ZIOŁA

Babka lancetowata - języczki,
Bieluń dziędzierzawa- świnia wesz, pindurynda, dędera
Bylica piołun- wermut, absynt
Ciemiężyk lekarski - broda (męska)
Dziurawiec - dzwonki , ziele świętojańskie,
Fiołek trójbarwny - jaskółczy ślep, sierotki, Wojcieszki,
Galanga lekarska - gałgany,
Glistnik jaskółcze ziele - jaskółcze gniazdo
Jarzębiec kosmaczek- mysie uszy
Koniczyna polna - kocie nerki, kotki, kocie ziele,
Konwalia - liczydło,
Kozłek lekarski - kozia broda,
Leszczyna - psie włosy,
Mniszek lekarski - męska stałość, wole oczy,
Mniszek posp.- lwi ząb, wilczy ząb, wole oczy
Nagietek pospolity - pazurki, paznokietki
Pięciornik kurze ziele - kurze dupki, kurza noga, wronie oko
Poziewnik blady (polny) - koci pysk,
Podbiał pospolity - ośla stopa, końskie kopyto,
Widłak gwoździsz - kołtun.\

Rośliny używane w praktyce magicznej

• Biedrzeniec - dobry przeciw powietrzu morowemu. Nowe Ateny B. Chmielewskiego radzą biedrzeniec poświęcony dawać w paszy krowom, żeby przez czary nie traciły mleka.

• Boże drzewko, abrotanum - noszone przy sobie broni od czarów.

• Bydrycz - przeciw powietrzu morowemu.

• Bylica, bielica, osobliwie biała, artemisia - Marcin z Urzędowa wspomina, że jej przy Sobótkach używano, ofiarę czyniąc diabłu. W wigilię św. Jana wieniec z byliny noszono, aby głowa przez rok nie bolała.

• Czarto-płoch, agaricus integer - gatunek bedłki straszne czyniącej wymioty. Chmielowski w Nowych Atenach nazywa po łacinie: morsun diaboli i rekomenduje przeciw czarom.

• Czarownik, czartownik, czarokwit - czarownice używają go do swych czarów.

• Czartowe łajno, smrodzieniec - rekomendują Nowe Ateny przeciw czarom powołując się na Dioscoridesa. Na Litwie używać go mają do dziś dnia w ten sposób: Dla dowiedzenia się, czy w jakim towarzystwie znajduje się czarownica, rzucają na węgle ziele smrodzieniec, a po litewsku smyrdiely. Jeśli która tego smrodu znieść nie może, niezawodnie musi być czarownicą.

• Czartowe żebro, św. Piotra ziele - odgotowane i posolone, a podane do zjedzenia bydłu, oddalało czary.

• Dzięgiel, angelica - za jedno z najskuteczniejszych lekarstw przeciw czarom uważany. Syreniusz dodaje, że jest inne ziele podobne do dzięgla i dlatego dzięgielnicą zwane, które też i lubszczem zowią od lubości, jaką białogłowy za użyciem go uczuwają ku mężczyznom.

• Dzwonki P. Maryi, hyperium perferatum - czarom, gusłom i naigrawaniom się szatańskim są przeciwne, nosząc je przy sobie, a stąd zowią się: Fuga daemonum. Chmielowski nazywa to ziele po polsku: dziurawiec i powołuje się na Pliniusza i Dioscoridesa, którzy je przeciwko czarom także zalecali.

• Dziewanna, dziwanna, verbascum thapsus - dla dziwnej swojej mocy tak zwana, lecz Marcin z Urzędowa wywodzi jej nazwę od słowiańskiej bogini Dziewanny, której miała być poświęcona i używana w uroczyste jej święto przy jakimś guślarskim obrządku. Chmielowski także jej przyznaje moc dziwną, do różnych praktyk czarodziejskich służącą.

• Dziewięciornik, epaticus flos - czyni małżeńską zgodę i miłość. Ruskie niewiasty zowią ją przywrot, bo miłość przywraca, a kładą też do kąpieli dzieci, aby je uwolnić od złej przygody.

• Jemioła - jemiołę głogową albo jabłonną kładą dzieciom do kolebki, aby na nie strachy i straszliwe sny nie przychodziły. Marcin z Urzędowa zaś o Tatarach i Rusinach donosi, że gdy jemiołę zbierają, tedy żelazem jej nie ruszają, gołą ręką nie ujmują, aż z drzewa znijdą, ziemi nią nie tykają, powiadając, iż tak ma zachować swą moc, którą ma ku pomocy ludzkiego zdrowia.

• Koszyszczko, verbena - jako nader skuteczne przeciw czarom lekarstwo była już u Rzymian uważana za antyczarodziejskie panaceum.

• Kalina - kwiat jej świeżo urwany i do zbolałego miłością serca przyłożony, uspokaja cierpienia.

• Klucze św. Piotra, primula officialis - z kwiatów tej rośliny czynią na Litwie rozmaite wróżby. Zbierają go po nabożeństwie w dzień św. Piotra apostoła.

• Kokornak - tym zielem kadząc czarci uciekają.

• Kłokotowe drzewo - broni piwa od czarów.

• Koper ogrodowy - dobry na sny straszliwe.

• Korzeń postępowy - skuteczny na czary.

• Lisie jajka, satirion - sprawują chciwość cielesną; dlatego tak po łacinie nazwane, że Satyr był symbolem lubieżności.

• Lubszcz - Nowe Ateny radzą go zadawać krowom, żeby mleka przez czary nie traciły.

• Majeran polny - dawać w paszy krowom, żeby im czarownice mleka nie odbierały.

• Piwonia - kłaść dzieciom do kolebki przeciw lękaniu się i urokom.

• Rosiczka, rorida, polytrichium commune - znaną już miała być kapłanom starosłowiańskim ze szczególniejszych swoich właściwości. Nowe Ateny przytaczają różnych botaników albo zielopisów starożytnych na to, że ona czarom efekt odbiera.

• Wrotycz, tanacetum - zalecany przeciw czarom, dobry przeciw lubczykom, radzono dziewczynie chcącej odczarować zadany lubczyk, żeby się myła w wodzie wygotowanej z ziela wrotycz.

Aneks do zielnika magicznego




• Absenta - znany afrodyzjak. Wywar należy pić z kawą lub herbatą.

• Algi morskie - ekstrakt alkoholowy z alg wzmaga miłosne pożądania, wpływa dobrze na cerę.

• Anyż - wzmacnia zdolności psychometryczne i jasnowidzenie.

• Cykoria - pomaga w rzucaniu zaklęć czyniących zło.

• Czarne jagody - ich liście używane są jako antidotum przeciw czarom i urokom.

