KALIPOZ ,KALDYUM 600mg
POTAS Diałanie: Potas jest najważniejszym kationem wewnątrzkomórkowym i jednym z najważniejszych elektrolitów. Jest składnikiem cytoplazmy komórkowej. Powoduje zwiększenie przepuszczalności błon komórkowych (działa antagonistycznie w stosunku do wapnia), przeciwdziała pęcznieniu komórek. Jego obecność jest niezbędna do syntezy białek w rybosomach. Jest również niezbędnym elementem wielu procesów enzymatycznych. Warunkuje prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego i mięśni. Razem z sodem i chlorkami stanowi najważniejszą część składową płynów pozakomórkowych. Ma wpływ na gospodarkę wodną, kwasowo-zasadową organizmu, bierze udział w utrzymaniu ciśnienia osmotycznego. Odgrywa ważną rolę w przemianie węglowodanów. Sole potasu po podaniu p.o. z reguły dobrze wchłaniają się z przewodu pokarmowego (wyjątek stanowią fosforany, siarczany i winiany). Stężenie potasu we krwi wynosi 3,5-5,5 mmol/l. W płynie wewnątrzkomórkowym znajduje się ok. 95% całkowitej ilości potasu w organizmie, a jego stężenie wynosi tam 150 mmol/l. Potas wydalany jest przede wszystkim z moczem, a w trakcie wysiłku fizycznego także z potem.
Wskazania: Leczniczo w stanach niedoboru potasu, w przedawkowaniu glikozydów naparstnicy. Profilaktycznie w przypadkach leczenia glikozydami naparstnicy, kortykosteroidami oraz lekami moczopędnymi, zwłaszcza tiazydowymi.
Przeciwwskazania: Hiperkaliemia, ostra i przewlekła niewydolność nerek, niewydolność kory nadnerczy, hipowolemia z hiponatremią, stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas. Stosowanie tabletek przeciwwskazane jest w przypadkach owrzodzenia żołądka lub jelit. Pozajelitowo stosować bardzo ostrożnie u osób z rozległym mechanicznym uszkodzeniem tkanek ze względu na ryzyko wystąpienia rabdomiolizy. Należy zachować ostrożność w chorobach serca, po oparzeniach, w stanach ostrego odwodnienia.
Interakcje: Jednoczesne podawanie preparatów potasu i leków moczopędnych oszczędzających potas, indometacyny i niektórych innych NLPZ oraz inhibitorów ACE może prowadzić do hiperkaliemii. Dieta zawierająca duże ilości soli kuchennej prowadzi do zwiększenia wydalania potasu z moczem. Potas osłabia działanie glikozydów naparstnicy.
Działanie niepożądane: Zaburzenia żołądkowo-jelitowe, nudności, wymioty, biegunka. Podawany p.o. chlorek potasu o przedłużonym działaniu lub tabletki dojelitowe rzadko mogą być przyczyną powstania owrzodzenia żołądka lub jelit. W przypadkach hiperkaliemii pojawiają się objawy osłabienia mięśni, parestezje, niedowład, obniżenie ciśnienia tętniczego, zaburzenia rytmu serca, aż do bloku i zatrzymania czynności serca. W przypadkach pojawienia się objawów kardiotoksyczności pod kontrolą EKG stosuje się 2-3 mmol wapnia (10 ml 10% glukonianu wapnia) we wlewie kroplowym w ciągu 1-5 min. W celu zmniejszenia stężenia potasu podaje się i.v. 5-15 j. insuliny w 500 ml roztworu glukozy w ciągu 5-15 min. W razie potrzeby oba wlewy można powtórzyć. Alternatywnie podanie insuliny można zastąpić podaniem 50-100 ml 4,2% wodorowęglanu sodu w ciągu 15 min.
Ciąża i laktacja: Kategoria C.Dawkowanie: Indywidualne p.o.: zazwyczaj 40-100 mmol/d w trakcie posiłku lub bezpośrednio po nim z dużą ilością wody; profilaktycznie stosowane są mniejsze dawki, zwykle ok. 20 mmol/d. I.v.: zazwyczaj do 80 mmol/d (w razie podawania do żył obwodowych roztworów potasu zawierających ponad 30 mmol/l może wystąpić ból i zapalenie żyły). We wlewie kroplowym nie należy podawać potasu szybciej niż 20 mmol/h. Dzieci: do 2 mmol/kg mc./d i.v. w rozcieńczeniu 2 mmol/100 ml rozpuszczalnika. W przypadku znacznego niedoboru potasu w organizmie można zwiększyć dawkę dobową.
Uwagi: 1 mmol (1 mEq) potasu odpowiada 39,1 mg. W 10 ml 15% KCl jest zawarte 20 mmol (20 mEq) potasu. W trakcie leczenia konieczna jest kontrola stężenia potasu we krwi i EKG. Przygotowując roztwór chlorku potasu do wlewu i.v., jako rozpuszczalnika należy użyć 0,9% roztworu NaCl lub 5% roztworu glukozy.
ASAMAX 5oomg
MESALAZINE Działanie: Mechanizm działania mesalazyny nie jest w pełni wyjaśniony; najprawdopodobniej polega on na hamowaniu syntezy prostaglandyny PGE2, prostacykliny PGI2, tromboksanu A2, leukotrienu B4 i hamowaniu reakcji utleniania w błonie śluzowej okrężnicy. Preparaty mesalazyny do stosowania p.o. we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego uwalniają czynną substancję dopiero w końcowym odcinku jelita cienkiego lub w okrężnicy, gdzie w niewielkim stopniu ulega ona wchłanianiu do krwi (stężenie w surowicy jest małe). Mesalazyna działa miejscowo i jest wydalana w większości z kałem. Wskazania: Wrzodziejące zapalenie jelita grubego o przebiegu łagodnym i umiarkowanym (jako leczenie zaostrzeń choroby i w okresach remisji). Choroba Leśniowskiego i Crohna.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub na salicylany, ciężka niewydolność wątroby i/lub nerek, skaza krwotoczna, czynna choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy. Należy zachować szczególną ostrożność u chorych z zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek, u chorych stosujących leki zaburzające czynność układu krwiotwórczego, osób w podeszłym wieku (ze względu na zaburzenia czynności nerek, zwężenia odźwiernika żołądka), chorych z zaburzeniami czynności płuc (szczególnie u chorych z astmą). W trakcie leczenia, zwłaszcza w jego początkowym okresie, należy kontrolować parametry czynności nerek. W postaci do podawania p.o. lub w postaci czopków nie stosować u dzieci do 12. rż., natomiast w postaci zawiesiny doodbytniczej - u noworodków, niemowląt i małych dzieci (brak wystarczających badań).
