uczestniczy w łamaniu praw człowieka.
Wizę repatriacyjną wydaje konsul osobie posiadającej zapewnione warunki do osiedlenia się, to jest po przedstawieniu dowodu potwierdzającego posiadanie lub zapewnienie lokalu i źródeł utrzymania w Polsce przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy. Dowodami potwierdzającymi zapewnienie warunków do osiedlenia się są:
uchwała rady gminy, zawierająca zobowiązanie do zapewnienia repatriantowi lokalu mieszkalnego i środków utrzymania,
oświadczenie sporządzone w formie aktu notarialnego wystosowane przez osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej,
uchwała rady powiatu zobowiązująca starostę do zapewnienia miejsca w domu pomocy społecznej.
Uchwała oraz oświadczenie powinny zawierać w szczególności wskazanie lokalu mieszkalnego, formę udostępnienia tego lokalu, wskazanie źródeł uzyskiwania lub zapewnienia dochodu. Odpowiednie oświadczenie osoby fizycznej może dotyczyć wyłącznie wstępnych, zstępnych lub rodzeństwa tej osoby.
Źródłem utrzymania może być m.in.:
- wynagrodzenie otrzymywane za pracę w Polsce,
- emerytura lub renta z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
- inne środki finansowe (darowizny, pieniądze otrzymane ze sprzedaży mieszkania za granicą, stypendia) pozwalające repatriantowi na zapewnienie utrzymania sobie i rodzinie,
- zobowiązanie osoby lub firmy zapraszającej repatrianta do zapewnienia mu utrzymania, pokrywania kosztów leczenia, ubezpieczenia itp., do chwili jego usamodzielnienia się.
Osobom, które nie posiadają zapewnionego w Polsce lokalu mieszkalnego i utrzymania, a spełniają pozostałe warunki do uzyskania wizy repatriacyjnej, konsul wydaje decyzję o przyrzeczeniu wydania wizy wjazdowej w celu repatriacji (tzw. promesę).
9