PRASA WE FRANCJI
DZIENNIKI:
L'Humanité - dziennik francuski, założony w 1904 w Paryżu przez francuskiego działacza socjalistycznego Jeana Jaurèsa. W latach 1905-1920 organ SFIO, a w latach 1920-1994 centralny organ Francuskiej Partii Komunistycznej (PCF).
L'Humanité |
|
Częstotliwość |
dziennik |
Kraj |
Francja |
Rodzaj czasopisma |
ogólna |
Pierwsze wydanie |
|
Redaktor naczelny |
|
Średni nakład |
70 000 egz. |
Format |
|
Le Figaro - francuski dziennik wydawany od 1826 w Paryżu. Początkowo był uznawany za satyryczny, teraz ma lekko prawicowe poglądy. Nakład "Le Figaro" wynosi 433 tysiące egzemplarzy. Redaktorem naczelnym tego dziennika jest Yves de Chaisemartin. Robert Hersant, właściciel "Le Figaro" na początku lat 90. XX w. był właścicielem m.in. "Rzeczpospolitej" (51% akcji), "Tempa", "Trybuny Śląskiej" oraz "Dziennika Łódzkiego", zaś obecnie jego grupa jest m.in. w posiadaniu klubu piłkarskiego FC Nantes.
Le Figaro |
|
Częstotliwość |
dziennik |
Kraj |
Francja |
Rodzaj czasopisma |
ogólna |
Pierwsze wydanie |
|
Redaktor naczelny |
|
Średni nakład |
433 000 egz. |
Format |
|
Le Monde - dziennik francuski założony w 1944 w Paryżu krótko po tym, jak stolicę Francji opuściły wojska niemieckie. Gazetę na prośbę generała Charles'a de Gaulle'a założył Hubert Beuve-Mery, znany francuski dziennikarz. Jednocześnie de Gaulle obiecał mu, że gazeta zachowa niezależność i swobodę wypowiedzi. Nakład Le Monde sięga 390 tysięcy egzemplarzy. Linia gazety ma charakter centrolewicowy, oficjalnie Le Monde prezentuje się jako gazeta umiarkowana. W 1981 roku podczas wyborów prezydenckich we Francji gazeta Le Monde oficjalnie popierała kandydaturę socjalisty Françoisa Mitteranda. W 2003 roku ukazała się książka La face cachée du Monde ("Ukryta twarz Le Mond") autorstwa Pierra Péana i Philippa Cohena twierdząca, że gazeta nie jest obiektywna i ma lewicowe inklinacje. W jednym z rozdziałów autorzy oskarżają wieloletniego redaktora naczelnego Colombaniego o "ksenofilię" i niechęć do Francji. Mimo kontrowersyjności książka cieszyła się dużą popularnością.
Le Monde |
|
Częstotliwość |
dziennik |
Kraj |
Francja |
Rodzaj czasopisma |
społeczno-polityczny |
Pierwsze wydanie |
|
Redaktor naczelny |
|
Średni nakład |
390 000 egz. |
Format |
|
Libération - francuski dziennik, którego pierwszy numer ukazał się 18 kwietnia 1973 roku. Gazetę założyli wspólnie Jean-Paul Sartre, Serge July, Philippe Gavi, Bernard Lallement i Jean-Claude Vernier. Początki dziennika sięgają roku 1972, kiedy to Jean-Claude Vernier, były słuchacz paryskiej Szkoły Głównej, spotkał w Bruay-en-Artois, górniczej gminie w północnej Francji dziennikarza Jean-René Huleu, który wydawał tam niewielką, lokalną gazetę „Pirat”, która poświęcona była problemom robotników i górników, stanowiących gros mieszkańców regionu. Vernier wrócił do Paryża zafascynowany inicjatywą Huleu i zaczął snuć plany założenia ogólnofrancuskiego dziennika adresowanego do czytelników o poglądach lewicowych. Pomysł przypadł do gustu Benny'emu Lévy'iemu, szefowi Lewicy Robotniczej, organizacji o charakterze komunistycznym, skupiającej młodzież o poglądach maoistowskich i marksistowskich. Czując poparcie młodej inteligencji lewicowej, Vernier zdecydował się na założenie dziennika, któremu nadał tytuł „Libération” („Wyzwolenie”). W inicjatywę czynnie zaangażował się czołowy filozof francuski Jean-Paul Sartre, znany ze swego przywiązania do ideologii lewicowej. Założeniem dziennika było „udzielenie głosu ludowi”. Według założenia założycieli miało nie być w nim reklam ani ogłoszeń. Wobec poważnych kłopotów finansowych, dziennik przestał ukazywać się w lutym 1981 roku, by ponownie pojawić się w kioskach 13 maja tego roku, już w nowej formule i z nową redakcją. Nowy właściciel, Serge July i nowy redaktor naczelny, Jean-Marcel Bouguereau zachował co prawda część redakcji dawnej „Libération”, jednakże orientacja dziennika uległa diametralnej zmianie, i z gazety o charakterze stricte lewicowym, stała się ona periodykiem o charakterze socjaldemokratycznym. Zmiana ta wzbudziła oburzenie wśród przedstawicieli tak zwanego „Pokolenia 68'”, uczestników buntów studenckich roku 1968, którzy oskarżyli July'ego o zdradę „ideałów lewicy”. W 2005, w związku z kłopotami finansowymi dziennika, znalazł się inwestor gotowy wspomóc zarząd gazety: Édouard de Rothschild, bankier francuski. Przedłużające się konflikty między inwestorem a Sergem July doprowadziły do dymisji tego ostatniego, 13 czerwca 2006 roku. Na łamach Le Monde, 4 lipca 2006, ukazał się artykuł July'ego podsumowujący ten trudny dla gazety okres. 20 listopada 2006, w wyniku pogłębiającego się kryzysu, Laurent Joffrin, były redaktor naczelny Le Nouvel Observateur, stanął na czele dziennika, zastępując na tym stanowisku Vittorio De Filippisa. Dzienny nakład Libération to 144 000 egzemplarzy.
Libération |
|
Częstotliwość |
dziennik |
Kraj |
|
Wydawca |
SARL Libération |
Rodzaj czasopisma |
społeczno polityczny |
Pierwsze wydanie |
|
Redaktor naczelny |
|
Średni nakład |
144 000 egz. |
Format |
|
Ouest-France - francuski dziennik regionalny, założony w 1944 w Rennes. Jest to największy pod względem nakładu i liczby czytelników dziennik kraju - pozostawia w tyle nie tylko inne dzienniki regionalne, ale także wszystkie dzienniki o zasięgu krajowym. Jego średni dzienny nakład w 2005 wyniósł 781 tys. Według badań czytelnictwa każde jego wydanie czyta 2,2 mln osób. Swoim zasięgiem obejmuje 12 departamentów w regionach Bretanii, Kraju Loary i Dolnej Normandii. Dziennik wydawany jest przez grupę wydawniczą Groupe Ouest-France. Jego nazwa w języku francuskim oznacza "zachód Francji".
Ouest-France |
|
Częstotliwość |
dziennik |
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
regionalny |
Pierwsze wydanie |
1944 |
Redaktor naczelny |
Jean-Luc Evin |
Średni nakład |
781 033 egz. |
Format |
berliner |
L'Est républicain - francuski dziennik regionalny, wydawany od 1889 w Nancy. Jego zasięg sprzedaży obejmuje Lotaryngię i Franche-Comté. Przeciętny dzienny nakład w 2003 wyniósł 207 tys. egzemplarzy. L'Est républicain wchodzi w skład grupy wydawniczej France Est Médias. Jego nazwa w języku francuskim oznacza "wschód republikański".
L'Est républicain |
|
Częstotliwość |
dziennik |
Kraj |
Francja |
Rodzaj czasopisma |
gazeta regionalna |
Pierwsze wydanie |
|
Redaktor naczelny |
Pierre Taribo |
Średni nakład |
207 000 egz. |
Format |
|
Le Petit Journal - Paryski dziennik wydawany od 1863 do 1944. Został założonyn przez Moïse Polydore Millaud. Na jego łamach ukazywały się w odcinkach powieści Émile Gaboriau i Ponson du Terrail. U szczytu popularności około 1890, nakład sięgał około miliona egzemplarzy. Od 1884 ukazywał się cotygodniowy ilustrowany dodatek do gazety (W 1895 nakład około 1.000.000 egzemplarzy). W 1891 gazeta zoorganizowała wyścig kolarski Paryż-Brest-Paryż,a w 1894 pierwszy w historii rajd samochodowy wygrany przez hrabiego Julesa de Dion.
