POSTĘPOWANIE SKARGOWO-WNIOSKOWE (postępowanie uproszczone)
Art. 2. Kodeks postępowania administracyjnego normuje ponadto postępowanie w sprawie skarg i wniosków (Dział VIII) przed organami państwowymi, organami jednostek samorządu terytorialnego oraz przed organami organizacji społecznych.
Art. 3. § 1. Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się do:
2) spraw uregulowanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 i Nr 160, poz. 1083, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95 i Nr 92, poz. 1062 oraz z 2000 r. Nr 94, poz. 1037), z wyjątkiem przepisów działów IV, V i VIII.
Art. 3 §1 p.2 KPA - spod zakresu przedmiotowe KPA wyłącza się postępowanie uregulowane w OP ale z wyjątkiem przepisów działu VIII. Oznacza to, że w OP nie uregulowano odrębnie postępowania skargowo-wnioskowego i w postępowaniu podatkowym jeśli chodzi o rozpatrywanie skarg i wniosków stosuje się wprost przepisy KPA.
Postępowanie skargowe wywodzi się od instytucji doniesienia. W cesarstwie austrowęgierskim doniesienie oznaczało prośbę skierowaną do organu nadzoru. Prośba ta dostępna była każdemu i żądano w niej podjęcia z urzędu czynności zmierzających do wzruszenia decyzji organu niższego stopnia (wniosek o wzruszenie decyzji niższego stopnia).
Generalnie postępowanie skargowo-wnioskowe, a zgłasza postępowanie wnioskowe jest swoistym wentylem bezpieczeństwa. I jednocześnie jest źródłem informacji o tym jak faktycznie administracja funkcjonuje, to jest taka kontrola społeczna. To postępowanie zostało nadmiernie wywyższone w latach 50', stało się to za przyczyna Wspólnej Uchwały rady Państwa i rady Ministrów z 14.12.1950 r. w sprawie rozpatrywania i załatwiania odwołań, listów i zażaleń ludności oraz krytyki prasowej-dzięki temu była możliwość wzruszania wszelkich decyzji nawet ostatecznych.
W 1959 r. gdy pracowano nad projektem KPA jedną z podstawowych rzeczy było to aby uregulować w końcu to postępowanie skargowe, aby skarga powszechna nie wpływała na postępowanie administracyjne ogólne i nie naruszała trwałości decyzji ostatecznej. Stąd też od samego początku w KPA istniał dział VII skarg i wnioski.
Do 31.12.1998 r. prawo składania skarg i wniosków przysługiwało obywatelowi, co już było to sprzeczne z art. 63 Konstytucji z1997 r. - każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi w interesie publicznym oraz do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej. Konstytucja przyznała to prawo również bezpaństwowcom i cudzoziemcom. Od01.01.1999 r. przepis art.221 KPA został dostosowany do brzmienia art. 61 Konstytucji.
Art. 221. § 1. Zagwarantowane każdemu w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prawo składania petycji, skarg i wniosków do organów państwowych, organów jednostek samorządu terytorialnego, organów samorządowych jednostek organizacyjnych oraz do organizacji i instytucji społecznych realizowane jest na zasadach określonych przepisami niniejszego działu.
§ 2. Petycje, skargi i wnioski mogą być składane do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej.
§ 3. Petycje, skargi i wnioski można składać w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą.
Mimo, że w Konstytucji jest mowa o skargach, wnioskach i petycjach to tym artykule nie używa się pojęcia petycji (są to skargi i wnioski ale w interesie publicznym). Natomiast zgodnie z art. 221 § 3 - petycje, skargi i wnioski można składać
w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą. Generalnie wszystkie przepisy zawarte w dziale VIII dotyczą petycje ale trzeba najpierw zdefiniować czy jest to skarga, czy jest to wniosek.
