Głównym bohaterem powieści jest literat pochodzący z Wileńszczyzny, a w czasie trwania akcji mieszka na Nowym Świecie. Podczas II wojny światowej był członkiem AK. Miał również mały epizod partyjny, ale dawno już do Patrii nie należy. Bohater jest autorem kilku książek, ale od dawna nic nie wydał, a swoje rękopisy chowa do szuflady. Akcja książki rozgrywa się w ostatnim dniu życia bohatera, kiedy to opozycja zobowiązuje go do popełnienia samobójstwa. Bohater ma dokonać aktu samospalenia przed Pałacem Kultury w Warszawie na znak protestu przeciwko przyłączeniu Polski do ZSRR. Na początku powieści bohater snuje rozważania na temat śmierci, swojej ostatniej powieści, w której chciałby wszystko wytłumaczyć, opisać sens ludzkiej egzystencji, o własnej samotności i końcu świata. Wtedy pojawiają się Rysio i Hubert, którzy przynoszą mu decyzję opozycji o dokonaniu samospalenia. Początkowo bohater nie rozumie powodów tej decyzji, uważa, że jest wielu bardziej zasłużonych pisarzy, którzy mogą się spalić, a ich śmierć będzie dotkliwsza i znacznie bardziej wpłynie na świat, mocniej wstrząśnie opinią publiczną. Wtedy Rysio i Hubert podają mu adres, pod który ma się udać i otrzymać wszystkie wskazówki. I bohater odbywa wędrówkę po Warszawie, która przypominać ma wędrówkę Dantego po piekle. Towarzyszy mu Tadzio Skórko, postać dość dziwna i niejednoznaczna, ponieważ z jednej strony jest on wielbicielem talentu głównego bohatera, a z drugiej pracownikiem Urzędu Bezpieczeństwa. Najpierw literat odwiedza bar mleczny, a potem udaje się pod wskazany adres. Bohater wciąż nie podjął decyzji, jak postąpi, treść książki stanowią jego rozważania na temat wzniosłości, śmieszności, honoru, sensu życia i śmierci. Trafia do kamienicy przy ulicy Wiślanej, w której poznaje Halinę. Kobieta wręcza mu kanister, broszury o samospaleniach i mówi, iż kupi zapałki w Pewexie, bo są pewniejsze. Widzi tam także ostatnią kobietę, w której się zakochuje, Nadieżdę. Potem trafia do kina „Wołga”. Tam spotyka się z opozycyjnymi kolegami, ale te rozmowy do niczego nie prowadzą. Bohater czuje, że jest niepotrzebny, samotny, nie widzi sensu własnej śmierci, ale też zastanawia się, czy przypadkiem nie jest to sposób na nieśmiertelność. Zdaje sobie sprawę z tego, że już nic nie pisze i nie napisze, więc może akt samospalenia będzie czymś, co go upamiętni, ocali jego imię. Kolejnym etapem jest restauracja „Paradyz”, w której spotyka się m.in. z Cabanem, jednym z przywódców opozycji. Ten zwolnił bohatera z obowiązku popełnienia widowiskowego samobójstwa, ponieważ bohater wysunął szereg zarzutów w kierunku opozycji.
Bohater czuje się jak królik doświadczalny, ma świadomość własnej małości, przeciętności, wie, że nic dotąd nie zrobił, aby wyróżnić się spośród tłumu. W piwnicach kawiarni jest również przesłuchiwany przez UB. Myśl o dokonaniu samobójstwa zaczyna stawać się powoli bardzo realna. Potem literat odwiedza jeszcze Nadieżdę, by pożegnać się i po raz ostatni ją zobaczyć. Ma już świadomość tego, co zrobi, wie, że to ostatni dzień jego życia. Odwiedza umierającego kolegę w szpitalu, spotyka się z kobietami, które kiedyś kochał, odwiedza przyjaciela Jana. Droga bohatera przypomina drogę na Golgotę, a jednocześnie zatacza on kręgi wokół Pałacu Kultury. Pod koniec dnia idzie w stronę miejsca samospalenia, myśląc jedynie o miłosierdziu Boskim, Bogu, dobru, podpala się i jego życie dobiega końca. Zakończenie powieści nie ma jednak charakteru pesymistycznego, ponieważ czytelnik widzi sens w buncie bohatera przeciwko zniewoleniu przez system totalitarny, złu tego świata, ludzkiej obojętności.Charakterystyka główny bohater „Małej Apokalipsy” jest mężczyzną w średnim wieku, nieznanym z imienia i nazwiska. Z zawodu jest pisarzem, który od siedmiu lat cierpi na niemoc twórczą. Mieszka w centrum Warszawy. Od wielu lat owładnięty jest obsesyjnymi myślami o śmierci, lecz przez cały czas zastanawia się, jak godnie umrzeć, zostawiając coś wartościowego dla potomnych. Przez pewien czas należał do partii rządzącej, lecz został z niej wyrzucony. Później zaangażował się w działalność opozycyjną, z której wycofał się, stwierdzając, że opozycja nie potrafi działać aktywnie. Teraz czuje się „wolnym anonimem”.Jest to mężczyzna nastawiony