• Damiana - znany w Ameryce Środkowej, Peru i Meksyku. Środek o działaniu podniecającym - typowy afrodyzjak.

• Eukaliptus - sprzyja dobrym snom. Działa lekko nasennie i uspokajająco.

• Fiołek - jego kwiaty trzymane w domu przyciągają dobry los.

• Gencjana - sprzyja i pomaga zawrzeć dobrą znajomość, a nawet przyjaźń.

• Herbata mate - dostępna i u nas w kraju, doskonale odpręża, usuwa zmęczenie, pochodzi z Argentyny, gdzie ma wielu zwolenników.

• Imbir - noszony przy sobie przynosi szczęście i pomyślność.

• Jałowiec - polecany mężczyznom w przypadku niemocy płciowej, wzmaga i poprawia sprawność seksualną.

• Jemioła - odrzuca złe duchy, wzmaga ochotę na miłość, przynosi szczęście dla domu.

• Koniczyna - przynosi szczęście, działa przeciw urokom. Dobrze jest nosić czterolistną koniczynę przy sobie.

• Laurowe liście - zapewniają wierność małżeńską i stałość uczuć.

• Nasienie lnu - przyczynia się do wzbudzania kłótni i awantur domowych.

• Magnolia - wzmaga popęd płciowy i zapobiega impotencji.

• Mandragora - najbardziej intrygujący korzeń, używany do sprowadzania nieszczęść; stanowi także ochronę przed wszelakimi urokami, ponadto jako silny afrodyzjak sprzyja budzeniu się namiętności.

• Mlecz - chroni przed nieszczęściem.

• Nagietek - zapewnia dobry sen. Rozsypany wokół poduszki lub obok łóżka działa przeciw majakom i sennym marom.

• Rozmaryn - noszony w zasięgu ręki przynosi szczęście i dobra wieści.

• Róża - pomaga w leczeniu źle gojących się ran.

• Ruta - Chroni dziewczęta przed utratą dziewictwa.

• Rumianek - Zapowiada szczęście i pomyślność w grach hazardowych.

• Tymianek - chroni dom przed nieszczęściem.

• Werbena - roślina miłości, jest silnym afrodyzjakiem, sprzyja wywołaniu uczuć i namiętności.

Berberys

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Oczyszcznie, czarowanie, pokuta, uwolnienie się spod siły, kontroli kogoś innego.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Zastosowanie. Owoce berberysu są pomocniczym lekiem witaminowym w zakażeniach bakteryjnych, chorobach z przeziębienia, stanach gorączkowych różnego pochodzenia, chorobie reumatycznej oraz nadmiernej przepuszczalności ścian naczyń włosowatych. Liście berberysu stosuje się w niektórych przypadkach krwawień macicznych, powodowanych stanem zapalnym dróg rodnych. Również w zapaleniu przewodów żółciowych, kamicy żółciowej, niewydolności wątroby, dyspepsji, a także kamicy moczowej. Natomiast berberynę podaje się w przewlekłym zapaleniu wątroby, zatrzymaniu wytwarzania żółci, kamicy żółciowej i innych chorobach dróg żółciowych. W krajach tropikalnych berberyna jest stosowana doustnie i w iniekcjach przeciw cholerze i pełzakowicy.

Przetwory. Odwar witaminizujący z owoców berberysu: 1 łyżkę rozdrobnionych owoców zalać 1 szklanką wody wrzącej, ogrzewać do wrzenia i gotować łagodnie pod przykryciem 3 min. Odstawić na 15 min i przecedzić. Pić 1/4 - 1 szklanki 2-3 razy dziennie po jedzeniu jako środek witaminizujący i nieznacznie moczopędny. Można nieco osłodzić cukrem lub miodem. Odwar przeciwgorączkowy: po 1/2 łyżki owoców berberysu, dzikiej róży i maliny zalać 1 szklanką wody wrzącej. Ogrzać do wrzenia i gotować powoli 2 min pod przykryciem. Odstawić na 15 min i przecedzić. Można osłodzić. Pić 1/4 - 1/2 szklanki kilka razy dziennie w chorobach gorączkowych. Zioła moczopędne z berberysem: zmieszać po 50 g liści brzozy i ziela połonicznika oraz po 25 g liści berberysu, ziela fiołka trójbarwnego, korzeni mniszka i owoców dzikiej róży. Zalać 2 łyżki mieszanki 2 szklankami wody gorącej. Ogrzewać do wrzenia i gotować na małym ogniu pod przykryciem 3 min. Odstawić na 15 min i przecedzić. Pić 1/2-2/3 szklanki po 2-3 razy dziennie między posiłkami w schorzeniach dróg moczowych.

Aloes Drzewiasty (Aloe arborescens)

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Ochrona i szczęście. Umieść na grobie ukochanej osoby by promować spokojną energię. Aloes pomaga ulżyć samotności i asystuje w sukcesie. Powieszony w domu przyciąga szczęście i chorni osoby w nim żyjące. Zasadzony w domu chroni od różnych domowych wypadków. Spal go w noc pełni księżyca by poprzez nowy księżyc wezwać nowego ukochanego.

ZASTOSOWANIE LECZNICZE

Świeże liście aloesu lub sok służą do sporządzania wielu preparatów w postaci maści, płynu, iniekcji, syropu, wyciągu na winie, mazidła, przysypki i innych. Stosuje się je: podskórnie, doustnie lub zewnętrznie w licznych schorzeniach, m.in. w nieżycie żołądka i jelit, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, wrzodzie żołądka i dwunastnicy (także z tendencją przejścia w stan rakowy), kurczach mięśni, nerwobólach, bólach stawów na tle reumatycznym, dychawicy oskrzelowej; w postaci iniekcji i przemywań - w chorobach oczu, m.in. zapaleniu rogówki i spojówek, zmętnieniu rogówki, zmianach zwyrodnieniowych, stanach po przeszczepieniu rogówki; zewnętrznie - przeciw oparzeniom, owrzodzeniom, pęknięciom skóry, ukąszeniom przez zwierzęta i owady, wysypkom, odleżynom, świądowi i innym.

