JIW - notatki z ćwiczeń, Informacja naukowa i bibliotekoznawstwo


JIW Ćw.

Dr. I. Swoboda

iswoboda@us.edu.pl

C1

Zrobić wizytówki. Wydrukować program z maila grupowego.

Zaliczenie: 2 nieobecności max. Oceniana Możliwe, że będą krótkie referaty.

C2

Język informacyjno-wyszukiwawczy. Funkcje znaku, języka, język informacyjny. Jego funkcje i struktura, miejsce w systemie informacyjno-wyszukiwawczym. Pragmatyka języka, typologia. Poznawanie typów języków w następnym semestrze. Stosować nomenklaturę dziedziny.

Podstawa: Słownik encyklopedyczny informacji, języków i systemów informacyjno-wyszukiwawczych

Ścibor: Wybrane zagadnienia teorii języków informacyjnych

Wyjaśnić znak, język naturalny, język etniczny, język sztuczny, funkcje języka, funkcje języka informacyjno-wyszukiwawczego. Definicje języka informacyjno-wyszukiwawczego. W: Encyklopedia języka 6. 11-27). Definicja w srebrnym słowniku: do typologii.

Język to słownik (zasób leksykalny, metody przejścia, słownictwo naturalne, paranaturalne, sztuczne; jednostki autosyntaktyczne, synsyntaktyczne) + gramatyka (zbiór reguł) + semantyka (reguły interpretacji), czyli nauka o znaczeniu wyrazów/znaków + zasady pragmatyczne

J=<V,G> lub J=<V,G,S,P>

ZNAK - obiekt (w tym sytuacja), któremu przyporządkowana jest reguła semantyki; termin używany jest w różnych znaczeniach, co nie pozwala na skonstruowanie jednej definicji. Przy tworzeniu jej bierze się następujące cechy dystynktywne, co daje następny podział:

Czy mają nadawcę?

+sygnały, -symptomy (oznaki)

+:Czy komunikują tylko same siebie?

+Apele, -sygnały semantyczne

-: Czy są podobne do komunikowanego obiektu?

+Obrazy (zn. ikoniczne), -sygnały arbitralne

-: Czy funkcję semantyczną pełnią wyrażenia elementarne?

+Jednoklasowe, -dwuklasowe

Przykłady: symptom: podwyższona temperatura: symptom choroby. Apel: utwór muzyczny. Zn. Ikoniczne: fotografia, mapa. Jednoklasowe: sygnalizacja uliczna. Dwuklasowe: język naturalny.

ZNAK to forma lub forma + treść (element rzeczywistości pozajęzykowej) - bilateralność znaku. Języki informacyjno-wyszukiwawcze mają znaki konwencjonalne.

Denotacja, ekstensja - zakres znaczenia wyrażenia. Denotacja to zbiór wszystkich desygnatów. Denotacja bezpośrednia to zbiór bezpośrednich desygnatów wyrażenia (dokumentów), denotacja pośrednia - pośrednich (z rzeczywistości pozadokumentacyjnej).

Język naturalny - język etniczny, język powstały stopniowo i samorzutnie w toku porozumiewania się pewnej grupy etnicznej. Pełni wiele różnorodnych funkcji. Kod foniczny poprzedza tekstu graficznego. Słownictwo jest w sumie nieograniczone (jeśli jest żywy).

Język sztuczny - język, którego konstrukcja (opis strukturalny języka poprzedza użycie, np. Esperanto, język znaków drogowych, języki informacyjno-wyszukiwawcze. Jest zaprojektowany w konkretnym celu, ściśle określone, wyspecjalizowane funcje - esperanto służy temu samemu, co język naturalny. Słownictwo jest ograniczone, zamknięte, konkretne, zwykle bez synonimii - większa precyzja.

Język deskryptorowy - język informacyjno-wyszukiwawczy najczęściej o notacji paranaturalnej, z określoną w tezaurusie paradygmatyką, którego jednostki słownika nazywane są deskryptorami, a gramatykę stanowią najczęściej reguły relacji syntagmatycznych oraz modyfikatory i/lub wskaźnik roli.

Funkcje języka

Język informacyjno-wyszukiwawczy odtwarza pewną treść dokumentu - buduje opis dokumentu treściowy i formalnych (cechy nośnika informacji). - funkcja metainformacyjna (możliwość opisu dokumentu - cechy formalne i treściowe; tworzenie charakterystyki wyszukiwawczej dokumentu). Funkcja wyszukiwawcza służy do budowania zapytań wyszukiwawczych (informacyjnych). Chcąc znaleźć dokument musimy przełożyć nasze zapytanie na system języka, w którym pytamy - przekład na język informacyjno-wyszukiwawczy. Tworzenie instrukcji wyszukiwawczych do zbioru wyszukiwawczego.

Jest to język sztuczny

Język naturalny

- Funkcje języka (informacyjna/opisowa/semantyczna (przekazywanie informacji), fatyczna, metajęzykowa, ekspresywna, impresywna (język wpływa na innych ludzi), metainformacyjna, poetycka).

- pole semantyczne (to, co jesteśmy w stanie określić językiem). Wieloznaczność/polisemia, synonimia, homonimia, rozwój spontaniczny, niekontrolowany

- Słownictwo nieograniczone (dla języka żywego)

Funkcja metainformacyjne

Charakterystyka wyszukiwawcza dokumentu

Charakterystyka słowna to opis w języku naturalnym, określający cechy formalne i treściowe.

Funkcja wyszukiwawcza

Potrzebę wyszukiwawczą przekształcamy na zapytanie wyszukiwawcze (też w języku wyszukiwawczym, instrukcja słowna), dopiero to zapytanie przekładamy na język informacyjno-wyszukiwawczy - na zapytanie w odpowiednim języku sztucznym (instrukcja wyszukiwawcza). Instrukcja wyszukiwawcza zawiera wyrażenia słownictwa języka oraz operatory logiczne - I, LUB, NEGACJA.

Język informacyjno-wyszukiwawczy

- Funkcje języka (funkcja opisowa ~= metainformacyjna funkcja porządkująca/organizująca jest pochodną funkcji metainformacyjnej, funkcja impresywna ~= wyszukiwawcza, funkcja określania zakresu tematycznego jest pochodną obu głównych funkcji. To zakres tematyczny języka - to, jak duży zakres można tym językiem wyrazić.

- Pole semantyczne, rozwija się w sposób projektowany, zorganizowany, kontrolowany. Precyzyjność, eliminacja wieloznaczności, synonimii i homonimii.

- Słownictwo ograniczone, wykazywalne w całości.