pesymistycznie, zgorzkniały i rozczarowany życiem. Z trudem odnajduje się w świecie, w którym przyszło mu żyć i czuje się wyobcowany ze społeczeństwa. Niegdyś sławny i znany za granicą, nie potrafi rozbudzić w sobie twórczej weny. Skupia się przede wszystkim na ocenie władzy i postaw rodaków, przewidując nieuchronną zagładę narodu i ojczyzny. Jest doskonałym obserwatorem, dostrzega dwulicowość działaczy opozycyjnych i niebezpieczeństwo ze strony władzy. Przez cały czas szuka sensu swego istnienia.Ofiara, jaką ma złożyć z własnego życia w imię idei, początkowo budzi w nim bunt. On, który pragnie śmierci, nie widzi sensu w akcie samospalenia. Wielogodzinna wędrówka po ukochanym mieście to poszukiwania odpowiedzi na dręczące go wątpliwości. Stara się znaleźć jakiś sposób na ucieczkę przez przeznaczeniem w miłości do Nadzieżdy, lecz nie potrafi wycofać się w obawie, że dziewczyna nim wzgardzi i uzna za tchórza. Główny bohater powieści Konwickiego to postać nieszczęśliwa, dręczona problemami natury egzystencjalnej. W rysie charakterologicznym postaci można doszukać się pewnym elementów autobiograficznych, zaczerpniętych z życia autora utworu, lecz nie należy jednoznacznie utożsamiać bohatera z twórcą dzieła.
Główne wątki w III części Dziadów- Watek patriotyczny - martyrologia Polaków, prześladowania przez zaborców, opór i walka o wolność;- Mesjanizm narodowy - wątek ten da się zamknąć w haśle: „Polska Chrystusem narodów”;- Wątek buntu bohatera przeciw Bogu - zawarty w Wielkiej Improwizacji, Konrad stał się w niej reprezentantem mesjanizmu indywidualnego;- Watek oceny polskiego społeczeństwa - zawiera porównanie Polaków do „lawy”;- Wątek oceny społeczeństwa rosyjskiego - zawarta w kilku scenach, m.in. scenie snu Senatora oraz w Ustępie. Martyrologia Wizję cierpienia Polaków Mickiewicz zamieścił w kilku scenach, m.in. w scenie więziennej, czy też scenie balu u Senatora. Już od początku III części dzieła wiemy, iż jest to utwór opisujący narodowe męczeństwo. Mickiewicz już w przedmowie napisał, iż cierpienie jest nieodłącznie związane z Polską i Polakami. Prześladowania zwiększyły się jeszcze wraz z rozpoczęciem działalności przez Nowosilcowa. Autor zadawał tym samym pytanie o sens takiego cierpienia, starając się jednocześnie na to pytanie odpowiedzieć. Autor nakreślił w niej obraz prześladowań, jakim podawane były litewskie dzieci i młodzież. Autorem działań wymierzonych w najmłodszych był rosyjski senator Nowosilcow. To on decydował o zamykanych szkołach, zesłaniach uczniów i nauczycieli na Syberię, wtrąceniach do więzień. Dla Mickiewicza taki zakres prześladowań uprawniał do porównania Polaków do chrześcijan w początkach tysiąclecia. Scena więzienna - Odnajdujemy w niej metaforyczna przemianę Gustawa - romantycznego kochanka - w Konrada - wojownika o ojczyznę i narodową sprawę. Jest to przemiana symboliczna. Konrad jest romantycznym poetą, ale także (a może przede wszystkim) bojownikiem o wolność Polski. Staje w jej obranie u boku swoich przyjaciół, których Mickiewicz wymienił w dedykacji. Mała improwizacja Obie części improwizacji, które Mickiewicz umieścił w III części swojego dzieła, uważane są za wielkie osiągnięcie polskiego romantyzmu. Konrad, w I części monologu, jest uosobieniem twórczej potęgi, wyraża również dramat samotnego poety, który nie potrafi do końca nadać kształt swoim myślom. II część ukazuje go już jako przedstawiciela krzywdzonego narodu, wyraziciela jego racji i krzywd. Konrad, figura romantycznego poety, pod wpływem chwili, jej nastroju, a także z wielkiej miłości do ojczyzny i z patriotycznego obowiązku, w sposób bardzo emocjonalny i patetyczny wygłosił swą sławną mowę - nazywaną Małą Improwizacją. Sformułował on w niej swój profetyzm (profetyzm - jest to zdolność przewidywania przyszłości, prorokowania) chcąc przekazać światu, iż stał się prorokiem głoszącym przyszłość swojego narodu. W tym celu wzniósł się ponad ludzkość w postaci orła. (orzeł - motyw często wykorzystywany w literaturze epoki, symbolizujący siłę, odwagę, godność, waleczność). Nagle nad orłem pojawił się czarny kruk - swą sylwetką zasłonił niebo i przykrył horyzont, nie pozwolił również orłowi na spokojny lot. Krukiem tym był carat i jego rządy, przynoszące Polsce tylko nieszczęścia.
