20.02.2011

Polityka zagraniczna - jest to celowe działanie państwa sferze stosunków zagranicznych z innymi państwami i organizacjami m-owymi.

Narzędzia polityki zagranicznej:

1. wojna

2. embarga

3. zakaz

4. DYPLOMACJA - służy rozwiązywaniu problemów za pomocą rozmów, rokowań czy umów. Można także rozumieć jako ogół pracowników zajmujących się tą sferą działalności m-owej.

Protokół dyplomatyczny - politykę zagraniczna realizują określone organizacje państwowe (Polska - prezydent, rząd i w pewnym stopniu parlament). Jest to sztuka organizacji kontaktów między przedstawicielami państw obcych. Można powiedzieć, że jest to narzędzie w rękach dyplomacji. Współczesny protokół powstał na Kongresie Wiedeńskim w 1815 r.

W drugim znaczeniu jest to komórka w ministerstwie spraw zagranicznych. W Polsce na czele tej komórki stoi dyrektor protokołu dyplomatycznego, który jest doświadczonym dyplomatą, towarzyszy on prezydentowi i premierowi w podróżach zagranicznych, jak również gościom przybyłym do naszego kraju. Departament ten podlega bezpośrednio ministrowi spraw zagranicznych.

Zajmuje się on sprawami wielkiej i małej wagi:

1. prowadzi korespondencję dyplomatyczną (prezydenta, premiera i MSZ)

2. kwestie protokolarne - dbanie o etykietę, procedencję, przygotowanie wyjazdów, etc.

3. kwestie związane z bieżącą działalnością placówek dyplomatycznych np. wydawanie legitymacji pracownikom, przyznawanie urlopów, uzyskuje wizy dla dyplomatów, etc.

4. pomoc przy zakupie np. nieruchomości do użytku dyplomatycznego

5. przygotowywanie wizyt oficjalnych

Przyczyny rosnącego znaczenia protokołu dyplomatycznego:

1. rosnąca liczba państw (wzrost liczby ambasad)

2. wiele porozumień odbywa się na poziomie organizacji międzynarodowych

3. rozszerzenie zakresu pracy placówek dyplomatycznych

4. rosnące znaczenie regionów na świecie (np. Łódź ma swoją placówkę w Brukseli)

Funkcje protokołu dyplomatycznego:

1. wprowadzanie porządku formalnego

2. wprowadzanie miłej atmosfery

3. wyrażenie dezaprobaty bez narażania się na otwarty konflikt

4. uprawianie polityki

Elementy protokołu dyplomatycznego:

1. ceremoniał państwowy i dyplomatyczny

2. korespondencje

3. język dyplomatyczny

4. etykieta

5. precedencja

Współczesny protokół dyplomatyczny ma swoje źródła w:

1. prawie międzynarodowym

• prawo dyplomatyczne

• Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych z 1961 r.

• Konwencja o stosunkach konsularnych z 1963 r.

• międzynarodowe prawo publiczne

2. prawie zwyczajowym

3. kurtuazji

4. obyczajach międzynarodowych

Protokół dyplomatyczny ma charakter międzynarodowy i lokalny (lokalne tradycje).

Zakres protokołu dyplomatycznego jest zależny od stopnia (szczebla) gradacji i wtajemniczenia.

Inny jest dla prezydenta, inny dla premiera, etc.

Precedencja

Jest to krótko mówiąc kolejność uczestnictwa. Kwestie związane z pierwszeństwem i starszeństwem (mówiąc najprościej wynika z rangi gościa i norm zwyczajowych).

Pierwszeństwo wśród władz państwowych jest regulowane przez każde z państw z osobna.

W Polsce kwestie te są regulowane przez Rozporządzenie MSZ:

1. Prezydent

2. Marszałek Sejmu

3. Marszałek Senatu

4. Prezes Rady Ministrów

5. Vice Marszałek Sejmu

6. Vice Marszałek Senatu

7. Vice Prezes Rady Ministrów

8. Minister Spraw Zagranicznych

Pierwszeństwo w UE jest ustalane na podstawie kolejności alfabetycznej w językach dyplomatycznych państw.

