781


11. Konwikty narodowe i etniczne a idea integracji.

3 grupy konfliktów o charakterze dezintegracyjnym:

12. Omówić zalety międzynarodowej integracji

wzrost efektywności produkcji i specjalizacji dzięki przepływowi technologicznemu, bardzo wydajna jest specjalizacja kraju w danej dziedzinie;

13. Integracja międzynarodowa a niezależność państw.

W przypadku integracji międzynarodowej nie ma formalnego zagrożenia dla suwerenności państw członkowskich. Tworzone organy - instytucje integracyjne koncentrują swoją uwagę na koordynacji wewnętrznej i zewnętrznej polityki poszczególnych państw. Mogą wydawać zalecenia nie mające mocy wiążącej wobec swych adresatów, którzy powinni, ale nie muszą podporządkować się tym zaleceniom. Nabierają one mocy prawnej dopiero po zatwierdzeniu przez rządy poszczególnych państw i przekształceniu ich w ustawę. Resztę trzeba sobie wykombinować.

14. Pozaeuropejskie ugrupowania integracyjne w świecie.

15. Ugrupowania integracyjne w Europie.

16. Kraje CEFTA i ich charakterystyka.

W grudniu 1992r. cztery państwa środkowoeuropejskie podpisały porozumienie o utworzeniu w tym regionie strefy wolnego handlu. Kraje założycielskie to: Czechy, Polska, Słowacja, Węgry. Sygnatariusze CEFTY chcieli zahamować drastyczny spadek wzajemnych obrotów handlowych, jaki nastąpił po rozwiązaniu RWPG. Przyjęcie do UE jest strategicznym celem wszystkich państw członkowskich CEFTA. Obecnie są one krajami stowarzyszonymi z Unią. Z tego powodu CEFTA ma niejako w założeniu charakter tymczasowy i nie posiada wszystkich atrybutów organizacji międzynarodowej. Dotychczas CEHTA nie ma stałych organów. Jedynym organem jest Komitet Współpracy, w którego skład wchodzą ministrowie handlu zagranicznego. Raz w roku odbywa się spotkanie szefów państw-członków CEFTA. Porozumienie z 1992r. zakładało zniesienie stawek celnych i likwidację innych ograniczeń we wzajemnym handlu w okresie od 5 do 10 lat. Strefa wolnego handlu docelowo ma objąć wszystkie rodzaje towarów, które podzielono na trzy grupy, zależnie od stopnia wrażliwości na import. Towary z grupy A najmniej wrażliwe na import zostały objęte zerową taryfą celną od 1.01.1993r. Grupa B towary zniesione z opłat celnych od 1.01.1997. Grupa C najbardziej wrażliwa- samochody, elektronika, tekstylia wolne od cła będą w 2001r. W latach 1994, 1995 kraje członkowskie podpisały kolejne porozumienia (tzw. Protokoły Dodatkowe do Umowy CEFTA - zwiększono liczbę towarów objętych zerowa stawka celną i przyspieszono redukcję ceł na pozostałe towary. Wprowadzone niższe stawki celne na produkty rolno-spożywcze i zwiększono ich kontyngenty ilościowe. Okres dochodzenia do strefy wolnego handlu został skrócony do 1998r. Jest to organizacja o charakterze otwartym, mogą do niej przystąpić inne kraje. Muszą one jednak posiadać umowy o wolnym handlu ze wszystkimi krajami CEFTA, być członkiem Światowej Organizacji Handlu oraz mieć układ o stowarzyszeniu z UE. Od stycznia 199Cr. członkiem jest Słowenia. O przyjęcie starają się kraje nadbałtyckie, a także Bułgaria i Rumunia.

17. NAFTA i jej charakterystyka.

Półnonocnoamerykańskie Porozumienie o Wolnym Handlu. Układ zawarty pomiędzy Kanada, Stanami Zjednoczonymi i Meksykiem tworząc strefę wolnego handlu w Ameryce Północnej. Traktat wszedł w życie 1 stycznia 1994r. zakłada 15-letni okres przejściowy, podczas którego zniesione zostaną cła i bariery w swobodnym przepływie towarów, usług i inwestycji zagranicznych między tymi krajami. Zawiera także inne postanowienia:

NAFTA nie przewiduje unii celnej czy walutowej, ani prowadzenia wspólnej polityki gospodarczej czy społecznej. Nie przewiduje działań wyrównujących poziom rozwoju między sygnatariuszami. Jest pierwszym układem o tak szerokirn charakterze zawartym między dwoma krajami wysoko rozwiniętymi a krajem rozwijającym się. Wejście w życie tego traktatu oznaczało powstanie największego na świecie obszaru wolnego handlu, rynku obejmującego około 364 mln. ludności.

18. Pierwsze idee integracji europejskiej.

Pierwsze idee integracji o tworzeniu czegoś ponadnarodowościowego pojawiły się u filozofów, ekonomistów w XVIII-XIXw. J.Rousseau, J.Bentham - mówili o potrzebie stworzenia jakiejś organizacji ponadnarodowościowej.