Interakcje: Równoległe stosowanie z azatiopryną lub 6-merkaptopuryną może zwiększać ryzyko zahamowania czynności szpiku kostnego. Nie stosować równolegle z preparatami zmieniającymi pH soku żołądkowego (inhibitory pompy protonowej, laktuloza i in.). Zwiększa ryzyko krwawienia podczas jednoczesnego stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych. Może nasilać działanie pochodnych sulfonylomocznika. Hamuje działanie probenecydu, sulfinpirazonu, furosemidu, spironolaktonu. Zmniejsza działanie ryfampicyny. Zwiększa toksyczność metotreksatu. Stosowana równolegle z glikokortykosteroidami może powodować nasilenie działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, biegunka, bóle brzucha).
Działanie niepożądane: Często biegunka, ból brzucha, nudności, wymioty, wzdęcie, pokrzywka, wysypka, ból głowy, gorączka. Niezbyt często reakcje fotoalergiczne.
Ciąża i laktacja: Mesalazyna może być stosowana w ciąży tylko wówczas, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają możliwe ryzyko dla płodu. Jeżeli stan pacjentki na to pozwala, zaleca się przerwanie stosowania leku podczas ostatnich 2-4 tyg. ciąży. Mesalazyna przenika do pokarmu kobiecego. Nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania leku.
NICERGOLIN 10mg
nicergoline Działanie: Syntetyczna pochodna alkaloidów sporyszu o działaniu rozszerzającym naczynia oraz hamującym agregację płytek krwi. W przeciwieństwie do kwasu acetylosalicylowego nie przedłuża czasu krwawienia u chorych leczonych lekami przeciwzakrzepowymi. Poprawia metabolizm (szybka normalizacja EEG w ogniskach niedokrwiennych) i hemodynamikę krążenia mózgowego. Zwiększa wykorzystanie tlenu i glukozy przez komórki mózgowe. W dawkach terapeutycznych rozszerza naczynia, nie wpływając na przepływ krezkowy i wskaźniki sercowo-naczyniowe. U chorych na nadciśnienie tętnicze może jednak zmniejszać ciśnienie tętnicze. Zmniejsza opór obwodowy i opór naczyniowy w płucach oraz poprawia właściwości reologiczne krwi. Wykazuje niewielkie działanie pobudzające receptory dopaminergiczne i serotoninergiczne, przeciwhistaminowe i cholinolityczne. Wskazania: Objawy związane z zaburzeniami krążenia mózgowego oraz zaburzeniami metabolizmu mózgu, w tym: umiarkowana demencja starcza, zaburzenia poznawcze, upośledzenie pamięci i koncentracji, napady przemijającego niedokrwienia mózgu, zawroty głowy, bóle głowy, szumy uszne. Zaburzenia krążenia obwodowego, w tym zarostowe arteriopatie kończyn dolnych, choroba Raynauda i inne choroby będące skutkiem upośledzonego przepływu krwi w naczyniach. Zatory i zakrzepy w naczyniach siatkówki.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, krwotok, świeży zawał serca, niedociśnienie tętnicze, ciężka bradykardia, równoległe stosowanie leków α- lub β-adrenolitycznych. Należy zachować ostrożność w przypadku napadów dny moczanowej w wywiadzie, zwiększonego stężenia kwasu moczowego we krwi lub w przypadku stosowania leków mogących wpływać na metabolizm i wydalanie kwasu moczowego.
Interakcje: Może nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych, przeciwpłytkowych i przeciwzakrzepowych. Alkohol nasila działania niepożądane nicergoliny na OUN.
Działanie niepożądane: Zmniejszenie ciśnienia tętniczego, bradykardia, zawroty głowy, dolegliwości żołądkowe, uczucie gorąca, zaczerwienienie skóry, reakcje skórne (pokrzywka, rumień), senność lub bezsenność. Przedawkowanie może spowodować spadek ciśnienia tętniczego. Leczenie objawowe.
Ciąża i laktacja: Nie zaleca się stosowania w ciąży, chyba że korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Nie stosować w okresie karmienia piersią.
Uwagi: Może zmniejszać szybkość reagowania, co niekiedy niekorzystnie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych w ruchu. Po podaniu i.v. może wystąpić spadek ciśnienia tętniczego (chorzy powinni odpoczywać kilka minut po iniekcji). W przypadku stosowania leków zmniejszających krzepliwość należy kontrolować parametry krzepnięcia krwi.
NIMOTOP S
nimodypinaDziałanie: Pochodna dihydropirydyny, należy do II generacji antagonistów wapnia, blokuje napływ wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych, zwłaszcza tętnic mózgu, gdyż jako substancja wysoce lipofilna może przenikać przez barierę krew-mózg. Powoduje rozkurcz i rozszerzenie łożyska naczyniowego, szczególnie drobnych tętniczek mózgowych, co poprawia przepływ mózgowy krwi i odporność mózgu na niedotlenienie, wykorzystywane m.in. w stanach skurczowych naczyń mózgowych po krwotoku podpajęczynówkowym. Uważa się, że wywiera także hamujące działanie na zależne od jonów wapnia procesy biochemiczne prowadzące do destrukcji niedotlenionych komórek mózgu i może poprawiać wewnątrzkomórkowe procesy energetyczne. Wskazania: W leczeniu zaburzeń neurologicznych spowodowanych skurczem naczyń mózgowych po krwotoku podpajęczynówkowym i zapobieganiu im, jak również w zapobieganiu napadom migreny i bólom klasterowym głowy oraz w ich łagodzeniu.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na pochodne dihydropirydyny. Ostrożnie u osób z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzczaszkowym, z zaburzeniami przewodnictwa lub niewydolnością serca. Szczególnie ostrożnie podawać i.v. u osób z niewydolnością nerek, podczas równoległego stosowania leków nefrotoksycznych oraz w chorobach wątroby, zwłaszcza jej marskości (zwolnienie metabolizmu nimodypiny).
Interakcje: Nasila działanie leków przeciwnadciśnieniowych. Nie należy jej stosować z innymi antagonistami wapnia, β-adrenolitykami czy metylodopą, a w przypadku konieczności stosowania w skojarzeniu z wymienionymi lekami należy ściśle monitorować stan chorego. Roztworu nimodypiny zawierającego etanol nie wolno podawać łącznie z lekami mogącymi wchodzić z nim w niepożądane interakcje, zwłaszcza z lekami typu disulfiramu.
Działanie niepożądane: Najczęstsze objawy to: bóle głowy, zaczerwienienie twarzy, uderzenia gorąca, bóle brzucha, nudności, obniżenie ciśnienia tętniczego, zwiększenie częstotliwości lub zaburzenia rytmu serca, przejściowe zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej, γ-glutamylotranspeptydazy w surowicy. Nierozcieńczony preparat podawany do żyły obwodowej może wywołać jej zapalenie. W razie przedawkowania może wystąpić spadek ciśnienia tętniczego, tachykardia lub bradykardia, ekstrasystolia, co stwarza konieczność odstawienia nimodypiny lub podania dopaminy i dodatkowych objętości płynów. Dializa nie jest przydatna.
Ciąża i laktacja: Kategoria C. Nie stosować w okresie karmienia piersią.