Wielka improwizacja-Samotny Konrad jawi się jako dumny, wywyższający się ponad wszystkich człowiek. Uważa, że jego poezja obejmie wszystko, że jego pieśni skierowane są do samego Boga. On zaś- mistrz, bo tak siebie nazywa śpiewa je Bogu. Konrad ma świadomość swojej potęgi. Wyciąga dłonie w geście takim samym jak robił to Chrystus czy biblijni prorocy, do których się porównuje. Czuje się jak Stwórca- Demiurg. Jest on poetą twierdzącym, że nie ma lepszych od niego- wywyższa się depcząc po innych, bo chce być najlepszy z najlepszych. Porównuje siebie do kolejnej biblijnej postaci, tym razem Samsona- legendarnego siłacza. Czuje wyjątkowość chwili, dosięga Stwórcy, chce ulecieć jak Ikar pokonując prawa natury. Konrad ma nieskończoną władzę zna przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Chce, aby sam Bóg z nim porozmawiał, wzywa Go do rozmowy, w tym momencie zaczyna grzeszyć pychą. Konrad utożsamia się z ojczyną, narodem, występuje przeciwko Bogu jako patriota. Chce dla swojego narodu szczęścia, wolności, pomocy, odzyskania niepodległości, szuka sposobu, aby tego dokonać. Uważa, że narodził się po to, aby być wielki, aby wyzwolić Polskę. Konrad staje się coraz bardziej pyszny, chce dociec istoty sprawy jest coraz silniejszy. Porównuje swoje uczucia do wulkanu, który lada chwila wybuchnie. Chce rządzić duszami ludzkimi- tylko ten rodzaj władzy da mu zwycięstwo. Jeżeli będzie miał taką władzę nad ludźmi to da im wszystkim szczęście. Jest to władza, którą może dać jedynie Bóg. Zaczyna się z Nim porównywać, bluźnić przeciwko Niemu i stałym wyznacznikom wiary chrześcijańskiej- dogmatom samego Boga. Konrad stawia siebie w jednym szeregu ze Stwórcą. Zarzuca Bogu, że nie jest miłością, że jest tylko mądrością. Mówi, że jeśli byłby miłościwo by się zlitował i odpowiedział, zająłby jakieś stanowisko. Konrad uważa, że to on ma tą miłość, która może wybawić ludzkość. Wyzywa Boga na pojedynek na czucie, na serca, bo wydarł On osobiste czucie Konradowi. Oskarża Wszechmogącego, że jest przyczyną jego cierpień i cierpień narodu. Konrad Utożsamia się z narodem: „ja i ojczyzna to jedno. Nazywam się Milion- bo za miliony kocham i cierpię katusze”. Konrad dalej zarzuca Bogu, że skoro stworzył świat z miłością to dlaczego przestał się nim opiekować. Jego szał osiąga apogeum. Wyznaje Bogu, że w końcu ktoś się na nim pozna i odkryje Jego prawdziwe intencje. Większą bronią Konrada od myśli jest uczucie. Chciał porównać Boga do cara, ale zamiast niego powidział to diabeł- dzięki temu Konrad unika potępienia
Głównym bohaterem powieści jest literat pochodzący z Wileńszczyzny, a w czasie trwania akcji mieszka na Nowym Świecie. Podczas II wojny światowej był członkiem AK. Miał również mały epizod partyjny, ale dawno już do Patrii nie należy. Bohater jest autorem kilku książek, ale od dawna nic nie wydał, a swoje rękopisy chowa do szuflady. Akcja książki rozgrywa się w ostatnim dniu życia bohatera, kiedy to opozycja zobowiązuje go do popełnienia samobójstwa. Bohater ma dokonać aktu samospalenia przed Pałacem Kultury w Warszawie na znak protestu przeciwko przyłączeniu Polski do ZSRR. Na początku powieści bohater snuje rozważania na temat śmierci, swojej ostatniej powieści, w której chciałby wszystko wytłumaczyć, opisać sens ludzkiej egzystencji, o własnej samotności i końcu świata. Wtedy pojawiają się Rysio i Hubert, którzy przynoszą mu decyzję opozycji o dokonaniu samospalenia. Początkowo bohater nie rozumie powodów tej decyzji, uważa, że jest wielu bardziej zasłużonych pisarzy, którzy mogą się spalić, a ich śmierć będzie dotkliwsza i znacznie bardziej wpłynie na świat, mocniej wstrząśnie opinią publiczną. Wtedy Rysio i Hubert podają mu adres, pod który ma się udać i otrzymać wszystkie wskazówki. I bohater odbywa wędrówkę po Warszawie, która przypominać ma wędrówkę Dantego po piekle. Towarzyszy mu Tadzio Skórko, postać dość dziwna i niejednoznaczna, ponieważ z jednej strony jest on wielbicielem talentu głównego bohatera, a z drugiej pracownikiem Urzędu Bezpieczeństwa. Najpierw literat odwiedza bar mleczny, a potem udaje się pod wskazany adres. Bohater wciąż nie podjął decyzji, jak postąpi, treść książki stanowią jego rozważania na temat wzniosłości, śmieszności, honoru, sensu życia i śmierci. Trafia do kamienicy przy ulicy Wiślanej, w której poznaje Halinę. Kobieta wręcza mu kanister, broszury o samospaleniach i mówi, iż kupi zapałki w Pewexie, bo są pewniejsze. Widzi tam także ostatnią kobietę, w której się zakochuje, Nadieżdę. Potem trafia do kina „Wołga”. Tam spotyka się z opozycyjnymi kolegami, ale te rozmowy do niczego nie prowadzą. Bohater czuje, że jest niepotrzebny, samotny, nie widzi sensu własnej śmierci, ale też zastanawia się, czy przypadkiem nie jest to sposób na nieśmiertelność. Zdaje sobie sprawę z tego, że już nic nie pisze i nie napisze, więc może akt samospalenia będzie czymś, co go upamiętni, ocali jego imię. Kolejnym etapem jest restauracja „Paradyz”, w której spotyka się m.in. z Cabanem, jednym z przywódców opozycji. Ten zwolnił bohatera z obowiązku popełnienia widowiskowego samobójstwa, ponieważ bohater wysunął szereg zarzutów w kierunku opozycji.
