Poznań, dnia 20.01.2015 r.

ZATWIERDZAM

dowódca 2 plutonu

mł. chor. Jarosław SAWICKI

PLAN PRACY
INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA

I. ZAGADNIENIE: Strzelanie z broni strzeleckiej do śmigłowców, samolotów wolnolecących i bezzałogowych statków powietrznych.

II. CEL:

• Uczyć prowadzenia ognia do ŚNP (w tym głównie do: taktycznych desantów powietrznych, bezzałogowych statków powietrznych, śmigłowców) z wykorzystaniem niespecjalistycznych środków rażenia.

III. CZAS: 45 min.

IV. MIEJSCE: PĆT/ Las Okrągły.

V. LITERATURA:

• „Podręcznik walk pododdziałów wojsk zmechanizowanych (pluton, drużyna)” Warszawa 2000;

• „Regulamin działań wojsk lądowych” - DWLąd wewn. 115/2008;

• „Regulamin działań taktycznych pododdziałów wojsk pancernych i zmechanizowanych.”- DWLąd. 134/09;

• „Poradnik dowódcy plutonu”. - DWLąd. 185/2011;

• „Program szkolenia podstawowego Sił Zbrojnych RP” - Szkol. 866/2013;

• „Instrukcja o działalności szkoleniowo - metodycznej” - Szkol. 816/2009.

VI. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:

• 7,62 mm nb. wz 43 Ślepy - 150 szt.

• 26 mm nb. oświetleniowy ze spad. - 1 szt.

• 7,62 mm kbk AKMS …. na stan;

• Odrzutniki do strzelania amunicją ślepą ….wg potrzeb;

• Hełm stalowy …. na stan;

• Kamizelka taktyczna / paso szelki…………….. ….na stan;

• Łopatka piechoty …. na stan;

• ISOPS (MP4, OP1) …. na stan;

• Ubiór słuchaczy …. polowy;

• 26 mm PS …1 szt.

• Lornetka LP 7 x 45 mm …1 szt.

• Chorągiewki sygnalizacyjne …1 kpl.

VII. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

W czasie trwania zajęć wykonywać tylko te czynności które zostały zlecone przez osoby funkcyjne zajęć lub wynikają z treści otrzymanego zadania.

Zwracam uwagę na zachowanie ostrożności w czasie przemieszczania się w terenie (zagłębienia, elementy zasieków, itp.).

Nie podnosić i dotykać przedmiotów niewiadomego pochodzenia mogących spowodować zagrożenie życia.

Nie oddalać się samodzielnie z rejonu zajęć.

Każdorazowo meldować o wszelkich urazach, kontuzjach oraz uszkodzeniach broni i sprzętu.

Nie pozostawiać bez opieki broni i oporządzenia.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:

Lp.	CZYNNOŚCI INSTRUKTORA	CZYNNOŚCI SZKOLONYCH
	Podanie treści zagadnienia - Strzelanie z broni strzeleckiej do śmigłowców, samolotów wolnolecących i bezzałogowych statków powietrznych.	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Określenie celu zagadnienia - Ma to na celu uczyć was prowadzenia ognia do ŚNP (w tym głównie do: taktycznych desantów powietrznych, bezzałogowych statków powietrznych, śmigłowców) z wykorzystaniem niespecjalistycznych środków rażenia.	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Wprowadzenie w sytuację taktyczną - Pluton po przemieszczeniu się z MSD w rejon alarmowy otrzymał zadanie zorganizowania obrony przeciwlotniczej. Prawdopodobnie w pierwszym etapie walki przeciwnik z kierunku płd.- wsch. będzie używał śmigłowców, samolotów i bezzałogowych statków powietrznych. W drugim etapie może dojść do zrzutu desantu w rejon naszego MCzP. Zadaniem plutonu jest zwalczać w/w środki przeciwnika za pomocą etatowej broni strzeleckiej.	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Podanie komendy, na jaką się wykonuję te czynność - żołnierze pododdziału na sygnały alarmowania i powiadamiania np.: „Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, PIONOWĄ - OGNIA”; „Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, POCHYŁĄ - OGNIA”;	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Wzorowy pokaz - wykonuję czynności po ogłoszeniu poszczególnych alarmów.	Stoją na zbiórce, obserwują i słuchają.
	Pokaz z objaśnieniem - objaśniam szkolonym jaką przyjąć postawę po odpowiedniej komendzie.	Stoją na zbiórce, obserwują i słuchają.
	Ćwiczenia na tempa - nie dotyczy.	-
	Ćwiczenia etapami - nie dotyczy.	-
	Ćwiczenia do pełnego opanowania - Wydaję komendy, nakazuję podjęcie działań po ogłoszeniu alarmu.	Wykonują komendy instruktora, ćwiczą praktycznie.
	Reagowanie instruktora na popełniane błędy. Na bieżąco obserwuje i reaguje na popełniane błędy oraz nakazuje ich usuniecie.	Wykonują komendy instruktora, ćwiczą praktycznie.
	Omówienie zrealizowanego zagadnienia we skazaniem najczęściej popełnianych błędów, sposobu ich usunięcia, wskazanie najlepiej i najsłabiej ćwiczących, zadań i czynności do pracy samodzielnej.	Stoją na zbiórce, słuchają, zadają ewentualne pytania.