Przetwory. Wino aloesowe. Obrywa się kilka większych liści z roślin co najmniej trzyletnich, myje, osusza i przechowuje w lodówce 7-10 dni. Bierze się 50 dag liści, usuwa się z nich brzeżne kolce, kroi liście na kilkucentymetrowe kawałki, miele w maszynce, dodaje do miazgi 1/21 czerwonego wina gronowego, miesza, dolewa 50 dag miodu i po starannym wymieszaniu pozostawia w zamkniętym naczyniu i w ciemności na 3-5 dni. Liście można także zmiksować. Otrzymane wino cedzi się przez gęste sitko, rozlewa do butelek i przechowuje w lodówce. Dawkowanie: w pierwszym tygodniu 3 razy dziennie po łyżeczce do herbaty, w następnych 3-4 tygodniach 3 razy dziennie po łyżce stołowej, w dalszych 3-4 tygodniach 3 razy dziennie po łyżeczce do herbaty, zawsze na godzinę przed jedzeniem. Okres przyjmowania leku: 2-3 miesiące, po czym przerwa 1 -2 tygodnie i następny cykl. Znanych jest wiele podobnych przepisów o nieco innych proporcjach składników, m.in. większej ilości wina i dodatku spirytusu. Stosuje się w wielu schorzeniach, zwłaszcza we wrzodzie żołądka i dwunastnicy oraz owrzodzeniu jelita grubego. Napar aloesowy. Przygotowany jak poprzednio liść aloesu tnie się na drobne kawałki, wkłada do termosu, dodaje po łyżeczce liści szałwii i kwiatów nagietka (lub liści babki lancetowatej), zalewa 11/2 szklanki wody wrzącej, zakręca termos i pozostawia na godzinę. Napar stosuje się do płukania jamy ustnej i gardła, przemywania przewodów nosa, obmywania sromu i odbytu, tamponowania, okładów na wrzody i rany oraz do wlewań doodbytniczych w zapaleniu odbytnicy i odbytu. Miód aloesowy: liście przygotowane jak poprzednio zmiażdżyć i na każde 100 g miazgi dodać 200 g miodu, po czym powoli ogrzewać do wrzenia, odstawić do następnego dnia, ponownie ogrzać do wrzenia, przecedzić przez gęste sitko do słoika i przechowywać w lodówce. Przyjmować rano na czczo oraz na godzinę przed obiadem po łyżeczce jako środek pobudzający apetyt, przeciwnieżytowy i ogólnie wzmacniający. Jest wskazany dla dzieci, młodzieży i osób w wieku podeszłym.

Bylica Pospolita

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Noszona zwiększa pożądanie i płodność, przeciwdziała bólom krzyża i obłąkaniu. Umieść wokół miejsca do wróżenia albo połóż na narzędziach by zwiększyć ich moc lub koło łóżka dla podróży astralnych. Używaj w poduszce lub saszetce pod poduszką, by spowodować prorocze sny, Dodaj bylicy pospolitej by czyścić kryształowe kule i zwierciadła.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Zastosowanie. Najważniejszymi wskazaniami do stosowania przetworów z ziela bylicy pospolitej są nieżyty żołądka i jelit, niedokwaśność, wzdęcia, bóle epigastryczne wywołane skurczem mięśni gładkich przewodu pokarmowego, niedostateczne wytwarzanie żółci oraz jej zastój na tle atonicznym lub skurczowym. Zewnętrznie są wskazane do kąpieli w chorobie reumatycznej. Przetwory z korzenia bylicy pospolitej stosuje się jako środek zmniejszający lub znoszący stany skurczowe jelit oraz dróg żółciowych, zwłaszcza zwieracza wpustu przewodu żółciowego do dwunastnicy, a także w skurczach i bólach brzucha, kolce jelitowej i wzdęciach u dzieci i osób w wieku podeszłym. Napary lub odwary usprawniają nieznacznie przepływ żółci do dwunastnicy i ułatwiają trawienie pokarmów. Olejek eteryczny znalazł zastosowanie jako środek zapachowy w produktach chemii domowej, do aromatyzowania mydła, płynów do zmywania, proszków do prania i innych. Przetwory. Napar z ziela bylicy pospolitej: 1 łyżkę ziela zalać 1 szklanką wody wrzącej, naparzać 15 min pod przykryciem, odstawić na 10 min i przecedzić. Pić 1-3 łyżki 2-3 razy dziennie w nieżytach żołądka i jelit, niestrawności i braku łaknienia. Odwar z korzenia bylicy pospolitej: 1 łyżkę rozdrobnionych korzeni zalać 1 1/2 szklanki wody wrzącej. Ogrzewać do wrzenia i gotować powoli pod przykryciem 3 min. Odstawić na 10 min i przecedzić. Pić 1-3 łyżki 2-4 razy dziennie między posiłkami jako lek przeciwskurczowy w chorobach przewodu pokarmowego i dróg żółciowych. Zioła żołądkowe: zmieszać po 20 g ziela bylicy pospolitej, ziela krwawnika, ziela tysiącznika, liści bobka i kłączy tataraku. Zalać 1 łyżkę ziół 1 szklanką wody ciepłej i gotować powoli pod przykryciem 3-5 min. Odstawić na 15 min i przecedzić. Pić 1-3 łyżki 2-4 razy dziennie na 30 min przed jedzeniem jako środek pobudzający wydzielanie soków trawiennych, poprawiający trawienie, zwiększający apetyt i przeciwdziałający wzdęciom. Zioła żółciopędne: zmieszać po 20 g ziela bylicy pospolitej, ziela szanty, ziela pięciornika gęsiego, liści mięty pieprzowej, owoców róży dzikiej i korzeni mniszka. Zalać 1 łyżkę mieszanki 1 szklanką wody gorącej i gotować pod przykryciem 3-5 min. Odstawić na 15 min i przecedzić. Pić 1/4-1/3 szklanki 2-4 razy dziennie między posiłkami jako środek żółciotwórczy i żółciopędny.

Hyzop (Hyssopus officinalis L.)

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Szeroko używany w magicznym oczyszczaniu. Lekkie wibracje pomagają otworzyć się duchowo; używany w puryfikacji i oczyszczaniu. Ma własność ochrony przed włamywaczami. Używaj do poświęcania narzędzi lub przedmiotów zrobionych z cyny. Najlepsze zioło do fizycznego oczyszczenia i oczyszczania świątyni, rytualnych narzędzi i siebie. Dodaj do kąpieli i saszetek, krop na obiekty i ludzi dla oczyszczenia albo powieś w domu by oczyścić go z negatywne energii.

ZASTOSOWANIE LECZNICZE

Zastosowanie. Najczęściej stosuje się przetwory z hyzopu w stanach nieżytowych błon śluzowych przewodu pokarmowego, nadmiernej fermentacji, wzdęciach, zaburzeniach trawiennych, uczuciu sytości i braku apetytu, a także w długo trwającej biegunce. Szczególnie korzystne jest podawanie przetworów z ziela hyzopu dzieciom i młodzieży oraz osobom w wieku podeszłym. Zaleca się również wyciągi z hyzopu w przewlekłych nieżytach gardła i oskrzeli, którym towarzyszy suchy, męczący kaszel oraz zaleganie skąpej, gęstej wydzieliny w drogach oddechowych. Odwar, wyciąg olejowy oraz miazgę ze świeżego ziela hyzopu stosuje się zewnętrznie w postaci okładów na skórę. Odwary służą również do płukania jamy ustnej i gardła w stanach nieżytowych błony śluzowej. W lecznictwie ludowym ziele hyzopu jest stosowane jako środek wykrztuśny, przeciwroba-czycowy, pobudzający krwawienia miesięczne, a zewnętrznie jako lek ściągający i przeciwbakteryjny.