Uwagi: Do przetaczania nimodypiny nie stosuje się zestawów z polichlorku winylu. Roztwór oryginalny zawiera 23,7% obj. etanolu (10 g etanolu w 50 ml roztworu) i jest wrażliwy na światło.
MEMOTROPIL 800mg, LUCETAM 800mg
piracetam Działanie: Lek nootropowy z grupy pirolidonów, pochodna kwasu γ-aminomasłowego (GABA). Podstawowy mechanizm działania polega na wiązaniu się z grupą polarną błon fosfolipidowych komórek, co zapoczątkowuje proces odtwarzania struktury błony poprzez tworzenie ruchomych cząsteczek leku i fosfolipidów. To prawdopodobnie poprawia stabilność błony, dzięki czemu białka błonowe lub przezbłonowe utrzymują albo odzyskują odpowiednią strukturę trójwymiarową, umożliwiającą spełnianie ich funkcji. Piracetam oddziałuje na komórki nerwowe i układ naczyniowy. Wzmaga procesy przekazywania sygnałów przez neurony, głównie modulując gęstość i czynność receptorów postsynaptycznych. Wpływa na przemiany energetyczne w komórkach OUN, zwiększa wykorzystanie tlenu i glukozy, ułatwia syntezę związków wysokoenergetycznych, zwiększa rezerwę energetyczną, przyspiesza syntezę neuroprzekaźników. Nasila metabolizm w neuronach OUN, zwłaszcza w stanach zmniejszonej aktywności. Powyższe procesy są odpowiedzialne za poprawę czynności wyższych pięter OUN, usprawnienie procesów poznawczych (uczenie się, pamięć, uwaga, świadomość), poprawę sprawności psychofizycznej oraz działanie antymiokloniczne. Piracetam zapobiega zmianom czynności mózgu powstałym na skutek niedotlenienia i przywraca zdolności poznawcze u osób z uszkodzeniami mózgu różnego rodzaju, np. po niedotlenieniu, zatruciu lub elektrowstrząsach. U dzieci z dysleksją piracetam zwiększa szybkość czytania i poprawia proces zapamiętywania. Nie wykazuje działania uspokajającego ani psychostymulującego. Nie wpływa na układ wegetatywny i nie wykazuje działania GABA-ergicznego. Zmniejsza zdolności agregacyjne płytek krwi, zmniejsza całkowitą lepkość krwi na skutek zwiększenia odkształcalności erytrocytów, zmniejsza lepkość osocza, usuwa patologiczne skurcze drobnych naczyń, zmniejsza przyleganie erytrocytów do śródbłonka naczyń krwionośnych i pobudza syntezę prostacykliny w niezmienionym śródbłonku. Według niektórych danych wpływa na czynniki krzepnięcia: zmniejsza stężenie fibrynogenu i czynników von Willebranda oraz wydłuża czas krwawienia. Nie stwierdzono wpływu rozszerzającego na naczynia krwionośne, lek nie wywołuje zjawiska podkradania wieńcowego, nie zaburza przepływu naczyniowego i nie obniża ciśnienia tętniczego. Lek wykazuje farmakokinetykę liniową. Podany p.o. wchłania się dobrze, maks. stężenie w surowicy osiąga 60 min po podaniu, a w płynie mózgowo-rdzeniowym po 5 h; dostępność biologiczna wynosi prawie 100% i nie zależy od obecności pokarmu
Wskazania: Zaburzenia procesów poznawczych w zespołach otępiennych, z wyjątkiem choroby Alzheimera. Leczenie mioklonii pochodzenia korowego. Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i obwodowego. Leczenie zaburzeń dyslektycznych u dzieci jednocześnie z terapią logopedyczną.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, krwawienie śródmózgowe, ciężka niewydolność nerek, pląsawica Huntingtona, pobudzenie psychoruchowe znacznego stopnia. Ze względu na wpływ piracetamu na agregację płytek krwi zachować ostrożność, podając lek osobom z zaburzeniami hemostazy, poddawanym poważnym zabiegom chirurgicznym oraz osobom z ciężkimi krwotokami. Zachować ostrożność u osób z zaburzeniami czynności nerek. U osób w podeszłym wieku regularnie oznaczać stężenie kreatyniny we krwi i ewentualnie dostosować dawkę. Ze względu na ryzyko wystąpienia mioklonii lub drgawek u osób leczonych z powodu mioklonii leku nie należy odstawiać nagle. Preparatów zawierających laktozę nie stosować u osób z pierwotnym niedoborem laktazy, dziedziczną nietolerancją laktozy bądź zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Interakcje: Lek może nasilać działanie hormonów tarczycy. Odnotowano przypadki splątania, drażliwości i bezsenności podczas stosowania leku równocześnie z preparatami hormonów tarczycy. Działa synergistycznie z innymi lekami pobudzającymi OUN. Mogą również występować interakcje z neuroleptykami. Nie wykazuje interakcji z lekami przeciwdrgawkowymi (karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, kwas walproinowy). U pacjentów z ciężką nawracającą zakrzepicą żylną piracetam, mimo zmniejszania agregacji płytek, uwalniania β-tromboglobuliny, stężenia fibrynogenu, czynników von Willebranda oraz lepkości krwi pełnej i osocza, nie wpływa na dawkę acenokumarolu potrzebną do utrzymania INR = 2,5-3,5.Lek nie wykazuje interakcji z etanolem.
Działanie niepożądane: Często występowały: hiperkinezja, zwiększenie masy ciała, nerwowość; niezbyt często: senność, depresja, astenia. Ponadto: zawroty głowy, ból w obrębie jamy brzusznej, biegunka, nudności, wymioty, reakcje rzekomoanafilaktyczne, nadwrażliwość, ataksja, zaburzenia równowagi, nasilenie objawów padaczki, ból głowy, bezsenność, pobudzenie, lęk, omamy, splątanie, obrzęk naczynioruchowy, zapalenie skóry, świąd, pokrzywka, objawy w miejscu podania (w przypadku podania i.v.). W przypadku ostrego przedawkowania należy opróżnić żołądek (płukanie żołądka, wymioty), zastosować leczenie objawowe, można zastosować hemodializę; brak swoistego antidotum.
Ciąża i laktacja: Nie stosować w okresie ciąży, chyba że istnieją wyraźne wskazania. Nie stosować w okresie karmienia piersią.
Uwagi: Piracetam przyjmowany w godzinach wieczornych utrudnia zasypianie. Lek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych.
