Rehabilitacja
(łac. re - znów; habilis - sprawny)

• w medycynie oznacza przywracanie sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej (także zawodowej), utraconej wskutek schorzeń i urazów, przez stosowanie działań usprawniających i terapeutycznych

• Jest to proces medyczno-społeczny, którego celem jest przywrócenie człowiekowi niepełnosprawnemu utraconych funkcji w przebiegu choroby, a także wad rozwojowych i wrodzonych.

Innymi słowy rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności

-organizacyjnych,

-leczniczych,

-psychologicznych,

-technicznych,

-szkoleniowych,

-edukacyjnych

-społecznych,

Działania te zmierzają do osiągnięcia możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej. Przy czym trzeba zaznaczyć, że osoba uczestnicząca w zajęciach rehabilitacyjnych musi być aktywna

-Rehabilitacja najczęściej rozumiana jest jako ciągły, trwający proces społeczny, wynikający z działania różnych instytucji samorządowych, ogólnopaństwowych, charytatywnych oraz fundacji - a jej celem jest stworzenie takich warunków by osoba niepełnosprawna mogła powrócić do pełni zdrowia

• W wypadku braku możliwości powrotu do pełni zdrowia wykształciła mechanizmy kompensacyjne, które zastąpiłyby utracone funkcje organizmu.

Rehabilitacja jest procesem, który łączy oddziaływania o różnym charakterze i zakresie, aby przywrócenie utraconych sprawności było jak najpełniejsze, możliwe wczesne i trwałe

Model Rehabilitacji:

(według Prof. Wiktora Degii)

Powszechność - integralna część leczenia, obejmuje główne dyscypliny w leczeniu zamkniętym i otwartym.

Wczesność (zapoczątkowania) - rehabilitacja zaczyna się już w okresie podstawowego leczenia, co znacznie poprawia wyniki i skraca czas leczenia.

Kompleksowość - rehabilitacja uwzględnia wszystkie aspekty (leczniczy, zawodowy, społeczny).

Ciągłość - rehabilitacja jest procesem ciągłym, rozpoczęty proces rehabilitacji jest kontynuowany do końca.

• Ciągłość lub systematyczność zabiegów rehabilitacyjnych determinuje ich efektywność. Ważne jest, aby była spójność pomiędzy rehabilitacją medyczną, a rehabilitacją społeczno - zawodową, co daje wiarę pacjentowi w jego możliwości psychofizyczne i pozwala z optymizmem patrzyć w przyszłość.

•         Proces rehabilitacji nie może mieć charakteru sporadycznego, jednorazowego - powinien to być stały element życia osoby niepełnosprawnej w kolejnych fazach jego rozwoju osobniczego

• Rehabilitacja psychologiczna:

• polega na udzieleniu osobie niepełnosprawnej pomocy w pokonywaniu oporów psychicznych związanych z niepełnosprawnością oraz w przystosowaniu się do otoczenia.

Rola rehabilitacji psychicznej jest olbrzymia. Musi ona zawierać takie elementy, które doprowadzą do powstania profilaktyki inwalidztwa. Rehabilitacja psychiczna pozwala zachować wiarę przez osobę niepełnosprawną w poprawę sytuacji zdrowotnej, rodzinnej i społecznej

->Warunkiem niezbędnym do efektywnego przebiegu kompleksowej rehabilitacji są:

-akceptacja,

-motywacja,

-aktywna postawa ,

-realna ocena swoich możliwości,

-adaptacja do życia,

-wypracowanie nowego planu życiowego,

-psychoterapia,

-ergoterapia (terapia zajęciowa ; muzykoterapia, psychorysunek, biblioterapia, choreoterapia)

Rehabilitacja społeczna

• zajmuje się relacjami socjo-społecznymi, jej celem jest umożliwienie osobie niepełnosprawnej aktywnego udziału we wszystkich przejawach życia społecznego

Rehabilitacja społeczna jest procesem, który zmierza do przywrócenia samodzielności społecznej osobie, która jest jej pozbawiona, a tym samym znajduje się poza nawiasem normalnego życia społecznego. Każdy członek społeczności ma prawo korzystać ze zdobyczy jakie to społeczeństwo wypracowało. Rehabilitacja społeczna obejmuje też edukację osób zdrowych w zakresie koniecznym dla zrozumienia potrzeb niepełnosprawnych i akceptacji ich jako normalnych pełnoprawnych członków społeczeństwa. Proces ten musi objąć rodziny niepełnosprawnych by jako pierwsze zaakceptowały inwalidę w domu i stworzyły mu korzystne warunki życia w rodzinie. Całe społeczeństwo powinno dbać o zatarcie różnic między sprawnymi i niepełnosprawnymi. Likwidacja wszystkich barier uniemożliwiających normalne funkcjonowanie inwalidów powinno być ważną sprawą dla sprawnych i niepełnosprawnych.

Rehabilitacja ruchowa

• Jest to usprawnianie układu kostno - mięśniowo - nerwowego

NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ

• osoba niepełnosprawna to taka, u której stałe lub długotrwałe naruszenie sprawności organizmu trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia pełnienie ról społecznych.

- w rozumieniu formalnym, aby dana osoba mogła być uznana za niepełnosprawną, musi spełniać wymogi zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych

Biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności, możemy wyróżnić:

1. osoby z niepełnosprawnością fizyczną, do których należą:

• osoby z uszkodzeniem narządu ruchu - niepełnosprawnością motoryczną,

• osoby z przewlekłymi chorobami wewnętrznymi,

osoby z niepełnosprawnością sensoryczną (uszkodzenie narządów zmysłów), do których zalicza się:

• osoby niewidome i słabo widzące,

• osoby niesłyszące i słabosłyszące,

• osoby z niepełnosprawnością psychiczną, wśród których możemy wyróżnić:

• osoby z chorobą psychiczną,

• osoby z niesprawnością intelektualną.

• W Polsce obowiązuje podwójny system orzekania o niepełnosprawności:

-do celów ubezpieczeń społecznych,

-do celów rehabilitacyjnych, pomocy społecznej itp.

• W zależności od rodzaju instytucji orzekającej osoba może mieć orzeczony stopień:

-lekki, częściowo niezdolny do pracy,

-umiarkowany, całkowicie niezdolny do pracy,

-znaczny, całkowicie niezdolny do pracy i samodzielnej egzystencji.

• Uszkodzenie - jest to strata, lub wada psychiczna, filozoficzna, anatomiczna struktury, albo czynności

• Upośledzenie - jest to niekorzystna (gorsza) sytuacja danej osoby, będąca wynikiem uszkodzenia lub niepełnosprawności, polegającej na ograniczeniu, lub uniemożliwieniu wypełniania ról, które powszechnie uważane są za normalne

-Biorąc pod uwagę wiek osoby upośledzonej, płeć, oraz czynniki kulturowe i społeczne

Rehabilitacja Integracyjna

• Jest to połączenie rehabilitacji medycznej skupiającej się wyłącznie na działaniach leczniczych z działaniami o charakterze prawnym, kulturowym, zawodowym, czy edukacyjnym -których liczba stale rośnie.