W 1865r. powstała Międzynarodowa Unia Telekomunikacyjna, zaś w 1874r. Światowy Związek Pocztowy

wpłynął na to rozwój technologii światowej. Między I a II w.ś. działała Liga Narodów pierwsza wielka organizacja międzynarodowa z siedzibą w Genewie (USA nie przystąpiły do L.N. bo uważały ją za instytucję europejską). Dopiero II w.ś. i powstanie ONZ zapoczątkowało większą formę na skalę światową, powstanie tej więzi, integracji międzynarodowej. Powstało szereg organizacji w ramach ONZ. W 1948r. w Hadze" zebrał się Kongres Europejski powołano Radę Europy.

19. Powstanie Wspólnoty Europejskłej i jej człony.

W czerwcu 1950r. rozpoczęła się konferencja przedstawicieli sześciu państw: Belgii, Francji, Holandii, Luksemburga, RFN, Włoch. Po uregulowaniu spraw i rozmowach wstępnych powstał traktat o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, który został podpisany 18 kwietnia 1951r. w Paryżu. Traktat, został podpisany na 50 lat. Traktat zaczął obowiązywać od 25 lipca 1952r. gdy dokumenty ratyfikacyjne zostały złożone. Celem było stworzenie wspólnego rynku węgla, żelaza i stali, zajmować się ich dofinansowaniem, rozstrzyganiem kwestii spornych. Państwa członkowskie zobowiązały się do stopniowego zniesienia ceł i kontyngentów.

W czerwcu 1955r. podczas konferencji ministrów spraw zagranicznych osiągnięto porozumienie o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. Nabrał mocy 1.01.1958r. i jest nieograniczony w czasie. Wraz z traktatem w sprawie EWG został opracowany i zawarty traktat w sprawie trzeciej Wspólnoty: Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euratom). Trzy Wspólnoty miały w przyszłości ulec połączeniu w jedna organizację. Proces ujednolicenia rozpoczął się w momencie podpisania traktatów rzymskich w 1957r. Została podpisana Konwencja o niektórych wspólnych instytucjach Wspólnot Europejskich. Powstał Parlament Europejski i Tybunał stały się wspólnymi organami tych Wspólnot. W 1967r. utworzono jedna Radę i Komisję dla Wspólnot Europejskich. Istotna solę w ewolucji Wspólnot odegrał podpisany w 1986r. Jednolity Akt Europejski. W wyniku którego Wspólnoty otrzymały nowe kompetencje w dziedzinie gospodarczej, przewidywał on realizacje do końca 1992r. Jednolitego Rynku Wewnętrznego. Traktat z Maastricht zwany traktatem o Unii Europejskiej podpisany przez 12 państw członkowskich wszedł w życie 1 listopada 1993r, Postanowienia traktatu modyfikują cele gospodarcze Wspólnot, jak i zmiany w funkcjonowaniu organów Wspólnot. Nastąpiła formalna zmiana nazwy EWG na Wspólnota Europejska.

W1973r. przyjęto Wielką Brytanię, Danię, Irlandię. W 1981r. Grecję, rok 1986 powiększa EWG o Hiszpanię i Portugalię. Zaś w 1995r. przyjęto Szwecję, Finlandię i Austrię.

20. Traktat Rzymski i jego postanowienia.

Traktat został podpisany w Rzymie 27.U3.1957r. przez sześć państw: RFN, Francję, Włochy, Holandię, Belgię, Luksemburg. Na jego mocy powstała Europejska Wspólnota Gospodarcza. Równolegle podpisano traktat powołujący do życia Europejską Wspólnotę Enerii Atomowej (Euratom). Głównym celem EWG sformułowanym w traktacie było stworzenie podstaw ściślejszej współpracy między krajami członkowskimi poprzez usuwanie barier w wymianie handlowej oraz przeszkód w swobodnym przepływie osób, usług i kapitału między krajami członkowskimi, ustanowienie wspólnej taryfy celnej i wspólnej polityki handlowej wobec państw trzecich oraz wprowadzenie m.in. wspólnej polityki rolnej i transportowej. Traktat Rzymski określił instytucjonalne podstawy podejmowania decyzji w EWG.

21) Proces powstawania EWG.

Na początku czerwca 1957r. zebrała się w Messynie konferencja ministrów spraw zagranicznych sześciu państw (Belgii, Holandii, Luksemburga, RFN, Włoch, Francji), członów EWWiS. Osiągnięto na niej porozumienie co do celowości utworzenia wspólnoty gospodarczej (na podstawie tzw. planu Beyena, opracowanego przez rząd holenderski) i podjęto decyzje o rozpoczęciu prac nad przygotowaniem planu ekonomicznej integracji Europy. Wynikiem prac było obszerne sprawozdanie ogłoszone w kwietniu 1956r. pod nazwa Raportu Spaaka. W rezultacie dalszych rokowań 25. 03. 1957r. 6 państw podpisało w Rzymie traktat o Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej, stosunkowo szybko zaaprobowany przez parlamenty wszystkich państw sygnatariuszy. Nabrał on mocy obowiązującej 1. O1. 1958r., a okres jego ważności jest nieograniczony.

