NEURODYNAMIKA- TESTY NAPIĘCIOWE I NEUROMOBILIZACJE

Dysfunkcje narządu ruchu mogą wynikać z zaburzenia 3 podsystemów:

• biernego- kości, stawy

• czynnego- mięśnie

• sterującego- układ nerwowy

→ aby stwierdzić skąd biorą się dolegliwości pacjenta należy go zbadać

→ 80% fizjoterapeutów nie bada swoich pacjentów

→ lekarz stawia diagnozę kliniczną natomiast fizjoterapeuta funkcjonalną (biomechaniczną)

BADANIE NEUROLOGICZNE

BADANIE PODMIOTOWE

• wywiad jest integralnym i podstawowym elementem badania neurologicznego

• w przypadku wielu chorób rozpoznanie opiera się tylko na wywiadzie (padaczka, migrena)

• dane personalne, wiek, zawód (czynniki szkodliwe)

• dolegliwości główne w chorobach układu nerwowego: bóle głowy, bóle i parestezje kończyn, zawroty głowy, zaburzenia świadomości (utrata przytomności), drgawki, zaburzenia widzenia (widzenie podwójne), niedowłady kończyn, zaburzenia chodu, zaburzenia w oddawaniu moczu i stolca, zaburzenia snu

• dane dotyczące rozwoju choroby (kiedy, od kiedy, jak się zaczęło, jak objawy się rozwijają)

• nagły początek- zaburzenia naczyniowe (udary), równie ostro ale nie tak gwałtownie przebiegają choroby zapalne, powolne narastanie objawów- nowotwór lub proces zwyrodnieniowy, przebieg z remisjami- SM

• przebyte choroby, używki, obciążenia dziedziczne

BADANIE PRZEDMIOTOWE

• obserwacja chorego przy wejściu do gabinetu, w trakcie wywiadu (spowolnienie ruchowe, niedowłady, ruchy mimowolne)

• budowa, odżywienie, stan skóry, narządy wewnętrzne

• tętno, ciśnienie tętnicze, temperatura ciała

• badanie głowy (kształt, blizny, ubytki kostne, bolesność), wygląd twarzy, mimika

• objawy oponowe- sztywność karku (pochylenie głowy), karkowy Brudzińskiego (odruchowe zgięcie kolan przy pochyleniu głowy)- zapalenie opon mózgowych, krwotok podpajęczy

1. Nerwy czaszkowe:

• nerw węchowy

• nerw wzrokowy- ostrość wzroku, pole widzenia

• nerw okoruchowy, bloczkowy i odwodzący- szerokość szpar powiekowych, opadanie powiek, zez, wytrzeszcz lub zapadnięcie gałki ocznej, ruchy gałek ocznych, oczopląs, szerokość źrenic (anisocoria), reakcja na światło

• nerw trójdzielny- czucie na twarzy, bolesność gałązek itp.

• nerw twarzowy

• nerw przedsionkowo- ślimakowy- słuch

• nerw językowo- gardłowy i błędny- mowa (dyzartria), połykanie, odruch wymiotny

• nerw dodatkowy- czynność mięśni MOS i czworobocznych

• nerw podjęzykowy- ruchy języka

2. Układ ruchu:

• oglądanie kończyn- nieprawidłowe ułożenie, ruchy mimowolne, drżenia, zaniki mięśniowe

• ruch bierny i napięcie mięśni

• ruch czynny i siła

• zborność ruchów (ataksja), móżdżek i sznury tylne- próby palec- nos, palec- palec, diadochokineza, pięta- kolano, próba Romberga

• badanie odruchów ścięgnistych- obecność, symetria, zniesienie, wzmożenie

• badanie odruchów patologicznych- Babińskiego, Oppenheima, Rossolimo

3. Badanie chodu:

• chód paretyczny- niedowład wiotki

• chód brodzący- nerw strzałkowy

• chód kurczowy- spastyczność

• chód koszący- hemipareza

• chód drobnymi kroczkami- parkinsonizm

• chód ataktyczny- ataksja tylnosznurowa

• chód móżdżkowy

• chód kaczkowaty- dystrofia

• apraksja chodu- uszkodzenie płata czołowego

• chód utykający- rwa kulszowa

4. Czucie:

• czucie powierzchniowe- dotyk, ból, temperatura, czucie dyskryminacyjne, dermoleksja

• czucie głębokie- czucie ułożenia, czucie ruchu, czucie nacisku, czucie wibracji

• bolesność uciskowa pni nerwowych

• objawy rozciągowe np. Lasequa

5. Badanie receptorów

Od części dystalnych do proksymalnych, nie za dużo naraz, nie za blisko siebie.