Przepisy działu VIII stosuje się do wszystkich skarg, wniosków i petycji, ale przepisy szczególne mogą stanowić inaczej i istnieją dwa takie przypadki:
ustawa prawo ochrony środowiska z 27.04.2001 r. - art. 31-39 regulują udział społeczeństwa w postępowaniu z zakresu spraw ochrony środowiska i na ich podstawie każdy ma prawo do składania w takim postępowaniu uwag i wniosków (bez ograniczenia ich przedmiotu i treści). W art. 36 tej ustawy wyłączono stosowanie, do tych uwag i wniosków, przepisów działu VIII KPA;
kodeks karny wykonawczy i podstawą do wydania przepisów wykonawczych jest rozporządzenie dotyczące składania skarg i wniosków przez osoby przebywające w zakładach karnych.
We wszystkich innych sytuacjach stosuje się przepisy działu VIII KPA.
Postępowanie skargowo-wnioskowe jest postępowaniem uproszczonym, wynika to między innymi z tego, że:
nie ma pojęcia strony (każdy może złożyć skargę lub wniosek)
nie ma konieczności legitymowania się interesem prawnym
postępowanie to jest wolne od wszelkich opłat
powielekroć można składać skargi w tych samych sprawach, powielekroć składać wnioski dotyczące tych samych zagadnień
nie ma żadnego aktu administracyjnego, nie rozstrzyga się sprawy, a rozpoznanie wniosku kończy się zawiadomieniem o sposobie załatwienia sprawy (jest to czynność materialno-technicznna)
nie podlega ocenie i kontroli sądu administracyjnego.
Postanowienie NSA z 9.12.1999 r. - ocena prawidłowości prowadzenia postępowania skargowego w trybie przepisów działu VIII KPA nie podlega kognicji sądu administracyjnego.
Nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Sąd nie zajmuje się badaniem legalności i zgodności z prawem postępowania skargowo-wnioskowego.
Postępowanie skargowo-wnioskowe ma cechy:
samodzielnego
głownie wewnętrznego
jednoinstancyjnego
kontrolnego postępowania administracyjnego
bardzo uproszczonego
kończącego się czynnością materialno-techniczną zawiadomienia skarżącego o załatwieniu skargi
Całe postępowanie skargowo-wnioskowe jest w sposób wyczerpujący określone w dziale VIII KPA. Nie stosuje się przepisów działów wcześniejszych KPA ani odpowiednio, ani wprost, z jednym wyjątkiem ale mamy tu odesłanie wprost do stosowania przepisów od art. 36-38 dotyczących niezałatwienia sprawy w terminie.
Są wspólne przepisy dotyczące i skarg i wniosków, które zaczynają się od art.222, który stanowi o tym czy pismo jest skargą albo wnioskiem decyduje treść pisma a nie jego forma zewnętrzna.
Art. 222. O tym, czy pismo jest skargą albo wnioskiem, decyduje treść pisma, a nie jego forma zewnętrzna.
Jest to bardzo ważny przepis, który ma również znaczenie w postępowaniu administracyjnym ogólnym. Nadawca wnioskujący, strona nie musi znać przepisów prawa administracyjnego. W postępowaniu administracyjnym (gdzie często załatwia się sprawy osób bezdomnych, niepełnosprawnych itp.) nie obowiązuje zasada - nieznajomość prawa szkodzi (ignorantia iuris nocet) tym bardziej odnosi się to do postępowania uproszczonego.
Skarga jest wyrazem niezadowolenia dotyczącego przeszłości, a wniosek dotyczy przyszłości jest pewnym postulatem poprawienia. Natomiast ustawodawca ułatwia nam bo w art. 227 określa przedmiot skargi.
Art. 227. Przedmiotem skargi może być w szczególności:
zaniedbanie
lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników,
naruszenie praworządności
lub interesów skarżących,
a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw.
Naruszenie interesów skarżących - do 31.12.1998 r. przy tych interesach był przymiotnik „słuszny”. Kreślenie go oznacza, że naruszenia każdych naszych interesów przez organ państwowych może być już podstawą wniesienia skargi, to my oceniamy czy jest to słuszny interes.
Generalnie przedmiotem skargi może być działanie, bezczynność lub zaniechanie organu państwowego.
Trzeba odróżnić kiedy skarga dotyczy organu administracji publicznej (skarga
w rozumieniu KPA), a kiedy dotyczy działalności spoza administracji, np. w rozumieniu przepisów KK.