Kolejność w UE:

1. Przewodniczący PE

2. Prezydent UE + stały przewodniczący RE

3. Szef Rządu państwa sprawującego prezydencję

4. Przewodniczący KE

5. Przewodniczący ETS

Dyplomacja wielostronna ma swoją specyfikę. Mogą brać udział szefowie państw (prezydent lub premier) spotkania wielostronne. W sensie protokolarnym prezydent jest ważniejszy od premiera (np. zabiera przed nim głos).

W sprawach, kiedy mamy do czynienia z prezydentami różnych państw o kolejności zabierania głosu decyduje czas sprawowani władzy.

27.02.2012

W przypadku wizyt oficjalnych gość stoi zawsze po prawej stronie gospodarza. Pokazuje to,

że gospodarz jest najważniejszy. W przypadku większej ilości gości - gospodarz stoi w samym centrum.

W przypadku posiłku „szefowie” siedzą naprzeciw siebie - 2 i 3 rangą siedzą po ich obu stronach,

a kolejni siedzą naprzemiennie.

Podpisywanie umów dwustronnych

Obowiązuje zasada alternatu (naprzemienności) - polega ona na tym, że umowę sporządza się

w dwóch językach/egzemplarzach (w przypadku mało znanych języków występuje trzeci język, najczęściej angielski) i na umowie w języku np. Polskim, nagłówek będzie głosić: Umowa pomiędzy Rzeczypospolitą Polską i …. Kiedy już umowy są sporządzone po lewej stronie podpisuje się rzecznik państwa, w którego języku sporządzona jest umowa. Kiedy potrzebne są np. pieczątki obowiązuje zasada alternatu - np. pieczątka austriacka pod polskim podpisem.

Umowy nie podpisuje się w pokoju, w którym negocjowano jej treść. Pomieszczenie powinno być odpowiednie do rangi wydarzenia. Jego umeblowanie także powinno być odpowiednio ustawione - 1 stół powinien zostać umieszczony pod ścianą, na której będą wisieć proporce krajów podpisujących (tak samo jako w poprzednich przypadkach - proporzec gościa po prawej stronie).

Umowy powinny być podpisywane za pomocą pióra. Po podpisaniu przez państwo umowy, przekazują umowę prawą ręką i odbierają lewą. Po podpisaniu umowy gospodarz wygłasza krótki toast.

Pierwszeństwo w korpusie dyplomatycznym

Klasy pracowników dyplomatycznych, ustalone przez Konwencję Genewską o stosunkach dyplomatycznych:

1. ambasador (szef placówki)/nuncjusz (szef placówki dyplomatycznej Watykanu) lub internuncjusz (przedstawiciel Watykanu w kraju niekatolickim) - przy głowie państwa

2. poseł/pronuncjusz

3. charge d'affaires - przy ministrze spraw zagranicznych

1. stały (en pied/eu titre)

2. tymczasowy (ad interim)

W przypadku równej rangi, decyduje staż na danym stanowisku.

Wielkość państwa nie ma żadnego znaczenia!

Korpus dyplomatyczny - szefowie misji dyplomatycznej na czele których stoi Dziekan Korpusu Dyplomatycznego. Do jego zadań należy np. witanie kolegów przybyłych do placówki, udzielanie informacji, rozstrzyganie sporów, zabieranie głosu w imieniu przedstawicieli dyplomatycznych.

Pierwszeństwo w misji dyplomatycznej:

1. ambasador

2. radca minister

3. pierwszy radca

4. radca

5. pierwszy sekretarz

6. drugi sekretarz

7. trzeci sekretarz

8. attache

1. morski/lądowy/powietrzny - w hierarchii jest on na poziomie pierwszego radcy

Funkcje dyplomatyczne i konsularne

Tradycyjną funkcją misji dyplomatycznej była reprezentacja władcy/suwerena/króla/monarchy . Ponadto funkcją było prowadzenie rozmów/rokowań - polityka.