Przetwory. Napar z hyzopu: zalać 11/2 łyżki ziela w termosie 2 szklankami wody wrzącej, zamknąć termos i odstawić na 1 godz. Pić po 1/4-1/3 szklanki 2-4 razy dziennie na 1 godz. przed jedzeniem w zaburzeniach trawiennych lub po jedzeniu - jako środek wykrztuśny. Okres stosowania 2 tygodnie, później należy zrobić 10-dniową przerwę. Zioła przeciwpotne: zmieszać równe ilości ziela hyzopu, liści szałwii i porostu islandzkiego. Zalać 11/2 łyżki ziół w termosie 11/2 szklanki wody wrzącej, przykryć i odstawić na 1 godz. Pić powoli po 1/4-1/3 szklanki 3-4 razy dziennie po jedzeniu w nadmiernej potliwości ciała. Przy zbytniej potliwości nóg najlepsze wyniki daje moczenie ich w odwarze z równych ilości ziela hyzopu, ziela skrzypu, ziela lub kwiatów krwawnika i kory dębu. Zioła wiatropędne i regulujące trawienie: zmieszać po 50 g ziela hyzopu i liści mięty pieprzowej oraz po 25 g owoców kminku, korzeni lubczyka i ziela pięciornika gęsiego. Wsypać do termosu 1 /2 łyżki ziół i zalać 1 1/2 szklanki wody wrzącej. Przykryć i odstawić na 1 godz. Pić po 1/4-1/3 szklanki 3-4 razy dziennie po jedzeniu w zaburzeniach trawiennych, wzdęciach, bólach epigastry-cznych i nudnościach. Dzieciom i młodzieży podawać po 1 łyżce. Zioła wykrztuśne: zmieszać po 50 g ziela hyzopu i liści podbiału oraz po 25 g ziela macierzanki i liści szałwii. Zalać w termosie 11/2 łyżki ziół 11/2 szklanki wody wrzącej, przykryć i odstawić na 1 godz. Pić po 1/4-1/3 szklanki kilka razy dziennie po jedzeniu w nieżycie gardła i oskrzeli, utrudnionym odkrztuszaniu i zaleganiu śluzu. Stosować też do płukania w nieżycie jamy ustnej i gardła. Zioła żołądkowe: zmieszać 50 g ziela hyzopu oraz po 25 g ziela dziurawca, ziela drapacza lekarskiego i liści orzecha włoskiego. Sporządzić napar w termosie jak poprzednio. Pić 1/3-1/2 szklanki 2-4 razy dziennie na 1 godz. przed jedzeniem w braku apetytu, niedokwaśności, odbijaniu, czkawce i wzdęciach. Kompres na stłuczenia: wziąć 1-2 łyżki rozdrobnionego ziela hyzopu oraz 1/2-1 łyżkę płatków owsianych, zarobić z wodą na papkę, dodać kilka kropli octu, ogrzewać w naczyniu do temp. około 40°, przenieść na płótno i przyłożyć na siniak, obrzęk lub miejsce stłuczone, nakryć ceratką i przewiązać. Kompres zmieniać kilka razy dziennie.

MELISA (Melissa officinalis)

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Miłość , sukces , leczenie , i duchowy/psychiczny rozwój . Używaj w czarach miłosnych i tych przyciągających partnera . Używaj w czarach leczniczych i rytuałach, szczególnie jeśli cierpisz z powodu nerwicy i zamieszania umysłowego.

ZASTOSOWANIE LECZNICZE

Napar i inne przetwory z liści melisy stosuje się najczęściej jako środek uspokajający w stanach ogólnego pobudzenia nerwowego, bezsenności i uczucia niepokoju, a także w nerwicy wegetatywnej, stanowiącej zespół różnorodnych objawów ze strony narządów wewnętrznych, np. żołądka, jelit, dróg żółciowych, serca i naczyń krwionośnych. Przetwory z liści melisy służą również w stanach skurczowych jelit i dróg żółciowych, wywołujących ból, a czasem kolkę, utrudnione przemieszczanie treści jelitowej i żółci, a także w niedostatecznym przyswajaniu składników pokarmowych. U kobiet dobre wyniki uzyskuje się niekiedy w dolegliwościach miesiączkowych, bólach i skąpym miesiączkowaniu lub jego zmiennym nasileniu.

Przetwory. Napar melisowy. 1-1 1/2 łyżki liści melisy zalać w termosie 1 1/2 szklanki wody wrzącej i pozostawić pod zamknięciem na 1 godz. Pić po 1-3 łyżki wielokrotnie w ciągu dnia jako środek uspokajający i rozkurczowy. Analogicznie stosuje się torebki Melissa-fix (Herbapol). Wino melisowe: 25 g rozdrobionych liści melisy macerować 3 dni w 1/2 1 białego wina gronowego i przecedzić. Pić 1-2 łyżki kilka razy dziennie w miarę potrzeby, jako środek uspokajający i przeciwskurczowy. Zioła uspokajające i nasenne: zmieszać po 25 g liści melisy i kwiatów rumianku, po 15 g ziela dziurawca i ziela bożego drzewka oraz po 10 g szyszek chmielu i liści mięty. Zalać 1/2 łyżki ziół 2/3 szklanki wody wrzącej i naparzać pod przykryciem 15 min. Przecedzić i wypić całość na 2 godz. przed snem. Zioła przeciwnerwicowe: zmieszać po 25 g liści melisy i ziela krwawnika oraz po 10 g liści pokrzywy, kwiatów nagietka, rozdrobnionego korzenia arcydzięgla i korzenia kozłka oraz rozgniecionych owoców kopru włoskiego. Zalać 1 1/2 łyżki ziół w termosie 2 szklankami wody wrzącej. Zamknąć termos i odstawić na 1 godz. Pić po 1/2 szklanki 3 razy dziennie po posiłkach. Zioła w nerwicy serca: zmieszać po 25 g liści melisy i rozdrobnionego korzenia biedrzeńca, po 15 g rozgniecionego owocu głogu i ziela serdecznika oraz po 10 g ziela jemioły i ziela srebrnika. Naparzać 1-1 1/2 łyżki ziół w 2 szklankach wody wrzącej w termosie przez 1-2 godz. Pić po przecedzeniu 1/5-1/2 szklanki 2-3 razy dziennie po jedzeniu, zależnie od stanu zaawansowania schorzenia. Nervosol (Herbapol), płyn zawierający wyciągi z melisy, lawendy, kozłka, arcydzięgla i szyszek chmielu. Dorosłym zaleca się zwykle 30-40 kropli w 1/4 szklanki wody 2-4 razy dziennie po jedzeniu w stanach zwiększonego napięcia nerwowego, uczuciu niepokoju i trudności w zasypianiu. W razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 1 łyżeczki przed snem. Dzieciom podawać odpowiednio mniej, stosownie do wieku.