• Działania te mają wspólny cel tzw. możliwie najpełniejszą integracje osób niepełnosprawnych ze społeczeństwem

- dlatego, chcąc spełnić wymóg wszechstronności adekwatny do potrzeb i osiągnięć, trzeba termin rehabilitacja medyczna rozszerzyć - zastępując go określeniem r. integracyjnej

Rehabilitacja medyczna

• dziedzina medycyny zajmująca się przystosowaniem do normalnego życia osób, które doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia. Zadaniem rehabilitacji jest przywrócenie lub kompensacja utraconych wskutek choroby lub urazu sprawności, nie tylko narządu ruchu, lecz również innych narządów, i przystosowaniem poszkodowanych do normalnego bytowania w społeczeństwie

Z pojęciem rehabilitacji medycznej wiąże się w sposób nierozerwalny fizjoterapia, przez którą rozumie się:

- Kinezyterapię

- Fizykoterapię

- Masaż

KINEZYTERAPIA - Opiera się na leczeniu ruchem (gimnastyka leczenia). Podstawą tej dziedziny fizjoterapii są ćwiczenia ruchowe. Ruch staje się środkiem leczniczym, mającym wpływ na cały organizm. Zadaniem kinezyterapii jest maksymalne usunięcie niesprawności fizycznej (narządy ruchu) i przygotowanie do dalszej rehabilitacji np. społecznej.

Kinezyterapia stosowana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po zabiegach operacyjnych, po udarach mózgu, po zawale serca, a także w okresie ciąży jako przygotowanie do porodu.

Kinezyterapia dzieli się na miejscową i ogólną.

Kinezyterapia o działaniu miejscowym (lokalnym)

• Skupia wszystkie lecznicze oddziaływania ruchu i ośrodków pomocniczych, które dotyczą narządów ruchu, czy miejsca gdzie zlokalizowane jest schorzenie (np. kikut kończyny po amputacji)

• Jej celem jest pełne przywrócenie utraconych funkcji lub uruchomienie mechanizmu kompensacji lokalnej, które zastąpią te utracone.

• Nie oddziaływuje na wydolność ustrojową,

• Podczas typowych dla niej ćwiczeń pracuje nie więcej niż 30% masy mięśniowej Składają się na nią ćwiczenia:

• Bierne

• Czynno-bierne

• Czynne w odciążeniu

• Czynne oporowe

• Samowspomagające

• Izometryczne

• Oddechowe

• Relaksacyjne

ćwiczenia bierne - wykonywane przez rehabilitanta lub aparat CPM (Continuous Passive Motion - ciągły bierny ruch) bez czynnego udziału chorego;

ćwiczenia izometryczne - czynne napinanie mięśni bez zmiany ich długości;

ćwiczenia czynno-bierne - ruch wykonywany jest biernie natomiast pacjent czynnie rozluźnia mięśnie;

ćwiczenia samowspomagane - pacjent siłą mięśni kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni;

ćwiczenia w odciążeniu - wykonywanie ruchu przy odciążeniu ćwiczonego odcinka ciała;

Kinezyterapia o działaniu ogólnym-Wykorzystuje się w niej do ćwiczeń ,zdrowe nie objęte procesem chorobowym narządy i części ciała.

-Jej zadaniem jest przywrócenie funkcji niepełnosprawnych w wyniku choroby narządów organizmu

Składają się na nią ćwiczenia:

• ćwiczenia ogólnokondycyjne;

• ćwiczenia gimnastyki porannej;

• ćwiczenia w wodzie;

• sport inwalidów.

Cele Kinezyterapii:

• Zapobieganie ograniczeniom ruchomości w stawach

• Zapobieganie osłabieniu mięśni i ich zanikom

• Zapobieganie obrzękom

• Przywracanie prawidłowej ruchomości w stawach oraz siły i wytrzymałości mięśni

• Redukcja nerwowo-mięśniowa

• Poprawa koordynacji i równowagi

• Korekcja wad postawy ciała

• Poprawa czynności układu krążeniowo-oddechowego

• Zwiększenie wydolności i sprawności ogólnej

Metody Kinezyterapii

• To dostosowanie dokładnie opracowanych schematów i postępowań oraz wzorców ruchowych do leczniczych potrzeb określonych jednostek chorobowych, czy jednorodnych pod względem etiologi schorzeń

• Metody KINEZYTERAPII powstałe w odległym czasie, w niewielkim stopniu wykorzystują leczniczą rolę ruchu (np. metoda Kenny), natomiast te o młodszym rodowodzie (np. NDT) charakteryzują się znakomitą diagnostyką psychofizyczną i już szerokim wykorzystaniem ruchu obok innych, często dość licznych działań.

FIZYKOTERAPIA

• Jedna z ważniejszych składowych leczenia w kompleksowej fizjoterapii przy czym jej udział jest różny w zależności od rodzaju schorzeń.

• Największe zastosowanie znajduje w leczeniu schorzeń narządu ruchu

Leczenie Fizykalne wpływa na:

• Przyspieszenie gojenia ran pourazowych i pooperacyjnych.

• Zmniejszenie odczynów bólowych, niejednokrotnie bez potrzeby stosowania środków farmakologicznych, co daje podwójną korzyść

-przyśpiesza możliwość wprowadzenia ruchu jako środka leczniczego

-osłania narządy jamy brzusznej przed szkodliwymi działaniami tych środków

• Poprawę stanu miejscowego nerwów obwodowych, działając na nie zarówno tonizująco i pobudzająco.

• Cały ustrój przez oddziaływanie selektywne na poszczególne tkanki i narządy.

Metody fizykoterapii

• Światłolecznictwo - leczenie światłem naturalnym (Helioterapia) lub sztucznym (Aktynoterapia), które emituje głównie promienie podczerwieni, nadfioletowe (lampa kwarcowa); lub skojarzone światło obu typów.

• Laseroterapia - zajmuje się gównie chorobami skóry

• Elektroterapia - obejmuje stosowanie prądu galwanicznego, prądów małej, średniej i wielkiej częstotliwości

• Prądy wielkiej częstotliwości -oddziaływanie na skórę poprzez drgania elektromagnetyczne

• Pola magnetyczne małej częstotliwości- magnetoterapię polegającą na stosowaniu, przede wszystkim, pulsującego pola magnetycznego małej częstotliwości

• Ultradźwięk -fale wysokiej częstotliwości, stosowane np. na cellulit

• Termoterapia - obejmującą hydroterapię, prądy wielkiej częstotliwości, ultrasonografię, promienie podczerwone, parafinoterapię, krioterapię

• Masaż

Masaż leczniczy dzieli się na:

• Klasyczny

• Ogólny (CAŁEGO CIAŁA)

• Odcinkowy (NP. JEDNEJ KOŃCZYNY)

• Miejscowy (MASAŻ OKOLICY 1 STAWU)

• Segmentarny

• Jest to jedna z głównych składowych działu fizjoterapii; stanowi jeden ze sposobów, za pomocą którego przez oddziaływanie na powierzchnię skóry (strefy Heada) i tkanek głębiej leżących, można wpłynąć na odległe ogniska chorobowe na drodze odruchowej.

Oba masaże wykonywane są techniką chwytów ręcznych:

Głaskanie, Rozcieranie, Ugniatanie, Oklepywanie, Wstrząsanie

• Podobnie jak w fizykoterapii wpływ masażu wyraża się w odczynach miejscowych (w tkankach bezpośrednio poddanych masażowi) i ogólnoustrojowych, wywierające wpływ na narządy wewnętrzne.