Współcześnie oprócz ww. zadań, misją placówki dyplomatycznej jest generalna koordynacja

w stosunkach z danym krajem lub krajami.

Reprezentacja państwa uprawnia ambasadora do podejmowania pewnych kroków na drodze dyplomatycznej (demarches): może wyrazić zadowolenie, zaniepokojenie, złożyć dementi itd. Jego działania mają swoje skutki prawne. Ma pełnomocnictwa oraz reprezentuje państwo zarówno w sferze oficjalnej ja i nieoficjalnej.

Ponadto placówki pełnią funkcje ochronne w odniesieniu do interesu państwa wysyłającego i jego obywateli (przestrzeganie warunków umów dwustronnych, dbanie o to, aby obywatele byli traktowania zgodnie z umowami dwustronnymi i podejmowanie interwencji, gdy zasady te nie są przestrzegane).

Placówki działają również na rzecz rozwijania interesów między państwem przyjmującym,

a wysyłającym (pomoc w nawiązywaniu kontaktów, udzielanie informacji o stanie gospodarki

i koniunktury).

Mają również za zadanie poznawanie polityki wewnętrznej i zewnętrznej kraju przyjmującego, aby przekazywać raporty (o stanie gospodarki, informacje społeczne i polityczne) do kraju wysyłającego (szczególnie ważne w okresie przedwyborczym) ponadto placówka musi dostarczać informacje o kraju wysyłającym.

Kolejna funkcja to tworzenie placówek kulturalno - naukowych oraz reprezentowanie interesów kraju trzeciego (np. Polska reprezentuje interesy Syrii w USA).

5.03.2012

Stosunki konsularne

Stosunki konsularne są drugą formą współpracy, po stosunkach dyplomatycznych. Jej początki datuje się na czasy starożytne. Wymagana jest zgoda państw na nawiązanie stosunków konsularnych

i ustanowienie placówki. Kraje muszą ustalić okręgi konsularne, miejsce siedziby, zakres terytorialny jurysdykcji itd. Ważną kwestią jest fakt, że mogą one istnieć nawet po zerwaniu stosunków dyplomatycznych.

Konsulaty zajmują się tym samym co placówki dyplomatyczne, ale nie reprezentują państwa wysyłającego jako podmiotu prawa międzynarodowego. Zajmują się jednak ochroną interesów państwa, obywateli. etc.

Konsulaty promują także stosunki handlowe i kulturalne. Ponadto ściśle współpracują z „polonią” w danym kraju, zajmują się legalizacją dokumentów (faktur), udzielaniem ślubów cywilnych oraz pomocą dla załóg powietrznych.

Konsulat honorowy - osoby zasłużone dla rozwoju stosunków miedzy krajami. Konsul honorowy zajmuje się tym samym, co konsulat zwyczajny, ale robi to pro publico bono.

Kiedy zaczynają się, a kiedy kończą stosunki dyplomatyczne?

Polskie placówki dyplomatyczne są coraz liczniejsze. O tym kto będzie ambasadorem decyduje państwo wysyłającego (ambasadorów mianuje Prezydent RP na wniosek MSZ).

Agrement - uzyskanie zgody państwa przyjmującego (państwo przyjmujące wydaje zgodę na przyjęcie ambasadora). W przypadku kiedy ambasador nie otrzyma agrement, należy szukać/zaproponować nowego kandydata. Procedura agrement jest poufna.

Powody nie otrzymania agrement:

1. ochłodzenie stosunków między krajami

2. nieodpowiedni dobór kandydata (kandydat znany z wrogiego nastawienia do kraju, negatywnie nastawionego do polityki danego państwa)

Po otrzymaniu agrement ambasador przybywa do kraju wraz z listem uwierzytelniającym, gdzie jest witany na lotnisku. Następnie udaje się do placówki dyplomatycznej, aby spotkać się z szefem Protokołu Dyplomatycznego.

Listy uwierzytelniające - są to dokumenty skierowane od jednej głowy państwa do drugiej, przygotowywane w uroczystej formie, w trzech kopiach.