TEGRETOL CR 400, FINLEPSIN 400retard, NEUROTOP 600mgretard
karbamazepina Działanie: Pochodna dibenzoazepiny o strukturze zbliżonej do trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, lek przeciwdrgawkowy. Blokuje kanały sodowe zależne od potencjału i wtórnie zmniejsza uwalnianie glutaminianu oraz przemiany katecholamin w OUN. Stabilizuje błony nadmiernie pobudzonych włókien nerwowych, hamuje powtarzalne wyładowania neuronów oraz zmniejsza przekaźnictwo synaptyczne bodźców pobudzających. Wykazuje działanie przeciwdrgawkowe, neurotropowe i psychotropowe (przede wszystkim przeciwdysforyczne, przeciwmaniakalne i prawdopodobnie przeciwdepresyjne). Działa słabo cholinolitycznie. Karbamazepina zapobiega częściowym i uogólnionym napadom drgawkowym (hamowanie uwalniania glutaminianu i stabilizacja błon komórkowych). Działanie przeciwmaniakalne związane jest z hamowaniem przemian katecholamin (noradrenalina, dopamina). W wyniku hamowania przekaźnictwa synaptycznego bodźców pobudzających łagodzi nerwobóle. W alkoholowym zespole abstynencyjnym karbamazepina podnosi próg drgawkowy i łagodzi objawy abstynencji, m.in. nadmierną pobudliwość, drżenie mięśniowe, zaburzenia chodu.
Wskazania: Padaczka: napady częściowe (w prostych, złożonych, wtórnie uogólnionych jako lek pierwszego rzutu); napady uogólnione toniczno-kloniczne jako lek drugiego rzutu; postacie mieszane. W przypadku oporności na monoterapię stosowana jest w leczeniu wielolekowym. Idiopatyczna neuralgia nerwu trójdzielnego lub nerwu językowo-gardłowego; neuralgia nerwu trójdzielnego w przebiegu stwardnienia rozsianego. Zespół abstynencji alkoholowej. Zapobieganie nawrotom zaburzeń afektywnych dwubiegunowych (jeśli stosowanie soli litu okazało się nieskuteczne lub istnieją przeciwwskazania do stosowania litu), leczenie stanów pobudzenia w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, zespołów maniakalnych. Stosowana również w zespołach psychoorganicznych przebiegających z dysforią, moczówce prostej, psychozie schizoafektywnej, schizofrenii (głównie jako lek wspomagający leczenie neuroleptykami), zaburzeniach psychicznych w leczeniu padaczki i jako lek trzeciego rzutu w padaczkach uogólnionych (zespół Lennoxa i Gastauta; wskazania niezarejestrowane w Polsce).
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na karbamazepinę, leki o podobnej strukturze lub którykolwiek składnik preparatu, blok przedsionkowo-komorowy, upośledzenie czynności szpiku kostnego w wywiadzie, ostra porfiria przerywana w wywiadzie. Nie zaleca się równoległego stosowania z inhibitorami MAO; jeśli pozwala na to stan chorego, inhibitory MAO należy odstawić co najmniej 14 dni przed rozpoczęciem podawania karbamazepiny. Lek jest zazwyczaj nieskuteczny w napadach nieświadomości oraz napadach mioklonicznych. Ostrożnie stosować u chorych z mieszanymi napadami padaczkowymi, obejmującymi typowe lub nietypowe napady utraty świadomości (absence), ponieważ w takich przypadkach zwiększa się częstość występowania drgawek uogólnionych
Interakcje: baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaardzo dużo!!! a m.in.:Karbamazepina może zmniejszać tolerancję alkoholu, w trakcie leczenia nie należy go spożywać…
Działanie niepożądane: Działania niepożądane pojawiają się najczęściej w początkowym okresie leczenia, zwykle są związane z dawką lub stosowaniem w wieku podeszłym, zazwyczaj ustępują w ciągu kilku dni, samoistnie albo po krótkotrwałym zmniejszeniu dawki. Najczęściej występują bóle i zawroty głowy, niezborność ruchów, senność, znużenie, podwójne widzenie, nudności i wymioty. I jeszcze więcej…
Ciąża i laktacja: Kategoria D. Stosowanie karbamazepiny u kobiet w ciąży może być przyczyną wystąpienia zaburzeń i wad rozwojowych u ich dzieci.
Uwagi: Lek może upośledzać sprawność psychofizyczną; z tego względu zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności przez osoby prowadzące pojazdy i obsługujące maszyny, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia lub podczas ustalania dawkowania. Podczas leczenia nie spożywać alkoholu
POLTRAM 50mg, TRAMAL
tramadol,
Działanie: Działający ośrodkowo syntetyczny opioidowy lek przeciwbólowy, agonista receptorów µ, δ i κ. Wykazuje również działanie przeciwkaszlowe. Hamuje zwrotny wychwyt noradrenaliny i serotoniny w synapsach zstępującego układu przewodzenia bólu w rdzeniu kręgowym. Podawany doustnie działa ok. 5 razy słabiej niż morfina stosowana p.o., podawany pozajelitowo działa ok. 10 razy słabiej niż morfina podawana parenteralnie.
Wskazania: Ostre i przewlekłe bóle pourazowe, pooperacyjne i w chorobach nowotworowych. W premedykacji, analgezji, położnictwie, w bólu wieńcowym. W opiece paliatywnej stosowany w leczeniu bólów ostrych i przewlekłych, również o komponencie neuropatycznej; jest analgetykiem opioidowym stosowanym na II szczeblu drabiny WHO w leczeniu bólów o umiarkowanym i dużym nasileniu.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu. Skłonność do nadużywania środków uzależniających. Zatrucie etanolem, lekami nasennymi, psychotropowymi, przeciwbólowymi. Nie stosować u osób leczonych obecnie lub w ciągu ostatnich 14 dni inhibitorami MAO. Ostrożnie u chorych na padaczkę, osób z niewydolnością wątroby lub nerek (w przypadku ciężkiej niewydolności nerek nie zaleca się stosowania leku), w stanach związanych z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzczaszkowym, w zaburzeniach świadomości o nieznanej przyczynie, w przypadku zwiększonego ryzyka wystąpienia zaburzeń czynności układu oddechowego. Nie zaleca się stosowania u dzieci do 12. rż. Nie stosować w leczeniu uzależnienia od opioidów.
Interakcje: Leki działające hamująco na OUN (nasenne, uspokajające, psychotropowe) i etanol nasilają działania niepożądane tramadolu. Stosowanie tramadolu równolegle z inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, lekami przeciwpsychotycznymi lub innymi lekami obniżającymi próg drgawkowy zwiększa ryzyko wystąpienia drgawek. Karbamazepina przyspiesza metabolizm tramadolu; nie zaleca się równoległego stosowania tramadolu u osób otrzymujących karbamazepinę
Działanie niepożądane: Zawroty głowy, nudności i wymioty, zaparcie, uczucie zmęczenia i oszołomienia, ograniczenie sprawności psychofizycznej, suchość w jamie ustnej, nadmierne pocenie się. Reakcje skórne (świąd, pokrzywka), zaburzenia ze strony układu pokarmowego. Po zbyt szybkim podaniu i.v. oraz u osób osłabionych lub po wysiłku fizycznym mogą wystąpić zaburzenia czynności układu sercowo-naczyniowego (zaburzenia rytmu, tachykardia, hipotonia ortostatyczna, omdlenie). Ciąża i laktacja: Kategoria C. Lek przenika przez łożysko; u kobiet w ciąży stosować krótkotrwale, wyłącznie gdy korzyść z leczenia przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu; w przypadku długotrwałego stosowania nie można wykluczyć uzależnienia, a następnie objawów odstawienia u noworodka. Lek przenika do pokarmu kobiecego (ok. 0,1% dawki); nie stosować przewlekle w okresie karmienia piersią.