• Powierzchowne → lekki dotyk

Badamy kawałkiem waty lub koniuszkiem palca. Nie przeciągać waty po skórze, nie łaskotać pacjenta. Skóry dotyka się w nierównych odstępach czasu. Dłuższe (10-15 sekund) przerwy.

• Powierzchowne → ból

Badamy szpilką lub igłą. Każdy bodziec powinien mieć tą samą siłę- specjalny chwyt. Naprzemienne ukłucie tępym lub ostrym końcem. Jak znajdzie się problem to należy przesuwać się w kierunku prawidłowych odczuć dla ustalenia granic zaburzeń.

• Głębokie → czucie pozycji

Bierne przemieszczenie kończyny, następnie pacjent odtwarza tę pozycję lub ją opisuje.

• Głębokie → czucie ruchu

Bierne przemieszczenie kończyny, następnie pacjent odtwarza ruch lub opisuje jego przebieg. Najpierw ruchy obszerne, potem coraz mniejsze, badany stwierdza czy ruch przebiega w górę czy w dół (do błędu)

• Głębokie → czucie siły

Zmiana siły nacisku

• Bodźce korowe (połączone) → czucie wibracji

Widełki stroikowe o częstotliwości 128 Hz przykłada się do punktów kostnych. Badający przykłada stroik najpierw do punktów dystalnych a potem coraz to bliżej (jeśli nie ma zaburzeń czucia na obwodzie to nie bada się dalej). Badany ma odczuwać nie dotyk a wibracje.

• Bodźce korowe (połączone) → rozróżnianie podwójnego dotyku

Cyrkiel o zmiennej szerokości. Naprzemienne dotykanie 2 lub 1 końcem cyrkla. Stopniowo zmniejsza się odległość między ramionami cyrkla.

Normy: wzkaziciel <5 mm, palec mały < 7mm, paluch < 10 mm, udo <40 mm, plecy < 52 mm.

• Barognozja → Specjalne przedmioty o takim samym rozmiarze ale różnej masie.

• Stereognozja → rozpoznawanie różnych przedmiotów codziennego użytku poprzez dotyk

• Grafestezja → rozpoznawanie liter lub znaków rysowanych na skórze

7. Badanie odruchów głębokich (ścięgnistych)

Powstają w wyniku pobudzenia włókna doprowadzającego gamma przez rozciągnięcie mięśnia. Powoduje to pobudzenie pojedynczej synapsy nerwu ruchowego i wywołanie skurczu mięśnia.

Wzmożenie odruchów głębokich → uszkodzenie ośrodkowego neuronu ruchowego

Osłabienie odruchów głębokich → uszkodzenie obwodowego neuronu ruchowego i choroby mięśni.

Skala:

0- brak

1- osłabiony

2- prawidłowy

3- wzmożony

4- kloniczny, bardzo wzmożony

• Odruch z mięśnia dwugłowego ramienia (C5-C6)

Opukiwanie końcowego przyczepu mięśnia. Zgięcie łokcia i pełna supinacja przedramienia.

• Odruch promieniowy z mięśnia ramienno- promieniowego (C6)

Opukiwanie wyrostka rylcowatego kości promieniowej (przedramię lekko zgięte w stawie łokciowym, pomiędzy pronacją a supinacją).

• Odruch z mięśnia trójgłowego ramienia (C6-C7)

Opukiwanie ścięgna mięśnia (przedramię zwisa luźno).

