Gotowe pytania i odpowiedzi, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Prokopiuk


  1. Rozpoznanie usytuowania polskiej pedagogiki na mapie paradygmatów i teorii poprzez zapoznanie z językami.

0x08 graphic

Radykalny funkcjonalizm (strukturalizm)

Funkcjonalizm

Radykalny humanizm

Humanizm (interpretatywizm lub hermeneutyka)

  1. Krytyczne porównanie faz rozwoju teorii pedagogicznej na Zachodzie i w Polsce (w oparciu o podejście P. Paulstona).

POLSKA

- lata 50-60 - okres ortodoksji - dotyczy odwróconej wersji paradygmatu funkcjonalno-liberalnego dominującego na zachodzie; dominuje rosyjski strukturalizm czyli modernizacja odgórna, scentralizowana, monolityczna, zideologizowana; dominuje zinstrumentalizowana wiedza; dwubarwność obrazu świata; zamknięcie się przed napływem tzw. gorszej wiedzy;

funktor MUSI BYĆ, jedna słuszna teoria, nie ma debaty, nie było różnorodności, teoria zdogmatyzowana, odcięcie od filozofii i teorii, jedna ideologia;

- Lata 60-70 - okres heterodoksji - Okres rozpoczął się od wzrostu napięć politycznych, wzrost represyjności systemu, obrona państwa przed korozją co spowodowało rozwinięcie ortodoksyjnej ideologii; umocnienie ortodoksji; heterodoksja w podziemiu w niektórych środowiskach akademickich; wyspa oporu - kościół; czas głębokiego dramatu dzisiejszej pedagogiki, niedorozwoju teoretyczności pedagogiki;

Panowanie wiedzy naukowej. Pedagogika sprzeciwu próbuje się przebić. Bunt młodzieży, jeden obowiązujący głos, ale z podziemia dochodzi sprzeciw/bunt. Ortodoksja pokazuje humanistyczne oblicze;

- Lata 70-80 - okres heterogeniczności - przełom ustrojowy; rozbudowana mapa teorii pedagogicznych; teorie nie zostały społecznie skonsumowane - zbyt mało uwagi poświęcanej nauce, małe nakłady; różne środowiska ped. są różnie przygotowane do podjęcia dyskusji różnych teorii ped.; znaczna część pedagogów uprawia pedagogikę przystosowaną do istniejących kiedyś ram systemowych;

Polacy tęsknią za normalnością, dobrobytem i równością.

ZACHÓD

- lata 50-60 - okres ortodoksji - jednowymiarowa; kontroli paradygmatu funkcjonalno-liberalnego; eliminacja odmiennych poglądów; dominacja metodologii pozytywistycznej; dążenie do patriarchalności, stabilności; dążenie do ustalania prawidłowości nauk; okres spójny; pokazuje jasne normy postępowania; jednorakie teorie pedagogiczne dominują, pozbawienie wolności indywidualnej;

- Lata 60-70 - okres heterodoksji - rozgałęzianie się teorii; warianty neo- i anty-; wersje krytyczne, opozycyjne wobec funkcjonującego paradygmatu; ścieranie się wielu teorii, odmiennych światopoglądów; relatywizacja i wartościowanie poglądów; konkurowanie i wzajemne zwalczanie się odmiennych opcji wychowania; konkurencyjne ideologie; odmienne ideologie nie wchodzą w dialog;

- Lata 70-80 - okres heterogeniczności - przeplatanie się i dyskusja rożnych odmiennych teorii ped.; styl nauki uprawiania kontekstualny, refleksyjny, intertekstualny; do pedagogiki dociera przełom postmodernistyczny a zatem wyłaniają się różne pedagogie postmodernizmu; wielość myślenia o wychowaniu, zachwyt nad różnorodnością, wielością; pełna ambiwalencja; wiele teorii które są komplementarne i tworzą wspólny wizerunek, wiedza naukowa podlega wyjaśnianiu, interpretowaniu, ustawicznym dookreślaniu, poszukiwaniu; wróciła filozofia;

  1. Usytuuj język pedagogiki naukowo-socjalistycznej i pedagogiki „sprzeciwu” w kontekście paradygmatu pozytywistycznego i humanistycznego.

  1. Język pedagogiki naukowo-socjalistycznej (socjalizm)

WYCHOWANIE JAKO ZADANIE (pierwszy język pedagogiki)

Język pedagogiki naukowo-socjalistycznej należy do paradygmatu pozytywistycznego: radykalny funkcjonalizm (strukturalizm) i funkcjonalizm. Paradygmat pozytywistyczny charakteryzuje się obiektywizmem.