Uwagi: Podczas stosowania nie należy kierować pojazdami mechanicznymi ani obsługiwać maszyn w ruchu.
PYRALGINA
metamizol Działanie: Niesteroidowy lek przeciwzapalny (NLPZ). Pochodna pirazolonu o najsilniejszym wśród NLPZ działaniu przeciwbólowym. Wywiera także działanie przeciwzapalne i przeciwgorączkowe. Działanie leku polega głównie na hamowaniu cyklooksygenaz: (1) konstytutywnej (COX-1), odpowiedzialnej za syntezę prostaglandyn spełniających funkcje fizjologiczne; (2) indukowalnej (COX-2), odpowiedzialnej za syntezę prostaglandyn prozapalnych w miejscu zapalenia. Metamizol jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego, po podaniu p.o. tmax wynosi 1-1,5 h, t1/2 - ok. 7 h. Wydalany w formie zmetabolizowanej, głównie przez nerki.
Wskazania: Bóle różnego pochodzenia, również w przebiegu choroby nowotworowej; stany gorączkowe nieustępujące po innych lekach. U dzieci jedynie w przypadku zagrażających życiu stanów gorączkowych, nieustępujących po podaniu innych leków.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na metamizol lub inne pochodne pirazolonu; ostra porfiria wątrobowa; ciśnienie tętnicze skurczowe poniżej 100 mm Hg, niewydolność serca. Część ekspertów przyjmuje, że NLPZ mogą zwiększać ryzyko wystąpienia incydentów zakrzepowych, zawału serca lub udaru mózgu, które mogą prowadzić do zgonu; ryzyko to może zwiększać się podczas długotrwałego stosowania i u osób z chorobą serca; krótkotrwałe stosowanie w leczeniu ostrego bólu prawdopodobnie nie zwiększa ryzyka wystąpienia działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego, zwłaszcza jeżeli lek jest stosowany w małej dawce; nie zaleca się jednak ich stosowania w leczeniu bólu pooperacyjnego u chorych po operacji pomostowania tętnic aortalno-wieńcowych. U osób otrzymujących NLPZ poważne działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego (krwawienia, owrzodzenia i perforacja żołądka i jelit) mogą wystąpić w każdym momencie podczas leczenia i mogą nie być poprzedzone żadnymi objawami; ryzyko wystąpienia krwawienia zwiększa się wraz z wydłużaniem czasu leczenia.
Interakcje: Stosowany w czasie leczenia chlorpromazyną może prowadzić do hipotermii; zwiększa stężenie cyklosporyny, litu w osoczu; nasila toksyczne działanie metotreksatu. Ograniczone dane wskazują, że lek może wpływać na farmakokinetykę ryfampicyny. Nie stwierdzono interakcji z lekiem zobojętniającym sok żołądkowy zawierającym wodorotlenek glinu i magnezu.
Działanie niepożądane: Hematologiczne: do najpoważniejszych należy niedokrwistość aplastyczna i agranulocytoza; żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, krwotoczne zapalenie błony śluzowej żołądka, zaostrzenie przebiegu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego i Crohna, zapalenie wątroby; dermatologiczne: osutka, rumień guzowaty, rumień wielopostaciowy, zespół Lyella, zespół Stevensa i Johnsona, zaostrzenie tocznia rumieniowatego układowego i zapalenia tętnicy skroniowej; sercowo-naczyniowe: obrzęki, retencja sodu, zastoinowa niewydolność serca, śródmiąższowe zapalenie m. sercowego; nerkowe: białkomocz, krwinkomocz, zespół nerczycowy, ostra martwica cewek nerkowych, śródmiąższowe zapalenie nerek; układ nerwowy: bóle głowy, pobudzenie, senność, splątanie; narządy zmysłów: zapalenie nerwu wzrokowego, odwarstwienie siatkówki, porażenie nerwu okoruchowego.
Ciąża i laktacja: Kategoria C; istnieją doniesienia o zwiększeniu ryzyka występowania guza Wilmsa u potomstwa kobiet przyjmujących w ciąży metamizol.
Uwagi: Pochodne pirazolonu mogą powodować uszkodzenie szpiku o charakterze alergicznym, reakcja ta jest niezależna od dawki. Ponieważ występuje ona najczęściej u osób, u których w wywiadzie stwierdza się długotrwałe przyjmowanie tych leków w przeszłości, obecnie nie zaleca się przyjmowania leku dłużej niż 5-6 dni.
MAJAMIL 100mg
diclofenaac Działanie: Niesteroidowy lek przeciwzapalny (NLPZ). Pochodna kwasu aminofenylooctowego o silnym działaniu przeciwzapalnym, przeciwbólowym i przeciwgorączkowym.
Wskazania: Sól sodowa. Jako lek przeciwbólowy i przeciwzapalny w RZS i innych chorobach układowych tkanki łącznej, zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa i innych seronegatywnych spondyloartropatiach, w ataku dny stawowej, chorobie zwyrodnieniowej stawów obwodowych i kręgosłupa. Również w leczeniu zmian urazowych, przeciążeniowych i zapalnych tkanek okołostawowych: ścięgien, więzadeł, mięśni, torebek stawowych, kaletek maziowych i pochewek ścięgnistych. Ponadto w nerwobólach, zespołach korzeniowych, bólach miesiączkowych, zapaleniu przydatków, wspomagająco w otolaryngologii. W okulistyce zewnętrznie w zapaleniu przedniego odcinka gałki ocznej i po operacji usunięcia zaćmy w celu zapobieżenia wystąpieniu obrzęku torbielowatego plamki, w zapobieganiu śródoperacyjnemu zwężeniu źrenic, w niezakaźnych stanach zapalnych przedniego odcinka oka. Sól potasowa. Krótkotrwałe leczenie dolegliwości związanych z naciągnięciem mięśni, pourazowych i zapalnych dolegliwości stawowych, RZS, choroby zwyrodnieniowej stawów, pozastawowych chorób reumatoidalnych, bolesnego miesiączkowania oraz leczenie napadów migreny z aurą lub bez aury. Pomocniczo w ciężkich zakażeniach uszu, nosa, gardła.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub inne NLPZ, choroba wrzodowa żołądka lub dwunastnicy, krwawienie, perforacja, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, ciężkie zaburzenia czynności wątroby, nerek lub ciężka niewydolność serca, III trymestr ciąży. Nie stosować u osób, u których po zastosowaniu leku z grupy NLPZ wystąpił napad astmy, pokrzywka lub nieżyt nosa. Należy unikać równoległego stosowania z innymi ogólnie działającymi NLPZ, w tym inhibitorami COX-2. Ostrożnie u osób z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, dusznicą bolesną, chorobą tętnic obwodowych lub chorobą naczyń mózgu, upośledzoną czynnością wątroby, niewydolnością nerek, porfirią, zaburzeniami hemostazy oraz pacjentów w podeszłym wieku. NLPZ mogą niekorzystnie wpływać na płodność u kobiet; działanie to jest przemijające i ustępuje po zakończeniu terapii.