W art. 241 ustawodawca przykładowo podaje co może być przedmiotem wniosku.
Art. 241. Przedmiotem wniosku mogą być w szczególności sprawy:
ulepszenia organizacji,
wzmocnienia praworządności,
usprawnienia pracy i zapobiegania nadużyciom,
ochrony własności,
lepszego zaspokajania potrzeb ludności.
Do 31.12.1998 r. można była we wnioskach zamieszczać tylko ochrony własności społecznej, a w chwili obecnej każdego rodzaju własności.
Generalnie wniosek dotyczy ulepszenia już istniejącego stanu rzeczy, zawsze dotyczą działania przeszłego jeszcze niedokonanego.
Może wystąpić taka sytuacja, że pismo nie będzie ani skargą ani wnioskiem i w takim przypadku ustawodawca ze względu na tzw. zasadę jednotorowości postępowania administracyjnego w art.233, 234 i 235 KPA pokazuje jak badać wnoszone pisma i jak je kwalifikować.
Art. 233. Skarga w sprawie indywidualnej, która nie była i nie jest przedmiotem postępowania administracyjnego, powoduje wszczęcie postępowania, jeżeli została złożona przez stronę. Jeżeli skarga taka pochodzi od innej osoby, może spowodować wszczęcie postępowania administracyjnego z urzędu, chyba że przepisy wymagają do wszczęcia postępowania żądania strony.
Art. 233 - gdy wpłynie pismo zatytułowane „skarga”, w którym strona pisze: jak działają organy pomocy społecznej, że mój sąsiad dostaje pieniądze z pomocy społecznej i je przepija a ja jestem bez zasiłku, bez renty i środków do życia a dodatkowo wychowuję 2 wnucząt i nie wiem co zrobić żeby dzieci wykarmić. To takiego pisma nie będziemy rozpatrywać jako skargi powszechnej, bo jest to skarga w indywidualnej sprawie, która może być rozstrzygnięta drodze decyzji administracyjnej (tej pani może być przyznana konkretna pomoc). W zawiązku z tym przekazujemy do organu właściwego aby rozpatrzył tą skargę tak jakby był to wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie przyznania pomocy społecznej. Pismo to będzie rozpatrywane w drodze postępowania administracyjnego ogólnego i zakończy się wydaniem decyzji administracyjnej, bo skarga taka pochodzi od strony i kwalifikuje się jako wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego.
Jeżeli skarga taka pochodzi od innej osoby może spowodować wszczęcie postępowania z urzędu - skarga na organ, który przyznał zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych w zajeździe przy drodze i odkąd przyznano to zezwolenie to codziennie są dwa wypadki z ofiarami śmiertelnymi. Wniosek nie pochodzi od strony ale skarga jest w sprawie, która może być rozstrzygnięta w drodze decyzji administracyjnej w postaci cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.
Czyli to pismo mimo tytułu „skarga” nie będzie rozpatrywane jako skarga ale jako zewnętrzny impuls do wszczęcia postępowania z urzędu.
Postanowienia NSA z 13.07.1983 r. - art. 233 Kpa wyraźnie wyłączył załatwianie pism obywateli w ramach instytucji skarg i wniosków jeśli dotyczą one spraw indywidualnych i pochodzą od strony. Niepodjęcie czynności postępowania w tej sytuacji będzie miało znamiona bezczynności organu administracji publicznej, która może być zwalczana na drodze administracyjnej i skargą do sądu administracyjnego.
Art. 234. W sprawie, w której toczy się postępowanie administracyjne:
1) skarga złożona przez stronę podlega rozpatrzeniu w toku postępowania, zgodnie z przepisami kodeksu,
2) skarga pochodząca od innych osób stanowi materiał, który organ prowadzący postępowanie powinien rozpatrzyć z urzędu.