  1. Język pedagogiki „sprzeciwu” (krytyka pedagogiki naukowo-socjalistycznej)

WYCHOWANIE JAKO FAKT (drugi język pedagogiki)

Język pedagogiki „sprzeciwu” należy do paradygmatu humanistycznego: radykalny humanizm i humanizm. Paradygmat humanistyczny charakteryzuje się subiektywizmem.

  1. Jakie płyną konsekwencje dla tożsamości pedagogiki z wielości form wypowiedzi o wychowaniu, a szczególnie ze zjawiska miksowania form?

Charakterystyka różnych rodzajów wiedzy o wychowaniu:

- naukowej

- filozoficznej

- potocznej

- mitycznej

- religijnej

- z kręgów sztuki

- publicystycznej

Wielość odmian wiedzy i wielość języków pociąga za sobą WIELOŚĆ FORM O WYCHOWANIU. Te formy są znane, natomiast mniej znane jest miksowanie tych form, które występują chociażby w środkach masowego przekazu. Czyste formy są to klasyczne wypowiedzi naukowe, filozoficzne, mityczne itp. Miksowanie natomiast występuje, gdy miesza się formy pograniczne, eklektyczne, język „pseudo”i język „para”.

  1. wypowiedzi pograniczne - łączą się różne formy i jakości, co sprzyja lepszej prezentacji meritum;

  2. wypowiedz eklektyczne - nie mają już wewnętrznej harmonii, tworzą się one przez łączenie w jedną, ale niespójną całość teorii, koncepcji;

  3. wypowiedzi „pseudo” - to fałszywe, rzekome mówienie o czymś, zastępowanie, podrabianie, fałszywe nazywanie; wypowiedzi złudne, podobne do formy czystej, a tak naprawdę odległe od niej;

  4. wypowiedzi „para” - występują, gdy określony wątek jest poza czymś, niemal, bardzo przypomina.

Tak więc wielość form wypowiedzi stanowi integralny element tożsamości pedagogiki wielu treści i wielu języków. Znaczenie form zmiksowanych może w niej rosnąć, wobec czego znacząca staje się umiejętność rozpoznawania zasad i wyników miksowania, niezbędnego dla uzyskiwania orientacji w tym, jak „język z miksera” mówi o zjawisku.

  1. Co dziś oznacza konieczność przechodzenia nauczycieli-pedagogów do filozoficznego sposobu „bycia” i jak owo „przechodzenie” miałoby się odbywać? W celu analizy problemu podziel kartkę na dwie części, z jednej strony ukaż POTRZEBY, z drugiej MOŻLIWOŚĆI przechodzenia nauczycieli-pedagogów do filozoficznego sposobu „bycia”.

  2. POTRZEBY (po co?)

    MOŻLIWOŚCI

    • Filozofia powinna pomagać praktykom osiągnąć nowy poziom uświadamiania istoty problemów i zjawisk (uświadamiania sprzecznego obrazu rzeczywistości pedagogicznej i poszukiwania nowych orientacji w jej poznawaniu i przekształcaniu);

    • By stawać się instrumentem odkrywania głębi działalności zawodowo-pedagogicznej N, argumentem w zamierzeniach;

    • N-lowi potrzebna jest wiedza podmiotowa, subiektywna, a więc relatywna;

    • Wyposażenie N-li w wiedzę filozoficzną umożliwia tworzenie integralnego obrazu świata z rozproszonej wiedzy przedmiotowej;

    • N musi rozumieć podstawowe pojęcia filozofii i psychologii hum. typu „ja”, „drugi”;

    • Aby filozofię pedagogiczną rozumieć jako teoretyczną sferę, przestrzeń duchową do prowadzenia refleksji nad rzeczywistością pedagogiczną tj. do opisywania za pomocą kategorii filozoficznych prawidłowości jej istnienia i rozwoju;

    • Po to, by N namyślał się nad sensem swojego zawodu, zadawał pytania „dokąd idę”, „dokąd prowadzisz?” (pytania o sens pedagogiki);

    • Po to, by otwierać drogę do głębokich, duchowych, autentycznych interakcji.

