W szkolnej profilaktyce uwzględnia się szereg płaszczyzn, które wpływają na skuteczność podejmowanych działań. Najistotniejsze dotyczą diagnozy i ewalu- ' acji, różnorodności działań profilaktycznych, integracji sił społecznych, podniesienia atrakcyjności programów profilaktycznych (ryc. 5).
podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników dbanie o prawidłowy obieg informacji planowanie i sprawna organizacja czuwanie nad spójnością oddziaływań profilaktycznych i wychowawczych wszystkich pracowników
KADRA SZKOŁY
• udział w realizacji programu
• pedagogizacja
• podejmowanie wspólnych celów i zadań
td
O
N
O
O
(jakiego
wychowanka
chcemy
ukształtować)
o
UCZEŃ
_WYCHOWAWCA_
• integracja zespołu klasowego
• dbałość o poczucie bezpieczeństwa i akceptacji ucznia w klasie
• współpraca z rodzicami
• wyposażenie uczniów w umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach
diagnozowanie
potrzeb
pomoc
w oddziaływaniach profilaktycznych i wychowawczych
• wzmacnianie więzi emocjonalnej w rodzinie
• budowanie poczucia wartości
• wzmacnianie mocnych stron osobowego rozwoju
• kształcenie umiejętności komunikacyjnych
• wspieranie w sytuacjach trudnych
Ryc. 5. Profilaktyka w szkole
Źródło: E. Kosińska. Mądrze i skutecznie. Zasady konstruowania szkolnego programu profilaktyki. ■ Kraków 2002, s. 10
Szczególnie ważne jest przestrzeganie standardów etycznych i zawodowych przez osoby prowadzące działalność profilaktyczną:
-r respektowanie podmiotowości uczestników programu poprzez pozyskiwanie ich zgody na udział w zajęciach;
'iżĄ ' ■ -
.****
_ poszanowanie ich godności i indywidualności;
_ ochrona prywatności i zapewnienie dyskrecji;
_ uwzględnianie wieku i poziomu rozwoju uczestników;
_ uwzględnianie ich systemu wartości i stopnia wrażliwości;
_ niestosowanie technik, które naruszają mechanizmy obronne osobowości (terapeutycznych, psychomanipulacyjnych).
Używając terminu społeczność lokalna, mamy na m?śli mieszkańców miasta, gminy lub osiedla. Na każdym z tych poziomów istnieje możliwość mobilizacji i współdziałania mieszkańców w celu tworzenia warunków ograniczających lub zapobiegających zjawiskom szczególnie zagrażającym.
Te najmniejsze społeczności charakteryzuje nie tylko fizyczna, ale i społeczna bliskość mieszkańców. Tam szansa, że ludzie borykają się z podobnymi problemami i mają podobny poziom determinacji do ich rozwiązywania jest największa. W najmniejszych społecznościach prawdopodobieństwo wyrazistego konfliktu interesów, który niekiedy uniemożliwia uzgodnienie określonych rozwiązań, również jest relatywnie małe. Duża jest natomiast szansa na autentyczne zaangażowanie w uzgodnione działania większości mieszkańców.
Osiedlowa (lokalna) mobilizacja może się przejawiać w takich działaniach, jak na przykład nocne patrole parkingów samochodowych, urządzanie placów zabaw dla dzieci czy samopomoc sąsiedzka w przyprowadzaniu i odprowadzaniu dzieci ze szkoły. Wymieniam tu tylko te przejawy działań najmniejszych społeczności, które są w Polsce stosunkowo najbardziej rozpowszechnione. Ich wachlarz może być znacznie szerszy, zależy bowiem wyłącznie od ludzkiej inwencji i chęci do działania.
Skrajnie odmiennym typem społeczności lokalnej jest miasto. Nawet jeśli tylko kilkudziesięciotysięczne, nie sposób wyobrazić sobie debaty na jakikolwiek temat, w której fizycznie i bezpośrednio wszyscy mieszkańcy miasta mogą wziąć udział.
W praktyce decyzje odnośnie do planowanych działań są więc podejmowane przez lokalne władze, które jeśli rzetelnie traktują swoje obowiązki wobec wyborców, w proponowanych rozwiązaniach starają się uwzględniać interesy i problemy różnych grup społecznych.
Im większa społeczność, tym większa rozmaitość niekiedy sprzecznych ze sobą interesów, bardziej rozbudowana biurokracja i w konsekwencji dłuższy proces podejmowania decyzji. Niewątpliwą zaletą dużych społeczności jest to, że dysponują zwykle znacznie większymi zasobami finansowymi niż te najmniejsze, mogą też kreować lokalne przepisy i zarządzenia obowiązujące wszystkich mieszkańców.