Kiedy zostaje ustalony termin wręczenia listów uwierzytelniających, szef PD „zabiera” ambasadora do Pałacu Prezydenckiego. Szef Protokołu przedstawia ambasadora prezydentowi, następuje wręczenie listów uwierzytelniających. Następnie prezydent przeprowadza krótką rozmowę z ambasadorem (już pełnoprawnym). Należy podkreślić, że placówkę dyplomatyczną w obcym kraju można prowadzić nie będąc fizycznie z danym państwie, nie zmienia to jednak faktu, że listy uwierzytelniające należy złożyć.

Funkcja dyplomatyczna kończy się wtedy, kiedy ambasador zostanie odwołany:

1. odwołania kadrowe (na skutek zmiany rządu)

2. powody zdrowotne ambasadora

3. względy polityczne - zerwanie stosunków dyplomatycznych

4. persona non grata - ambasador może być wyrzucony z danego kraju

5. śmierć ambasadora

Ambasador zastępujący poprzednik oprócz listów uwierzytelniających przywozi także listy odwołujące.

12.03.2012

Przywileje i immunitety dyplomatyczne

Przywilej jest to prawo robinie czegoś, an co inni nie mają pozwolenia/możliwości.

Immunitet natomiast daje prawo nierobienia czegoś, co inni muszą robić.

Powody przyznawania immunitetów:

• eksterytorialność (placówka wyłączona jest spod jurysdykcji kraju, w którym się znajduje)

• wypełnianie funkcji, obowiązków (swoboda działania)

Rodzaje immunitetów:

immunitet nietykalności osobistej - dotyczy rodziny dyplomaty, majątku placówki.

immunitet jurysdykcyjny - polega on na zwolnieniu od odpowiedzialności (karnej, administracyjnej, cywilnej). Najczęściej „używanym” jest immunitet jurysdykcyjny od odpowiedzialności administracyjnej np. naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Dyplomata sam nie może zrzec się immunitetu!

W przypadku naruszenia przez dyplomatę prawa:

• nie można go aresztować, przesłuchiwać (chyba, że MSZ zgodzi się na takie czynności)

• nie jest zmuszony do płacenia za naruszenia przepisów ruchu drogowego

Przywileje dyplomatyczne:

• dyplomaci mają specjalne miejsca parkingowe np. na portach lotni czczych

• dyplomacja ma zwolnienie z podatków pośrednich (opłat celnych, akcyzy, etc.)

• posiadania radiostacji (możliwość szyfrowania wiadomości)

Zakres przywilejów:

1. osobowy - tylko osoby mające status dyplomaty posiadają przywileje i immunitety w pełnym zakresie. Inni pracownicy mogą korzystać z immunitetu, tylko w przypadku, kiedy wykonują obowiązki służbowe.

2. terytorialny - immunitety i przywileje obowiązują jedynie na terytorium kraju urzędowania. W przypadku kiedy kraje, nie mają ze sobą dobrych stosunków, mogą ograniczyć przywileje terytorialne, np. ZSRR nałożył na placówkę dyplomatyczną USA ograniczenia, które uniemożliwiały poruszanie się poza Moskwą

3. czasowy - immunitet obowiązuje tylko na czas misji w danym kraju

Dyplomaci powinni szanować obyczaje i tradycje obowiązujące na terenie kraju misji dyplomatycznej. Ponadto nie mogą oni mieszać się do spraw wewnętrznych kraju gospodarza.

Należy używać mienia (samochodów, budynków) zgodnie z celem misji np. nie wolno im przemycać narkotyków w samochodach placówek dyplomatycznych. Nie wolno im prowadzić żadnej innej działalności niż ta, do której zostali oni przydzieleni.