Wraz z traktatem w sprawie EWG został opracowany i zawarty w tym samym składzie członkowskim w Rzymie 25. 03. 1957r. traktat zwany Euratomem. Po ratyfikacji przez parlamenty narodowe wszystkich państw - sygnatariuszy wszedł w życie 1. O1. 1958r. Traktat ten został zawarty na czas nieograniczony.

Powstałe 3 Wspólnoty miały ulec w przyszłości połączeniu w jedną organizację. Proces ujednolicenia organizacyjnego rozpoczął się już w momencie podpisania traktatów rzymskich w 1957r. Została bowiem jednocześnie podpisana Konwencja o niektórych wspólnych instytucjach Wspólnot Europejskich, w oparciu o postanowienia której Europejskie Zgromadzenie Parlamentarne (Parlament Europejski) i Trybunat stały się wspólnymi organami EWWiS, EWG i Euratomu.

22) Postanowienia Jednolitego Aktu Europejskiego.

Został on podpisany w 1986r., a w życie wszedł 1 lipca 1987r. W wyniku jego postanowień Wspólnoty otrzymały nowe kompetencje w dziedzinie gospodarczej; przewidywał on realizację do końca 1992r. Jednolitego Rynku Wewnętrznego (eliminacja wszelkich barier fizycznych, technicznych, fiskalnych); zmodyfikował proces podejmowania decyzji we Wspólnotach; dokonywał regulacji prawnej współpracy politycznej państw członkowskich Wspólnot w ramach tzw. Europejskiej współpracy politycznej.

23) Traktat o Unii Europejskiej i jego główne postanowienia.

Traktat o Unii Europejskiej, czyli traktat z Maastricht został podpisany przez 12 państw członkowskich Wspólnot w dniu 7 lutego 1992r. Zgodnie z postanowieniami tego dokumentu miał on wejść w życie, po ratyfikacji przez parlamenty narodowe wszystkich państw - sygnatariuszy, 1 stycznia 1993r. ,Jednakże ze względu na przedłużającą się i pełną dramatycznych napięć procedurę ratyfikacyjna zyskał on moc wiążącą z dniem 1 listopada 1993r. Został zawarty na czas nieokreślony. Składa się z 7 części, zwanych tytułami. Tytuł pierwszy zawiera postanowienia wspólne (określające m.in. cel i istotę Unii). Tytuł drugi - czwarty stanowią modyfikację postanowień traktatów założycielskich 3 Wspólnot, bez włączenia jednakże ich zrewidowanej treści do tekstu traktatu o Unii Europejskiej. W tytułach 5 = 6 została uregulowana współpraca państw członkowskich Unii w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz współpracy w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Tytuł 7 dotyczy postanowień końcowych.

Główne postanowienia traktatu:

* ustanowienie UE w oparciu o Wspólnoty Europejskie;

* popieranie zrównoważonego i stałego rozwoju gospodarczego;

* potwierdzenie swej tożsamości poprzez istnienie na arenie międzynarodowej.;

* wzmacnianie i ochrona praw obywateli poprzez wprowadzenie obywatelstwa Unii (dotyczy pyt.26 - nic więcej nie mam);

* w przyszłości stworzenie wspólnej obrony;

* rozwijanie współpracy w zakresie wymiaru sprawiedliwości;

* ścisła koordynacja państw członkowskich - stworzenie rynku wew.;

* wolna konkurencja;

* wspólna waluta;

* Europejski system Banków (centralnych,

* wprowadzenie obywatelstwa Unii;

* swoboda poruszania się po państwach członkowskich;

= swobodny przepływ' towarów;

24) Reakcje państw na postanowienia traktatu z Maastricht.

Układ z Maastricht spotkał się z bardzo zróżnicowanym przyjęciem w państwach członkowskich. W związku z tym proces ratyfikacji tego dokumentu został znacznie wydłużony. Proces ratyfikacyjny miał szczególnie burzliwy przebieg w Danii i we Francji, które na ratyfikację tego układu uzależniły od wyników referendum ogólnonarodowego (także w Irlandii). We Francji tylko 52% biorących udział w referendum opowiedziało się za ratyfikacją tego układu Nattomiast w Danii większość spoleczeństwa


50,7% wypowiedziało się przeciwko ratyfikacji traktatu. zmusiło to państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej do dokonania stosownych ustępstw wobec tych państw, których rządy, w wyniku presji społeczeństwa, zostały zmuszone do weryfikacji swego stanowiska w odniesieniu do układu. Formalnym wyrazem tych ustępstw był specjalny protokół do układu z Maastricht. ze szczególna uwagą potraktowano żądania Danii. W efekcie 0 poprzez wyłączenie wobec niej stosownych postanowień układu - uzyskała zgodę na preferencyjne potraktowanie jej w sprawach polityki walutowej, polityki socjalnej, wyłączenie jej ze współpracy militarnej UE, stosowanie niektórych odstępstw od instytucji obywatelstwa Unii i tzw. europolicji. w wyniku ponownego referendum, przeprowadzonego 18 maja 1993r., ludność Danii większością głosów (56,8%) opowiedziała się za przyjęciem układu z Maastricht. Po spełnieniu odpowiednich wymogów ratyfikacyjnych (Niemcy jako ostatnie państwo członkowskie ratyfikowały ten dokument) układ o Unii Europejskiej wszedł w życie 1 listopada 1993r.