C3

Teksty: Pojęcie system informacyjno-wyszukiwawczy.

System informacyjno-wyszukiwawczy to środki metodyczne (normy, instrukcje) i techniczne (nośniki i urządzenia, umożliwiające korzystanie z nośników). System przetwarzający informacje, który z informacji wyjściowych (dokumenty) tworzy zbiór informacyjny. Zbiór informacyjny to zbiór dokumentów odpowiednio uporządkowany LUB zbiór dokumentów w systemie. Zbiór charakterystyk wyszukiwawczych tworzy zbiór wyszukiwawczy - odpowiednio opracowany. Na tym zbiorze system szuka fragmentów instrukcji zapytania. Jak znajdzie system jakiś pasujący rekord, to go podaje jako wynik. (relewancja techniczna (zgodność instrukcji i charakterystyki dokumentu) i praktyczna (mogliśmy nasze zapytanie źle wyrazić w języku JIW - to my popełniliśmy błąd w przekładzie naszego zapytania)).

Ważny jest podział na systemy:

Inne podziały:

Inne podziały systemów:

Systemy dzielimy też na:

Karta katalogowa musi być umieszczona pod katalogiem słów kluczowych - biblioteka, archiwum, Polska.

Karty przezierne - to systemy przedkomputerowe do wyszukiwania informacji naukowej. Książka dostawała numer wpływu, wraz z sygnaturą. Charakterystyka rzeczowa odbywała się na temat słów kluczowych. Do wyszukiwania w systemie. Kodowano informacje, jakie dokumenty spełniają dane kryteria. Mamy kartę z jednym ze słówek kluczowym - np. Biblioteki. Na karcie mamy miejsce na powiedzmy 6000 książek - wielka tabelka na całej stronie, w której zaznaczamy, czy dana książka spełnia cechę czy nie. Jeśli spełnia, dziurkujemy jej pole w tabelce.

Są też systemy kart obrzeżnie perforowanych. Na środku karty były informacje tekstowe. Bo brzegach były odpowiednio zakodowane dziurkami i nacięciami informacje o tytule, roku wydania, itd. Specjalne maszyny wyszukiwały rekordy (karty) odpowiadające zapytaniu, dzięki zestawom igieł, którymi zaznaczano żądane zapytanie. Karty, które miały w tym miejscu wycięcie, wypadały z maszyny. Były to wyniki wyszukiwania.

C4 - indeksowanie i pragmatyka języka informacyjnego

Punkty 4,5 z zagadnień. Szerokość i szczegółowość indeksowania. Zaznaczać skąd bierzemy pojęcia.

Pragmatyka

/J. Pacek: Indeksowanie w XXI wieku, Ewolucja i współczesne funkcje pojęcia/

Indeks to narzędzie wyszukiwania stworzone dla użytkownika i oddane w jego ręce. Musi ułatwić czytelnikowi docieranie do interesujących go zagadnień.

Rozumienie tradycyjne

Początki indeksów to rejestr / wykaz składek / rubryk, służący do sprawdzenia, czy dzieło jest kompletne - Registrum chartarum, registrum foliorum. Z czasem przekształciło się to na spis treści, nazywany też registrum, syllabus, tabula, indeks.

Indeks tradycyjny budowany jest zapisów indeksowych, czyli elementów właściwych dla danego tekstu. Indeksator pracuje na przełamanych szpaltach korekty książki. Podkreśla wyrazy, mające być umieszczone w indeksie jako hasła indeksowe, wraz z ich lokalizacją w tekście.

Trzy główne grupy tematów:

Indeksowanie to czynność charakteryzowania zawartości tekstu za pomocą słów kluczowych, zaś zbiór słów kluczowych dla danego tekstu jest jego skorowidzem lub INDEKSEM RZECZOWYM. Włącza się tu tylko pojęcia najważniejsze, dotyczące istotnych punktów tekstu - to POJĘCIA KLUCZOWE / SŁOWA KLUCZOWE.

Język indeksowania - czasem trzeba przełożyć wyrazy w tekście na odpowiedni język indeksowania (np. Podając wyrazy w jednej formie gramatycznej).

Konkordacje - podawanie całego zdania z indeksowanym hasłem - we wszystkich użyciach w tekście. Konkordacje były 7-9 razy obszerniejsze niż indeksowane dzieło (np. Biblia)

Indeksowanie 2 to proces charakteryzowania treści dokumentu i jej przekładu na język informacyjny. Wynikiem indeksowania jest charakterystyka wyszukiwawcza dokumentu lub instrukcja wyszukiwawcza pytania. To innymi słowy klasyfikowanie dokumentu - tematowanie bądź przedmiotowanie (zapoznanie z tekstem dzieła, ustalenie tematów dzieła, wybór tematów reprezentatywnych dla treści dzieła, redakcję haseł przedmiotowych w przyjętym języku).

1. Zapoznanie się z dokumentem

2. Wybór informacji, elementów istotnych dla indeksowania

3. Przełożenie tej informacji na JIW.

Indeksowanie:

Inny podział indeksowania:

Tryby indeksowania

Desygnat to obiekt rzeczywistości pozajęzykowej. Mamy desygnaty pośrednie (każdy rzeczywisty obiekt, każde krzesło) i bezpośrednie (dokumenty o krzesłach)

Denotacja to inaczej zakres nazwy - zbiór desygnatów, którym według reguł języka możemy daną nazwę przyporządkować. To np. Zbiór wszystkich krzeseł. Nazwy ogólne: człowiek; nazwa jednostkowa: Maciej Brzęczyszczykiewicz. Jeden desygnat. I już.

Konotacja to treść nazwy; zespół cech konstytutywnych, charakterystycznych, które pozwalają nam określić, czy dany element rzeczywistości należy do danej nazwy. Jeśli obiekt ma cztery nogi, oparcie i nie ma podłokietników, możemy go nazwać krzesłem. Konotacja bezpośrednia dotyczy dokumentów (cechy charakterystyczne dokumentu, który mówi o krzesłach - np. Jest „Krzesło“ w charakterystyce dokumentu) i konotacja pośrednia (konotacja elementu rzeczywistości).

Tryby indeksowania:

Instrukcja indeksowania - określają reguły, tryb pracy indeksatora. Zależy to od rodzaju dokumentu, od potrzeb użytkownika. Mówi o

C5

Indeksowanie słownikowe - wyszczególniające. Liczba słów kluczowych 5-8.