Interakcje: Może zwiększyć stężenie litu i digoksyny we krwi. Zwiększa toksyczność metotreksatu i nefrotoksyczność cyklosporyny. Może zwiększać stężenie takrolimusu we krwi. Zmniejsza siłę działania leków moczopędnych oraz obniżających ciśnienie tętnicze; zwiększa ryzyko wystąpienia działania nefrotoksycznego, szczególnie podczas równoległego stosowania z lekami moczopędnymi lub inhibitorami ACE; stosowany równolegle z diuretykami oszczędzającymi potas może nasilać hiperkaliemię. Stosowany równolegle z inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, innymi NLPZ i/lub kortykosteroidami zwiększa ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego. Stosowanie równolegle z chinolonami może spowodować drgawki..
Działanie niepożądane: Przewód pokarmowy: odbijanie, niestrawność, nudności, bóle w nadbrzuszu, wzdęcia, wiatry, biegunka, zaparcie, brak łaknienia; może również uczynnić chorobę wrzodową żołądka lub dwunastnicy i w konsekwencji spowodować krwawienie z przewodu pokarmowego (smoliste stolce, niedokrwistość). W pojedynczych przypadkach może spowodować zaostrzenie wrzodziejącego zapalenia okrężnicy lub choroby Leśniowskiego i Crohna, a także nieswoiste krwotoczne zapalenie okrężnicy
Ciąża i laktacja: W I i II trymestrze kategoria B. W III trymestrze kategoria D - możliwość przedwczesnego zamknięcia przewodu tętniczego oraz zahamowania kurczliwości macicy. Nie stosować w okresie karmienia piersią.
Uwagi: W razie wystąpienia zaburzeń widzenia, zawrotów głowy, senności lub innych zaburzeń dotyczących OUN nie należy prowadzić pojazdów mechanicznych ani obsługiwać urządzeń mechanicznych w ruchu. Nie stosować na skórę uszkodzoną lub otwarte rany; unikać kontaktu z oczami (nie dotyczy kropli do oczu) i błonami śluzowymi. Leku nie należy podawać do worka spojówkowego, jeśli pacjent nosi soczewki kontaktowe. Przed podaniem leku należy zdjąć soczewki i założyć je ponownie co najmniej 10-15 min po jego podaniu.
SIOFOR 500, FORMETIC 850, METFORMAX
metformina Działanie: Doustny lek hipoglikemizujący, pochodna biguanidu. Poprawia tolerancję glukozy w cukrzycy typu 2 poprzez zmniejszanie wytwarzania glukozy w wątrobie, zwiększanie wrażliwości tkanek na insulinę (zwiększa obwodowy wychwyt i tkankowe zużycie glukozy) i hamowanie wchłaniania glukozy i innych heksoz. Nie powoduje hipoglikemii (zarówno u osób chorych na cukrzycę, jak i zdrowych) ani hiperinsulinemii. Insulinemia na czczo i wydzielanie insuliny w ciągu dnia mogą ulec zmniejszeniu. Wykazuje też niewielki korzystny wpływ na stężenie lipidów w surowicy, zmniejszając stężenie triglicerydów, cholesterolu całkowitego, LDL i VLDL. Niekiedy występuje też zmniejszenie masy ciała. Metformina może być stosowana u chorych na cukrzycę typu 2, u których występuje przynajmniej resztkowe wydzielanie insuliny i jest szczególnie korzystna u chorych na cukrzycę ze współistniejącą otyłością.
Wskazania: Niepowikłana cukrzyca typu 2, szczególnie u osób otyłych, łącznie z dietą cukrzycową zawierającą nie mniej niż 1000 kcal/d. Metformina może być stosowana w monoterapii (u chorych o niewielkim niedoborze insuliny), jak również w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika, akarbozą, repaglinidem, rozyglitazonem, nateglinidem, eksenatydem, wildagliptyną, sitagliptyną, liraglutydem lub insuliną. Opisywano korzystne jej działanie w hiperlipidemii (ze zwiększonym stężeniem triglicerydów) i zespole wielotorbielowatych jajników.
Przeciwwskazania: Bezwzględne: choroby nerek, niewydolność nerek (klirens kreatyniny <60 ml/min); stany, będące potencjalnym zagrożeniem dla czynności nerek, ciężkie zakażenia, badania z użyciem środków cieniujących zawierających jod (nie podawać leku 48 h przed badaniem i po nim), nadwrażliwość na lek, ostra lub przewlekła kwasica metaboliczna, stan przedśpiączkowy, śpiączka cukrzycowa hipermolarna i ketonowa, choroby wątroby, świeży zawał serca, niewydolność serca, niewydolność oddechowa, stany niedotlenienia i nasilonego katabolizmu, powikłania cukrzycy, ciężkie zakażenia, zabieg operacyjny, nadużywanie alkoholu
Interakcje: Leki kationowe (amiloryd, digoksyna, morfina, prokainamid, chinidyna, ranitydyna, triamteren, trimetoprim, wankomycyna) mogą współzawodniczyć z metforminą o ten sam system transportu w kanalikach nerkowych, upośledzając wzajemnie swoje wydalanie
Działanie niepożądane: Kwasica mleczanowa jest rzadkim, ale poważnym powikłaniem metabolicznym, które może wystąpić na skutek kumulacji metforminy, zwiększonego wytwarzania mleczanu lub gorszego jego zużytkowania; często kończy się zgonem, szczególnie u osób w podeszłym wieku.
Ciąża i laktacja: Kategoria B. W ciąży i okresie karmienia piersią leczeniem cukrzycy z wyboru jest insulinoterapia.
Uwagi: Nie jest wskazany w cukrzycy typu 1 oraz w przypadku nieskuteczności pochodnych sulfonylomocznika. 500 mg chlorowodorku metforminy odpowiada 390 mg metforminy.
RANIGAST 150mg
ranitydyna, Działanie: Antagonista histaminy, blokujący kompetycyjnie i odwracalnie receptory H2, także w żołądku. Zmniejsza wydzielanie kwasu solnego, zarówno podstawowe, jak i stymulowane kofeiną, insuliną, pentagastryną, histaminą i pokarmem. Wykazuje działanie silniejsze od cymetydyny, nie wpływając hamująco na enzymy mikrosomalne wątroby. Nie wykazano bezpośredniego wpływu na wydzielanie pepsyny, której stężenie w osoczu zmniejsza się stosownie do zmniejszonej objętości kwasu solnego. Wskazania: Czynna choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy (w tym owrzodzenia wywołane przez NLPZ), zespół Zollingera i Ellisona, refluksowe zapalenie przełyku, zapobieganie nawrotom choroby wrzodowej dwunastnicy. W profilaktyce aspiracji kwaśnej treści żołądkowej podczas znieczulenia ogólnego i wrzodów stresowych. Objawowe leczenie dolegliwości żołądkowych (zgaga, niestrawność) niezwiązanych z organiczną chorobą przewodu pokarmowego.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na ranitydynę. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć nowotworowy charakter zmiany. Unikać podawania u osób z ostrą porfirią w wywiadzie.