Mięta Pieprzowa (Mentha piperita)

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Używaj by powiększyć wibracje przestrzeni lub w czarach i kadzidłach leczniczych i oczyszczających. Umieść w poduszce, by zapewnić spokojny sen i spowodować sny prorocze. Używaj do namaszczania przedmiotów i urządzeń domowych. Pal w nowym domu by uprzątnąć pozostałości po chorobach i negatywnych energiach. Używaj w magicznej pracowni by dać nacisk na zmianę w swym życiu. Połączona z innymi ziołami wzmacnia miłość i życzenia obfitości.

ZASTOSOWANIE LECZNICZE

Zastosowanie. Liście mięty należą do najwszechstronniejszych i najczęściej stosowanych w Polsce surowców zielarskich. Napary i inne przetwory z liści mięty podaje się w zaburzeniach trawiennych, zwłaszcza bólu brzucha, wzdęciach, braku łaknienia, stanach nieżytowych przewodu pokarmowego, nieprawidłowej fermentacji, złym trawieniu tłuszczów, a nawet w kolce jelitowej i stanach skurczowych przewodu pokarmowego. Przetwory z mięty są często stosowane w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych, zapaleniu pęcherzyka żółciowego i przewodów żółciowych, a także w lekkiej niewydolności wątroby i zmniejszonym wytwarzaniu żółci. Pomocniczo stosowane są w kamicy żółciowej i żółtaczce oraz w okresie rekonwalescencji po przebytym zapaleniu wątroby. Zewnętrzne napary z mięty służą do płukania jamy ustnej i gardła, najczęściej jednak w połączeniu z innymi surowcami ziołowymi, np. w mieszance Septosan (Herbapol). Olejek miętowy ma również zastosowanie w kosmetyce. Wchodzi w skład past i proszków do czyszczenia zębów oraz płynów do płukania jamy ustnej. W przemyśle spożywczym używany jest do wyrobu cukierków miętowych oraz niektórych likierów.

Przetwory. Napar z liści mięty: zalać 1 łyżkę liści 1 1/2-2 szklankami wody wrzącej i naparzać pod przykryciem 10 min. Odstawić na 5 min i przecedzić. Pić po 1/2 szklanki na 1 godz. przed jedzeniem w nieżytach żołądka i braku łaknienia, natomiast po posiłkach jako środek rozkurczowy, wiatropędny i żółciopędny. Do płukania jamy ustnej i gardła sporządzić napar z 1 łyżki liści na 1 szklankę wody wrzącej.

Rumianek (Matricaria chamomilla)

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Miłość, zdrowie, redukcja stresu. Dodawaj do saszetek lub używaj w zaklęciach by wzmocnić szansę na sukces. Kropenie wyciągiem z rumianku dookoła domu usuwa złe uroki, klątwy i czasry. Spal lub dodaj do woreczków pomyślności by przyciągać pieniądze. Pal jako kadzidło dla odprężenia, medytacji i kojącego snu. Myj ręce w wyciągu z rumianku by mieć szczęście w hazardzie, grach karcianych etc. Używaj w kąpieli magicznej by podnieść atrakcyjnośc w miłości. Trzymaj paczuszkę zioła wraz z biletami na loterię by przynieść szczęscie.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Napar z rumianku stosuje się doustnie w stanach zapalnych przewodu pokarmowego. Pomocniczo stosowany jest w chorobie wrzodowej, nadmiernej fermentacji, wzdęciach, bólach brzucha, odbijaniu i zgadze oraz braku łaknienia, ponadto w stanach skurczowych jelit i utrudnionym odchodzeniu gazów, zwłaszcza u dzieci i osób w podeszłym wieku. Często podaje się napary z rumianku zewnętrznie, np. w owrzodzeniach skóry, żylakach odbytu, rumieniu i świądzie skóry, odlezynach oraz zaczerwienieniu skóry u noworodków. Ponad to w przypadkach alergicznego zapalenia skóry, oparzeń termicznych i słonecznych I i II stopnia. Napary podaje się w stanach zapalnych błony śluzowej jamy ustnej, dziąseł, gardła, zatok bocznych nosa oraz w codziennej higienie jamy ustnej. Ponadto w upławach, zapaleniu szyjki macicy i pochwy oraz świądzie i stanach zapalnych sromu. Zewnętrznie stosuje się napar z kwiatów rumianku w okulistyce w postaci okładów i przemywań w stanach zapalnych rogówki, tęczówki oraz w laergicznym i ropnym zapaleniu spojówek. W postaci aerozolu lub inhalacji podaje się przetwory z rumianku w zapaleniu górnych dróg oddechowych, dychawicy oskrzelowej u dzieci i katarze siennym. W kosmetyce rumianek służy do pielęgnacji, mycia i rozjaśniania włosów oraz do kąpieli regenerujących skórę. Przetwory:
Napar z kwiatów rumianku: 1-2 łyżki kwiatów zalać szklanką wody wrzącej i naparzać pod przykryciem 15 minut. Odstawić na 5 minut i przecedzić. Pić 1/2 szklanki 3 razy dziennie między posiłkami w stanach zapalnych przewodu pokarmowego jako środek rozkurczowy i wiatropędny. Ten sam napar można stosować zewnętrznie do płukania jamy ustnej, irygacji, okładów, tamponów i w postaci aerozolu.

Rzepik (Agrimonia eupatoria L.)