ZESPOŁY KORZENIOWE SZYJNE

Korzeń	Mięsień wskaźnikowy	Odruch	Dermatom
C1	Zginacze- prostowniki C0- C1
C2	Rotatory C1- C2		Tył głowy
C3	mm. pochyłe		Krawat szyjny
C4	Przepona		Stuła
C5	M. dwugłowy ramienia M. nadgrzebieniowy M. podgrzebieniowy	Odruch z mięśnia dwugłowego ramienia	Bark, ramię strona boczna
C6	M. ramienno- promieniowy Mm. prostowniki nadgarstka	Odruch z mięśnia ramienno- promieniowego i okostnej kości promieniowej	Przedramię strona promieniowa, kciuk, palec wskazujący
C7	M. trójgłowy ramienia Mm. zginacze nadgarstka Mm. prostowniki palców	Odruch z mięśnia trójgłowego ramienia	Przedramię strona grzbietowa, palec środkowy, palec wskazujący
C8	M. zginacz palców M. przywodziciel kciuka M. odwodziciel palca małego	Odruch z mięśnia zginacza długiego kciuka	Przedramię strona łokciowa, palec mały, palec serdeczny
Th1	Mm. międzykostne		Ramię strona przyśrodkowa

• Odruch kolanowy (L2- L4)

Opukiwanie więzadła rzepki w leżeniu tyłem lub pozycji siedzącej.

• Odruch z mięśnia trójgłowego łydki (S1- S2)

Opukiwanie ścięgna Achillesa (leżenie przodem lub klęk podparty).

8. Odruchy powierzchowne:

• Odruch z mięśnia dźwigacza jąder (Th12- L1)

• Odruchy brzuszne:

- górny (Th7- Th9)

- dolny (Th1- Th12)

• Odruch podeszwowy (S1- S2)

ZESPOŁY KORZENIOWE LĘDŹWIOWE

Korzeń	Mięsień wskaźnikowy	Odruch	Dermatom
L2	M. dźwigacz jądra	Odruch z dźwigacza jądra	Linia pasa biodrowego
L3	Mm. przywodziciele	Odruch z mięśni przywodzicieli	Udo, strona przednia do kolana
L4	M. piszczelowy przedni M. czworogłowy	Odruch kolanowy	Podudzie, strona przyśrodkowa do kostki
L5	M. prostownik palucha długi M. prostownik palców M. piszczelowy tylny	Odruch z mięśnia piszczelowego tylnego	Stopa, strona grzbietowa, paluch
S1	Mm. strzałkowe M. trójgłowy łydki	Odruch ze ścięgna Achillesa	Stopa, strona podeszwowa boczna, mały palec

DERMATOMY

9. Badanie mowy:

• Nazywanie przedmiotów

• Rozumienie mowy

• Liczenie

• Czytanie

• Pisanie

10. Badanie praksji:

• Elementarne (zaciskanie pięści)

• Ekspresyjne (przeczenie)

• Markowanie czynności (gra na pianinie)

• Złożone czynności ruchowe (ubieranie)

11. Badanie stanu psychicznego:

• orientacja co do miejsca, daty, wieku, lokalizacji, adresu itp.

CAŁOŚĆ BADANIA NEUROLOGICZNEGO POZWALA OCENIĆ CZY OBJAWY POCHODZĄ Z OŚRODKOWEGO CZY Z OBWODOWEGO UKŁADU NERWOWEGO

NEUROGENNE ZABURZENIA CZYNNOŚCI NARZĄDU RUCHU:

• Zaniki mięśniowe

• Zaburzenia napięcia mięśniowego (spastyczność, sztywność, wiotkość)

• Zniesienie lub ograniczenie ruchów dowolnych (porażenie, niedowład) - neuron górny- niedowłady korowe, torebkowe, pniowe, rdzeniowe; neuron dolny- niedowład obwodowy

• Uszkodzenia układu pozapiramidowego- dyskinezy: atetoza, pląsawica, hemibalizm, drżenie spoczynkowe

• Ubóstwo ruchów

• Zaburzenia koordynacji ruchów- móżdżek- ataksja móżdżkowa- dysmetria, asynergia, adiadochokineza, drżenie zamiarowe, mowa skandowana, oczopląs

ZABURZENIA W UKŁADZIE NERWOWYM I ZWIĄZANE Z TYM OBJAWY NIE ZAWSZE MUSZĄ WYNIKAĆ Z ZABURZEŃ STRUKTURALNYCH UKŁADU NERWOWEGO ALE MOGĄ BYĆ NASTĘPSTWEM ZABURZENIA MECHANIKI UKŁĄDU NERWOWEGO.