ZAŁĄCZNIK:

1. Opis czynności zwalczania środków napadu powietrznego.

OPRACOWAŁ

dowódca drużyny

………………………………….

ZAŁĄCZNIK 1

Strzelanie z broni ręcznej do środków napadu powietrznego.

Zwalczanie celów powietrznych z broni strzeleckiej prowadzi się na wysokość ich lotu do 500 m. W granicach skutecznej odległości strzelania ogień prowadzi się tylko do celów zbliżających się.

Wartość nastawy celownika broni strzeleckiej zależna jest od wielu czynników, w głównej mierze od odległości strzelania i określa się ją w podziałkach celownika odpowiednio dla każdego rodzaju broni.

Najskuteczniejszym ogniem broni strzeleckiej do nisko lecących celów powietrznych przeciwnika jest ogień seryjny prowadzony równocześnie przez pododdział dyżurny na komendę swego dowódcy, mającego prawo wydawania stosownej decyzji otwarcia ognia. Znajomość zasad identyfikacji celów powietrznych obowiązuje wszystkich dowódców, gdyż ponoszą oni odpowiedzialność za ostrzelanie własnych statków powietrznych.

Do celów powietrznych strzela się pociskami przeciwpancerno - zapalającymi.

Celowym jest więc aby wszyscy żołnierze pododdziału dyżurnego posiadali jeden magazynek lub w przypadku obsługi km PKMS taśmę (250 nb) załadowane w/w amunicją z przeznaczeniem zwalczania celów powietrznych, o użyciu którego decyduje dowódca pododdziału.

Zważywszy, że do zwalczania celów powietrznych postawa strzelecka powinna zapewniać dobre oparcie i możliwość obracania się strzelającego (w przypadku strzelania zaporą prostopadłą) najdogodniej jest strzelać z transzei, okopów, lejów, rowów, z zakrycia, w postawie strzeleckiej siedzącej, leżącej, klęczącej lub stojącej. Każdorazowo jednak o postawie decyduje sam strzelający pamiętając jednak zawsze o warunkach bezpieczeństwa. W razie strzelania z samochodu czy wozu bojowego w ruchu jako podpórki wykorzystuje się ściany skrzyni ładunkowej samochodu, burty wozu bojowego lub dach kabiny kierowcy.

W zależności od rodzaju celu powietrznego oraz jego prędkości rozróżniamy cztery rodzaje strzelań do:

• śmigłowców i samolotów bezpilotowych;

• samolotów odrzutowych;

• samolotów nurkujących na strzelającego;

• desantu spadochronowego.

Śmigłowce i samoloty bezpilotowe zwalcza się strzelając z broni strzeleckiej z uwzględnieniem wyprzedzenia w sylwetkach celu lub wartościach kątowych, gdy cel leci defilując oraz zaporami ogniowymi czy też z podniesionym celownikiem, gdy cel leci na strzelającego. Zasady strzelania do tych celów polegają głównie na właściwym doborze odpowiedniej nastawy celownika i określeniu wyprzedzenia liniowego - wyrażonego w sylwetkach śmigłowca - oraz kątowego podczas strzelań do samolotów bezpilotowych.

Wyprzedzenie uwzględnia się przez wysunięcie punktu celowania przed cel o odpowiednią liczbę sylwetek w kierunku lotu, natomiast strzelając do samolotów bezpilotowych wyprzedzenie uwzględnia się przez wysunięcie punktu celowania przed samolot o odpowiedni kąt wyprzedzenia w sylwetkach celu i nastawy celownika, które strzelający powinien uwzględnić w czasie strzelania określają instrukcje danej broni. Co się więc z tym wiąże, pododdziały przeznaczone do zwalczania celów powietrznych powinny być w gotowości do natychmiastowego otwarcia ognia ,a co za tym idzie, mieć celowniki nastawione przed strzelaniem, a broń z dołączonym magazynkiem załadowanym odpowiednią amunicją i zabezpieczoną.

W celu ułatwienia praktycznego ostrzelania celów powietrznych w pododdziałach dla wszystkich rodzajów broni zastosowano uproszczone metody stosowania wyprzedzeń, które w praktyce można przyjąć następująco:

a) do śmigłowców i samolotów tłokowych:

• podczas strzelania na odległość do 500 m, tyle sylwetek ile wynosi odległość strzelania w setkach metrów;

• podczas strzelania na odległość ponad 500 m, tyle sylwetek ile wynosi odległość strzelania w setkach metrów razy 1,5;

b) do samolotów bezpilotowych:

• podczas strzelania na odległość do 500 m 5-6⁰;

• podczas strzelania na odległość ponad 500 m 8-10⁰.

