Choroby układu krążenia, pielęgniarstwo, Interna


Choroby układu krążenia.

Wstęp

Choroby układu krążenia - schorzenia dotyczące narządów i tkanek wchodzących w skład układu krążenia, a w szczególności serca, tętnic i żył, dlatego często są też nazywane chorobami układu sercowo-naczyniowego. Historycznie ich rozpoznawaniem i leczeniem zajmowała się interna. Obecnie są domeną kardiologii, natomiast operacyjnym (inwazyjnym ich leczeniem zajmują się chirurgia naczyniowa, kardiologia inwazyjna, kardiochirurgia. Leczeniem chorób naczyniowych zajmuje się też neurologia czy reumatologia.

Wraz z rozwojem cywilizacji doszło do zwiększonej zachorowalności na choroby układu krążenia, tak że wiele z nich nazywanych jest chorobami cywilizacyjnymi. W Polsce są odpowiedzialne za 50% liczby zgonów, z tego najczęstszymi przyczynami zgonu jest zawał serca i udar mózgu

Większość chorób układu sercowo-naczyniowego ma charakter przewlekły, co wiąże się z dużymi kosztami socjalnymi i ekonomicznymi. W Polsce obserwuje się stały wzrost zachorowalności na choroby układu krążenia. Uważa się, że jedynie prowadzenie szerokiej profilaktyki, opartej o promocję postaw prozdrowotnych i eliminacji czynników ryzyka, może spowodować zmniejszenie częstości zachorowań. Obecnie znane są czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego, i istotną częścią profilaktyki powinna być ich modyfikacja.

Żywienie w chorobach niewydolnością układu krążenia.

I. Niewydolność krążenia.

Bezpośrednią przyczyną niewydolności krążenia może być zmniejszenie objętości minutowej serca w stosunku do zapotrzebowania tkankowego(niewydolność krążenia pochodzenia sercowego) lub zaburzenia mechanizmów zapewniających należyty przepływ krwi w naczyniach krwionośnych zarówno układu tętniczego, jak i żylnego(niewydolność krążenia pochodzenia obwodowego lub naczyniowego). Nierzadko obie te przyczyny mogą występować równocześnie.


Ze względu na tak duże zróżnicowanie nasilenia objawów, przy układaniu diety szczególnie ważne jest określenie dobowego zapotrzebowania energetycznego, zwłaszcza że większość chorych prowadzi półleżący tryb życia, o znacznie ograniczonej aktywności fizycznej. Dlatego dieta nie powinna przekraczać 1500-2000 kcal/dobę. Taki poziom energetyczny nie dopuszcza do odkładania się nadmiaru energii w tkance tłuszczowej pacjenta. W przypadku nadwagi energia diety powinna zostać jeszcze bardziej ograniczona, aby uzyskać spadek masy ciała.

W celu zmniejszenia kaloryczności i zawartości tłuszczu pochodzenia zwierzęcego w diecie należy wybierać chude gatunki ryb i mięs oraz produkty mleczne o obniżonej zawartości tłuszczu. Tłuszcz nie powinien dostarczać więcej niż 30% energii diety. Zwiększa się natomiast ilość białka 1,5-2 g/1 kg masy ciała ze względu na stosowanie leków moczopędnych.


Ograniczenie ilości sodu w diecie jest spowodowane zatrzymaniem przez nerki jonów sodowych (a co za tym idzie wody) prowadzącym do powstania obrzęków. W ostatnich latach zalecenia dotyczące dozwolonej ilości sodu w diecie znacznie się zmieniły. Do niedawna stosowane były diety bardziej restrykcyjne, nawet tzw. bezsodowe, z których rezygnuje się teraz dzięki możliwości stosowania leków moczopędnych. Dieta bezsodowa, w której dopuszczalna ilość sodu na dobę wynosi 50 mg, ogranicza jadłospis tylko do owoców, soków owocowych oraz ryżu. Włączenie mięsa, produktów zbożowych i mlecznych oznaczałoby przekroczenie limitu 50 mg sodu. Tak jednostronna dieta wiąże się ze znacznym ryzykiem wystąpienia niedoborów białka, witamin i składników mineralnych. Jest również bardzo uciążliwa dla pacjentów.