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Pokonywanie strachu i blokad wewnętrznych, rozpędzanie negatywnych emocji. Także używany w czarach odwracania. Zaszyj w poduszce wraz z bylica pospolitą by osiagnąć najlepszy wynik. Uywaj do mycia lub olejku by wzmocnić lecznicze rytuały. Odpędza precz złe istoty i trucizny.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Zastosowanie. Wyciągi z ziela rzepiku podaje się doustnie w stanach nieżytowych żołądka i jelit, bólach brzucha, wzdęciach, braku łaknienia, bezkwaśności, biegunce i owrzodzeniu jelita grubego, a także w osłabieniu czynności wątroby, zastoju żółci, zapaleniu pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. Ziele wchodzi w skład granulatów Cholegran i Gastrogran, produkowanych przez Herbapol. Zewnętrznie służy do okładów na drobne uszkodzenia naskórka, wypryski, egzemę i owrzodzenia żylakowe. Również do płukania w zapaleniu jamy ustnej, gardła i nosa oraz do przemywania spojówek, ponadto do irygacji w stanach zapalnych pochwy. Przetwory. Napar z ziela rzepiku: 1-2 łyżki ziela zalać 2 szklankami wody wrzącej i naparzać pod przykryciem 15 min. Odstawić na 15 min i przecedzić. Pić 1/3-1/2 szklanki 2-3 razy dziennie na pół godziny przed posiłkami jako środek żołądkowy, poprawiający trawienie. Odwar z ziela rzepiku: 2 łyżki ziela zalać 1 szklanką wody ciepłej i gotować łagodnie pod przykryciem 5-7 min. Odstawić na 15 min i przecedzić. Stosować zewnętrznie do okładów, irygacji i płukań. Wewnętrznie w biegunce pić 2 razy dziennie po 1/2 szklanki odwaru. Zioła regenerujące wątrobę: zmieszć po 50 g ziela rzepiku, ziela krwawnika i korzenia mniszka oraz po 25 g ziela dziurawca, kwiatu kasztanowca i ziela glistnika. Zalać 2 łyżki ziół 2 szklankami wody wrzącej i naparzać pod przykryciem 30 min. Odstawić na 10 min i przecedzić. Pić 3-4 razy dziennie po 1/2 szklanki między posiłkami po przebytym wirusowym zapaleniu wątroby w początkowym okresie 3-4 miesięcy zdrowienia. Także w nieżycie żołądka i jelit oraz dróg żółciowych i po zabiegu chirurgicznym na drogach żółciowych. Zioła w zapaleniu pęcherzyka żółciowego: zmieszać po 50 g ziela rzepiku pospolitego i ziela szanty zwyczajnej, po 30 g liści mięty pieprzowej i korzenia wilżyny ciernistej oraz po 15 g ziela glistnika, korzenia mniszka i korzenia omanu. Do termosu wsypać 1 1/2 do 2 łyżek ziół i zalać 2-2 1/2 szklanki wody wrzącej. Zamknąć i pozostawić na 2 godz. Pić przecedzony napar między posiłkami 2-3 razy dziennie po 2/3-1 szklankę. Napar działa również w nieżycie jelit i owrzodzeniu jelita grubego.

Szałwia (Salvia officinalis)

WŁAŚCIWOŚCI MAGICZNE

Używana do oczyszczania, szczególnie w przypadku gdy mamy do czynienia ze smutkiem i stratą. Podnosi zdolności umysłowe i przynosi mądrość. Używana do leczenia w saszetkach i jako kadzidło. Promuje mentalne, emocjonalne i fizyczne zdrowie, i dłgowieczność. Odpędza negatywną energię. Umieść blisko niej osobisty przedmiot osoby chorej i wykonuj wtedy rytuały lecznicze. Napisz życzenie na liściu szałwii i umieść go na trzy noce pod poduszką - jeśli śniłeś o swym życzeniu, stanie się ono prawdziwe; jeśli nie, zagrzeb liść w ziemi tak by żadne zło do ciebie nie przybyło. Zrób z szałwii miotłe by rzeczywiście wymieść z domu niechciane wpływy.

ZASTOSOWANIE LECZNICZE

Wewnętrznie stosuje się wyciągi z szałwii w stanach zapalnych błon śluzowych przewodu pokarmowego z jednoczesnym znacznym przekrwieniem. Zaleca się także w nadmiernej fermentacji jelitowej i towarzyszących bólach brzucha, wzdęciahc, biegunkach i nudnościach, oraz osłabieniu perystaltyki spowodowanym skurczem jelit. Wodne wyciągi z szałwii podaje się wewnętrznie w nieżytach jamy ustnej, gardła i oskrzeli (np. przy anginie) oraz w kaszlu i utrudnionym odkrztuszaniu. Pomocniczo stosuje się w stanach przedcukrzycowych i w początkowych objawach cukrzycy, ale ze względu na słabe działanie głównie w mieszankach z innymi. Alkoholowe wyciągi z szałwii stosuje się z dobrym skutkiem w nadmiernej potliwości, głównie w gruźlicy, zbyt wielkej pobudliwości nerwowej, nadczynności tarczycy oraz w niektórych zatruciach. Zaleca się tez jako leki pobudzające zbyt skąpe miesiączkowanie oraz w nadmiernej laktacji u karmiących matek. Bardzo często wyciągów wodnych uzywa się zewnętrznie do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej, dziąseł i gardła. Napar szałwiowy: 1-2 łyżeczki liści zalać 1/2 szklanki wody wrzącej i naparzać pod przykryciem 10 minut. Odstawić na 10 minut i przecedzić. Pić 1-3 razy dziennie po 1/3-1/2 szklanki przed jedzeniem w nieżycie żołądka i jelit, biegunce, wzdęciach, nadmiernej laktacji. Dla pobudzenia apetytu zaleca się 1-2 łyżki naparu 2-3 razy dziennie na 30 minut przed posiłkiem. Kąpiel Szałwiowa: 100g ziela szałwii zmieszać z 25g liści babki oraz po 25g kwiatów rumianku i kwiatów lipy. Całość zalać 3-4 l wody wrzącej i odstawić pod przykryciem na 15 minut. Przecedzić do wanny wypełnionej w 1/3 wodą o temperaturze 37 stopni. Pozostałe zioła umieścić w płócienym woreczku i zanurzyć w wannie. Czas kąpieli 15-20 minut. Następnie owinąc całe ciało prześcieradłem kąpielowym i odpoczywac około 30 minut. Stosować w róznych schorzeniach skórnych, jak pokrzywka, świąd, odlezyny, odmrożenia, nadmierne pocenie, miejscowe podrażnienia i zapalenie skóry oraz wysypki alergiczne.