Art.234 p. 1) - toczy się już postępowanie w sprawie przyznania pomocy społecznej, jest już nawet wydana decyzja nieostateczna i strona wnosi pismo zatytułowane „skarga”: to straszne żeby organ w takiej sytuacji w jakiej ja się znajduję nie przyznał mi żadnej pomocy. Decyzja jest nieostateczna, strona złożyła pismo zatytułowane „skarga” w terminie do wniesienia odwołania-w związku z tym jej skargę traktujemy jako odwołanie i rozpatrujemy w postępowaniu odwoławczym, które będzie zmierzało do ponownego rozstrzygnięcia jej sprawy.
Lub skarga na niezałtwienie sprawy w terminie, którą traktuje się jako zażalenie na bezczynność organu.
Art. 234 p. 2) - skarga na organ administracji, który w sprawie o cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych przesłuchuje osoby niemieszkające w okolicy ale są spokrewnione z właścicielem lokalu i pewnikiem te osoby kłamią. Skarga taka nie pochodzi od strony postępowania ale powinna być włączona do materiału dowodowego, powinna być wzięta pod uwagę przez organ z urzędu w ramach tego postępowania administracyjnego ogólnego.
Art. 235. § 1. Skargę w sprawie, w której w toku postępowania administracyjnego została wydana decyzja ostateczna, uważa się zależnie od jej treści za żądanie wznowienia postępowania lub za żądanie stwierdzenia nieważności decyzji albo jej uchylenia lub zmiany z urzędu.
§ 2. W przypadkach określonych w § 1 żądanie zostanie uwzględnione, gdy zachodzą przewidziane w kodeksie warunki do wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności decyzji albo jej uchylenia lub zmiany.
Art.235 § - skarga jest wnoszona po rozstrzygnięciu sprawy decyzja ostateczną.
Strona wnosi skargę, z której wynika: jak to jest że mój sąsiad dostał pozwolenie na budowę a ja bezpośredni sąsiad nic nie wiedziałem o wydaniu takiej decyzji. Strona powołuje się na okoliczność umożliwiającą wznowienie postępowania, z tego powodu, że strona nie z własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. W związku z tym jego pisma potraktuje się jako wznowienie postępowania.
A w przypadku gdyby skarżący nie był stroną to postępowanie należałoby wszcząć z urzędu a pismo takie potraktować jako impuls do tego.
Czyli gdy chodzi o skargę dotyczącą decyzji ostatecznej, to ze względu na treść należy zakwalifikować ją albo jako żądanie wznowienia, stwierdzenia nieważności, albo zmiany bądź uchylenia takiej decyzji.
A gdy skarga nie dotyczy żądnej z tych sytuacji to jest to skarga klasyczna i należy ją rozstrzygnąć w postępowaniu skargowo-wnioskowym.
Właściwość organów do rozpatrzenia skargi.
Art. 223. § 1. Organy państwowe, organy samorządu terytorialnego i inne organy samorządowe oraz organy organizacji społecznych - rozpatrują oraz załatwiają skargi i wnioski w ramach swojej właściwości.
§ 2. Pracownik organu państwowego, pracownik samorządowy oraz organu organizacji społecznej, winny niewłaściwego i nieterminowego załatwiania skarg i wniosków, podlega odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach prawa.
Art. 223 § 1 - klasyczne postępowanie skargowe, tzn. impuls do wszczęcia tego postępowania może pochodzić tylko z zewnątrz organy, nie można postępowania skargowo-wnioskowego wszcząć z urzędu !
Art. 224. Ilekroć w przepisach niniejszego działu jest mowa o organach państwowych - rozumie się przez to także organy przedsiębiorstw państwowych i innych państwowych jednostek organizacyjnych.
Art. 224 - bardzo pojęcie organów państwowych, a co za tym idzie bardzo szerokie stosowanie postępowania skargowo-wnioskowego.
Art. 225. § 1. Nikt nie może być narażony na jakikolwiek uszczerbek lub zarzut z powodu złożenia skargi lub wniosku albo z powodu dostarczenia materiału do publikacji o znamionach skargi lub wniosku, jeżeli działał w granicach prawem dozwolonych.
§ 2. Organy państwowe, organy jednostek samorządu terytorialnego i inne organy samorządowe oraz organy organizacji społecznych są obowiązane przeciwdziałać hamowaniu krytyki i innym działaniom ograniczającym prawo do składania skarg i wniosków lub dostarczania informacji - do publikacji - o znamionach skargi lub wniosku.