NEURODYNAMIKA KLINICZNA

Jest to kliniczne zastosowanie mechaniki i fizjologii układu nerwowego pozostających we wzajemnej relacji oraz połączonych z działaniem układu mięśniowo- szkieletowego.

Wiedza praktyczna odnosząca mechanikę układu nerwowego do jego funkcji. Ustala w jakiej pozostają one ze sobą relacji i jak są zintegrowane w narządzie ruchu [Shacklock, 2005].

Układ nerwowy cechuje ciągłość:

• mechaniczna

• elektryczna

• chemiczna

Z punktu widzenia neurodynamiki układ nerwowy składa się z trzech elementów:

• powierzchni granicznej- tkanki otaczające układ nerwowy (teleskop)

• struktur układu nerwowego- mózgowie, rdzeń kręgowy, korzenie nerwowe i nerwy obwodowe oraz tkanka łączna

• tkanek unerwionych- tkanki zaopatrywane przez układ nerwowy

Układ nerwowy cechuje umiejętność ruchu dzięki:

• odporności na napinanie

nerw kulszowy potrafi wytrzymać napięcie do 50kg.

onerwie- tkanka łączna o dużej elastyczności i wytrzymałości na napinanie. Dzięki niej nerwy mogą ulec wydłużeniu o 18-22%. Krew tętnicza przestaje płynąć przy wydłużeniu ok. 8-15%; krew żylna przy wydłużeniu o ok. 8%. Nawet niewielkie, ale dłuższe wydłużanie może spowodować zmiany strukturalne.

• zdolności do ruchu ślizgowego- ślizg umożliwia krezka- cienka, wielowarstwowa błona z luźnej tkanki łącznej (funkcja podobna jak błona maziowa otaczająca ścięgna). Ruch ślizgu między włóknami nerwowymi zapewnia też nanerwie- zbudowane z miękkiej i luźnej tkanki łącznej.

Ślizg wzdłużny Ślizg poprzeczny

doogonowy i dogłowowy

• wytrzymałości na kompresję- zwiększenie nacisku głównie ze strony struktur granicznych. Nanerwie stanowi zewnętrzną osłonę nerwu i chroni aksony przed nadmiernym uciskiem (cechy gąbki- mniejsza gęstość niż onerwie). Do uszkodzenia nerwu dochodzi przy nacisku > 30-50 mmHg.

Mechanizm zamknięcia i otwarcia:

• mechanizm zamknięcia- zmniejszenie odległości pomiędzy układem nerwowym a kompleksem ruchowym powoduje większe ciśnienie → test Spurlinga, objaw Phalena

• mechanizm otwarcia- zwiększenie przestrzeni wokół układu nerwowego powoduje zmniejszenie ciśnienia → trakcja przeciwbólowa, trakcja trójpłaszczyznowa

Mechanizmy:

• uraz lub mikrourazy

• trakcyjny lub uciskowy

• czynniki wewnętrzne lub zewnętrzne

Obrzęk Krwiak Deformacje tkanki kostnej Przeciążenie struktur okołostawowych Zmiany nowotworowe Włóknienie tkanki łącznej Ograniczenie ruchomości

Nieprawidłowa pozycja np. w czasie pracy Nienaturalne, nieświadome ustawienie ciała w czasie snu Ucisk tkanek powierzchownych

KLASYFIKACJA ZABURZEŃ NEURODYNAMICZNYCH

Podział wg Seddona (1943, Sunderland 1951):

1. Neuropraxia- zablokowanie przewodnictwa

• uszkodzenie osłonki mielinowej

• niedowład i niewielki zanik mięśni

• zaburzenia czucia

• powrót funkcji- dobry (kilka dni- tygodni)

2. Axonotmesis- przerwanie aksonu z zachowaniem osłonki Schwanna

• zachowanie ciągłości pnia

• przerwanie włókien nerwowych

• porażenie mięśni

• zaniki czucia

• zaburzenia autonomiczne

• pełny lub bardzo duży powrót funkcji (do 6 miesięcy)

3. Neuroatmesis- przerwanie ciągłości nerwu

• zniszczenie tkanki nerwowej

• porażenie mięśni i ich zanik (od około 2 tygodnia)

• całkowite zniesienie czucia

• wyłączenie funkcji układu autonomicznego

• zabieg operacyjny → powrót funkcji różny

Jednak znacznie częściej problem ma charakter zaburzenia czynności mechanicznej lub patofizjologicznej.