Ludowe Nazewnictwo Ziół

Kwiaty
Bez czarny - inaczej: bzowina, hyćka, bez aptekarski, bez lekarski
Bławatek - inaczej : chaber, modrak, modrokwiat, modrzeniec, wasilek, wołoszek
Dziewanna - inaczej: dziewanna lekarska
Głóg - inaczej: głożyna, głóg pospolity
Jarzębina - inaczej: jarząb pospolity, jarząbek
Jasnota biała - inaczej: pokrzywa biała, głucha, martwa
Kasztanowiec - inaczej: kasztan dziki, gorzki, pospolity
Kocanka - inczej: kocie łapki, nieśmiertelnik piaskowy, żółty, radostka, słomianka, suche ziele, suchołuski
Koniczyna biała - inaczej: dzięcielina, koniczyna płożąca
Krwawnik - inaczej: stolist, żeniszeń, złocień krwawnik
Kupalnik - inaczej: arnika górska, pomornik, tranek górski
Lawenda - inaczej: lawenda lekarska, prawdziwa, wonna
Mak polny - inaczej: maczek zajączek, maczek polny, mak dziki, lekarski, zajęczy
Malwa czarna - inaczej: czarna róża, czarne kwiaty, ślazowa róża, ślaz czarny lub ogrodowy, różowy, wysoki
Mniszek lekarski - inaczej: brodawnik mleczowaty, dmuchawiec, gołębi groch, mlecz, podróżnik mieczowaty, żabi kwiat
Nagietek lekarski - inaczej: stolik, nagietek
Pierwiosnek lekarski - inaczej: kwiat paraliżowy, kwiat kluczyków
Podbiał - inaczej: bożeliczko, końskie kopyto, ośla stopa
Przelot pospolity - inaczej: wełnica, żółwie ziele
Robinia akacjowa - inaczej: grochodrzew, akacja biała, fałszywa
Rumian szlachetny - inaczej: rumian rzymski, włoski
Rumianek pospolity (koszyczki) - inaczej: kamelka, rumianek, marunka, rumianek apteczny, polny
Słonecznik - inaczej: słonecznik roczny, zwyczajny
Stokrotka pospolita - inaczej: stokroć trwała
Ślaz - inaczej: guziczkowe ziele, kędzierzawiec, malwa dzika, ślaz gęsi, leśny
Śliwa tarnina - inaczej: tarnina, korcipka, ciernie, ciernina czarna, tarka żarnośliwa
Wiązówka - inaczej: kropidło błotne, parzydło wiązowe, tawuła łąkowa, wiązówka błotna
Wrotycz pospolity - inaczej: swojski
Wrzos zwyczajny - inaczej: wrzost

Zioła
Bazylia pospolita - inaczej: bazylia anyżowa
Biedrzeniec - inaczej: biedrzeniec włoski, pimpinella
Bluszczyk kurdybanek - inaczej: kondratka, bluszcz ziemny, zimowy, obłożnik
Bukwica zwyczajna - inaczej: lekarska, betonika
Bylica - inaczej: boże drzewko
Bylica pospolita - inaczej: bylnik
Cząber ogrodowy - inaczej: cząber, żelazne ziele, cząber wielki
Drapacz lekarski - ianczej: chaber kleisty, czubek benedyktyński, kardybenedykt, oset lekarski, Benedykta ziele
Dymnica pospolita - inaczej: kokorczyk, polna rutka, ptasia rutka
Dziurawiec - inaczej: arlitka, ziele krzyżowe, świętojańskie
Estragon - inaczej: bylica draganek, bylica estragon
Fiołek trójbarwny - inaczej: bratek
Hyzop - inaczej: izop, ziele Józefka
Janowiec barwierski - inaczej: żółcidło
Jemioła pospolita - inaczej: jemioła biała, strzęśla
Komosa piżmowa - inaczej: ambrozja, herbata jezuicka, komosa amerykańska, meksykańska, wonna, ziele lebiodowe
Kopytnik pospolity z korzeniami - inaczej: narda leśna, kopyteń kleśniec
Krwawnik pospolity - inaczej: stolist, żeniszeń, złocień
Lebiodka - inaczej: duszka, macierzyca pospolita, lebiodka pospolita
Lnica pospolita - inaczej: lenek Matki Boskiej, lnianka, lniczka, lwia paszczęka, ziele nocne
Macierzanka - inaczej: dzięcielinica, macieruszka włoska, cząber pospolity, duszka polna, tymianek wąskolistny, macierzanka piaskowa, pospolita, tymian macierzanka
Majeranek ogrodowy - inaczej: kiełbaśnik, lebiodka majeran
Marzanka wonna - inaczej: barwica wonna, majownik, marzanna
Miodunka - inaczej: ziele adamaszkowe, płucne, miodunka lekarska, majowa, plamista
Nawłoć pospolita - inaczej: polska mimoza, włoć, złota rózga
Nostrzyk - inaczej: nostrz, nozderek żółty, nozderek lekarski, zwyczajny
Ogórecznik lekarski - inaczej: ziele barokowe, ogórkowe
Ostrzeń warzywny - inaczej: chrabust, czarcie żebro, drapacz łąkowy, oset warzywny
Paciorecznik gęsi - inaczej: gęsie ziele, drabinek, srebrnik pospolity
Podróżnik - inaczej: cykoria dzika, polna, podróżnik błękitny
Połonicznik - inaczej: gronka, ptasie mydło, wronie mydło, żabiak, żabie gronka, połonicznik nagi, gładki
Poziewnik - inaczej: kocipysk
Przetacznik leśny - inaczej: lekarski, Weronika
Przywrotnik pasterski - inaczej: gwiazdka, gwiazdosz, nawrocznik
Rdest ptasi - inaczej: bździorst, drutowiec, świńska trawa, ptasie języczki
Rdest ogrodowy - inaczej: pieprz wodny, rdest wodny, żabieniec, sporysz ostrogorzki
Rozchodnik ostry - inaczej: nieśmiertelnik dziki, pryszczornik
Rutwica lekarska - inaczej: kozia ruta, rutewka
Rzepik pospolity - inaczej: jabłecznik, parzydło, ziele wątrobowe
Serdecznik pospolity - inaczej: lwi ogon, lwie serce
Skrzyp - inaczej: chwoszczka, jedlinka, kocie ogonki, koński ogon, koszczka, krzemionka, prząstka, strzępka, świńsie orzechy
Szanta zwyczajna - inaczej: krzęcina, szanta biała
Świetlik - inaczej: ptasie oczko, ziele świeczek, świetlik łąkowy
Tasznik pospolity - inaczej: bydelnik, gryczka, kaszka pasterska, kaletnik, tobołki pospolite, ziele śmiechu
Tymianek - inaczej: macierzanka tymian, tymian właściwy
Tysiącznik - inaczej: centuria, goryczka czerwona, tysiącznik pospolity
Uczep trójdzielny - inaczej: dwuząb, strzałki, uczep dwuzębny
Żarnowiec miotlasty - inaczej: baszewnik, miętlica, miętlicha, janowiec miotlasty, zajęczy groch