Interakcje: Może zmniejszać wchłanianie oraz osłabiać działanie ketokonazolu i innych leków, których wchłanianie zależy od pH soku żołądkowego. Leki zobojętniające sok żołądkowy nie wpływają na wchłanianie ranitydyny. Palenie tytoniu zmniejsza skuteczność ranitydyny. Brak istotnych klinicznie interakcji z diazepamem, propranololem, lidokainą, teofiliną, warfaryną i fenytoiną. Nie należy oczekiwać interakcji związanych z wpływem na cytochrom P-450.
Działanie niepożądane: Rzadko reakcje nadwrażliwości, przemijające zmiany aktywności enzymów wątrobowych, wysypka. Bardzo rzadko przemijające zwykle zmniejszenie liczby leukocytów i płytek krwi, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, wstrząs anafilaktyczny, splątanie, depresja, omamy, bóle i zawroty głowy, przemijające ruchy mimowolne, przemijające niewyraźne widzenie, zwolnienie czynności serca, blok przesionkowo-komorowy, zapalenie naczyń, ostre zapalenie trzustki, biegunka, zapalenie wątroby (zwykle przemijające), rumień wielopostaciowy, łysienie, bóle stawów i mięśni, ostre śródmiąższowe zapalenie nerek, przemijająca impotencja, ginekomastia.
Ciąża i laktacja: Kategoria B. U kobiet w ciąży stosować w razie zdecydowanej konieczności. Nie zaleca się stosowania w okresie karmienia piersią.
DIAPREL MR 30mg
gliklazyd,
Działanie: Doustny lek hipoglikemizujący z grupy pochodnych sulfonylomocznika II generacji. Stymuluje wydzielanie insuliny z komórek β wysp Langerhansa pod warunkiem zachowania ich czynności, poprzez zwiększenie ich wrażliwości. Działa ok. 6 razy silniej od tolbutamidu. Przypisuje się mu również działanie obwodowe w postaci zwiększenia wrażliwości tkanek, głównie wątroby, na działanie insuliny. Wskazania: Niepowikłana cukrzyca typu 2, gdy leczenie niefarmakologiczne (za pomocą modyfikacji sposobu odżywiania i wysiłku fizycznego) nie zapewnia pożądanego wyrównania glikemii; niektóre postacie cukrzycy wtórnej i skojarzonej, w których zachowane jest wytwarzanie endogennej insuliny. Może być stosowany z lekami hipoglikemizującymi o innym mechanizmie działania.
Przeciwwskazania: Cukrzyca typu 1, ostre zaburzenia metaboliczne cukrzycy typu 2 (kwasica ketonowa, śpiączka hiperosmolarna, inne stany śpiączkowe w przebiegu cukrzycy), zabieg operacyjny, świeży zawał serca, a także uraz lub ciężkie zakażenie oraz inne stany prowadzące do niewyrównania cukrzycy, niewydolność wątroby lub nerek, nadwrażliwość na lek lub sulfonamidy. Ostrożnie stosować u osób z niewydolnością nadnerczy i przysadki, u chorych w podeszłym wieku, wyniszczonych, w cukrzycy wikłającej inne choroby, takie jak choroby trzustki, hemochromatoza, glukagonoma, akromegalia, choroba lub zespół Cushinga, guz chromochłonny.
Interakcje: Do najczęstszych i najistotniejszych należą interakcje z lekami nasilającymi efekt hipoglikemizujący. Należą do nich: mikonazol i inne imidazolowe leki przeciwgrzybicze, NLPZ (w tym kwas acetylosalicylowy), sulfonamidy o działaniu przeciwbakteryjnym, doustne leki przeciwzakrzepowe, inhibitory MAO, β-adrenolityki, antagoniści wapnia, fibraty, Gliklazyd wydłuża czas działania leków nasennych i uspokajających i zwiększa toksyczność neuroleptyków.
Działanie niepożądane: Hipoglikemia (rzadko długotrwała). Nieznacznie nasilone reakcje skórne w postaci rumienia, świądu, pokrzywki, wysypki pęcherzowej, rumienia wielopostaciowego. Nudności, wymioty, sporadycznie uszkodzenie wątroby objawiające się żółtaczką zastoinową. Bardzo rzadko zaburzenia w składzie krwi (niedokrwistość, leukopenia, małopłytkowość, granulocytopenia). Zaburzenia te są zwykle przemijające.
Ciąża i laktacja: Kategoria C. Bezwzględnie przeciwwskazany w ciąży i w okresie karmienia piersią, leczeniem z wyboru jest insulinoterapia.
Uwagi: Lek powinien być stosowany łącznie z dietą cukrzycową. Podczas leczenia należy kontrolować stężenie glukozy we krwi i moczu. Zdolność koncentracji może być zaburzona w sytuacji, gdy cukrzyca nie jest dobrze kontrolowana, zwłaszcza na początku leczenia i w przypadku wystąpienia hipoglikemii.
REASEC
atropina, Działanie: Naturalny alkaloid tropinowy, odmiana racemiczna hioscyjaminy występująca w roślinach należących do rodziny psiankowatych (Solanaceae). Atropina jest konkurencyjnym, wybiórczym antagonistą pozazwojowych receptorów cholinergicznych M1 i M2, przez co znosi działanie acetylocholiny. Jej działanie można częściowo odwrócić, podając inhibitor AChE. Wykazuje zależne od dawki działanie na narządowe receptory muskarynowe, blokując je w następującej kolejności: oskrzela, serce, gałka oczna, mięśnie gładkie przewodu pokarmowego i dróg moczowych; najpóźniej zmniejsza wydzielanie żołądkowe. Działanie atropiny na organizm człowieka jest wielokierunkowe i w zależności od narządu docelowego obejmuje drogi oddechowe: rozkurcz mięśni gładkich, powodujący zwiększenie światła oskrzeli, zmniejszenie wydzielania śluzu; serce: poprzez swoje działanie znoszące wpływ nerwu błędnego na serce powoduje zwiększenie częstotliwości rytmu serca i pojemności minutowej oraz wpływa na węzeł zatokowo-przedsionkowy (w mniejszym stopniu na węzeł przedsionkowo-komorowy), przyspieszając przewodzenie węzłowe i powodując skrócenie odstępu PQ. Działanie atropiny na serce jest silniej wyrażone w przypadku osób młodych, z dużym napięciem nerwu błędnego; u osób w podeszłym wieku, małych dzieci, chorych na cukrzycę, z mocznicą, neuropatiami oraz czarnoskórych atropina wywołuje mniejsze efekty kliniczne; przewód pokarmowy: powoduje zmniejszenie napięcia mięśni gładkich ścian przewodu pokarmowego, osłabia perystaltykę jelit, zmniejszenie wydzielania żołądkowego i zaleganie treści żołądkowej, działa przeciwwymiotnie; układ moczowy: zmniejsza napięcie mięśni gładkich ścian moczowodów i pęcherza moczowego; gruczoły wydzielania zewnętrznego: zmniejsza wydzielanie łez, potu, śliny, śluzu i enzymów trawiennych; gałka oczna: rozszerzenie źrenicy i porażenie m. rzęskowego. Atropina nie działa na receptory nikotynowe. Wykazuje słabe działanie miejscowo znieczulające. Nasila podstawową przemianę materii
Wskazania: Stosowana w reanimacji oddechowo-krążeniowej (w asystolii, blokach serca), premedykacji przed znieczuleniem ogólnym, odwracaniu blokady nerwowo-mięśniowej, w leczeniu odruchowej bradykardii, nadmiernego wydzielania i skurczu oskrzeli, stanów spastycznych przewodu pokarmowego, dróg żółciowych i moczowodów, w diagnostyce radiologicznej. W okulistyce w celu długotrwałego rozszerzenia źrenicy w zapaleniu tęczówki i ciała rzęskowego w celu zapobiegania zrostom tęczówkowo-soczewkowym oraz w diagnostycznym badaniu refrakcji u dzieci. Również w zatruciu glikozydami naparstnicy i inhibitorami AChE.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na atropinę. Jaskra z zamykającym się kątem przesączania, niedrożność przewodu pokarmowego, zwężenie odźwiernika, choroba refluksowa żołądka, zwężenie szyi pęcherza moczowego.