25) Główne tezy preambuły traktatu o Unii europejskiej.

- wola podniesienia procesu integracji europejskiej;

- wzmacnianie solidarności między krajami;

- konwergencja między gospodarkami;

- stworzenie Unii gospodarczej i walutowej;

- wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa; n swobodne przesiedlanie się obywateli.

27) Zasada swobodnego przepływu towarów w ramach UE.

Traktat EWWiS zakładał swobodny przepływ towarów wewnątrz Wspólnoty, ale nie przewidywał wspólnej polityki handlowej.

W odniesieniu do interesów wewnątrzwspólnotowych wph ( wspólna polityka handlowa) stoi na stanowisku respektowania 4 podstawowych wolności, ustanowionych na mocy Jednolitego Aktu Europejskiego w formie uzupełnienia traktatu rzymskiego o art. SA ustanawiający "rynek wewnętrzny", pojmowany jako "przestrzeń bez granic", w ramach której zagwarantowana jest swoboda przepływu towarów, osób, usług i kapitałów. Swoboda ta została zapewniona na drodze usunięcia istniejących do końca 1992r. przeszkód fizycznych, technicznych i fiskalnych.

W 2-giej części traktatu rzymskiego przewidziano zniesienie ceł między krajami członkowskimi, ustanowienie wspólnej taryfy celnej i wyeliminowanie ograniczeń ilościowych w obrotach wewnątrzwspólnorynkowych. Art.9 głosi: "Wspólnota oparta zostanie na Unii celnej, która obejmie całą wymianę towarową i będzie się opierać na zakazie stosowania między jej Członkami ceł przywozowych i wywozowych oraz wszelkich podobnych im w skutkach opłat, jak również na wprowadzeniu wspólnej taryfy celnej w ich stosunkach z krajami trzecimi".

Wspólnota wyraziła również pragnienie przyczynienia się do "harmonijnego rozwijania się handlu światowego przez stopniowe znoszenie restrykcji w handlu międzynarodowym i obniżanie barier celnych".

Unia celna miała być realizowana w 3 etapach, w ciągu dwunastoletniego okresu przejściowego, tj. w latach 1958 - 6Z, 196l -66 i 1966 - 70. W rzeczywistości już z dniem 1 lipca 1968r. nastąpiło całkowite zniesienie ceł między krajami Wspólnoty


28) Polityka celna UE.

Spośród najważniejszych instrumentów regulowania zewnętrznego dopływu towarów, usług i osób do Wspólnoty wymienić należy, poza cłami, opłaty wyrównawcze i dodatkowe opłaty wyrównawcze, które po wejściu w życie Światowej Organizacji Handlu zostały staryfikowane (tj. zamienione na opłaty celne), ograniczenia ilościowe, kontyngenty i pułapy celne, ceny minimalne,

"dobrowolne" ograniczenia eksportu, jak również porozumienia o uporządkowanym zbycie, procedury antydopingowe i antysubwencyjne, stosowanie klauzuli "ucieczki", wysokie wymagania techniczne, sanitarne i fitosanitarne, zakazy zatrudniania cudzoziemców (spoza Wspólnoty) i inne.

Wspólnotowy system "ochrony handlowej" został zorganizowany w 1994r. Wprowadzono nowe regulacje odnośnie stosowanych środków antydumpingowych, antysubwencyjnych i ochronnych z uwzględnieniem przepisów stosowanych w ŚOH, z pewnymi uzupełnieniami lub modyfikacjami. Środki ochronne pozostają w gestii poszczególnych krajów.

Środki ochronne mają być zniesione z dniem 1 stycznia 199yr. Do tego czasu powinny być zniesione wszystkie ograniczenia w imporcie samochodów osobowych z Japonii oraz innych towarów z krajów azjatyckich.

Jedną z podstawowych zasad Unii celnej jest wprowadzenie jednolitej wspólnej taryfy celnej obowiązującej na zewnątrz, w stosunkach handlowych z krajami trzecimi. Przybrała ona formę Zintegrowanej Taryfy Wspólnot Europejskich Taric.

29) Polityka rolna UE.

Wspólna polityka rolna (wpr) wyznacza cele i określa sposoby ich realizacji w dziedzinie produkcji i obrotu artykułami rolnymi, hodowlanymi i rybołówstwa, w zakresie kształtowania struktur agramych, ochrony środowiska, dochodowości oraz spraw socjalnych ludności wiejskiej. Jest to najbardziej rozwinięty sektor polityki gospodarczej UE.