Liście
Babka lancetowata - inaczej: babka mniejsza, wąskolistna, języczki, języki polne, języki psie, żywiec
Babka zwyczajna - inaczej: babka wiejska, baśki, skołojrza
Bobrek - inaczej: bobrowniczek, bobrek trójlistny, trójliść, koniczyna błotna, koziełek, trojan, krzyżełki
Borówka brusznica - inaczej: brusznica, borówka wczesnozielona, czerwna jagoda, głogówka
Borówka czernica - inaczej: borowina, czarna jagoda, czernica
Brzoza - inaczej: brzezina
Jeżyna - inaczej: malina czarna, czarnojagodowa, użyna, ożyna, jeżyna zwyczajna, baran
Malina - inaczej: maliniak
Mącznica - inaczej: chrościna, chruścian, chruścina jagodna, jagody niedźwiedzie, niedźwiedzie grono, mącznica garbarska
Mięta pieprzowa - inaczej: miętkiewa, mięta pieprzna
Melisa - inaczej: matecznik, pszczelnik, rojownik, miodek
Orzech włoski - inaczej: orzech królewski
Podbiał - inaczej: bożeliczko, końskie kopyto, ośla stopa
Pokrzywa - inaczej: pokrzywa dwupienna lub wielka, żgajka wielka
Porzeczka czarna - inaczej: smrodlina
Poziomka - inaczej: koziomki, poziomka jadalna, pospolita
Prawoślaz - inaczej: malwa prawdziwa, ślaz, topolówka lekarska
Rozmaryn - inaczej: rozmaryn lekarski, romarynek
Ruta - inaczej: ruta ostrowonna, ogrodowa, zielona, rutka
Szałwia - inaczej: szałwia lekarska, ogrodowa

Kora
Chinowa kora - inaczej: kora chińska lub kora chinowca
Jesion pospolity - inaczej: wyniosły
Kalina koralowa - inaczej: kalina
Kasztanowiec - inaczej: kasztan dziki, gorzki, pospolity
Kruszyna - inaczej: kruszczyna, kruszewina, szakłak kruszyna
Szakłak pospolity - inaczej: bodzieniec, jeleni głóg, szkłak ciernisty

Korzenie
Arcydzięgiel - inaczej: andźelika, korzeń angielski, archangielski, piersiowy, arcydzięgiel litworu, lekarski, dzięgiel
Bez hebd - inaczej: bez karłowaty, leśny, niski, zielony, hebd
Biedzrzeniec - inaczej: pimpinella, biedrzeniec mniejszy, włoski
Goryczka - inaczej: gencjana węgierska, żółta, skowronkowy korzeń
Krzyżownik cierpka - inaczej: grzechotnica, senega, korzeń indyczki wirginiańskie
Lukrecja - inaczej: słodkie drzewo, korzeń słodzeniowy
Lubczyk - inaczej: lubiśnik, łakotne ziele, mleczeń, lubczyk ogrodowy
Łopian wielki - inaczej: dziady, kostropacz, łopuch
Mniszek - inaczej: brodawnik mleczowaty, dmuchawiec, gołębi groch, mlecz, podróżnik mleczowaty, żabi kwiat
Mydlica - inaczej: mydelnica, mydelnik, mydłownik, mydelnica lekarska
Oman - inaczej: dziewięćsił, łomian, oman pospolity, prawy, wielki
Pierwiosnka lekarska - inaczej: kwiat paraliżowy, kwiat kluczyków
Pietruszka zwyczajna - inaczej: domowa, siewna, pietruziele
Podróżnik - inaczej: cykoria dzika, polna, podróżnik błękitny
Pokrzywa zwyczajna - inaczej: wielka, dwupienna, żgajka wielka
Prawoślaz - inaczej: malwa prawdziwa, ślaz, topolówka lekarska
Przestrzęp pospolity - inaczej: przestrzęp biały, dwupienny
Szczaw koński - inaczej: kobylak, kobyli szczaw
Wilżyna - inaczej: kolka, wilczyna, wilżyna ciernista, koląca
Żywokost - inaczej: kosztywał, żywy gnat, żywokost czarny

Owoce
Anyż - inaczej: biedrzeniec
Czarny bez - inaczej: bzowina, hyćka, bez aptekarski, lekarski
Borówka brusznica - inaczej: brusznica, głogocha, czerwona jagoda
Borówka ciernica-inaczej: borowina, czernica, czarna jagoda
Głóg - inaczej: głożyna, głóg pospolity
Jałowiec - inaczej: szyszkojagoda
Jarzębina - inaczej: jarząb pospolity, jarząbek
Kalina koralowa - inaczej: kalina pospolita
Kminek - inaczej: karba, karolek, kmin polny
Kolendra - inaczej: polski pieprz, kolendra siewna
Koper włoski - inaczej: fenkuł włoski, fenkel, koperek
Kruszyna - inaczej: kruszyna, kruszewina, szakłak kruszyna
Malina - inaczej: maliniak, malina właściwa
Pieprzowiec - inaczej: pieprznik, papryka, pieprz turecki
Pietruszka - inaczej: pietruziele, pietruszka zwyczajna, domowa, siewna
Róża - inaczej: nieszpółki, szybszyna, róża: cierniowa, dzika, głogowa, polna, pospolita
Szakłak pospolity - inaczej: bodzieniec, jeleni głóg, szakłak ciernisty Śliwa tarnina - inaczej: ciarki, ciernie czarne, korcipk, tarka, żarnośliwa Tarnina

Kłącza
Kosaciec - inaczej: fiołkowy korzeń, kosatka, mieczyk
Kozłek - inaczej: waleriana, baldrian, kozłek lekarski
Perz - inaczej: perz biały, właściwy
Pięciornik - inaczej: dąbrówka, kurzy ślad, kurze ziele, srebrnik, dziewanka
Rzewień - inaczej: rabarbar
Tatarak - inaczej: ajer, kalmus, łabzia, szuwar, tatarczuch, tatarskie ziele
Tużyca - inaczej: tużyca piaskowa

Pączki
Brzoza - inaczej: brzezina
Sosna - inaczej: chojar, chojka, choina
Topola - inaczej: jasiokr, sokora, sokorzyna

Inne
Szyszki chmielu - w składzie mieszanek ogólnie tonizujących
Fasola Jaś - owocnia - inaczej: szabel tyczkowy, szablak
Gołąbka słodkowodna - inaczej: Badziaga, nadecznik rzeczny, wodny
Kukurydza znamię (wąsy) - inaczej: koński ząb
Morszczyn - inaczej: morskorost, porost morski, szuwar pęcherzykowaty, morszczyn pęcherzykowaty
Porost islandzki - inaczej: karagon islandzki, mech górski, obrost, płucnica islandzka, piersiowy porost, tarczownik (ca) islandzki (k), ziółka islandzkie
Widłak-zarodnik - inaczej: babi mur, kołtun , pas św. Jana, swarzybaba, włóczęga, siarka roślinna, żywy proszek, widłak babimor, goździsty

---