Art. 225 - postulat przeciwdziałania hamowaniu skarg, ale brak jest sankcji dla tego, który skarżącego nęka.
Art. 226. Rada Ministrów wyda, w drodze rozporządzenia, przepisy o organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków.
W art. 226 - delegacja dla RM do wydania rozporządzenia określającego sposób przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków. Prawo do wydania rozporządzenia istnieje dopiero od 01.01.1999 r. a do tego czasu obowiązywała uchwała Nr 132 Rady ministrów z 28.11.1980 r. w sprawie organizacji przyjmowania rozpatrywania i załatwiania skarg i wniosków. Z dniem 01.01.1999 r. ten art., został zmieniony w związku z tym uchwała wygasła ale RM rozporządzenia wydała dopiero 08.01.2002 r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków (Dz. U. 2002.5.46).
Skarga
Od art. 227 mamy przepisy dotyczące tylko skargi.
Skarga - prawny środek obrony i ochrony różnych interesów jednostki, które nie dają
podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego ogólnego
lub szczególnego ani też nie mogą stanowić podstawy powództwa lub
wniosku zmierzającego do wszczęcia postępowania sądowego.
Jest odformalizowanym środkiem społecznej kontroli działania administracji
publicznej podejmowanej w interesie jednostkowym lub publicznym (skarga
na źle funkcjonujący referat urzędu miasta).
Art. 227. Przedmiotem skargi może być w szczególności:
zaniedbanie
lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników,
naruszenie praworządności
lub interesów skarżących,
a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw.
Art. 228. Skargi składa się do organów właściwych do ich rozpatrzenia.
Jeśli ta właściwość nie wynika z jakichś przepisów szczególnych to stosuje się art. 229 KPA, który pełni rolę pomocniczą.
Art. 229. Jeżeli przepisy szczególne nie określają innych organów właściwych do rozpatrywania skarg, jest organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej zadań lub działalności:
1) rady gminy, rady powiatu i sejmiku województwa - wojewoda, a w zakresie spraw finansowych - regionalna izba obrachunkowa,
2) organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego w sprawach należących do zadań zleconych z zakresu administracji rządowej - wojewoda,
3) wójta (burmistrza lub prezydenta miasta) i kierowników gminnych jednostek organizacyjnych, z wyjątkiem spraw określonych w pkt 2 - rada gminy,
4) zarządu powiatu oraz starosty, a także kierowników powiatowych służb, inspekcji, straży i innych jednostek organizacyjnych, z wyjątkiem spraw określonych w pkt 2 - rada powiatu,
5) zarządu i marszałka województwa, z wyjątkiem spraw określonych w pkt 2 - sejmik województwa,
6) wojewody w sprawach podlegających rozpatrzeniu według kodeksu - właściwy minister, a w innych sprawach - Prezes Rady Ministrów,
7) innego organu administracji rządowej, organu przedsiębiorstwa państwowego lub innej państwowej jednostki organizacyjnej - organ wyższego stopnia lub sprawujący bezpośredni nadzór,
8) ministra - Prezes Rady Ministrów,
9) organu centralnego i jego kierownika - organ, któremu podlega.
[przypomnieć sobie organy wykonawcze i organy stanowiące]
Art. 230. Do rozpatrzenia skargi dotyczącej zadań i działalności organizacji społecznej właściwy jest organ bezpośrednio wyższego stopnia tej organizacji, a w stosunku do organu naczelnego organizacji - Prezes Rady Ministrów lub właściwi ministrowie sprawujący nadzór nad działalnością tej organizacji.
Art. 30 - dotyczy to przede wszystkim organizacji społecznych w rozumieniu KPA (art. 5 §2 p. 5) ale będą dotyczyć przede wszystkim tej działalności, gdzie organizacji społeczne, w rozumieniu KPA, zajmują się działalności orzeczniczą (najczęściej dotyczy to samorządów zawodowych w zakresie w jakim wpisują i skreślają z listy osób wykonujących dany zawód,
np. okręgowa rada adwokacka).