Cele wpr zostały w traktacie rzymskim sformułowane w taki sposób, aby nie wykluczały jakichkolwiek możliwości działania, zastosowania środków czy instrumentów, które by się okazały w praktyce potrzebne. Polityka ta ma prowadzić do:

* zwiększenia produktywności rolnictwa przez postęp techniczny, racjonalizację wytwórczości oraz optymalne zatrudnienie czynników produkcji, zwłaszcza siły roboczej,

* zapewnienia wyrównanego poziomu życia ludności wiejskiej przez podniesienie indywidualnych dochodów osób pracujących w rolnictwie, '

* stabilizacji rynków rolnych,

* zagwarantowania zaopatrzenia,

* zapewnienia rozsądnych cen dla konsumentów.

Traktat przewiduje stopniowe wprowadzenie wspólnego rynku rolnego i wspólnej polityki rolnej w ciągu okresu przejściowego, co zostało zrealizowane. Wpr opiera się na 3 zasadach:

na wspólnym rynku rolnym,

wspólnotowych preferencjach,

finansowej solidarności.

30) Kursy wymiany walut i Europejski System Banków Centralnych.

Integracja walutowa w ramach UE jest procesem postępującym w zróżnicowanym tempie, stanowiącym część procesu ogólnej integracji gospodarczej. Ma ona prowadzić do pełnej wymienialności walut krajów członkowskich po nieodwracalnie stałych (sztywnych) kursach i / lub do zastąpienia tych walut walutą wspólną. W procesie tym ma być osiągnięta pełna liberalizacja przepływu kapitałów między tymi krajami, stopniowa koordynacja ich polityki pieniężnej i ogólno gospodarczej, aż do wprowadzenia wspólnej polityki pieniężnej, realizowanej przez instytucję ponadnarodową, emitującą wspólny pieniądz, zarządzającą połączonymi rezerwami dewizowymi krajów członkowskich i prowadzącą wspólną politykę walutową wobec krajów trzecich.

Integracja walutowa w ramach UE, prowadząca do coraz większej stabilności kursów walut krajów członkowskich względem siebie, z uwzględnieniem celu dalekosiężnego w postaci całkowitego wyeliminowania wahań kursów między tymi walutami, jest podyktowana obiektywnymi potrzebami integracji gospodarczej.

Z punktu widzenia sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego w UE pożądana byłaby więc możliwie największą stabilność kursów, a rozwiązaniem optymalnym z tego punktu widzenia byłoby ustanowienie jednej waluty, która dawałaby gwarancje swobody handlu na tym rynku.

W ramach jednolitego rynku wewnętrznego, stopniowe znoszenie ograniczeń w cyrkulacji kapitałów w obrębie Wspólnoty niesie ryzyko w zrostu niestabilności kursów w Europejskim Systemie Walutowym. Brak takich ograniczeń oznacza bowiem, że kapitały mogą swobodnie przemieszczać się między tymi krajami, reagując na sytuację gospodarczą każdego z nich. Mogłoby to pogłębić tendencję spadkową kursów walut słabych i wzrostową walut mocnych. niestabilność nie sprzyjałaby


funkcjonowaniu jednolitego rynku towarów i usług we Wspólnocie. W celu zachowania stabilnych walut, uznaje się za konieczne wzmocnienie koordynacji polityk pieniężnych i ogólnogospodarczych krajów członkowskich. Skuteczność tej koordynacji wymaga stworzenia odpowiednich instytucji do jej prowadzenia i przekazania na rzecz określonych narodowych kompetencji w dziedzinie kształtowania tych polityk. instytucją taka byłby Europejski System Banków Centralnych, który byłby bankiem centralnym unii gospodarczej i walutowej.


31. Problemy wspólnej waluty w Unii Europejskiej.

Wraz ze wzrostem wzajemnej zależności gospodarek krajów członkowskich, w rezultacie tego procesu, coraz wyraźniejsza stawała się konieczność integracji także w sferze monetarnej (walutowej), oznaczającej stopniowe zmniejszanie zmienności kursów między walutami tych krajów, a w końcu zastąpienie tych walut wspólnym pieniądzem.

Unia walutowa- obszar walutowa, na którym byłaby zapewniona:

- pełna i nieodwracalna wymienialność walut;

- Etap trzeci i jednocześnie faza finalna to wprowadzenie nieodwracalnie usztywnionych kursów między walutami krajów członkowskich Unii.

Traktat z Maastricht w dużej mierze uwzględnia Raport Komitetu Delorsa. W unii walutowej kursy między walutami krajów członkowskich zostałyby usztywnione w sposób nieodwracalny, a następnie ECU zastąpiłby waluty narodowe, stając się jedynym legalnym środkiem płatniczym na terytorium Unii. Ńa szczeblu centralnym określana byłaby polityka pieniężna dla całej Unii, a podstawowym jej celem powinno być utrzymanie stabilności cen. Traktat zobowiązuje kraje członkowskie do unikania nadmiernego deficytu w budżetach narodowych.