C6 - klasyfikacje i typologie

Języki JIW różnią się strukturą, zakresem, zasięgiem stosowania, objętością słownika, funkcjami i przeznaczeniem

Zakres tematyczny:

Zasięg stosowania:

Wielkość słownictwa:

Dzielimy też na występowanie słownika:

Struktura: Typologia nie musi być podziałem wyczerpującym, ani nie musi być rozłączna (w typologii jeden element może być w kilku grupach). Podziały ze względu na funkcje:

A. Języki dokumentacyjne:

B. Języki faktograficzne

W7 - struktura i systemy notacyjne

Punkty 7-8: Struktura, systemy notacyjne - do słowników, słowniki sobie podarować. Tu: Sosicka-Kalata koniecznie na te zajęcia.

J = <V;G>

J = <V,G,I,P>

V - słownictwo - zasób leksykalny języka, zbiór wszystkich jednostek

Słownik to zbiór jednostek odpowiednio poukładanych w bazie danych - np w porządku alfabetycznym

G - gramatyka

I - interpretacja i reguły interpretacyjne

P - pragmatyka, reguły pragmatyczne

Plan wyrażania - to dźwiękowa lub graficzna forma - podobnie jak denotacja

Plan treści - struktura elementów zbierająca wszystkie znaczenia języka - wszystkie znaki, które służą wyrażaniu. To wszystkie konotacje.

Struktura języka JIW.

Poziom

Nazwa znaku

Nazwa znaku tworzonego

Funkcja znaczeniowa

Funkcje informacyjne

Reguły gramatyczne

1

Elementarny znak graficzny (EZG)

EJL

-

-

Reguły notacyjne

2

Elementarna jednostka leksykalna

Zdanie JIW

Ma

-

Reguły zdaniotwórcze

3

Zdanie JIW (proste -jeden temat prosty i rozbudowane - z jednostek auosyntaktycznej i synsyntaktycznej i złożone - dwie lub więcej jednostek autosyntaktycznych)

Tekst

Ma

-

Reguły tekstotwórcze

4

Tekst (Charakterystyka wyszukiwawcza lub instrukcja wyszukiwawcza)

Ma

ma

Kontapenacja - łączenie elementów i wyrażeń w ciąg. Kontapencja to tworzenie z ABC

Notacja - organizacja EZG oraz reguły budowania z tych elementów elementarnych jednostek leksykalnych. N = <B_n, B_r>. Elementarna baza notacyjna to taka, która składa się z cyfr. Baza to zbiór wszystkich jednostek używanych głównie do jednostek wyższego rzędu. Podstawowa baza notacyjna.

Typologia języków ze względu na:

Według stosowania techniki kompresji

Według rodzaju EZG:

W8

Po świętach do końca ten sam punkt (Już słowniki)

GRAMATYKA

Gramatykę rozpoznajemy między językami już na pierwszym poziomie - EZG.:

Zdania tworzą tekst - wiążą go relacje syntagmatyczne - zachodzą pomiędzy wszelkimi elementami tekstu, dającymi się wyodrębnić (bo są jeszcze relacje występujące w słowniku). ~Relacje:

POLE SEMANTYCZNE - wszystkie te środki, które nam umożliwiają realizację tego, co chcemy wyrazić w danym języku. W Słoniku występują relacje paradygmatyczne. Część jest jeszcze pozajęzykowa i systemowa; ogółem: relacje semantyczne:

Relacje mereologiczne i generyczne nazywamy relacjami hierarchicznymi. Mają nadrzędne i podrzędne elementy.

Jest jeszcze relacja odpowiedniości wyszukiwawczej (ekwiwalencji - pojawia się w języku deskryptorowym: “Używaj”/”Nie używaj”).

SŁOWNIKI

Przez słownik rozumiemy uporządkowany zbiór wyrażeń / jednostek danego języka. Słownik jawny (dodatni) zawiera wyrazy języka naturalnego, które mogą pełnić funkcje dla JIW, słownik jawny (ujemny) - stop listy - to te wyrażenia, które nie mogą pełnić funkcji w JIW.

Jak może być wyrażane słownictwo w języku - jak pokazuje się przejście między naturalnym a sztucznym językiem (nazywają się te słowniki według ujmowanego języka: tablicami klasyfikacyjnymi, słownikami tematów i określników, słownikami haseł przedmiotowych, kartotekami haseł wzorcowych (KHW) lub kartotekami haseł klasyfikacji albo wreszcie tezaurusami dla języków deskryptorowych, słownikami i wykazami słów kluczowych).

Relacja odpowiedniości wyszukiwawczej to relacje między terminami (grupami terminów) synonimicznymi lub quasi-synonimicznymi których ustalenie jest potrzebne przy wyborze formy tematu. Z relacji tego typu wynikają wszelkie odsyłacze. Przejście z JIW do języka naturalnego i na odwrót może być zatem realizowane na te trzy sposoby. Odpowiedniości między językiem naturalnym:

Cztery typy słowników:

W praktyce mamy często do czynienia ze słownikami mieszanymi. Np. W tablicach UKD pojawiają się często zdania.

Całe słownictwo, tylko wycinek słownictwa, część słownictwa z regułami dotyczącymi pozostałych jednostek (słowniki kontrolowane - znacząca część + reguły tworzenia wyrazów)

Słownictwo może być uporządkowane:

W każdym słowniku wyróżniamy zrąb główny i pomocniczy. Główny może być np. Formalny, pomocniczy może być (i najczęściej jest) Semantyczny

C9

Zwrócić uwagę na te przejścia (odpowiedniości) w kolejnych źródłach. Przypomnieć relacje słownikowe, słowniki, typy słowników itd, całość. Czytać: Słownik języka inf-wysz jako słownik przekładowy (rozdział). Zwrócić uwagę na sposób przejścia słownictwa naturalne-sztuczne. Koordynacja.

Struktura /nazwa

Języki haseł przedmiotowych (paranat.)

Języki słów kluczowych (paranat.)

Języki deskryptorowe (paranat.)

Klasyfikacje (sztuczne, na przykładzie UKD)

Reguły gramatyczne

EZG

Litera i znaki specjalne (myślnik, nawias)

Litera

Litera

w UKD jest to cyfra, w innych może być np. Litera)

notacyjne

EJL

Temat i określnik

Słowo kluczowe (jedno lub wielowyrazowe)

deskryptor

Symbol główny i symbol pomocniczy

zdaniotwórcze

Zdanie JIW

Temat

Temat - określnik - ...