Bohater czuje się jak królik doświadczalny, ma świadomość własnej małości, przeciętności, wie, że nic dotąd nie zrobił, aby wyróżnić się spośród tłumu. W piwnicach kawiarni jest również przesłuchiwany przez UB. Myśl o dokonaniu samobójstwa zaczyna stawać się powoli bardzo realna. Potem literat odwiedza jeszcze Nadieżdę, by pożegnać się i po raz ostatni ją zobaczyć. Ma już świadomość tego, co zrobi, wie, że to ostatni dzień jego życia. Odwiedza umierającego kolegę w szpitalu, spotyka się z kobietami, które kiedyś kochał, odwiedza przyjaciela Jana. Droga bohatera przypomina drogę na Golgotę, a jednocześnie zatacza on kręgi wokół Pałacu Kultury. Pod koniec dnia idzie w stronę miejsca samospalenia, myśląc jedynie o miłosierdziu Boskim, Bogu, dobru, podpala się i jego życie dobiega końca. Zakończenie powieści nie ma jednak charakteru pesymistycznego, ponieważ czytelnik widzi sens w buncie bohatera przeciwko zniewoleniu przez system totalitarny, złu tego świata, ludzkiej obojętności.Charakterystyka główny bohater „Małej Apokalipsy” jest mężczyzną w średnim wieku, nieznanym z imienia i nazwiska. Z zawodu jest pisarzem, który od siedmiu lat cierpi na niemoc twórczą. Mieszka w centrum Warszawy. Od wielu lat owładnięty jest obsesyjnymi myślami o śmierci, lecz przez cały czas zastanawia się, jak godnie umrzeć, zostawiając coś wartościowego dla potomnych. Przez pewien czas należał do partii rządzącej, lecz został z niej wyrzucony. Później zaangażował się w działalność opozycyjną, z której wycofał się, stwierdzając, że opozycja nie potrafi działać aktywnie. Teraz czuje się „wolnym anonimem”.Jest to mężczyzna nastawiony pesymistycznie, zgorzkniały i rozczarowany życiem. Z trudem odnajduje się w świecie, w którym przyszło mu żyć i czuje się wyobcowany ze społeczeństwa. Niegdyś sławny i znany za granicą, nie potrafi rozbudzić w sobie twórczej weny. Skupia się przede wszystkim na ocenie władzy i postaw rodaków, przewidując nieuchronną zagładę narodu i ojczyzny. Jest doskonałym obserwatorem, dostrzega dwulicowość działaczy opozycyjnych i niebezpieczeństwo ze strony władzy. Przez cały czas szuka sensu swego istnienia.Ofiara, jaką ma złożyć z własnego życia w imię idei, początkowo budzi w nim bunt. On, który pragnie śmierci, nie widzi sensu w akcie samospalenia. Wielogodzinna wędrówka po ukochanym mieście to poszukiwania odpowiedzi na dręczące go wątpliwości. Stara się znaleźć jakiś sposób na ucieczkę przez przeznaczeniem w miłości do Nadzieżdy, lecz nie potrafi wycofać się w obawie, że dziewczyna nim wzgardzi i uzna za tchórza. Główny bohater powieści Konwickiego to postać nieszczęśliwa, dręczona problemami natury egzystencjalnej. W rysie charakterologicznym postaci można doszukać się pewnym elementów autobiograficznych, zaczerpniętych z życia autora utworu, lecz nie należy jednoznacznie utożsamiać bohatera z twórcą dzieła.