32. ECU i udział walut narodowych w koszyku walutowym.

ECU powstało w 1979r. i funkcjonuje w dwóch odrębnych sferach:

Oficjalnej - określa zasady Europejskiego systemu Walutowego, ponadto jest używana do celów ewidencyjno-rozrachunkowych w ramach instytucji UE m.in. do sporządzania wspólnego budżetu. Prywatnej - jest stosowana w transakcjach między podmiotami działającymi na rynku tj. bankami handlowymi i instytucjami finansowymi, przedsiębiorstwami publicznymi, prywatnymi. ECU jako koszyk walut składa się z następujących walut: Marka RFN, Frank francuski, Funt brytyjski, Lir włoski, Gulden holenderski, Frank belgijski i luksemburski, Peseta hiszpańska, Korona duńska, Funt irlandzki, Eskudo portugalskie, Drachma grecka.

ECU stanowi element mechanizmu kursowo-interwencyjnego Europejskiego Systemu Walutowego. Mechanizm ten ma zapewnić utrzymanie w określonych graniach wahań kursów między walutami krajów należących do systemu Każda z tych walut ma ustalony kurs centralny wobec ECU. Kursy te są wyrażone w ilości waluty narodowej przypadającej na jednostkę ECU.

Z dniem 1 stycznia 1994r. skład koszyka ECU został zamrożony. Oznacza to że waluty Austrii, Szwecji i Finlandii nie zostaną już do niego włączone. Liczba jednostek poszczególnych walut wchodzących w skład ECU ustalony zosta proporcjonalnie do potencjału gospodarczego danego kraju i jego znaczenia we Wspólnocie.

33. EURO- jako przyszła waluta UE.

EURO jako waluta zostanie wprowadzona do rozliczeń bankowych 1 stycznia 1999r. Kursy walut narodowych zostaną ściśle związane z Euro. na przełomie roku 2001-2002 Euro zostanie wprowadzony do obiegu, zaś w 2002 nastąpi wycofanie z obiegu walut narodowych. W roku 2004 Euro będzie jedyną walutą w krajach uczestniczących w unii walutowej. Centralny t3ank Europejski będzie odpowiedzialny za politykę monetarną UE. Do wprowadzenia Euro przystąpiło 11 państw: Belgia, Niemcy, Finlandia, Francja, Irlandia, Włochy, Portugalia, Hiszpania, Austria, Holandia, Luksemburg.

Polacy w połowie 2002 będą mogli podjąć Euro z konta w polskim banku.

34. Polityka UE w dziedzinie kultury i nauki.

35. Problem języków urzędowych w UE.

języki urzędowe: angielski, duński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, holenderski, niemiecki, portugalski, szwedzki, włoski.

Dokumenty i wydawnictwa instytucji Unii muszą być publikowane we wszystkich oficjalnych językach UE, co stanowi poważny problem, ponieważ pociąga to za sobą znaczne wydatki administracyjne.

36. Omówić I scharakteryzować budżet Unii Europejskiej,


Polityka realizowana przez UE przewidziana traktatami rzymskimi dotyczące WE i Euratomu oraz wydatki administracyjne wspólnotowych instytucji są finansowane z budżetu Unii Europejskiej. Natomiast działalność wynikająca z realizacji traktatu paryskiego dotyczącego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali jest finansowana oddzielnie z budżetu operacyjnego. Ponadto występuje Europejski Fundusz Rozwoju. Niezależnie od budżetu są działalność realizuje Europejski Bank Inwestycyjny. Budżet ogólny nie obejmuje operacji pożyczkowych dokonywanych przez Komisję Europejską na międzynarodowym rynku finansowym.

Wydatki UE z budżetu ogólnego, budżetu EWWiS są relatywnie niewielkie. W 1995r. wyniosły 1,2%PKB UE jako całość oraz ż,4% wydatków publicznych krajów członkowskich. Przyczyną tego jest fakt, że polityki pochłaniające większość środków publicznych jak obrona, edukacja, ochrona zdrowia, świadczenia socjalne pozostają w głównej mierze w gestii władz narodowych. Jeżeli polityka realizowana w ramach UE pociąga za sobą znaczne koszty operacyjne np. gdy wynika z nich obowiązek wprowadzenia określonych środków, finansowy ciężar dostosowania się do określonych przepisów spada nie na budżet tylko na władze publiczne krajów członkowskich, firmy państwowe i prywatne. Budżet UE różni się od budżetów narodowych tym, że nie spełnia roli narzędzia polityki makroekonomicznej, ponieważ w ramach tego budżetu bieżące dochody i wydatki muszą się równoważyć. Budżet ten nie może spełniać funkcji stabilizowania gospodarki z uwagi na niemożliwość wykorzystania deficytu np. do pobudzenia popytu i redukcji bezrobocia. Niewielkie rozmiary budżetu ogólnego oznaczają, że nie może on odgrywać jakiejś znaczącej roli w oddziaływaniu na gospodarkę UE jako całości.

Wydatki budżetu ogólnego:

- wypłaty na finansowanie rolnictwa - istnienie wspólnej polityki rolnej, opartej na zasadach jednolitego ryku rolnego.