Art. 231. Jeżeli organ, który otrzymał skargę, nie jest właściwy do jej rozpatrzenia, obowiązany jest niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni, przekazać ją właściwemu organowi, zawiadamiając równocześnie o tym skarżącego, albo wskazać mu właściwy organ.
Organ, do którego skarga wpłynęła najpierw bada czy jest to skarga, ustala organ właściwy ale w tym przypadku ma dwie możliwości: może przekazać do organu właściwego albo zwrócić skarżącemu z informacją jaki organ jest właściwy do rozpatrzenia jego skargi. Ta dwutorowość wynika z braku terminów, nie ma możliwości przedawnienia.
Art. 232. § 1. Organ właściwy do rozpatrzenia skargi może ją przekazać do załatwienia organowi niższego stopnia, o ile skarga nie zawiera zarzutów dotyczących działalności tego organu.
§ 2. Skargę na pracownika można przekazać do załatwienia również jego przełożonemu służbowemu, z obowiązkiem zawiadomienia organu właściwego do rozpatrzenia skargi o sposobie jej załatwienia.
§ 3. O przekazaniu skargi zawiadamia się równocześnie skarżącego.
Art. 237. § 1. Organ właściwy do załatwienia skargi powinien załatwić skargę bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca.
§ 2. Posłowie na Sejm, senatorowie i radni, którzy wnieśli skargę we własnym imieniu albo przekazali do załatwienia skargę innej osoby, powinni być zawiadomieni o sposobie załatwienia skargi, a gdy jej załatwienie wymaga zebrania dowodów, informacji lub wyjaśnień - także o stanie rozpatrzenia skargi, najpóźniej w terminie czternastu dni od dnia jej wniesienia albo przekazania.
§ 3. O sposobie załatwienia skargi zawiadamia się skarżącego.
§ 4. W razie niezałatwienia skargi w terminie określonym w § 1 stosuje (wprost) się przepisy art. 36-38.
Do 1998 r. były to dwa miesiące.
Termin liczy się od daty otrzymania skargi ale przez organ właściwy do załatwienia skargi.
Załatwienie skargi następuje poprzez zawiadomienie - jest to czynność materialno-techniczna.
Art. 238. § 1. Zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi powinno zawierać:
oznaczenie organu, od którego pochodzi,
wskazanie, w jaki sposób skarga została załatwiona,
oraz podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego osoby upoważnionej do załatwienia skargi.
Zawiadomienie o odmownym załatwianiu skargi powinno zawierać
ponadto uzasadnienie faktyczne i prawne.
§ 2. W zawiadomieniu, o którym mowa w § 1, w jednostkach organizacyjnych resortu obrony narodowej można pominąć imię i nazwisko osoby upoważnionej do załatwienia skargi.
Osoba, która jest niezadowolona z załatwienia jej sprawy lub odmownego załatwienia jej skargi nie ma możliwości wniesienia żadnego środka zaskarżenia, ani:
odwołanie
zażalenie
wniosek o zmianę zawiadomienie, uchylenie, stwierdzenia nieważności
skarga do sądu administracyjnego.
Skargę na wójta rozpatruje rada gminy i podejmuje ona uchwałę w sprawie rozpatrzenia skargi mimo, że jest to uchwała RG nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Zawiadomienie o załatwieniu skargi może być jedynie kwestionowane kolejną skargą.
Art. 239. § 1. W przypadku gdy skarga, w wyniku jej rozpatrzenia, uznana została za bezzasadną i jej bezzasadność wykazano w odpowiedzi na skargę, a skarżący ponowił skargę bez wskazania nowych okoliczności - organ właściwy do jej rozpatrzenia może, w odpowiedzi na tę skargę, podtrzymać swoje poprzednie stanowisko.
§ 2. O załatwieniu w sposób określony w § 1 skargi wniesionej ponownie organ załatwiający tę skargę zawiadamia organ wyższego stopnia; nie dotyczy to skarg załatwianych przez organy naczelne.