Do odczynów miejscowych zaliczamy:

• Rozszerzenie światła naczyń krwionośnych (przekrwienie miejscowe)

• Poprawę fizjologicznego napięcia i trofiki tkanek

• Wpływ na przemianę materii (tkankową)

• Rozluźnienie napięcia mięśni

• Rozluźnienie tkanki łącznej podskórnej

• Uelastycznienie blizn

• Złagodzenie stanów bólowych

• Odprowadzenie z tkanek produktów przemiany materii przez układ nerwowy (w zależności od rodzaju zastosowanego masażu)

Do odczynów ogólnych zalicza się:

• Działania odruchowe na narządy wewnętrzne

• Wpływ na ogólną przemianę materii

• Działanie pobudzające lub uspokajające

(w zależności od rodzaju zastosowanego masażu)

• Wpływ na termoregulację ustroju

• Fizjoterapia oprócz tego, że staje się trwale jednym z głównych członów kultury fizycznej to jeszcze przesuwa się do przodu dystansując sport wyczynowy.

Dlatego można założyć, że znaczenie fizjoterapii, a raczej FIZJOPROFILAKTYKI, będzie stale wzrastać, ze względu na wymogi ogólnospołeczne w skali całego świata

- WZROST TZW. CHORÓB CYWILIZACYJNYCH

** Wczesność w rozpoczęciu procesu rehabilitacji sprowadza się do jak najwcześniejszego rozpoznania dysfunkcji, społecznych barier, zespołowego rozwiązywania problemów zdrowotnych, jak najszybszego podjęcia leczenia i usprawniania oraz opracowania odpowiedniego programu terapeutycznego dla danej osoby i niepełnosprawności.

        Kompleksowość obejmuje wszechstronne działania mające na celu usprawnianie i przywracanie ograniczonej sprawności fizycznej i psychicznej.

Realizacja procesu rehabilitacji kompleksowej przekracza możliwości lekarza i wymaga działania tzw. zespołu rehabilitacyjnego składającego się z:

 lekarza - specjalisty z rehabilitacji

 magistra kierunku rehabilitacji /obecnie przyjęto nazwę fizjoterapii/

 technika fizjoterapii, tj. absolwenta Medycznego Studium Zawodowego

 ergoterapeuty /terapeuta zajęciowy/

 psychologa

 asystenta socjalnego

 instruktora pracy zawodowej

 technika zaopatrzenia ortopedycznego

 pedagoga specjalnego

Prezentacja druga- Osoba rehabilitowana jako podmiot.

Podejście fizjoterapeuty do pacjenta.

Ogólna metodyka rehabilitacji i taktyka postępowania fizjoterapeutycznego.

Hierarchia i racjonalizacja celów.

Zasady doboru środków, form i metod fizjoterapii

Rehabilitacja indywidualna polega na wnikliwym i wszechstronnym poznaniu jednostki w jej najróżnorodniejszych uwarunkowaniach.

Dopiero na takiej podstawie opartej z kolei na relacji osobowej z rehabilitowaną jednostką, można skutecznie realizować program terapeutyczno - wychowawczy.

Formy postępowania terapeutyczno - wychowawczego wg W. Dykcik

wczesna diagnoza i interwencja

wielostronna stymulacja

kompensacja

indywidualizacja

profilaktyka, i prewencja

wspieranie i wspomaganie

Uniwersalne zasady pracy rehabilitacyjnej

zasada sukcesu;

zasada ścisłej integracji różnych doświadczeń;

aktywnego wielostronnego mobilizowania i wzmacniania osiągnięć jednostki;

zasada doboru optymalnych metod, technik i środków specjalistycznej terapii zajęciowej;

zasada niezbędnego, odpowiedniego wykorzystania oprotezowania i oprzyrządowania;

zasada wyzwalania otwartości;

zasada pełnej akceptacji i tolerancji - partnerstwa i równości;

zasada przyjmowania różnych zakresów wolności i autonomii osób niepełnosprawnych;

zasada stopniowego, ewolucyjnego osiągania celów;

zasada uczenia się dla życia własnego i w środowisku;

zasada komplementarnego i zintegrowanego podejścia do człowieka niepełnosprawnego.

Celem rehabilitacji medycznej będącej integralną częścią postępowania medycznego, jest odzyskanie utraconej bądź naruszonej sprawności psychofizycznej jednostki. Rehabilitacja medyczna dotyczy chorych leczonych zachowawczo, jak i operacyjnie. W przypadku wad wrodzonych, celem jest optymalne usprawnienie naruszonych organów bądź układów.

Cele rehabilitacji leczniczej są ukierunkowane na:

profilaktykę upośledzenia sprawności fizycznej i psychicznej dzieci z wrodzonymi lub nabytymi okołoporodowymi ubytkami sprawności

profilaktykę przewlekłego stanu upośledzenia sprawności fizycznej i psychicznej oraz stanu trwałego kalectwa

skrócenie okresu niewydolności fizycznej i psychicznej oraz zaburzeń funkcjonalnych

kompensację ubytków funkcji uszkodzonych narządów i układów organizmu ludzkiego.

W rehabilitacji psychicznej chodzi o to by inwalida:

-Realnie ocenił swoje możliwości w życiu codziennym, w pracy zawodowej, jak i w innych formach własnej aktywności;

-Możliwie szybko przyjął i pogodził się ze swoimi upośledzeniami i jego skutkami;

-Dostosował się do koniecznych ograniczeń, narzuconych mu przez inwalidztwo;

-Maksymalnie uaktywnił się i rozwinął swoje sprawności;

-Przystosował się i partycypował w życiu społecznym grupy (1969, s. 85)

W rehabilitacji psychicznej chodzi o to by inwalida:

-Realnie ocenił swoje możliwości w życiu codziennym, w pracy zawodowej, jak i w innych formach własnej aktywności;

-Możliwie szybko przyjął i pogodził się ze swoimi upośledzeniami i jego skutkami;

-Dostosował się do koniecznych ograniczeń, narzuconych mu przez inwalidztwo;

-Maksymalnie uaktywnił się i rozwinął swoje sprawności;

-Przystosował się i partycypował w życiu społecznym grupy

Ćwiczenia na sali gimnastycznej powinny być powiązane z zajęciami terapii zajęciowej, tak aby były dalszym ciągiem tych ćwiczeń.

Ważny jest dobór odpowiedniej formy ćwiczeń np. gry i zabawy dla dzieci itp..

Prezentacja 3- Fizjoterapia jako element rehabilitacji kompleksowej.
Zespół rehabilitacyjny - zależności i zasady współdziałania.

Zespół rehabilitacyjny- Stanowi grupę specjalistów zajmujących się rehabilitacja osób niepełnosprawnych

Założenia i cele:

Kompleksowe działanie zmierzające do przystosowania człowieka o niepełnosprawności fizycznej lub psychicznej, do życia w społeczeństwie…

Skład zespołu rehabilitacyjnego

lekarz specjalista w rehabilitacji medycznej

lekarz specjalista w dziedzinie balneologi

fizjoterapeuta *

pielęgniarka

psycholog kliniczny

logopeda

pracownik socjalny

ergoterapeuta

masażysta

technik ortopedyczny

Pedagog

Lekarz specjalista w rehabilitacji medycznej

Odpowiedzialny jest za cały proces rehabilitacji, kieruje pracą zespołu

Fizjoterapeuta

(Technik fizjoterapii, licencjonowany fizjoterapeuta, magister fizjoterapii), magister ze specjalizacją może kierować pracą gabinetu fizjoterapii i poradni rehabilitacyjnej, ale przy zapewnionej współpracy z lekarzem specjalista w rehabilitacji medycznej. W zespole fizjoterapeutów mgr. zawsze pełni funkcje kierownika zespołu i odpowiada przed ordynatorem oddziału za pracę swojego zespołu.

