89
Szyk planarny anten o jednakowych charakterystykach promieniowania
źródłem o charakterystyce promieniowania My(9,ip), umieszczonym w odpowiednim miejscu na osi x. Następnie, zgodnie z zasadą wymnażania charakterystyk, określamy mnożnik układu hipotetycznych anten rozmieszczonych wzdłuż osi x i uzyskujemy zależność (5.48).
W celu określenia różnic faz \kx oraz 4^ dla źródeł rozłożonych wzdłuż osi x i y powrócimy na chwilę do rys. 5.1 i zależności (5.1), którą dla naszych potrzeb zapiszemy w następujący sposób:
^ = kd (iz -ir) + a (5.49)
gdzie iz jest wersorem kierunku, wzdłuż którego rozmieszczone są źródła promieniowania, ir jest zaś wersorem w kierunku punktu obserwacji, równym:
ir = ix sin 9 cos ip + iy sin 6 sin (p 4- iz cos 9 (5.50)
Tak więc iloczyn skalarny w (5.49) jest miarą wersora iz na kierunku wyznaczonym przez wersor ir.
W przypadku gdy chcemy określić różnice faz dla źródeł rozłożonych wzdłuż osi x i y skorzystamy z (5.49), zamieniając wersor iz odpowiednio na ix i iy. W efekcie uzyskujemy:
(5.51)
(5.52)
\PX = kdx sin 9 cos <p + ax tyy — kdy sin 9 sin <p + ay
znormalizowany zaś mnożnik antenowy układu planarnego, rozłożonego wzdłuż osi x i y wyniesie:
Mpi —
sin
Nx sin ^L
sin ^jL'by Nv sin %L
(5.53)
Warto przypomnieć, że zależność (5.53) jest słuszna, gdy pomiędzy źródłami w szyku nie występuje sprzężenie.
W celu określenia własności szyku planarnego musimy poddać analizie (5.53). Na wstępie zauważmy, że analizowana zależność jest złożeniem dwóch związków o takiej samej strukturze. Jako że przesunięcia fazowe otx i cty są od siebie niezależne, każdy z czynników możemy analizować niezależnie.
Generalnie, własności szyku planarnego będą analogiczne do własności szyku liniowego. Przykładowo, jeśli odległość pomiędzy elementami wzdłuż wybranej osi będą mniejsze od długości fali wystąpi tylko jedna wiązka główna wzdłuż danej osi. Analogiczne są warunki uzyskania kierunku maksymalnego promieniowania (0o,9?o) dla d/\ < 1:
kdx sin #o cos (po -f a: kdy sin 9q cos (po -f o.
(5.54)
(5.55)