Główne wątki w III części Dziadów- Watek patriotyczny - martyrologia Polaków, prześladowania przez zaborców, opór i walka o wolność;- Mesjanizm narodowy - wątek ten da się zamknąć w haśle: „Polska Chrystusem narodów”;- Wątek buntu bohatera przeciw Bogu - zawarty w Wielkiej Improwizacji, Konrad stał się w niej reprezentantem mesjanizmu indywidualnego;- Watek oceny polskiego społeczeństwa - zawiera porównanie Polaków do „lawy”;- Wątek oceny społeczeństwa rosyjskiego - zawarta w kilku scenach, m.in. scenie snu Senatora oraz w Ustępie. Martyrologia Wizję cierpienia Polaków Mickiewicz zamieścił w kilku scenach, m.in. w scenie więziennej, czy też scenie balu u Senatora. Już od początku III części dzieła wiemy, iż jest to utwór opisujący narodowe męczeństwo. Mickiewicz już w przedmowie napisał, iż cierpienie jest nieodłącznie związane z Polską i Polakami. Prześladowania zwiększyły się jeszcze wraz z rozpoczęciem działalności przez Nowosilcowa. Autor zadawał tym samym pytanie o sens takiego cierpienia, starając się jednocześnie na to pytanie odpowiedzieć. Autor nakreślił w niej obraz prześladowań, jakim podawane były litewskie dzieci i młodzież. Autorem działań wymierzonych w najmłodszych był rosyjski senator Nowosilcow. To on decydował o zamykanych szkołach, zesłaniach uczniów i nauczycieli na Syberię, wtrąceniach do więzień. Dla Mickiewicza taki zakres prześladowań uprawniał do porównania Polaków do chrześcijan w początkach tysiąclecia. Scena więzienna - Odnajdujemy w niej metaforyczna przemianę Gustawa - romantycznego kochanka - w Konrada - wojownika o ojczyznę i narodową sprawę. Jest to przemiana symboliczna. Konrad jest romantycznym poetą, ale także (a może przede wszystkim) bojownikiem o wolność Polski. Staje w jej obranie u boku swoich przyjaciół, których Mickiewicz wymienił w dedykacji. Mała improwizacja Obie części improwizacji, które Mickiewicz umieścił w III części swojego dzieła, uważane są za wielkie osiągnięcie polskiego romantyzmu. Konrad, w I części monologu, jest uosobieniem twórczej potęgi, wyraża również dramat samotnego poety, który nie potrafi do końca nadać kształt swoim myślom. II część ukazuje go już jako przedstawiciela krzywdzonego narodu, wyraziciela jego racji i krzywd. Konrad, figura romantycznego poety, pod wpływem chwili, jej nastroju, a także z wielkiej miłości do ojczyzny i z patriotycznego obowiązku, w sposób bardzo emocjonalny i patetyczny wygłosił swą sławną mowę - nazywaną Małą Improwizacją. Sformułował on w niej swój profetyzm (profetyzm - jest to zdolność przewidywania przyszłości, prorokowania) chcąc przekazać światu, iż stał się prorokiem głoszącym przyszłość swojego narodu. W tym celu wzniósł się ponad ludzkość w postaci orła. (orzeł - motyw często wykorzystywany w literaturze epoki, symbolizujący siłę, odwagę, godność, waleczność). Nagle nad orłem pojawił się czarny kruk - swą sylwetką zasłonił niebo i przykrył horyzont, nie pozwolił również orłowi na spokojny lot. Krukiem tym był carat i jego rządy, przynoszące Polsce tylko nieszczęścia.
T1 1.F 2.F 3.R 4.R 5.R 6.F T2 1.f 2.b 3.a 4.e 5.c T3. 1.die Hose 2.der Pullover 3.das Sakko 4. der Rock 5. die Schuhe 6.dieBluse T4 1. Besser als 2.das jungste 3.elegant wie 4. Zu wening lerne 5.hilfsbereit sind T5 1.d 2.c 3.e 4.a 5.f 6.b T6 1.-e,-e 2.-es,-e 3.-en,-e 4.-e,-en T7 Er hat kurze braune Haare und blaue Augen Er hat einen blauen,großen Pulli und ein schwarzes T-Shirt darunter. Er hat rote,karierte Hose und schwarze Schuhe mit grünen Schnürsenkeln. Er ist 170 cm groß, ist sehr intelligent, nett und sympathisch
T1 1.F 2.F 3.R 4.R 5.R 6.F T2 1.f 2.b 3.a 4.e 5.c T3. 1.die Hose 2.der Pullover 3.das Sakko 4. der Rock 5. die Schuhe 6.dieBluse T4 1. Besser als 2.das jungste 3.elegant wie 4. Zu wening lerne 5.hilfsbereit sind T5 1.d 2.c 3.e 4.a 5.f 6.b T6 1.-e,-e 2.-es,-e 3.-en,-e 4.-e,-en T7 Er hat kurze braune Haare und blaue Augen Er hat einen blauen,großen Pulli und ein schwarzes T-Shirt darunter. Er hat rote,karierte Hose und schwarze Schuhe mit grünen Schnürsenkeln. Er ist 170 cm groß, ist sehr intelligent, nett und sympathisch