Ergoterapeuta

Terapeuta zajęciowy (prowadzi terapie przyłóżkową w zakresie samoobsługi w czynnościach życia codziennego, ćwiczenia w pracowni terapii zajęciowej, a także w podstawowym stopniu - proorientacje zawodową)

Technik ortopedyczny

Współpracuje w ustaleniu zaleceń dotyczących zaopatrzenia ortopedycznego, dokonuje niezbędnych pomiarów, wykonuje, dopasowuje, naprawia przedmioty ortopedyczne, prowadzi częściowy instruktaż dotyczący wykorzystania przedmiotów…

Plan rehabilitacji oraz jego modyfikacje.


Po uzyskaniu zaplanowanych badań dodatkowych i wstępnej obserwacji klinicznej (po 3 lub 4 dniach), na zebraniu zespołu rehabilitacyjnego z ordynatorem lub jego zastępcą ustala się program kompleksowej rehabilitacji, który stale może, a nawet powinien być modyfikowany wraz ze zmianami stanu zdrowia pacjenta.

Rehabilitacja kompleksowa

Kompleksowość rehabilitacji dotyczy wszechstronnego, jak to tylko możliwe podejścia do pacjenta zawsze postrzeganego jako podmiot, wokół którego potrzeb i problemów skupia się wysiłek całego zespołu rehabilitacyjnego i niezbędnych konsultantów. Z drugiej zaś strony potrzeby i problemy pacjenta winny być również oceniane i zaspokajane w aspekcie odzyskania możliwie pełnego powrotu do aktywnego życia społecznego (rodzina, szkoła, uczelnia, środowisko, praca zawodowa, aktywność społeczna). Problemy pacjenta muszą być rozwiązywane pod kątem leczniczym, psychologicznym, zawodowym i społecznym.

Modele rehabilitacji

Rehabilitacja psychologiczna

Rehabilitacja społeczna

Rehabilitacja ruchowa

Warunkiem niezbędnym do efektywnego przebiegu rehabilitacji kompleksowej są:

Akceptacja,

Motywacja,

Aktywna postawa,

Realna ocena swoich możliwości,

Adaptacja do życia,

Wypracowanie nowego planu życia,

Psychoterapia,

Ergoterapia,

Podział fizjoterapii:

• kinezyterapia

• fizykoterapia

• masaż

Kinezyterapia

- (gr. kinesis - ruch) - leczenie ruchem, gimnastyka lecznicza. Podstawą tej dziedziny fizjoterapii są ćwiczenia ruchowe. Ruch staje się środkiem leczniczym, mającym wpływ na cały organizm. Zadaniem kinezyterapii jest maksymalne usunięcie niesprawności fizycznej i przygotowanie do dalszej rehabilitacji, np. społecznej. Kinezyterapie dzieli się na miejscowa i ogółna.

Kinezyterapia miejscowa

Skupia wszystkie lecznicze oddziaływania ruchu i ośrodków pomocniczych, które dotyczą narządów ruchu, czy miejsca gdzie zlokalizowane jest schorzenie.

Jej celem jest pełne przywrócenie utraconych funkcji lub uruchomienie mechanizmu kompensacji lokalnej, które zastąpią te utracone.

Cele leczenia ruchem

- umożliwia uzyskanie maksymalnej poprawy utraconej funkcji,

- ułatwia wystąpienie procesów kompensacji,

- zabezpiecza przed wykształceniem nieprawidłowych   stereotypów ruchowych lub przywraca te utracone

- przeciwdziałania wtórnym zmianom w układzie   kostno-mięśniowym w postaci ograniczeń ruchu,

- zapobiega powikłaniom w układzie krążenia i oddychania,   które mogą wynikać z długotrwałego unieruchomienia.

Na kinezyterapie miejscowa składają się ćwiczenia:

bierne

czynno - bierne

-czynne w odciążeniu

czynne oporowe

Samowspomagające

izometryczne

oddechowe

relaksacyjne

Ćwiczenia bierne - wykonywane przez rehabilitanta bez czynnego udziału chorego

Ćwiczenia izometryczne - czynne napinanie mięśni bez zamiany ich długości

 ćwiczenia czynno-bierne - ruch wykonywany jest biernie natomiast pacjent czynnie rozluźnia mięśnie

Ćwiczenia samo wspomagane - pacjent siłą mięśni kończyny zdrowej wspomaga pracę osłabionych mięśni

Ćwiczenia w odciążeniu - wykonywane ruchy przy odciążeniu ćwiczonego odcinka ciała

Kinezyterapia ogólna
Ćwiczenia nie objętych choroba części ciała. Składają się na nią ćwiczenia ogólnokondycyjne, ćwiczenia w wodzie, oraz sport osób niepełnosprawnych

Metody kinezyterapii

PNF (odtwarzanie prawidłowej funkcji zaburzonej w przebiegu chorób neurologicznych lub ortopedycznych)

McKenzie (leczenie i diagnozowanie przyczyn bólów kręgosłupa (np.: dyskopatia), stawów obwodowych i kończyn, z wykorzystaniem dobranego indywidualnie dla każdego pacjenta zestawu ćwiczeń i terapii manualnej)

NDT - Bobath (stosowana przy rehabilitacji dzieci i dorosłych ze schorzeniami neurologicznymi)

Vojty (stosowana przy rehabilitacji dzieci i dorosłych ze schorzeniami neurologicznymi) 

Kaltenborn-Evjenth - (usuwanie dysfunkcji stawów nabytych w przebiegu schorzeń ortopedycznych, z wykorzystaniem specyficznych ruchów biernych  i terapii tkanek okołostawowych)

Mulligan (mobilizacje stawów w ruchu)

Fizykoterapia

jedna z form fizjoterapii i część medycyny fizykalnej, w której na organizm oddziałuje się rozmaitymi bodźcami fizycznymi, pobieranymi z natury (słońce, borowina) lub wytwarzanymi specjalnymi urządzeniami (krioterapia, prądy różnego rodzaju).

Fizykoterapia i jej metody lecznicze

-Elektroterapia

-Kąpiele elektryczno-wodne

-Pola elektromagnetyczne wielkiej częstotliwości

-Pola elektromagnetyczne małej częstotliwości

-Magnetoterapia

-Ultrasonoterapia - Ultradźwięki

-Balneoterapia

- Woda mineralna

- Borowina

l- kąpiel solankowa

- kąpiel kwasowo-węglowa

- kąpiel siarkowo-wodorowa

-Laseroterapia

-Helioterapia - kąpiele słoneczne

-Światłolecznictwo

- promienie podczerowne

- promienie nadfioletowe

-Hydroterapia (kąpiele, natryski, bicze szkockie itd..)

-Termoterapia

-Krioterapia

- miejscowa

- ogólna (kriokomora)

-Ciepłolecznictwo

l- sauna, łaźnia

Masaż:

- ogólny,odcinkowy,ogólny

Segmentarny-jako jeden z rodzajów masażu, jest zabiegiem fizykalnym. Składa się z szeregu chwytów i opracowań, których ściśle określona technika i kolejność wykonania, przy uwzględnieniu zasad dawkowania, pozwala na wykrywanie i usuwanie zmian chorobowych, a często również przyczyn chorobowych na drodze odruchowej. W odróżnieniu od masażu klasycznego, masaż segmentarny znajduje szczególne zastosowanie w leczeniu chorób narządów wewnętrznych.

Masaż klasyczny

jest metodą leczenia fizykalnego zewnętrznych i wewnętrznych objawów chorobowych, a w wielu przypadkach przyczyn chorobowych. Polega na mechanicznym drażnieniu tkanek. Wywiera pośredni i bezpośredni wpływ na organizm. Składa się z wielu chwytów, ruchów i opracowań (głaskania, rozcierania, ugniatania, oklepywania, wibracji, roztrząsania, wałkowania), których celem jest nie tylko leczenie, lecz także zapobieganie wielu chorobom. Masaż jest również integralną częścią odnowy biologicznej.

Do odczynów miejscowych zaliczamy

-Rozszerzenie światła naczyń krwionośnych

-Poprawę fizjologicznego napięcia tkanek

-Wpływ na przemianę materii (tkankową)

-Rozluźnienie napięcia mięsni

-Uelastycznienie blizn

-Złagodzenie stanów bólowych

Do odczynów ogólnych zalicza się:

-Działania odruchowe na narządy wewnętrzne

-Wpływa na ogólna przemianę materii

-Działania pobudzające lub uspokajające

-Wpływa na termoregulacje ustroju

Prezentacja 4

PODSTAWY FIZJOTERAPII SZPITALNEJ, AMBULATORYJNEJ I DOMOWEJ, REHABILITACJA SANATORYJNA I W OŚRODKACH REHABILITACYJNYCH, OBOZY I TURNUSY REHABILITACYJNE, SKUTECZNOŚĆ RÓŻNYCH ROZWIĄZAŃ ORGANIZACYJNYCH W OŚRODKACH REHABILITACYJNYCH

Fizjoterapia - forma leczenia środkami naturalnymi oparta na różnych formach energii fizycznej występującej w środowisku człowieka. Wykorzystuje bodźce termiczne, kinetyczne, mechaniczne, elektryczne, świetlne, chemiczne. Metody fizjoterapii to: balneoterapia (kąpiele lecznicze, kuracje pitne), klimatoterapia, fizykoterapia, kinezyterapia, terapia manualna.

Fizjoterapia jest pojęciem nadrzędnym, w stosunku do słowa fizykoterapia, z którym bywa stosowana zamiennie

CELE FIZJOTERAPII

zwalczanie bólu

 zwalczanie stanów zapalnych

 profilaktyka skutków dezadaptacji do bodźców termicznych

 zwiększanie odporności

 przeciwdziałanie skutkom hipokinezji

 poprawa i utrzymanie wydolności fizycznej

 usprawninie czynności regulacyjnych układu krążenia, oddychania, przemiany materii, termoregulacji, ukrwienia skóry

 usprawnienie czynności posczególnych narządów i całego organizmu

ETAPY REHABILITACJI WYSTĘPUJĄCE W USPRAWNIANIU PACJENTÓW

I etap - rehabilitacja szpitalna

II etap - rehabilitacja poszpitalna wczesna - sanatoryjna

III etap - rehabilitacja poszpitalna późna - ambulatoryjna

Etap I rehabilitacji w szpitalu realizowany jest w sposób bardzo intensywny, skracający czas pobytu chorego do optymalnego, bezpiecznego minimum.

Rozpoczęcie wczesnej, właściwie zaplanowanej rehabilitacji w szpitalu jest rzeczą niezmiernie istotną. Dzięki ogromnemu postępowi w diagnostyce (będące wynikiem wykorzystania różnorodnej, nowoczesnej aparatury medycznej), coraz doskonalszej farmakoterapii oraz nowoczesnym metodom leczenia (np. angioplastyka w świeżym zawale mięśnia sercowego), chorzy mogą w świadomy i bezpieczny sposób uczestniczyć w programie rehabilitacji, opuszczając szpital dużo wcześniej, niż miało to miejsce kilka lat temu.

Dzienna szpitalna rehabilitacja to program zakładający kompleksową opiekę chorym przebywającym w domach, po zakończeniu leczenia szpitalnego. Głównym celem programu jest poprawa sprawności i jakości życia chorych poprzez zintegrowane działania obejmujące fizjoterapię, terapię zajęciową, logopedię, psychoterapię, pracę socjalną, ergoterapię oraz nadzór lekarza rehabilitacji.

 Lecznictwo uzdrowiskowe - zorganizowana działalność polegającą na udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej, prowadzoną w uzdrowisku przez zakłady lecznictwa uzdrowiskowego przy wykorzystaniu warunków naturalnych, takich jak:

a) właściwości naturalnych surowców leczniczych,

b) właściwości lecznicze klimatu, w tym talassoterapia i subterraneoterapia oraz właściwości lecznicze mikroklimatu

• a także towarzyszące temu zabiegi fizykalne.

Zadaniem lecznictwa uzdrowiskowego jest utrwalanie wyników leczenia szpitalnego bądź ambulatoryjnego, a także zapobieganie powikłaniom lub zaostrzeniom w chorobach przewlekłych oraz rehabilitacja. Cechą charakterystyczną leczenia uzdrowiskowego jest wykorzystanie właściwości leczniczych środowiska naturalnego wód, gazów leczniczych, morza itp.), mających korzystny wpływ zapobiegawczym leczniczy i rehabilitacyjny i stwarzający optymalne warunki dla regeneracji sil psychologicznych i fizycznych.

Rozróżnia się pięć rodzajów zakładów lecznictwa uzdrowiskowego, a więc: przychodnie uzdrowiskowe, zakłady przyrodolecznicze, prewentoria uzdrowiskowe, sanatoria uzdrowiskowe oraz szpitale uzdrowiskowe.

Przychodnie uzdrowiskowe udzielają świadczeń ambulatoryjnych kuracjuszom, którzy przebywają w uzdrowisku na wczasach leczniczych lub mają skierowanie ze swojego zakładu opieki zdrowotnej.

Zakłady przyrodolecznicze wykonują zabiegi zlecone w ramach kuracji uzdrowiskowej u chorych leczonych ambulatoryjnie i u osób leczonych w sanatoriach i prewentoriach, jeżeli nie dysponują one odpowiednimi gabinetami usprawniającymi.

Sanatoria, prewentoria i szpitale uzdrowiskowe są zakładami opieki zdrowotnej zamkniętej, czyli stacjonarnej.

Prewentoria są przeznaczone dla osób odbywających kurację ze względów profilaktycznych.

Szpitale uzdrowiskowe łączą elementy leczenia szpitalnego ze specyficznymi ośrodkami oddziaływania leczniczego środowiska i stanowią kontynuację leczenia szpitalnego lub klinicznego.

PRZECIWWSKAZANIA DO LECZENIA UZDROWISKOWEGO:

•Ciężki stan ogólny

•Zaburzenia psychiczne

•Choroba nowotworowa

•Żółtaczka

•Choroby zakaźne

•Niewydolność krążenia, wątroby, oddechowa

•Niekontrolowana padaczka

•Alkoholizm, narkomania

• Ciąża i okres karmienia

• Niestabilna choroba wieńcowa

• Zaburzenia zakrzepowo - zatorowe

• Tętniak serca lub aorty

• Wiek powyżej 65

Rehabilitacja sanatoryjna jest przeznaczona dla osób chorych wymagających opieki lekarskiej i pielęgniarskiej oraz zabiegów przyrodoleczniczych przewidzianych programem kuracji.

Rehabilitacja ambulatoryjna - jest to specjalistyczne świadczenie lub zbiór świadczeń udzielanych przez lekarza specjalności: rehabilitacja medyczna, balneoklimatologia, medycyna fizykalna i osoby uprawnione do udzielania wyżej wymienionych świadczeń.

Fizjoterapia domowa (środowiskowa) - jest to rehabilitacja dla osób, które ze względu na stopień niepełnosprawności nie mogą dotrzeć do placówek  lecznictwa ambulatoryjnego.

CZAS TRWANIA REHABILITACJI DOMOWEJ

Program leczenia w warunkach domowych przewiduje leczenie przez okres 4 tygodni. Jeżeli pacjent po tym okresie nie rokuje poprawy należy rozważyć  przeniesienie ubezpieczonego do zakładu opiekuńczo- leczniczego lub innych placówek tego typu.

Lekarz ubezpieczenia zdrowotnego kieruje pacjenta do poradni rehabilitacyjnej. Lekarz poradni rehabilitacyjnej po wizycie w domu pacjenta podejmuje decyzje o leczeniu (ustala program leczenia).

Po zakończeniu procesu rehabilitacyjnego poradnia rehabilitacyjna informuje lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, na którego liście aktywnej znajduje się pacjent, o wynikach leczenia.

Turnus rehabilitacyjny jest formą aktywnej rehabilitacji, połączoną z elementami wypoczynku, mającą na celu przede wszystkim ogólną poprawę sprawności, wyrobienie zaradności, pobudzanie i rozwijanie zainteresowań. Program turnusu powinien zawierać elementy rehabilitacji zgodnej z rodzajem schorzenia osoby niepełnosprawnej oraz obejmować zajęcia kulturalno-oświatowe, sportowo-rekreacyjne oraz inne wynikające ze specjalistycznego rodzaju turnusu, z uwzględnieniem zajęć indywidualnych i grupowych.

CELE TURNUSU REHABILITACYJNEGO


Celem turnusu rehabilitacyjnego jest ogólna poprawa sprawności psychofizycznej oraz rozwijanie umiejętności społecznych uczestników, między innymi poprzez nawiązywanie i rozwijanie kontaktów społecznych, realizację i rozwijanie zainteresowań, a także przez udział w innych zajęciach przewidzianych programem turnusu.

Prezentacja nr 5 Niekonwencjonalne metody oddziaływań w rehabilitacji.

Czym jest medycyna niekonwencjonalna?

Medycyna niekonwencjonalna, inaczej paramedycyna, medycyna alternatywna lub medycyna komplementarna (pojęcie bardzo niejasne) zwana czasami medycyną naturalną, medycyną holistyczną - metody leczenia wcale lub słabo akceptowane przez medycynę głównego nurtu opartą na badaniach naukowych. Zalicza się do niej zarówno metody leczenia, które w opinii większości lekarzy są bezwartościowe (np. bioenergoterapia) jak i takie, których pewne elementy zaadoptowano do medycyny głównego nurtu (np. akwaterapia i fitoterapia). Część metod leczenia zaliczanych do medycyny niekonwencjonalnej ma swoje źródło w wielowiekowej tradycji (np. akupunktura), a inne powstały stosunkowo niedawno (np. homeopatia i bioenergoterapia).

-Dogoterapia

-Akupunktura

-Bioenergioterapia

-Taping

Dogoterapia to system ćwiczeń i zabaw z psami wspomagający rehabilitacje ruchową oraz umysłową dzieci i dorosłych. Najczęściej dotkniętych chorobami takimi jak:

-Autyzm

-Porażenie mózgowe

-Niedowład kończyn

Cele dogoterapii

-Podejmowanie różnych form działań ruchowych w obecności psa i w kontakcie z nim.

-Koncentracja uwagi.

-Pobudzenie zmysłów: wzroku, słuchu, i dotyku

-Kształtowanie pozytywnych emocji.

-Wykonywanie czynności pożądkowych w kontakcie z psem.

-Jeśli to możliwe- rozwijanie mowy, wzbogacanie słownictwa oraz nazywanie własnych emocji.

AKUPUNKTURA

Nazwa pochodzi z łac. acus- igła, punctum- punkt. Jest to wschodnioazjatycka metoda leczenia polegająca na nakłuwaniu złotymi lub srebrnymi igłami określonych punktów ciała.

Wskazania:

-Ostre i przewlekłe mięśniobóle,

-Choroba zwyrodnieniowa stawów,

-Zapalenie stawów,

-Dyskopatia, rwa kulszowa,

-Urazy sportowe,

-Porażenia i niedowłady,

-Padaczka,

-Zespół bolesnego barku,

Nie należy natomiast stosować jej:

-U osób w bardzo zaawansowanym wieku,

-U osób cierpiących na choroby skóry,

-U kobiet w ciąży (dotyczy tylko niektórych punktów),

-W chorobach nowotworowych,

-W chorobach zakaźnych,

-U osób psychicznie chorych lub będących pod wpływem alkoholu,

-W przypadku wyczerpania psychicznego i fizycznego.

Bioenergoterapia - kontrowersyjna, sprzeczna z wiedzą medyczną metoda terapeutyczna, w której środkiem leczniczym ma być oddziaływanie bliżej nieokreśloną ,,bioenergia'' przez terapeutę na pacjenta.

Bioenergoterapeuta dotykając ciała człowieka chorego przekazuje mu swoją energię poprzez oddziaływanie własnym biopolem. Przypuszcza się, że energia ta wyzwala lub pobudza w organizmie pacjęta mechanizmy immunologiczne jakie są w rezerwie. Z kolei one doprowadzają przez wytwarzanie całego systemu antyciał i skomplikowanych procesów neurologicznych do stanu przedchorobowego, czyli zdrowia.

Plusy bioenergoterapii

ogólne wzmocnienie całego organizmu, dopasowanie diety,

poprawa komfortu życia, uspokojenie, likwidacja kłopotów ze snem, wyciszenie, inne spojrzenie na świat (dystans),

zatrzymanie postępów choroby

ostrzeżenie przed chorobą, która dopiero może się pojawić.

ZASTOSOWANIE

bóle głowy, migreny, stres, depresje,

nerwice,

kłopoty z przewodem pokarmowym (bioenergoterapeuta układa odpowiednią dietę dla każdego pacjenta),

bóle kręgosłupa i stawów,

alergie,

bezsenność.

Taping

plastrowanie (nalepianie plastra). Polega na aplikacji na ciele, w ściśle określony sposób, nierozciągliwego lub elastycznego plastra. Nalepiony plaster jest źródłem bodźców wyłącznie mechanicznych (nie jest nasączony żadnym lekiem) i w zależności od rodzaju, sposobu i miejsca aplikacji, ma różnorakie oddziaływanie. Jedną z metod tapingu jest kinesiotaping.

Wpływ na funkcje mięśni:


redukcja zmęczenia mięśni

poprawa funkcji mięśni nadmiernie rozciągniętych

zmniejszenie wzmożonego napięcia mięśniowego

zwiększenie zakresu ruchu

usunięcie bólu

Kinesiotaping - metoda terapeutyczna polegająca na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze. Jest jedną z metod tapingu. Została opracowana i spopularyzowanana na początku lat osiemdziesiątych.

Jak działa kinesiotaping ?

zmniejsza ból i nienaturalne odczucia skóry i mięśni

zmniejsza obrzęki limfatyczne

wspomaga pracę mięśni

koryguje niewłaściwą pozycje stawu

TEMAT 6-Dokumentacja pracy fizjoterapeuty. Diagnozowanie sprawności motorycznej. Problemy i ich rozwiązywanie związane z planowaniem, przeprowadzaniem i kontrolowaniem procesu rehabilitacji.


Aby wykonywać zabiegi należy mieć skierowanie wystawione przez lekarza.

W skierowaniu należy określić:

•Ogólną liczbę zabiegów

•Liczbę zabiegów w tygodniu

•Rodzaj zabiegów

•Cel zabiegów

Dane zawarte w formularzu:

•Nazwisko, data urodzenia, adres pacjenta

•Kasa chorych, status pacjenta

•Data wystawienia skierowania

•Diagnoza, schorzenia towarzyszące

•Zalecana terapia

•Pieczątka

•Podpis lekarza

Co to jest sprawność motoryczna?

Sprawność ta określa możliwości ruchowe, możliwości uczenia się nowych aktów ruchowych oraz zdolność łączenia różnego typu ruchów

Etapy diagnozowania

Badanie podmiotowe (wywiad)

Badanie przedmiotowe (fizykalne)

Badanie dodatkowe (laboratoryjne, przyrządowe, instrumentalne)

BADANIE PODMIOTOWE

Wywiad należy prowadzić według określonego planu, który uwzględnia takie dane jak:

Wiek

Płeć

Zawód wykonywany (u dzieci i młodzieży szkoła)

Stan cywilny

Skargi główne

Dolegliwość uboczne

Choroby współistniejące i przebyte urazy (zwłaszcza ostatnio)

BADANIE PRZEDMIOTOWE

Część badania lekarskiego składająca się z oglądania, obmacywania , opukiwania i osłuchiwania. Może dotyczyć struktur anatomicznych ciała lub też ich funkcji.

Dla fizjoterapeuty ważna jest nie tylko ocena jednostkowego pomiaru antropometrycznego tj. struktury (np. waga i wzrost osobniczy, obwód i długość kończyny) czy funkcji (np. siła ścisku ręki, zakres ruchu w stawie), ale i również ocena zachowania ruchowego osoby niepełnosprawnej. Zachowania ruchowe można ocenić na podstawie wyników testów czynnościowych.

Na czym polega test Lovetta?

Jest to metoda oceny siły mięśni szkieletowych w skali 6-stopniowej, tj. od 0o do 5o. Metoda ta polega na ocenie siły skurczu izometrycznego lub izotonicznego mięśnia, aktywizowanego czynnie przez badanego, bez pokonania jakiegoś oporu lub z pokonaniem.

Zastosowanie skali Ashwortha

•Skalę tą wykorzystuje się przy dokumentowaniu stopnia wzmożenia napięcia mięśniowego tj. spastyczności.

Zastosowanie wskaźnika Barthela

Wskaźnik ten jest uznawany jako najbardziej efektywny w ocenie stopnia niepełnosprawności ruchowej. Wartości punktowe są związane z czasem i ilością pomocy fizycznej, potrzebnymi pacjentowi do wykonywania 10 czynności. Za pełną niezależność przy wykonywaniu każdej z tych czynności pacjent otrzymuje 100 punktów.

Analogowa Skala Bólu

Do pomiarów natężenia bólu są wykorzystywane różnego typu skale. Ocena stopnia natężenia bólu może być przedstawiona przez pacjenta za pomocą odpowiedniej skali.

Do najczęściej stosowanych zaliczymy:

Skalę opisową

Skalę numeryczną

Graficzną skalę opisową

Wzrokowo- analogiczną

OBJAW OTTA - SCHOBERA

Objaw Otta - służy do oceny zakresu zgięcia w odcinku piersiowym kręgosłupa.

Objaw Schobera - służy do oceny zakresu zgięcia w odcinku lędźwiowym kręgosłupa

WYCIĄGI

Wyciąg to stosowany w ortopedii sposób leczenia, stosowany w nastawianiu złamań i zwichnięć, korygowania zniekształceń i wad postawy (np. skrzywienia kręgosłupa) czy odciążania urażonych stawów.

Masaż suchy

To masaż ręczny zwiększający przemianę materii, rozszerza naczynia krwionośne, łagodzi ból, zmniejsza napięcie mięśni i ilość podściółki tłuszczowej;

UDŹ - Ultradźwięki

Poprawiają ukrwienie, działają przeciwbólowo, zmniejszają napięcie mięśni, rozciągają i ściskają
tkanki, co zwane jest mikro-masażem tkanek. Mają zastosowanie w bólach mięsni, stawów a przede wszystkim
w leczeniu ostrogi piętowej.

Bioptron:

Przeznaczony jest do leczenia światłem. Działanie światła objawia się poprzez podwyższenie
aktywności energetycznych błon komórkowych, pobudzających procesy komórkowej przemiany materii,
poprawia ukrwienie skóry. Urządzenie znajduje zastosowanie w dermatologii, reumatologii i rehabilitacji leczniczej.


Sollux-To lampa wytwarzająca promienie podczerwone służące do terapii przewlekłych i podostrych stanów
zapalnych stawów, tkanek okołostawowych, skóry, nerwobólów, zapaleń zatok przynosowych.

Galwanizacja

To zabieg elektroleczniczy polegający na przepływie prądu stałego przez części ciała poddane
leczeniu. Stosowany w nerwobólach, polineuropatii, w zespołach bólowych, chorobach zwyrodnieniowych
kręgosłupa, zaburzeniach krążenia obwodowego.

Elektrostymulacja

Stymulacja pracy mięśni za pomocą prądu przepływającego przez elektrody umieszczone w punktach ciała, gdzie znajdują się mięśnie. Elektrostymulacja mięśni to zabieg elektroleczniczy, mający na celu wywołanie reakcji motorycznej mięśnia lub grupy mięśni.

Krioterapia miejscowa azot

Zmniejsza spastyczność mięśni, zmniejsza obrzęk, sprzyja lepszej przemianie materii, eliminuje nagromadzone metabolity, poprawia krążenie w naczyniach chłonnych, pobudza układ odpornościowy, zmniejsza sztywność poranną, zwiększa zakres ruchomości stawów, zwiększa tolerancję wysiłku fizycznego, zmniejsza ból.

Jonoforeza

Jest to metoda lecznicza polegająca na wprowadzeniu cząstek obdarzonych ładunkiem elektrycznym-jonów- do organizmu przez skórę lub śluzówkę za pomocą prądu stałego. Ilość wprowadzonego leku jest proporcjonalna do napięcia prądu i czasu jego przepływu. Leki czy substancje kosmetyczne wprowadzane w głąb skóry pozwalają na leczenie przede wszystkim zmian naczyniowych, trądzika, blizn. Zabiegi pozwalają na poprawę jędrności, odpowiednie nawilżenie skóry, zmniejszenie łojotoku. Przywracają skórze zdrowy wygląd .Zabiegi wykonuje się regularnie od kilku do kilkunastu w zależności od problemu. Jest metoda wspomagająca i przyspieszająca leczenie.

PRĄDY INTERFERENCYJNE

To prądy przemienne średniej częstotliwości. Aplikuje się je za pomocą czterech elektrod, przyłożonych do ciała pacjenta w taki sposób, aby tworzyły dwa krzyżujące się obwody prądowe. W wyniku interferencji powstaje bodziec leczniczy w obrębie danego obszaru ciała pacjenta. Mają działanie przeciwbólowe, usprawniają krążenie obwodowe, procesy odżywcze i przemianę materii tkanek. Zmniejszają napięcie współczulnego układu nerwowego.