    • Przez uświadamianie celu i znaczenia swojej pracy zawodowej na drodze uwalniania się od wszelkich form „świadomości fałszywej”;

    • Przez zbudowanie systemu autentycznych, ludzkich interakcji, w ramach których rezultaty procesu dydaktyczno-wychowawczego określane były zdolnością jego uczestników do wejścia na nowy poziom myślenia filozoficznego, odrzucający tradycyjne przeciwstawienie sfery podmiotowości i przedmiotowości jako dwóch odrębnych ludzkich postaw i zmierzający do rozbijania tej formuły przez poszukiwanie „totalności sensu”;

    • Do filozoficznego sposobu „bycia” można przejść poprzez likwidację nieokreśloności zachowań zawodowych;

    • Poprzez zmian postaw „rytualnych” na konceptualne (otwarty jestem na to co się zdarza);

    • Odejście od stereotypów;

    • Patrzenie na edukację globalnie.

    Włodzimierz Prokopiuk w: O potrzebie i możliwościach przechodzenia nauczycieli-pedagogów do filozoficznego sposobu „bycia” cytuje L.Witkowskiego, który mówi, że aby być dobrym pedagogiem powinna w naszym codziennym życiu zawodowym towarzyszyć perspektywa i refleksja filozoficzna. Pedagog powinien być intelektualistą w kontakcie z wychowankiem oraz trochę filozofem. Nauczyciel-pedagog powinien poddawać refleksji wszystko to, co go otacza. Refleksja ta może umożliwić wychowankowi żywe spotkanie z uniwersum. Takim „spotkaniem” powinien stawać się nauczyciel-pedagog posiadający dar rozumienia, wzajemnej akceptacji i wspólnej twórczości. REFLEKSJA ma prowadzić do tego, aby wyciągnąć wnioski, odkrywać i nazywać sens procesu, odkrywać fakty pedagogiczne, chroni przed popełnieniem błędów. Dzięki filozofii umacnia się intuicja, otwiera na inne obszary.

    1. Kategorialna mapa postmodernistycznego myślenia o nauce w ogóle, o pedagogice, o człowieku, o świecie, o kulturze, o edukacji.

    - Nauka

    - Pedagogika

    - Człowiek

    - Świat

    - Kultura

    - Edukacja

    1. Na czym polega i dlaczego jest dziś tak potrzebna transformacja myślenia pedagogicznego?

    Małgorzata Fejnar w: „Ku nowym sposobom myślenia i praktykowania pedagogicznego” zwraca uwagę na nowe kierunki myśli i praktyki pedagogicznej. Szczególną rolę przypisuje pedagogice emancypacyjnej, która jest ukierunkowana humanistycznie i personalistycznie. Przedstawia pedagogikę tradycyjną (instrumentalną) i jej założenia. Ukazuje wiele różnic między nią a pedagogiką emancypacyjną. Skupia się na pokazaniu znaczących przeciwstawieństw pomiędzy nimi. Dotychczasowa pedagogika adaptacyjna czy instrumentalna ma na celu przygotowanie dzieci i młodzież do warunków zastanych. Ma ona na celu urabianie osobowości wychowanków według narzuconych wzorów. Zadaniem wychowawcy jest wyposażyć uczniów w pewien zasób gotowej wiedzy, która umożliwia poznanie świata. Autorytaryzm nauczyciela, przymus, nacisk, narzucanie nie przynoszą pozytywnych rezultatów. Dlatego też zdaniem autorki edukacja i wychowanie przeżywają poważny kryzys: niska jakość usług oświatowych, niedoskonałość działań dydaktyczno-wychowawczych, słabość stosowanych metod, pozorność osiąganych sukcesów. To wszystko prowadzi do degradacji moralnej młodego pokolenia, które charakteryzuje obniżony brak zainteresowania wiedzą i wykształceniem oraz wzrost agresji i przestępczości. Skłania to do poszukiwania rozwiązań tego stanu rzeczy, do zmiany paradygmatu myślenia pedagogicznego - transformacji myślenia pedagogicznego. Odpowiednią drogą jest nurt pedagogiki emancypacyjnej (wyzwalającej), której głównym założeniem jest uwalnianie jednostki z narzuconych więzów i ograniczeń. Ma ona na celu motywowanie i wspomaganie jednostki w rozwoju. Wychowawca w tym przypadku wspiera, wspomaga samorealizację i samodoskonalenie ucznia. Jest autorytetem, doradcą, otwartym przyjacielem, który potrafi słuchać i rozumieć. Pomiędzy nauczycielem a uczniem następuje swoisty dialog. Chodzi w niej głównie o to, by „uczeń mówił własnym głosem”, żeby dialog stał się podstawą wszelkich interakcji w środowisku szkolnym.