(Hasło przedmiotowe)

Słowa kluczowe

deskryptory

Symbol prosty (sg), symbol rozwinięty (sg+sp), symbol złożony (Symbol główny (autosyntaktyczny) i symbol pomocniczy (synsyktaktyczny). Są tu znaki delimitacyjne - +, /, :

tekstotwórcze

Tekst JIW

Gramatyka

Gramatyka pozycyjna

Gramatyka niepozycyjna

Gramatyka niepozycyjna lub częściowo pozycyjna (jeśli mamy relacje syntagmatyczne)

Gramatyka częściowo pozycyjna

słownik

Słownik haseł przedmiotowych

Słownik słów kluczowych

Tezaurus

Tablice

Jednostki EJL, z których można samodzielnie tworzyć zdania, nazywa się autosyntaktyczna

Słowniki jawne i niejawne

Słowniki wyliczają nam EJL, zdania, inne jeszcze podają reguły budowania jednostek zamiast je wyliczać (instrukcje indeksowania np.). Bywają też słowniki mieszane, podaje EJL, zadnia oraz reguły tworzenia jednostek (bo rzadko słownik podaje wszystkie jednostki).

Słowniki: dodatnie/ujemne, czy widać przejście naturalne/nienaturalne, jaki jest układ i uporządkowanie jednostek, jak są wyrażane odpowiedniości wyszukiwawczej, jakie są relacje, jak są oznaczane. Relacje słownikowe (hierarchiczne, współrzędności, odpowiedniości wyszukiwawczej, kojarzeniowe (pokrewieństwa)).

Słownik języka haseł przedmiotowych

Układ: spis, wstęp/instrukcja, zrąb główny, wykazy określników formalnych i ogólnych, wykaz określników formalnych, wykaz określników chronologicznych dla XX i XXI w. Podaje EJL, czasem zdania. Informacyjno-naturalna (od wyrażeń języka do wyrażeń naturalnych) to większość słownika, naturalno-informacyjna część (od języka naturalnego do informacyjnego) jest tylko wpleciona (zob.).

Relacje hierarchiczne za pomocą oznaczeń TS (temat szerszy), TW (temat węższy). Odpowiedniość wyszukiwawcza oznaczana poprzez U lub NU. Słownik częściowo jawny (dzięki stop-listom). Głównie dodatni. Porządek formalny, w obrębie artykułów przedmiotowych semantyczny. Tyle że określony porządek struktury hasła (TS, TW, TK, NU, U, zobacz też). Pokrewieństwo semantyczne. Relacje pozajęzykowe skojarzeniowe: TK (temat skojarzony). Zdania Trawy - choroby, trawy - ochrona. Tematy węższe pozostają ze sobą w relacji współrzędności

Uniwersalna klasyfikacja dziesiętna

Podział na tablice pomocnicze i tablice główne. Porządek semantyczno-formalny. Relacje hierarchiczne ukazane w haśle ze względu na strukturę EJL. Relacje skojarzeniowe (zob. Też). Dodatni, słownik jawny. Informacyjno-naturalna część to część główna, naturalno-informacyjna to indeksy przedmiotowe z tyłu

Tezaurusy

Społeczeństwo : mikrotezaurus

Słownik częściowo jawny, dodatni (z elementami ujemnymi), porządek formalny, potem semantyczny, nie ma wyraźnego podziału na informacyjno-naturalną i naturalno-informacyjną część. Wylicza EJL

Relacje hierarchiczne - obecne, zaznaczane przez BT i NT

Relacje skojarzeniowe - obecne, zaznaczane poprzez RT

Relacje współrzędności

Relacje odpowiedniości wyszukiwawczej - USE, UF, +UF, -UF.

Przykład artykułu deskryptorowego:

OŚWIATA (35.0)

UF: edukacja (odpowiedniość wyszukiwawcza, podobnie jak USE)

BT: społeczeństwo (hierarchiczna, też TT, nazwa działu)

NT: dokument dotyczący oświaty i nauki, kształcenie, organizacja kształcenia, polityka oświatowa, prawo oświatowe, szkolnictwo. (pośrednio pokazuje współrzędne, wspólna klasa nadrzędna)

RT: kultura, nauka (skojarzeniowa)

FT: education, education, Bildung (terminy równoległe - można tu mówić o odpowiedniości wyszukiwawczej)

/kolokwium/

Relacje syntagmatyczne (w zdaniach, występujące między elementami tekstu) możemy wyrażać w językach w dwa sposoby - symbol prosty i symbol złożony (łączony plusem, dwukropkiem, ukośnikiem - w klasyfikacjach jak UKD). W języku haseł przedmiotowych do tych relacji służy myślnik. W języku deskryptorowym będą to wskaźniki roli, wskaźniki wagi i wskaźniki więzi. W języku słów kluczowych generalnie nie ma takich relacji (bo jest indeksowanie współrzędne - nie pokazuje relacji syntagmatycznych). Syntagmatyczne widzimy w tekście.

Definicje: Co to jest JIW. Używać nomenklatury fachowej, ale nie musi być słowo w słowo.

C10

Indeksowanie współrzędne - każda EJL jest jednostką autosyntaktyczną. Nie ma żadnych relacji między jednostkami, więc wszystkie są równorzędne i mogą same tworzyć zdania. Słowa kluczowe - obojętnie w jakiej kolejności je ustawimy, będą miały to samo znaczenie. Charakterystycczne dla języków o gramatyce niepozycyjnej.

C11 - cechy dobrego JIWu

Język haseł wzorcowych (hasła przedmiotowe BN) - Biblioteka Narodowa. NUKAT - jak kartoteka haseł funkcjonuje w katalogu. Tu język haseł wzorcowych, KABA i MESH.

W MARCU (w języku JHPBN):

550 %a TEMAT SKOJARZENIOWY

550 %w h %a TEMAT WĘŻSZY

550 %w g %a TEMAT SZERSZY

450 %a HASŁO ODRZUCONE

Hasła przedmiotowe trafiają potem w opisie dokumentu MARC do pól 6xx.

Co oznacza, że JIW jest dobry?

Zakres tematyczny języka

Pod uwagę trzeba wziąć odbiorcę dziedziny - można ku temu albo zebrać zbiór dokumentów, można też projektować język, patrząc na zapytania użytkowników. Jedni uważają jedną szkołę za słuszną, drudzy wybierają drugą drogę - dokumenty to rzecz wtórna - tworząc język możemy nie wiedzieć o pewnych działach tylko dlatego, że akurat nie ma na ten temat żadnych dokumentów.

Szczegółowość indeksowania musi być dostosowana d czytelników - powinien być ani nie za wąski, ani nie za szeroki. Ale to trudno uzyskać.