Raczej problem z czynnością ruchową niż patologią.

Problem ma zwykle charakter przejściowy i dynamiczny.

ZABURZENIA CZYNNOŚCIOWE POWIERZCHNI GRANICZNEJ

Gdy siły oddziałujące na układ nerwowy ze strony struktur granicznych są zbyt duże lub nieodpowiednie.

• Niewystarczający ucisk

Gdy tkanki pozostające w ruchu nie osiągają pełnego zakresu ruchomości. Może to utrudniać odżywienie i zapobieganie sztywności i nadwrażliwości na ucisk. Zwykle niewystarczające zamykanie to odpowiedź obronna na patologię układu nerwowego (przepuklina krążka nerwowego, osteofitoza).

• Nadmierny ucisk

Gdy elementy ruchowe wykazują nadmierną lub niepożądaną ruchomość w kierunku powodującym ucisk. Hipermobilność stawu lub przeciążenie mięśnia.

• Zaburzenie czynności otwierania

Nieprawidłowości w otwieraniu struktur ruchowych w okolicy układu nerwowego.

- otwieranie niedostateczne- niewystarczające zmniejszenie ucisku np. C5-C6 ma za mało ruchu w jedną stronę (problemem nie jest zamknięcie tylko brak otwarcia)

- otwieranie nadmierne- ruchomość większa niż prawidłowa lub niepożądana w danym momencie. Głównie: hipermobilność; niestabilność- zwiększenie strefy neutralnej- przeciążenie układu nerwowego powodujące za duże otwarcie lub zamknięcie. Przyczyną może być także zła kontrola ruchu.

• Zaburzenia anatomopatologiczne:

Zaburzenia kształtu lub wielkości powierzchni granicznej. Problemy mają raczej charakter nieprzemijający (przepukliny, osteofity, ciałka obce, obrzęk- to powoduje wymuszoną pozycję otwarcia). Fizjoterapia w leczeniu przyczyn jest raczej nieskuteczna, ale można zmniejszyć objawy (otwarcie i zmniejszenie nacisku).

• Zaburzenia czynnościowe o charakterze patofizjologicznym:

Gdy zmiany patofizjologiczne w strefie granicznej powodują zaburzenia mechaniczne w obrębie struktur nerwowych. Stan zapalny struktur m-szk. powoduje obrzęk powodujący ucisk na układ nerwowy. Także ostry okres dyskopatii.

ZABURZENIA CZYNNOŚCIOWE NERWÓW

• Zaburzenia ślizgu pni nerwowych

Gdy ruchomość struktur nerwowych jest istotnie mniejsza w porównaniu do normy lub gdy ślizg powoduje objawy bólowe np. zespół cieśni nadgarstka. Gorszy ślizg poprzeczny. Zabieg operacyjny poprawia stan kliniczny w części przypadków.

• Zaburzenia napięcia mechanicznego tkanek nerwowych

Nadmierne napięcie tkanek, lub nadmierna wrażliwość tkanek na napięcie. Gorszy ślizg- zbliznowacenie w obrębie pnia- ból przy określonym ruchu.

• Zespoły nadmiernej ruchomości:

Niestabilność- zbyt duże przemieszczenie struktur nerwowych w stosunku do normy np. przeskakiwanie nerwu łokciowego podczas ruchu stawu może powodować stan zapalny.

• Zaburzenia anatomopatologiczne:

Problem leży w patologii układu nerwowego jak klasyfikacja Seddona i Sunderlanda czy też stany dysraficzne rdzenia kręgowego.

• Zaburzenia patofizjologiczne:

Nieprawidłowości w obrębie fizjologii układu nerwowego.

- przepływ krwi w nerwie i efekt opaski uciskowej- ciśnienie rzędu 30-50mmHg zwiększa nacisk na układ nerwowy, powoduje to zastoje żylne, które zwiększają ciśnienie na tkankę nerwową i zwiększają obrzęk. Napływ krwi tętniczej jest utrzymany co powoduje że obrzęk ulega zwiększeniu, co powoduje jeszcze gorszy odpływ (efekt opaski uciskowej). Ważny jest czas utrzymania ciśnienia i jego wysokość.