T1 1.F 2.F 3.R 4.R 5.R 6.F T2 1.f 2.b 3.a 4.e 5.c T3. 1.die Hose 2.der Pullover 3.das Sakko 4. der Rock 5. die Schuhe 6.dieBluse T4 1. Besser als 2.das jungste 3.elegant wie 4. Zu wening lerne 5.hilfsbereit sind T5 1.d 2.c 3.e 4.a 5.f 6.b T6 1.-e,-e 2.-es,-e 3.-en,-e 4.-e,-en T7 Er hat kurze braune Haare und blaue Augen Er hat einen blauen,großen Pulli und ein schwarzes T-Shirt darunter. Er hat rote,karierte Hose und schwarze Schuhe mit grünen Schnürsenkeln. Er ist 170 cm groß, ist sehr intelligent, nett und sympathisch
T1 1.F 2.F 3.R 4.R 5.R 6.F T2 1.f 2.b 3.a 4.e 5.c T3. 1.die Hose 2.der Pullover 3.das Sakko 4. der Rock 5. die Schuhe 6.dieBluse T4 1. Besser als 2.das jungste 3.elegant wie 4. Zu wening lerne 5.hilfsbereit sind T5 1.d 2.c 3.e 4.a 5.f 6.b T6 1.-e,-e 2.-es,-e 3.-en,-e 4.-e,-en T7 Er hat kurze braune Haare und blaue Augen Er hat einen blauen,großen Pulli und ein schwarzes T-Shirt darunter. Er hat rote,karierte Hose und schwarze Schuhe mit grünen Schnürsenkeln. Er ist 170 cm groß, ist sehr intelligent, nett und sympathisch
Wielka improwizacja-Samotny Konrad jawi się jako dumny, wywyższający się ponad wszystkich człowiek. Uważa, że jego poezja obejmie wszystko, że jego pieśni skierowane są do samego Boga. On zaś- mistrz, bo tak siebie nazywa śpiewa je Bogu. Konrad ma świadomość swojej potęgi. Wyciąga dłonie w geście takim samym jak robił to Chrystus czy biblijni prorocy, do których się porównuje. Czuje się jak Stwórca- Demiurg. Jest on poetą twierdzącym, że nie ma lepszych od niego- wywyższa się depcząc po innych, bo chce być najlepszy z najlepszych. Porównuje siebie do kolejnej biblijnej postaci, tym razem Samsona- legendarnego siłacza. Czuje wyjątkowość chwili, dosięga Stwórcy, chce ulecieć jak Ikar pokonując prawa natury. Konrad ma nieskończoną władzę zna przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Chce, aby sam Bóg z nim porozmawiał, wzywa Go do rozmowy, w tym momencie zaczyna grzeszyć pychą. Konrad utożsamia się z ojczyną, narodem, występuje przeciwko Bogu jako patriota. Chce dla swojego narodu szczęścia, wolności, pomocy, odzyskania niepodległości, szuka sposobu, aby tego dokonać. Uważa, że narodził się po to, aby być wielki, aby wyzwolić Polskę. Konrad staje się coraz bardziej pyszny, chce dociec istoty sprawy jest coraz silniejszy. Porównuje swoje uczucia do wulkanu, który lada chwila wybuchnie. Chce rządzić duszami ludzkimi- tylko ten rodzaj władzy da mu zwycięstwo. Jeżeli będzie miał taką władzę nad ludźmi to da im wszystkim szczęście. Jest to władza, którą może dać jedynie Bóg. Zaczyna się z Nim porównywać, bluźnić przeciwko Niemu i stałym wyznacznikom wiary chrześcijańskiej- dogmatom samego Boga. Konrad stawia siebie w jednym szeregu ze Stwórcą. Zarzuca Bogu, że nie jest miłością, że jest tylko mądrością. Mówi, że jeśli byłby miłościwo by się zlitował i odpowiedział, zająłby jakieś stanowisko. Konrad uważa, że to on ma tą miłość, która może wybawić ludzkość. Wyzywa Boga na pojedynek na czucie, na serca, bo wydarł On osobiste czucie Konradowi. Oskarża Wszechmogącego, że jest przyczyną jego cierpień i cierpień narodu. Konrad Utożsamia się z narodem: „ja i ojczyzna to jedno. Nazywam się Milion- bo za miliony kocham i cierpię katusze”. Konrad dalej zarzuca Bogu, że skoro stworzył świat z miłością to dlaczego przestał się nim opiekować. Jego szał osiąga apogeum. Wyznaje Bogu, że w końcu ktoś się na nim pozna i odkryje Jego prawdziwe intencje. Większą bronią Konrada od myśli jest uczucie. Chciał porównać Boga do cara, ale zamiast niego powidział to diabeł- dzięki temu Konrad unika potępienia
Panstwo- organizacja polityczna społeczeństwa wyposazona w suwerenna wladze do ktorej przynależność ma charakter sformalizowany(wg Georga Jellinka) rozwoj pojecia panstwa Niccolo Machiavelli pojecia panstwa (stale), kardynal Armand de richelieu- racja stanu, sw Tomasz panstwo jako samowystarczalna niezalezna spoleczosc pdolegajaca prawu i władzy, Arystoteles panstwo jako kel rozwoju społeczeństwa, fryderyk wilhelm Georg hejzel panstwo jako wyraz najwyższego stopnia rozwoju społecznego, Karol Marks panstwo instrumentem nacisku Glowne atrybuty panstwa 1)terytorium granica-plaszczyna przecinajaca ziemie pod katem prostym oddzielajaca dwa panstwa suwerenność niezaleznosc i równość w stosunku do innych podmiotow prawa miedzynarodowego obywatelstwo wynika z tego ze panstwo jest organizacja przymusowa a o nadaniu i uracie obywatelstwa decyduje prawo zasada ziemi o obywatelstwie decyduje miejsce urodzenia o obywatelstwie dziecka decyduje rodzic prawo opcji prawo do wyboru obywatelstwa klasyfikacja panstw kryterium glowy panstwa monarchia, republika,teokracja ustroj terytorialny panstwo unitarne(jedno prawo na cale terytorium), panstwo federacyjne(podzial na jednostki autonomiczne), konfederacja unia panstw zachowujących formalna suwerenność llecz podporządkowujących się w niektórych sferach wspolnemu prawu lub wspolnym organom władzy kryterium rezimu politycznego ogol metod is rodkow przy pomocy których wladza egzekwuje lojalności i posłuszeństwo obywateli panstwo liberalne, totalitarne, autorytarne