Korespondencja dyplomatyczna

Części listu:

1. nagłówek (lewy górny róg) - adres, nazwa instytucji lub imię i nazwisko

2. adres odbiorcy (prawa strona) - imię i nazwisko i jego tytuł (nie stosuje się skrótów)

3. odstęp - im większy odstęp, tym większy szacunek

4. pozdrowienie (inwokacja)

5. akapity (co najmniej dwa)

6. formuła grzecznościowa

7. podpis pod formułą - powinien być to ręczny podpis

8. załączniki

List powinien zawierać chociaż jeden element osobisty - jakaś część listu powinna być napisana odręcznie, najczęściej są to pozdrowienia.

Język dyplomatyczny - jest to język, w którym przygotowywane są traktaty i inne ważne pisma urzędowe. Pierwszym językiem dyplomacji była łacina, później została zastąpiona przez hiszpański. Od XVIII w. językiem dyplomatycznym był francuski. Po I wojnie światowej do języka francuskiego, „dołączył” angielski. Obecnie mamy do czynienia, ze swoistego rodzaju równouprawnieniem językowym - korespondencje są prowadzone w języku urzędowym kraju gospodarza.

Korespondencja dyplomatyczna - mówiąc o niej mamy do czynienia z dwoma obszarami:

I - korespondencja prezydentów, premierów i ministrów spraw zagranicznych. Korespondencja ta przechodzi przez protokół dyplomatyczny, idzie ona „specjalną drogą”: pisma ww. osób idą do komórki protokołu dyplomatycznego w ministerstwie spraw zagranicznych, następnie pismo trafia do ambasady w danym kraju, która następnie przekazuje daną korespondencję do adresata.

Do korespondencji dyplomatycznej zaliczamy korespondencję między ministerstwem spraw zagranicznych kraju przyjmującego, a palcówkami dyplomatycznymi.

II - korespondencja między placówkami dyplomatycznymi

Poczta dyplomatyczna - jest to specjalny rodzaj korespondencji, specjalna forma przekazywania tej korespondencji, która jest jednym z przywilejów. Poczta ta nie podlega kontroli z żadnej strony.

Rodzaje korespondencji dyplomatycznej/rodzaje pism:

• ceremonialne - listy uwierzytelniające i odwołujące ambasadorów

• okazjonalne - wysyłane z okazji urodzin, świąt, etc. Wysyłane są one zazwyczaj w formie klarisu.

• noty - jest to najpopularniejsza forma korespondencji. Dzieli się na werbalną (niepodpisana) i podpisaną oraz okólną

• polityczne

• pełnomocnictwa

19.03.2012

Pisma polityczne:

1. memorandum - przedstawia stanowisko rządu w ważnych sprawach. Może być załącznikiem do noty. Jest to pismo bezosobowe, bez podpisu - oznaczone jedynie pieczęcią i datą.

2. aide memoire - jest to pismo wręczane podczas rozmowy, które ma na celu w sposób precyzyjny wyjaśnić nasze stanowisko. Ma ono także formę bezosobową.

Sposób dostarczenia korespondencji:

• osobiście przez ambasadora

• przez kierowcę ambasady

• pocztą kurierska lub zwykłą

Adresat korespondencji może zapoznać się z nią oraz:

• przyjąć je do wiadomości

• odrzucić

• zwrócić ze względu na niewłaściwą formę

Pełnomocnictwa - przygotowuje je Departament Prawno - Traktatowy w MSZ.

Ceremonie państwowe

Przykładem takiego ceremoniału jest zaprzysiężenie prezydenta, rządu, zmiany ministrów, etc.

Ceremoniał zaprzysiężenia głowy państwa:

Odbywa się to w Zgromadzeniu Narodowym (w obecności sejmu i senatu), w sali plenarnej sejmu w obecności członków parlamentu, senatu i rządu oraz najważniejszych ludzi w państwie np. prezes NBP, czy byli prezydenci.

Prezydent przybywa wraz z małżonką. Jest witany przez Marszałka Sejmu. W sali plenarnej prezydent składa przysięgę (przysięga na konstytucję lub Boga). Kolejna częścią ceremonii jest przemówienie prezydenta.

Następnie jeżeli takie jest życzenie prezydenta odbywa się msza. Po tych dwóch wydarzeniach prezydent odbiera w pałacu prezydenckim insygnia władzy. Następnie przejmuje zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi (innego dnia - w Polsce na Placu Piłsudskiego).