W związku z powyższym zarówno żołnierze jak i dowódcy powinni umieć uwzględniać wyprzedzenie w sylwetkach celu oraz w najprostszy sposób określić i uwzględnić wyprzedzenie w wartościach kątowych.

Wartości wyprzedzeń.

Praktyczna realizacja wyprzedzenia podczas strzelania do celów powietrznych przedstawia się następująco: po uwzględnieniu wyprzedzenia linię celowania przesuwa się równomiernie przed sylwetkę samolotu do momentu oddania pierwszej serii. Z chwilą otwarcia ognia celowanie należy prowadzić za pomocą przyrządów celowniczych, a ogień korygować na podstawie obserwacji torów pocisków, natomiast, gdy cel minie przewidziany punkt wyprzedzony, należy zmienić punkt celowania. Pamiętać również należy aby tory pocisków układały się nieco przed i powyżej lecącego celu powietrznego.

Ogień do celu otwiera się na komendę dowódcy i prowadzi seriami po 5-10 strzałów w serii, a w momencie zbliżania się celu do widocznych torów pocisków prowadzi się ogień ciągły.

Do otwarcia ognia dowódca podaje komendę: DO ŚMIGŁOWCA Z PRAWEJ (z lewej, z przodu) 5 SYLWETEK - OGNIA lub DO SAMOLOTU Z PRAWEJ (z lewej, z przodu) 5 STOPNI - OGNIA.

Pamiętać również należy, że do celów powietrznych lecących z prędkością nie przekraczającą 250 km /godz., których kąt kursu przebiega na tzw. „strzelającego”, strzela się z podniesionym ramieniem celownika. Na komendę dowódcy pododdziału podnosi się ramię celownika i ustawia je w pozycji pionowej, a następnie celuje na ogólnych zasadach w przednią część kadłuba statku powietrznego. Czynności te wykonuje się na komendę: DO ŚMIGŁOWCA, CELOWNIK PODNIEŚĆ - OGNIA.

Jeśli zaś prędkość celu wynosi ponad 250 km /godz., których kurs przebiega na strzelającego, prowadzi się ogień zaporowy i tak w zależności od odległości na jakiej znajduje się cel wykonuje się zaporę pionową lub zaporę pochyłą.

Jeżeli odległość wykrycia celu jest większa niż 2500 m wykonuje się zaporę ogniową pochyłą, natomiast jeśli odległość wykrycia nie przekracza 2500 m wówczas - pionową zaporę ogniową.

Samoloty odrzutowe, których prędkość przelotowa jest duża, wyprzedzenie powinno być również bardzo duże, a co za tym idzie prowadzenie ognia do nich ze stosowaniem tychże jest niemożliwe.

W związku z powyższym strzelanie do szybko lecących celów powietrznych na małej wysokości prowadzi się ogniem zaporowym, polegającym na postawieniu przez pododdział dyżurny zapory ogniowej (pionowej lub poziomej) na prawdopodobnym kursie celu jednocześnie całym pododdziałem.

W zależności od odległości od odległości wykrycia celu i jego kursu wykonuje się następujące rodzaje zapór ogniowych:

• pionowa;

• pochyła;

• prostopadła.

Pionową zaporę ogniową wykonuje się wówczas, gdy odległość wykrycia celu jest mniejsza niż 2500 m, jego kurs przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału (kurs „ZERO”) . Na komendę dowódcy: Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, PIONOWA - OGNIA żołnierze ustawiają broń pionowo i wszyscy jednocześnie otwierają ogień. Komenda do otwarcia ognia powinna być wydana gdy cel znajduje się w odległości około 700 m od strzelających.

Pionowa zapora ogniowa

Pochyłą zaporę ogniową stosuje się w przypadku, gdy odległość do celu jest większa niż 2500 m , jego kurs przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału, wówczas to żołnierze ustawiają broń pod kątem zbliżonym do 45⁰ w stosunku do poziomu i otwierają ogień w kierunku zbliżającego się celu na komendę dowódcy: Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, POCHYŁA - OGNIA. Komenda OGNIA powinna być podana w momencie, gdy cel znajduje się około 1000 m od strzelającego pododdziału.

Pochyła zapora ogniowa

W obu przypadkach ogień prowadzony jest do momentu podania komendy o jego przerwaniu przez dowódcę lub wyczerpaniu się amunicji w magazynkach.

Pamiętać jednak trzeba aby zachować niezbędne warunki bezpieczeństwa utrzymując odległość między żołnierzami min. 3-4 kroki.

kurs celu

Seria pocisków

plutonu (kompanii)

A_w

A_s

Ps≈700 m

rzut kursu celu na poziom

0

0

D_s≈1000 m

wykrycie (rozpoznanie) celu

---