Obraz1 (2)

niemiecka ballada romantyczna

„Nie wraca Wilhelm! ... Gdzieżeś ty? Niewiernyś, czy zabity?”

⁵ Gdy Frydrych oręż podniósł swój, poszedł i on na praski bój, a nie napisał słowa, czy cały się uchował.

Już król i jej cesarska mość,

¹⁰ znużeni długą zmogą,

zmiękli i mając wojny dość, zawarli pokój z sobą.

I oba wojska z dźwiękiem trąb, wśród werbli bębnów, bicia w dzwon,

¹⁵ przybrane w liść zielony w rodzinne ciągną strony. .

I zewsząd — wszędzie §|| z wszystkich dróg radosny tłum zakwita.

Dziad, młodzik — ile starczy nóg,

²⁰ wybiega wojsko witać.

„Bóg z tobą!” — woła żona. Tam kochanka krzyknie: „Bywaj nam!”

Lenorze — ach! los wzbrania słodyczy powitania.

²⁵ Przebiega cały pochód wzdłuż i pyta, woła, śledzi —

Lecz żaden z tych, co przeszli tuż, nie umiał nic powiedzieć.

Więc gdy ostatni żołnierz znikł,

³⁰ swój kruczy targa włos — iw krzyk,

--;-------■ ■— -    --- -T^uT).

w. 5 Frydrych — Fryderyk II, król pruski (1712

o jego wojnach z Austrią.    o_Ustr»^aC

w. 9 jej cesarska mość — Maria Teresa, cesarzowa (1717—1780). -

■■■■

BHI

POCZĄTKI BALLADY ARTYSTYCZNEJ    45

i rzuca się na ziemię, i wije się, i pieni.

Nadbiegła matka, dźwiga ją:

„Litości, wielki Boże!

³⁵ Dziecko najdroższe, co.ci to?”

I tuli ją, jak może.

„On padł, o matko! Ach, on padł!

Niech wszystko ginie, cały świat!

Bóg nie jest litościwy...

⁴⁰ Biada mi nieszczęśliwej!”

„Ratuj nas, Boże! Ojczenasz mów, dziecko! Ratuj, Panie!

Wszystko jest dobre, co Ty dasz, lecz zmiłuj się nad nami!”

⁴⁵ „O matko, matko! Próżny szal!

A cóż dobrego Bóg mi dal?

Pacierz nie przebił nieba, już modlić się nie trzeba”.

„Ratuj nas, Boże! Ojciec wie,

⁵⁰ jak dziecku podać ręce.

Tam, w sakramencie, czeka cię i ulży twej udręce”.

„Matko! Na piekło w mojej krwi sakrament ulgi nic da mi.

⁵⁵ Sakrament nic ma siły podnosić nas z mogiły”.

„Posłuchaj! A co, jeśli on w węgierskiej, obcej ziemi wyparł się ślubów, ma już dom ⁶⁰ i serce swe odmienił?