h03

mi) i z innych stron Polski. Przybywali też Tatarzy, których sprowadzał książę Witold.

W roku 1521 zmarł ostatni książę piński, lennik Korony Polskiej, Teodor Jarosławicz. Król polski Zygmunt I Ziemię Pińską (w której głównymi miastami były Pińsk i Dawidgródek) oddał żonie swojej królowej Bonie. Ta królowa polska, bardzo gospodarna i zapobiegliwa, rządziła tutaj przez blisko 40 lat. Rządy jej były prawdziwym błogosławieństwem dla kraju, gdyż dbała o wszystko, sprowadzała rolników i rzemieślników, budowała drogi, kopała kanały... W Pińsku pamiątką po niej jest kanał, prowadzący do wsi Stetyczewa, używany i obecnie, a w wielu wsiach opowiada lud do dzisiaj o pobycie w nich królowej, jak np. w Wyłazach, czy w Starych Koniach...

Między szlachtą zaściankową dochowały się gdzieniegdzie do dzisiaj przywileje, pochodzące od królowej Bony, którymi nadawała ziemie rycerzom zasłużonym i wiernym sługom swoim... Takież przywileje nadawał król Zygmunt I i syn jego i królowej Bony, król Zygmunt August.

Po roku 1569, po wiekopomnej unii lubelskiej, ustala się na Polesiu zaszpanowania jeszcze króla Zygmunta Augusta polski ustrój administracyjny. Utworzone zostaje województwo ze stolicą w Brześciu nad Bugiem podzielone na dwie ziemie: Brzeską i Pińską. Ziemia Pińska, dawne księstwo pińsko-dawidgródeckie, zatrzymała swą odwieczną stolicę — Pińsk. Ponieważ już królowa Bona mianowała tutaj swoich starostów, od roku 1623 mamy szereg starostów pińskich, których do rozbioru Polski było 22. Przynajmniej tylu ich znamy. Pierwsi byli: Jan Michałowicz, Adam Kurzeniecki (1541), Piotr Kierdejowicz-Mylski (1545 — 1552), Stanisław Falczewski, który zasłużył się bardzo rewizją osad i dóbr królewskich, Stanisław Dowoyno (1562 — 1563), Bazyli Tyszkiewicz (1569), Wawrzyniec Woyn?(1574— 1580) i wielu innych...