Obecnie zaleca się nieprzekraczanie 1200 mg sodu na dobę, co odpowiada 3 g soli kuchennej. Dieta przeciętnego Polaka dostarcza ponad 16 g soli kuchennej! Aby ograniczyć ilość sodu w diecie, należy zrezygnować z używania soli kuchennej podczas przyrządzania posiłków. Ponieważ na początku trudno jest się przyzwyczaić do zupełnie nowego smaku potraw, można stosować sól potasową, dostępną w aptekach. Warto również spróbować przypraw ziołowych jak bazylia, tymianek, estragon, które nadają potrawom lekki słonawy smak. Urozmaicenie smakowe daje również czosnek, chrzan, natka pietruszki, koperek, kminek, wanilia oraz sok z cytryny.

Należy unikać produktów, które dostarczają dużo soli, takich jak wszelkiego rodzaju kiszonki (kapusta kiszona, ogórki kiszone) i marynaty, sery żółte, konserwy, śledzie solone, wędzonki, pasztety, wędliny podrobowe, przegryzki w rodzaju słonych paluszków, chipsów i snacków. Bogate w sód są również mieszanki przyprawowe typu jarzynka, Vegeta, kostki rosołowe oraz buliony w proszku. Dużych ilości soli dostarcza także pieczywo, zbożowe produkty śniadaniowe (płatki, kaszki, musli), makarony i wędliny.


Podczas przyjmowania leków moczopędnych bardzo często dochodzi do występowania niedoborów potasu, którego duże ilości zostają wydalone z moczem. Dlatego w diecie muszą się znaleźć produkty będące jego najlepszym źródłem, a więc: pomidory, owoce i soki owocowe, mleko, ziemniaki, mięso. Szczególnie godny polecenia jest sok pomidorowy, którego szklanka zawiera około 620 mg potasu. Należy jednak zwrócić uwagę, czy producent soku dla poprawienia jego smaku nie dodał soli. Wtedy lepiej z gotowego soku zrezygnować i przyrządzić go w domu ze świeżych pomidorów. Spośród owoców najwięcej potasu zawierają pomarańcze, banany i awokado. Bogate w potas są również owoce suszone.


Z moczem wydala się również znaczną ilość witaminy C. Dlatego warto przypomnieć, które produkty są szczególnie bogate w tę witaminę: natka pietruszki (177,7 mg witaminy C/100 g produktu), papryka czerwona (144 mg), brukselka (94 mg), brokuły (83 mg), szpinak (67,8 mg), kapusta włoska (64 mg), kapusta biała (48 mg), cytryna i pomarańcza (49-50 mg). Często jednak samo zwiększenie ilości witaminy C w diecie nie wystarcza i konieczne jest stosowanie jej preparatów.


W niewydolności krążenia bardzo często dochodzi do zaburzeń czynności przewodu pokarmowego. Dlatego należy stosować dietę lekko strawną, z wyłączeniem potraw i produktów długo zalegających w żołądku. Warzywa strączkowe i warzywa kapustne, jeżeli pacjenci źle na nie reagują, powinny być usunięte z jadłospisu z powodu ich właściwości wzdymających.

Aby nie obciążać przewodu pokarmowego, dzienną rację pokarmową należy podzielić co najmniej na 5 małych objętościowo posiłków: I śniadanie, II śniadanie, obiad, podwieczorek i kolację. Ostatni posiłek spożywa się nie później niż 2-3 godziny przed snem. Z powodu zatrzymywania wody w organizmie należy raczej zrezygnować z przyrządzania zup. Ograniczenie ilości wypijanych płynów (do 1 litra na dobę) jest stosowane tylko w przypadku nadmiernego pragnienia lub w bardzo ciężkich przypadkach niewydolności krążenia. Podczas przyrządzania potraw należy unikać smażenia i duszenia poprzedzonego obsmażaniem. Najbardziej wskazane jest gotowanie w wodzie i na parze, pieczenie w folii oraz duszenie bez obsmażania.