Siatka relacji paradygmatycznych - są potrzebne użytkownikowi, aby się w języku nie zgubić, katalogującemu przydaje się, aby wiedzieć, jaką przyjąć szczegółowość. Dla czytelnika ważne są odsyłacze (same relacje) - takie np. „Zobacz“ lub „Zobacz też“.

Eliminacja homonimii - eliminuje to szum informacyjny - (np. Użytkownik pytając o „Różę“ dostaje informację o chorobie zamiast o roślinie) - trzeba określić dookreślenia, zwykle w nawiasie.

Synonimia jest podciągana zwykle do relacji odpowiedniości leksykalnej. Wyklucza się ją poprzez odsyłacze. Na wyższych poziomach niż EJL synonimia też się tworzy czasem i bardzo trudno ją przewidzieć i trudniej jeszcze ją wykluczyć.

Wieloznaczność - np. W języku dowolnych słów kluczowych powiedzieć HISTORIA FILOZOFIA to nie wiadomo nigdy, czy znaczy t historia filozofii, czy też filozofia historii. Inne języki (jak JHP) już to odpowiednio rozwiązują

Notacja sztuczna hierarchiczna od razu mówi o hierarchii - czyli wiadomo od razu.

Relewancja - odpowiedniość wyszukiwawcza Może być pragmatyczna, techniczna

Pertynencja - relewancja pragmatyczna/praktyczna - relewancja z punktu widzenia użytkownika. Czy użytkownik jest zadowolony z wyników wyszukiwania - bez względu na to, czy jego zapytanie jest błędne, czy poprawne. Jest t subiektywne odczucie użytkownika.

Techniczna to taka, która porównuje zapytanie (instrukcję) z wynikami.

C12 - trafność, kompletność, relewancja

Punkt 10. Zapoznać się z materiałem.

Na trafność wpływa eliminacja homonimii (ma na to wpływ gramatyka języka), szczegółowość słownictwa (indeksowania)

Mgr A. Matysek

Konsutacje: środa 11:00-11:45

a.matysek@yahoo.pl

E-student.wikidot.com

C13

2 nieobecnści max

Warunki zaliczenia: kolokwium 16 grudnia

Tezaurus - jak go robić, projekt fragmentu (kilka stron)

Powtórzenie z zeszłego semestru

Referaty (lub punkty 12-13 jako referaty)

Mieć notatki (nie trzeba słowo w słowo).

C13 [14.10.2009] - powtórka

Struktury monorelacyjne - wykorzystują jedną relację

Struktury polirelacyjne stosują wiele struktur hierarchicznych jednocześnie

C14 [21.10.2009] - Języki unitermowe i języki słów kluczowych

Języki unitermowe i języki słów kluczowych. Rys historyczny. Charakterystyka słownictwa i gramatyki. Metodyka indeksowania w języku słów kluczowych. Ćwiczenia w indeksowaniu za pomocą swobodnych słów kluczowych z wykorzystaniem słowników słów kluczowych. Wyszukiwanie informacji według słów kluczowych w wybranych bazach danych (CYTBIN, SYNABA itp.).

1) Babik W.: Języki informacyjno-wyszukiwawcze - charakterystyka funkcjonalno-strukturalna i metodologiczna. [W:] Informacja naukowa: rozwój, metody, organizacja. Pod red. Z. Żmigrodzkiego, W. Babika i D. Pietruch-Reizes. Warszawa 2006, s. 191-218 [zwłaszcza s. 209-211].

2) Bielicka L. A., Ścibor E.: Języki informacyjne. Rodzaje i zastosowanie w działalności informacyjnej. Warszawa 1982, s. 21-23, 63.

3) Słownik encyklopedyczny informacji, języków i systemów informacyjno-wyszukiwawczych. Oprac. B. Bojar. Warszawa 2002.

Język słów kluczowych - JIW o notacji paranaturalnej, bez ścisłej paradygmatyki o jednostkach elementarnych nazywanych słowami kluczowymi. Słownictwo języków słów kluczowych składa się z quasi-naturalnych jednostek leksykalnych - słów kluczowych. Słowa kluczowe to terminy jedno- lub wielowyrazowe, wybrane swobodnie z opisywanego dokumentu, muszą jednak być słowami znaczącymi, selektywnymi (najlepiej rzeczownik lub przymiotnik w mianowniku l.poj. albo pluraria-tantum). I jest to etap końcowy - nie trzeba już przekładać takiej charakterystyki na znormalizowane deskryptory, symbole czy tematy i określniki. Słownik słów kluczowych nie jest zatem zamknięty - stanowi raczej wykaz użytych w różnych opisach jednostek i nie jest to słownik ujemny, zakazujący jakiś jednostek. Gramatyka JSK jest niepozycyjna (indeksowanie współrzędne).

Język swobodnych słów kluczowych nie posiada słownika, a jednostki pochodzą z indeksowanego tekstu i są wybierane przez indeksatora - z zasobu słownika czynnego (mentalnego).

Język unitermowy stanowi odmianę JSK i został stworzony w 1951 r. przez M. Taube'go (ang. unit term - termin jednostkowy). Unitermy są przeważnie jednowyrazowe - to równokształtne wyrazy (nie połączenia międzywyrazowe) - takie, które nie są złożone motywowane, tj. mają tylko jeden rdzeń (nie: helioterapia). Rozróżniamy:

Języka unitermowego używamy wpisując każdą jednostkę na osobną kartę katalogową danej jednostki. Np. karta KOMPUTER będzie zawierać wszystkie dokumenty (ich numery/sygnatury) z unitermem KOMPUTER. Dały podstawy do rozwoju języków deskryptorowych z np. przydatnymi wskaźnikami więzi i roli czy też jednostkami wielowyrazowymi.