Interakcje: Leki blokujące receptory histaminowe, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, inhibitory MAO, pochodne benzodiazepiny, neuroleptyki pochodne fenotiazyny, prokainamid, chinidyna potęgują cholinolityczne działanie atropiny. Środki obniżające pH soku żołądkowego, kortykosteroidy, haloperydol, azotany i azotyny potęgują podwyższające ciśnienie wewnątrzgałkowe działanie atropiny. Wziewne środki znieczulające nasilają dodatnie działanie chronotropowe atropiny. Glikozydy naparstnicy zmniejszają działanie atropiny. Atropina potęguje działanie leków pobudzających układ adrenergiczny, natomiast osłabia działanie metoklopramidu, inhibitorów AChE oraz zmniejsza depresyjne działanie morfiny na ośrodek oddechowy. Spożywanie alkoholu podczas stosowania atropiny może spowodować zaburzenia uwagi.
Działanie niepożądane: Wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego, rozszerzenie źrenic, światłowstręt i upośledzenie zdolności widzenia, suchość błon śluzowych, zmniejszenie wydzielania potu, zaparcia, zatrzymanie moczu, refluks żołądkowo-przełykowy, przyspieszenie i zaburzenia rytmu serca (w małych dawkach może zmniejszać częstotliwość rytmu serca). Senność lub niepokój i pobudzenie, depresja ośrodka oddechowego. Reakcje alergiczne, np. pokrzywka, zaczerwienienie skóry, podwyższenie temperatury ciała. Objawy toksyczne obejmują podwójne widzenie, światłowstręt, suchość i zaczerwienienie skóry, poszerzenie źrenic, gorączkę, objawy ośrodkowego zespołu cholinolitycznego (omamy, dezorientacja, delirium, śpiączka) i wstrząs. W razie wystąpienia objawów toksycznych stosuje się płukanie żołądka, fizostygminę, krótko działające barbiturany oraz leczenie objawowe.
Ciąża i laktacja: Kategoria C. Brak danych dotyczących szkodliwości atropiny w okresie karmienia piersią.
SULFASALAZIN EN
sulfazalazyna, Działanie: Lek o działaniu bakteriostatycznym, przeciwzapalnym i immunosupresyjnym. Modyfikuje skład jelitowej flory bakteryjnej przewodu pokarmowego, hamuje syntezę PGE2 i leukotrienów w przewodzie pokarmowym; wpływa również na jelitową syntezę IgA i IgG..
Wskazania: Lek z wyboru we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, zarówno w okresie remisji, jak i w zaostrzeniach (również w zapaleniu stawów w przebiegu tej choroby). Choroba Leśniowskiego i Crohna. Reumatoidalne zapalenie stawów, które nie reaguje na NLPZ. Ponadto w zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa i innych seronegatywnych spondyloartropatiach.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na sulfonamidy lub salicylany, porfiria ostra przerywana i porfiria mieszana, niedrożność dróg moczowych lub jelit, niewydolność wątroby lub nerek. Nie stosować u dzieci do 2. rż. Przed rozpoczęciem leczenia oraz co 2 tyg. w czasie jego pierwszych 3 mies. należy kontrolować morfologię krwi obwodowej z obrazem odsetkowym oraz czynność wątroby
Interakcje: Sulfasalazyna może zmniejszać wchłanianie digoksyny i kwasu foliowego. U chorych z małą aktywnością metylotransferazy tiopurynowej istnieje ryzyko supresji szpiku kostnego podczas równoległego stosowania sulfasalazyny i merkaptopuryny.
Działanie niepożądane: Często: ból głowy, gorączka, zmniejszenie łaknienia, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, makrocytoza, bóle brzucha, nudności, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, osutka, świąd, rumień, przemijająca oligospermia, indukcja autoprzeciwciał. Niezbyt często: zawroty głowy, agranulocytoza, małopłytkowość, depresja, szum w uszach. Rzadko: objawy nadwrażliwości, choroba posurowicza, obrzęk twarzy, zapalenie trzustki, rzekomobłoniaste zapalenie jelit, martwica toksyczna rozpływna naskórka, zespół Stevensa i Johnsona, zapalenie wątroby, duszność, kaszel, bóle stawów i mięśni, neuropatia obwodowa, encefalopatia, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zespół nerczycowy, białkomocz, krwinkomocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, zapalenie osierdzia, toczeń rumieniowaty układowy. Działania niepożądane występują częściej i mają większe nasilenie u pacjentów będących wolnymi acetylatorami. Inne niż dojelitowa postaci preparatu mogą powodować żółtopomarańczowe zabarwienie moczu, płynów ustrojowych i/lub skóry. Objawami przedawkowania są nudności i wymioty. W przypadku przedawkowania należy opróżnić żołądek, podać i.v. duże ilości płynów w celu zachowania diurezy i podać i.v. roztwór wodorowęglanu sodu, aby wywołać alkalizację. W przypadku wystąpienia bezmoczu wskazana jest dializa. W przypadku methemoglobinemii należy powoli podać i.v. błękit metylenowy w dawce 1-2 mg/kg mc. W razie nasilonej sulfahemoglobinemii należy ewentualnie przeprowadzić transfuzję wymienną.
Ciąża i laktacja: Kategoria B; w okresie okołoporodowym D. Brak danych potwierdzających bezpieczeństwo stosowania sulfasalazyny w okresie karmienia piersią. U wcześniaków i u noworodków z żółtaczką fizjologiczną wskazana jest ostrożność.
Uwagi: Sulfasalazyna może powodować żółte zabarwienie skóry i moczu.