- podrażnienie mechaniczne- aktywacja nocyceptorów- uwolnienie neuropeptydów z naczyń zaopatrujących nerw- odpowiedź zapalna tkanki nerwowej oraz bolesność w wyniku mechanicznego podrażnienia. Zmiany przepływu krwi w nerwie, podrażnienia są ze sobą powiązane i mogą występować łącznie.

- choroby metaboliczne- cukrzyca, choroba alkoholowa, zaburzenia hormonalne

ZABURZENIA CZYNNOŚCI TKANEK UNERWIONYCH

Choroba układu nerwowego może powodować dysfunkcje tkanek unerwionych. Tkanki unerwione można potraktować jako wziernik do lepszego zrozumienia patologii układu nerwowego.

• Zaburzenia kontroli czynności ruchowych

Należy sprawdzić czy układ mięśniowy powoduje problemy jako tkanka unerwiona czy jako tkanka graniczna.

- ochronna nadczynność mięśniowa- mięsień czworoboczny może być za bardzo napięty, bo chroni nerw pośrodkowy przed nadmierną depresją łopatki.

- zaburzenie równowagi mięśniowej- zespół górnego skrzyżowania- w takim przypadku zwykle powierzchnia graniczna przeciąża układ nerwowy, gdyż łopatka jest w przedniej depresji i może naciskać na splot ramienny.

- punkty spustowe- nadreaktywność mięśni np. stan po radikulopatii S1- ból odczuwany już tylko w tylnej części uda- nie jako peryferalizacja ale jako efekt zmian.

- mniejsza aktywność mięśniowa- zbyt słaby mięsień czworoboczny może powodować przeciążenie splotu barkowego. Także porażenia mięśniowe.

• Zaburzenia czynnościowe na tle zapalnym

• Zapalenia neurogenne

- nasilone- stan zapalny tkanki unerwionej ulega wzmożeniu w efekcie zwiększonej impulsacji eferentnej

- nienasilone- stan zapalny struktury granicznej ulega zmniejszeniu w wyniku zmniejszonej impulsacji z układu nerwowego

(jest stan zapalny ale bez zaczerwienienia i z gorszym gojeniem)

TESTY NAPIĘCIOWE (DIAGNOSTYKA)

Wykonywanie określonych ruchów celem wywołania specyficznych procesów mechanicznych w układzie nerwowym (bardzo ważna jest kolejność neurodynamiczna).

Należy zastosować jak najmniejszą siłę wystarczającą dla uzyskania informacji i skutecznej terapii.

Testy powinny być wykonywane w wolnym tempie. Testy napięciowe nie powinny trwać dłużej niż kilka sekund.

Ślizg- ruch struktur nerwowych w stosunku do tkanek pośrednich → działanie przeciwbólowe.

Napięcie- zwiększenie napięcia struktur nerwowych → poprawa elastyczności i funkcji.

Napięcie nie jest tym co rozciąganie. Rozciąganie → szybkie, długotrwałe.

SEKWENCJA NEURODYNAMICZNA

To przestrzeganie odpowiedniej kolejności ruchów.

• Obszary o mniejszej i większej ruchomości

• Inna odpowiedź na testy dynamiczne przy innej kolejności napięcia

• Ważna jest kolejność ruchów

• Istnieje duża szansa wywołania odpowiedzi w okolicy od której rozpoczęto test lub okolicy poddanej największemu zakresowi ruchu

• Kierunek ślizgu definiuje sekwencja napięcia

• Zasady te są uniewrsalne

Test neurodynamiczny- kolejność ruchów ciała prowadząca do wystąpienia w układzie nerwowym pewnych zdarzeń mechanicznych i fizjologicznych.

• Ruchy uwrażliwiające- dodatkowe zwiększenie siły oddziaływania na układ nerwowy (np. skłon boczny)

• Ruchy różnicujące- obciążenie układu nerwowego a nie struktur mięśniowo- szkieletowych

Pozwalają ustalić czy występuje mechanizm neurodynamiczny.

SAM TEST JEST OSOBNICZO ZMIENNY, NALEŻY GO PORÓWNAĆ Z DRUGĄ STRONĄ CIAŁA PACJENTA. NAJWAŻNIEJSZA JEST INTERPRETACJA TESTU.