Organizacja uroczystości publicznych:

1. ustalenie komitetu honorowego i komitetu organizacyjnego

2. przygotowanie scenariusza całej organizacji (oprawa wizualna, czas trwania, przebieg uroczystości)

3. zapewnienie odpowiedniej oprawy medialnej i obecności VIP'ów

4. należy zadbać o warunki bezpieczeństwa

Zasady:

• określenie listy VIP'ów (zasada mówiąca także o tym, że osoba najważniejsza przybywa ostatnia)

• sposób rozsadzenie gości w prezydium i na Sali

• kolejność zabierania głosu I - gospodarz, następnie - kto ważniejszy

Zasady dobrego wychowania

Głównymi determinantami postępowania ludzkiego są obowiązujące normy prawne. Wszystkie te normy mają jedną cechę wspólną - niezastosowanie się do nich grozi określonymi sankcjami.

Poza normami prawnymi, ważnymi w naszym życiu są normy moralne, których głównym źródłem są tradycje i religia.

Ostatnimi normami są - normy obyczajowe, które są one wytworem tradycji, kultury i obyczajów. Mogą one uzupełniać dwie poprzednie normy, ale w niektórych przypadkach stoją one z nimi w sprzeczności.

Normy obyczajowe - dobrego wychowania:

1. zasady, które zapewniają harmonijne współżycie, np. pierwszeństwo

2. zasady związane z pewnym rytuałem, np. strój dobrany odpowiednio do sytuacji, sposób organizacji przyjęć

3. zasady służące zwykłej wygodzie, np. sposób nakrywania do stołu

Bilety wizytowe (wizytówki)

Rodzaje biletów wizytowych:

1. urzędowe/służbowe

2. prywatne

3. wspólne

4. przesyłowe

Forma i wygląd biletów wizytowych (urzędowych):

• rozmiar 5 cm x 9 cm

• imię i nazwisko

• stanowisko i tytuł naukowy

• miejsce pracy

• adres

• telefon

• e-mail

W przypadku osób ważny, np. prezydent, wystarczy jedynie imię i nazwisko - bez stanowiska.

26.03.2012

Do czego są stosowane?

1. forma zapoznania się

2. podtrzymanie kontaktu

3. do korespondencji (przekazywania wiadomości) - piszemy na froncie albo na odwrocie RSVP

W lewym dolnym rogu można ołówkiem napisać:

• p.r (pour remercier)

• p.p (pour presenter)

• p.f. n.a (pour feliciter novel an)

• p.f. F.N

Wymiana biletów wizytowych:

1. spotkanie służbowe - wymieniamy na początku

2. spotkanie prywatne - wymieniane są na końcu spotkania

Wymianę biletów inicjuje osoba starsza (rangą, wiekiem).

Upominki

Wręczamy prezenty o symbolicznym charakterze oraz niedużej wartości materialnej (wręczamy na pamiątkę spotkania). Może to być np.:

1. własne rękodzieło (np. ciasto)

2. bukiet kwiatów

3. alkohol (trunek lokalny, dobrego gatunku)

Nie powinno się natomiast dawać:

1. pieniędzy

2. rzeczy osobistych (perfum, książek, itp.)

3. obrazów i ozdób

Upominek musi być ładnie zapakowany. Osoba obdarowana powinna za upominek podziękować, otworzyć, obejrzeć oraz okazać radość z jego otrzymania.

Tytułowanie

Panie ambasadorze/Pani Profesorze itd.

Ekscelencja biskupi, arcybiskupi, ambasadorowie, głowy państw, premierzy (z innych państw)

Eminencja kardynał

Magnificencja rektor (podczas uroczystości)

Przyjęcia jako forma pracy dyplomatycznej

Na przyjęciu uzgadnia się pewne rzeczy, spotyka się z ludźmi. Przyjęcia mogą odbywać się od rana do wieczora. Przyjęcia wieczorne mają większą rangę od przyjęć porannych. Należy podkreślić, że przyjęcia siedzące mają wyższą rangę od przyjęć stojących.