Wady:

Zalety:

Użycie:

Tytuł

Słowa kluczowe

Typologia językowa; systemów leksykalnych i fleksyjnych a gramatyka normatywna

gramatyka normatywna; system leksykalny, system fleksyjny, typologia językowa

Ekspresja muzyczna i plastyczna dzieci nadpobudliwych w wieku przedszkolnym a motywacja wewnętrzna

ekspresja muzyczna, ekspresja plastyczna, dziecko nadpobudliwe, wiek przedszkolny, motywacja wewnętrzna

Akcesoria rytualne niezbędne do leczenia wspólnot wioskowych w Dzień Świętej Agaty

Akcesoria rytualne, wspólnota wioskowa, Dzień Świętej Agaty, leczenie

Wartość bezwzględna nauk idiograficznych i nomotetycznych filozofii polskiej

nauki idiograficzne, nauki nomotetyczne, filozofia polska, wartość bezwzględna

Darwinizm społeczny w indukcji enumeratywnej a poznanie empiryczne biologicznej koncepcji społeczeństwa

darwinizm społeczny, indukcja enumeracyjna, poznanie empiryczne, biologiczna koncepcja społeczeństwa,

Straty wojenne Ślązaków podczas II wojny sukcesyjnej śląska - analiza artykułów z Dziennika Polskiego

straty wojenne, II wojna sukcesyjna śląska, Ślązacy, Dziennik Polski

Wynalazek wojny religijnej a kultura rolnicza i wydajność pracy w Komunistycznej Partii Chin

Wojna religijna, kultura rolnicza, Komunistyczna Partia Chin, wydajność pracy, wynalazek

Drukarstwo i druki XVI wieku na ziemiach dzisiejszej Słowacji

Drukarstwo, Słowacja (XVI w.), księgarstwo, cenzura, rynek książki

Przedstawiono historię drukarstwa na ziemiach dzisiejszej Słowacji w XVI w. oraz stan naukowego opracowania wytworów drukarskich na tle sytuacji politycznej, wyznaniowej i kulturalnej. Ukazano przeszkody w rozwoju drukarstwa. Pierwszą z nich była niedostateczna alfabetyzacja, ponadto potrzeby ludzi wykształconych zaspokajał dowóz książek z zagranicy, gdzie miejscowe drukarnie zaopatrywały się w papier. Dodatkowym utrudnieniem była konieczność uzyskiwania pozwoleń na druk od władzy świeckiej i kościelnej. Opisano działalność drukarń wędrownych oraz ośrodki drukarstwa. Wskazano przejawy cenzury wobec luteran, którą spowodowała kontrreformacja w latach sześćdziesiątych XVI w. Przywileje dla drukarzy ograniczały produkcję niekatolickich książek. Musieli oni posiadać cesarskie zezwolenie. Oficyny działające bez takiego zezwolenia miały być zamknięte. Żeby uniknąć represji, słowaccy drukarze pracowali na obczyźnie. Wydawali oni publikacje m.in. w Wenecji, Pilznie, Norymberdze, Pradze, w Nysie na Śląsku. W XVI w. rozwinął się również handel książką. Początki księgarstwa wiążą się z pracą wędrownych kupców. Studenci niemieckich uniwersytetów importowali książki. Współcześnie publikowane są prace naukowe o historii drukarstwa: bibliografie i katalogi. Słowacka Biblioteka Narodowa zaczęła przygotowywać katalog druków z XVI w. Ukazał się on w 4 tomach, a dalsze tomy są w opracowaniu; obecnie jest poddawany retrokonwersji.

Biblioteki cyfrowe w Polsce i ich zamierzenia : Seminarium Krajowej Rady Bibliotecznej i Biblioteki Narodowej

Konferencja, Biblioteka cyfrowa, Technologia komputerowa

Omówiono Seminarium Krajowej Rady Bibliotecznej i Biblioteki Narodowej zatytułowane ,,Biblioteki cyfrowe w Polsce i ich zamierzenia", które odbyło się w Warszawie 8 lutego 2006 r. w siedzibie BN. Spotkanie zostało przygotowane przez Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich, Krajową Radę Biblioteczną i BN, z udziałem przedstawicieli bibliotek, instytucji zainteresowanych tematyką oraz reprezentantów władz rządowych. Celem spotkania było ,,zainicjowanie działań zmierzających do konsolidacji środowisk zaangażowanych w tworzenie bibliotek cyfrowych w Polsce". Opisano poszczególne referaty, m.in.: Elżbiety Stefańczyk, Joanny Pasztaleniec-Jarzyńskiej, Stanisława Czajki wraz z Ewą Potrzebnicką i E. Stefańczyk, Przemysława Szymańskiego, Bożeny Bednarek-Michalskiej, Marka Adamca, Marka Niezgódki, Mirosława Górnego. Podsumowano dyskusję końcową seminarium, na której poruszano m.in. kwestię stworzenia tezaurusa na potrzeby bibliotek cyfrowych, plany realizacji budowy wirtualnej biblioteki, racjonalnego wykorzystania funduszy i sprzętu.

C15 [4.11.2009] - Języki deskryptorowe

Podstawowe pojęcia: deskryptor, askryptor, artykuł deskryptorowy, tezaurus. Rodzaje deskryptorów: prosty, złożony, tytułowy, główny, węższy, szerszy, kojarzeniowy, modyfikator, identyfikator. Relacje odwzorowywane w języku deskryptorowym, wykładniki relacji (wskaźniki). Tezaurus jako słownik języka deskryptorowego. Wybrane typologie tezaurusów.

Literatura:

1) Babik W.: Języki informacyjno-wyszukiwawcze - charakterystyka funkcjonalno-strukturalna i metodologiczna. [W:] Informacja naukowa: rozwój, metody, organizacja. Pod red. Z. Żmigrodzkiego, W. Babika i D. Pietruch-Reizes. Warszawa 2006, s. 191-218 [zwłaszcza s. 211-212].

2) Słownik encyklopedyczny informacji, języków i systemów informacyjno-wyszukiwawczych. Oprac. B. Bojar. Warszawa 2002.

3) Ścibor E., Tomasik-Beck J.: Metodyka budowy tezaurusów. Warszawa 1995.

Gramatyka niepozycyjna, słownictwo paranaturalne

Deskryptor - elementarna jednostka leksykalna, będąca wyrażeniem autosyntaktycznym języka deskryptorowego. Najczęściej to rzeczowniki, rzeczowniki odczasownikowe

Askryptor - odpowiednik słowny deskryptora, stanowiący słowo kluczowe pewnych dokumentów w zbiorze wyszukiwawczym danego systemu informacyjno-wyszukiwawczego. Np. auto - SAMOCHÓD, gdzie “auto” jest askryptorem deskryptora SAMOCHÓD. Terminy zakazane, najczęściej synonimy.

Artykuł deskryptorowy - jednostka tezaurusa złożona z deskryptora tytułowego (czasem też jego definicja a także objaśnienie (w wypadku wieloznaczności)), innych deskryptorów (związanych z nim wybranymi relacjami paradygmatycznymi) oraz ewentualnie askryptora (czy też askryptorów) i uwag typu scope note (wyjaśnia znaczenie homonimu np. Odra rzeka, Odra choroba) wraz z odpowiednimi wykładnikami relacji zachodzących między tymi wyrażeniami.