La Montagne - francuski dziennik regionalny, wydawany od 1919 w Clermont-Ferrand. Swoim zasięgiem obejmuje region Owernii i część sąsiedniego Limousin. Został założony przez francuskiego dziennikarza i polityka Alexandre'a Varenne'a. Nakład dziennika La Montagne w 2005 wynosił średnio 209,6 tys. egzemplarzy.
La Montagne |
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
gazeta regionalna |
Pierwsze wydanie |
|
Redaktor naczelny |
Philippe Rousseau |
Średni nakład |
206 000 egz. |
Nice-matin - francuski dziennik regionalny, założony w 1944 w Nicei. Swoim zasięgiem obejmuje departament Alpes-Maritimes (PACA). Jego średni dzienny nakład w 2005 wyniósł 122,7 tys. Według badań czytelnictwa każde jego wydanie czyta 364 tys. osób. Dziennik wydawany jest przez grupę wydawniczą Groupe Nice-matin (wchodzi w skład koncernu medialnego Lagardère), która wydaje również dzienniki Var-matin i Corse-matin. Jego nazwa w języku francuskim oznacza "Nicea rano".
Nice-matin |
|
Częstotliwość |
dziennik |
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
regionalny |
Pierwsze wydanie |
1944 |
Redaktor naczelny |
Dominique Dabin |
Średni nakład |
122 731 egz. |
Format |
tabloid |
Le Progrès - francuski dziennik regionalny wydawany od 1859 w Lyonie. W 2005 jego średni nakład wynosił 136 tys. Dziennik dostępny jest głównie w dwóch departamentach regionu Rodan-Alpy: Rhône i Ain. Można go również znaleźć w sąsiednich departamentach: Loire, Haute-Loire, Jura, Saône-et-Loire i Côte-d'Or. Od lutego 2006 dziennik należy do grupy wydawniczej France Est Médias, wydawcy m.in. dziennika L'Est républicain. Wcześniej należał do grupy Socpresse, części koncernu Dassault. Nazwa dziennika oznacza w języku francuskim "postęp".
Le Progrès |
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
gazeta regionalna |
Pierwsze wydanie |
|
Średni nakład |
135 990 egz. |
TYGODNIKI:
Le Canard enchaîné (z fr.: Spętany kaczor, Kaczor związany łańcuchem) - polityczno-satyryczny tygodnik francuski, znany z ujawniania afer politycznych, ukazujący się co środę. Le Canard enchaîné wychodzi od 10 września 1915, został założony przez Maurice'a i Jeanne Maréchal oraz Henriego-Paula Deyvaux-Gassiera. Uznaje się go za pismo lewicowe, mimo zamieszczanych licznych krytyk działań polityków lewicy.Tytuł tygodnika jest parodią dziennika L'Homme libre (Wolny człowiek), wydawanego przez Georgesa Clemenceau, otwarcie krytykującego rząd okresu początków Wielkiej Wojny. Ten ostatni dziennik został poddany cenzurze, i zmienił nazwę na L'Homme enchaîné (Człowiek spętany) - on też zainspirował założycieli Spętanego kaczora. Sloganem, umieszczonym na ostatniej stronie każdego numeru tygodnika, jest hasło: La liberté de la presse ne s'use que si l'on ne s'en sert pas - Wolność prasy zużywa się tylko wtedy, gdy się z niej nie korzysta. Jedną z gwarancji zachowania wolności wypowiedzi jest dla gazety nieumieszczanie jakichkolwiek reklam. Stosunkowo wysokie pensje dziennikarzy wiążą się ze zobowiązaniem do niegrania na giełdzie oraz do nieprzyjmowania jakichkolwiek prezentów. Całość operacji budżetowych tygodnika publikowana jest corocznie na jego łamach (sierpień).