- koszty administracyjne - związane z funkcjonowaniem instytucji UE utrzymuje się na poziomie około 4,9% ogółu wydatków budżetowych. Na wysokość tych kosztów ma wpływ fakt, że dokumenty i wydawnictwa instytucji UE muszą być tworzone we wszystkich oficjalnych językach Unii.

- wzrasta udział wydatków na pomoc finansową dla krajów trzecich - obejmują m.in. dostawy żywności, pomoc humanitarną i ekonomiczną.

zwrot krajom członkowskim - wynika z okresowego wyrównywania niektórym krajom nadmiernych wpłat w stosunku do kwot otrzymywanych z budżetu.

- fundusze strukturalne - środki z nich powinny być przeznaczone na promowanie procesów dostosowawczo - rozwojowych w regionach gospodarczo opóźnionych, walka z długookresowym bezrobociem, integrację zawodową młodzieży.

Dochody budżetu:

- system zasobów własnych należący do Wspólnoty - zapewnienie finansowej niezależności instytucji Wspólnot. Zasoby te powinny pochodzić z ceł pobieranych na podstawie wspólnej taryfy celnej, opłat wyrównawczych nakładanych na produkty rolne importowane z krajów trzecich oraz opłat z tytułu produkcji i magazynowania cukru (tzw. składki cukrowe), a także wpływy z tytułu podatku od wartości dodanej VAT.

- podatki od wartości dodanej VAT- trafia do budżetu UE za pośrednictwem budżetów narodowych.

- bezpośrednie wpłaty krajów członkowskich.

37. Rola Unii Europejskiej w światowej produkcji przemysłowej.

38. Rola Unii Europejskiej w handlu międzynarodowym.

39. Rada Ministrów UE i jej uprawnienia.

Rada jest międzynarodowym organem wspólnot (UE), obowiązuje od 1 lipca 1967r. Od 8 listopada 1993r. (po wejściu w życie traktatu z Maastricht ) nosi nazwę Rady Unii. Jest organem plenamym, w skład którego wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich, po jednym z każdego kraju. Członkowie Rady w swej działalności są związani instrukcjami rządów i reprezentują interesy swych państw. Funkcję przewodniczącego Rady pełnią członkowie przez 6 miesięcy. Rada obraduje z reguły raz w tygodniu zwoływana na wniosek przewodniczącego lub jednego z członków. Z wnioskiem o zwołanie Rady może wystąpić Komisja Europejska.

Rada zapewnia koordynację ogólnej polityki gospodarczej członków Wspólnoty i ma prawo do podejmowania decyzji. Podejmują decyzje zarówno te wiążące, jak i pozbawione mocy wiążącej, uchwał, przewidzianych w traktacie postanowieniami wspólnymi dla wszystkich organów. W gestii Rady pozostaje jednak prawo do decyzji co do sposobu sprawowania przez Komisję Europejską jej uprawnień wykonawczych. Rada jest wyposażona w ogólne kompetencje do podejmowania wszystkich rodzajów uchwał zawsze, gdy wymaga tego funkcjonowanie i interes Wspólnoty. Rada jest uprawniona do zawierania umów międzynarodowych, co czyni przy współudziale Komisji i Parlamentu. Rada ma szerokie uprawnienia przy uchwalaniu budżetu Unii. Mianuje równie członków innych organów i instytucji Wspólnot. Dotyczy to takich organów pomocniczych, wyposażonych w istotne uprawnienia doradcze: Komitet Ekonomiczno-Społeczny, Komitet Regionów.

Rada Unii została również zobowiązana do określonych działań przy współpracy państw członkowskich Unii w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.

W przypadkach gdy samodzielność Rady jest ograniczona przez konieczność uprzedniego zgłoszenia odpowiedniej propozycji uchwały przez Komisję, Rada zachowuje prawo do ostatecznego sformułowania treści uchwały. Koordynuje ogólną politykę gospodarczą państw członkowskich Unii. Rada powołała 25.10.1958r. organ pomocniczy - Komitet Stałych Przedstawicieli (Coreper). Komitet jest ściśle związany ze stałymi przedstawicielami państw członkowskich akredytowanymi przy siedzibie Wspólnot.

Rada może podejmować swoje uchwały zwykłą większością głosów państw członkowskich, kwalifikowaną (ważoną) większością głosów oraz jednomyślnie.

40. Komisja Wspólnot Europejskich.

Najważniejszy organ wykonawczy UE. Oprócz funkcji wykonawczych Komisja posiada uprawnienia kontrolne oraz zdolność do inicjatywy legislacyjnej w sytuacjach wskazanych przez Traktat Rzymski i późniejsze akty prawne. Komisja liczy 20 członków, którzy mają status urzędników międzynarodowych. Są niezależni od krajów, z których pochodzą. Bezpośredni nadzór nad ich działalności sprawuje Trybunał Sprawiedliwości i Parlament Europejski. Pracami Komisji kieruje jej Przewodniczący. Jest on jednocześnie najwyższym przedstawicielem politycznym UE. Przewodniczącego oraz jej 6 zastępców wybierają jednomyślnie na 2 lata wszystkie państwa członkowskie.