Tezaurus (1): tezaurusy filologiczne - słownik odwzorowujący strukturę pola semantycznego danego języka. Artykuł słownikowy tezaurusa składa się z hasła, będącego nazwą określonego pola semantycznego, wyrażeń, tworzących to pole, najczęściej są to: synonimy, hiponimy, hiperonimy, antonimy oraz tzw. Wyrażenia pokrewne (skojarzone) połączone z nim określonymi relacjami asocjacyjnymi, w tym relacjami podobieństwa znaczeniowego, oraz ewentualnie z informacji dodatkowych dotyczących relacji semantycznych między tymi wyrażeniami oaz użycia tych wyrażeń. Pierwszym takim tezaurusem był Roget's Thesaurus of English Words and Phrases (1852).

Tezaurus (2): tezaurusy dokumentacyjne - słownik języka deskryptorowego, który obok deskryptora podaje deskryptory związane z nim wyróżnionymi relacjami paradygmatycznymi oraz askryptory. Pierwszy taki tezaurus był z 1964 roku - 924 jednostki, 307 617 askr. sekr. W 1974 było 730 jednostek, 307 deskryptorów, 297 askryptorów. W 1974 w Rosji - 6406 jednostek, 1033 d, 5373a, w 1988: 3092, 329d, 329a, tezaurus bibliotekarski 276, 1994: 1312d, 680a. Wyróżnia się następujące rodzaje tezaurusów, zależnie od:

specjalistyczne:

Deskryptor prosty - równokształtny z jednym wyrazem ortograficznym języka naturalnego. Jego forma gramatyczna jest z góry określona (zwykle to rzeczownik lub przymiotnik)

Deskryptor złożony - równokształtne z wielowyrazową frazą rzeczownika języka naturalnego

Deskryptor tytułowy - deskryptor stanowiący hasło artykułu deskryptorowego

Deskryptor główny - deskryptor niepodporządkowany hierarchicznie żadnemu innemu deskryptorowi (niepowiązany z szerszymi, węższymi itp.)

Deskryptor węższy - deskryptor związany z deskryptorem tytułowym relacją podrzędności - np. Język sztuczny - Język

Deskryptor szerszy - deskryptor związany z deskryptorem tytułowym relacją nadrzędności - np. Język - Język sztuczny

Deskryptor kojarzeniowy (asocjacyjny, pokrewny) - deskryptor związany z deskryptorem tytułowym jedną z (wyspecjalizowanych lub nie) relacji skojarzeniowych - np. Cybernetyka - Teoria informacji

Modyfikator (deskryptor pomocniczy, aspektowy) - elementarna jednostka leksykalna, będąca wyrażeniem synsyntaktycznym języka deskryptorowego, pełniąca funkcję wykładnika językowego kategorii. Przez kategorię rozumie się akcydentalne cechy funkcjonalne (np. materiał badawczy, surowiec) lub kategorię ontologiczną (np. Szkoły wyższe - Organizacja; psychologia - Nauczanie)

Identyfikator - wyrażenie autosyntaktyczne języka deskryptorowego równokształtne z nazwą własną, np. Uniwersytet Warszawski. Najczęściej identyfikatory są umieszczane w oddzielnych wykazach dołączanych do tezaurusów.

Relacje:

SAMCHÓD

NU auto

DW SAMOCHÓD OSOBOWY

DW SAMOCHÓD CIĘŻAROWY

DS POJAZDY MECHANICZNE

KD MECHANIKA POJAZDOWA

KD KIEROWCA

KD WYŚCIGI SAMOCHODOWE

KOBIETA

NU pani

NU dama

DW DZIEWCZYNA

DW STARUSZKA

DS CZŁOWIEK

KD FEMINIZM

KD PŁEĆ

POJAZD ROLNICZY

DW TRAKTOR

DW KOMBAJN

DS POJAZD

DS SPRZĘT ROLNICZY

DK ROLNIK

DK MASZYNA

DĄBROWSKI J.H.

DS HISTORIA POLSKI - XVIII W.

KD WOJNY NAPOLEOŃSKIE

MATEMATYKA

NU matma

DW GEOMETRIA

DW LOGIKA

DW ARYTMETYKA

DS NAUKI ŚCISŁE

KD LICZBA

KD MATEMATYK

KD FIZYKA

EWOLUCJA

NU teoria ewolucji

NU teoria Darwina

DS ROZWÓJ SPOŁECZNY

KD KAROL DARWIN

KD ZWIERZĘTA

KD ROŚLINY

KD CYWILIZACJA

PROGRAM

NU aplikacja

DW PROGRAM BIUROWY

DW PROGRAM BIBLIOTECZNY

DW GRA KOMPUTEROWA

DS OPROGRAMOWANIE

KD PROGRAMOWANIE

KD INFORMATYK

kobieta

C16 [18.11.2009] - Języki deskryptorowe

Metodyka budowy tezaurusów. Etapy procesu tworzenia tezaurusów. Problemy językowe przy opracowaniu tezaurusa.

Przegląd tezaurusów z zakresu informacji naukowej. Omówienie zagranicznych tezaurusów z informacji naukowej.

Literatura:

1) Babik W.: Języki informacyjno-wyszukiwawcze - charakterystyka funkcjonalno-strukturalna i metodologiczna. [W:] Informacja naukowa: rozwój, metody, organizacja. Pod red. Z. Żmigrodzkiego, W. Babika i D. Pietruch-Reizes. Warszawa 2006, s. 191-218 [zwłaszcza s. 211-212].

2) PN-92/N-09018. Tezaurus jednojęzyczny: zasady tworzenia, forma i struktura.

3) Słownik encyklopedyczny informacji, języków i systemów informacyjno-wyszukiwawczych. Oprac. B. Bojar. Warszawa 2002.

4) Ścibor E., Tomasik-Beck J.: Metodyka budowy tezaurusów. Warszawa 1995.

5) Woźniak-Kasperek J.: Podstawy budowy tezaurusa: poradnik. Warszawa 2005.

6) Tomasik-Beck J.: Tezaurusy obcojęzyczne z zakresu informacji naukowej. „PTINT” 1999, nr 2, s. 32-40.

Układ tezaurusa

Metody budowania tezaurusów:

2001 - Polski tezaurus informacji naukowej

2005 - Najnowszy amerykański (angielski?) tezaurus informacji naukowej - Assis&T

W części graficznej umieszczamy tylko deskryptory, nie askryptory

Do pracy:

20 deskryptorów (19min-25max) - zatrzymać się na tym poziomie, nie trzeba wyczerpywać tematu

ma być część graficzna z 3 poziomami

termin: 6 stycznia

C17 [25.11.2009] - typy klasyfikacji JIW

Podstawowa terminologia: klasyfikacja, klasyfikowanie, klasa (definicja, rodzaje), symbol klasyfikacyjny, zasada podziału, podział logiczny, gałąź klasyfikacyjna, łańcuch klasyfikacyjny, szereg klasyfikacyjny, faseta. Klasyfikacja a typologia. Klasyfikacja nauk a klasyfikacja piśmiennictwa. Typy klasyfikacji piśmiennictwa (ze względu na zakres pola semantycznego, strukturę, zastosowanie).