Le Canard Enchaîné |
|
Częstotliwość |
tygodnik |
Kraj |
|
Wydawca |
Les Éditions Maréchal |
Rodzaj czasopisma |
polityczno-satyryczny |
Pierwsze wydanie |
|
Redaktor naczelny |
|
Średni nakład |
400 000 egz. |
Liczba stron |
8 |
Paris Match - francuski, ilustrowany tygodnik ukazujący się od 1949. Historia gazety rozpoczęła się w 1938, kiedy to przedbiorca Jean Prouvost przejął sportowy tygodnik Match. Stopniowo rozszerzał tematykę sportową o wiadomości społeczno-polityczne. Podczas wojny nie był wydawany. Dopiero w 1949 gazeta pojawiła się znowu, ale pod nowym tytułem już jako Paris Match. Wzorował się na amerykańskim magazynie Life, w którym zamieszczano aktualne wiadomości, reportaże i zdjęcia sławnych osób często wykonane przez paparazzi. Pierwszy Paris Match pojawił się 25 marca 1949 z Winstonem Churchillem na okładce.
Le Nouvel Observateur - francuski tygodnik społeczno-polityczny, wydawany od 1964 w Paryżu. Od 1995 najczęściej kupowany tygodnik we Francji, jego średnia sprzedaż utrzymuje się od kilku lat na poziomie 540 tys. egzemplarzy. Le Nouvel Observateur ideowo związany jest z francuską socjaldemokracją. Le Nouvel Observateur w obecnej formie narodził się w 1964. Wcześniej jego poprzednikami były tygodniki: (1950-1953), L'Observateur d'aujourd'hui (1953-1954), France-observateur (1954-1964).
L'Égalité - francuski tygodnik socjalistyczny, założony w roku 1877 przez Julesa Guesde'a. W latach 1880-1883 - paryski organ Francuskiej Partii Robotniczej. Pismo to wydawano w 6 seriach: I, II i III serię - tygodniowo (łącznie 113 numerów); IV i V serię - codziennie (łącznie 56 numerów). Z serii VI, która również miała się ukazywać co tydzień, ukazał się tylko jeden numer w roku 1886. Serie różniły się od siebie podtytułem.
L'Express
GRUPY MEDIALNE
France Télévisions - francuska grupa medialna kontrolowana przez państwo. Powstała na skutek reorganizacji kanałów francuskiej telewizji publicznej. Spółka finansowana jest z wpływów z abonamentu i reklam.
W jej skład wchodzą następujące stacje:
France 4 (wcześniej Festival) - kanał kulturalny, France Télévisions posiada 89% udziałów tej stacji, odpowiednik polskiego TVP Kultura
France 5 (wcześniej La Cinquième) - kanał edukacyjny,
RFO (Réseau France Outre-mer) - sieć kanałów telewizyjnych we francuskich departamentach i zbiorowościach zamorskich,
France Ô (wcześniej RFO Sat) - kanał terytoriów zamorskich nadawany we Francji metropolitalnej,
ARTE France - producent programów dla francusko-niemieckiego kanału Arte; France Télévisions posiada 11% udziałów w tej spółce,
Radio France - to publiczna sieć radiowa we Francji, finansowana z budżetu państwa. Siedziba znajduje się w Paryżu, w Maison de Radio France. Obecny budynek pochodzi z lat sześćdziesiątych.
Współtworzą ją:
France Inter
France Culture
France Musique
France Info
France Bleu (31 lokalnych stacji radiowych)
Le Mouv'
FIP
Vivendi SA (do kwietnia 2006 r. Vivendi Universal) - to francuski koncern medialny obecny na rynku muzycznym, telewizyjnym, telekomunikacyjnym, filmowym, wydawniczym, internetowym i gier komputerowych. Wywodzi się z założonej w 1853 r. spółki Compagnie Générale des Eaux (CGE). Przedsiębiorstwo Compagnie Générale des Eaux (CGE) zostało utworzona dekretem cesarkim z dnia 14 grudnia 1853 r. przez Napoleona III. Rok później w 1854 r. podpisało kontrakt na dostarczanie wody do miasta Lyonu, a w 1861 r. zawarło podobny kontrakt na zaopatrzenie Paryża w wodę. Przez ponad sto lat gospodarka wodna była jedynym polem działalności przedsiębiorstwa Compagnie Générale des Eau. Od 1976 r., gdy na czele CGE stanął Guy Dejouany, przedsiębiorstwo rozszerza swą działalność na sektory gospodarki komunalnej jak: energia, usługi transportowe, gospodarka odpadami i budownictwo. W 1996 r. na czele CGE staje Jean-Marie Messier. Od tego czasu przedsiębiorstwo skupia swą obecność do sektora mediów i pozbywa się działów "starej gospodarki". W 1998 r. następuje zmiana firmy na Vivendi Universal. Jean-Marie Messier poprzez zakupy przedsiębiorstw mediowych forsuje przyspieszony rozwój spółki zakończony w 2002 r. rekordową stratą 23,3 mld euro i dymisją z funkcji prezesa spółki. Przedsiębiorstwo zmuszone ratować się od bankructwa sprzedaje udziały w licznych przedsiębiorstwach. Na rok 2006 r. w skład koncernu wchodzą:
Canal+ Group
Universal Music Group
Vivendi Games - 99% (Blizzard Entertainment oraz Sierra Entertainment)
SFR - 56% udziałów
Maroc Telecom - 51% udziałów
NBC Universal - 20% udziałów
KANAŁY TELEWIZYJNE
TF1 - prywatna, francuska stacja telewizyjna, której właścicielem jest spółka TF1 Group, której głównym udziałowcem jest firma Bouygues. TF1 posiada ok. 35% udziału w rynku i jest najpopularniejszą stacją telewizyjną we Francji. W posiadaniu TF1 Group jest także Eurosport - największy europejski kanał sportowy. W kooperacji z France Télévisions TF1 francuski serwis newsowy o zasięgu międzynarodowym - France 24.
France 3 - francuska, publiczna stacja telewizyjna która rozpoczęła nadawanie 31 grudnia 1972 roku, wchodząca w skład grupy medialnej France Télévisions. Jest drugą pod względem wielkości stacją telewizyjną we Francji. France 3 to stacja o charakterze regionalnym, przypominająca polską TVP 3 Regionalną. Podzielona jest na 13 anten regionalnych, których programy różnią się nieznacznie. W wieczornym paśmie dziennika telewizyjnego nadawane są wiadomości krajowe z Paryża oraz wiadomości regionalne przygotowane i nadawane przez regionalnego nadawcę. Pierwsza nazwa stacji to La Troisième Chaîne (1972-1975), następnie - France Régions 3 (FR3). Jej aktualna nazwa została nadana na początku lat 90. ubiegłego wieku.
France 3 |
|
Data startu |
|
Kraj |
|
Właściciel |
|
Anteny regionalne France 3
Nazwy anten regionalnych w większości nawiązują do nazw francuskich regionów administracyjnych:
1 - Alsace
2 - Aquitaine
4 - Corse
6 - Méditerranée
8 - Normandie
9 - Ouest
10 - Paris Ile-de-France Centre
11 - Limousin Poitou-Charentes
12 - Rhônes-Alpes Auvergne
13 - Sud
Canal Plus, Canal+, C+ - francuska spółka medialna, płatna stacja telewizyjna, która od 1994 roku stopniowo wchodzi na wschodnio- i południowo europejski rynek. Wspiera narodowe produkcje filmowe i serialowe. Canal+ jest telewizją typu premium.
Canal+ |
|
Data startu |
|
Kraj |
|
Właściciel |
|
Dostępny |
telewizja kablowa, platforma cyfrowa: Cyfra+ |
Métropole Télévision 6 (znana pod krótszą nazwą M6) - francuska, prywatna i komercyjna stacja telewizyjna. Nadaje program od 1 marca 1987 r.
M6 |
|
Data startu |
|
Kraj |
|
Właściciel |
Métropole Télévision (51,2%) |
Udziały w rynku |
|
Direct 8 (fr. bezpośredni, na żywo) - francuski prywatny kanał naziemnej telewizji cyfrowej, mający w założeniu transmitować programy "na żywo". Można go także odbierać satelitarnie z Astry 19.2° Wschód. Liczba 8 sytuuje go w oficjalnej numeracji naziemnych kanałów cyfrowych, we francuskich telewizjach kablowych zajmuje zazwyczaj wyższy numer, np. 28 albo 38.
BFM TV (BFM od Business FM) - francuski prywatny kanał naziemnej telewizji cyfrowej, o profilu "informacja 24 godziny na dobę". Można go także odbierać z satelitów Hot Bird (13°E) i Astra 19.2°E, a we Francji także kablowo i poprzez ADSL.
Gulli - francuski bezpłatny kanał naziemnej telewizji cyfrowej, nadający w języku francuskim i skierowany do dzieci. Nazwa nawiązuje do Podróży Guliwera. Program rozpoczął emisję 18 listopada 2005 roku. Nadaje przez 7 dni w tygodniu od 6:30 do 23:00. Do 21 listopada dostępny był bezpłatnie w Europie z satelitów Hotbird, a w Polsce był oferowany na satelitarnych platformach cyfrowch Cyfra + i N oraz w sieciach kablowych. Obecnie wszystkie przekazy satelitarne są kodowane i dostępne tylko w ramach płatnych francuskich platform CanalSat (Astra 19.2°E, w tym bez-abonamentowa oferta TNTSAT) i Bis (Hotbird i Atlantic Bird 3).
TV5 - francuska stacja telewizyjna przeznaczona dla zagranicznej publiczności. Jej najważniejszym zadaniem jest promocja języka francuskiego i kultury krajów francuskojęzycznych. Znaczna część jej programu pochodzi od krajowych nadawców publicznych, przede wszystkim z Francji, ale także Belgii, Szwajcarii i kanadyjskiego Quebecu. Nadawana jest w kilku wersjach, nieco innych dla poszczególnych regionów świata. W Europie, wersje "Europe" i "FBS" (Francja, Belgia, Szwajcaria) są dostępne w przekazie niekodowanym z satelitów Hot Bird, a wersja "Europe" także z Astry 19.2°E oraz, kodowana, z innych satelitów, w ramach platform płatnych. Analogowy niekodowany przekaz "Europe" istnieje na Hotbirdzie. W Polsce TV 5 Europe można oglądać na platformie n hdtv, Cyfrze+ oraz w niektórych sieciach kablowych, np. Multimedia Polska i ASTER.
TV5 |
|
Data startu |
|
Kraj |
|
Właściciel |
TV5MONDE |
AB Moteurs - francuski kanał telewizyjny poświecony historii i teraźniejszości świata motoryzacji. Jest produkowany na potrzeby platformy cyfrowej ABSat, ale rozpowszechniany także poza Francją. W Polsce mogą go oglądać abonenci Cyfry+, którzy wykupili pakiet dodatkowy Relaxxx.
ARTE (fr. Association relative aux télévisions européennes) - francusko-niemiecki kanał telewizyjny, który prezentować ma programy kulturalne, reportaże ze świata sztuki i nauki oraz tzw. ambitne kino. Ponieważ jest to przedsięwzięcie międzynarodowe wymaga ono większych nakładów środków, by program mógł być odbierany w obu krajach. Wszystkie tytuły programów podawane są w dwóch językach: francuskim i niemieckim. Programy są albo dubbingowane, albo zaopatrzone w napisy, natomiast gospodarze programów często mówią na przemian dwoma językami (lub jest dwóch prowadzących). Zazwyczaj nadawane są dwie oddzielne ścieżki z przekazem dźwiękowym, dlatego w przekazie satelitarnym i kablowym można wybierać jeden z języków. Program tej stacji, często uznawany jest za hermetyczny i elitystyczny, niekiedy jest przedmiotem żartów. Telewizja Arte jest bardziej popularna we Francji, gdzie ma około 5% udziałów w rynku, podczas gdy w Niemczech zaledwie 1%. Arte rozpoczęła emisję w 1992 dzięki porozumieniu podpisanemu przez Francję i Niemcy. Ze strony francuskiej za program odpowiada ARTE France (dawne La Sept, czyli La Société européenne des programmes de télévision), natomiast ze strony niemieckiej ARTE Deutschland Gmbh, utrzymywane przez dwa kanały publicznej telewizji niemieckiej ARD i ZDF. Siedziba stacji znajduje się w Strasburgu. Z telewizją Arte współpracuje liczne europejskie stacje telewizyjne:
SRG SSR Idée Suisse (Szwajcaria),
Telewizja Polska, współpracująca z ARTE od 1993, była drugą stacją po belgijskiej RTBF, która podpisała umowę o współpracy. Co roku polska telewizja produkuje kilkadziesiąt godzin programów dla ARTE. Organizowane są także wspólne wieczory tematyczne. W ostatnich latach pojawiały się nawet idee współudziału Polski w tworzeniu programu tej stacji na równi z Francją i Niemcami. Telewizja Polska postanowiła jednak uruchomić własny kanał tematyczny o nazwie TVP Kultura.
Arte |
|
Data startu |
|
Kraj |
|
Właściciel |
|
Beur TV - francuskojęzyczna stacja telewizyjna, nadawana z Paryża; dostępna także na dekodery cyfrowe. Stacja powstała 1 kwietnia 2003 roku, i skierowana jest przede wszystkim do publiczności związanej z Maghrebem. Jej fundatorem jest Nacer Kettane.
Chasse & Pêche - francuski kanał telewizyjny poświecony łowiectwu i wędkarstwu. Jest produkowany na potrzeby platformy cyfrowej ABSat, ale rozpowszechniany także poza Francją. W Polsce mogą go oglądać abonenci Cyfry+, którzy wykupili pakiet dodatkowy Relaxxx.
Eurosport - francuska stacja telewizyjna. W tej chwili właścicielem jest TF1 - największa telewizja komercyjna we Francji. W Europie Eurosport wystartował w 1989 roku. W 1990 uruchomił w Internecie portal informacyjny www.eurosport.com, który od samego początku należy do najchętniej odwiedzanych przez Internautów w całej Europie. W 2000 roku uruchomiony został ogólnoświatowy kanał informacyjny Eurosportnews. W styczniu 2005 roku uruchomiono Eurosport 2, który poszerzył ofertę programową. Łącznie w ciagu roku Eurosport nadawał około 6500 godzin relacji, z czego 30% to relacje bezpośrednie. W 2004 roku, ilość godzin relacji LIVE wzrosła o 25%. Obecnie program jest nadawany 17 godzin dziennie, między 8:30 a 1:30, w soboty do 2:00. W 2008 roku, obfitującym w wydarzenia sportowe, Eurosport zwiększy ilość godzin relacji LIVE do ponad 3000, co stanowi 50% ramówki.
Eurosport |
|
Data startu |
|
Kraj |
|
Właściciel |
|
Eurosport 2 - francuska stacja telewizyjna należąca do sieci Eurosport. Eurosport 2 został uruchomiony w styczniu 2005 jako uzupełnienie oferty Eurosportu. W ciągu całego roku EUROSPORT 2 emituje ponad 1500 godzin bezpośrednich relacji. Transmisje z wydarzeń sportowych pokazywane są w dwóch blokach: 14.00 - 18.00 oraz 20.00-23.30. EUROSPORT 2 to relacje na żywo z wydarzeń, których nie można zobaczyć w Eurosporcie: Liga Mistrzów w siatkówce mężczyzn i kobiet, Liga Mistrzów w piłce ręcznej mężczyzn i kobiet, koszykarski Puchar ULEB i wiele innych wydarzeń. Transmisje uzupełnione są nadawanymi przez całą dobę najważniejszymi wiadomościami ze świata sportu oraz różnorodnymi magazynami. Oferta Eurosport 2 jest stale wzbogacana o nowe dyscypliny takie jak rugby (francuska liga Top 14), National Lacrosse League czy futbol australijski. Eurosport 2 dociera do 1,9 miliona polskich gospodarstw domowych (dane ze stycznia 2008).
EurosportNews 2000 - jest pierwszym europejskim kanałem telewizyjnym poświęconym wyłącznie wiadomościom sportowym. Bazuje na wykorzystywanym wcześniej m.in. przez Bloomberg TV układzie ekranu, gdzie oprócz normalnego obrazu telewizyjnego, cały czas wyświetlane są w kilku ramkach wiadomości w formie tekstu. Kanał należy do europejskiej sieci telewizyjnej Eurosport z siedzibą we Francji. Od początku jego istnienia produkowana jest także polska wersja, w której zarówno komentarz lektora, jak i tekst na ekranie, są w języku polskim. Wiosną 2005 kanał Eurosportnews zmieniono w Eurosport 2.