    Zmiany widoczne są także w języku pedagogicznym. Pojawiły się nowe terminy, definicje, nazwy. Wiele nowych kategorii pojęciowych zaczerpnięto z terminologii psychologicznej(wspomaganie, wspieranie, emancypacja, akceptacja, aktywne słuchanie, komunikacja i tp.) Zaznacza się odchodzenie od jednej pedagogiki w kierunku wielości form myślenia i praktykowania pedagogicznego, w kierunku różnych innych prądów i kierunków myślenia. Są to prądy ukierunkowane na HUMANIZACJĘ EDUKACJI oraz emancypację jednostki. Nawiązuje ono do wychowania w którym jest widoczne dążenie do samowychowania, traktowanie dziecka jako człowieka, edukacja w wolności, podmiotowość wychowanka, jego indywidualne potrzeby i zainteresowania.

    Spośród nowych nurtów duży wpływ na ewolucje myśli pedagogicznej wywiera dziś pedagogika humanistyczna, stanowiąca podstawę nurtu idei humanizmu.

    Pedagogik Kultury (tzw. personalistyczna lub humanistyczna) - człowiek to istota kulturalna uczestnicząca w procesie przeżywania i tworzenia podmiotowych, ponadindywidualnych wartości, które przyswaja, organizuje swe wewnętrzne życie, osiąga ludzki byt staje się prawdziwą osobowością - z niej wywodzi się pedagogika humanistyczna.

    Pedagogika Humanistyczna traktuje wychowanie jako spotkanie dwóch podmiotów, dialog wychowawcy, który jest komunikacją nastawianą na wzajemne zrozumienie, zbliżenie się i współdziałanie n-l i ucznia.

    Wszystkie te nurty myślowe spowodowały działania, które dziś mieszczą się w polu tzw. edukacji alternatywnej.

    Edukacja Alternatywna: - definicja nie jest jednoznacznie interpretowana, -są to koncepcje edukacyjne i rozwiązania praktyczne, stanowiące formę opozycji wobec tradycyjnych, powszechnie uznawanych czy realizowanych. Podkreśla się ich oryginalność, odmienność, inność w stosunku do zwykłych ogólnie przyjętych -wspólną cechą szkół alternatywnych jest ukierunkowanie na humanizację, tolerancję i demokratyzację życia, a także poszerzenie pola wolności dziecka. Życie takiej szkoły przebiega w atmosferze upodmiotawiającej, wyzwalającej, pozbawionej lęku i przemocy.

    Transformacja myślenia pedagogicznego jest dziś potrzebna także po to, żeby uwolnić się od tzw. świadomości fałszywej, która jest największą barierą na drodze do uzyskania integracji międzyludzkiej, którą nazywamy interakcją. Zadaniem pedagogiki krytycznej jest przełamanie fałszywej świadomości by udrożnić kanał interakcji. Współczesny nauczyciel nie może być tylko przekaźnikiem wiedzy, ale przede wszystkim organizatorem, inspiratorem procesu, filozofem. Podobnie, współczesna opcja wychowania nie może być tylko oddziaływaniem jednego człowieka na drugiego - musi to być sztuka rozumienia, na którą składa się sztuka słuchania, sztuka „pochylania się” nad człowiekiem, w szczególności nad dzieckiem.

    1. Postaraj się wydobyć wszystkie możliwe cele teorii krytycznej w ogóle, a potem pedagogiki krytycznej.

    Istota i sens teorii krytycznej J.Habermasa, która posiada dwa człony:

    Teoria krytyczna jest krytyką istniejącej społecznej rzeczywistości, która wg Habermasa jest rzeczywistością komunikacji zaburzonej, w której rządzą reguły właściwe „pracy” a nie „interakcji”. Świadomość podmiotów konstytuujących ową komunikację jest „świadomością fałszywą”. Celem jest zniesienie „świadomości fałszywej” i urzeczywistnienie wolnego niczym nie skrępowanego dialogu, uczenie prawidłowej komunikacji, budowanie zdrowych relacji i interakcji.

    Podstawowe założenia pedagogiki krytycznej

    1. Jakie postawy i działania nauczycieli-pedagogów mogą implikować trzy krytyki szkoły?

    nurt konserwatywny (krytyka adaptacyjna)

    Konsekwencje: chaos, brak dyscypliny, skrajne zachowania, dezorganizacja procesów kształcenia.

