0027 jpeg

osobę prowadzącą. Pomysły rozwiązań podają wszyscy uczestnicy Im*/. za

•    howmiia jakiejś specjalnej kolejności, przy czym chodzi o to, aby tych po mysłow było jak najwięcej, choćby najbardziej fantastycznych. Aby nie p« w< pomysłodawców, żadnego z pomysłów nie wolno oceniać od razu, rejestruje się je natomiast wszystkie tak długo, jak długo padają one ./ sali". Oceny dokonuje się dopiero na zakończenie (stąd nazwa metoda odroczonego wartościowania), niekiedy po krótkiej przerwie lub nawet na następnym spotkaniu. Odsunięcie oceny zgłaszanych projektów dopiero na koniec zajęć ma zachęcić pomysłodawców do śmiałych i niekonwencjonalnych propozycji, natychmiastowa ocena bowiem może ewentualnych pomysłodawców peszyć i krępować.

T/w mikronauczanie, coraz bardziej popularne w świecie, wymaga po nadania sprawnego układu telewizyjnego, składającego się z kamery, iimiiitora i magnetowidu (w ostateczności zestaw ten zastępuje się mag n« < "Innem, choć to bardzo zubaża przebieg zajęć). Jego istota polega na pod/ielenm konkretnej jednostki metodycznej zajęć na trzy krótkie

•    maksymalnie} 30-minutowe) odcinki. W pierwszym z nich, pod okiem l mioty wideo, mały zespół (3-4-osobowy) rozwiązuje zadany uprzednio pi "Idem (teoretyczny lub praktyczny), w fazie drugiej ten sam zespół zazna puma się /. nagraniem wideo własnych zachowań realizowanych w fazie pierwszej, faza trzecia to czas na analizę tych zachowań i ich ocenę. I< il lo metoda twórczego uczenia się złożonych czynności praktycznych,

< /ogólnie spopularyzowanych w procesach kształcenia kandydatów na imin /.ycieli. Mikronauczanie stosować można również w kształceniu i do-k-./l nlnmiu zawodowym, w procesie grupowego uczenia się np. języków ols v« l» luli różnych złożonych czynności wytwórczych, zwłaszcza w średnich i wyższych szkołach zawodowych.

Mikronauczanie jest najbardziej może spopularyzowaną w oświacie dorosłych odmianą całego zespołu metod edukacyjnych, mających chara-klei l/w. treningu umiejętności społecznych (zwanego też treningiem interpersonalnym). Do umiejętności społecznych zaliczamy np. umiejętności porozumiewania się i współpracy, dawania i otrzymywania poleceń, podtrzymywania więzi z innymi itp. Większość form treningu umiejętności społecznych są to różne odmiany grania różnych ról społecznych: przełożonego, podwładnego, kupca, klienta, nauczyciela, ucznia i tak dalej Granie tego rodzaju ról polega na wypróbowywaniu umiejęt-mohci społecznych (poziomu kompetencji społecznych) uczestników treningu poza sytuacją rzeczywistą, w laboratorium lub centrum treningowym, wobec innych trenujących lub wobec partnerów specjalnie w tym celu pi zygoto wanych. Trening obejmuje zwykle serię sesji, trwających od jednej do trzech godzin, zależnie od wielkości i wytrzymałości grupy. W trakcie każdej Hesji podejmowany jest jakiś aspekt umiejętności lub określony zasięg Mytuucji problemowych. Zazwyczaj występują tu trzy główne fazy ćwiczeń.

Faza pierwsza, to modelowanie sytuacji i roli poprzez demonstrację, wykład, pokaz, dyskusję, nagranie wideo.

Faza druga, to definiowanie i sformułowanie sytuacji problemowej, sformułowanie scenek do grania w nich ról przez trenujących i odegranie tych scenek.

Faza trzecia, to sesja sprzężenia zwrotnego, zawierająca werbalne komentarze trenerów, dyskusje z innymi trenującymi i przeglądy taśm magnetofonowych i magnetowidowych. Jest to więc faza analizy przeprowadzonych gier, ich oceny i ewentualnych korekt. Jednym z dość znanych rodzajów takiego treningu jest np. trening asertywności (M. Avgyle 1991).

W praktyce kształcenia dorosłych, szczególnie w strategiach wspartych o tzw. sterowane kształcenie, sprawdziła się również metoda nauczania programowanego. Jest to metoda nauczania-uczenia się za pomocą odpowiednio przygotowanych (zaprogramowawych) tekstów. Teoretyczną podstawę nauczania programowanego stanowią następujące zasady ogólne:

-    zasada małych kroków, zgodnie z którą materiał nauczania należy podzielić na możliwie małe dawki (ramki, kroki, porcje), gdyż one są ła twiejsze do opanowania aniżeli duże porcje,

-    zasada natychmiastowego potwierdzenia odpowiedzi. W myśl tej zasady natychmiast po udzieleniu odpowiedzi na zawarte w tekście progra mowanym (programie) pytanie lub po wypełnieniu figurującej w tekście luki (luk) uczeń powinien sprawdzić, czy odpowiedział dobrze. W tym celu musi on porównać własną odpowiedź z odpowiedzią właściwą umieszczoną przeważnie z prawej strony następnej z kolei porcji informacji. Trzeba podkreślić, że uczeń może przejść do studiowania kolejnej porcji informacji dopiero w przypadku pełnej zgodności swojej odpowiedzi z właściwą,

-    zasada indywidualizacji tempa uczenia się. Wymaga ona, by uczniowie, przechodząc kolejno przez wszystkie ramki programu pracowali w tempie dla siebie właściwym, gdyż tylko wtedy mogą oni uzyskać stosowne efekty uczenia się,

-    zasada stopniowania trudności. Następstwem jej respektowania jest to, iż znaczna w pierwszych ramkach liczba tzw. wskazówek naprowadzających, które ułatwiają uczniowi wypełnianie zawartych w tekście luk, podlega stopniowemu ograniczaniu, wskutek czego zwiększa się stopień trudności programu.

Dla potrzeb nauczania programowanego konieczne jest specjalne przygotowani*• treści nauczania poprzez nadanie im kształtu określonego