Art. 239 - wprowadzony do KPA w 1980 r., który miał zahamować tzw. skargi pieniaczy (staży petenci, ciągle te same sprawy). Ale aby podtrzymać swoje poprzednie stanowisko to skarżący musi dokładnie powtórzyć swoją poprzednią skargę, a gdy przytoczy jakieś nowe okoliczności organ musi rozpatrzeć skarg jeszcze raz. W przypadku powtórzenia swojego stanowiska nie ma już mowy o zawiadomieniu ale ustawodawca używa pojęcia odpowiedź na skargę.
Wnioski
Od art. 241
Art. 241. Przedmiotem wniosku mogą być w szczególności sprawy:
ulepszenia organizacji,
wzmocnienia praworządności,
usprawnienia pracy i zapobiegania nadużyciom,
ochrony własności,
lepszego zaspokajania potrzeb ludności.
Art. 242. § 1. Wnioski składa się do organów właściwych ze względu na przedmiot wniosku.
§ 2. Wnioski w sprawach dotyczących zadań organizacji społecznych składa się do organów tych organizacji.
Art. 243. Jeżeli organ, który otrzymał wniosek, nie jest właściwy do jego rozpatrzenia, obowiązany jest w ciągu siedmiu dni przekazać go właściwemu organowi. O przekazaniu wniosku zawiadamia się równocześnie wnioskodawcę.
Art. 244. § 1. W sprawie terminu załatwiania wniosków stosuje się przepis art. 237 § 1.
§ 2. O sposobie załatwienia wniosku zawiadamia się równocześnie wnioskodawcę.
Na załatwienie wniosków jest miesiąc.
Art. 245. W razie niemożności załatwienia wniosku w terminie określonym w art. 244 właściwy organ obowiązany jest w tym terminie zawiadomić wnioskodawcę o czynnościach podjętych w celu rozpatrzenia wniosku oraz o przewidywanym terminie załatwienia wniosku.
Art. 246. § 1. Wnioskodawcy niezadowolonemu ze sposobu załatwienia wniosku służy prawo wniesienia skargi w trybie określonym w rozdziale 2 niniejszego działu.
§ 2. Wnioskodawcy służy prawo wniesienia skargi w przypadku niezałatwienia wniosku w terminie określonym w art. 244 albo wskazanym w zawiadomieniu (art. 245).
W przypadku negatywnego załatwienia wniosku może to być podstawą do wniesienia skargi a nie ponownego wniosku.
Art. 247. Do wniosków stosuje się odpowiednio przepisy art. 230, 237 § 2 i art. 238.
Zgodnie z art. 253 każdy organ państwowy, samorządu terytorialnego i inne organy są obowiązane przyjmować obywateli w sprawach skarg i wniosków w ustalonych przez siebie dniach i godzinach również kierownicy tych organów powinni przyjmować tych obywateli co najmniej raz w tygodniu.
Art. 253. § 1. Organy państwowe, organy samorządu terytorialnego i inne organy samorządowe oraz organy organizacji społecznych obowiązane są przyjmować obywateli w sprawach skarg i wniosków w ustalonych przez siebie dniach i godzinach.
§ 2. Kierownicy organów wymienionych w § 1 lub wyznaczeni przez nich zastępcy obowiązani są przyjmować obywateli w sprawach skarg i wniosków co najmniej raz w tygodniu.
§ 3. Dni i godziny przyjęć powinny być dostosowane do potrzeb ludności, przy czym przynajmniej raz w tygodniu przyjęcia powinny się odbywać w ustalonym dniu po godzinach pracy.
§ 4. Informacja o dniach i godzinach przyjęć powinna być wywieszona na widocznym miejscu w siedzibie danej jednostki organizacyjnej oraz w podporządkowanych jej jednostkach organizacyjnych.
§ 5. Prezes Rady Ministrów lub właściwy minister oraz naczelny organ organizacji społecznej mogą ustalać sposób, dni i godziny przyjmowania obywateli w sprawach skarg i wniosków przez podporządkowane im organy i jednostki organizacyjne.
Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl <<<>>> Zacznij zarabiać http://partner.e-sciagi.plPraca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl