Powtórka do matury GEOGRAFIA, matura, geografia


Powtórka do matury

LUDNOŚĆ NA ŚWIECIE

Oszacowanie ilościowe ludności, która żyła w dawniejszych czasach nie jest rzeczą łatwą. By uzyskać takie dane, naukowcy posługują się informacjami historycznymi i oceniają według nich poziom społeczno-gospodarczego rozwoju poszczególnych regionów. Problem z oszacowaniem liczby ludności świata istnieje także dziś, ponieważ niektóre z państw nie prowadzą dokładnie statystyk z tym związanych.

W ciągu stuleci zmienia się również udział procentowy konkretnych kontynentów w światowym zaludnieniu.

Z poniższej tabeli możemy wywnioskować, iż systematycznie maleje (procentowo) ludność Ameryki Północnej i Europy, natomiast wzrasta liczba ludności w Azji, Afryce oraz Ameryce Łacińskiej. Sytuacja ta związana jest z bardzo niedużym lub wręcz ujemnym przyrostem ludności na Kontynencie Europejskim oraz Ameryce Północnej, ma to związek zapewne z większą zamożnością mieszkańców tych kontynentów. Pozostałe trzy kontynenty są znacznie mniej zamożne i co za tym idzie panuje tam inny styl życia, który charakteryzuje się dużą dzietnością.

Państwa o największej liczbie mieszkańców

PAŃSTWO

LICZBA LUDNOŚCI w milionach

1261

1014

USA

275

224

172

146

141

129

125

111

Demograficzne prognozy na najbliższe pięćdziesięciolecie zakładają, iż najbardziej zaludnionym państwem będą Indie, Chiny zaś spadną na drugą pozycję co będzie wynikiem bardzo radykalnych posunięć w polityce demograficznej, która dziś prowadzą Chiny w celu zmniejszenia urodzeń. Kolejne pozycje zajmie Pakistan, Stany Zjednoczone oraz Nigeria. W skali całego świata bierze się pod uwagę trzy możliwości dalszego rozwoju liczby ludności. Pierwsza prognoza mówi o wzroście liczby mieszkańców Ziemi do roku 2070, po tym zaś roku ich liczba ma zacząć stopniowo maleć. Według drugiej z proponowanych prognoz liczba ludności powinna ciągle wzrastać, jednak będzie on z biegiem czasu coraz mniejszy. Zakłada się według tej teorii, iż liczba ludności w roku 2150 wyniesie 12 miliardów. Ostatni ze scenariuszy mówi o 28 miliardach ludzi w roku 2150. Absurdalnie jest to wizja z największą dawką pesymizmu, gdyż coraz mniej będzie przestrzeni życiowej.

PRZYROST NATURALNY

Przyrostem naturalnym nazywamy różnicę pomiędzy liczbą żywych urodzeń a zgonów w określonym czasie. By możliwe było porównanie tegoż zjawiska, używa się wskaźnika (lub stopy) przyrostu naturalnego i oznacza się go skrótem PN. Jest to mówiąc dokładniej różnica liczby żywych urodzeń do liczby zgonów pomnożona razy tysiąc mieszkańców. Przeważnie chcąc obliczyć ten współczynnik używa się stanu ludności danego terytorium z połowy okresu, dla jakiego zamierzamy go obliczyć. Jeśli obliczamy ten wskaźnik dla jednego roku to podstawą naszych obliczeń jest stan ludności z 30 czerwca tegoż roku. Wskaźnik ten podawany jest w promilach. Stopa przyrostu naturalnego jest różna na wszystkich kontynentach, co jest spowodowane różnym poziomem gospodarczym poszczególnych państw. Największą dynamiką przyrostu naturalnego odznaczają się kraje afrykańskie, azjatyckie oraz państwa Ameryki Łacińskiej. Najmniejszy przyrost naturalny jest charakterystyczny dla krajów europejskich. Wysoki wskaźnik przyrostu naturalnego cechujący państwa o słabym rozwoju gospodarczym jest rezultatem wielu względów kulturowych oraz demograficznych, między innymi:

powodu powszechności użytku zmniejsza ilość urodzeń

Współczesna demografia wyróżnia 5 faz w rozwoju demograficznym społeczeństw:

1) Pierwsza faza charakteryzuje się bardzo wysoką stopą urodzeń oraz zgonów. Przeciętna kobieta rodzi w swoim życiu sześcioro lub więcej dzieci. Jest to tak zwany współczynnik dzietności wyznaczany dla kobiet będących w rozrodczym wieku. Duża ilość zgonów spowodowana jest zacofaniem populacji, złymi warunkami życia, a także nie zadawalającą opieką zdrowotną. Efektem tych czynników jest nieduży przyrost naturalny. Ludzie dożywają średnio 45 roku życia. W fazie tej znajdują się najbiedniejsze oraz najsłabiej rozwinięte gospodarczo państwa Afryki.

2) W fazie drugiej stopa urodzeń ciągle utrzymuje się na wysokim poziomie. W rozrodczym wieku znajduje się duża ilość kobiet. To cecha "odziedziczona" po fazie pierwszej. Współczynnik dzietności mieści się w przedziale od 4,5 do 6 dzieci przypadających na każdą kobietę. Ciągle dominującym modelem rodziny jest rodzina wielodzietna. Lepsza opieka zdrowotna oraz bardziej dogodne warunki życia zmniejszają znacznie stopę zgonów. Szybko podnosi się przyrost naturalny, który dochodzi ponad 20%. Bardzo często tą fazę określa się mianem eksplozji demograficznej. W dzisiejszych czasach ta faza charakteryzuje między innymi: Nigerię, RPA oraz Meksyk.

3) Trzecia faza odznacza się spadkiem stopy urodzeń. Współczynnik dzietności dla kobiet klaruje się między 3-4,5. Zmniejsza się także stopa zgonów, ale nie jest już on tak znaczny jak w fazie drugiej. Efektem jest zmniejszający się współczynnik przyrostu naturalnego. Ludzie dożywają średnio 65 lat. W fazie trzeciej znajdują się na przykład: Turcja, Chiny oraz Argentyna.

4) Faza czwarta to dalszy spadek stopy urodzeń. Stopa zgonów zaś osiąga niską wartość i utrzymuje się na niej. Faza ta charakteryzuje się niewielkim przyrostem naturalnym. Współczynnik dzietności wynosi mniej niż 3 dzieci na każdą kobietę. Wszystko to wiąże się z poczynającym się zmieniać modelem rodziny, który proporcjonalnie jest tym mniejszy im bogatsze jest społeczeństwo. Ludzie żyją średnio dłużej niż 65 lat. Do państw będących obecnie w tej fazie zaliczamy: Norwegię, Francję, Japonię, a także Polskę.

5) Faza piąta stanowi już fazę niejako "upadku" społeczeństwa. Może w niej dojść do ujemnego wskaźnika przyrostu naturalnego, czyli ubytku. Zatem stopa zgonów jest większa od stopy urodzeń. Do państw znajdujących się w tej fazie możemy zaliczyć: Rosję, Węgry oraz Ukrainę.

W celu uzyskania rzeczywistych wyników dotyczących zmian liczby ludności zamieszkującej dane terytorium musimy dokonać skorygowania przyrostu naturalnego o saldo migracji. Oznacza się je skrótem SM i jest ono różnicą liczby imigrantów oraz osób emigrujących.

Imigrant - imigrantem nazywamy osobę, która przybywa na określony obszar (obcy dla tej

osoby)

Emigrant - emigrantem nazywamy osobę, która opuszcza tenże obszar

Gdy będziemy już znać wartość przyrostu naturalnego oraz salda migracji to będziemy mogli obliczyć rzeczywisty przyrost ludności PRZ, sumując pierwsze dwie wartości.

W praktyce saldo migracji nie ma dużego wpływu na liczbę ludzi zamieszkujących dany teren. Jedynym przypadkiem, gdy odgrywa on znaczącą rolę są przemieszczenia ludzi wywołane zbrojnymi, religijnymi lub kulturowymi konfliktami. Przeważnie jednak to przyrost naturalny kształtuje wartość przyrostu rzeczywistego.

Migracje, czyli tak zwany ruch wędrówkowy jest obecny na ziemi od zarania dziejów. Migracją nazywamy zmianę miejsca naszego zamieszkania na zawsze, bądź na czas określony. Do głównych przyczyn migracji zaliczamy:

0x01 graphic

Największe migracje starożytności oraz średniowiecza:

Era odkryć geograficznych dała nowe możliwości i rozpoczęła wielką epokę ruchów migracyjnych mających na celu kolonizację. Był to początek ekspansji Europejczyków, która utrzymywała się przez kilka wieków. Wśród europejskich kolonizatorów dominowali Hiszpanie, Portugalczycy oraz Anglicy. Swe kolonie zakładali w obu amerykach: Południowej oraz Północnej, Nowej Zelandii oraz Australii. Do dużych migracji należy zaliczyć także handel niewolnikami, którzy z Afryki trafiali do krajów Północnej i Południowej Ameryki.

Wiek XIX oraz XX to zwiększenie się ruchu migracyjnego w kierunku Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, a później Kanady, Nowej Zelandii, Australii, Argentyny, Brazylii, Wenezueli oraz Afryki Południowej. Migrację osiągnęły swój szczyt w pierwszej dekadzie wieku dwudziestego.

W okresie powojennym ruch migracyjny do Stanów Zjednoczonych zdominowany został przez Azjatów, a przede wszystkim Japończyków oraz Chińczyków. W czasach dzisiejszych ludzie imigrują przede wszystkim do Ameryki Północnej oraz do krajów zachodnioeuropejskich. Największą część emigrantów stanowią mieszkańcy Wschodniej Europy, a także ludność z byłych azjatyckich oraz afrykańskich kolonii.

A teraz przedstawmy kilka przykładów wewnętrznych migracji:

ŚWIATOWE ROZMIESZCZENIE LUDNOŚCI

Powierzchnię Ziemi ze względu na rozmieszczenie ludności możemy podzielić na:

Uśredniona gęstość zaludnienia to główny wskaźnik, który w przybliżeniu obrazuje rozmieszczenie ludności na całym świecie. Średnia gęstość zaludnienia dla całego świata równa się 43 os/km2.

Do najgęściej zaludnionych regionów ziemi należą:

[na tych 3 terenach mieszka 23% światowej populacji]

Pozostałe gęsto zaludnione tereny to:

Do najmniej zaludnionych, bądź nawet bezludnych są rejony pustynne, takie jak: Sahara, stepy Kalahari oraz środkowa Australia; tereny wysokogórskie, takie jak, Himalaje i Kordyliery; do obszarów bezludnych i słabo zaludnionych należą również: Grenlandia, Antarktyda, Daleki Wschód, Kanada północna, Patagonia, Europa północna, Amazonia oraz Alaska.

RASY, JĘZYKI ORAZ RELIGIE ŚWIATA

Różnice rasowe ludności:

Cała społeczność ludzka zamieszkująca na Ziemi należy do tego samego gatunku, czyli homo sapiens (człowiek rozumny) i różnice rasowe nie są w stanie tego zmienić. Klasyfikacja rasowa ludności nie jest wcale taka łatwa. Wynika to głównie z wielkiej różnorodności ludzi, a także prehistorycznych oraz późniejszych ruchów migracyjnych. Wyróżnienie ludzkich ras jest pochodną koloru oczu oraz skóry, kształtu oraz koloru włosów, kształtu głowy, budowy oraz wielkości ciała, a także grupy krwi. Wśród antropologów są tacy, którzy doszukują się aż więcej niż 20 ludzkich ras.

Według klasycznego podziału rasowego wyróżniamy trzy podstawowe rasy:

1. BIAŁA, inaczej europeidalna, która podzielona jest na 3 gałęzie:

a) gałąź europejska: ludność Europy oraz pochodzenia europejskiego, a żyjąca na kontynentach Ameryki Północnej i Południowej, Nowej Zelandii, Australii, RPA i Rosjanie zamieszkujący Azję

b) gałąź semicko-chamicka, do której należą przede wszystkim Arabowie zamieszkujący Północną Afrykę oraz Bliski Wschód

c) gałąź indyjsko-irańska, do której zalicza się mieszkańców południowo-zachodniej Azji (na przykład Irańczycy i Turcy) oraz północnych Indii

2. ŻÓŁTA, inaczej mongoloidalna, która dzieli się na 2 gałęzie:

a) azjatycką, są to na przykład: Mongołowie, Chińczycy, Eskimosi, Koreańczycy oraz ludy zamieszkujące Daleki Wschód oraz Syberię (Ewenkowie oraz Jakuci)

b) amerykańską, należą do niej Indianie Ameryki Północnej oraz Południowej

3. CZARNA, inaczej negroidalna, która również jest podzielona na 2 gałęzie:

a) gałąź afrykańska - to ludność zasiedlająca obszar w kierunku południowym od Sahary, należą do nich murzyni: Bantu, Sudańscy, Buszmeni, Pigmeje oraz Hotentoci

b) gałąź oceaniczna - to australijscy Aborygeni, Papuasi zamieszkujący Nową Gwineę i ludność Melanezji

Prócz tych 3 głównych ras można wydzielić również swego rodzaju rasy przejściowe, które charakteryzują się występowaniem cech z co najmniej 2 ras. Tu wyróżniamy na przykład:

Nowsze źródła pozwalają wydzielić aż osiem ras ludzkich:

1) rasa europejska - ludność europejska, w tym ludność, która napłynęła do Obu Ameryk, Australii, RPA, Nowej Zelandii, ludność rosyjska w Azji i Arabowie w Azji oraz Afryce

2) rasa indyjska - ludność Półwyspu Indyjskiego

3) rasa azjatycka - występuje w Azji, Madagaskarze oraz w pasie wybrzeży Ameryki Północne

4) rasa amerykańska - Indianie Ameryki Północnej i Południowej

5) rasa polinezyjska - mieszkańcy Mikronezji oraz Polinezji

6) rasa afrykańska - mieszkańcy Afryki bez części Saharyjskiej

7) rasa australijska - australijscy Aborygeni

8) rasa melanezyjska - mieszkańcy Nowej Gwinei oraz wysp Melanezji

Największą różnorodnością rasową charakteryzuje się Ameryka Łacińska, gdzie doszło do tak zwanego metysażu, który polega na zmieszaniu się ludzi posiadających różne cechy rasowe.

Języki świata

Naukowcy zajmujący się językiem dzielą go na następujące rodziny oraz mniejsze grupy językowe:

  1. rodzina języków indoeuropejskich:

a) języki słowiańskie, takie jak na przykład rosyjski oraz polski

b) języki romańskie, takie jak na przykład: włoski, francuski oraz hiszpański

c) języki germańskie, zaliczamy do nich na przykład angielski i niemiecki

d) języki indoirańskie, zaliczamy do nich m. in. urdu i hindi

e) język grecki

f) i inne

  1. rodzina języków uralskich:

a) grupa języków ugrofińskich, do których zaliczamy m.in.: fiński, estoński, karelski, lapoński oraz węgierski

b) grupa języków samodyjskich

  1. rodzina języków drawidyjskich: rodzina językowa w Indiach występująca prawdopodobnie przed przybyciem Arjów; gł. języki: tamilski, malajalam, kannara

  2. rodzina języków afroazjatyckich (chamito-semickich):

a) grupa języków semickich: arabski, hebrajski, aramejski, ugarycki

b) język egipski z koptyjskim

  1. rodzina języków chińsko-tybetańskich:

a) grupa sinicka: chiński

b) grupa tajska: tajski=syjamski, laotański

c) grupa tybetańska: tybetański

  1. rodzina języków ałtajskich:

a) grupa języków tureckich: turecki, kazachski, karaimski, uzbecki, kirgiski

b) grupa języków mongolskich: mongolski, buriacki

c) grupa języków tungusko-mandżurskich: ewenkijski, mandżurski

  1. rodzina języków austrazjatyckich:

a) grupa mon-khmer: khmerski czyli kambodżański oraz wietnamski

b) inne grupy

I wiele innych rodzin językowych.

Języki nie sklasyfikowane takie jak na przykład: japoński, baskijski, koreański

Językiem, którym posługuje się najwięcej ludzi jest język chiński, a najbardziej znanym jest niewątpliwie język angielski. Do innych znanych języków i najczęściej używanych możemy wliczyć: arabski, portugalski, hiszpański, bengalski, pendżabski, indonezyjski, rosyjski

Główne religie na świecie

I. katolicy, których jest ponad 1 miliard

II. protestanci w liczbie około 400 milionów

III. prawosławni w liczbie około 170 milionów

IV. anglikanie, których jest prawie 80 milionów

WAŻNIEJSZE REGIONY ROLNICZE

Naukowcy wydzielają na świecie 10 rolniczych regionów. Warunki glebowe oraz klimatyczne, rodzaj hodowli oraz prowadzonych upraw, a także rodzaj gospodarki rolnej są kryteriami służącymi do ich wydzielenia.

A oto wyróżnione regiony:

1) ZACHODNIOEUROPEJSKI - w jego skład wchodzą kraje północnej, południowej oraz zachodniej Europy. Charakteryzuje się dominacją towarowego, intensywnego rolnictwa o produkcji mieszanej roślinno-zwierzęcej.

2) WSCHODNIOEUROPEJSKO-SYBERYJSKI - składa się on z państw Europy środkowowschodniej, a także Rosji leżącej na terenie kontynentu azjatyckiego. Dominuje tutaj wielkoobszarowe rolnictwo, uspołecznione o znacznym zmechanizowaniu. Do wyjątków należy Polska i kraje utworzone z byłej Jugosławii, w których panuje indywidualne rolnictwo drobno obszarowe. Różnorodna towarowość. Produkcja w krajach wschodniej Europy jest nastawiona na stronę roślinną, a na pozostałym obszarze prowadzi się produkcję roślinno zwierzęcą.

3) ŚRODKOWOAZJATYCKI - dominuje uspołecznione rolnictwo ekstensywne o produkcji mieszanej. Bawełna jest dominującą uprawą na nawadnianych terenach.

4) WSCHODNIOAZJATYCKI - należy do niego większa część Chin, Wietnam oraz Korea Północna. Dominuje tam uspołecznione rolnictwo wielkoobszarowe. Bardzo mała towarowość.

5) POŁUDNIOWO oraz POŁUDNIOWOWSCHODNIO AZJATYCKI - należą do niego Indochiny, Bangladesz, Indie, Indonezja, Korea Południowa oraz Japonia. Główną rolę odgrywają tam gospodarstwa chłopskie. Panuje tu intensywny typ rolnictwa, lecz gospodarka jest niskotowarowa. Rodzynkiem w tej gronie jest Japonia w której panuje produkcja wysokotowarowa.

6) ZACHODNIOAZJATYCKO-PÓŁNOCNOAFRYKAŃSKI - do tego regionu zalicza się Afrykę północną i zachodnią Azję aż do Pakistanu. Gospodarstwa są tutaj nieduże i panuje ekstensywny typ rolnictwa. Wyjątkiem są tereny nawadniane odznaczające się intensywną gospodarką, niestety niskotowarową. Rejony pustynne charakteryzują się pasterstwem koczowniczym.

7) AFRYKAŃSKI - obejmuje obszary położone w kierunku południowym od Sahary. W przeważającej części charakteryzuje się gospodarką prymitywną oraz małą produktywnością. Jedynie RPA odznacza się intensywnym rolnictwem wysokotowarowym.

8) PÓŁNOCNOAMERYKAŃSKI - w jego skład wchodzi USA oraz Kanada. Panuje tu gospodarka zarówno ekstensywna jak i intensywna, ale zawsze wysokotowarowa. Charakterystyczna jest bardzo wysoka specjalizacja produkcji.

9) AMERYKI ŁACIŃSKIEJ - panuje tam tradycyjne gospodarstwo chłopskie, a także wielkoobszarowa gospodarka plantacyjna. Dużą rolę odgrywa również ekstensywna hodowla bydła.

10) AUSTRALIJSKO-NOWOZELANDZKI - jest bardzo podobny do regionu północno-amerykańskiego. Rolnictwo jest wysoce wyspecjalizowane oraz wysokotowarowe.

Zróżnicowanie produkcji rolniczej.

Możemy ogólnie podzielić gospodarkę rolną na trzy zasadnicze typy:

Rejony nadwyżek w światowym wyżywieniu ludności.

Wyżywienie jest podstawową potrzebą każdego człowieka. Wszelkie problemy z wyżywieniem ludności w dzisiejszym świecie są wynikiem ciągle wzrastającej w dużym tempie liczby ludzi. Największy wpływ na to ma eksplozja demograficzna w krajach słabo rozwiniętych, bądź rozwijających się. Coraz większy wpływ na występowanie rejonów, gdzie panuje głód mają klęski żywiołowe, konflikty zbrojne, a także nie odpowiednie zarządzanie jej rozdzielaniem.

Średnia energetyczna wartość dobowa pożywienia wynosić powinna nie mniej niż 2300 kcal. Oprócz określonej wartości kalorii, dzienna porcja żywieniowa winna mieć również określone ilości białka, mikroelementów oraz witamin. Biorąc to pod uwagę możemy wyróżnić dwa rodzaje niedożywienia lub też głodu:

Ze względu na to możemy podzielić wszystkie kraje na świecie na trzy grupy:

1. kraje o nadmiernym wyżywieniu - dzienna porcja pożywienia odznacza się wartością kaloryczną powyżej 2700 kilokalorii, natomiast ilość białka wynosi średnio 80 gram. Do tej grupy należy zaliczyć państwa wysoko rozwinięte, znaczna część państw o średnim rozwoju gospodarki, a także państwa arabskie, które posiadają ogromne zasoby ropy. Dobry stan wyżywienia tych państw jest wynikiem dużej wydajności rolnictwa oraz dobrze prosperującemu przemysłowi spożywczemu, a także importowaniu żywności.

2. kraje o wystarczającym wyżywieniu - dzienna dawka kalorii mieści się w granicach 2300-2700 kilokalorii. Wartość białka w dziennej porcji żywnościowej wynosi 50-80 gram. Zaliczamy do nich część krajów o średnim rozwoju gospodarczym.

3. kraje głodujące i niedożywione - dzienna wartość kalorii wynosi mniej niż 2300 kilokalorii, natomiast spożycie białka jest mniejsze od 50 gram na dzień. Taka sytuacja ma miejsce w biednych państwach afrykańskich, azjatyckich oraz Ameryki Łacińskiej. Afrykański rejon głodu oraz niedożywienia zawiera kraje leżące poniżej Sahary, takie jak: Mali, Mauretania, Nigeria, Niger, Sudan, Somalia, Etiopia, Czad, Rwanda, Kongo, Mozambik, Namibia, Burundi, Angola, Tanzania, a także Madagaskar. Z krajów azjatyckich należą do tej grupy: Nepal, Afganistan, Filipiny, Kambodża, Laos, Korea Północna oraz Bangladesz. Z państw leżących w Ameryce Środkowej do tej grupy możemy zaliczyć: Nikaraguę, Gwatemalę, Boliwię oraz Honduras.

Jak rolnictwo wpływa na środowisko?

Zmiany zachodzące przez wieki w rolnictwie, doprowadziły do sytuacji, iż człowiek nie

jest już zmuszony do ciągłej wędrówki, by szukać pożywienia. Dziś możemy stale zamieszkiwać określone terytorium bez konieczności prowadzenia wędrówek i czynić sobie ziemię poddaną. Niestety niesie to ze sobą ujemne skutki dla środowiska, które zaczęto przekształcać karczując lasy i przeznaczając te tereny pod uprawy. W ciągu wielu stuleci żyzność gleb podtrzymywano stosując nawozy naturalne. Z czasem jednak okazało się to niewystarczające i zaczęto poszukiwać innych czynników, które mogły by zwiększyć plony. Wprowadzenie melioracji, sadownictwa, a także nowych sposobów prowadzenia upraw doprowadziło do zmian w środowisku naturalnym. Dowodem na to mogą być wyniki melioracyjnych przedsięwzięć. Pierwotnie ich celem miało być polepszenie właściwości gleb poprzez uregulowanie stosunków wodnych. Z języka łacińskiego melior oznacza lepszy. Niestety prawdziwym skutkiem melioracji było pogorszenie pierwotnych warunków na skutek błędów. Przykładem może tu być przekształcanie wysokich torfowisk w tak zwane osetowiska, czyli nieużytki. Zdarzało się, iż osuszanie pewnych terenów spowodowało rozpoczęcie procesu stepowienia. Nie stosowanie płodozmianu (monokultura) może doprowadzić do obniżenia żyzności gleby, na przykład poprzez rozbicie struktury gleby, które prowadzi w końcu do jej wyjałowienia oraz wywołuje odpływ powierzchniowych wód. Z powodu niemożności powszechnego stosowania obornika, używa się na dużą skalę nawozy sztuczne. Rośliny wykorzystują niewielką część tych nawozów, natomiast cała reszta związków chemicznych spływa do rzek oraz jezior. Te procesy prowadzą do zmian w składzie chemicznym głównie akwenów wodnych, zanika naturalna roślinność, a rozwija się specyficzna roślinność azotolubna. Prowadzi to również do strat w liczebności ryb, ptaków oraz niedużych ssaków. Wspominane już zjawisko stepowienia powoduje obniżenie poziomu gruntowych wód, osuszanie obszaru, a także rozpowszechnienie się typowej dla stepów formacji trawiastych. Używanie sztucznych nawozów nie jest złem samym w sobie, a nawet jest ono uzasadnione w granicach rozsądku. Chodzi o to, iż zbytnie nawożenie terenu oraz stosowanie nawozów w sąsiedztwie jezior, rzek, stawów oraz melioracyjnych rowów dopiero prowadzi do szkód w środowisku. W Polsce na skutek wzrostu cen nawozów sztucznych zmniejszyło się ich zużycie. Pomimo tych zagrożeń jakie powoduje rolnictwo oraz hodowla, środowisko ulega stosunkowo niedużym zmianom w porównaniu z negatywnym wpływem przemysłu, czy też budownictwa.

ŹRÓDŁA ALTERNATYWNE W POZYSKIWANIU ENERGII

Wśród źródeł alternatywnych możemy wyróżnić:

ŚWIATOWA ENERGETYKA

Energetyka na świecie jest oparta na paliwach mineralnych, do których wliczamy różnego rodzaju węgiel, gaz ziemny oraz ropę naftową. W dzisiejszych czasach rolę największą odgrywa ropa naftowa, a później węgiel kamienny. Zważając na szybko zmniejszające się światowe zasoby ropy naftowej, należy sądzić, że w przyszłości energetyka konwencjonalna będzie się opierać na węglu kamiennym oraz alternatywnych źródłach energii. Znaczna ilość energetycznych surowców wykorzystywana jest do wytwarzania energii elektrycznej. W większości przypadków lokalizuje się elektrownie blisko zakładów, fabryk itp., które charakteryzują się wysokim zapotrzebowaniem na wytwarzaną przez nią energię. Ku takiemu rozwiązaniu skłania fakt, iż jest to "produkt", którego nie da się magazynować w dużych ilościach, a poprzez jej przesyłanie traci się jej część. Zależność polega na tym, że im większa odległość tym większe są straty przesyłanej energii, a co za tym idzie zwiększa się jej koszt.

Najczęściej energia elektryczna wytwarzana jest przez elektrownie cieplne. Używa się w nich węgla kamiennego oraz brunatnego, gazu ziemnego oraz pochodnych ropy naftowej. Ich procentowy udział w światowej produkcji energii wynosi 63%. W takich krajach jak: Polska, Rosja, Indie, RPA oraz Chiny elektrownie opierają się na węglu. W takich państwach jak: Japonia, USA, Indonezja, Holandia i państwa leżące w Zatoce Perskiej, elektrownie opala się gazem ziemnym i pochodnymi ropy.

Drugie miejsce zajmują elektrownie wodne, które wytwarzają 19% światowej produkcji energii elektrycznej. Z uwagi na wysokie koszta budowy tego typu elektrownii zlokalizowane są one głównie w bogatych krajach europejskich, Ameryce Północnej i Japonii. Do grona tych państw, posiadających duże wodne elektrownie zalicza się także Brazylia oraz Rosja.

Elektrownie jądrowe (atomowe) wytwarzają około 17% światowej energii elektrycznej. Atomowa energetyka rozwinęła się głównie w krajach o wysokim rozwoju gospodarczym w których brak jest znacznych zasobów surowcowych, czyli ropy, węgla i gazu ziemnego. Koszta potrzebne do wybudowania takiej elektrowni są bardzo duże. Dużym problemem jest tutaj sposób składowania radioaktywnych odpadów. Najwięcej energii atomowej wytwarzają takie państwa jak: Węgry, Francja, Szwecja oraz Belgia.

NAJWIĘKSZE PRZEMYSŁOWE REGIONY NA ŚWIECIE

Za ośrodek przemysłowy uważa się miejscowość, z reguły jest to miasto, gdzie zlokalizowany jest duży zakład przemysłowy. Teren o wysokiej koncentracji różnorakich gałęzi przemysłu, które są powiązane wzajemnie określa się mianem okręgu przemysłowego.

Okręgi przemysłowe dzielą się na:

Najważniejsze okręgi surowcowe:

W państwach o wysokim rozwoju gospodarczym okręgi, które swój rozwój zawdzięczają surowcom objęte zostały restrukturyzacją. W związku z tym faktem, obecnie przemysł ciężki nie odgrywa tam głównej roli. Dominującą rolę przejął tam przemysł high-tech. Do tego rodzaju okręgów zaliczamy:

Na całym świecie są również przemysłowe okręgi, które nie są w sposób bezpośredni związane z występowaniem złóż surowcowych. Kwitnie w nich przemysł materiało- i energooszczędny. Do powstania takich okręgów dochodzi przede wszystkim w dużych metropoliach. Przykładami mogą być:

ZMIANY GOSPODARCZO-POLITYCZNE WE WSPÓŁCZESNYM ŚWIECIE

Do największych przemian politycznych możemy zaliczyć:

Zaś do najważniejszych przemian gospodarczych możemy zaliczyć:

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE

Unia Europejska

Myśl o integracji Europy narodziła się w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Pierwsza organizacja, która miała na celu integrację, czyli EWWiS powstała w 1952 roku. Europejska Wspólnota Węgla i Stali miała za zadanie stworzyć wspólny rynek surowcowy oraz produktów wytwarzanych przez przemysł stalowy i węglowy. Mocą Traktatu Rzymskiego w 1957 roku dochodzi do utworzenia EWG, czyli Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. Utworzyło ją sześć krajów: Francja, Luksemburg, Belgia, Republika Federalna Niemiec, Holandia oraz Włochy. W roku 1973 wstąpiły do EWG trzy kraje, a mianowicie: Irlandia, Dania oraz Wielka Brytania. Grecy przystąpili do wspólnoty w roku 1981, a pięć lat później w roku 1986 Portugalia z Hiszpanią. Jednolity Akt Europejski wprowadzono w życie w roku 1987. Akt ten rozszerzał kompetencje Europejskiego Parlamentu oraz Rady Ministrów tychże Wspólnot Europejskich.

Układ założycielski Unię Europejską został zawarty w 1991 roku, a dokładniej 10 grudnia w położonym w Holandii Maastricht. Jednak dopiero od pierwszego listopada roku 1993 zaczęła ona funkcjonować. W roku 1995 już do Unii Europejskiej przystąpiły kolejne państwa: Szwecja, Austria oraz Finlandia. W maju 2004 do Unii Europejskiej przyjęto rekordową liczbę państw bo aż 10. A były to: Czechy, Litwa, Słowacja, Węgry, Słowenia, Estonia, Malta, Łotwa, Cypr oraz Polska.

Głównym zadaniem tej unii jest utworzenie jednolitej gospodarki na całym terytorium Unii Europejskiej, dzięki:

Obecnie jest ona największą wspólnotą gospodarczą na świecie.

Główne organy Unii Europejskiej to:

NATO

Jest to największa na świecie organizacja militarna, tak zwany Pakt Północnoatlantycki. Sojusz ten zawarły Stany Zjednoczone, Kanada oraz dziesięć krajów z Europy w 1949 roku. Powstanie Paktu Północnoatlantyckiego było poniekąd próbą stworzenia swego rodzaju obrony demokratycznych państw przed zagrożeniem jaki stwarzał Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Grecja wraz z Turcją przystąpiła do NATO w roku 1952. Później dołączały kolejne kraje, w roku 1955 Republika Federalna Niemiec, w roku 1982 Hiszpania. Wskutek rozpadu Związku Radzieckiego zmianie uległa idea paktu. Został on strażnikiem, który pilnuje bezpieczeństwa w Europie. Dziś do NATO przynależą prawie wszystkie kraje zachodnioeuropejskie z wyjątkiem: Finlandii, Szwajcarii oraz Szwecji, a także Kanada, Stany Zjednoczone, Czechy, Turcja, Węgry oraz Polska.

Inne istniejące, bądź już nie organizacje na świecie:

ONZ - Organizacja Narodów Zjednoczonych

Jest to największa obecnie organizacja międzynarodowa, do której przynależą prawie wszystkie kraje świata. Utworzono ją w roku 1945. 26 czerwca tegoż roku podpisano Kartę Narodów Zjednoczonych, zatwierdzającą tą organizację.

Główne zadania ONZ:

Najwyższym organem Organizacji Narodów Zjednoczonych jest zbierające tylko raz na rok Zgromadzenie Ogólne. Każdy kraj członkowski posiada w Zgromadzeniu Ogólnym jeden głos. Nowy Jork stanowi jego siedzibę.

Drugi istotny organ ONZ to Rada Bezpieczeństwa. W jej skład wchodzi pięciu członków stałych, a mianowicie: Francja, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Chiny oraz Rosja. Państwa te posiadają prawo weta, którego nie mają członkowie niestali Rady Bezpieczeństwa. Jest ich 10 i są wybierani na 2 letnie "kadencje". Jak wskazuje nazwa organ ten zajmuje się utrzymywaniem pokoju.

Rada Społeczna i Gospodarcza zajmuje się zagadnieniami społeczno-ekonomicznymi. Posiada ona 54 członków. Rokrocznie wybiera się do jej składu 18 członków, ich kadencja trwa trzy lata.

Realizacja różnych założeń ONZ przebiega dzięki działalności specjalistycznych agend:

Wszystkich agend należących do ONZ jest ok. 30.

URBANIZACJA - RÓŻNE FUNKCJE MIAST

Różnoraka działalność gospodarcza, która wykonywana jest w konkretnym mieście, służy do zaspokajania potrzeb ludzi nie mieszkających w jego granicach jest nazywana funkcją miastotwórczą. Miasto rozwija się tym szybciej i prężniej im większy jest popyt na jego funkcje. W przeciwnym wypadku, gdy popyt ten będzie malał lub co gorsza całkowicie zaniknie, może dość do zatrzymania rozwoju miasta, a nawet do jego upadku. Dużo przykładów prężnie działających w przeszłości miast , które dziś zdegradowane są do rangi wsi, można znaleźć we wschodniej oraz centralnej Polsce. Do upadku ośrodków miejskich może doprowadzić większy rozwój ośrodka leżącego w bliskim ich sąsiedztwie. Ów szybki rozwój może być wynikiem między innymi założenia wielkiego zakładu przemysłowego, poprowadzeniem ważnego szlaku komunikacyjnego, czy przejęciem przez miasto funkcji administracyjnych.

Dziś miasta mogą pełnić przeróżne funkcje: handlowe, administracyjne, przemysłowe, transportowe, edukacyjno-naukowe, ochrony zdrowia. Zależnie od skali zasięgu wpływu konkretnego miasta możemy wydzielić następujące typy miast:

Istnieją również ośrodki o specyficznych funkcjach, które w głównej mierze doprowadziły do ich pojawienia się oraz rozwoju. Specjalizacja miast, która odnosi się do pełnionych przez nie funkcji pozwala zachowywać im swego rodzaju indywidualność. Dobrze obrazuje to struktura zatrudnienia, jak również fizjonomia ośrodka miejskiego.

Funkcje miast:

Wróćmy do roli przemysły w tworzeniu się i rozwoju miast. Wiele polskich miejscowości przeżyło nagły rozwój, który był spowodowany rozpoczęciem eksploatacji różnorakich surowców. Możemy tutaj wymienić takie miasta, jak: Lubin (złoża miedzi), Tarnobrzeg (złoża siarki), Konin (pokłady węgla brunatnego), Jastrzębie-Zdrój (złoża węgla kamiennego). Przewodnim motywem budowy Nowej Huty w sąsiedztwie Krakowa była funkcja przemysłowa, jaką miało pełnić przyszłe miasto. Rozpoczęto przedsięwzięcie w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku od wybudowania wielkiego kombinatu metalurgicznego. Funkcja przemysłowa jest dominującą w większości polskich miast. Jedynie w sześciu dużych ośrodkach miejskich, takich jak: Warszawa czy Olsztyn, gdzie przemysł przegrywa z różnego rodzaju usługami.

Innym rodzajem ośrodków miejskich, które powstały wskutek specjalistycznej funkcji miastotwórczej, są te, które odgrywają ważną rolę transportową. Tworzyły się one w pasach wybrzeży morskich, gdzie istniały odpowiednie warunki do założenia portów. Taką genezę mają miasta-porty: Hamburg, Rotterdam, Singapur, Nowy Jork, Marsylia, Hongkong.

W pobliżu ważnych węzłów komunikacyjnych związanych z dużymi rzekami utworzyły się ośrodki miejskie, które spełniają rolę ważnych śródlądowych portów. Tego typu miasta to na przykład zlokalizowana nad Renem niemiecka Kolonia, szwajcarska Bazylea, brazylijskie miasto Manaus (Amazonka), chińskie miasta zlokalizowane wzdłuż rzeki Jangcy (Wuhan, Nankin, Czunking), położone w rejonie Wielkich Jezior (Detroit, Duluth oraz Chicago) oraz inne. Także linie kolejowe pomogły wielu miastom w rozwoju gospodarczym. Możemy do nich zaliczyć miasta Stanów Zjednoczonych: Minneapolis, Kansas City, Saint Louis, Dallas, Memphis oraz kanadyjskie Edmonton, Winnipeg i Calgary. Należy tu wspomnieć ogromne znaczenie miastotwórcze transsyberyjskiej kolei, dzięki której zaistniały takie miasta, jak: Krasnojarsk, Omsk i Nowosybirsk. Na terenach polskich proces ten miał miejsce na przełomie XIX i XX wieku. Budowa kolei na ziemi polskiej sprawił, że miejscowości przez które ją przeprowadzono rozwinęły się, a ominięte miasta ulegały powolnemu upadkowi. Dochodziło także to tworzenia się nowych ośrodków miejskich właśnie dzięki bliskości kolei.

Na terenach górskich oraz nadmorskich, wiele miejscowości rozwinęło się dzięki spełnianym funkcjom uzdrowiskowym, m.in.: Antibes (Francja), Karlowe Vary (Czechy), Marbella (Hiszpania), Davos (Szwajcaria) oraz polska Krynica, turystycznym i innym.

Duże miasto skupiające istotne funkcje usługowe oraz produkcyjne jest motywem, który skupia indywidualne osiedla w cały zespół osadniczy. Można wydzielić w nim dwa główne elementy, które są ze sobą powiązane w sposób funkcjonalny. Są to: miasto oraz teren podmiejski, który je otacza. Ten drugi nazywany jest również strefą podmiejską, której cechą jest specyficzny typ gospodarki. Jest on nastawiony na bezpośrednie obsługiwanie miasta w zakresie żywności. Wynikiem tego jest duży udział owoców, warzyw oraz wysoko rozwinięta hodowla mlecznego bydła wsi położonych w strefach podmiejskich. Wieś podmiejska z czasem przybiera zabudowę miejską, a jej mieszkańcy przejmują typowy dla miasta model życia.

AGLOMERACJA - jest to sieć złożona z jednego wielkiego, dominującego miasta oraz kilku lub kilkunastu innych (mniejszych) położonych w strefie podmiejskiej owego dominującego ośrodka miejskiego. Na terenie naszego kraju dobrym tego przykładem może być aglomeracja stołecznej Warszawy oraz aglomeracja Łódzka. Oczywiście największą stanowi aglomeracja warszawska w skład której wchodzi około 20 miast położonych wzdłuż szlaków kolejowych, które w sposób promienisty rozchodzą się z Warszawy. Są to takie miasta, jak: Pruszków, Grodzisk Mazowiecki, Legionowo, Piaseczno, Piastów, czy też Sulejówek. Obszar aglomeracji zamieszkuje łącznie około 2,3 miliona ludzi.

KONURBACJA - jest to zespół złożony z dwóch lub więcej równorzędnych sobie miast, położonych w bliskiej odległości od siebie oraz w pewien sposób ze sobą powiązanych. Przestrzenny rozwój miast wchodzących w skład konurbacji prowadzi z czasem do zetknięcia się ich granic. Bardzo dobrym przykładem może tu być polski Górnośląski Okręg Przemysłowy oraz niemieckie Zagłębie Ruhry.

Proces ciągłego rozrastania się wielkich ośrodków miejskich może doprowadzić do połączenia się nawet kilku miast, które zaczynają tworzyć MEGALOPOLIS, czyli jedno ogromne "supermiasto". Możemy takie "supermiasto" obserwować na wybrzeżu wschodnim Stanów Zjednoczonych. Obejmują one długi na ok. 100 kilometrów pas wybrzeża, począwszy od Bostonu na Waszyngtonie kończąc. Skupia on około 45 milionów ludzi. Innym przykładem jest megalopolis Wielkich Jezior z miastami: Chicago, Detroit czy też Cleveland. Na wybrzeżu zachodnim Stanów Zjednoczonych położony jest zespół San Diego, Los Angeles i San Bernardino. Oprócz Stanów Zjednoczonych przykład megalopolis możemy znaleźć we wschodniej części wyspy Honsiu. Zespół typu megalopolis tworzą tam: Jokohama, Tokio, Osaka, Kioto, Nagoja oraz Kobe. Do literatury termin ten wprowadził Gottman, geograf amerykański. Właśnie w USA ten typ urbanistyczny jest bardzo charakterystyczny.

URBANIZACJA - to zmiany w osadniczej sieci, które polegają na powiększaniu się funkcji ośrodków miejskich kosztem niemiejskich osiedli. Miasta duże ulegają ciągłej rozbudowie, tworzą się nowe miasta i następuje zjawisko przekształcania się wsi w typowe miasta. Wynikiem procesów urbanizacyjnych jest powiększenie się w całkowitej liczbie mieszkańców, ludności miejskiej. Przez ostatnie dwa wieki przemysł był czynnikiem, który najbardziej napędzał procesy urbanizacyjne, stąd też w krajach o wysokim rozwoju gospodarczym odsetek miejskiej ludności jest wysoki. Urbanizacja dokonuje się przede wszystkim w wyniku rozbudowy już istniejących miast, natomiast zjawisko wzrostu ludności w tych ośrodkach zachodzi wskutek:

Urbanizacja w obecnych czasach związana jest przede wszystkim z dużymi ośrodkami miejskimi liczącymi więcej niż 100 tys. stałych mieszkańców oraz wielkich metropolii powyżej 1 miliona mieszkańców. W pierwszych latach wieku XIX na świecie było jedynie 45 miast, których liczba mieszkańców przekraczała 100 tysięcy. W roku 1992 miast z przedziału 100-1000 tysięcy mieszkańców naliczono już około 2000, a wielkich metropolii z ludnością przekraczającą 1 milion było już około 300. Należy zwrócić baczną uwagę na wielkie metropolie z liczbą ludności przewyższającą 5 milionów ludzi. To właśnie one budują wielkie konurbacje, aglomeracje, czy ogromne zurbanizowane obszary megalopolis. Miast liczących więcej niż 5 milionów sta łych mieszkańców jest w sumie około 50, a więc zamieszkuje w nich łącznie prawie 450 milionów ludzi, co stanowi ok. 8% całkowitej liczby ludności Ziemi.

Miasto stanowi jedną z jednostek administracyjnych, która charakteryzuje się dużą koncentracją ludności. Jak już wspominano miasta mogą formować różne zespoły w zależności od spełnianych funkcji, powiązań między nimi i ich wielkości. Największą liczbą miast może pochwalić się województwo śląskie.

Przebieg procesów urbanizacji w naszym kraju odznacza się określoną specyfiką, która odróżnia nas od pozostałych państw Europy.

Wynika to z:

1. nierównomiernego rozmieszczenia naturalnych bogactw

2. braku jednolitości w rozwoju polskiego osadnictwa miejskiego, na wschodzie proces ten zachodził później na terenach wschodnich, a wcześniej na zachodnich

3. znacznych dysproporcji w funkcjonalnym rozwoju oraz wielkości ośrodków miejskich, wynikały one z niekontrolowanego procesu uprzemysławiania z przełomu XIX oraz XX wieku.

4. stu pięćdziesięciu lat zaborów, które rozdzieliły polskie ziemie

5. dużego zróżnicowania w strukturze ludności, co było wynikiem powojennych ruchów migracyjnych

Urbanizacja zachodzi także poza obszarami dużych miast i ich podmiejskich stref. Dowodem na to może być duży wzrost ludności pozarolniczej na obszarach wiejskich, które pracują tam w bardzo szeroko pojmowanych usługach oraz czerpią środki na swe utrzymanie z niezarobkowych źródeł, takich jak: emerytury i renty. Urbanizacja wsi jest najbardziej zaawansowana w rejonie środkowej oraz południowo-zachodniej Polski.

Według statystyk z roku 1999 na obszarach miejskich zamieszkiwało około 48% ludności świata. Wskaźnikiem urbanizacji nazywamy udział procentowy miejskiej ludności w ogólnej liczbie mieszkańców określonego państwa.

Do najbardziej zurbanizowanych kontynentów należały:

Najsłabiej zurbanizowanymi kontynentami były:

Te bardzo niskie wskaźniki tych dwóch kontynentów są oczywistym następstwem małego zurbanizowania poszczególnych państw.

Kraje o najmniejszym wskaźniku urbanizacji:

Kraje o najwyższym współczynniku urbanizacji:

Podniesienie się w skali całego świata wskaźnika urbanizacji jest wynikiem prężnego rozwoju wielkich miast (>1 miliona ludności). W roku 1970 takich miejscowości było 180, w 1990 już 278, z czego w samej tylko Azji 116, Północnej i Środkowej Ameryce 58, a na kontynencie europejskim 54.

Urbanizacja dotyczy wielu aspektów, w związku z czym wyróżniamy:

Do wybuchu drugiej wojny światowej na terenie krajów o wysokim rozwoju gospodarczym nasileniu uległy urbanizacyjne procesy. Nastąpiło to wskutek ogromnego zapotrzebowania rozwijającego się przemysłu na różnego rodzaju siłę roboczą. Właśnie w związku z tym nastąpiła fala wielkich migracji ze wsi do ośrodków miejskich.

Po zakończeniu działań wojennych w przemyśle coraz częściej zaczęły pojawiać się nowe technologie, rozpoczęła się era mechanizacji oraz automatyzacji procesów produkcyjnych. Proces ten spowodował, iż tak bardzo niegdyś pożądana siła robocza, zaczęła tracić pierwszorzędne znaczenie. Osoby, które traciły pracę co prawda nie wracały już na wieś (przeważnie), ale przenosiły się z przemysłowych centrów miast na jego peryferia.

Państwa w zależności od stanu swojej gospodarki posiadają różny stopień urbanizacji. Właśnie z tego względu możemy wyróżnić wśród nich:

Procesy urbanizacyjne prowadzą do systematycznego zmniejszania się regionów użytkowanych rolniczo, masowych migracji wiejskiej ludności do dużych ośrodków miejskich. Na całym świecie są 22 miejskie zespoły, które liczą ponad 8 milionów mieszkańców, a według prognoz z każdym rokiem będzie ich przybywać.

Do pierwszej dziesiątki należą przede wszystkim miasta państw rozwijających się. W 1995 roku miasta na całym świecie zamieszkiwało 2,4 miliarda ludzi, natomiast do roku 2010 liczba mieszkańców miast ma wzrosnąć do około 5 miliardów. W porównaniu z liczbą mieszkańców wsi, liczba ludności zamieszkującej miasta zwiększa się 2,5 razy szybciej. Rozwój, jak i istnienie dużych ośrodków miejskich niesie ze sobą równo pozytywne jak i negatywne skutki.

Pozytywne aspekty istnienia wielkich ośrodków miejskich:

ubezpieczeniowych

Te właśnie czynniki sprawiają, iż duże ośrodki przemysłowe pełnią rolę kulturotwórczą, a także stanowią rejon, gdzie realizowane są osiągnięcia naukowo-techniczne w określonym kraju.

Negatywne aspekty istnienia wielkich ośrodków miejskich:

URBANIZACJA A KRAJOBRAZ

Każde miasto poprzez swoją działalność i funkcjonowanie prowadzi do zmian w środowisku geograficznym oraz zmienia naturalny krajobraz.

Już na samym początku teren przeznaczony pod ośrodek miejski ulega procesom wyrównywania. Zaczynają się formować antropogeniczne formy pokrycia terenu, takie jak: górnicze hałdy, wysypiska śmieci, szlaki komunikacyjne. Krajobraz zostaje praktycznie w 100% zmieniony. Pojawiają się bloki, sklepy, tereny przemysłowe, trakcja elektryczna, sieć komunikacyjna. Odpowiednio przygotowując projekty zagospodarowania przestrzennego można sprawić, że powstające budynki, czy drogi będą się dobrze wkomponowywać w krajobraz naturalny. Niestety w Polsce rzadko ktokolwiek zadaje sobie tyle trudu. W naszym kraju bierze się pod uwagę jedynie aspekt użyteczności, co prowadzi do szpecenia polskich krajobrazów.

Należy pamiętać, że zabudowa oraz rozplanowanie przestrzenne miasta powinno współgrać z naturalnym krajobrazem. Słynny polski architekt Stanisław Witkiewicz w pierwszych latach XX wieku stworzył na Podhalu, tak zwany "styl zakopiański". Wielką zaletą tego stylu w budownictwie był fakt, iż znakomicie współgrał on z majestatycznymi górami. Dzięki temu stał się on bardzo popularny na całym Podhalu. Niestety jest to przykład jednostkowy, w powojennej Polsce, rozbudowa kraju nie miała na względzie nawet odrobiny estetyki, co nie było pozytywnym czynnikiem wpływającym na wygląd naszych miast. Polskie osiedla emanują wręcz przybijającą monotonią, nie posiadamy dostatecznych terenów przeznaczonych na rekreacje, gdzie mieszkańcy mogliby odbudować się fizycznie i psychicznie.

Znaczne skoncentrowanie ludności na obszarze wysoko zurbanizowanym, gdzie średnie gęstość zaludnienia wynosi minimum 1000 osób na kilometr kwadratowy ma negatywny jak i pozytywny skutek. Za pozytywny czynnik możemy uznać bliskość miejsc pracy, szkół i innych ośrodków. Koncentracja mieszkańców w dużej mierze obniża koszt wszelkich komunalnych inwestycji, które dają ludziom duży komfort. Podstawowymi udogodnieniami jest tutaj dostawa energii i wody bieżącej. Jednak życie, szczególnie w dużym mieście może być uciążliwe i męczące. Wszelkie fabryki, zakłady usługowe, transport, a także sami ludzie produkują codziennie ogromne masy wszelkiego rodzaju odpadów, zanieczyszczeń i ścieków.

Zmusza to do instalowania filtrów, które oczyszczają powietrze, budowy oczyszczalni ścieków oczyszczających wodę, a także urządzeń, które służą do utylizowania śmieci. Mimo ciągłej poprawy w tym wymiarze polskie miasta są nadal niedostatecznie przystosowane do ochrony środowiska.

W Polsce często zdarza się, że władze nie nadążają z budową infrastruktury dla szybko rozrastającego się miasta. Chodzi tu przede wszystkim o organizację miejskiego transportu, dostawę wody oraz energii cieplnej, budowę szkół oraz przedszkoli, a także innych instytucji kulturalnych.

W dniu dzisiejszym na terenie na przykład Stanów Zjednoczonych zachodzi proces wyludniania dużych ośrodków miejskich, a chodzi tu głównie o ich ścisłe, zatłoczone i zanieczyszczone centra. Ludność przenosi się na obrzeża by móc cieszyć się spokojem nawet kosztem długich dojazdów do miejsc pracy. Przykładem może być tutaj Nowy Jork, którego ludność w jego administracyjnych granicach uległa zmniejszeniu z 7,8 miliona w roku 1960 do 7,3 miliona w roku 1990.

Człowiek źle się czuje w warunkach nadmiernego zagęszczenia. Wszechobecny tłok i hałas negatywnie oddziałują na psychikę ludzką, doprowadza do sytuacji stresowych, które często wywołują wybuchy agresji.

Jak było już wspominane okresem charakteryzującym się najbardziej intensywnymi procesami urbanizacyjnymi były lata powojenne. W roku 1950 na terytorium Polski było 106 ośrodków miejskich, zamieszkanych przez 9,8 miliona ludności. W roku 1994 było ich już 853, a mieszkało w tych miastach 23,8 miliona osób. Widzimy zatem, że liczba miast wzrosła ponad ośmiokrotnie, a liczba osób w nich mieszkających podwoiła się z nawiązką. Tak, jak na całym świecie, w Polsce najlepiej rozwijały się duże oraz średnie miasta. W przypadku małych ośrodków miejskich, to ich liczba nawet znacznie się zmniejszyła.

LOKALIZACJA POLSKI NA KONTYNENCIE EUROPEJSKIM

Położenie matematyczne.

Þ Polska zajmuje centralne położenie w Europie.

Rozciągłość geograficzna.

od 14o07'E w kolanie rzeki Odry koło Cedyni

do 24o08'E w kolanie rzeki Bug na E od Strzyżowa

od 49oN Szczyt Opołonek w Bieszczadach

do 54o50'N Przyl. Rozewie

Rozciągłość Polski z północy na południe wynosi 10°01', natomiast z zachodu na wschód 5°50'. Lokalizacja Polski na tym właśnie obszarze jest przyczyną bardzo charakterystycznych warunków naturalnych. Najbardziej możemy to odczuć w panującym u nas klimacie, który charakteryzuje się dużą zmiennością pogody a sam jest kształtowany przez chyba wszelkie możliwe masy powietrza występujące w Europie. Również rozmieszczenie roślinności oraz gleb, jak i budowa geologiczna świadczą o dużej specyfice naszego kraju.

Położenie polityczne Polski w historii naszego kraju miało bardzo złe konsekwencje. Polska stanowiąc granicę pomiędzy zachodem a wschodem Europy była świadkiem ciągłych walk i wojen. W obecnych czasach fakt, iż Polska położona jest na skraju Europy zachodniej, co więcej stanowi wschodnią granicę Unii Europejskiej, może nam przynieść wiele korzyści natury ekonomicznej.

Geologia Polski w strukturach europejskich.

Na obszarze Europy można wydzielić trzy tektoniczne prowincje:

Geologia Polski

Strefa Teyssera-Tornquista.

Przez Polskę przebiega fragment tej struktury.

Przekrój NE-SW

0x01 graphic

Głębokość prekambru:200-3000m poniżej 10 000m

Grubość skorupy ziemskiej: 42-46 km 50-55 km 30-35 km

Platforma prekambryjska.

Po stronie N-E od strefy T-T występuje platforma prekambryjska zbudowana z bardzo starych skał. Jest ona niejednolita i dzieli się na mniejsze jednostki:

Występujące tu skały prekambryjskie:

Młodszą strukturą jest platforma paleozoiczna.

Do masywów powstałych podczas orogenez paleozoicznych zaliczamy:

Do paleozoicznej platformy zaliczamy:

Najmłodszymi formami geologicznymi na terenie Polski są orogeny alpejskie:

Geomorfologia Polski

Na N od Wyżyn i Sudetów mamy rzeźbę staro- lub młodoglacjalną w zależności od czasu ostatniego zlodowacenia. I tak na przykład za obszary młodoglacjalne uważa się tereny podległe zlodowaceniu w czasie ostatniego zlodowacenia na ziemiach polskich, czyli bałtyckiemu. Widoczne są tam dość wyraźnie zarysy rzeźby polodowcowej z charakterystycznymi jeziorami morenowymi oraz rynnowymi. Polska środkowa odznacza się rzeźbą staroglacjalną, w związku z czym typowa rzeźba polodowcowa została już w znacznej mierze zniszczona.

Typy rzeźby układają się równoleżnikowo, a budowy geologicznej - skośnie

Typy rzeźby zależne od budowy geologicznej:

Rzeźba w poszczególnych regionach Polski..

Sudety.

Góry Świętokrzyskie.

Wyżyna Krakowsko-Częstochowska (wyżyna jurajska).

Wyżyna Śląska (wyżyna triasowa)

Niecka Nidziańska

Wyżyna Lubelska.

Karpaty

Pieniny wewnątrz mają budowę diapirowatą (ku górze rozszerzają się szczeliny) i płaszczowinową. Granice zewnętrzne wyznaczają uskoki. Wał Barniska-Fombarku to przedłużenie Pienin. Granicę Pienin wykorzystuje Dunajec ® zależy ona od przebiegu uskoku i różnej odporności skał po obu jego stronach.

Geneza przełomu Dunajca® istnieje na ten temat bardzo wiele teorii. Bardzo dojrzały profil pochodzący z innego stadium potwierdza genezę antecedentną ® najpierw istniała łagodna, mało rozcięta dolina, potem zaczęło się wypiętrzanie i szybkie wcięcie Dunajca o charakterze jaru krasowego o 450-metrowych ścianach.

Pieniny właściwe są zbudowane z wapieni radiolarytowych.

Beskid Sądecki ® wyraźna granica; w oknach tektonicznych płaszczowiny magurskiej wyziera płaszczowina śląska - mniej odporna, z łagodną rzeźbą typu pogórskiego - obniżenie Mszany Dolnej założone jest na utworach krośnieńskich

Beskid Średni z doliną Raby ® w większości grzbiety antyklinalne - zgodne z budową geologiczną

Beskid Śląski ® dwudzielność rzeźby - łagodne szczyty i ostro wcięte doliny. Brzeg Beskidu Śląskiego na E uwarunkowany jest budową geologiczną - jest to granica płaszczowiny śląskiej i występują tam skały o różnej odporności ® granica odpornościowa jest też granicą nasunięcia i dlatego jest to granica ostra. W Beskidzie Śląskim dominują warstwy godulskie (najtwardsze w płaszczowinie śląskiej), które kontaktują z płaszczowiną podśląską Pogórza Śląskiego o wysoczyznowym typie rzeźby.

Od Cieszyna po rejon Kalwarii próg oddzielający Beskidy od Pogórza jest rzędu 400 m. Związek rzeźby z budową geologiczną wyraźnie zaznacza się na czołach nasunięć płaszczowin np. Beskid - Pogórze. Stopnie uwarunkowane są tektoniką, ale często związek rzeźba - budowa geologiczna polega na różnej odporności skał.

Nie w całych Beskidach rzeźba dopasowała się do budowy fałdowej ® inwersja rzeźby występuje np. w Beskidzie Wyspowym. Warstwy magurskie antyklin są bardziej odporne od warstw śląskich synklin, stąd dwudzielność stoków w Beskidzie Wyspowym podkreślona użytkowaniem: strome wysokie stoki zbudowane z piaskowców magurskich są zalesione, a łagodne dolne stoki zbudowane z mało odpornych skał płaszczowiny śląskiej i podmagurskiej są użytkowane rolniczo. Inwersja rzeźby w Beskidach występuje w: Beskidzie Żywieckim, Gorcach, Beskidzie Sądeckim i Niskim.

Rzeźba krasowa.

Poza jaskiniami kras na Wyżynie występuje w postaci:

Współczesna rzeźba przechodzi z cyklu erozyjno-denudacyjnego w kolejny cykl krasowy ® uaktywnienie krasowienia, następnie w plejstocenie zasypanie, potem odpreparowanie, a teraz znów uaktywnienie krasowienia.

Dolina Prądnika uaktywnienie krasowienia jar krasowy powinien mieć skalista dno, a dno Prądnika wypełnia nieodpreparowana akumulacja.

Zasięgi zlodowaceń.

Zlodowacenia w górach.

Formy polodowcowe pozostałe po Zlodowaceniu Bałtyckim.

KLIMAT POLSKI

Cechy charakterystyczne klimatu Polski:

Oddziaływanie Ośrodków barycznych

ośrodek

zima

lato

niż islandzki

silniej

słabo

wyż azorski

sporadycznie

silnie

wyż azjatycki

silnie

-

niż azjatycki

-

silnie

wyż arktyczny

sporadycznie

bardzo rzadko

wyż zwrotnikowy

lato + jesień

Typy pogody ( udział procentowy )

pogoda cyklonalna ( wyżowa ) - 49,8

pogoda antycyklonalna ( niżowa ) - 47,8

pogoda nieokreślona - 2,4

Najzimniejszy miesiąc - styczeń

Najcieplejszy - lipiec

Masy powietrza

a) polarnomorskie - zima - odwilże; lato - ochłodzenie; wilgotne, suche, średnio przejrzyste

b) polarnokontynentalne - zimne, ciężkie, suche, przejrzyste

c) arktyczne - zimne, ciężkie, przejrzyste

d) podzwrotnikowe kontynentalne - zima - ocieplenie, zmętnienie mas powietrza ( pyły ); lato, jesień - ciepło, sucho

e) podzwrotnikowe morskie - ciepłe, wilgotne, średnio przejrzyste

f) z wyższych warstw atmosfery - pogoda cyklonalna

PPm - 46%

PPk - 39%

PA - 7%

PZ - 3%

Wiatry lokalne

1. feny - wiatry górskie

a. halny - Tatry, Sudety ; Sudety - 120 dni, Wrocław - 60 dni

b. wiatry ryterskie, rymanowskie, dukielskie - wzdłuż długich dolin górskich

2. bryza

3. wiatry dolinne, wiatry górskie ( dzień, noc )

4. wiatr miejski ( polny ) - z miasta na przedmieścia

Temperatura

Izotermy stycznia

Izotermy lipca

Średnia roczna:

Skala lokalna - wpływ orografii ( inwersja - im dłużej, tym zimniej; Jabłonka, Nowy Targ; morze mgieł - do 1000m; problem zanieczyszczeń )

Ekstremalne wartości

1940, Siedlce - -41°C

1921, Pruszków - 40,2°C

Okres wegetacji

Opady

Regiony klimatyczne

Typy klimatu wg Romera:

Ze względu na wpływ klimatu na człowieka (bodźcowość) wyróżniamy:

1. Silnie bodźcowy - góry powyżej 750 m, Pobrzeża, Śniardwy

2. Umiarkowanie bodźcowy - góry poniżej 750 m, kotliny podgórskie, Żuławy, Zalew Szczeciński

3. Łagodnie bodźcowy - pojezierza, wyżyny, część Pogórza Sudeckiego i Karpackiego

4. Słabo bodźcowy - niziny

MORZE BAŁTYCKIE

Nasz Bałtyk jest typowym morzem śródziemnym (śródlądowym) położonym na szelfie. Zaliczany jest do wielkiego systemu Atlantyku. W porównaniu z innymi morzami Bałtyk jest bardzo młody, jego tworzenie się rozpoczęło się dopiero po wycofaniu się lodowców skandynawskich.

Historia jego tworzenia składała się z poszczególnych faz, do najważniejszych zaliczamy:

Termika wód powierzchniowych Bałtyku odznacza się dużymi wahaniami w ciągu całego roku. W sierpniu temperatura waha się od 18-20°C na południowym-wschodzie do 12-14°C na północy, w lutym spada do 2,5°C, w nie zamarzniętej części środkowej, a 1°C wynosi na południowym-wschodzie. Zasolenie Bałtyku jest uzależnione od wlewów wód z Morza Północnego i wynosi średnio w warstwach powierzchniowych od 10‰ na południowym-zachodzie do 2,5‰ na północy. W warstwach głębinowych natomiast wynosi od 16‰ na południowym-zachodzie do około 12‰ w części środkowej. Ogólnie dla całego Bałtyku średnie zasolenie wynosi 7,8‰. Lód pokrywa całkowicie północną część Zatoki Botnickiej i wschodnią część Zatoki Fińskiej od listopada do maja, na pozostałych akwenach zamarza tylko pas przybrzeżny na ok. 1-2 miesiące, w części południowo-zachodniej i 2-4 miesiące w części środkowej.

Bałtyk stanowi bardzo ważny szlak wodny i "ośrodek" połowu różnego rodzaju ryb. Do najważniejszych polskich portów zaliczamy: Gdynię, Gdańsk, Świnoujście oraz Szczecin. W obecnych czasach Bałtyk jest również bardzo istotnym ośrodkiem turystyki.

Największym problemem Morza Bałtyckiego są zanieczyszczenia jego wód. Zanieczyszczenie wód jest tu spotęgowane przez słabą wymianę wód Bałtyku z M. Północnym. Najwięcej zanieczyszczeń produkuje przemysł, rolnictwo i sam człowiek. Wszystkie te ścieki później spływają rzekami do Bałtyku. Wisła jest rzeką, która niesie do Morza Bałtyckiego najwięcej zanieczyszczeń.

Wśród polskich wybrzeży możemy wydzielić trzy zasadnicze typy:

1) KLIFOWE - to bardzo strome oraz wysokie wybrzeże, które jest tworzone poprzez niszczącą działalność fal morskich (abrazja). Przykłady: klify na wyspie Wolin i tak zwane "kępy" w Trójmieście.

2) MIERZEJOWE - powstałe wskutek akumulacyjnej działalności fal morskich. Charakterystyczne kosy oraz mierzeje, które odgradzają wody dawnych zatok morskich. Przykłady: Pobrzeże Słowińskie, Mierzeje - Helska i Wiślana.

3) DELTOWE - nisko położone i podmokłe. Na przykład Żuławy Wiślane.

Wody w Polsce

Max spływy - na Dunajcu - dochodzą do 20-30l, a min w górnej Noteci - <2l, a w latach suchych <1l