Do najważniejszych zadań Komisji należy bezpośredni zarząd nad środkami finansowymi UE. Podlegają jej największe Fundusze UE (Fundusz Gwarancji Rolnych, Fundusz Rozwoju Regionalnego, Europejski Fundusz Rozwoju). Komisja odgrywa decydującą rolę w przygotowaniu budżetu Unii. Komisja inicjuje i zajmuje się merytorycznym przygotowaniem większości decyzji podejmowanych przez Radę UE. Jednocześnie na mocy posiadanych uprawnień legislacyjnych Komisja podejmuje własne decyzje w formie zaleceń, opinii czy rozporządzeń. Uchwały komisji zapadają większością głosów. Komisja dysponuje najbardziej rozbudowanym w UE zapleczem pomocniczym. Podlega jej bezpośrednio Sekretariat Generalny UE, 23 Dyrekcje Generalne, Urząd Statystyczny, Administracja Celna itd.

Prof. dr hab. Leszek KASPRZYK

1. Co to jest integracja? (różne znaczenia słowa).

2. Na czym polega integracja gospodarcza.

3. Warunki dla stworzenia integracji międzynarodowej.

4. Najważniejsze formy międzynarodowej - integracji gospodarczej.

5. Strefa wolnego handlu i unia celna (charakterystyka).

6: Unia ekonomiczna i walutowa:(charakterystyka).

7. Integracja polityczna i jej formy.

8. Teorie federalistyczne i jej przedstawiciele:

9. Teorie konfederalistyczne.

10. Tendencje dezintegracyjne w Europie.

11. Konflikty narodowe i etniczne a idea integracji.

12. Omówić zalety międzynarodowej integracji.

13. Integracja międzynarodowa a niezależność państw.

14. Pozaeuropejskie ugrupowania integracyjne w świecie.

15. Ugrupowania integracyjne w Europie.

16. Kraje CEFTA i ich charakterystyka

17. NAFTA i jej charakterystyka.

18. Pierwsze idee integracji europejskiej.

19. Powstanie Wspólnoty Europejskiej i jej człony.

20. Traktat Rzymski i jego postanowienia.

21. Proces powstawania EWG.

22. Omówić postanowienia Jednolitego Aktu Europejskiego.

23. Traktat o Unii Europejskiej (Maastricht) i jego główne postanowienia,

24. Reakcje państw na postanowienia Traktatu z Maastricht.

25. Główne tezy preambuły Traktatu o Unii Europejskiej.

26. Na czym polega obywatelstwo Unii Europejskiej?

27. Zasada swobodnego przepływu towarów w ramach U.E.

28. Polityka celna Unii Europejskiej.

29. Polityka rolna Unii Europejskiej.

30. Kursy wymiany walut i Europejski System Banków Centralnych. 3I. Problem wspólnej waluty w Unii Europejskiej.

32. ECU i udział walut narodowych w koszyku walutowym.

33. EURO -jako przyszła waluta U.E.

34. Polityka U.E. w dziedzinie kultury i nauki.

35, Problem języków urzędowych w U.E.

36. Omówić i scharakteryzować budżet Unii Europejskiej.

37. Rola Unii Europejskiej w światowej produkcji przemysłowej:

38. Rola Unii Europejskiej w handlu międzynarodowym.

39. Rada Ministrów U.E. i jej uprawnienia.

40. Komisja Wspólnot Europejskich.

41. Parlament Europejski i jego uprawnienia.

42. Rada Europejska.

43. Trybunał Sprawiedliwości i jego rola.

44. Potencjał gospodarczy Unii Europejskiej w skali światowej (rys. porównawczy).

45. Zróżnicowania ekonomiczne poszczególnych krajów Unii Europejskiej.

46. Charakterystyka gospodarcza najzamożniejszych państw członkowskich UE.

47. Porównanie potencjału krajów Europy Środkowej niż państwami członkowskimi U.E.

48. Inflacja i bezrobocie w krajach UE.

  1. Stowarzyszenie Polski ze Wspólnotą Europejską .

50. Perspektywy pełnego członkostwa Polski w Unii-Europejskiej:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
(1)Zarzadzanie instytucjami kredytowymi 2id 781 ppt
09 Regulacja trojpolozeniowaid 781 (2)
781
Badanie ukladu nerwowego id 781 Nieznany
Essentials of Maternity Newborn and Women's Health 3132A 30 p780 781
781
781
Azot 781, III rok, geofizyka
Badanie ukladu regulacji id 781 Nieznany (2)
781 - Kod ramki - szablon, RAMKI KOLOROWE DO WPISÓW
55 781 792 Computer Aided Evaluation of Thermal Fatique Cracks on Hot Works
781
780 781
781
781
781
09 Poziome osnowy geodezyjneid 781
(1)Zarzadzanie instytucjami kredytowymi 2id 781 ppt

więcej podobnych podstron