6

Jeśli chodzi o rozwój pedagogiki społecznej w Polsce to fundamentalną rolę odegrała Helena Berlińska.

Rozwój pedagogiki społecznej przebiegał w trzech okresach:

I okres-1908-1939.

Helena Radlińska ale również Kazimierz Korniłowicz (1892-1939) jej towarzysz w Uniwersytecie Ludowym im. A. Mickiewicza oraz w Studium Pracy Społeczno- Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej, pracownik naukowy Instytutu Gospodarki Społecznej, twórca i dyrektor Instytutu Spraw Społecznych. Wzbogacał polską pedagogikę społeczną kilkoma ważnymi osiągnięciami: zainicjował w obydwu instytutach prace badawcze nad czasem wolnym robotników, a w szczególności młodzieży pracującej, zapoczątkował systematyczne charakterystyki polskich organizacji oświatowych, kulturalnych, społeczno-wychowawczych.

Wiele uwagi poświęcał konsumpcji kulturalnej oraz upowszechnianiu twórczości kulturalnej.

I! okres-1945-1980.

Był to etap kontynuacji dorobku tej dyscypliny pedagogicznej z lat II Rzeczypospolitej z próbą zaadaptowania tego dorobku do nowych potrzeb społecznych i wychowawczych. W 1950 r władze nakazały zlikwidować Katedrę Pedagogiki Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego, nastąpiła 6 letnia przerwa w pracy pedagogów społecznych. W 1957 r w Warszawie odbył się I zjazd pedagogów społecznych. Zainicjowano stworzenie na Uniwersytecie Warszawskim katedry Pedagogiczno-Społecznej pod kierownictwem R. Wroczyńskiego. Reaktywowano również pracę w katedrze na Uniyrersytecie Łódzkim, kierownikiem został A. Kamiński. W następnych latach powstawały kolejne katedry w Poznaniu, Bydgoszczy, Toruniu i Białymstoku. Znaczący dorobek naukowy przynoszą lata 60' i pierwsza połowa lat 70'. Ukazała się staraniem uczniów i przyjaciół H. Radlińskiej 3 edycja jej pism