Fashion TV - najbardziej znany i posiadający największy zasięg kanał telewizyjny o modzie. Powstał w 1997 i jest własnością francuskiego biznesmena polskiego pochodzenia, Michela Adama Lisowskiego. Przez całą dobę prezentuje kilkuminutowe klipy z pokazów mody (często ujęcia z różnych pokazów łączy się w jeden, tematyczny klip). Oprócz telewizji, pod charakterystycznym znakiem diamentu działa także rozbudowany serwis internetowy i sieć barów. W Polsce kanał dostępny jest na wszystkich platformach cyfrowych, w wielu sieciach kablowych, a także w niekodowanym przekazie satelitarnym.
France 24 - kanał informacyjny uruchomiony przez grupę TF1 i France Télévisions nadawany w trzech wersjach językowych - angielskiej, arabskiej i francuskiej.Planowana jest także wersja hiszpańska. Docelowo nadawany przez satelitę oraz za pośrednictwem sieci kablowych na terenie Europy, Afryki, Bliskim Wschodzie i USA. Kanał ma być francuską konkurencją dla BBC, CNN, Al-Dżaziry i VOA Worldnet TV. Cały projekt jest finansowany przez rząd francuski w kwocie 200 mln euro. Stacja współpracuje również z licznymi mediami francuskimi: AFP, arte, euroNews, RFI, TV5 Monde, RFO oraz agencją Reuters. Ramówka: co pół godziny serwisy newsowe, reportaże, kroniki lifestylowe, portrety znanych postaci, programy kulturalne oraz prognoza pogody dla całego świata. Stacja zatrudnia ponad 360 osób, w tym 170 dziennikarzy 30 narodowości.
France 24 |
|
Data startu |
|
Kraj |
|
Właściciel |
|
LCP (fr. La Chaîne parlementaire - kanał parlamentarny) - francuski publiczny kanał telewizyjny informujący o działaniu tamtejszego Zgromadzenia Narodowego i Senatu.
Liberty TV - francuska telewizja telezakupowa wyspecjalizowana w sprzedaży ofert turystycznych. Jej polskim odpowiednikiem są Podróże TV. W naszym kraju Liberty TV można oglądać poprzez niekodowany przekaz cyfrowy z satelity Hot Bird.
Mezzo - francuski kanał telewizyjny nadający muzykę klasyczną i jazz. Jego programy mają formę zarówno krótkich klipów, jak i np. pełnych przedstawień operowych. Współwłaścicielem kanału jest francuska telewizja publiczna. W Polsce jest dostępny na platformie Cyfra+ oraz w sieciach kablowych.
Trace TV - francuski telewizyjny kanał muzyczny nadawany po angielsku i francusku. Można go oglądać w ok. 60 państwach. Należy do grupy Alliance Trace Media, która posiada również m.in. sieć telefonii komórkowej w Gujanie Francuskiej, a wkrótce uruchomi radio na Martynice. Na repertuar Trace TV składa się muzyka z szeroko rozumianych nurtów urban oraz world music. W Polsce Trace TV jest dostępne na platformie cyfrowej Cyfra + i w sieciach kablowych.
XXL - francuski kanał telewizyjny nadający filmy erotyczne. Jest produkowany na potrzeby platformy cyfrowej ABSat, ale rozpowszechniany także poza Francją. W Polsce mogą go oglądać abonenci Cyfry+, którzy wykupili pakiet dodatkowy Relaxxx.
France 2, France 5, ARTE, W9, TMC, NT1, NRJ 12, Kanał Parlamentarny, France 4, I-Télé, Europe 2 TV, LCI.
TELEWIZJA SATELITARNA
CanalSat to francuska telewizyjno-radiowa satelitarna platforma cyfrowa. Jest 2 największa w Europie (po brytyjskiej Sky Digital (8 492 000), Obecnie posiada ok 2 552 000 mln abonentów.
ROZGŁOŚNIE RADIOWE