Laseroterapia

 Istota oddziaływania podczerwonego promieniowania laserowego na organizm polega na doprowadzeniu energii o podwyższonym natężeniu do tkanek położonych w głębi organizmu człowieka, a więc nie osiągalnych normalnymi środkami fizycznymi.

Efekt terapeutyczny:

•Poprzez swoje działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne, przeciw obrzękowe, bioregeneracyjne, przyspieszające gojenie, laser ma zastosowanie m.in. w reumatologii sportowej, stomatologii, dermatologii, kosmetyce lekarskiej

Wskazania:

•choroba zwyrodnieniowa stawów

•zespoły bólowe w przebiegu dyskopatii w lędźwiowym i szyjnym odcinku kręgosłupa

•zapalenia okołostawowe

•zespoły powstałe w wyniku przeciążeń mięśni i tkanek miękkich okołostawowych

•zapalenie ścięgien, powięzi, pochewek ścięgnistych i kaletek stawowych

•utrudniony zrost kości

•przewlekłe stany zapalne

•nerwobóle nerwów obwodowych

•neuropatia cukrzycowa

•trudno gojące się rany i owrzodzenia

Referat7 Fizjoprofilaktyka i formy jej realizacji w różnych grupach wiekowych. Znaczenie świadomego i aktywnego współzawodnictwa ON w procesie rozwiązywania ich problemów zdrowotnych. Podstawowe elementy prewencji rentowej działania zwiększające możliwość podjęcia pracy przez osoby niepełnosprawne. Istniejące struktury kształcenia, organizacje rządowe i pozarządowe, federacje sportowe, centra rehabilitacyjne, szkoły specjalne przystosowawczej aktywności fizycznej ON. Główne kierunki działań podejmowane w Polsce i krajach UE.

NIEPEŁNOSPRAWNI W PRACY-Każda osoba niepełnosprawna ma prawo do podjęcia zatrudnienia zgodnego ze swymi oczekiwaniami i kwalifikacjami przy uwzględnieniu rodzaju niepełnosprawności.

Ponieważ osoba niepełnosprawna ma ograniczone możliwości zatrudnienia należy podejmować różne działania umożliwiające jej:

• znalezienie pracy stosownej do jej możliwości psychofizycznych,

• przystosowanie miejsc pracy do wymogów bezpieczeństwa,

• zapewnienia pełnego dostępu do powszechnej edukacji na wszystkich poziomach, ze szczególnym naciskiem na edukację ustawiczną;

• rozwinięcia usług doradztwa zawodowego i wsparcia, które zapewniają wszechstronne i indywidualne podejście do osób niepełnosprawnych, obejmując wszystkie obszary życia społecznego i zawodowego; włączając takie elementy jak doradztwo finansowe, doradztwo zdrowotne, szkolenie w zakresie ubiegania się o pracę;

• rozwijania programów rehabilitacji zawodowej;

• zapewnienia pełnego dostępu osób niepełnosprawnych do programów integracji na rynku pracy, szczególnie finansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego, oraz monitorowania osiąganych wyników.

Osoby niepełnosprawne potrzebują szczególnej pomocy podczas podejmowania pracy i takie właśnie jest zadanie rehabilitacji zawodowej.

Rehabilitacja zawodowa ma na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego i pośrednictwa pracy. Rehabilitacją zawodową osób niepełnosprawnych jest cały zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Osoba niepełnosprawna może również skorzystać ze szkolenia. Musi ona jednak spełniać jeden z następujących warunków:

• Jest zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy jako:

• bezrobotna lub

• poszukująca pracy, jeżeli nie pozostaje w zatrudnieniu,

• znajduje się w okresie wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn dotyczących pracodawcy.

Ze szkolenia może skorzystać osoba niepełnosprawna spełniająca powyższe warunki, jeżeli brak jest możliwości zapewnienia jej odpowiedniej pracy, a odbycie szkolenia może zwiększyć jej szansę na uzyskanie pracy, a w szczególności w razie:

• braku kwalifikacji zawodowych,

• konieczności zmiany kwalifikacji w związku z brakiem propozycji odpowiedniego zatrudnienia,

• utraty zdolności do pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie.

.

W zakres rehabilitacji leczniczej wchodzi:

1. specjalistyczne, kompleksowe leczenie usprawniające,

2. zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne, lecznicze środki techniczne, oraz środki pomocnicze,

3. rehabilitacja poszpitalna w szpitalach i sanatoriach uzdrowiskowych

Formy organizacyjne rehabilitacji leczniczej:

1. rehabilitacja w warunkach stacjonarnych

2. rehabilitacja w warunkach ambulatoryjnych

Szkoła specjalna -instytucja , w której kształci i wychowuje się dzieci z różnymi zaburzeniami, upośledzeniami, które nie mogą uczęszczać do szkoły normalnej lub nie mogą sprostać wymogom tej szkoły. Kształcenie specjalne - jest szerszym pojęciem; obejmuje zajmowanie się dzieckiem, nie tylko w szkole specjalnej, w jej murach, ale także poza klasami (w domu, na obozach, zajęciach pozalekcyjnych).

Cele i zadania szkoły specjalnej:

• stworzenie dziecku z odchyleniami od normy warunków pozytywnego rozwoju całokształtu jego osobowości

• dobór odpowiednich form pracy dzieci, warunków organizacyjno-metodycznych

• przygotowanie do prowadzenia aktywnego i twórczego życia

• przygotowanie do zawodu

• rozwijanie zainteresowań

• przygotowanie różnych form spędzania wolnego czasu, aby osoby niepełnosprawne potrafiły same sobie ten czas zorganizować

• wyrównywanie braków

• zorganizowanie pełnej opieki specjalistycznej

• przygotowanie młodzieży do tego, aby przyjęła swoje upośledzenie jako dane sobie warunki życiowe, z którymi musi się liczyć

• osiągnięcie ogólnego rozwoju ucznia na takim poziomie, jaki jest mu dostępny

• zapewnienie odpowiedniego i niezbędnego zaplecza (podwórze, ogród, las itp.)

• odpowiednie przygotowanie kadry

• zapewnienie bogactwa form pracy, form wychowawczych, dydaktycznych, integracyjnych.

TEMAT 8 Określanie uwarunkowań efektywności postępowania fizjoterapeutycznego.

Systemy i metody służące ocenie efektywności i modelowaniu procesów fizjoterapeutycznych. Udział w ich tworzeniu osoby niepełnosprawnej i rodzin reprezentujących ich interesy.

Efektywność postępowania fizjoterapeutycznego zależy od:


Samego pacjenta


Rodziny


Pomocy medycznej


Pomocy socjalnej


Środowiska i społeczeństwa


Postawienia prawidłowej diagnozy


Wyboru metod postępowania fizjoterapeutycznego


Systematycznej oceny rezultatów działania i odpowiedniej modyfikacji metod


Wczesnego rozpoczęcia i systematyczności leczenia


Profesjonalizmu fizjoterapeuty


Zmotywowania pacjenta do działań fizjoterapeutycznych


Prawidłowej współpracy pacjenta z fizjoterapeutą


Pomocy i wsparcia otoczenia osoby niepełnosprawnej

Rola rodziny w procesie fizjoterapii:


wsparcie psychiczne


pomoc w wykonywaniu czynności życia codziennego


pomoc ale nie nadopiekuńczość ponieważ prowadzi ona do pogłębienia upośledzenia


nie przesadna kontrola nad ON i konsultowanie ew. nieprawidłowości z fizjoterapeutą


dostosowanie miejsca zamieszkania do potrzeb ON














---