Odpowiedź neurodynamiczna może być:

• prawidłowa- jako norma

• nieprawidłowa- nie taka jak u osoby zdrowej (może być jawna lub utajona)

- jawna- odtworzenie objawów na które uskarża się pacjent

- utajona- bez bólu pacjenta- czyli jest coś jeszcze

To jest strefa przejściowa między zdrowiem a patologią.

DIAGNOSTYKA DYNAMICZNA NERWÓW OBWODOWYCH

1. Nerw pośrodkowy (typ 1)

Pierwszy test dynamiczny problemów kończyny górnej. Sprawdzenie wszystkich struktur od szyi do dłoni.

Wskazania: objawy w górnym kwadrancie ciała lub dla wykluczenia składników nerwowych.

Wykonanie: bez poduszki pod głową. Stabilizacja łopatki- bez depresji. Odwiedzenie ramienia 90^o-110^o (bez wyprostu). Rotacja zewnętrza maksymalna lub do 90^o. Supinacja przedramienia i wyprost nadgarstka i palców. Wyprost stawu łokciowego.

Różnicowanie: przy objawach proksymalnych- zgięcie nadgarstka. Przy objawach dystalnych- skłon boczny w stronę przeciwną (lub najpierw boczne ustawienie głowy w stronę przeciwną i przy objawach powrót do pozycji wyjściowej).

Uwaga na ruch zgięcia szyi w stronę badaną (często wyniki fałszywie ujemne).

Błędy podczas testowania: Zbyt duża depresja łopatki albo jej uniesienie, brak utrzymania odwiedzenia (uwaga przy wyproście stawu łokciowego), brak kontroli rotacji zewnętrznej, pociąganie dłoni w stronę łokciową (co gubi rotację zewnętrzną).

Normy: Uczucie ciągnięcia na przedniej części stawu łokciowego, promieniowenie do 3 pierwszych palców, czasem napięcie z przodu barku, zakres ruchomości do 60^o do pełnego zakresu wyprostu stawu łokciowego, nasilenie objawów przy odchyleniu głowy od T.

2. Nerw pośrodkowy (typ 2):

Ochrona barku przed odwiedzeniem. Po artroplastyce, mastektomii, przy niestabilności, po urazie, przy zapaleniu torebki stawowej, gdy depresja łopatki powiększa objawy na nerwie pośrodkowym.

Wykonanie: obniżenie łopatki, wyprost łokcia, rotacja zewnętrzna i lekkie odwiedzenie, wyprost palców i nadgarstka, odwiedzenie stawu ramiennego (ewentualnie).

Różnicowanie: przy objawach proksymalnych- ruch nadgarstka lub palców, przy objawach dystalnych- zmniejszenie depresji.

Błędy podczas testowania: zła kontrola łopatki, za mało odwiedzenia, za duże objawy (test fałszywie dodatni).

Norma: wyprost stawu łokciowego i odwiedzenie 0^o-55^o

NERW POŚRODKOWY- PRZYCZYNY PATOLOGII

• Nieprawidłowości anatomiczne: dodatkowe żebro szyjne, dłuższy wyrostek poprzeczny C7, deformacja górnej części klatki piersiowej.

• Problemy kręgopochodne

• Zespół górnego otworu piersiowego (TOS): zespół mięśnia pochyłego przedniego, zespół żebrowo- obojczykowy, zespół mięśnia piersiowego mniejszego.

• Złamania nadkłykciowe w obrębie kości ramiennej

• Porażenie miodowego miesiąca (zespół kochanków)

• Zespół mięśnia nawrotnego obłego

• Zespoły cieśni nadgarstka

• Uraz (rany cięte w okolicy nadgarstka)

2. Nerw łokciowy:

Technicznie najtrudniejszy. Testowany po nerwie pośrodkowym. Przy objawach z C8-Th1. Bok szyi, przód karku, część przyśrodkowa ramienia i przedramienia, kłębik, palec 4 i 5.

NEURODYNAMIKA

FIZJOLOGIA

PATOFIZJOLOGAI

MECHANIKA

PATOMECHANIKA

PATONEURODYNAMIKA

---