Def. Liberalne- typ panstwa którego celem jest poszanowanie wolności i zaspokojenie potrzeb obywateli totalitarne-ustroj w którym dazy do rozciągnięcia kontroli nad wszystkimi sferami zycia gosp spol prywatnego obywateli autorytarne- typ panstwa w którym panstwo jest wartością nadrzedna w stosunku do spol i obywateli ktorej głównym obowiązkiem jest służenie dobru panstwa system władzy liberalne pluralizm polityczny zasada podzialu i separacji wladz legislatywa egzekutywa judykatywa oraz na wladze Polit gosp informacyjna totalitarne-monizm polityczny skupienie władzy w reku jednostki lub grupy i jednolitości władzy autorytaryzm- monizm polityczny system partyjny l-wielopartyjny t-monopartyny a-zakaz działalności partii Polit w sporadycznych przypadkach 1 org przymusowa doktryna l-neutralnosc swiatopogladowa religijna t-panowanie określonej idologii i indoktrynacja spol polaczona walka z Religi oraz innymi ideologiami a-ideologia panswowa sluzaca wyłącznie interesom panstwa i jego przywódców prawo i jego rola lib-prawo jako najważniejszy regulator zycia społecznego ma obowiązek służyć ochronie wolności i bezpieczeństwa jednostek i grup społecznych tot- prawo ma charakter propagandowy. Konstytucje gwarantuja wszystkie wolności(lecz wyłącznie na papierze) kompetencje władzy sa celowo nieprecyzyjne określone i sluza ukryciu tyrani a parawanem demokracji obszar miedzyy prawem stanowionym rzeczywsitoscia wypelnia tzw prawo powielaczowe auto-prawo dluzy do zabezpieczenia interesow panstwa przez rozszerzenie jego kompetencji i uprawnien kosztem jedn i grup spol często ma charakter represyjny rola aparatu władzy i jego ustroj lib i auto- decentralizacja władzy zasada społecznej i Polit kontroli nad administracja tot-koncentracja i centralizacja i odseparowanie go od spol możliwość kontroli w systemie totalitarnym uzależnione sa od orghanow partyjnych
prawo własności lib-nienaruszalnosc wlasnoci prywatnych tot5-likwidacja własności prywatnej i wsprowadzenie w jej miejsce wspólnoty bądź własności państwowej auto-nienaruszalnosc własności prywatnych ustroj gosp lib-gopodarka wolnorynkowa tot-gospodarka planowa centralny plan jest substytutem produkcji wolnego rynku auto-gospodarka wolnorynkowa z elementami interwencjonizmu panstwa stosunek do środowiska miedzynarodowego- lib-panstwo u spol otwarte na wspolprace gosp i kult z innymi panstwami tot i auto-dazenie do izolacji spol od wpływów mogących naruszyc monopol władzy oraz do osiągnięcia samowystarczalnsoci gosp def demokracja rzady ludu(demos+kratos) -rzady większości przy zachowaniu praw jednostek i mniejszości -specyficzny sposób wylaniania wladz przez procedure demokratyczna i dochodzenia do decyzji politycznych które w imieniu wyborcow podejmuja elity klasyfikacja demokracji -kryterium partycypacji w sprawowaniu władzy a)dem bezposrednia(Ateny) b)dem posrednia reprezentacyjna -kryterium klasy politycznej a)dem wojenna b)dem szlachecka pawa polityczne zastrzezone były dla szlachcicow c)dem burzuazyjna prawo wborcze ograniczone cenzusem majatkowym d)dem ludowa zwana dyktatura proletariatu pozbawienie praw wyborczych klasy posiadającej e)wspolczesna dem parlamenarna gwarantujaca prawa wszystkich obywateli bez zgledu na majatek kryterium systemu polit ogol norm ustrojowych instytucji Polit społecznych kulturalnych tradycji konwenansow i obyczajow mających wpływ na Zycie publiczne system gabinetowo parlamentarny --system dwupartyjny lub dwuipolpartyjny -wiekszosciowa ordynacja wyborcza -przewaga gabinetu nad parlamentem -ograniczone kompetencje Glowy panstwa -parlament unikameralny lub bikameralizm asymetryczny zanik referendum jak i metody dochodzenia system prezydencki -system wielopartyjny -proporcjonalna ordynacja wyborcza -przewaga parlamentu nad gabinetem -rozszerzone kompetencje Glowy panstwa -bikameralizm zrównoważony odwoływanie się do referendum w ważniejszych sprawach