    1. w nurcie konserwatywnym POSTAWY n-la:

    nurt liberalny (krytyka adaptacyjna) wiąże się z traktowaniem szkoły jako instytucji, której głównym zadaniem powinno być stwarzanie warunków indywidualnego rozwoju ucznia

    1. w nurcie liberalnym POSTAWY n-la:

    nurt krytyczny, progresywny

    Konsekwencją jest zmuszanie do podporządkowania systemowi.

    1. w nurcie krytycznym POSTAWY n-la:

    1. Jakimi cechami charakteryzuje się, w świetle racjonalności adaptacyjnej i emancypacyjnej, nastawienie człowieka do własnej osoby, do ludzi, do świata, kultury, nauki /wiedzy/?

    0x08 graphic

    1. Czy deskoloryzacja to mit, czy nieuchronna konieczność współczesnej cywilizacji?

    Pojęcie deskoloryzacji oznacza idee odszkolnienia, rezygnację z obowiązkowego systemu edukacyjnego. Pojęcie to nie tylko dotyczy szkoły, ale i innych instytucji publicznych. Deskoloryzacja jest koniecznością współczesnej cywilizacji / wg I. Illicha

    -„odszkolenie”, ale w formie takiej, że będzie obejmować wszystkie instytucje. Może ona prowadzić do sprawiedliwości i autentyczności wykształcenia. Polegać ma na programie we wspólnocie, który oznacza wyzwolenie człowieka za świata narzędzi, więzów instytucjonalnych, z werbalizmu i indoktrynacji (szerzenie, wpajanie jakichś przekonań) szkolnej. Życie we wspólnocie jest życiem w równowadze, w którym narzędzia będą miały swe ważne miejsce, każdy będzie mógł się nimi posługiwać, będą służyć produkcji dóbr a nie panowaniu ludzi nad ludźmi. Instytucje zostaną ograniczone tak, aby służyły pracy i działalności osobistej, twórczej, odpowiedzialnej: -powołanie się na koncepcje wiedzy permanentnej.

    1. Jakie funkcje wyznaczają szkole trzy ideologie wychowania i jakie wynikają z tego konsekwencje dla funkcjonowania ucznia i nauczyciela?

    NURT KONSERWATYWNY

    Funkcje:

    - zdyscyplinować uczniów;

    - polepszyć dyscyplinę pracy szkoły;

    - przestrzegać wymagań, będących w szkole;

    Konsekwencje:

    - chaos;

    - brak dyscypliny;

    - skrajne zachowania;

    - dezorganizacja procesu kształcenia;

    NURT LIBERALNY:

    Funkcje:

    - stworzyć warunki do indywidualnego rozwoju uczniów;

    Konsekwencje:

    - krytyka antyhumanitarności;

    - niszczenie indywidualności uczniów;

    - przemoc, przymus;

    NURT KRYTYCZNY:

    Funkcje:

    - służyć procesowi zmian społecznych;

    - prowadzić dialog między nauczycielem a uczniem;

    Konsekwencje:

    - zmuszanie do podporządkowania systemowi;

    - brak oraz blokowanie szans rozwojowych uczniów;

    - brak interakcji między nauczycielem a uczniem;

    1. Wyjaśnij sens stwierdzenia, że „opór jest aktywnością do zmiany”

    OPÓR-aktywność dla zmiany (chcę zmienić zjawiska negatywne i mam propozycję na zmianę) BUNT-niezgoda, bity staje się bijącym, ten, kto nie poddaje się ma siłę.

    1. Czym dla nauczyciela-pedagoga jest „wychodzenie na pogranicze”?

    Wychodzenie na pogranicze dla nauczyciela-pedagoga to:

    - czerpanie wiedzy z więcej niż jednego źródła, przyswajanie różnych wartości i doświadczeń

    - odkrywanie i kształtowanie w sobie nowych perspektyw stosunku do rzeczywistości oraz bogatszych form wyrażania swej osobowości

    - dokonuje ustawicznych zmian w sobie

    - opuszcza centrum

    - nie ulega schematom i stereotypom

    - ciągłe poszukiwanie i dążenie

    - wychodzi na myślowe i badawcze pogranicza

    - podejmuje próby spojrzenia z boku na kulturę dominującą

    - rozumie prawo Innych do życia

    - poznaje różnice i podobieństwa poszukując możliwych form interakcji

    - ma świadomość roli więzi z Innym

    - przyjmowanie roli budowniczego mostów między ludźmi, dzięki którym pojawia się możliwość spotkania i wymiany wartości