Literatura:

1) Babik W.: Języki informacyjno-wyszukiwawcze - charakterystyka funkcjonalno-strukturalna i metodologiczna. [W:] Informacja naukowa: rozwój, metody, organizacja. Pod red. Z. Żmigrodzkiego, W. Babika i D. Pietruch-Reizes. Warszawa 2006, s. 191-218 [zwłaszcza s. 206-208].

2) Bielicka L. A., Ścibor E.: Języki informacyjne. Rodzaje i zastosowanie w działalności informacyjnej. Warszawa 1982, s. 7-18, 27-30.

3) Słownik encyklopedyczny informacji, języków i systemów informacyjno-wyszukiwawczych. Oprac. B. Bojar. Warszawa 2002.

4) Sosińska-Kalata B.: Klasyfikacja: struktury organizacji wiedzy, piśmiennictwa i zasobów informacyjnych. Warszawa 2002.

5) Ścibor E.: Klasyfikacja piśmiennictwa. Olsztyn 1996, s. 31-39.

Klasa to zespół obiektów, posiadających przynajmniej jedną cechę wspólną. Każda klasa ma nazwę („stół”), treść (wszystkie wspólne cechy stołów - blat oparty na nogach) i zakres (wszystkie desygnaty - wszystkie stoły).

Podział

Cechę, według której dokonujemy podziału nazywamy zasadą podziału, albo podstawą podziału. Podział logiczny powinien być rozłączny (jeden element musi być tylko w jednej klasie) i adekwatny (wszystkie elementy uniwersum).

Klasyfikacje są uniwersalne i branżowe (specjalne)

Klasyfikacje monohierarchiczne - jedna zasada podziału i jedno drzewo hierarchiczne

Klasyfikacje fasetowe (polihierarchiczne) - na jednym stopniu podziału można stosować wiele zasad podziału, co nie pozwala na uporządkowanie wyodrębnionych w ten sposób klas w jedno drzewo klasyfikacyjne

Faseta - zbiór klas, wyodrębniony według jednej zasady podziału i uporządkowanych według relacji generycznej. Fasety mogą być grupowane w kategorie, nazywane są dlatego podkategoriami.

Klasyfikacja nauk dzieli dziedziny, klasyfikacja piśmiennictwa - literaturę.

Klasa macierzysta: Krzesło:

Klasa węzłowa to klasa która dzieli się na następne klasy

Klasyfikacje stosowane już było w Bibliotece Assurbanipala

C18 [02.12.2009]

Zadanie: Klasyfikacja dwukropkowa Ranganatana - kiedy powstała, kto był autorem, jakimi symbolami są oznaczane działy i klasy główne, jak wygląda poziom drugiego poziomu (litery lub cyfry), jaki jest symbol klasyfikacyjny oznaczający informację naukową (information science).

JIW typu klasyfikacji.

Klasyfikacja wyliczająca a klasyfikacja fasetowa - metodyka tworzenia (ćwiczenie praktyczne: porządkowanie zestawów pojęć według zasad obydwu typów klasyfikacji). Klasyfikacje tematyczne (szczytowe) - definicja, możliwe zastosowania, przykłady.

Literatura:

1) Babik W.: Języki informacyjno-wyszukiwawcze - charakterystyka funkcjonalno-strukturalna i metodologiczna. [W:] Informacja naukowa: rozwój, metody, organizacja. Pod red. Z. Żmigrodzkiego, W. Babika i D. Pietruch-Reizes. Warszawa 2006, s. 191-218 [zwłaszcza s. 206-208].

2) Bielicka L. A., Ścibor E.: Języki informacyjne. Rodzaje i zastosowanie w działalności informacyjnej. Warszawa 1982, s. 7-18, 27-30.

3) Słownik encyklopedyczny informacji, języków i systemów informacyjno-wyszukiwawczych. Oprac. B. Bojar. Warszawa 2002.

4) Sosińska-Kalata B.: Klasyfikacja: struktury organizacji wiedzy, piśmiennictwa i zasobów informacyjnych. Warszawa 2002.

5) Ścibor E.: Klasyfikacja piśmiennictwa. Olsztyn 1996, s. 31-39.

Klasyfikacja dwukropkowa KDR (Colon classification)

Autor: Shiyali Ramamrita Ranganathan (1892-1972) - matematyk i biblitekarz z Indii, twórca pięciu praw Ranganatana, związany z uniwersytetem w Madrasie, kształcił się w Londynie, by pełnić stanowisko bibliotekarza uniwersyteckiego i uporządkować księgozbiór. Później profesor uniwersytetu w Delhi.

Data powstania: 1. wersja: 1933 (1. wydanie), 1939 (2.), 1950 (3.). 2 wersja: 1950-1952 (1952, 1957, 1960, przedruk 1963)

Symbole działów i klas głównych: duże litery A-Z (dla dziedzin wiedzy, Z, A dodają nowe kategorie główne, jak zabraknie na nie miejsca) i cyfry arabskie (dla działów ogólnych)

Z Generalia

1 Wiedza ogólnie

2 Bibliotekarstwo

3 Nauka o książce

4 Dziennikarstwo

A Nauki przyrodnicze

AZ Nauki matematyczne

B Matematyka

BZ Nauki fizyczne

C Fizyka

D Inżynieria_

E Chemia

F Technologia

G Biologia

H Geologia

HZ Górnictwo

I Botanika

J Rolnictwo

K Zoologia

KZ Hodowla zwierząt

L Medycyna

LZ Farmakognozja_

M Nauki stosowane

Doświadczenia duchowe i mistycyzm

MZ Nauki humanistyczne i społeczne

MZA Nauki humanistyczne

N Sztuki piękne

NX Literatura i język

O Literatura

P Językoznawstwo

Q Religia_

R Filozofia

S Psychologia

Nauki społeczne

T Wychowanie

U Geografia

V Historia

W Nauki polityczne

X Ekonomika

Y Socjologia

YX Praca społeczna

Z Prawo_

Kolejne poziomy klasyfikacji: tworzy się je poprzez dodanie cyfr arabskich, później (następny poziom) A.

Poddziały wspólne obok klas głównych (5 podstawowych kategorii filozoficznych):