typologie partii kryterium opcji ideowych partie lewicowe centrowe prawicowe kryterium doktryny politycznej i ideologii partie sojacilistyczne nacjonalistyczne ludowe liberalne kryterium sposobu integracji oraz charakteru członkowstwa -koterie arystokratyczne grupy powiazanych ze soba rodzin przewodzące wspolna poltyke -stronnictwo wyznaniowe -partie klubowe -partie kadrowe (towarzystwo demokratyczne poslki) -partie masowe -partie komitetowe wyborcze skupiające zawodowych politykow oraz specjalistow do organizowania kampani wyborczych -grupy interesow lob bies formalne lub nieformalne grupy poiwazane interesom ekonomicznym usliujace spłynąć na Zycie publiczne nie przez bezpośredni udzial działał Polit lecz przez wspieranie określonych partii programow bądź osobistości z zycia publicznego funkcje partii-koslodiowanie interesow społeczeństwa -kierowanie rzadu - ksztalowanie polityki państwowej -ksztaltowanie opinii publicznych -selekcja akt do aparatu państwowego -posredniczenie miedzy spol a wladza -zapewnienie pluralizmu politycznego systemy wyborcze ordynacje wyborcze ustawa regulujaca szczegółowo system wyborczy a zwłaszcza podzial na okręgi wyborcze sposoby wylaniania i rejestrowania kandydatow i przeliczanie glosow elektoratu na mandaty system wiekscosicowy opiera się na malych okregach wyborczych 1-3mandaty kandydaci rejestruja się indywidualnie poprzez zebranie odpowiedniej ilości podpisow popracia mandaty zdobywaja osoby ktore uzyskaly kolejno najlepsze wyniki w niektórych panstwach przewiduje się możliwość 2 tury. Ordynacja wiekszosciowa w poslce stosowana jest w wyborach prezydenckich do senatu w wyborach na prezydentow burmistrzow wójtów oraz w wyborach na radnych w gminach do 20tys mieszkańców system proporcjonalny: duze wielomandatowe okręgi wyborcze do 25mandatow rejsteruje się listy kandydatow komitetow wyborczych w il rownej lub dwukrotnie większej w stosunku do mandatow przy pomocy odpowiednio podzwyzszonej do podpisow poparcia przynajmniej tysiac podpisow -przy przeliczaniu il gl na il mandatow stosuje się metody ilorazu d Honatta ilorazy parzyste preferujące partie silne lub system de sanit legannea iloraz nieparzyste preferujące partie srednie
partia polityczna- zorganizowana formalna grupa spoleczna zwiazana z okreslona warstwa spoleczna posiadajaca okreslona ideologie program dążący do przejecia władzy -wszelkie organizacje zarejestrowane w statystykach wyborczych warunki zakladania i funkcjonowania partii -powstanie komitetu organizacyjnego -prokolowane zebranie organizacyjne na którym jest ustanowione statut oraz pełnomocnik bądź tymczasowa wladza -statut musi zawierac cele i program dzialania opis organow wladzy i sposobow ich wylaniania, prawa i obowiązki członków nazwa partii adres -zebranie list poparcia zawierających przynajmniej tysiac podpisow osob posiadających prawo wyborcze z adresami i peselami -zlozenie wniosku o rejestracje partii Polit w ewidencji parii Polit w sadzie okregowym w warszawie konstytucja RP z 1997 zakazuje działalności na terytorium RP partiom o charakterze nazistowskim faszystowskim komunistycznym/wykreslenie parii Polit z rejestru może dokonac wyłącznie trybunal konstytucyjny def srodek masowego przekazu forma publikacji zawierającej glownie informacje i komentarz ktorej cechami jest aktualność systematyczność periodyczność masowość lub wskazaie konkretnego adresata klasyfikacja srodkow masowego przekazu tradycyjne elektroniczne media zwane zimne i gorace gorace- narzuacajace interpretacje zimne- dajace swobode interpretacji tempo media wolnego kroku-gazety szybkiego kroku-radio telewizja media tradycyjnie jednostronne media interaktywne funkcje srodkow masowego przekazu 1.informacyjna 2.opiniotworcza 3.zapewnienie pluralizmu pogladowego 4.edukacyjna 5.kulturotworcza 6.rekreacyjna 7.marketingowa 8.integracyjna 9.kontrolna w RP ustawa o radiofonii TV zostala uchwalona w 1992r i na jej podstawie w 1993r zaczela funkcjonowac krajowa rada radiofonii i telewizji jako organ konstytucyjny strzegący zasad niezależności i etyki moralnej w miediach.