    - spoglądanie na siebie z innej perspektywy przez co coraz lepiej rozumie siebie

    - gotowość do współpracy z innymi

    - rozumieniem innych, ich poglądów, racji, zachowań, akceptacji, szacunku do inności i odmienności

    - nie odrzuca innych i nie narzuca własnych poglądów, schematów

    - wychodzenie na pogranicze to uczenie współistnienia, współpracy, życzliwości i otwartości

    - przekształcanie schematów myślenia, modyfikacja i reorientacja

    - przekraczanie granicy samego siebie, podejmowanie dialogu z samym sobą

    1. Jak rozumiesz tezę, iż naczelnym celem edukacji na pograniczu jest „pomoc w opuszczeniu centrum”?

    Komunikowanie międzykulturowe jest głównym celem edukacji. Oznacza ona przekraczanie granic własnej kultury, wychodzeniem na pogranicza, styki kulturowe po to, aby stawać się bogatszym wewnętrznie. Trudne problemy globalne i lokalne skłaniają edukację do orientowania kultur w takim kierunku, który umożliwi spotkanie i dialog z innymi, wnikanie w istotę innych kultur, ich symbole, instytucje, wzory zachowań. Edukacja powinna dążyć do pluralizmu kulturowego i zapobiegać egzekwowaniu wartości kultury dominującej. Potrzebne jest opuszczanie centrum i wychodzenie na pogranicza kulturowe również po to, aby jednostki i grupy rozwijały własną tożsamość poprzez interakcje z innymi. W toku komunikacji kultury wzbogacają się wzajemnie i uczą się pokojowego życia i współżycia w społeczeństwie pluralistycznym. Opuszczenie centrum i wyjście na pogranicze wyzwala tolerancję powiązaną z wolnością i odpowiedzialnością, tworzy dialog. Odmienność możemy zrozumieć i przeżywać dopiero wtedy, gdy znamy i cenimy własną kulturę. To właśnie jest naczelny cel edukacji. Poznanie innych kultur i zetknięcie się z nimi możemy porównywać i odnosić do swojej kultury - nie w kategoriach lepsze/gorsze, ale w kategoriach inne, niezrozumiałe, ciekawe, zastanawiające. Naczelnym celem edukacji winno być pomoc w opuszczaniu centrum, w rozpatrywaniu społeczeństwa jako kompleksu grup współistniejących i krzyżujących się, wychodzących na granice swojej odrębności i inności, znajdujących się i współpracujących z grupą dominującą, która daje szansę rozwoju inności, opiekuje się nią i z niej korzysta.

    13

    Wychowanie jako zadanie, czyli paradygmat pozytywistyczny

    Wychowanie jako zadanie, czyli paradygmat pozytywistyczny

    Wychowanie jako fakt, czyli paradygmat humanistyczny

    Wychowanie jako fakt, czyli paradygmat humanistyczny



    Wyszukiwarka

    Podobne podstrony:
    pytania i odpowiedzi koło 2, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Prokopi
    pedagogika ćwiczenia sciaga rok1, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Pr
    DESKOLARYZACJA[1] wersja poprawiona, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice -
    technokratyczny i humanistyczny pradygmat samokształcenia nauczyciela, studia pedagogiczne, Rok 4, W
    wyklady2, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Prokopiuk
    zestawy, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Prokopiuk
    kolo nr 2 SCIAGA, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Prokopiuk
    transformacja myślenia pedagogicznego, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice
    p1, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Prokopiuk
    Pedagogika wykłady sciaga rok 1, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Pro
    kolo nr 1 SCIAGA, studia pedagogiczne, Rok 4, Współczesne kierunki w pedagogice - Prokopiuk
    Pytania testowe, studia pedagogiczne, Rok 4, Nowoczesne tendencje w dydaktyce
    Biomedyczne pytania i odpowiedzi, APS pedagogika specjalna, I rok, BIOMEDYKA
    Językoznawstwo w pytaniach i odpowiedziach, Studia - Filologia polska, III rok, Językoznawstwo ogóln
    Biomedyczne pytania i odpowiedzii, APS pedagogika specjalna, I rok, BIOMEDYKA
    Parchy pytania z odpowiedziami, Weterynaria, III rok, kolokwia
    pytania kolo 2, Studia, IV ROK, Bydło, Nowy folder, MIĘSO, higiena mięsa, kolos 1

    więcej podobnych podstron