0000037 (14)

cji. Mówimy, źe mamy do czynienia z nadmiarowością informacji, nazywaną inaczej redundancją. Wartość redundancji R można wyznaczyć ze wzoru

7.6 gdzie:

entropia rzeczywista, entropia maksymalna.

Rrzecz

ffinaks

Dla naszego alfabetu ma ona wartość większą od 20"'. Zauważmy, źc gdyby redundancja miała wartość zerową, oznaczałoby to, że moglibyśmy otrzymać zrozumiały tekst przy całkowicie dowolnym układzie liter — co nie jest rzeczą możliwą. Redundancja dotyczy w równej mierze powtarzania słów, poszczególnych fraz, jak i tekstów. Ale uważa się ją skądinąd za najprostszy, chociaż nie najlepszy sposób zwiększający pewność odbioru informacji i pozwalający na przeprowadzenie ewentualnej korekcji zniekształceń związanych z wpływem szumów w kanale łączności. Zwiększeniu nadmiarowości informacji, sprzyja stosowanie pewnej frazeologii lub żargonu zawodowego. W medycynie klasycznym przykładem nadmiarowości informacji stanowić mogą historie chorób spisywanych przez lekarzy. Wynika to zarówno z narracyjnego sposobu kodowania (skarg, objawów, wyników badań itp.), jak i podawania szeregu szczegółów nie mających istotnego znaczenia. Taką rozwlekłość w przekazywaniu informacji usunąć można by przez ustalenie ściśle określonego kodu, w którym np. każdy symptom choroby, skarga pacjenta czy wynik badań dodatkowych oznaczony byłby w specyficzny sposób np. przy użyciu odpowiednio opracowanych kwestionariuszy, w których oznaczano by istnienie (1) lub brak (0) danego symptomu.

7.5. Gromadzenie informacji

Przyjętą przez odbiornik informację można dalej przekazywać, przetwarzać lub gromadzić. Do przechowywania (gromadzenia) informacji służą urządzenia pamięciowe. Człowiek może gromadzić informację za pomocą obrazu, pisma, taśmy magnetofonowej (i innych urządzeń mechanicznych), a także we własnej pamięci. Może to być pamięć krótkotrwała („operacyjna”) lub długotrwała, gdzie gromadzone są informacje przez okres całego życia. Pojemność naszej pamięci jest bardzo duża i wynosi około 10²⁰ bitów (w ciągu życia). Informację można także gromadzić w tzw. pamięci maszynowej, do odtwarzania której shiżą specjalne maszyny. Do najczęściej stosowanych należą: zapis na karcie dziurkowanej, taśmie perforowanej i materiałach magnetycznych. Znormalizowana karta dziurkowana (ryc. 7.2) jest wykonana z kartonu o wymiarach 187,5x82,5 mm. Znajduje się na niej 80 kolumn pionowych w 12 wierszach poziomych. Zapis informacji dokonywany jest przez wytłaczanie prostokątnych (lub okrągłych) otworków w miejscach znajdujących się na przecięciu kolumn i wierszy. Karty dziurkowane są stosowane do celów ewidencyjnych (chorych, chorób, symptomów itp.), statystycznych, materiałowych itp. Są one podstawowym nośnikiem informacji wprowadzanych do maszyn matematycznych. Czytniki (fotoelektryczne) takich kart pozwalają na odczytywanie dowolnej informacji na nich umieszczonej z szybkością dochodzącą do 1000 kart na minutę. We współczesnych maszynach do przetwarzania informacji stosuje się zazwyczaj pamięć magnetyczną w postaci

137