Rodzaje przyjęć:

1. koktajlowe - przyjęcie stojące, odbywające się w godzinach popołudniowych. Zaczyna się zazwyczaj w godzinach 16 - 18 i trwa dwie godziny. Można się na nie spóźnić, można wyjść wcześniej, kobieta może przyjść sama, jedzenie jest mniej obfite.

Organizacja przyjęcia:

• przygotowanie sali (usunięcie miejsc do siedzenia)

• organizacja bufetu (przekąski goście obsługują się sami) i baru

• gospodarz wita/żegna gości i przedstawia gościowi honorowemu

Gdy ktoś wychodzi wcześniej, należy odnaleźć gospodarza i pożegnać się z nim argumentując wcześniejsze opuszczenie przyjęcia.

Przekąski ciepłe noszą kelnerzy. Bar może być samoobsługowy, musi się w nim znajdować lód, napoje bezalkoholowe, wina aperitif, wina białe, czerwone, soki owocowe, whiskey, wódka, koniak.

W bufecie muszą się znaleźć talerzyki i serwetki. Powinien być zorganizowany tak, aby nie było potrzeby używania sztućców (koreczki, warzywa, małe kanapeczki na jeden kęs, szaszłyki, owoce - winogrona, truskawki, owoce bezpestkowe - obrane np. w przypadku ananasa)

2. lampka wina - przyjęcie stojące, trwa około godziny, nie jest wymagane punktualne przybycie. Gości częstuje się winem i drobnymi przekąskami. Organizowane są z okazji np. święta narodowego. Może się rozpocząć w godzinach 12 - 13.

3. Aperitif - przyjęcie stojące, będące wstępem do głównego przyjęcia (siedzącego). Podawane są napoje wzmacniające apetyt (bogato zaopatrzony bar) + drobne przekąski (paluszki). Czas trwania jest stosunkowo krótki 15 - 30 minut. Może to być przyjęcie kończące jakąś imprezę.

2.04.2012

kawa herbatka - popołudniowe przyjęcie organizowane dla kilku do kilkunastu osób dla żon ambasadorów. Zgodnie z nazwą podawana jest kawa i herbata.

5. obiad bufetowy - odmiana obiadu, podczas którego potrawy są serwowane z bufetu. Jest to przyjęcie pół stojące/pół siedzące.

6. przyjęcie bufetowe - odbywa się ono wyłącznie na stojąco. Nie podawane są tutaj przekąski i kanapeczki, ale pełne potrawy. Jest ono najbardziej uroczystą formą przyjęcia stojącego. Zaczyna się około godziny 19:00.

7. bankiet - jest to przyjęcie, które może mieć miejsce popołudniu lub wieczorem. Zazwyczaj jest -organizowane aby uczcić jakąś imprezę, spotkanie, targi, etc. Bankiet jest organizowany na ponad 100 osób - przyjęcie siedzące. Wygłaszany jest na nim zazwyczaj jakiś speech.

Przyjęcia siedzące - śniadania/obiady

Mogą mieć charakter zarówno prywatne jak i oficjalne. Każde przyjęcie wymaga jednak zaproszenia:

• telefonicznego

• osobistego

• na piśmie - najbardziej oficjalną (elegancką) formą jest list. Najczęściej spotykaną formą jest karta zaproszeniowa.

Elementy zaproszenia:

1. kto jest zapraszany

2. na jakie przyjęcie

3. z jakiej okazji

4. miejsce

5. adnotacja - „dla przypomnienia” (PM); „prośba o potwierdzenie” (RSVP); „obowiązujący strój” (np. black tie - smoking, white tie - frak)

Zaproszenie powinno być wysłane minimum 2 tygodnie wcześniej - wszystkim jednocześnie.

Przyjęcia siedzące odbywają się przy uprzednio przygotowanych stołach. Na stolach nie stawiane są popielniczki - przy stołach nie palimy.

12

---